Maandagmorgen vertrekken de
Ralley-rijders
De Brabantsche Brief
Sjeik Ibrahim
van
Het geheim vao den
Ia vier dagen hoopt men
Tallinn te bereiken
ZWARE TOCHT VOOR DEN BOEG.
Maandagmorgen vertrekt, zooals
wij reeds meldden, de Ralley-rij der
C. Kruit, in gezelschap van onzen
verslaggever, den heer A. C van
Kampen, te half elf van Schagen,
ter aanvaarding van den tocht naar
de stad Talinn in Estland.
Zooals bekend, is de toestand van de we
gen, door de ontzaglijke hoeveelheid geval
len sneeuw, zeer slecht, zoodat men er ver
zekerd van kan zijn, dat reeds van te
voren een geduchte vuurproef doorstaan
moet worden. Een gewaarschuwd man telt
echter voor twee en de beide beeren zien
de toekomst dan ook met het grootst moge
lijke optimisme in.
Toch maken wij van deze gelegenheid
nog gebruik er op te wijzen, dat de kans
van slagen van deze enorme sterrit zeker
even groot is als de kans, dat men ergens
zal blijven steken. Vooral nu het traject
zoo door de weersomstandigheden geleden
heeft, zijn de mogelijkheden le.gio, diat het
noodlot kan ingrijpen,met alle gevolgen
daarvan .Deze moeilijkheden wacht vooral
deze équipe, die het op één na zwaarste
traject der Ralley waarvan we op bij:
gaand kaartje een overzicht geven voor
haar rekening nam.
Wij vermoeden dat voor het vertrek wel
eenige belangstelling zal bestaan. Men is
in de gelegenheid de auto, die de vuurproef
van het moderne tourisme zal hebben te
doorstaan, te zien.
Overigens kunnen wij niet anders doen
dan beide rijders succes te wenschen en de
hoop uit te spreken, dat hun vele moeiten
beloond worden met het bereiken van de
Azuren Kust.
Tenslotte zij nog gememoreerd, dat wij re
gelmatig berichten van dit team zullen pu-
bliceeren, in den vorm van artikelen, of
telegrammen.
UI venhout, 6 Januari
Amico,
Vandaag, mee dieën Driekoningen is 't
mee 'n scherke geknipt om den eersten brief
van 't Nuuwejaar aan oe weg to schrijven.
Trui is naar d'Hoogmis, de kleine mannen
hebben 'non grooten kuier ondernomen deur
de bosschcn, ik heb '1 kot alleen!
'n Koper zonneke drijft deur de sneeuw-
locht; 'nen dunrosscn gloei ligt over de wit-
te velden, die wegsc home ren in den winter-
schen nevel, die in de schepping staat.
Den notenleer hangt vol guirlandes van
ros-deurschcnen waterpeerls; 't is of ie be
strooid is mee gouwen kralen.
't Is goed in den huis. Al... is 't veul stil-
lekes sinds den Nuuwjaar, nou de kinders
en dc kleine bloeien weer vertrokken zijn.
j Maar allee, we hebben weer schoone feest
dagen mengen vieren, daar bij ons Stalle-
kc, laten we content zijn. 't Leven is nou
eenmaal pinnen eeuwigen kerstboom vol
nice blinkenden sier, stralend in éenen fon
kelen kccrsenglorie.
Neeë, de feestkeerscn zijn gedoofd. En
al zit den gouwen gloed nog na te gloren
in ons zielement, den nuchtercn, killen
„Maandag" is mee 't Nuuwejaar weer over
ons leventje gekomen en d'oogen knippen
nog 'n bielie onwonnig in dieën nuchter
.van den werkdag.
Allee! Na zooveul fccstsigarcn smokt 'n
steuvige nijp heerenbaai ook weer en gul
zig heb ik al 'n builtje-vol weggesmoord
achter m'nen waeel rlien 'k steuvig over
,don drom nol van 1039 heb gedouwd!
Hah! 't Waren goeie uren die leste van 't
Ou we jaar. als heel den huis vol was mee 't
eigen volk. In den werrnen.veiligen nest,
waar 't a 11 ij zoo goed is om te zijn. 't Beste
plekske op de hecle, de groote weareld. 't
Plekske waar ge zijn meugt, lijk gr zijt.
Waar ge nraten kunt. lijk ge wilt. Waar gin
woord verkeerd verstaan, gin bedoeling on
dersteboven wordt uitgelegd! Waar ge gaan
en staan kunt als ge geren wilt. Waar ge...
volop vrijen mensch meugt zijn, zonder mom
veur oewen kon.
'k Ze"-: 't waren goeie uren, die leste van
tOmveiaar! Mee nen vollen huis eigen volk,
dat veur malkaar gin achterbaksche heime
lijkheden bezit. Dat malkaar vertrouwen kan
'n alles. Dat malkaar kan uitspreken over
de d-'ngen, die 'n heel jaar verzwegen wa-
in steeds zwellender krop. Want niks
zoo gevaarlijk in deuze weareld van af-
punst van venijn en zielsverkoop dan
Praten!
lederen mensch leeft in 'n cel tegenwoor
dig. n Cel van hooge, komve muren, onge
richt van gesteente, gehakt uit den berg
van wantrouwen, 'n Naauwc rol, waarin 't
zonneke nog herinnert aan de gevangen
schap, als daar op don vloer den slagscha
duw der spijlen staat geteekend in 't lichte
vierkant.
De groote, vrije weareld wierd één be-
naauwde gevangenis, bewoond deur schle
mielen, die malkaar nie kunnen spreken.
Want ze leven op en naast en onder mal
kaar, doch gescheien deur dikke en hooge
muren, opgericht van 't harde gesteent,
geslagen uit den Wantrouwen-Rots.
Want ze leven allegaar maar voor d'r ei
gen, in zoo'n naauwe, kille cel, mee gin
ander licht, dan 'n... gestréépt zonneke daar
ieverans op wand of vloer. Zwijgend. Zwij
gend mee dunne lippen, mee doffe oogen.
Zwijgend, versteend. Waarbinnen 'n le
vend zielerruent nie bloeien en nie tieren
kan. Zoo „Iven we... in steenen doodkis
ten...! Die cellen toch zijn.
Maar genogt over deus moderne, koele
weareld, waaruit gin greintje geluk te pu
ren is.
'k Wou liever nog 'ns evenkes toeven
in m'n ouwerwétsche, werme huizeke van
lesten Zaterdagavond. Toen we allegaar
nog hij malkander waren, om de groote ta
fel. En de werme, rooie koppen glommen
vnn leut. Toen Dré ITI mijnen maat was
hij 't kaarspuleke! Allicht! 't Heele jaar
Compagnon, dus zekers op Ouwejaars-
avond!
En als ik dan zoo 'ns over den kring
schouwde van al die gezonde kearels en
vrul'lie, van de kleintjes, die stuk veur stuk
in slaap vielen, en dan mee hun rooie
nppelwnngskes en werme knuistekes deur
Trui wierden opgenakt en in 't groote bed
gestopt, als ik dan, mee 't kleine Truike
on den schoot wel 'ns 'n kaart vergooide,
of minder schern spuide, ochèrme, dan
hadde Dré TIL dat pittige baaske, 'ns mot
ten zien! Watte...? Hii "friee zijnen Com
pagnon zitten prutsen? Neeë. dat „nam" ie
nie? Vijftien jaren, amico, vijftien faren...
Maar ja. ik was er nio goed hij, mee
den kon! *k Had teveul oog veur m'n tafel
mee kinders, veur m'n bezige Trui, die 'r
eigen einnen oogenblik rust eunde om 't
den bloeien maar naar den zin te maken.
Veur m'n... geluk kortom had ik teveul
gedachten, dan da'k mee m'nen kop bij
troef-hoer en zoo kost blijven.
Hah 't was 'n schatrijk uur, deus leste
van '38. Want ik heb 't oe mee gereed,
amico: altij zoo wijd en zijd uit malkaren,
is óók ermoei!
Ze meugen Moeder dan grif over den
kop zijn gegroeid, Dré TI mee zijnen burge
meestersbuik en zijnen artistewsik mag
daar dan zitten lijk den president van de
haarden'chib', 't zijn en blijven oew
eigenste kinders, waaraan ge gin horke vnn
den Dré z'nen baard, of langs onze Mariin
zijnen maneschijn" kunt scheef zien zit
ten. 't Blijven oew eigenste bloeien, wa-'m-n
ge altii denkt, mee wier zurgskc en wp'ter-
"■èërdigliedens ge altii optrekt, 't heele jaar
deur, 't heele leven deur!
Cloie,nd stond do plat tehuis. Lekker smeu-
ig kroelden de bakgeuren van den worsten
brood, daar achter 't vuur gezet onder 'nen
geruiten kommekesdoek, deur den huis.
Nou en dan wierden de brooikes deur
Trui 'ns verlegd, gekeerd, om ze goed werm
te houwen tot... Nuuwjaar! Ze slepte mee
ketels water, veur den wennen ponch,
schonk is, presenteerd 't gebak, de sigaren,
want oohèrme: ze probeert in die leste
wek van ouwe jaar al d'ren schaal aan 't
gemis van de kinders zoo'n heel jaar, in
te halen!
Mee 'n zenuwkleurke en klein' oogskes
van de werm te, sief te ze maar op en neer.
Van de plattebuis naar de tafel, van <len
tafel naar 't achterhuis. En als ze daar
weer 'nen oogenblik doende was, dan stond
ik van tafel op, gong ook 'ns naar 't
achterhuis enne... nouja ik wenschte
m'n wijf ampart nog 'ns 'n zalig ouwejaar!
„Is 't. naar oewen zin, Toeteloeris?"
„Plezierig, ee, Dré, zo'nen huis vol
mee kinders!"
„Ja wefke, we hebben gin klagen!"
„Onzen Dré gaat... morgenavond... al weg
mee Wieske..." En onderwijl keek ze 'n
bietje trierstig deur 't manevenster, over
den nachtelijken wititien buiten, waar 'n
strakke vrieslocht mee duuzenden fonkel-
sterren welfde over ons wifte velden, die
daar schimden deur den Sylvesterniacht.
„Morgenavond... 't is nog zoolang, wijf!"
„Langg??"
„Volgend jaar pas, ja, kom, kom hier..."
privé!
Eénen slag viel uit den kerketoren, hard
op den midwinter nacht.
En als ik weer binnenkwam in 't wer
me woonvertrek, dan sloeg me 'nen golf
van leutig lawijt tegemoet. Den Eeker had
er 'nen misère deurgehaald! 'Nen gewaag
de! En hij moest nog 'ns laten zien, mee
de kaarten open hoe ik 'm dat gelapt had!
„Stommerik", kwekte den Marijn naar
Dré-den-baard: „jouw schuld! Ge had kla
veren drie nooit weg meugen gooien op die
tien van den Eeker, dan had ie bij den les
ten slag gehangen op z'n vijf! Kaffer! Ge
leert 't nooit!"
„Kaffer?" „Ge zijt eigens 'nen kaffer,
kek maar, gij hebt de vier aan 't begin al
weggegooid!"
En den Eeker lachte! Hij was die groo
te kearels te slim afgewist. „Ik krijg den
man drie halfkes", zee-t-ie giebelend eai hij
kwam handen tekort om negen halve cen
tjes op te strijken.
Dan begosten ze zoo 'ns bij elk spullckc
naar de klok te loeren, 't Liep naar twaal
ven!
Gaandeweg kwam er *n bietje zenuwachti
ge stilte. De stemmen begosten 'n ietske an
ders te klinken. Wat kleiner.
Dan dee Trui de glazen nog 'ns vol. Wiant
't nuuwe jaar ingaan mee 'n leeg glas of
'n verschaald kliekske allee da's gin
pas!
Ik schoof weer bij. En eindelijk, eindelijk
■rong Trui ook 'ns zitten, half op 'ren stoel,
•nee één oog naar de tafel, één naar de
klok.
Daar begost heel wijd weg, wate onzeker
nog. in stad, 'nen fabriekstoerfcer te zoemen
deur den stilten nacht. Alle oogen naar de
klok. Kaart en wierden bij gegooid, kiekten
hard op tafel. Veur 't eerst kost ge 'dén
ketel hooren zingen, 't Vuur hóóren bran
den. Den asém wierd 'n bietje ingehouwen,
'nen twefiien zoemer loeide wijd deur dien
nacht. SVbeg die klok dan nooit?...
Daar schuurde den ketting deur 't uur-
werkj
„N<eeë, om den hier-en-gunder-wijd nie!"
'riep den Marijn. „Deurspeulen! Denkte
da^k zulke kaarten weggooi?!"
Maar ik lee de kaarten neer, de klok
sloeg heur leste twaalf slagen van 't jaar!
Méér toeters loeiden deur den nacht. Bru
taler, zekerder nou!
'1c Sprong op! Pakte m'n wijf. We keken
malkaar 'ns diep aan. Trui d'r mond beef
de 'n bietje, zag ik. Eigens was ik d'aarveur
ook niet goed bij stem.
Ochja, aLs ge samen al zooveul Nuuw-
jaren gevierd hebt, dan... dan gaan de leste
looikes wat zwaarder wegen, amico...!
Achter ons heur den we gedruisoh en 't
geklap en 'nen kus en zoo, van de kinders!
Trui en ik, we moesten 't kort maken,
begrepen we.
Hah daar was ons Wieske. „Moeder,
Vader, Zalig Nieuwjaar. En meteen harte
lijk bedankt voor die gezellige dagen! Hier!
Hier!" En ze kuste Trui, ze kuste mij „En
Vader..." toen glipte 'n traan over 't fijne
kopke: „dat u veel plezier mag beleven
aan m'n jongske, aan uwen compagnon!
Hier!"
„Mokt oe daar ginnen zurg over. Wies-
te!" lachte-n-ik.
Daar was ie, m'nen compagnon. „Opa,"
ferm stak ie z'nen knuist uit: ,vge wit er
alles van. 'n Zalig Nuuwjaar en veul heil
en zegen op oew bedrijf!"
„En op 't jouwe, keareitje!"
„Kom hier!" zee-trie toen: „net^ als
op kostschool." En hij sprong om m'nen
nek en rinneweerde m'nen kop!
Den Eeker! ,Baas, veul bedankt veur al
les. Zalig Nuuwjaar!"
„Gade 'r van 't jaar nog tusschen liit,
Eeker?"
„Ikke nie, horre! 'k Zal hard werken,
baas."
„Weet ik, manneke!" En zoo kwamen ze
allemaal naar ons toe, mee d'r beste wen-
schen en Trui stond er lijk 'n gelukkige
Koningin, tusschen heur eigen volk; be
sprak mee ieder de dingskes die 't naast
aan 't hart lagen, gaf goeien raad, gaf
troost, depte mee den punt van den schort
nou en dan op de wangen, pakte de jong in
't haar, keek ze diep in d'oogen...!
Maar toen heb ik 't glas omihooggeheven,
geklonken op 't Nuuwjaar en den veurspoed
van ons allemaal, en... stillekes gehoopt,
amico, als m'n oogen efkens getrokken
wiercfon naar 't Stalleke daar in den Kerst-
hoek, dat 't ons toch gegeven mocht zijn,
ook deus jaar weer in vrede te meugen ar-
bci/len, leven en bidden.
*k Had er die dagen 'n tikske goeie hoop
op...! Toch waron weer veul handen gevou-
we in 't Licht van 't Stalleke van Bethle-
hem. Toch was weer veul gebeden veur
den Vrede over de Weareld, deur men-
schen van goeien wille! En... ik zee 't mee
den Kerst nog teugen den Eeker: wat den
mensch geren wenscht bij 't Goddelijk
Kindeke, wordt dikkels verhoord...!
Numvjaarsdag kwamen de kameraads na
tuurlijk afgezet. Den Fielp, den Blaauwe,
den Jaan, den Joep, den Joost en de rest.
t)ök dat. wierd 'n gezellig uurke, waarbij
oewen kop moei wierd van 't lachen!
Den Blaauwe...
Ja, ge wit, als er over leut gebriefd mot
worden, staat dieën Blaauwe veurop! Den
Blaauwe dan, zee mee 'n serieus gezicht,
dat ie nou maar hoopte, dat in 't Nuuwe
jaar z'n „persè's' wierd afgewerkt, want el-
ken nacht naar bed gaan mee zoo'n zwaard
van-Pontius-Pilatus..."
't Was 't zwaard van Damocles, Tiest!"
„Ook goed! 't Zal jouw 't zelfste zijn wie
z'n zwaard op oew dakpan valt, maar iede-
ren avond mee dat zwaard van Dahoetieal-
vveer hoven oew lokken, das toch vervelend
op don duur!"
k Zal oe nog efkens in 't kort vertellen
wat dat is, amico en dan „sloes" zou den
Fielp zeggen, want elk oogenblik kan Trui
uit do kerk komen en dan is er veur
schrijven gin kans meer.
Ge wit 'k heb oe dat verlejen jaar
al 'ns verteld g'ad, dat de Blaauwe 'n auto
had gekocht. Veur drie rijksdaalders. Mee
de bedoeling 't ding te sloopen, er 'n goei
onderstel veur 'non pulpwagel uit te halen
en zoo wijer. Go wit: 't is 'nen scharre-
lèèr! Maar wat heeft ie gedaan? Hii brocht
't dink aan 't rijen! Gaf "t machien 'n
streek groene verf, zette-n-er nuuwe ruiten
in, Aantje naaide de kussels dicht, na 't
zeegras er eerst in terugcestopt te hebben
en toen kwam Heer Bastiaansen mee zijnen
Rolls-Boyce deur Ulvenhout getourd. Hii
toeterde als do brand weer, mokte 'n lawijt
dat heel 't durp uitliep. En den Blffauwe
loerde, lijk 'nen baron zoo serieus lang
zaam over den durpsweg.
Al rap was de plicsie bij 'm .Den „nuu
we", die nog altijd gin Ulvcnhoutsch sprikt.
Ge wit: „Janssen-mee-twee-essen".
Den Blaauwe moest remmen Hij trok aan
onbegrijpelijke handles, werkte mee 'n „zwa
re" rem, den automobiel stond!
„Mag ik 'ns even je papieren zien?"
vroeg Janssen m. t. e.
„Pampieren...?" vroeg do Blaauwe onge-
loovig. „Ge bedoelt toch nie m'n trouw
boek ske en zoo?"
„Nee. rijbewijs, nummerbewiis etcetera!"
De Blaauwe klèèrde op. „Da's in orde,"
zee-t-ie overtuigd. „Die heb 'k er bijgekocht.
Asteblicft!"
En uit 'nen zak van 't portier toonde-n-ie
pampieren van één van de vorige eigenaars
Dat gong op 'n verregaande fraude lijken.
Dus kwam 't boekske veur den dag, don
Tiest wierd opgeschreven, den wagel wierd
opgeschreven, maar dat was moeilijker,
want 't merk vaststellen van deuzen auto
mobiel was even onmeugelijk als den stam
boom overleggen van 'nen rioolterriër. De
nommerplaat was ook nie heèlegaar in den
haak. Want volgens de pampieren was deu
ze wagel 'nen Zuid-Hollander, maar de nom
merplaat was gemerkt mee de letters van
Lithauwcn.
Afiin, om kort te gaan? na 't verbaal was
den Blaauwe z'nen wagel gin auto meer,
doch 'n Overtreding-op-wielen van alle bin
nen- en buitenlnndsche verkeerswetten.
En Janssen, die docht 'n smakelijke ver
baal-neer te plukken op dieën gouwen
Herfstdag, Janssen rooide 'nen zwaardra-
gendoti pcrenlèèr. Genogt veur, minnekes ge-
schrt/, 'n twintig verbalen.
Toen moest den B'nauwe uitstappen. Den
wag«T moest naar 't Gemeenteh"is. Maar
als .Tenssen m-t-e achter 't „roer" kroop, zee
den Tiest. dan kost ie mee don motor nie
overweg. Die begost trouwens te blaffen
HU HEETTE IN WERKELIJKHEID:
CHARLEY BRUCE.
IN DONKER LONDEN STOND ZUN
WIEG.
PARIJS, Jan. 1930.
Parijs heeft op het oogenblik naast
zijn schandaal in de filmwereld nog
een andere sensatie. Dezer dagen
werd in de Santé-gcvangenis een.
zekere Charlev Bruce ingeleverd.
Deze man had eenige jaren onder
den titel van een Arabischem
sjeik, n.1. als Ibrahim ben Ali beni
Ibrahim in Parijs geleefd en een/
zeer vroolijk leven geleid.
Het was hem zelfs gelukt tot in de hoog
ste Fransche kringen door te dringen, hier
met zijn vurige oogen, zijn zwarte haren
en zijn gebruinde huid sensatie te verwek
ken, menig vrouwenhart te betooveren en
de bankrekening van vele dames te ver
zwakken. Nu echter is zijn geheim opge
lost. Van den zoo rijken sjeik uit Arabië is
niets anders overgebleven den Charlev Bru
ce uit Eastend van Londen, een man, die
vroeger eenige jaren in het Verre Oosten
en Arabië bij de Britsche troepen gediend
heeft.
Precies tien jaren geleden kwam Charlev
Bruce naar Parijs. Het is op het oogenblik
niet meer vast t<> stellen, waar en wanneer
hij voor de eerste maal zijn comedie als
Arabische sjeik begon. In ieder geval be
trad hij de stad in burnoes en met tulband.
Zelfs eenige juweelen, die overigens valseh
geweest moeten zijn, fonkelden op zijn
gewaad.
Geen wonder, dat vele vrouwen het slacht
offer van dezen „interessanten oosterling"
werden. Vooral rijke Engelsche en Ameri-
kaansche dames verschaften hem het noo-
dige kapitaal, om tot de regeling van een
hangend proces, dat hii met de Engelsche
regeering zou hebben. Zij betaalden echter
zijn leventje van luxe.
De eigenaardige taal.
Deze Charlev Bruce sprak natuurlijk uit
stekend Engelsch en wat Fransch, zij het
ook met een eigenaardig accent. Bovendien
echter moest hij natuurlijk oen Arabische
taal spreken. Want talrijke lieden, die zich
voor de studie der Arabische talen inte
resseerden, zochten contact met don sieik,
om intusschcn verbaasd vast te stellen,
dat zij van zijn Arabisch geen woord ver
stonden.
Hij verklaarde deze eigenaardige taal
zoo. dat hij een zeer zeldzaam dialect zou
spreken, dat nog slechts door eenige directe
afstammelingen van den profeet heheerscht
zou worden. Zijn familie zou deze taal als
'j'onoM^ i» zekeren zin voor zich bohou-
Ttenpwfs ri'lilm1 nrotefsforéh" bezochtenden
sjeik, om .te trachten langzamerhand in de
geheimen van deze taal door te dringen.
Wat man intusschen ontdekte.
Francaise, die met den sieik nadere
betrekkingen aanknoopte, had geen lust
haar „donkeren prins" niet een Amerikaan-
sche of Engelsche te deelen. Nadat zij hem
een betrekkelijk kleine som voorgeschoten
had, ging zij naar de politie en beweerde
daar. dat de sjeik haar geld verspilde. De
politio was overigens reeds van een en an
der op de hoogte, maar daar er nimmer een
aanklacht tegen den sjeik was ingediend,
hnd zij tot nog toe niet kunnen ingrijpen.
Zoo wist men b.v., dat deze sjeik in het
geheel geen sjeik was. hoewel men ook zijn
ware uientjteit niet geheel kende. De taal
van dezen merkwaardigen man was niets
anders dan oen samenstelling van door
hem uitgevonden woorden en verder eenige
zinnen uit hot Hindoostansch en Arabisch,
die hij tijdens zijn diensttijd had geleerd.
Onverwaoht „bezoek".
In ieder geval meenden de autoriteiten,
dat thans de tijd gekomen was, om tegen den
zoogenaamden sjeik op te treden Men drong
dus Zijn elegante woning te Parijs binnen,
waar hij in liet vroege morgenuur juist, be
zig was, zïin huid een donkere kleur te ge-
ven en zich gereed te maken voor een bij
eenkomst met een oudere Amerikaansche
dame.
Hij werd gearresteerd en grondig onder
vraagd. Hierbij kwam nu zijn ware persoon
lijkheid vast te staan. Men ontdekte in zijn
woning valsche papieren, waaruit duidelijk
bleek, dat hij beslist geen afstammeling
van den profeet Mohammed was.
Thans regent het aanklachten tegen hem
van woedende dames en misschien is het nog
een geluk voor den man, dat do tralies
van de Santó-gevangenis stevig genoeg zijn,
om de toornige schoonen- tegen te houden.
ook...! Daar stonden twee trekhonden in
den wagel! En J.m.t.e. kost mee dieën twee-
clinder nie e.vcerceeren!
Toen kwam er 'n verbaal bovenop. „On-
dermitning van 't Gezag!
•i hafi 01011 Tiest &«zeed: „daar heb
k do leste jaren nouw zooveul over gehoord,
over dieën „Gezag". Zijde gij da, Janssen-
m.t.e.?"
Weer 'n verbaal!
Toen hee den Blaauwe gevraagd „of 't nie
eenvoudiger zou zijn om hum heel den Wet-
tenwinkel ten laste te leggen, want hij wou
nou wel naar huis"
Later is ie bij den Burger geroepen. Die
vroeg of de Blaauwe wel wist dat ie mee die-
en hondenauto heel 't gezag overree!
f Neeë, dat wist den Tiest nie, maar 't leek
m nie zoo vroed als 'n kindje over te rijen,
vond ie.
En toen... toen kreeg ie er gin verbaal
bij tot z'n verwondering. Want hij was ge
woon geworden, om veur elk antwoord op
don bon geslingerd te worden.
En over dat „perses" zit ie nou te „zwee-
ten", zee-t-ie mee Nuuwjaar. Hij is allemaal
bang, dat 't nie deurgaat, ziede!
Gescheurd van 't lachen mee dieën Nuuwe-
janr. Ge hoort er meer van. Daar is Trui!
Veul groeten van heur, en gin horke min
der van oewen j a.v
DRé|
