Het geheime
f»huwelijk
jfficieel bezoek van
JL M. de Koningin
*ian Amsterdam ten einde
Radioprogramma
D G A R RlCEj
JURROUGHS
i
No. 80.
Meriem stond bevend voor de Sheik. De
jaren en haar kleren hadden haar niet veel
veranderd, zodat iemand, die haar als kind
gekend had, haar ook nu weer herkende. En
te denken, dat na al die gelukkige jaren ze
weer in de handen van "deze woeste, wrede,
oude Sheik gevallen was. Terwijl hij naar het
meisje toekwam, greep hij haar stevig bij de
arm. „Zo, ben je eindelijk weer bij je volk
teruggekomen?" gromde hij. Het zwijgen van
Meriem scheen de woede van de Sheik te ver
hogen. Hij gaf haar een harde klap in het ge
zicht. En toen ze enige uren later weer tot
bewustzijn kwam, brak ze in tranen uit. Want
zij lag in een smerige tent. In plaats van haar
rijkostuum had ze slechts vodden aan, die
haar nauwelijks bedekten. Het geweer en het
kostbare pakje met haar foto als baby was
ook verdwenen. En het ergst van alles was,
dat de oude Maboenoe grinnekend in een hoek
zat. De Sheik verloor geen tijd om de relatie,
die vroeger tussen hen had bestaan, te her
stellen. Hy scheen te genieten bij het uitden
ken van nieuwe manieren om haar te kwellen,
en haar te vernederen en niemand durfde
haar te verdedigen. Als van ouds mocht zij
vrij door het dorp lopen, maar vluchten was
uitgesloten. En zo verliepen de vreselijke da
gen. Maar er was er een in het kamp, die
voor haar tent aan Korak zat te denken en
haar wilde helpen. Op een middag, toen ze
van haar verdwijning acht jaar geleden van
deze zelfde plek, had zij plotseling het gevoel,
dat zij niet alleen was. Er stond iemand vlak
achter haar, die geruisloos naderbij kwam. Ze
voelde een hand op haar schouder en daar ze
weer een klap verwachtte, kromp zij ineen,
doch toen niemand haar deerde, keek ze op
en recht in de donkere ogen en het knappe
gezicht van de jonge Arabier, Abdoel Kanaak.
sti I
va |E VORSTIN KEERT VOOR EEN NIET-
n IFFICIEEL BEZOEK IN HET PALEIS
TERUG.
r Wederom waren gistermorgen duizenden
I p den Dam samengekomen: ditmaal om
k (scheid te nemen van de Hooge Lands-
m rouwe, die gislercnoehtcnd officieel uit de
oofdstad is vertrokken. Tégen kwart voor
M If betrokken matrozen de eerewacht voor
'p. iet Paleis. Tegenover het oude vorstenver-
kfl lijf stelde zich het eere-escorte, bestaande
lil militaire polilie-troepen, op, benevens de
[arine-kapel. Even later reden de hofrij-
ligen den Dam op. Hare Majesteit de Ko-
liirin, begeleid door mevrouw Van Loon,
ame du palais, nam plaats in een open
jalarijtuig, bespannen met twee paarden,
sn van den bok.af gereden. Daverende toe-
joichingou van liet wachtende publiek be
st roetien do Vorstin, toon zij haar paleis
erliet. De Marine-kapel speelde het Wïl-
0(; helmus en onder de plechtige tonen van
ons volkslied reed de stoet, waarin een
jein gevolg van Hare Majesteit ging, het
(i )amrak op.
5, lKaast het rijtuig van de Koningin reden
'de commandant en de onder-commandant
van het militaire politie-escorte.
Even nadat de sloet het aloude plein
ferlaten had, daalde plechtig de Konin-
!r blijk# standaard op het Paleis, ten teeken,
1 ïat de Vorstin Haar hoofdstedelijk verblijif
had verlaten.
Langs den gcheclen weg stonden de be
anestellenden eenige rijen dik achter de
politic-afzetting en zeer groot was de 'belang-
Iciling op het Centraal Station en vooral
1 ;Yoor den ingang van de Koninklijke waeht-
amer.
-ïpfi kwart over elf arriveerd de Koninklijke
S'oet aan 't Stationsgebouw, Hare Majes-
fit begaf zich met dc leden van het gevolg
«rstonrl naar de Koninklijke wachtkamer,
'aar zich de burgemeester van Amsterdam,
r. W. de Vlugt, die in den stoet had mee
beden, evenals de hoofdcommissaris van
►olilio, do heer H. J. Versteeg, voegden
ij het daar verzamelde gezelschap.
[In de wachtkamer waren voor het af-
jheid aanwezig de Commissaris der Ko-
'i ingin in de provinciën Noord-IIolland, Mr.
r. A. baron Roëll, de gouverneur van de
oofdstad, generaal-majoor A. R. van der
ent, adjudant in buitengewonen dienst
van H. M. de Koningin, schout-bij-nacht.
jlL Jolles, commandant der marine te Wil-
1 einsoord, kapitein ter zee, N. A. Rost van
Tonningen, commandant der maritieme
(liddelen te Amsterdam, adjudant in bui-
1 engewonen dienst van I-I.M. de Koningin,
Jilenant-kolonel W. A. Boswijk, gernïzoens-
I pmanclant te Amsterdam, mr. L. J. A.
'rip, voorzitter en de heer C. G. Vat tier
Kraane, secretaris van 't. huldigingscomité
1938 en verschillende andere leden van
dit comité.
De Koningin nam persoonlijk afscheid
van alle aanwezigen, met. wie Zij zich lang
durig onderhield, daarbij allen, in het bij
zonder den burgemeester van Amsterdam
en den voorzitter van het huldigings-comité
dank zeggend voor de Haar bereide ont
vangst in de hoofdstad en de te Harer eere
aangerichte feestelijkheden. Bijna 25 minu
ten verbleef de Koningin in de wachtkamer,
om officieel afscheid te nemen van de
autoriteiten der hoofdstad, nu Haar offi
cieel verblijf geëindigd was, hoewel Zij
nog eenige dagen binnen de stad zal blij
ven vertoeven om Prinses Juliana gezel
schap te houden, die, naar men weet, we
gens een lichte ongesteldheid voorloopig
in Amsterdam zal blijven.
Op het eerste perron, dat geheel vrij was
gehouden aan de oostzijde, lag, evenals bij
andere gelegenheden, wanneer de Koningin
de hoofdstad verlaat, de looper voor den
uitgang van de Koninklijke wachtkamer
Doch de Koninklijke trein ontbrak. In plaats
daarvan reden twee gesloten hofauto's voor
Een sociaal vraagstuk, dat typisch
Engelsch is
Een leven in angst en vreeze
(Van een specialen correspondent.)
In het oosten van Londen heeft de
zer dagen de 25-jarige bankbediende
J. G. Brooke zelfmoord gepleegd. Hij
nam zijn jonge vrouw en zijn beide
kinderen, van wie het jongste nau
welijks een half jaar oud was, in den
doocl mede.
„Een tragedie, die zich in elke groote stad
kan afspelen", zullen velen zeggen.
„Neen", zullen daarentegen anderen die de
Engelsche toestanden beter kennen, beweren,
„dit geval is voor Engeland en speciaal voor
Londen typisch!"
En zoo is het inderdaad. Om dit te begrij
pen, moet men' het „geval Brooke" dat
overigens geenszins alleen staat wat na
der bestudeeren en wel in het bijzonder de
motieven, die tot de tragische daad geleid
hebben. Want dan stuit men op een van de
dringendste sociale problemen van Enge
land: het probleem van den kleinen bedien
de!
Dit is niet in de laatste plaats ook den En-
gelschen bekend. Niet 7oor niets heeft der
halve deze tragedie, die zich in het oosten
waarvan de voorste den Koninklijken stan
daard voerde. Ongeveer kwart voor twaalf
verscheen de Koningin, uitgeleide gedaan
door den burgemeester van Amsterdam, Dr.
de Vlugt, en door den chef van het Cen-
traal-Station, den heer Jongstra, op het
perron en nam Zij, vergezeld van een
hofdame, in de voorste auto plaats. Snel
reden de beide auto's langs het eerste per
ron naar de Westzijde, waar zij langs den
Westelijken afrit het stations-emplacement
verlieten, vrijwel onopgemerkt door het
publiek, dat nog steeds achter de door de
politie gehandhaafde afzetting aan de
Oostzijde van het station stond te wachten.
Nauwelijks een half uur nadat de Ko
ninklijke standaard was neergehaald wap
perde hij weer van den paleiskoepel.
Tegen half twaalf reden twee gesloten
hof-auto's aan de achterzijde van het. pa
leis voor, in de voorste waarvan zich Hare
Majesteit de Koningin en Haar dame du
Palais, mevrouw van Loon, bevonden.
Hare Majesteit betrad onmiddellijk het
Paleis, terwijl in de hoofdstad het gewone
leven na een week van feestvreugde, weer
voortgang vindt.
van Londen afspeelde, juist in Engeland zoo
veel stof doen opwaaien.
Het bestaansminimum van een
Engelsche familie.
In Engeland is het van oudsher ge
bruikelijk, dat jonge bedienden der
groote banken, maar ook van andere
groote ondernemingen niet trouwen
mogen, zoolang zij niet éen bepaald
salaris verdienen. Dit verbod is wel
iswaar niet, wettelijk vastgelegd, is
echter traditie en wordt derhalve in
het algemeen door den Engelschman
ook als absoluut verbindend be
schouwd.
Als het laagste inkomen voor de stichting
van een eigen gezin wordt daarbij in hét al
gemeen een salaris van 150 a 175 gulden per
maand als noodig beschouwd, al naar de be
diende, die wenscht te trouwen, in de pro
vincie of in Londen woont.
Een dergelijk salaris vormt inderdaad voor
een Engelsche familie een soort bestaansmi
nimum, indien men bedenkt, dat ongeveer
een derde dikwijls ook bijna de helft
van deze som voor de huur besteed moet
worden, dat de verkeersmiddelen, die den
bediende van zijn woning naar het kantoor
en terug vervoeren, buitengewoon duur zijn
en dat ook overigens het leven juist in de
hoofdstad zeer kostbaar genoemd moet wor
den.
Daarbij komt, dat de groote firma's spe
ciaal in Londen van hun personeel hoog
zoowel als laag geplaatst eischen, dat zij
steeds tip-top gekleed gaan. Ook dat kost
natuurlijk geld. Derhalve is tenslotte het ver
bod voor de kleine Engelsche bedienden, om
niet te vroeg te trouwen, in hun eigen belang
gegeven en welgemeend. Maar onder bepaal
de omstandigheden kan dit verbod toch zeer
hard zijn.
Vroeger: op staanden voet ont
slagen!
De eenige verbetering, die de Engelsche
vereeniging van kantoorbedienden in het be
lang van de aangesloten leden vermocht te
bereiken, was die, dat thans een ontslag zon
der opzeggingstermijn van een bediende,
slechts wijl hij dit verbod overtreden heeft,
niet meer mogelijk is. Vroeger, kon een der
gelijke bediende echter op staanden voet ont
slagen worden.
Zooals de dingen op het oogenblik liggen,
wordt den bediende, die wil trouwen, aanbe
volen, zijn plannen aan zijn chef mede te
deelen en diens raad in te winnen. In 90
van de 100 gevallen zal de laatste een nega
tief antwoord geven. Blijft de bediende bij
zijn plan, dan kan de leider van de firma
hem wel is waar niet meer op staanden voet
ontslaan, maar hij zal in de meeste geval
len niet aarzelen, den bediende schriftelijk
nog eens te bevestigen, dat de firma voor
geen enkel gevolg van een dergelijky „over
haasten stap" instaat en dat de employé voor
wat zijn salaris betreft niet op tegemoetko
ming van de onderneming behoeft te reke
nen.
Zeer animeerend kan men een dergelijk
systeem zeker niet noemen.
De nood groeit verder....
Wat doen onder dergelijke omstandigheden
dè ongelukkige kleine bedienden in Enge
land, die absoluut willen trouwen, of moge
lijkerwijs trouwen moeten?
Nu: zij trouwen toch! Maar op hun
eigen verantwoording en overigens
trachten zij het feit van hun huwe
lijk zoolang mogelijk geheim te hou
den! Een onderzoek, dat reeds voor
de „affaire Brooke" door de compe
tente instanties werd ingesteld,
bracht aan het licht, dat er alleen
reeds in Londen duizenden en nog
eens duizenden heimelijk gehuwde
kleine bedienden te vinden zijn, die
met het oog op hun positie niet voor
de waarheid uit durven komen.
Deze vele duizenden, jonge menschen ech
ter wachten nu van jaar tot jaar in angst
en vreeze, of zij het toch nog zullen bolwer
ken. Of zij nog eenmaal zooveel zullen ver
dienen, dat zij niet meer angstig in het ver
borgene moeten leven, maar openlijk te
voorschijn kunnen treden.
Een deel van hen speelt het klaar, nader
hand een reeds bestaanden toestand te „le-
galiseeren". Maar vele anderen brengen het
zoover niet. En dan groeit de nood verder
van jaar tot jaar, niet slechts materieel maar
ook in psychisch opzicht en op zekeren dag
is de vertwijfeling zoo groot, dat deze ar
me opgejaagde menschen slechts nog één
uitweg zien, den uitweg, dien tenslotte ook
door den bankbediende J. G. Brooke geko
zen werd: den dood door zelfmoord
WOENSDAG 14 SEPTEMBER 1938.
Hilversum I, 1875 m.
VARA-uitzending. 10.00—10.20 v.m. en
7.30—8.00 VPRO.
8.00 Gramofoonmuziek. (Om 8.16 Berichten).
9.30 Wenken voor de keuken.
10.00 Morgenwijding.
10.20 Programma voor Arbeiders in de Con
tinubedrijven.
11.40 Causerie: „Door welke oorzaken ont
staat massa-werkloosheid
12.00 Gramofoonmuziek.
12.15 Berichten.
12.17 VARA-Orkest.
1.00 Gramofoonmuziek.
I.151.45 „Esmeralda".
2.00 Voor de vrouw.
3.15 Voor de kinderen.
5.30 Orgel en zang.
6.10 Gramofoonmuziek.
6.50 Causerie „De sterken voor de zwakken".
7.00 Gelukwenschen.
7.06 Koorzang.
7.30 Causerie ,,De godsdienstige waardeering
van den arbeid.
8.03 Berichten ANP. VARA-Varia.
8.15 Gramofoonmuziek.
8.45 „Fantasia".
9.10 Radiotooneel.
9.30 Zang en piano.
9.45 The Four Blue Stars.
10,00 Berichten ANP.
10.05 VARA-orkest.
10.45 Gramofoonmuziek.
II.00 Eugenetische causerie.
11.3012.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum II, 301.5 en 415.5 m.
NCRV-Uitzending. 6.30—7.00 Onderwijs
fonds voor do Scheepvaart.
8.00 Schriftlezing, meditatie.
8.15 Berichten, gramofoonmuziek.
(9.309.45 Gelukwenschen).
10.30 Morgendienst.
11.00 Gramofoonmuziek.
11.15 Ensemble v. d. Horst.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 Vervolg concert.
I.30" Gramofoonmuziek.
2.00 Zang met pianobegeleiding. In de pauze:
Gramofoonmuziek
3.00 Christelijke lectuur.
3.30 Gramofoonmuziek.
3.45 Zang.
4.45 Felicitaties.
5.00 Voor de jeugd.
5.45 Gramofoonmuziek.
6.30 Taalles en causerie over het Binr.enaan-
varingsreglement.
7.00 Berichten.
7.15 Veeartsenijkundige causerie.
7.35 Gramofoonmuziek.
7.45 Reportage, eventueel gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-Berichten
8.15 Orgelconcert.
9.00 Causerie „De Pelgrimvaders".
9.30 De Arnhemsche Orkestvereeniging. (10.45
10.10 Berichten ANP).
10.45 Gymnastiekles.
II.00 Gramofoonmuziek.
Ca. 11.5012.00 Schriftlezing.
FEUILLETON.
ETHEL M. O ELI
HOOFDSTUK XXXIV
i'De Reis.
*V,
Toen Molly dien avond naar haar hotel
erugkeerde, was alles al besproken voor de
instaande reis. Als Ivor zoo goed bleef
vooruitgaan, zou hij volgens den dokter bin-
ien een week al naar Tregant kunnen ver-
.jvoerd worden. Een verpleegster was niet
dr ioodig Molly zelf en Rose Mastera zou-
dr jen den patiënt voldoende kunnen verzorgen.
50-B-n dan was Awkins er nog, die, als het
sp noest, ook een handje kon helpen.
ivor wilde vooral weinig personeel om zich
hebben. Hij wenschte Molly, net als vroe-
>er. geheel voor zichzelf. Maar zijn gevoelens
!00r baar schenen veranderd dieper gewor-
3® ®n: Wat hij terwille van haar gedaan had ten
lili •pztehte van Rollo, had haar diep getroffen.
roeger zou het haar zeker nooit gelukt zijn
m te vermurwen. Haar dankbaarheid voor
rnÜ1 ^as dan ook beel £ro°t en ze nam zich
oor hem dit zooveel als in haar vermogen
,,.]lag, te vergelden.
&ec*acbt dat ze Rollo op zich zou
Ihem ?,>War7Cht,en' maar ze lïeek vergeefs naar
ad nu al daSen niets van hem
MiwT'f ?y- had het waarschijnlijk veel te
eehPnïïf voorbei'eicling voor de aanstaande
geoeurtemssen, om tyd tot schryven te vinden,
maar hij wist dat ze dien dag weer in Londen
terug zou zijn en ze was verwonderd en een
beetje teleurgesteld dat de avond voorbij ging
zonder dat hij zich liet zien.
Vermoeid en een beetje bedroefd ging ze
naar bed. Ze trachtte zich te troosten met de
gedachte dat, wanneer Ivor eenmaal uit het
ziekenhuis was, ze geheel onmisbaar zou zijn.
Rollo begon haar te-ontgroeien; hij had haar
zorgen niet meer zoo noodig. Maar Ivor's be
hoefte aan ha.ar werd met den dag grooter.
En ze nam zich voor dat hij niet vergeefs naar
haar zorgen en teederheid zou verlangen.
Den volgenden morgen had ze nog steeds
niets van Rollo gehoord en ze belde 't Fricker's
Hotel op om naar hem te informeeren. Hier
deelde men haar mede dat hij, evenals Mr.
Ferrars en Dr. Asterby, Londen voor een kor
ten tijd had verlaten. Brieven werden aan hen
doorgezonden door een bank, aangezien Mr.
Ferrars zijn verblijfplaats niet bekend wensch
te te maken. Hij wilde eens een tijdje rust
hebben vóór de opvoering van het stuk, waarin
hij de hoofdrol zou vervullen. Over ongeveer
een week zou hij naar alle waarschijnlijkheid
weer in Londen terugkeeren, maar het was
nog niet zeker of hij dan weer zijn intrek in
het Fricker's Hotel zou nemen.
Verslagen legde Molly den hoorn op den
haak. Natuurlijk had het publiek het den groo-
ten acteur te lastig gemaakt en was hij weg
gevlucht. Naar alle waarschijnlijkheid zouden
Rollo en Geoffrey Asterby wel by hem zijn. In
ieder geval bleef haar niets anders te doen dan
rustig af te wachten Rollo hield haar ge
lukkig nooit lang in het onzekere.
Het was jammer dat het nu zoo geloopen
was, want ze had er vast op gerekend eens
kennis te maken met Craven Ferrars nu
zou ze daartoe wel geen gelegenheid meer heb
ben voor ze met Ivor naar Tregant ging.
Zij en Ivor hadden besloten dat ze den vol
genden dag naar Aubreys zou gaan om daar
zooveel mogelyk alles voor zijn ontvangst in
gereedheid te brengen. Veel tijd had ze daar
niet voor, want den dag daarop moest ze al-
weer terug, maar in ieder geval zou ze de
noodige instructies kunnen geven en alles eens
goed opnemen. Awkins zou daar dan blyven
en toezien dat alles zoo gebeurde als zij het
gezegd had. Ivor en zij, vergezeld van Rose
Masters, zouden dan de volgende week met
den trein komen en van het stationnetje wor
den afgehaald door Awkins.
Molly zou dien volgenden morgen al heel
vroeg naar Tregant moeten vertrekken, wilde
ze in deze twee dagen alles kunnen doen, wat
ze zich had voorgenomen. Ivor wilde haar be
slist niet langer missen; hij mopperde al dat
ze weg moest en ze had hem moeten beloven
beslist den dag van haar terugkomst nog even
bij hem te komen. Nooit uitte hy den wensch
zijn kinderen te zien. Wel was hy blij te hooren
dat ze het goed maakten, maar Molly was de
eenige persoon, die hij om zich heen wilde
hebben.
De doktoren zeiden haar dat hij goed vooruit
ging, maar ze zag toch wel dat hij veel oudei
was geworden. Maar zoo, in zijn zwakheid,
hield ze meer van hem dan vroeger. Hy was
veel minder heerschzuchtig en het leek wel of
hij op alle mogelijke manieren trachtte dat
gene, waarin hij vroeger te kort geschoten
was, nu aan haar goed te maken. En de tranen
schoten haar in de oogen, toen ze dit alles
overdacht.
„Ik geloof, dat ik nog werkelijk veel van
hem zal gaan houden," zei ze tot zichzelf, toen
ze zich dien avond ter ru3te begaf.
Maar voor ze ging slapen vergat ze toch
niet het kleine, gouden medaillon te openen,
dat het pox-tret bevatte van den man, op wien
Rollo zoo sprekend geleek.
„Toch zal ik nooit van iemand zooveel houden
als van jou, mijn lieveling, fluisterde ze.
Met den morgen kwamen de voorbereidingen
voor de reis en het was dan ook nog niet eens
heelemaal licht toen ze opstond. Het was een
lange rit naar Tregant, maar eenmaal in de
auto gezeten zou ze kunnen uitrusten mis
schien kon ze wel wat slapen.
Stipt als altijd reed Awkins precies op het
vastgestelde uur voor.
Het liep tegen het einde van September
hét was een frissche, nevelige morgen en het
beloofde een stralende dag te wordén.
Molly zat achter in de auto ze lag in de
kussens achterover geleund en ze genoot met
volle teugen van de schoonheid van het Engel
sche landschap. Ze reden snel door, want ze
hadden nog een heel eind voor den boeg. Aw
kins was een uitstekend en zeer betrouwbaar
chauffeur en Molly voelde zich altijd volkomen
veilig, wanneer hy de auto bestuurde. De och
tendnevels begonnen op te trekken en de lucht
werd strakblauw. De boomen waren nog
prachtig groen en behalve aan het fruit, dat
volop in de boomgaarden hing, bemerkte men
eigenlijk nog niets van den herfst. Graag zou
ze op een mooi plekje zijn uitgestapt om zich
te koesteren in de warme zonnestralen, maar
ze hadden te veel haast.
Er was geen brief gekomen van Rollo, maar
ze had zich voorgenomen zich niet ongerust te
maken. Geoffrey was'bij hem dat was een
geruststellende gedachte. Ze wist wel dat hij
een oogje in het zeil zou houden, al was het
alleen al terwille van haar.
Nu reden ze door een groot eikenbosch. De
grillig gevormde takken der boomen schenen
haar een prachtig en geheimzinnig sprookjes
land. Oh, hoe gaarne, had ze hier willen toeven
om de schoonheid van dit alles in te drinken.
Het werd lunchtijd en in een klein markt-
plaatsje hielden ze halt. Het was er vol boeren
en hun eigenaardig dialect klonk haar als mu
ziek in de ooren. In een klein restaurant at ze
aan een tafeltje apart en daar luisterde ze naar
het vroolyk gepraat der eenvoudige lieden. Ze
wenschte dat Rollo nu by haar was om dit alles
mee te genieten.
En toen gingen ze weer verder. Awkins had
snel door gereden; ze hadden gedacht tegen
vier uur Tregant te bereiken, maar ze waren
er een half uur eerder. Nu sloegen ze een smal-
len, bochtigen weg in tusschen braamstruiken
en clematis door, die naar het dorp leidde.
De weg liep tamelijk steil omhoog, maar dit
bracht voor Awkins, die hem op zijn duimpje
kende, geen moeilijkheden mee.
Plotseling, bij een scherpe bocht, kreeg Molly
een glimp van de zee te zien en haar hart be
gon luid te kloppen. Met welbehagen ademde
ze de zilte lucht in en ze vroeg zich af of Ivor
ook zooveel van de zee zou kunnen gaan
houden als zij.
Vlak bij de dorpsherberg werd de weg be
slist gevaarlijk. Hij was hier bijzonder smal en
bovendien was een gedeelte ingenomen door
stoelen en tafeltjes van de herberg. Molly keek
scherp den anderen kant uit, want vanaf dit
punt kreeg men een prachtig uitzicht op zee
en op de potsen. Heel langzaam moest de auto
hier rijden en toen ze de herberg een eindje
gepasseerd waren, hoorde Molly plotseling
luid roepen achter zich en, omkykende, zag ze
dat iemand achter de auto aanrende.
„Goeie hemel!" riep ze uit, „dat kan Rollo
toch niet zijn!"
Awkins reed voorzichtig verder de plek
was veel te gevaarlijk om te stoppen. „Het
spijt me, my lady," zei hij, „maar op dit deel
van den weg is het levensgevaarlijk den wagen
aan den kant te zetten."
Maar al roepende bleef Rollo achter hen
aanhollen en het gelukte hem de auto in te
halen. Hij sprong op de treepplank, rukte het
portier open en hijgend viel hy aan Molly's
voeten.
„Molly, lieveling," riep hij uit, nog geheel
buiten adem, „wat voer jy in 's hemelsnaam
hier uit?"
„Rollo, jij!" zei Molly. „Lieve jongen, ik had
er geen idee van jou hier te zullen vinden.
Waarom heb je niet op my gewacht?"
Hij omhelsde haar stormachtig. „Chérie, dat
kon ik niet. We zijn overhaast vertrokken en
blijven hier maar tot het einde van de week.
Ik dacht dat ik je wel zou treffen, als ik weer
in Londen terug was. Maar vertel me eens,
wat doe jij hier? Je bent toch niet weggeloo-
"«a? Trouwens, dat kan ook niet, anders zou
je nier niet zoo netjes in de auto van „Het
c.za—- rondrijden, met Awkins als chauffeur
^ailo, Awkins! Is dat nu geen verrassing?"
(Wordt vervolad.)