Stijl in het^_
bruidstoilet
Smockwerk,
Liefdesbrieven
in Filmland
,Als ik groot ben zegt Shirley Temple
Bette Davis
geeft les
'WEE TINTEN
Als vrouwen verbitterd zijn
het ouderwetsche geduldwerk
Zaterdag 4 September 1937
Vierde blad
ALS onderstaand kleedje niet sneeuwwit was en sluier en bloe
men niet op het bruidelijke van dezen tooi wezen, zouden wij
het ongetwijfeld rangschikken onder de rubriek „stijljurken".
Het bobbie-kraagje, de strakke snit der mouwen, keursje en
wijde rok zijn alle elementen van het stijltoilet. Kleine parelmoeren
knoopjes sluiten de blouse tot hoog aan den hals toe; ook de onder
mouw is met rijtjes knoopen versierd. Het geheele gewaad is uit fijne
tule vervaardigd. Een blanke vogel, op het bruidskransje in de haren
der schoone bevestigd, geeft een luchtigen toets aan dit strenge toiletje._
De ééne ster loopt er mee In
haar handtasch, de andere mept
ze in den prullemand!
Vrijwel alle filmsterren ontvangen veel
„Fanmail", dat is correspondentie, die hen
door bewonderaars en bewonderaarsters
wordt toegezonden. Zij behelst uitingen van
vereering (en ook wel eens van afkeuring),
verzoeken om handteekening, of portret (of
van de handteekening óp het poxiret), zcjfs
liefdesverklaringen, verzoeken of de afzender
niet zelf aan de film zou kunnen komen,
smeekbeden, om geldelijke bijdragen voor
zeer liefdadige doeleinden, goeden raad, of
ook gewone gezellige blieven over alles en
nog wat.
De meeste sterren zijn trotsch op hun
„Fanmail", zij letten nauwkeurig op, of de
hoeveelheid niet achteruitloopt, gaan na, of
wel werkelijk alle deelen van de wereld re
gelmatig blijven schrijven en meestal hebben
zij een aparte secretaresse aangesteld, om al
die brieven netjes volgens de orde van bin
nenkomst te laten beantwoorden.
Toch zijn de sterren zeer verschillend ten
aanzien van deze correspondentie, welke men
den „graadmeter" hunner populariteit zou
kunnen noemen. Alice Faye bijv. moet met
zeer veel eer genoemd worden, wijl zij el-
ken (behoorlijken) brief persoonlijk beant
woordt en niet enkel maar met een vluch
tige onderteekening, maar met een uit
voerig schrijven.
Drie secretarissen
Victor McLaglen heeft zoowaar drie se
cretarissen in dienst, om alle brieven te
sorteeren en te beantwoorden. Simone Si-
mon is erg weinig punctueel. Soms hoo-
pen de brieven zich maandenlang op, eer
zij ze opent. Dan wijdt zij zich drie dagen
lang aan niets anders en schrijft, schrijft,
schrijft, tot haar vingers verstijven. Ann
Sothcrn beweert, dat zij die heele fanmail
nonsens vindt, maar eiken avond brengt
Miss Perrins, haar typiste, prompt en punc
tueel dertig brieven naar de bus, nooit
méér, nooit minder! ^ladeleine Carroll
wordt er heelemaal wanhopig onder. Zij
ontvangt buitengewoon groote hoeveelhe
den fanmail en zij weet er geen raad mee.
Zij zou elkeen willen schrijven, willen dan
ken voor zijn brief, maar zij komt er niet
toe; met moeite gaan af en toe eenige ant
woordbrieven uit haar huis weg. Barbara
Stanwyck verheugt zich in iederen vrien
delijken brief, leest en herleest hem en
draagt er soms heele stapels van in haar
handtasch mee.
Don A.meche zou liefst al die
brieven verbranden
Zoo heeft elke ster zijn of haar bijzon
derheden, maar het merkwaardigst is Don
Ameche. Hij haat fanmail en daardoor is
hij een uitzondering in Filmland. Als zijn
secretaris er niet op paste, zou hij al die
bewonderende blieven verbranden.
Dat is al begonnen, toen hij een brief
kreeg, waarin een dame in Chicago zijn
spel prees in „Onder twee Vlaggen". Dat
nam toe, toen hij gecomplimenteerd werd
om zijn spel in de Vijflingenfilm, door een
groep van tien meisjes uit Brussel. Dat be
reikte het toppunt, toen een kapitein in
Kaapstad hem in warme bewoordingen lof
bracht over zijn spel in „Ching-Ching", een
der laatste Shirley Temple-films
Nu trof het dan ook wel héél on
gelukkig, dat in geen dezer drie
met name genoemde films Don
Ameche had meegespeeld, zoodat
zijn woede ook wel eenigszins te
verklaren is.
Daarom, schrijvers en schrijfsters, be
denkt, wat gij Uw medemenseh, de weerloo-
ze filmacteur, aandoet met Uw brieven!
Bedenkt, dat Don Ameche wèl optreedt, in
„Avontuur in het Bosch" (Fifty Roads to
Town') en dat dit spel een compliment
waard is! Misschien wil Don Ameche Uw
brief alsnog lezen. Misschien ook is hij in
middels zóó hoos, dat hij hem «ongelezen
in den prullemand mept. Van waaruit Mr.
Grant, zijn secretaris, hem dan weer net
jes opvischt
terwijl zij haar
pop vasthoudt.
Ieder die in de filmstudio's werkzaam is,
heeft maar één enkel ideaal: nogeens te mo
gen opklimmen tot filmregisseur. Dit is niet
zoo voor de hand liggend, want het moge
dan al een zeer goed betaalde werkkring zijn,
er zijn veel hooger gesalarieerde posten in
Filmland. En de roem gaat altijd naar de
spelers, die de zichtbare betrokkenen
zijn, de regisseur blijft achter de schermen
en het groote publiek beseft niet, welk aan
deel hij heeft in de tot stand koming van het
filmwerk. En desondanks verlangen allen,
die in de filmfabriek werkzaam zijn, naar
die ééne functie.
Waarom? Omdat de regisseur het schep
pende werk doet, de leidende figuur is, de
eigenlijke maker van de film, waaraan alle
anderen gehoorzamen. Dat is de reden, dat
ieders verlangen naar die positie uitgaat.
Maar wie zou vernachten, dat ook Shirley
Temple reeds dien zelfden wensch te kennen
heeft gegeven? Weliswaar heeft zij er on
middellijk aan toegevoegd: „Als ik later
groot ben" (het zinnetje, dat in eiken kin
dermond bestorven ligt), maar het is toch
maar zoo, dat ook Shirley zich daarmee be
toond heeft, een écht filmkind te zijn, dat de
gevoelens van alle bij de cinematografie be
trokkenen deelt, zonder te vermoeden, dat zij
daarmee een wensch uitsprak, dien men
daar algemeen koestertl
Gracieuze houdingen voor actrices
en andere stervelingen.
Er bestaat géén actrice ter we
reld, die als zoodanig „geboren
wordt". Bette Davis, de door de
Academie onderscheiden actrice,
kan dit het best weten. Indien er
actrices „geboren" zouden worden,
zou zij ongetwijfeld in de eerste
plaats aanspraak mogen maken «op
het praedicaat „geboren actx'ice".
Miss Davis en haar tegenspeler, Leslie
Howard, bespraken dit onderwerp tijdens
een pauze tusschen de scene-opnainen van
de nieuwe Warner Bios. film „lt 's Love
I'm After". Eenigen tijd later schreef Miss
Davis de voornaamste punten op, die in
het gesprek waren besproken.
„Het is een feit, dat er incnschen worden
geboren met een uitgespxoken talent voor
acteeren; dit talent moet echter ontwik
keld worden door hard werken en tech
niek. Zonder grondige studie heeft het
grootste talent géén waarde „Techniek bij
acteeren klinkt U misschien vreemd in de
ooi'en, doch is onmisbaar om werkelijk een
goed actrice of acteur te worden. Trou
wens, bij een werkelijk goed actrice of ac
teur kunt U van aangeleerde techniek niets
bemerken. Dit is dan wel het beste bewijs
dat „hij" of „zij" goed is."
Verder laten wij hieronder de tien voor
naamste punten volgen, die ook voor haar,
die niet van plan zijn aan de film te gaan,
waard zijn, te worden opgevolgd. Want de
menschhcid stelt er nu eenmaal prijs op,
om. behalve op het witte doek, ook in zijn
dagelijksche omgeving van een beetje gra
tie te kunnen genieten.
1. Wanneer een actrice een dramatische
houding aanneemt, moet zij het lichaams
gewicht op één voet laten rusten, niet op
beiden.
2. De kunst om gracieus een sigaret
aan te steken is als volgt: de sigaret be
hoort met gebogen vingers onder de kin
gehouden te worden, opdat men ongehin
derd het gezicht kan zien.
3. Het gracieus gaan zitten! Stelt U voor,
dat de scène zich in een lounge afspeelt,
en men U „en profil" fotografeert; de ar-
tist(e) moet dan zorg dragen niet met uit
gestrekte bcenen te zitten; daar dit dan
tot gevolg heeft, dat 4e opname wordt be-
dorveif. m *r
4. Moet men ih een bepaalde scène een
krant lezen, dan diénen de gelaatstrekken
zichtbaar te blijven.
5. U zit met Uw gezicht naar de toe
schouwers gewend. Het maakt dan een
veel beteren indruk (voor een actrice), in
dien zij de een voet een weinig voor de an
dere plaatst; het is af te radch, met over
elkaar geslagen knieën te zitten.
Het probleem van handen en
voeten.
6.Neem bijv. de handen. De meeste be
ginnelingen weten er geen raad mee. In
de eerste plaats dient men er zorg voor te
dragen, er nooit onbeheerschte bewegingen
mee te maken, anders loopt men de kans,
dat de aandacht hierop te veel wordt ge
vestigd. Ten tweede: Breng nooit de han
den naar den mond. Ten derde: Gesticuleer
zoo ongedwongen mogelijk. Een beweging,
die bij de elleboog begint, maakt een arm
zaligen indruk deze behoort bij den
schouder te beginnen.
7. Loop nooit gebogen, indien ge een
voorwerp draagt.
8. Er bestaan veel regels betreffende het
loopen; de voornaamste daarvan is wel:
schuifel nooit.
9. Bij het zitten gaan, moet men er al
tijd opletten den rug gestrekt te houden.
10. In wei'kelijkheid mag men nooit op
tooneel-mcuhelen steunen; laat dus het li
chaamsgewicht op beide voeten rusten en
leun er tegen.
Bovenstaande regels zijn van het grootste
belang, verklaart Miss Davis tot slot, iedere
geroutineerde acteur volgt ze instinctief op.
Talent om te acteeren is geheel iets an
ders. Men heeft het, of men heeft het niet.
Dit valt niet aan te leeren, men krijgt het
al bij de geboorte mee. Laat talent gepaard
met techniek gaan, en dan eerst zal men
iets bereiken!"
DE KLEINE SHIRLEY
Pastelblauw en marineblauw zijn de tinten voor dit zeer gekleede wandeltoilet.
Veel zakken en knoopen kenmerken de herfstmantels en manteltjes: ook leeft er
blijkbaar nog een tendenz den kraag te verwaarloozen, doch in dit geval kunnen we
deze neiging slechts toejuichen, daar een prachtige vos de schouders der elegante
dame aanstonds bedekken zal.
UIT DEN TIJD DER SUFFRAGETTES.
In de jaren die voorafgingen aan het uitbreken van den wereldoorlog, ontstond er
in Engeland een verbitterde strijd tusschen de „suffragettes" (ijvei-aarsters voor het
vrouwenkiesrecht) en de regeering om het kiesrecht voor de vrouw. De opstandige-
dames waren in de keuze van hun strijdmiddelen niet altijd even kieskeurig. Maar
een golf van verontwaardiging ging er door het land toen een van de leidsters dezer
vrouwenbeweging, Mary Richardson, een kostbaar kunstwerk van de „National Galle-
ry" als offer voor haar woede uitkoos.
Het museum had juist in die dagen voor een aanzienlijk bedrag een der be
roemdste wciken van Velasqucz: „Venus met de Spiegel" aangekocht en de bewon
dering voor het doek was algemeen. Maar Mary Richardson dacht er anders over.
Gewapend met een bijl sloop zij de zaal binnen waar het schilderij hing en in een
onbewaakt oogenblik begon zij er met het wapen op ]os to hakken en bewerkte in
het bijzonder de rug van de vrouwengestalte, die deerlijk beschadigd werd. Tijdens
haar verhoor voor den rechter verklaarde zij: „Ik heb het schilderij van de Schoonste.1*
vrouw van de mythologie willen vernielen, uit protest tegen de regeering voor de
wijze waarop zij het schoonste karakter van onze geschiedenis, Miss Pankhurst, (de_
leidster der suffragettes) tracht te vernietigen". Vele restaurateurs moesten al hun*
kunstgrepen toepassen om het half vernielde schilderij weer te herstellen.
Wij laten ons wel eens smalend uit
over de vrouw uit vroeger jaren, die
al haar tijd aan handwerken besteed
de, zooals het „gerucht" luidt
Had zij niets anders te doen?
Welke werkende vrouw van tegenwoordig
heeft gelegenheid, zich met naald en draad
onledig te houden?
En tóch, en tóch beweegt de mode
zich reeds jaren in een richting, die zeer
veel tijd vergt van haar, die uit economische
of andere overwegingen zélf haar kleeding
vervaardigen.
Het maken van een japon met strookjes,
stiksels en „gebaleinde" halsboorden, zooals
onze grootmoeders droegen, kost ongetwij
feld vele uren, doch zou het breien of ha
ken van een compleet wandelcostuum thans
niet méér van onzen tijd opslokken?
En dat toch gebiedt Mode: brei en haak!
Tot hoofddeksels en badcostuums toe!
Niet alleen voor ons zelf, doch ook voor
de jongens en meisje, met wier „aanklee
ding" wij belast mochten zijn!
Brei, haak! Borduur! S moe kt,
Smocken! O, wat een heerlijke ouderwet
sche bezigheid! Als kind stempelden we de
jurk, die door moeder of naaister van keu
rig smockwcrk voorzien was, tot „Zon-
dagsch" kleedje!
Herinneren we ons niet meer, uren met
groot ontzag aan moeders knie te hebben
gestaan, wanneer haar geduldige vingers de
schoudertjes van onze jurkjes smockten?
Een wonder voltrok zich voor onze oogen op
de soepele stof.. Want daar vertoonde zich
een „beelderig" motief: het rijke smock-
werk.
En nu komt deze garneering weer ia
zwang.
De aard van deze garneering of versiering
brengt mee, dat ze tegelijkertijd het model
van het kleedingstuk, waarop ze wordt aan
gebracht, bepaalt. Ze geeft immers de hoe
veelheid en de verdeeling van de ruimte aan!
Op bovenstaand plaatje is dat gemakkelijk
te zien.
Men neemt voor dit modelletje 2 X zoo
veel stof als voor het oorspronkelijke patroon
noodig is. Een strijkpatroontje is wel ge-
wenscht.
Figuur 1 geeft overduidelijk aan, hoe men
met een enkele draad borduurzijde de
plooitjes op gezette afstanden door de
punten van het strijkpatroon aangegeven.
opneemt. Men werkt van rechts naar links.
Men trekke de draden vooral niet te stijf
aan en lette daar speciaal op bij het af
hechten.
Figuur 2 geeft 'n eenvoudiger patroontje,
dat bijzonder geschikt is voor kragen en
andere kleinere oppervlakten.
Fig. 3 laat smockwerk zien op bedrukte
stof.
Het is een wèl tijdroovend. doch zéér dank
baar handwerk. Het spreekt vanzelf, dat men
het slechts kan toepassen op dunne, soepele,
stoffen,
