De Brabantsche Brief
RADIO
van
PROGRAMMA
Ulvenhout, 11 Aug. 1938.
Amico,
Ge wit, ik heb
oe dat meer geschre
ven g'ad ik krgg
dikkels brieven van
oew' lezers. En als ik
ze allegaar prontekes
en sjecuur wou be
antwoorden, dan
moest ik wezenlijk 'n
schrijfmachien en 'n
secretareske aan-
Bchaffen. 't Machien
allee, dat zou nog
gaan. Maar 't; secre
tareske...? Trui!
Van schrijven komt schrijven, dus m'n se
cretareske zou 't al rap nie meer kunnen
en in korten tijd zat ik opgeschept mee 'n
kantoor veur 't verstrekken van adviezen in;
a.s. huwelijken,
namen veur borelingskes,
wat mot m'nen jongen worden,
weduwvrouwentroost,
wat dan allegaar zou kunnen vallen onder
'n afdeeling .Burgerlijken Stand".
'n Tweede afdeeling, b.v. van ..Algemeene
Zaken", daaronder z<y(l 'k motten indeelen
adviezen in:
Gezellige avonden,
Folklore.
Brabantsche kleederdracht,
Carnaval,
Intenties,
Uitstapkes.
en zoo wijer.
'n Afdeeling „Verhuur", zooveul as 'n Wo
ningbureau veur vacantiegangers zou in deu-
zen tijd van 't jaar motten werken in dag
en nachtploeg.
Nóg 'nen keer: de afdeeling „Verhuur" veur
Ulvenhout heb ik ondergebracht bij m'nen
kameraad Kees van den Broek, C 45a Ul
venhout. Den Kees licht oe geren in, als ge
hier logeeren wilt, schrijf den Kees en 't komt
in orde.
Mee da-d-al. amico, zou ik m'nen stiel on-
trquw worden.' En 'k blijf gèren d'n eigenste
die'k ben
'n Magazijntje veur souvernierkes, cadeau-
kes, prentkaarten zou bij zoo'n degelijk inge
richt kantoor ook al nie te missen zijn ge
ziet, 't gaat nie! Ik mot me 'r mee 'nen
Franschen slag deurhenen slaan. D'n eene
vergeet ik, d'n ander krijgt 'n prentkaart
waar m'nen kop op staat, maar werom schrij
ven gaat nie altjj! Mee Nuuwjaar geef ik er
altij veertien avonden aan, maar daarbij mot
'k 't dan toch veur 't grootste deel laten.
Maar genogt. Gij en al oew lezers zullen
me best verstaan, amico, ook als ik hier
onder 'ns 'nen brief volgen laat van 'n Gel-
dersch kadeeke, 'n echt Truike, die 't op haar
manier opnimt veur d'r soort. Wa'kver-
wocht heb! 't Vrouwvolk lot „zoomaar" gin-
nen Koos onder huilie duiven schieten. De
wefkes zjjn strijdveerdig, dat mot en mag ge-
zeed worden! ïk ken er die op 't punt van
strijdveerdigheid tien kearels mee buiken en
ambtskettings en andere veurname onder-
scheidings, de baas zijn! Ja die 'nen Fielp
mee glaans evenaren.
Maar den brief nou!
„Amsterdam, 4 Aug. 1938.
Geachte Dré.
Nou mot ik toch is efkens met ow debatee
ren over ow brief, die je Zondag ien de krant
had staan.
Gie zul al wel bemerkt hemmen, da'k gin
Amsterdamsche bun, da bunk ok nie. Ik bun
'n Geldersche, 'n raszuuvere Geldersche uut
de Liemers, die genoodzaakt is geworren, dur
tiedsumstandigheden ien betrekking te gaan
as... Dienstmaagd. Da's heelemaol gin schand
aj nog pooten aon ow lief het um te werken.
Ers hek 'n heele hort op dat mooie eiland
Texel gezeten as zoodanig bij 'n Dokter. En
ik het daor dus volop genoten, van 't natuur
schoon meteen, dat ha's d'r gratis bie en daar
bunk 'n liefhebster van. Maar ik dwaol af. Ik
wou ow efkus vertellen da'k mien vast nie bie
die floddermadamkus réken, die Gie ien ow
brief beschreef hl bunk dan ok 'n dienst
maagd (un vrouwelike en gin... Koos). Op
den keper zal die Koos toch ok wel niet heilig
zien gewest.
(Ik ben gin letterkundige, 'n dienstmedje
maar. Naor mien stiel en geschrief moj' nie
veul kieken).
Ik bun hier ien 'n betrekking met vijf bla
gen, daar heg' de hendjes best vol aon. Maar
plezierig heur! Ge het nog is 'n keer wat te
lachen bie kienders.
Ik hè vast gin twee uur noodig um mien aon
te trekken en ik draag ok gin ordinaire kunst-
ziekus en hemkus die haost gin gewicht hem
men en ik mak mien eigen nie op met allerlei
verfkus en. clownkleurkus. Ik bun ien eer en
deugd twee en dertig geworren en ze dinken
nog allemaol, da'k pas zes- of zeuvenentwintig
bun. Daar wik nie met zeggen da's as 'n deern
gekleed gaot, ik bun gewend van huus uut um
mien keurig te kleejen dus da doe'k nou nog,
maor alles degelijk en fijn, vast gin hooge
hekskus, daar zou 'n nie op kunnen loopen
met mien gewicht van honderd vijf en veertig.
's Zomers stao 'k um vijf minuten veur 7
op (ik zet den wekker altied vijf minuten veur)
ik wasch en keim mien en trek mien verderen
vrik aon en bid ientusschen 'n bitje en stao
dan um zeuven uur ien de keuken.
Ien 't begin van mien loopbaan hier ha'k
met 't keimen altied langer werk umda'k toew
'n aongeplekt knutje droeg, um 't veule geld
veur den kapper uut te spaoren, want dat
lupt nog gaauw 'n hoop op bie den kapper.
Maar zinst da'k 't veur 't Rijksmuseum, op
'n Zondag toew ik dat ging bezichtigen, bun
verloren, zoo da'k ien 't museum liep met 'n
klein bokkestartje met 'n stukske van 'n
schoenvetertje d'r um, mien doodsjeneerdé en
gin hemelschen raod wist um 't tuwke er
gaauw genoeg af te kriegen, sindsdien hek
mien heur toch maor weer laoten permanenten.
Toen ik buuten kwam had de portier ut veur
mien opgevangen, da gevlochten knutje, ien
de meining dat 't 'n musschennest was.
Verder hek gin vriejer en das jammer. Want
die zou ik best willen hemmen, maar niet een
uut Amsterdam, want ik het d'r een op 't oog,
mof dat wil mor niet opschieten, 't Kerltje is
'n bitje verlègen, mien inziens, eigens kank um
moeilijk aonspreken, da wil nou eenmaol niet
gedaon zien bie 't manvolk. Feitelik mor goed
ok, laot ze d'r moeite veur doen. Mor met dat
dat al zit ik mien hier ien mien vriejen tied
'n bitje te verkniesten. Aj' hier gin vriend of
kennis ien zo'n groote stad het is 't zoo: „Een
heele wereld rondomme en nog alleen als een
stomme."
Met medjes kank slecht opschieten. Die ver
velende vrouwminschen zien altijd jaeloersch
op mien en ik het toch heelemaal gin moois aon
mien aon.
Op de erste plaots heb 'n groot bakkus, dat
beter bie 'n kerl past. En 'n poempneus as 'n
hondenhok. Das alles wa'k veur moois heb. De
Amsterdamsche kerls viend ik echter lamooren.
Ik bun nou eenmaol 'n boerinnuke en dan
mien kerltje dat ien mien gedachten zit zou
ik daor ok oneer mee aondoen, um met de Am
sterdammers mien te veul in te laoten.
Nou, dag Dré, veul groeten en nim 't mien
nie kwaolijk da'k zoo stinkund-veul geschreven
het.
Ow portret daj' mien ien 1935 stuurde hek
nog altied op mien kaomer hangen en daor
bunk wat trotsch op. Ow juuste adres bunk
vergéten, dus stuur ik dezen brief maor over
aan „Dré Ulvenhout", dan komt 't wel terécht.
Heel veul groeten, ok aan ow vrouw en kien
ders en probier 't mien niet meer um alle med
jes ovér eenen kaam te schèren, want jongens
zien ok allemaol gin engelen.'
Nou dag, veul hartelijke-groeten.
Met de meeste Hoogachting,
Truus..
Amico, ik kost deuzen brief nie goed onder
me houwen. Ik móest 'm oe 'ns laten lezen en
ge zult, evengoed als ik, best wijs kunnen wor
den uit deus Geldersche taaltje, want Truus
schrgft heur gedachten zoo vlot en duidelijk
neerallee, veul, veul, „meesteressen" over
deus dienstrneske zullen 't Truuske nie verbete
ren!
En nou mag toch zekers wel 'n kort ant-
woordeke volgen.
Ulvenhout, 11 Aug. 1938.
Beste Truuske!
Dat haj' nie dacht, wel, dat oew brief in de
kraant zou kommen! En stel ie veur, maaid,
dat ouw kerltje dees léést...! Hiè het gin tied
um ander an te trekken, holt naor 't spoor, zol
'k meinen, naar z'n trouwe deern, en... alle ver-
lègenheid is ie vast wel kwiet, Truus!
Maar nou gaai 'k wijers in 't Brabantsch,
troel! 'k Wou oe alleen maar efkens laten heu-
ren da 'k familie in 't Geldersche heb. En jou
dus pront verstaai. Maar zeg, ge hebt iets ver
geten, in oewen brief. Ge zij gaan schrijven om
mij 'ns ferm op m'nen tabberd te geven, omda'k
den Koos te schoon had uitgeschilderd. En als
ik begost te lezen in oewen brief, dan hiew 'k
m'n handen al aan m'nen kop: ik doch, daar
kómt de bui los! Maar gij had 't dalgk zóó druk
over oew „kerltje" dat ge vergat kwaad op
me te zijn! Ik wed, ge zij gineens kwaad op
den Koos! Nou, dat zou oe nie schoon staan,
ook, Truuske. Den Koos is 'nen braven, 'nen
pronten kearel en in zgn soort van 't eigenste
slag, lijk gij. Daarmee, Truuske, heb ik heele-
gaar nie beweerd dat 't mansvolk uit louter
engelen bestaat...! Ik zal den leste zijn, om
dat te beweren. Ik heb goeie kameraads,
prachtkearels in één woord, maar als er
iemand van overtuigd is, dat er onder m'n
eigen soort veul broerlingen schuilen dan
ikke!
Jalouzie, Truus, komt nie alleen onder jou
„medjes" veur. 't Mannendom is er teugen-
woorig van vergiftigd. Of... mannendom?
Neee! 't Zit nie onder de mannen, 't Zit
onder de... heeren!
En dan ga-g-'t nie om 'n hoeike om 'n
costumeke of zo'n kleinigheid neeë, 't gaat om
veul andere dingen. Ik ken b.v. 'nen burge
meester, die haast gebukt gaat onder z'n titels
en toóch... jaloersch is op 'nen eenvoudigen
boerenmensch, die per ongeluk van O. L. H.
meer verstand en wijsheid aan den pink mee
kreeg, dan dieën „heer" aan z'n heele don-
derement.
Ik ken „heeren" mee titels, die van wijs
heid stralen, maar... de wijsheid zit toch alleen
maar in die titels, Truuske!
Neeë, meske, de jaloezie is nie alleen van
Amsterdamsche wefkens, waarmee gg te stel
len hebt: de jaloezie is van deus menschdom,
dat er aan kapot gaat.
En wat dieën grooten kop van jou betreft en
da-d-„hondenhokske", allee ik denk zoo:
't zal veul meevallen!
Ik zou als ik dertig jaren jonger was
't er ongeziens op durven wagen, als dat
kerltje nie rap opschoot! Enne... Trui, ee!
Maar als die paar „kleinighedens" nie in
den weg stonden Trui en dertig jaren teveul
dan klom ik eigens in den trein en gong ik
dat verlegen kerltje uit jouwen kop klasjene
ren, in 't „Fondëlspark, baa de draaffinkies",
lgk de „Mokummers" zeggen.
En nou gaai 'k er zoetekensaan 'ns af-
scheien, Truus, m'n pampier is vol! En veur
'k 't vergeet: ge mot de complimenten hebben
van den Koos! Hij is er heelegaar niet over
gepiekeerd, dat gij 'n bietje op 'm gebeten zyt.
Want den Koos is op zijn manier 'nen wijs
geer en als hij boontjes zit te bleezen of den
tuin staat te sproeien, dan gaan er deur zijnen
kop wijzere gedachten, dan deur mennigte an
dere koppen, die kaal en kippig wierden van
't leeren uit boekskes, waaruit ze wel de les-
kes leerden maar gin wijsheid puurden...!
Nou, Truuske, houdoe horre!
Veul groeten van Trui, Dré III en als alty
gin horke minder van oewen
t. a. v.
Dré.
ZONDAG 14 AUGUSTUS 1988.
Hilversum I. 1875 m.
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO. 5.00
VARA. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwpraatje.
9.30 Gramofoonmuziek.
9.59 Berichten.
10.00 Nederduitsch Hervormde Kerkdienst.
11.30'Declamatie.
12.00 Het woord van de week.
12.05 Fiimpraatje.
12.35 Het Kovacs Lajos Orkest m.m.v. soliste.
1.15 Causerie „Holland in Rome".
I.30 Gramofoonmuziek.
2.00 Boekbespreking.
2.30 Zang en piano.
3.00 Residentie-orkest en solist.
4.30 Gramofoonmuziek.
5.00 Arbeiders-Zangvereeniging „Excelsior" en
Gramofoonmuziek.
5.30 Esmeralda-Septet.
6.00 Cabaret-programma.
6.30 Sportpraatje.
6.45 Berichten ANP. Gramofoonmuziek.
7.00 Gramofoonmuziek.
7.30 Noviteiten-orkest.
8.00 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.15 Residentie-orkest en 'solist.
9.15 Radiojournaal.
9.30 Gramofoonmuziek en Orgelspel.
10.15 Het Kovacs Lajos-orkest.
II.00 Berichten ANP. Hierna tot 12.00 Het
Renova-kwintet.
RIET-IDYLLE.
Hilversum n. 301,5 en 415.5 m.
8.80 KRO. 9.80 NCRV. 12.15 KRO. 5.00
NCRV. 7.45—11.80 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gewijde muziek (Gr.pl.).
9.50 Nederduitsch Hervormde Kerkdienst. Na
afloop: Gewgde muziek. Gr.pl.).
12.15 KRO-Orkest (Van 1.00—1.20 Boekbe
spreking).
2.00 Vragenbeantwoording.
2.45 Gramofoonmuziek.
3.00 De KRO-Melodisten en solist.
4.00 Vervolg KRO-Melodisten.
4.30 Ziekenhalfuur.
4.555.00 Gramofoonmuziek.
5.05 Gereformeerde Kerkdienst. Hierna: Ge
wgde muziek (Gr.pl.).
7.50 Causerie „Jeugdwerkloosheid en Crimi
naliteit".
8.10 Berichten ANP. Mededeelingen.
8.25 Gramofoonmuziek.
8.30 Gevarieerd concert.
9.30 Radiotooneel.
9.45 Gramofoonmuziek.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
11.0011.30 Esperantolezing.
MAANDAG 15 AUGUSTUS 1988.
Hilversum I. 1875 m.
Algemeen Programma, verzorgd door de
VARA. 10.00—10.20 VPRO.
8.00 iramofoonmuziel:. (Om 8.16 Berichten).
10.00 Morgenwijding.
10.20 Declamatie.
10.40 Gramofoonmuziek.
11.10 Vervolg declamatie.
11.30 Orgelspel.
12.00 Gramofoonmuziek. (Om 12.15 Ber.)
12.45—1.45 VARA-Orkest.
2.00 Gramofoonmuziek.
3.00 Declamatie.
3.30 Pianoduetten.
4.00 Gramofoonmuziek.
4.30 Voor de kinderen.
5.00 Gramofoonmuziek.
6.00 „Fantasia".
6.30 Muzikale causerie, en gramofoonmui
7.10 Causerie: „40 jaar land- en tuintfl
crediet".
7.308.00 Viool en piano.
8.05 Herhaling SOS-Berichten.
8.07 Berichten ANP.
8.15 VARA-Orkest.
9.15 Dubbel mannenkwartet „Smetana",
9.30 Declamatie.
9.50 Vervolg kwartetconcert.
10.00 Berichten ANP.
10.05 Orgelspel.
10.30 Esmeralda-Septet.
11.0012.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum n. 301,5 en 415.5 m,
NCRV-uitzendi ng.
8.00 Schriftlezing, meditatie, berichten.
8.15 Gramofoonmuziek. (Om 9.30 Gelulo i
schën).
10.30 Morgendienst.
11.00 Christelijke lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 Orgelspel.
I.30 Gramofoonmuziek.
2.00 Viool en piano. In de pauze: Gramo!:
mnuziek.
3.00 Causerie „Bloembollen in huis", I
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.15 Voor de kinderen.
6.15 Gramofoonmuziek.
7.00 Berichten.
7.15 Declamatie.
7.45 Reportage.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-Bk
8.15 Haarlemsche Orkestvereeniging, m
solist.
9.00 Causerie „Hoe krgg ik oog voor na',
schoon
9.30 Vervolg concert (Om 10.05 Ber. AS
II.50—12.00 Schriftlezing.
10.30 Gramofoonmuziek.
F E U I L LETON.
ETHEL M. DELL
Heel spoedig besefte Molly, dat ze onder
deze condities nog minder vrijheid bezat dan
op Aubreystone Castle en verlangend dacht
ze aan huis en haar kleinen Rollo. Bij al haar
moeilijkheden had ze daar tenminste haar
kleinen zoon om haar te troosten. En ze voelde
zich hier, in deze kolossale en drukke stad,
zeer eenzaam en verlaten. Ze begon neer
slachtig te worden en ze verloor de belang
stelling voor haar omgeving.
Ivor had zijn programma opgesteld met de
preciesheid van een schoolmeester en Molly
begon te begrijpen, dat dit geheel was ge
beurd vanuit een opvoedkundig standpunt en
niets mocht worden overgeslagen,, waarvan ze
zou kunnen leeren.
De eenige groote tocht, die ze ondernamen,
was naar de Niagara watervallen. De pracht
ervan maakte een onvergetelijken indruk op
haar. Het donderend lawaai, dat het spattende
en wild stuivende water maakte, vervulde
haar met een vreemden eerbied en het scheen
haar toe, dat men de schatten der aarde voor
haar had uitgestald. Ze stond langen tijd te
kijken, hevig geboeid en tegelijkertijd bevreesd.
Dien avond keerden ze naar New-York
terug. Het was Ivor's plan geweest van daar
uit door te reizen, dwars door Canada maar
deze reis zouden ze nooit makenIn de
vestibule van het hotel overhandigde een-
ijverige negerbediende Ivor een telegram en
gaf Molly tegelijkertijd een brief, die direct
haar belangstelling opwekte.
Ivor, die geheel door het telegram in be
slag genomen werd, merkte het niet, dat zij
een brief gekregen had en zij stak hem onge
lezen in een zijvakje van haar handtasch.
Plotseling slaakte Ivor een uitroep van
schrik.
„Wat is er Ivor?" vroeg Molly. „Is er iets
ernstigs gebeurd?"
„Ja," antwoordde hij, zich slechts met
moeite beheerschende. „Het is Moeder. Ze is
door een beroerte getroffen en verkeert nu
in levensgevaar. We moeten direct terug."
„Oh!" riep Molly uit en stak hem met een
spontaan gebaar haar hand toe. „Wat spijt
me dat!"
Maar hg wees alle betuigingen van sym
pathie af. „We hebben geen tijd te verliezen,"
zei hij. „Ik zal zien passage te krijgen voor
de eerstvolgende boot. Ga direct naar boven
en pak de koffers, dan zal ik er ondertusschen
achter zien te komen wanneer er een gaat."
Zwijgend gehoorzaamde Molly. Ze kon zich
niet voorstellen, dat haar schoonmoeder die
krachtige vrouw nu ernstig ziek was en
misschien wel ging sterven. Ze kon zich
Aubreystone Castle eenvoudigniet indenken
zonder haar.
Haastig ging ze de koffers pakken. Ivor had
gezegd, dat alles zoo gauw mogelijk in ge
reedheid gebracht moest worden en deze
instructies dienden stip opgevolgd. Toen ze
haar zakdoeken aan het inpakken was. vond
ze tusschen het stapeltje een portretje van
Rollo en onwillekeurig kwam er een blijde
lach op haar gezicht. Haar kleine jongen zou
ze nu in ieder geval gauw terugzien.
Ze was al een heel eind gevorderd, toen
Ivor terugkwam, bleek en gejacht.
„We hebben geen oogenblik te verliezen,"
zei hg. „We varen met de Marathon ge
lukkig heb ik nog een hut kunnen krijgen."
Zijn geheele houding was afwijzend en
Molly voelde duidelijk, dat hij niet met haar
over zijn ongerustheid wenschte te spreken
en dat hg van eenige deelneming, in welken
vorm ook, niets wilde weten. Hoewel ze nu
toch al een paar jaar met hem getrouwd
was, kende ze hem toch nog zoo weinig, dat
ze onmogelijk zou kunnen zeggen, welke zijn
gevoelens voor zijn moeder waren.
Ze vond het juiste woord niet om hem te
naderen en zelfs toen ze eenmaal goed en wel
aan boord waren, lukte het haar niet hem er
van te doordringen, dat zgn bezorgdheid ook
de hare was.
Het was guur en winderig op zee, een feit,
dat op Ivor niet den minsten invloed uit
oefende Molly echter ondervond hiervan
veel nadeel.
Er waren niet veel passagiers aan boord en
daardoor was ze zoo gelukkig geweest zich
van de diensten te verzekeren van een vrien
delijke stewardess en met haar zorg en toe
wijding was Molly heel blij, want, hoewel ze
zich de laatste dagen ellendig ziek voelde,
wilde ze daarmee Ivor, die nu toch al zooveel
zorgen had, niet lastig vallen. In zeker op
zicht was ze blij, dat hij zoo door zijn eigen
gedachten in beslag werd genomen, want
hierdoor liet hg haar meer aan zichzelf over
en kon ze de rust nemen, die ze zoo hard
noodig had. Ivor merkte zelfs niet eens hoe
ziek Molly was en deze deed haar best dit
voor hem t« verbergen.
Maar de stewardess merkte het wel en op
een morgen zei ze:
„Ik geloof, dat ik weet wat er aan scheelt,
my lady. Er is weer een kleintje onderweg."
Eri met een bezwaard hart moest Molly
toegeven, dat ze waarschijnlijk gelgk.had.
Ze vertelde er Ivor voorloopig niets van.
Onder de gegeven omstandigheden leek haar
dit heel misplaatst en het was nog vroeg ge
noeg als ze weer goed en wel thuis waren.
Maar de heele zeereis voelde ze zich doodziek
en toen ze in Engeland aan land gingen, was
het haar alsof ze heel, heel lang weg was
geweest en jaren ouder was geworden.
De tocht naar Aubreystone Castle was
melancholiek. Het was grauw, druilerig
herfstweer en de nevels hingen zwaar in de
bosschen en onttrokken het landschap aan het
oog. Alleen het spoedige weerzien van Rollo
vervulde Molly met vreugde. Oh, ze had hem
nu zoo broodnoodig!
Direct na hun landing had Ivor opgebeld,
doch de berichten van Caroline hadden niet
erg bemoedigend geklonken. Hun moeder was
wel bg bewustzijn, maar geheel verlamd en
ze kon haast niet spreken. Ivor toonde noch
bezorgdheid, noch angst. Hij spreidde een
onverstoorbare kalmte ten toon, die hem in
Molly's oogen nog ongenaakbaarder maakte.
Reeds lang voor het kasteel in zicht kwam,
voelde Molly zich uitgeput. Maar klagen deed
ze niet binnen weinige oogenblikken zou
ze Rollo immers terugzien! En met dat in
het vooruitzicht zonk alle vermoeienis weg.
Eindelijk bereikten ze Aubreystone Castle.
Bridges kwam hen verwelkomen en deelde
hun mede, dat er nog geen verandering was
gekomen in den toestand van de oude Lady.
Hg zei dit op een toon, waaruit weinig hoop
meer sprak.
Ivor nam het slechte nieuws bedaard in
ontvangst en in Molly's verzoek, eerst even
de kinderen te mogen gaan zien, stemde hg
minzaam toe.
Hoewel ze doodelijk vermoeid was, vlogen
haar kleine voeten de traptreden op naar
boven, naar de kinderkamer. De deur stond
half open en stemmetjes bereikten haar oor.
„Rollo!" riep ze, „Rollo!" Meteen stond ze
in het vertrek. Het was theetijd en Kennedy,
die aan tafel gezeten was, richtte zich stijf
op. Naast haar, in een hoogen stoel, zat de
blonde, anderhalf-jarige Vivian, die naar zijn
moeder keek alsof ze een totaal vreemde voor
hem was. Een kindermeisje, dat Molly nooit
tevoren gezien had, was bezig- melk te geven
aan de baby.
„Goedenmiddag, my Lady," zei Kennedy.
Molly keek haar scherp aan. „Waar is
Rollo?" vroeg ze, de. begroeting negeerende.
„Ik heb me genoodzaakt gezien hem gaar
beneden te zenden, my Lady, naar de be-
diendenvertrekken. Zoo'n ruw kind kan ik
werkelijk hier niet hebben. Gisteren nog heeft
hij de arme, kleine Master Vivian metj
steen gegooid."
„T~ebt U hem naar de bediendenvertrei
gezonden?" Er was een dreigende klafr
Molly's stem. Ze keerde zich om naar de»
de andere kinderen zelfs niet eens begr«
de. Plotseling echter draaide ze zich
vroeg: „Waar is Rose?"
„Het spijt me U te moeten zeggen
Lady," antwoordde Kennedy met veel ver
van waardigheid, „dat we genoodzaakt
Rose op staanden voet te ontslaan. Ze iri
brutaal geweest."
Molly wachtte geen oogenblik langer,
plotseling als ze was binnengekomen,
ook weer verdwenen. Ze vloog de trapt
naar beneden met een vreemd, bleek
en een eigenaardigen gloed in haar oo{
En Kennedy bleef als versteend staan
plaats waar ze zich bevond.
„Wel heb ik van mijn leven!" bracht
eindelijk met moeite uit.
Waarop haar nieuwe satelliet vol verb
uitriep: „Wie heeft er ooit zooiets beleef
HOOFDSTUK XV.
De Stallen.
Het plotselinge verschijnen van de
Lady Aubreystone in de bediendenvertre
bleek en bevend, verwekte eenige si-
De meesten van het personeel dronkc
thee, maar van de algemeene consttf-
die haar binnenkomst veroorzaakte,
Molly niet.
Nog hijgende van het harde loopen.r
ze: „Waar is Rollo?" En toen nienian:
zei, riep ze uit: „Kan niemand van juM
woorden? Wat hebben jullie met mijn'
gedaan? Waar is hij?"
Een jonge livreiknecht, Jelf genaamd
de eerste, die zijn stem terugvond.
was hij nog bij de stallen, my Lady." s
op schaapachtigen toon. „Hg zwerft
meestal rond."
(Wordt veruolgh
