De Brabantsche Briet
RADIO
van
\(\V^
vaart uit
PROGRAMMA
B&BY
[WEGSTELT:
Ulvenhout, 22 Juni 1939.
Amico,
't Is avond, 'Nen
koperen gloei smeult
over den dichten bla-
renkroon van den no-
tenleer, waaronder ik
deuzen brief gaai
schrijven.
'Ken klont avond-
ïon ligt te fonkelen
in m'nen bierpint; en
'nen langen schaduw
itreept van de kruik
naar 't end van de
tafel.
't Was 'nen zwaren zomerdag. Maar goed
rusten is 't nou, hier achter 't huis, hier op
den erf mee de slapende blommekes in den
natbegoten eerde rondomme. De petunekes,
in den goud-fluweelen nabloei, geuren zoet
deur den stillen avond, die zachtekes- in 't
lover kruipt.
't Was 'nen zwaren dag, ja. Den heelen
buiten rook naar de zon, die de velden ver
schroeide.
De Mark lag te blinken in witten zonne-
gloei, dat 't licht te beven stond boven 't fit-
gende water. En 't Zuidenwindeke, dat moei
en traag deur 't koren schoof, was warm als
oew lyf.
Hah, 't is goed rusten nou, hier op den
stillen erf, waar den moeien mensch te zwij
gen zit in den wegsmeulenden dag, waarover
'nen peerlmoeren hemel zachtkens glanst.
Gezeten langs mijn tafel, den kop leunend
teugen den notenleer, de kastanjerooie armen
over malkaar, zit Trui gedachtenloos te pein
zen; te bekomen van den heeten dag.
Den Dré, ik kan 'm nie zien den tiep,
zit op den koelen eerde, aan den anderen
kant van den notenstam, te ritselen mee 'n
krant. En 'n paar meter wij erop, op den deur-
durpel, zit den Eeker, natuurlijk mee 'nen
boek. Curieus, zoo geren, zoo ijverig dat baas-
ke leert, zelfs na zo'nen zwaren dag in de vel
den! In de velden, ja, waar nou de hooi-op-
pers pront in rijen staan op den kaalgemaai-
den bojem.
Want we hebben gehooid de leste dagen.
Den eersten grooten oogst van deus jaar staat
getast. En van de week nog, gaat ie al naar
binnen.
't Jaar schiet op. De zon heeft heuren top
gepasseerd, 't tij gaat kantelen.
Allee, zoo is dat: 't hoogste punt is altij
maar 't nulpunt tusschen op- en neergank.
Den mensch .streeft geren naar dat... nul
punt, dat ie ocherm zoo dikkels passeert,
zonder dat ie 't beseft, 't Is als mee 't geluk,
dat we pas beseffen als 't veurbij is gegaan,
't Geluk is 'n schoone vrouw, die we... altij
van achteren zien!
Maar daarover nou nie.
Zoo sjuust is de zon, daar neffen-af de
verre stad, weggezonken. Nog laait 'nen ros-
sigen gloei achter de weareld vandaan. Klon
ten vuur liggen na te smeulen op den néér-
sen kim. En kolossale vellen bladgoud zoude
zóó van den hemel kunnen scheuren.
'nen mearel schatert zijnen zang langs al
dat avondgoud en hemelpeerlmoer. Dan valt
'nen slag van 't kerketorentje op den ge-
bluschten dag. Vijf veur half tien! Ja, ons
torenklok gaat altij vijf minuten véur; 'nen
vaderlijken veurzorg van ons pastoorke, op
dat zijn parochianen in alles op tijd zullen zijn.
Den lesten koperbloei trekt uit de water-
sloojen en 't eerste koele windeke vandaag
gaat zachtkens over oew vel. 'k Proef 't zoet-
sel van de slapende blommekes, daar dauwend
in 't sproeiwater, locht in m'n keel. Lijk don
keren bloedkoraal liggen de waterdroppen op
de geraniums te verschieten in den vallenden
schemer.
'k Stop m'n leste pijp van deuzen dag. Zacht
kraakt ze in de stilte, die op de schepping
ligt. Onder 't aanpypen wordt m'n oog ge
trokken naar 'n bleeke ster, die daar gunder
in 't Noorden, boven de stad ieverans, een
zaam boven peerse wolkstreepen te gloren
staat aan 'nen tinnen hemel.
Trui slaapt nou. Den kop hangt lijk 'nen
moeie blom, schuins omlaag. Heuren mond
staat 'n bietje onbenullig open en efkes mot
ik kjj ken naar m'n afgesloofde wijf, dat den
ganschen dag m'n volk verzorgde, mee op-en-
neer te gaan, verscheiën keeren, den langen
FEUILLETON.
Eth «I M. Dell
47.
Was ze wakker Of droomde ze Iemand
hield haar vast en fluisterde haar naam. Ze
opende haar oogen. Het was schemerdonker.
Rolfe, zei ze weer flauwtjes. Ze ver
wachtte nauwelijks antwoord, maar Rolfe's
stem kwam tot haar, gedempt en vriendelijk
en toch even zakelijk als altijd.
Wat is er met je gebeurd, Julie
zei hij. Het overkomt je niet vaak, dat je
flauw valt.
Ze kwam met een zucht weer bij. Ze lag
op het bed, haar hoofd tegen zijn schouder,
terwijl hij haar verkilde handen wreef. Zijn
warmte ging door haar heen als de milde
gloed van een vuur.
Zoo, zei hij. Je zult gauw weer
heelemaal in orde zijn. Ik kwam naar je toe,
maar ik zag je nergens en toen ben ik maar
naar boven gegaan. Wat is er gebeurd Nie
mand heeft je toch kwaad gedaan
Nee, zei ze en bleef nog een poosje
in zijn armen liggen als om kracht te ver
zamelen. Heb je... den schipper gezien?
vroeg ze tenslotte.
Ja, maar hij was min of meer onver
staanbaar. Hij had zeker een hartversterking
genomen. Hij is nu weg met de veerboot.
Heeft hij... niets tegen je gezegd
Ze vroeg zich met verwondering af hoe lang
«ie vertroostende warmte haar verkild li
chaam nog zou blijven doordringen.
Hij probeerde het, geloof ik, zei Rolfe.
7" Maar ik heb niet naar hem geluisterd. Ik
«ad te veel haast om naar jou toe te gaan.
weg deur de heete velden, onder 't harde, hou
ten juk, waaraan de zware emmers bungel
den, gevuld mee 't koele pompwater, waarin
geroerd 't rinse citroenensap. Of mee den
kruiwagel melkbussen, die zij zwijgend voort-
sjokte langs de Mark, naar de melkrunders,
die halvelings de heete, peers-geaderde uiers
in 't water te mijmeren stonden, onderwijl rak
kers van muschkes de vliegen wegpikten van
de oorranden en uit de vochtige ooghoeken
der geduldige koeiekoppen.
Hah! Was 'nen heeten dag. De schroeigeu-
ren van 't hooi hingen over heel den buiten,
't Volk zwitte z'n eigen mager. De broeks
banden hingen 'nen handbridte te wyd van
den buik, den kiel plekte donker aan de schoef-
ten. De zeisen slisten deur 't gewas als blik
semschichten. Zwijgend wierd gevochten mee
den zwaren arbeid dat de spieren trilden on
der 't klamme vel.
Gaandeweg wemelt den deemster dichter
uit den notenkroon. M'n leste schuimlooze
kliekske bier staat dof nou in den pint. 'nen
melkwitten doom wolkt over de velden, waar
uit zoo nou en dan eentonigen roep van de
runders loeit, hard deur den stillen avond.
Nog kunde nie spreken van nacht, 'n Wa-
terkleurige verschieting glanst hoog aan den
avondhemel. De sterren kunnen er nog nie
teugenop, maar gunder hangt toch, boven
zwarte boomtoppen, 't geele maantje aan de
matte glanzings van den midzomernacht.
'k Had gisterenavond m'n potlood al in m'n
vest gestoken, de kruik als presse-papier op
deuzen brief gezet, want 't nachtwindeke be-
gost iets feller uit den Bels te waaien, als ik
meende te bespeuren, dat op den keiweg, veur
onzen inrij naar den erf, fietsers stonden te
treuzelen. Trui wierd er wakker van. Van
eigens! Waarvan wordt die nie wakke? Ze
bleef zitten in de eigenste houding, lyk 'n kat
die in den dut muizengeritsel hoort.
„Hóór ik iets?" vroeg ze zachtjes.
„Inbrekers", spotte Dré II mee 'n grafstem,
daar nog alty achter den notenleer, naar
Trui's rug, gezeten.
Den Eeker sloeg zynen boek dicht, wreef in
z'n oogen.
„Ge zult oew oogen nog Ibederven, gij",
zëe ik.
„Sstt", dee Trui: „meskesstemmen".
Dré III stond op, sloeg langs z'n broek 't
zand eraf.
Den Eeker rees op van zynen durpel, rekte
zich uit, vroeg! „of ie den kouwen pap uit den
kelder zou halen". Maar Trui gaf gin ant
woord, ze had teveul attentie veur 't gegi-
chel en gemompel daar bij onzen inrij.
„Kom dan toch", grinnekte 'n astrante mes-
kesstem: „ze zullen oe nie opeten!"
'n Andere stem fluisterde iets.
„Bende gek", de eerste weer: „as ie op bed
ligt; mot ie maar opstaan. Hij mag wel iéts
veur oe over hebben!"
„Zwijg dan toch", siste de andere kwaad
en angstig: „gij toch!"
„Verdorie", hoorde-n-ik den Dré toen brom
men en meteen vlóóg ie naar den inrij!
„Maar wa-d-is dat toch, zoo laat nog?"
zee Trui toen ongeduldig en meteen stond ze
op, turend naar den hoek van 't huis.
„Zijn guilie 't?" hoorden we den Dré la
chen, mee 'n stem zoo plazierig, dat Trui ver
klaarde: „goei volk".
„En of" lachte den Eeker zachtjes, maar
Trui ontging dat; ze was nog altij de kat, die
in 'r dutje „gestoord" is deur muizengeritsel.
„Die maak 't wel efkes", hoorden we den
Dré zeggen: „zekers in 'n spykerske gerejen!"
Toen zoowat gesmoesel tusschen die meskes
en den Dré.
„Daar mot ik 't mijne van hebben", zee Trui
kordaat en ze tapte naar de poort.
Wat is er met je gebeurd, Julie Je denkt
toch niet, dat iets wat hij zei, mijn gevoel
voor jou zou kunnen beïnvloeden
Ik weet het niet. Zou dat zoo onmoge
lijk zijn,?
Hij streek met zyn wang langs haar voor
hoofd. Wanneer zul je me toch eindelijk
eens beginnen te kennen
Ik weet het niet. Haar stem trilde.
Maar hij is het niet alleen, die nu kwaad
van me spreken zal.
Niet tegen mij, zei Rolfe.
O, je zult het toch hooren, vroeg of
laat. Trouwens, het is... gedeeltelijk waar.
Wat is waar
Ze maakte een ontkennende beweging met
haar hoofd, dat nog altijd tegen zijn schou
der leunde. Ik kan het je niet vertellen. Je
zou me toch niet gelooven,
Jou niet gelooven
Ze snikte even. Menschen gelooven al
tijd het slechtste.
En je denkt, dat ik dat zou doen... van
jou
Ze zweeg. Ik weet het niet, zei ze
tenslotte. Maar ik heb niets slechts ge
daan, wat ze ook mogen zeggen.
Natuurlijk niet, zei Rolfe.
Ze maakte zich langzaam van hem los en
ging overeind zitten.
Maar misschien zou jij het toch slecht
vinden.
Hij keek naar haar in het schemerlicht.
Dat beteekent, dat je me niet vertrouwt.
Dat doe ik wel, zei ze, maar we
hebben misschien een anderen kijk op de
dingen.
Ik hoop niet, dat je me over één kam
scheert met den kapitein.
Nee. Want jy bent een gentleman en hij
niet. Maar als ze je vertellen, dat ik gister
avond met Dr. Keston mee ben gegaan in
zijn auto en dat ik met hem thee gedronken
heb op zijn kamer, dan zul je toch misschien
wel arg boos op me zijn.
Bij die woorden stond ze op en bleef met
mn hand op de ijzeren staaf van het bed te
„Witte gij al wie dat zijn, Eeker?" vroeg
ik, nie te luid.
„Ikke wel", gichelde-n-ie. Dan ging ie naar
binnen, z'n boekéngerei op tafel leggen.
'k Was alleen nog op den erf. Vouwde deu
zen brief 'n paar keer op, stak 'm in den borst
zak van m'n vest, mee 't gedacht: mergen de
rest, maar er ging erg in hebbende, dat die
rest er zoo onverwachts zou uitzien...!
„Zuilie zijn de dochters van Vanderput, ons
klanten van de Markt, in stad", hoorde-n-ik
Dré III teugen Trui zeggen: „haren fietsbana
is leeggeloopen".
KlantenIneens wierd Trui veul toe
schietelijker! „Maar dames, komt dan toch
binnen! Dan kunde efkes rusten ommers,
terwijl den Dré even oew fiets naziet. Zou
't lank duren? Dré? En dames Eeker!! Stik
de lamp 'ns aan!!!' riep ze. „En gij, Dré,
zeg 'ns teugen oewen Opa, dat ie z'nen rom
mel opruimt onder den notenleer."
Zie zoo, ik ree ook alvast mee. 'k Zette
m'n leege kruikske naast de regentton,
smeet m'n verschaalde bierkliekske den erf
over, vouwde wat kranten op en onderwijle
brocht den Eeker de stoelen binnen, stille-
kes gichelend en in spanning.
Afijn, amico, om kort te gaan, als ik bin
nen ging, dan zat daar bij de tafel
Fientje! Ge wit wel, dat toeteloeriske
van Dré III, dat knappe blondje uit de stad,
waarvan ik oe onderlest dat vertelsel heb
gedaan, toen ik op dieën Zondagmergen
zoowat te peizen zat in dieën wilgenblaren-
nest, daar achter onzen bloeienden sloot en
er dat verhaal opving ran Dré III aan den
Eeker, over dat schoone Fientje. Waarmee
den Dré veur 's middags afgesproken had.
En die ie al 'ns had gekust. Ge wit, Fientje,'
de kasteleinsdochter, die leert veur onder
wijzeres.
Ge verstaat, m'nen lever krulde! Trui, die
al weken moeite dee, om achter den familie
naam van dat „Fientje" te komen, dieën
veurnaam wist ze van mij, maar veur de
rest ha'k gezwegen, omdat Truin de zaak
dalijk veul te pootig aanpakte! nou zat
ze mee 't dingske aan d'r eigen tafel, nie-
verans erg in...! Dat vrouwvolk toch! d'Een
is al gewiekster dan d'ander, onverschillig
den leeftijd...!
Den Dré en den Eeker waren doende in
den stal, mee de kapotte fiets. En Fientje
en 'r zuske verte.den, hoe ze veur Vader
naar Chaam waren gefietst, al van zes uur
af onderweg waren en hoe den band van
om efkest om hulp te vragen bij ons.
„Maar natuurlijk, juffrouw, vaneigens,"
zoo sloofde Trui zich uit: „onzen Dré is mee
zoo'nen aard van dinges zóó bijdehand,
Fientje was leeggeloopen, vlak bij ons huis.
En toen waren ze maar zoo astrant gewist,
da's 'n kleinigheid, horre!" Me docht: Fientje
kreeg 'n bietje kleur, terwijl 'r zuske, 'n kit-
sig brutaal dierke, den lach leutig in de
bruine oogskes blonk.
„Toe," zee Trui gezellig: „nou motten
guilie nog iets gebruiken ook! Al zoo lank
onderweugen en nog wel 'n half uurke veur
den boeg... wat zal 't zijn?"
,,'n Bordeke kouwen rijstepap mee basterd
suiker," stelde-n-ik veur: „da's eten en drin
ken tegelijk! Zeg nou maar „ja", wij motten
ook nog aan den pap," lacht-n-ik.
„Ik lust 't wel," zee 't bruinoogske, mee de
drie sproeten op 't topke van 'r neus. Dat
wierd dus beklonken, Trui ging dekken, veur
deus bezohdere gelegenheid. Ondertusschen
ging ik 'ns naar den stal, naar de kleine
mannen. En mee da'k binnen kwam, hoor-
de-n-ik den Eeker verwonderd zeggen: „vrek,
daar mankeert niks aan dieën band, Dré."
Ze zaten allebei op den grond, weerzijden
de omgekeerde fiets.
„Gin bal," antwoordde den Dré eri meteen
begost ie te schaterlachen.
„Motte gij daar zóó mee lachen?" vroeg
den Eeker.
„Ikke wel," zee den andere en hij pakte
z'n enkels vast, rolde achterover en zoo lag
genover hem staan, wachtend op zijn ver
ontwaardiging. Maar Rolfe bleef rustig zitten
en de uitdrukking van zijn gezicht verander
de niet, hij zei enkel Het is aardig van je
het me te vertellen, Julie.
Heelemaal niet. Je zou het toch gehoord
hebben en dan vertel ik het je nog liever zelf.
Maar er is nog meer.
Ik hoef niet meer te weten.
Het is zoo... zoo veel. En je zult het
misschien niet eens gelooven. Nadat ik bij
Dr. Keston vandaan was gegaan, heb ik dit
gekocht... deze kleeren, die ik nu aanheb...
en het geld ervoor heb ik gekregen van een
anderen man als huwelijkscadeau. Dat is de
waarheid en ik kan je niet meer vertellen.
Hij gaf me het geld uit vriendelykheid...
nergens anders om. Menschen als de schip
per kunnen zooiets niet begrijpen.
Ze lachte even, terwijl haar vingers ner
veus bewogen over den bedrand. Ik geef
toe, dat het niet erg waarschijnlijk klinkt.
Maar ik kan er niets aan doen het is de
waarheid.
Natuurlyk is het de waarheid, zei
Rolfe.
Haar donkere oogen gingen wijd open.
Waarom natuurlijk?
Omdat jij het zegt, antwoordde hij
kort. Dat is mij goed genoeg. Je zou niet
kunnen liegen, zelfs als je wou.
O, wees niet zoo dwaas! zei Julie.
Rolfe legde met een rustig gebaar zijn hand
over de hare en hield die zoo stil. Je zou
niet kunnen liegen tegen mij, Julie. En ik ge
loof niet, dat je het probeeren zou. Dank je,
dat je me dit verteld hebt. Het was niet noo-
dig geweest. Met die woorden stond hij op.
Zullen we nu gaan? Je zou bij mij komen
theedrinken en de laatste verbeteringen be
wonderen.
Ze keek naar hem op. Haar lip trilde.
Vertrouw je me werkelijk zoo heelemaal?
Zijn hand drukte zacht op de hare. Ik
heb een oneindig vertrouwen in je. En... myn
liefste... ik wou, dat je het ook in mij had.
Ze maakte een klein, schuw gebaar en
ie op zijnen rug te schateren als ik binnen
kwam.
Prachtkans! Ik schupte 'm teugen z'n ge-
witwel. Vroeg: „is de fiets haast klaar?"
„Daar mank..." zee den Eeker.
„Ze is klaar," zee Dré III beslist, mee 'nen
strakken moei, maar den smellap z'n oogen
blonken van plazierigen ondeugd. Neeë, ge
kost aan 'm zien, dat ie van 's mergens vier
uren af, in de schroeiheete velden had staan
hooien tot den avond toe. Gin kraaltje zweet
was aan 'm te bespeuren. Z'n zwarte haren
glommen nog van de pomp, terwijl 't levens-
plazier en de gezondheid straalden uit z'n
donkere goudoogen!
„Schiet dan op," zee ik: „we zitten te
wachten mee den pap, die meskes eten mee!"
Amico, m'n velleke gerokt vol. 'k Mot dus
kort zijn.
Natuurlijk hee den Dré die twee troelekes
weggebrocht op de fiets. En als ze gereed
stonden om weg te ryen, dan zee den Dré:
„rijde gij maar veur, Lies, Fientje en ik vol
gen."
Fientje..., den naam wier veur 't eerst
genoemd! 'k Zag Trui efkes mee d'oogen
knippen, net of ze in 't plotselinge licht keek.
Maar ze zweeg. Dan, als zij 't bordengerei in
't achterhuis had gezet: „zeg, Eeker, wat
mankeerde 'r aan die fiets? Guillie waart
rap klaar, ee?"
„Aan die fiets?" gichelde den Eeker:
„daaraan mankeerde ginnen spetter!"
„Heelegaar niks? Maar den band was toch
leeg
„Jawel. Maar die was mee oppompen veur
den bakker. Sloppèl, menschen!" En lachende
kraffelde-n-ie naar zyn „woonwageltje", de
boeken onder den arm.
Trui zweeg wijers. En wat nooit gebeurd:
ook in de bedstee, waar ze altyd nog geren
'n protje mokt, veur 't slapen, zwéég ze.
En als ze 'r eigen had omgedraaid, op 'ren
slaapkant, dan bromde ze: „zulke snotkwa-
jong! Zóó hebben ze me nog nooit te grazen
g'ad!"
Allee, da's waar. Maar welken ouweren
mensch zou nou op 't gedacht komen, dat
zoo'n beeldschoon kadeeke 't in heur blonde
kopke zal halen om op zo'n avondschaftje d'r
eigen in 't hol van den l»euw te wagen, alleen
om zoo'nen schoefel 'ns te zien, als dieën
Dré III...!
Allee, ik kan... Neeë, laat 'k zwijgen, 'k
heb mijnen tijd g'ad!
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als. alty gin horke minder van oewen
t.a.v.
DRA.
ZONDAG 25 JUNI 1939.
Hilversum I. 1875 en 415.5 m.
8.30 NCRV. 9.30 KRO. 5.00 NCRV. 7.45—
11.15 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gramofoonmuziek,-
10.30 Hoogmis.
11.45 Gramofoonmuziek.
12.15 KRO-Orkest (100—1.20 Boekbeaprek.)
2.00 Vragenbeantwoording.
2.45 Gramofoonmuziek.
2.55 Uitzending voor Oost en West.
3.10 Gramofoonmuziek.
4.30 Causerie „Radio-Wereldapostolaat".
4.55 Gramofoonmuziek.
5.00 Gewijde muziek (gr. pl.)
7.45 Berichten.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
antwoordde niet. Hy vervolgde: Misschien
heb ik het er niet erg naar gemaakt tot nu
toe. Maar van nu af, Julie, dat beloof ik je,
zal ik jouw geluk en jouw rust boven alles
stellen. Ik zal. je nooit dwingen me iets te
geven tegen je zin. Dat is een heilige gelofte
en ik zal die houden.
Er sprak een diepe ontroering uit zijn
stem en ook Julie was vreemd ontroerd.
Dank je, zei ze bevend. Dank je,
Rolfe. Ik had nooit gedacht, dat je me ge
looven zou. Het is heerlijk zoo vertrouwd te
worden. Ik zal het... nooit vergeten,
fluisterde ze, en ook niet, wat je verder
gezegd hebt.
Hij trok haar zacht naar zich toe. Myn
kleine meisje, ik meen het... ieder woord. Ik
zal geweldig goed voor je zyn. Heb alleen
maar vertrouwen in me, zooals ik het in jou
heb.
Het wordt al donker, zei ze. Ga
jij maar vast vooruit. Ik kom zoo, maar ik
moet me eerst nog verkleeden.
Ik heb nog niet eens je bruidstoilet be
wonderd! Kun je het niet aanhouden?
Ze lachte. Natuurlyk niet. Het is veel
te mooi. Je had het eigenlyk heelemaal niet
mogen zien. Maak jy maar vast water aan
de kook! O, waar trap ik daar op? Och ja,
dat afschuwelyke mes!
Ik zal het meenemen, zei hy.
Maar ze gooide het onverschillig op het
bed. Nee, ik zou het noodig kunnen heb
ben. Hij kan wel stomdronken thuis komen.
Ik vind het een ellendigen toestand.
Maar ik ben niet wérkelijk bang. En het
is immers maar voor even. Het is laat. Ga
nu maar, of ik kom nooit klaar.
Kan ik niet wachten?
Ze schudde het hoofd. Nee. Zet jö nu
vast thee en misschien doe ik het over een
week voor jou.
Hij gaf met tegenzin toe en ging de trap
af. Beneden in het portaal bleef hy nog even
staan, om zijn pyp te vullen en op te steken.
Het was er somber en half donker. Hy wou
maar, dat Julie hem niet vooruit gezonden
8.15 KRO-melodisten, Jodel-Trio Scharlig en
solist.
9.00 Luisterwedstryd.
9.45 KRO-Orkest.
10.25 Dankwoord.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
11.0011.15 Esperantonieuws.
Hilversum H. 301.5 m.
8.55 VARA. J.2.00 AVRO. 5.00 VARA. 6.30
VPRO. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek,
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwhalfuur.
9.45 Causerie „Van Staat en Maatschappij".
9.59 Berichten.
10.00 Sextetconcert.
10.35 Gramofoonmuziek.
10.40 Declamatie en gramofoonmuziek.
11.00 Esmeralda.
11.30 Mannenkoor „Door en voor het Volk"
en gramofoonmuziek.
12.00 Omroeporkest (Om 12.15 Berichten).
12.30 Schilderrjbespreking.
12.45 Omroeporkest en solist.
I.30 Causerie „Indië als toeristenland".
2.00 Boekbespreking.
2.30 Orgelspel.
3.00 Residentie-orkest en solist. In de pauztï
Reportage.
4,35 Reportages.
5.00 Jack de Vries' Internationals en soliste.
5,30 Gramofoonmuziek.
6.00 Sporipraatje.
6.15 Sportnieuws ANP, Gramofoonmuziek.
6.30 Muziek.
6.40 Toespraak „Tot de Doopsgezinden".
6.50 Muziek.
7.00 Nederlands Hervormde Kerkdienst.
8.00 Berichten ANP, radiojournaal, medede^
lingen.
8.20 Residentie-orkest en soliste.
9.20 Causerie „En dan vraag ik..."
9.25 Radiotooneel.
10.00 AVRO-Amusementsorkest en solisten.
II.00 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
11.30—12.00 AVRO-Dance-band.
MAANDAG 26 JUNI 1939.
Hilversum I. 1875 en 415.5 m.
NCRV-Uitzending.
8.00 Schriftlezing, meditatie.
8.15 Berichten, gramofoonmuziek. (9.30—9.45
Gelukwenschen)
10.30 Morgendienst.
11.00 Christ. lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek (12.0012.15 Ber.).
12.30 Orgelconcert.
I.30 Dames-ensemble Van Eden en Gramo
foonmuziek.
3.00 Causerie „Wat de pot schaft".
3.30 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
5.15 Kinderuur.
6.15 Gramofoonmuziek, berichten.
6.30 Vragenuur. (7.00—7.15 Berichten).
7.35 Gramofoonmuziek.
7.407.55 Causerie over het Generaal-appèl
op 3 Augustus 1939.
8.00 Berichten ANP, herhaling SOS-berichten.
8.15 Ned. Herv. Zangver. „Hosanna" en gra
mofoonmuziek.
9.00 Causerie over binnenschip-architectuur.
9.30 Marcando-ensemble.
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Vervolg concert. (10.45—11.00 Gymnas
tiekles).
II.30 Gramofoonmuziek.
Ca. 11.50—12.00 Schriftlezing.
Hilversum n. 301.5 m.
Algemeen programma verzorgd door de
AVRO.
8.00 Gramofoonmuziek (Om 8.15 Berichten).
10.00 Morgenwijding.
10.30 Voor de vrouw.
10.50 Uit Kopenhagen: Reportage en concert.
12.00 AVRO-Aeolianorkest. (Om 12.15 Ber.).
12.45 Ensemble Jetty Cantor.
1.30 Orgelspel.
I.50 Ensemble Jetty Cantor.
2.30 Omroeporkest en rolist. (In de pauze:
Declamatie).
4.30 Muzikale causerie (met gramofoonmuz.).
5.30 AVRO-Amusements-orkest.
6.20 Gramofoonmuziek met toelichting. (Om
6.25 Berichten).
7.00 Fluit, hobo en piano.
7.35 Causerie over de Haagsche Academie.
8.00 Berichten ANP.
8.15 Concertgebouw-orkest en declamator.
9.25 Interview.
9.35 De Twillight Serenaders en solist.
10.15 Orgelspel.
10.30 Karolyi Arpad's ensemble.
II.00 Berichten ANP. Hierna: AVRO-Dans-
orkest en soliste.
11.4512.00 Gramofoonmuziek.
had, maar hy had dezen avond een groot ver
langen haar plezier te doen.
Maar in ieder geval was de schipper al
lang aan den overkant en als hy terug
kwam, zou hij te veel in de lorum wezen, om
aan Julie te denken. Toch was er iets, dat
Rolfe terughield. Het leek wel, of er iets on
uitsprekelijk kwaadaardigs in de atmosfeer
hing.Iets, waarvoor hy geen woorden wist,
alsof er een dreiging uoven haar hing. Hy had
een hevig verlangen haar meteen mee te ne
men, maar ze wist, dat ze niet toegestemd
zou hebben en zyn practische zin zei hem
ook, dat het beter was de enkele dagen, die
nog over bleven, te wachten. Het was im
mers onmogelijk, dat iemand Julie iets zou
kunnen... zou durven doen, terwyl hy zoo
dichtbij was. Hy besloot haar nauwlettend te
bewaken en zoo veel mogelijk by haar te zijn.
Maar zelfs daarna, toen hy tenslotte de deur
opende en naar buiten ging, bleef hem het
gevoel by van een dreigend onheil.
Het was laat in den avond, toen Reuben
Stark in zyn veerboot terugkeerde met een
paar passagiers, die het sluitingsuur van „De
Kroon en Scepter" hadden afgewacht. Peter
Prawle stuurde en landde by de pier, waar
de passagiers uitstapten. Daarna bracht hy
de boot met een vaartje op het strand, ter
wijl de schipper achterin gehurkt bleef zitten.
Deze bewoog niet, voor de boot over de schel
pen knarste. Toen kwam hy aan land met de
zware bewegingen van iemand, die zich nog
maar net in evenwicht kan houden, hief zyn
hoofd op naar een donkeren hemel en vloekte
dreigend. Vervolgens, zonder een woord tegen
Peter te zeggen, keerde hy zich naar Ho-
neyballfarm. Byh et hekje gekomen, keek hy
langs de pier tot waar het licht van de „Cir-
ce" in de duisternis scheen en vloekte weer.
Daarna ging hy naar binnen en sloeg de deur
met een klap dicht, zooals zyn gewoonte was.
(Wordt vervolgd.)
j Een drama in da
i wei
