De Brabantsche Briet
van
Twee nichten
en twee neven
Ulvenhout, 26 Mei 1938.
Amlco,
Verlejen week mocht
lk oe zoo 'nen „veu-
gelvlucht" geven over
de Zomerplannen die
in knop staan over
heel ons Brabantsche
lande deus week mot
ik oe toch op d'hoog-
te gaan brengen van
alles waar ge 't
nuuwsgierigst naar
zijt, van Ulvenhouts
voorbereidings.
Ge verstaat, den
Fielp en den Blaau-
we, den Jaan, den Joep ze hebben
koppen weer btf malkaar gestoken!
En laat ik 't veuraf dan maar 'ns zeg
gen om er niemeer op terug te komen zoo
meugelyk, en al is er dan 'nen deftigen
comité van voorname en geleerde mannen,
die mtj tot feestverken hebben gemerkt,
ons eigen, ouwe kameraden-comité gaat zij
nen eigen gang, werkt zé'n eigen feestplan-
nen uit, is de linkerhand die niet wit, wat
de rechter doet.
Ja onzen commiteit wit van 'nen ju
bilaris bekanst niks af, want ik vergader
eigens mee. Da's zoo den wensch van den
Fielp. Hij zee: „Dré, wij ebben toch hallij veul
te veul plazier en Jeut g'ad meer den horgeli-
satie van hons feesten, hom 't nouw deuzen
keer handers te doen. Gij doet mee ge doet
sjuust hof hoew neus bloeit! Mócht 'r hooit
hiets te verapzakken zijn, da jou nie haan-
gaat .homdat 't jouw te veul haangaat, dan
sallemanderen wij oe wel -en herf op van de
„Gouwen Koei"!
Nou, dat was 'n degelijke afspraak, zeg
zelf.
Temeer, wij hebben zooiets meer bij d'hand
g'ad. Mee den Fielp eigens. Mee den Jaan
ook, toen ie „aftrad als hoofdcommissaris".
Ik ben nouw gewaarschuwd, maar den Jaan
wist toendertijd van heelegaar-niks. En toen
wierd ie, deur den Blaauwe, op commando
van onzen veurzitter, zoo ongezouten buiten
gegooid, dat den Jubilaris verbaal maakte
teugen z'n eigen feestcommissie!
We liet 't gaan. Allicht. Daar zijn nou
eenmaal dingskes waar ge mee oew handen
nie mee aan mot raken. Ge zou 't kunnen
verknoeien, niewaar? En als de propclub
gedagvaard was deur den Rechter van On
derzoek en we in de wachtkamer van de
Rechtbank den tijd dooiden met 'n spulleke
kaart, onzen aanklager dee natuurlijk
mee, want wij stonden op 't standpunt, dat
ie z'n plicht gedaan had, al was 't dan teu
gen ons eigen, dan... dan vielen er woor
den over 'n stommen streek deur Janus in
't kaartspel toen rauschte 't er zóó, dat
er 'nen meneer kwam kijken naar 't kabaal.
Dieën meneer wierd deur den Fielp al
gaauw in 't spul betrokken, hum wierd den
Jaan z'n stommiteit in geuren en kleuren
uitgelegd en meteen vertelde den Filp er in
gaauwigheid bij, dat dieën Jaan eelegaar
zo'nen stommen hezelstraal was, want dat ie
z'n heiligen feestcommuniteit gekallizjeerd
ad!" Dieën meneer was toen haastig wegge-
loopen, mee den zakdoek veur z'nen mond
en den Fielp merkte toen nog op: „zlede nou
Janus, wat 'nen hellendeling gij zyt! Has 'n
hander van jou eldenstreken oort, begint
zo'nen wensch te kotsen."
Maar 't was anders, amico! Gaar anders!
Misschien herinnert 't ge oew eigen nog wel,
want ik heb destijds, 't is alweer jaren gele-
jen, die affaire lang en hreed uit malkaar
gedaan in 'nen brief.
Ja 't was veul anders, dan den Fielp
wocht. Want als dieën meneer goed en wel
weg was, dan ging er 'n belleke en dan kwam
'nen marechaussee den Jaan roepen. En dan
hoorden wij, naastaan, hoe c'en Jaan daar
uitgeveterd wierd. En dan herkenden wij in
die stem, den meneer van daarsjuust..
't Was den Rechter-commisaris eigens! En
dan kwam den Jaan na vijf minuten weerom,
wit als 'nen doek en zee: „jongens, ge kunt
verom naar Ulvenhout. ik-heb-d e-zaak-
ingetrokken".
Dat geviel toen de derde week van October,
de kermisweek in de stad. Sodepin, wat heb
ben we dieën dag den Kop van Jut 'n opso-
demakajer gegeven, amico!
Ja die feestvergaderingen hier die' zyn
alty veul plazierig. En 't zou veul zonde zyn
ze te missen, al zijde dan ok duuzend keer
eigens 't feestmotief. Dat vereitte gaauw
genogt.
Ook den Fielp, die er destijds zenuwachtig
van wierd, dat er vergaderingen gaande wa
ren buiten hem om en op 't end, als ie 't nie
meer verkroppen kost binnendrong, dien
hebben we toen hij weegt 300 pond
mee 'n kunstje van 'n „extra-radio-bericht",
meldende dat z'n bakkerij in lichterlaaie
stond, buitengefriemeld.
Ik veurzitterde toen, noodgedwongen, maar
al rap kwam ik èn de vergadering tot de
overtuiging, dat de leiding van den bakker
nie te missen was! IJskoud heeft ie toen z'n
eigen jubileumvergadering gepresideerd.
Eigens heeft ie de commissie benoemd, die
hem moest gaan polsen over z'n cadeau!
Van dieën tijd af worden bij ons de feest-
verkens toegelaten op de vergaderingen.
Maar éen ding, nou ik zelf aan de beurt
ben, houw ik in 't oog, als 't onderwerp per
soonlijk wordt, smeer ik 'm. Daar zijn er 'n
paar, den Fielp en den Jaan, die maar al
te geren wraak zouwen nemen op ouwe er-
varings! En me buitenwerken op 'n manier,
d'k veur schandaal bij Trui aan zou komen...!
Enne... die is tóch al zoo kritiek aange
legd op 'n punt van vergaderingen en dan
mot ge 't spek nie vlak veur de kat leggen,
waar of niet?
De eerste vergaderingen zijn gewist. We
hadden er puik weer op. 't Was koud weer,
nattig op den buiten, 't was wintersch ge
nogt om 's avonds geellig bij malkaar te
schuilen om de afgedekte biljert in de „Gou
wen Koei".
Den Fielp sprak:
„Mijne eeren, ik bedoel kameraads" (want
den Blaauwe knipte-n-al verdacht mee z'n
oogen), „kameraads, we zijn ier by malkaar
veur de Hulvenhoutsche Zomerfeesten, die
beginnen zullen op Zondag den 31sten Juli
van deus jaar. Hover demotieven wordt ier
nie gehouwe - hum".
,Geneer-d-oew eigen maar niet", riep er
eenen. Klop mee den hamer! Den Fielp ging
wyer: „gin hinterupsies hasteblief, hover de
motieven wordt ier niet gehouwebet, want
d'n broerling his er heigens bij en den Hen-
gelschman zeet: Hin 't uis van den ge-ange-
nesprokte nooit over den strop". Klap!
Den Blaauwe riep: „we zijn hier anders in
Huivenhout, veurzitter, en Hengelschmannen
zijn hier schaarsch."
Applaus!
,,'t Is den Dré verbojen hom hextra rondjes
weg te geven," loog den veurzitter toen,
mee 'n prachtig bakkes net-echt. Klap!
,De vergadering is iermee gehopend."
Klap.
Den Fielp ging zitten, spuide mee z'n tong
langs z'n valsch gebit dat doet ie alleen
aèn veur vergaderingen, gemeeneraad en
zoo en daarom went ie er slecht aan over
zag, al „pruimende" z'n vergadering en vroeg
toen beleefd en zoetsappig of de..,.kevers van
plan waren, halles weer hover te laten aan
den veurzitter. Nie da'k oe noodig eb," zeet-
t-ie: „zet da maar huls hoew testen, maar
'k zou toch geren ooren, oé guillie 'r hoven
denkt!" Klap!
Daarna begost ie mee veul omslag 'n si
gaar aan te steken, heeft ie natuurlijk afge
keken van den Burgemeester, in den Raad,
en 'n puntje blaasde'n ie over den'secretaris
z'nen kop, dat heeft den Fielp van z'n eigen.
Toen presenteerde-n-ie den secretaris, Bul
tje de Bie, ge wit dat notariskerske, 'nen
geletterden mensch, ook 'n sigaar, 'n ding
dat de Bie haast mét twee handjes vast
moest houwen. Van Eggermondt, 'n zwager
van den Joep, Joep van Besouwen, vroeg 't
woord.
„Voorzitter," zee van Eggermondt: „mijn
gedacht is, wat motten hebben muziek, veul
muziek! 'Nen optocht! 'Nen schóónen op-
toch. Vuurwerk! 'n Kolossaal vuurwerk. Ver
siering. Alle huizen verrierd en eerepoorten.
Lijk er nog nooit gestaan hebben. Lot nou 'n
ander ook 'ns 'n iedeeke naar veuren bren
gen!"
Hij had 't heele feest van verlejen jaar,
ons 650 jarig bestaansfeest opgesomd, mee
'n gezich of ie 't zwartgaren uitgevonden
had.
Alles zweeg. Den Fielp rookte en „pruim
de". Keek toen den kant van Eggermondt 'ns
uit en zee dan: „ge ebt den ballon van ver
lejen jaar nog vergeten. Toon."
„Da's waar", zee den Toon. En om 't goed
te maken vulde-n-ie z'n veurstel aan: „twee
balonnen, veurzitter!"
Waarop den Fielp vroeg: „mag vijf hook,
Toon?"
„Hoe mee hoe liever," zei den Toon mee
z'n uitvindersgezicht.
„Mot da veurstel in de Notulen?" vroeg
't Bieke.
„Zijde bela-taaitafeld," pruimde den Fielp
har dop: ,,'t is ier ginnen eralingscursus veur
gehoef enden."
Toen had den Blaauwe 'n veurstel.
„Ik stel veur," zee den Blaauwe: „om iets
orizjeels te doen, iets wa nog nooit vertoond
is op 'n feest!"
Daar kwam spanning. Den Fielp vergat te
„pruimen" en luisterde. Knikte. Moedigde den
Blaauwe sympathiek aan!
„Eel goei hiedee," spinde den Fildp: „eel
hampart hidee, Blaauwe! En lot nou 'ns
ooren, oe ge da gedocht ad?"
.„Watte?"
„Hoew horizjeneeliteit?"
Ja," zee dén Blaauwe: „dét's ok 'nen bak!
Ik zeg: iets orizjeels! En nou is 't jóuw beurt
weer, Fielp!"
„Mijn beurt??"
„Ja! Jóuw beurt. Nou Is 't wijers aan jouw,
om zoo iets orizjeels uit te prakkizeeren. En
ik geeft oe dues ideeke glad cadeau!" Hij
dronk 'ns.
D'n bakker zat even mee stomheid ge
slagen.
„Mot dit in de notulen?" vroeg 't Bieke.
„Jja!" zoo kwam den Fielp weer bij:
„zet er deus veurstel maar in. Zo'nen reuzen-
wind ek nog nooit gevangen hin 'n netje!"
„Motte patent op nemen," raaide den
Blaauwe aan. En ik weet nóg niet, amico, of
den Blaauwe dat allegaar in z'n onschuld zee,
dan wel, of ie den Fielp probeerde te vernik
kelen, maar ik heb geschéurd van 't lachen,
man!
Toen kraffelde Nolleke Gommers, ge kent
'm wel Dat kleine, 60-jarige vrijgezellen
rentenierke mee 't veul te groote hoofd en
dito woorden? toen kraffelde Nolleke Gom
mers boven op z'nen stoel. Dat hebben wij 'm
zoo geleerd. Als 't Nolleke wat te zeggen
heeft, mot ie op z'nen stoel gaan staan. En
daar houdt ie z'n eigen trouw aan.
„Veurzitter," begon 't Nolleke en hij trok
'ns aan z'n vestje: „veurzitter, we zijn nog
sjuust zoo wijd as voor we begonnen! We zit
ten in de ruimte te ouwe..."
„Betten," was den Fielp 'm veur, want nog-
eens: Nolleke praat geren als 'nen grooten
kearel!
„Ok goed," zee Nol. „Maar vertel me eerst
'ns veurzitter, zijn er spykers?"
En hij maakte mee z'n vingers 'n geldtellen
de beweging.
Den Fielp zee gin „nee" en gin „ja". Hg
bekeek Nolleke mee 'n gezicht of 't leverans
in de buurt nog al stonk en liet Nolleke daar
staan zonder ennig antwoord.
Nolleke blééf staan.
Bultje de Bie, gebeten op Nolleke, dat span-
neke is altrj water-en-vuur, vroeg meelydend:
„mot dètte in de notulen, veurzitter? Neeë,
zeker?"
En den Fielp trok 'n trutlip, schudde zijnen
kop.
Nolleke liet dat nie zitten. Hij zette al eenen
voet op de biljert, in de richting van 't secre-
tariske maar veur ie den tweeden voet om
hoog had, had Kee van „de Gouwen" Nolleke
al te grazen bij den bojem van z'n broek, trok
Nol omlaag, in z'nen stoel en zee: „Kalmaan,
turf! M'n biljert is gin kinderkamer."
„Krijg den driedubbelen rambam", siste
Nolleke.
„As ik wist, wat da was," dreigde Kee: „dan
zette-n-ik oe onder 'n omgekeerd bierglas."
„De helft er van is genogt, om den Notaris
en den Pastoor te roepen," zee Nol. „En om
mij 'nen plazierigen dag te verschaffen!"
Toen zee Kee iets dat mee den besten wil
van de weareld nie af te drukken is, in 'n nette
krant en den Fielp verklaarde 't „hincident
veur gesloten."
De Bie formeerde rookgordijnen mee den
Fielp z'n groote sigaar en uit den mist van
smoorwolken piepte 'n verdacht gegichel.
Van kwaaiigheid gaf Nolleke 'n rondje weg
„mee uitzondering van dieën inktlap," riep ie
giftig, in de richting van 't „binnenbrandje."
Toen nam den Fielp seerjeus 't woord.
„Na halle wijseid die 'k van den havond eb
haangeoord, ben ik dan zóó wijd," zee-t-ie:
„da 'k wel zekereid eb, dat halles weer neer
komen zal hop 't oofd van Hoome Fielp. 'k
Zal dus heigens m'n veurstellen nou bekend
maken, waarover kunt guilie dan gaan debat-
teeren, has ge maar in de gaten ouwt, da ge
ze mee halgemeene stemmen haan te nemen
ebt!"
En lijk altij: den Fielp vouwde de plannen
veur 'n volledig en prachtig feest sjecuur open.
Maar daarover 'nen anderen keer.
'k Mot er nou gaan afscheiden. Dalijk be
gint de vergadering.
Veul groeten van Trui, Dré III en gin horke
minder van oewen t.a.v. Dré.
ZONDAG 29 MEI 1938.
Hilversum I. 175 en 415,5 m.
8.30 KRO. 9.30 NCRV. 12.15 KRO. 5.00
NCRV. 7.45—11.20 KRO.
8.30 Morgenwgding.
9.30 Orgelspel.
10.30 Nederduitsch Hervormde Kerkdienst.
Hierna: Gewyde muziek (gr.pl.).
12.15 KRO-orkest. (1.00—1.20 Boekbespre
king).
2.00 Godsdienstonderricht voor ouderen.
2.30 Reportage.
4.30 Voor de zieken.
4.55 Gramofoonmuziek.
5.05 Gewijde muziek (gr.pl.).
5.50 Gereformeerde Kerkdienst. Hierna: Ge-,
wijde muziek (gr.pl.).
7.45 Sportnieuws.
7.50 Causerie „Het Wit-Gele Kruis".
8.10 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.20 Religieuze causerie.
8.30 KRO-Melodisten en solist.
9.00 KRO-orkest en soliste.
10.00 Reportage (gr.pl.),
11.00—11.20 Epiloog.
Hilversum H. 301,5 m.
8.55 VARA. 12.00 AVRO. 5.00 VARA. 6.30
VPRO. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwpraatje.
9.30 Gramofoonmuziek,
9.45 Causerie: „Van Staat en Maatschappij".
9.59 Berichten.
10.00 VARA-orkest en solisten.
10.40 Declamatie en Gramofoonmuizek.
11.00 Esmeralda-Septet en solisten.
12.00 Het woord van de week.
12.05 Het Helmann-Strijkkwartet.
12.30 Gramofoonmuziek.
1.00 Musette-orkest en solist.
1.30 Causerie „Het leven op een Indische
plantage".
I.50 Gramofoonmuziek.
2.00 Boekenhalfuur.
2.30 Viool met pianobegeleiding.
3.00 Rotterdamsch Mannenkoor „Zanglust",
Koninklijke Mannenzangvereeniging „Ce-
cilia", versterkt Omroeporkest en solisten.
4.00 Sport reportage.
4.20 Gramofoonmuziek.
4.55 Sportnieuws ANP.
5.00 De Ramblers.
5.30 Gramofoonmuziek.
6.00 Sportuitzending.
6.15 Sportnieuws ANP, hierna: Gramofoon
muziek.
6.30 Nederduitsch Hervormde Kerkdienst.
7.30 Gramofoonmuziek.
7.40 Wijdingswoord.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.15 Concertgebouw-orkest.
9.00 Radiojournaal.
9.15 Causerie: „In de eerste versnelling".
9.25 Het Kovacs Lajos-orkest, solist en Bram
Kwist's tokkelorkest.
10.25 Radiotooneel.
10.45 Harp en orgel
II.00 Berichten ANP, hierna: Gramofoon
muziek.
11.4512.00 Orgelspel.
MAANDAG 30 MEI 1938.
Hilversum I. 175 en 415,5 m.
NCRV-uitzending.
8.00 Schriftlezing, meditatie.
8.15 Ber., gramofoonmuziek (Om 9.30 Geluk-
wenschen)
10.30 Morgendienst.
11.00 Christelijke lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek,
12.30 De Gooilanders en gramofoonmuziek.
2.00 Gramofoonmuziek.
2.15 Zang met pianobegeleiding.
3.00 Wenken voor de keuken.
3.30 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 Kinderuur.
6.15 Gramofoonmuziek.
6.30 Vragenuurtje.
7.00 Berichten.
7.15 Vragenuurtje.
7,35 Causerie „De reünie van het voormalig
instructie-bataljon.
7.45 Reportage.
8.05 Berichten ANP. Herhaling SOS-ber.
8.15 Uitzending van de Centrale voor Werk-
loozenzorg.
.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Berichten ANP.
10.05 Cello, hobo en harp.
10.45 Gymnastiekles.
11.00 Gramofoonmuziek.
11.50—12.00 Schriftjezing.
Hilversum n. 301,5 m.
Algemeen Programma verzorgd door
AVRO.
8.00 Gramofoonmuziek (Om 8.15 Berichten),
10.00 Morgenwgding.
10.15 Gramofoonmuziek.
10.30 Viool en piano.
11.00 Declamatie.
11.20 Orgel, fluit en hobo.
12.00 Gramofoonmuziek. (Om 12.15 Ber.),
12.30 Alfred Spezialetti's ensemble.
1.15 Orgel en xylofoon.
I.30 Gramofoonmuziek.
2.00 Het Sylvestre-trio.
2.40 Declamatie.
3.00 Omroeporkest en solisten.
4.30 Causerie „Music-hall", (met gr.pl.),
5.30 Het Kovacs Lajos-orkest.
6.00 Gramofoonmuziek
6.15 Het Kovacs Lajos-orkest en „The Inten
national Three".
7.00 Gramofoonmuziek
7.35 Causerie „Internationale problemen va:
dezen tijd".
8.00 .Berichten ANP. Mededeelingen.
8.10 Stafmuziek van het 6de R. I.
9.00 Radiotooneel.
10.10 Omroeporkest en solist.
II.00 Berichten ANP, hierna tot 12.00 Gra
mofoonmuzick.
.en met zijn
èndere been
staat de man, die
de verkeersre
gels niet kent, in
de gevangenis.
FEUILLETON.
Naar het Engelsch
„Ze is heel knap. Ik heb nog nooit een
secretaresse in huis gehad. Ik vertrouw.
Dick, dat je toch niet met haar flirten zult?"
„Stel u gerust, moeder, als miss Gilchrist
zoo'n knap meisje is, dan heeft mij dit in het
geheel niet getroffen".
„Wat zyn mannen, toch bedriegelijk!"
dacht zfln moeder.
Toch had Dick de volle waarheid gesproken
toen htf zei, dat Elisabeth's schoonheid hem
niet getroffen had. Hg was immers vervuld
geweest van het blauwoogige meisje aan het
hek en hem «peet het, dat zijn moeder niet
hóAr had aangenomen als secretaresse, in
plaats van haar zuster.
HOOFDSTUK II.
Elizabeth was dus geslaagd, maar Janie
nog niet. Nu had mrs. Warrener haar nieuwe
secretaresse pas over drie weken noodig en
in dien tyd moest er dus ook een betrekking
gevonden worden voor de jongste zuster;
maar het was verwonderlijk, zoo moeilijk als
dat ging. Het werd zelfs benauwend, toen de
laatste week al aanbrak en er nog niet het
minste uitzicht was. Nog altijd bleef Janie
het hoopvol opvatten, maar Elizabeth was
met recht bezorgd.
Op een middag, dat ze thuis kwam, vroeg
ze:
„Nu, zie je nog iets In de krant?"
„Neen hoor! Dit is de „Stoneford Chronicle"
die ik van mrs. Ruggles heb geleend. Ik zal
ze haar terugbrengen."
Een paar dagen later kwamen er twee brie
ven met de ochtendpost. Ze waren beide voor
Janie. De een was een bedanken voor. haar
diensten als gouvernante in een doktersgezin
en luidde: „In veel opzichten* zou miss. Gil
christ juist het geschikte persoontje zijn ge
weest; maar, daar pianospelen een vereischte
was, enz. enz."
„Ik heb toch geschreven, dat ik banjo
speelde, „zei ze troosteloos, „maar dat ver
langen ze nu juist niét, zie je!"
„Heb je ook geschreven, dat je negerdansen
kon uitvoeren?" vroeg Betty, een tikje
smalend.
„Ja, hoor eéns, we kunnen nu eenmaal niet
allen Chopin en Beethoven spelen, zooals jij!
Ik kan niets zoo geniaal doen, vandaar, dat
er dan voor mij geen plaats'zal wezen op dit
wereldrond!"
„En toch ga ik nooit naar mrs. Warrener,
zoo lang jy nog niets hebt".
„Zoo dwaas zal je toch, als-je-blieft, niet
zijn, hoé lief het dan ook is! Dan ga ik nog
eerder terug naar tante Hermione, of liever
oud-tante Sara. Wie weet, hoe big Teddie
Longworthy zou zyn!... Neen, dat is nou
maar gekheid; tot zulke wanhoopsdaden zal
ik nog niet hoeven overgaan. Ik heb hier een
brief waarin ze myn diensten aannemen. De
onderteekening luidt: Elizabeth Gilchrist" en
hij komt van Redwall Grange uit Chatbeck,
dichtby Stoneford in Stoneshire".
„Zeg je dat maar voor de grap, Janie?"
„Neen, zeker niet. Elizabeth Gilchrist is
nog familie van ons. Ik vermoed, dat zij de
vrouw is van Andrew Gilchrist, den eigenaar
van Redwall Grange, die een achterneef was
van vader".
Een oogenblik stilte volgde; toen zei Betty
„Maar, Janie-lief, je wilde immers niet in
huis zijn bij tante Hermione?"
„Dat was liefdadigheid, dit niet. Mrs. Gil
christ heeft geadverteerd in de „Stoneford
Chronicle" om een hulp voor de moeder".
„En wil je dan zoo'n ondergeschikte positie
bekleeden in het huis van die vreemde nicht?"
„Maar er wordt niets vernederends van mij
verlangd en niemand meer of minder dan
Franklin heeft immers gezegd: „Arbeid is
steeds de weg naar voorspoed"; düs ga ik
dezen wijzen raad in praktijk brengen! Boven
dien zij weet niet, dat ik haar nicht ben. Kijk
nu maar niet zoo ontzet! In mijn antwoord heb
ik mijn achternaam weggelaten en heb dus
onderteekend: „Jane Carleton". Mr. Ruggles
heeft een getuigschrift voor mij geschreven.
Ik heb de zaak heel diplomatiek behandeld,
zoodat de goede vrouw niets kwaads vermoe
den kan".
„En tóch vind ik 't niet prettig: het lijkt zoo
achterbaksch!"
„Waarom?Ik heb er toch geen boos
opzet mee? Ik zal even trouw mijn plichten
waarnemen jegens die menschen of ze géén
familie waren! Ik heb toch geen valschen
naam aangenomen; en gesteld, dat ik dat
nu eens wèl gedaan had, zou het dan nog
veel erger zijn, dan wat een tooneelspeelster
of een schrijfster zoo dikwijls doet?"
„Daar kan ik nu niet eens op antwoorden.
Je voelt zelf ook wel, dat dit iets heel an
ders is."
„Maar Bess, ik kón niet anders. Vat je dit
dan niet?... Als Janie Gilchrist zou ik niét
die berekking hebben kunnen aannemen van
„moeders hulp", maar als Jane Carleton kan
het een hoogst-interessante ervaring wor
den."
„Nu, ik vind het in ieder geval een groote
risico."
„Dat zie ik niet in. Ze hoeven er bovendien
niet achter te komen, wie ik ben. Redwall is
immers zoo ver af en ik zou niet weten,
waarom ik daar nu juist iemand moest
tegenkomen, dien ik kende! Je kunt al mijn
brieven doorzenden en je hoeft tante Her
mione niet te vertellen, wie ik ben; dat gaat
haar niéts aan!"
Na een tijdje vroeg Elizabeth weer:
„Weet je wel zeker, dat het familie van
vader is?"
„O, ja. Tenminste, ze zijn familie van tante
Hermione en zjj is, ongelukkigerwijze, de
zuster van vader. Ik heb haar hooren spre
ken van de Gilchrists van Chatbeck, de oude
buitenplaats, die al eeuwen lang in de familie
is geweest. Mrs. Ruggles, die uit Stoneford
vandaan komt, heeft mij verteld, dat Redwall
een paar geslachten terug ééns uit de familie
is geweest, maar dat Andrew Gilchrist veel
geld verdiende met een fabriek in Bradling-
ton en dat hij het toen .weer teruggekocht
heeft."
„En als die nicht nu eens een parvenue is,
die je in haar opgeblazenheid geheel als
dienstbode behandelt?"
„Kijk eens, Jane Gilchrist' zou dat ver
schrikkelijk vinden, maar Jane Carleton vindt
het slechts een interessante ervaring.
Elizabeth leek nog niet overtuigd:
„Weet je ook eenigszins waaruit het ge
zin bestaat?"
„In het minst niet. Maar mag er soms een
jonge man toe hooren, ik beloof je, dat
ik hem dan op een afstand zal houden. De
brief spreekt alleen van een kleinen jongen
van zes jaar, dien ik onder mijn hoede zal
moeten nemen. Dus zal ik niet hard hoeven
te werken. En daar kryg ik vijfentwintig
pond per jaar voor; meer dan de dokters
vrouw mij bood voor de leiding over drie
kinderen."
Janie was nu gekleed om uit te gaan. Ze
zag er zoo eenvoudig, maar toch zoo gedis
tingeerd uit, dat Betty onwilekeurig spotte:
„Jg een kindermeid voor vijfentwintig pond
per jaar!"
„Pardon, een hulp voor de moeder!"
„Wét is het verschil?"
„Die vraag bewijst, dat je totaal niet o
de hoogte bent van de zaak! Nu, ik zal eer
lijk bekennen, dat ik ook niet veel verdei
was, tot mrs. Ruggles mij ingelicht heeft
een hulp voor de moeder wordt geheel be
handelt als een dame, een kindermeid niet"
„Maar wat weet jij af van de plichten va:
een moeders hulp Hoe lang meen je, dat jt
je onwetendheid en je gebrek aan ervariflj
op het punt van kinderen zult kunnen ver
bergen.
„Tót ik ze geleerd heb! Zóó dom ben 11
niet: ik kan naaien, ik kan het alfabet en he
is waar, dat ik niet gewoon ben aan de behan
deling van kinderen, maar ik weet alles a'|
van honden en ik veronderstel, dat kinderd
volgens hetzelfde principe moeten gekamd ei'
gebaad worden. Neen, maak je daar maa.*;
niet ongerust over. Ik zal er mg wel doorheö
slaan".
Er hielp niets aan: Janie zou dus haar gej
luk beproeven.
Zoo brak de laatste dag aan..., het laatst*
vaarwel, en de zusters, die nog nooit vai
elkaar af geweest waren, gingen ieder haari
weegs.
„Het is maar voor drie jaar op z'n hoogst",
fluisterde Elizabeth bij wijze van troost, toe
ze haar zuster naar King's Cross had ge
bracht. „Dan krijg ik dat legaatje van oon
Robert en dan zullen wft al tgd bij elkaar kus
nen blijven".
„Er kan anders al zooveel gebeuren in de:
loop van één jaar", luidde Jane's antw<
en ze had moeite, haar tranen te bed1
(Wordt vervolgd.)
