c „oorsprong Adverteert an het voetbalspel" UITVERKOOP Schager Courant L.S. J. VAN NULAND ^*)onderdag 10 Auguatus 1939 Vierde blad JI1 Voor INMAAKGLAZEN en RINGEN A. DEKKER JZN. Tot 15 AUGUSTUS, duurt de OPRUIMING GEBR. KOS. ANNA PAULOWNA. irsrsrsjasrsj"sjsrsj adorper AUTO-, SPUIT- en LAKINRICHTING SPEUR. JULIANADORP. bmmbimb ^kbbmb KISTENFABRIEK FA ANT. HUIBERTS Breezand. Telefoon 44. nsmmmBmam PERMANENT C. DE BOER. FOTO-ALBUMS EN ROLFILMS HIS WILMS. HIPPOLYTUSHOEF. INMAAKTIJD „COMBI" Inmaakglas is betrouwbaar. Bij aankoop van een half pond Koffie vanaf 22 cent per half pond, een half pond BRUS- SELSCHE KERMIS voor 9 ct. (tm. 12 Augustus) Metldijk's Lovensmiddolinbedrijven ANNA PAULOWNA BREEZAND Benedenbuurt 4 Middenweg 81 Denkt U er om, de bij EINDIGT OP 15 AUGUSTUS C. REZELMAN Jzn. Schoonen en Opslaan van Tarwe. in de Reis-avontuur Modesnufjes NAAR kolenvaart 17. telef. 80. anna paulowna. Steeds groote voorraad. nog slechts vijf dagen dus haast u, de voorraad wordt dagelijks kleiner. aagt prijs en condities. Speciaal adres voor bijspuiten. Speciaal adres voor: OAASBAKKEN AARDAPPELBAKKEN. Prima kwaliteit en afwerking, concurr. prijzen. DAMES! Voor een goede aar spoorbuurt 7. anna paulowna. koopt U het voordceligst bij reeds aan.' Wilt U voor den inmaak over betrouwbaar Klas beschikken? „Combi" Inmaakglas is een uitstekend pro duet, gefabriceerd in de bekende glasfabriek „Leerdam". De kwaliteit „reuze", de prijs billijk. H 1/1 lK 2 liter 13 14 15 15 18 20 ct. Alle soorten RINGEN en DEKSELS, prima en voordeelig. Beleefd aanbevelend, Idin u: katoen«( ziet U e uitgedos creatie de tegei in d Z uit Am eigen jschen. Spoorbuurt Anna Paulowna WIE RING ER WAARD, TeL No. 284. Beveelt zich beleefd aan voor het tegen organisatieprijzen. Het spel begint. Men bad mij als eeregast verzocht de af trap te doen. Terstond was het publiek in hooge mate enthousiast. Elk voorval werd met indianengebrul toegejuicht. Ook onder de toeschouwers vormden zich twee partijen, precies als in 't veld. De spelers zelf waren aan bovenlichaam en armen geboeid, alleen de bcenen waren vrij. Dus konden zij alleen niet de voeten spelen. Zij deden wat zij kon den. renden. ..bigden' elkaar, vielen op den grond en trachtten aldus de steen in het vijandelijke doel te brengen De eenige ongeboeide speler stond tus- schcn de palen, die moest verhinderen, dat de. steen tusschen de palen gewerkt werd. Dc man in het wit rende maar heen en weer en bij tijden stiet hij gillende geluiden uit, waarop het publick meestal woedend werd. Opwinding op de „tribune" stijgt. De toeschouwers wonden zich steeds meer op. Zij sprongen op, brulden, wierpen hun hoofddeksels in het veld en vochten met hun huren, wanneer die er anders over dachten. Zoodra inen het met het spel van een speler niet eens was, begon men van alles naar hem toe te gooien, tomahawks en andere zaken, Ook de man in het wit werd vele malen getroffen, nadat hij een beslis sing had genomen. Toon werd (ie eerste spe ler weggedragen; spoedig volgden anderen. Het speelveld werd bedekt met gcsneuvel de spelers. Ten slotte bleken dc tocschou wers al even uitgeput als de spelers. Ver* koopors liepen rond met ververschingon. Toen steeg dc opwinding ten top. Het pu bliek stormde het veld op, de een vocht met den ander en daarna vlogen ze gezamenlijk op den scheidsrechter aan. „Weinig veranderd!" Na den wedstrijd vroeg men onze mee ning. Wij zeiden, dat wij erg tevreden wa ren. Dat het resultaat van het spel juist was, dat de eene ploeg technisch beter speel de dan de andere enzoovoort. Men stemde tenstond met onze verklaringen in. Nog dienzelfden avond bliezen wij den aftocht. De heelc stam voor zoover niet gewond deed ons uitgeleide. Jullie begrijpt, dat bet geen geringe eer was in het land, dat de oorsprong van een zoo populair geworden tak van sport in eere hield, als afgoden te worden vereerd. Teruggekomen in de 'be schaafde wereld bemerkten wij dat er maar weinig op het speelveld veranderd was.., gen. Mooi bedelen is een Lunst, meneer. Ja, ik voel ine kunstenaar! Men gééft mij, me neer, alleen als men mij ziet. Men vraagt zelfs mij te mogen geven. Zij vragen, ik niet. Dat komt, omdat ik het ware uiterlijk heb gevondenen de pose. welke 't 'm doen. Ik heb daarvoor heel wat gestudeerd! Ik heb er de musea van de heelc wereld voor af- ggloopen, voor ik liet zoover bracht De apostelen van Michel Angelo en zulke groo- ten hebben mij doen begrijnen, wat de men- schen aangrijpt, tot medelijden èn tot ootmoed stemt. Ik hen het geweten der rij ken, meneer! Dat is mijn creatie. En ik etaleer die van de Rivicra tot Weenen. van W'eenen tot Noorwegen, enzoovoort, zooals eens Molssi zijn „I.cbendc Leichnam" het deed. Het is mijn roeping, meneer! Tot ziens, wie weet! Adieu, meneer, laat me aan m'n taak. En ik liet meneer Smit, zooals ik hem vond. Wonderlijke ontmoeting, daar in het gemoedelijk verblijf in de vriendelijke Ar dennen en aan de schitterende Riviera. wat indiaansche elftallen te zien gaven. B bekende voetbalblad „Sport", V Zürich, publiceerde dezer dagen on af derstaand artikel, kennelijk een A persiflage op de manier waarop II sommige wedstrijden gespeeld BK worden. Jack Sopplestone, de wereldreiziger, kruis- H*8 »jn bcenen op een nogal gecompliceerde namer dat had hij van de verschrikkelijke uo'tam op het eiland Guaila geleerd KV00?1** z^n hevelingspijp, gemaakt van i ftftuM5 .v?n broodboom. Deze voorberei- duidden er op, dat hij op het punt ona N>n zijner avonturen te vertellen. rtni wJe ons vandaag weer voor sprook- opuisschen vroeg mijn vriend Jim wan- vuwend. »i«? Pierde met zijn tong een stukje l ,wn)m' wit het gaatje in zijn tand dat L" ?ro,n'cen matroos hem op Borneo gesla- .aiJ1 specld° glimlachend met het jade- ~*n0€lr dat een indo-Chineesch konings- rl m Schonken had en zei: t ,ullie va«daag vertellen hoe ik Tommy Piel de oorsprong van het ontdekte.- ster „ik knjg er nu al de schrik van", merk- 9 Jim op. jmpfe. In de „kloof des doods". «.Midden in Zuid-Afrika", begon Jack, *eeu -wn Indianenstam, die zich zeli „Juuih'ui" noemt, en die geen blanke nog gezien heeft. Die stam huist in de meest on toegankelijke streek die er op de aarde is, dc Opokabuk-baai, wat zooveel zeggen wil, als „kloof van den dood Het gebergte vormt daar namelijk 'n dal dat zoo smal geworden is, dat er maar één man tegelijk door kan. Maar wie het probeert, betaalt die poging met zijn leven. Menig lijk spoelde er reeds aan. Wel. Tom my en ik besloten, dat het tijd werd dat wij dat raadsel eens trachtten op te lossen en daar wij gehoord hadden dat deze Indianen stam aan vogelcultuur deed, vermomden wij ons met pinguinvecren die wij van een ouden Eskimo gekregen hadden cn zeker heidshalve deden wij onder de veeren een gepantserd vest aan en staken wij een revol ver bij ons. Het dal werd steeds smaller en op het laatst konden wij inderdaad niet meer naast elkaar loopen en gingen we een voor een. Met kromme bochten slingerde do kloot! zich voort De eerste Indiaan die wij tegen kwamen strekte bij onzen aanblik zijn armen ten hemel en liet een waarschu wende schreeuw hooren. Even later doken er vijf van top tot teen beschilderde stam broeders van hem op die schenen te beraad slagen. Wij liepen rustig verder. Plotseling legden zij hun bogen aan en schoten hun pijlen op ons af. Een half dozijn van die dingen floot ons om de ooren maar ze stootten op ons stalen vest af en braken in tweeën. Toen de mannen dat zagen, leken zij verlamd van schrik en beukten bun hoof- den op den grond. Toen sprongen ze op en gedagen hij kwam er namelijk nimmei Moderne Indianen in hutten. Nu wordt liet dal langzamerhand broe der en het eindigde in een hoogvlakte, die als een duinpan tusschen dc hooggebergten in lag. De Indianen die blijkbaar van onze komst op de hoogte waren gesteld, lagen in biddende houding op den grond Wij werden ongelooflijk gastvrij ontvangen en men leid de ons plechtig in 't rond. Ik ken zoo onge veer alle idiomen der Zuid-Atnerikaansche Indianenstammen en dus kon ik me ver staanbaar maken. Ze huisden meest in ho len die zij in do rotswanden hadden uitge hakt: enkele hypermodernen hadden zicli hutten gebouwd. En toen werd het ons duidelijk, te onzen eer werd er een fees'spel gegeven. Ongelukkige scheidsrechter! Men leidden ons op een ovaal grasveld cn in het rond daaromheen zaten de toe schouwers. Het speelveld was in het midden door 'n witte streep verdeeld; aan dc heide smalle einden van het veld stond een twee tal martelaarspelen, die ei in den grond geslagen waren en aan den bovenkant wa ren die door een dwarslat verbonden. Men legde ons uit dat de speleis ol wel vreemde lingen waren die wederrechtelijk in hun ge bied waren doorgedrongen, of inboorlingen die wegens een of ander misdrijf hun leven verspeeld hadden. Het spel was niet auders dan tegelijkertijd een strafvervolging en een godsoordeel. Het kwam er op neer dat elke partij probeerde een groote steen tusschen de palen van dc tegenpartij te werpen. De verliezers verspeelden hun leven cn werden na afloop aan de martelpalen terechtge steld. De winnaars daarentegen waren voor hun verdere leven vrij. Intusschen betraden de spelers het veld. Ze hadden slechts een doek om, de eenc partij een roode, de andere een blauwe. Dan was er nog een man in het wit die het spel leidde. Die taak, vertelde men ons,, werd uitsluiteud aan de grootste misdadigers op liepen yoor ons uit. 1 levend af. Door FRITS VAN DALEN. Het was in 'n gemoedelijk hotelletje in de Ardennen. Mie er kwamen zochten de eenvoud. Het is wel eens prettig, zelfs bui tenshuis bijvoorbeeld gewoon visch te eten, opgediend door 'n vriendelijke vrouwen hand, die ze mogelijk zelf kookte, inplaats van dat zij je wordt aangereikt door een min of meer verstarden ober. Die aange name ongedwongenheid vond je in dat klei ne hotel en daarom sloeg menigeen er graag zijn tenten op. Dat wil echter niet zeggen, dat er toch nog een zekere mate van distinctie heersch- te! Integendeel het was er soms nogal def tig. Er logeerde een statige douarière, dio freule, die vrijwel nooit met iemand om ging cn een zeer welgedaan fabrikant, die een hopelooze dochter uitstalde. Doch die al len, voelde je, legden iets van hun gewone voornaamheid af binnen de muren van dit gemoedelijke, aardige buitenverblijf. Op aller gelaat hiermede wordt de sfeer misschien het duidelijkst aangegeven lag een trek van minzaamheid. Men voelde zich dus thuis, zonder dat dc onderlinge omgang tè vertrouwelijk werd. Trouwens, dat laatste werd totaal onmoge lijk gemaakt door de aanwezigheid van den heer Smit. Uit het vrecmdelingenbock was men te weten gekomen, dat hij zoo heette. Men zou dat andere nooit gezegd hebben. Zoo n waar dig persoon! Hij had een statigheid over zich, welke indruk moést maken, te meer waar er niet dc minste aanstellerij in zat. Steeds geheel in het zwart gekleed, bewoog hij zich op zóó plechtige, afgemeten wijze, dat iedereen dadelijk tot de overtuiging kwam: dat is 'n heel bijzonder man! Doch verder kwam men met hem toch niet. Hij hulde zich in een sfeer van geheimzinnig heid, welke door niets was te verbreken. Hij bleef eenzaam cn toch bemind! Hij knikte dan ook met zoo n heerlijke welwillendheid! En meer en meer vroeg men zich af: wie is hij Nee, Smit kon hij onmogelijk heeten. Dat was een pseudo! Hij wenschtc waarschijn lijk incognito te reizen, om althans eenige weken in het jaar door niemand gestoord te worden. Maar dan was hij een beroemde persoonlijkheid! Natuurlijk! Als je hem maar oven aankeek, zag je dat toch! 'n Rustend professor? 'n Wereld vermar »'d kunstenaar? 'n Afgetreden vorst? Men kon gissen zooveel men wilde, men kwam er niet achter. Maar een bekendheid was hij! Want waar had men dien kop meer gezien, die bijna apostolische kop met de prachtige, lange zilveren haren en den dito baard? Ergens op een podium, een spreekgestoelte of in een geïllustreerd blad? Men peinsde zich suf, doch niemand vond een oplossing. Dit was in het gemoedelijke hotelletje in de Ardennen. Een jaar later vertoefde ik aan de Rivièra. En daar zag ik hem terug, maar hoe! Op een uitspringende rots, waar een voortdurende passage was van toeristen, stond hij, in lom pen gekleed, dc hand bedelend uitgestrekt! Maar niettegenstaande dat, had hij zijn waardigheid behouden Dit was geen gewone bedelaar, dat voelde je dadelijk. Je had hier met iemand te doen, wien je iets moést ge ven. Hij \roeg niet, hij nam aan. Hij be gunstigde je. Want zoo n edele npostolische kop met die heerlijke, lange zilveren haren loefde in zooveel hooger sfeer dan de dagc- lijkschc, op vermaak ingestelde toerist. Hij was een aanklacht tegen deze weelde! Je offerde uit een drang naar boete! Meneer Smit! sprak ik hem aan. Een oogenblik was hij in de war. Dan nam hij inet rustig in vertrouwen. Ach ja, ik herinner mij u uit dat aardige hotelletje in de Ardennen! Mat was dat een rustige tijd! Mijn leven is zeer inspannend. Ik dien dus nu en dan wel va- cantie te nemen. Nee, dank u, ik wil van u niets hebben. Misschien drinken wij samen nog eens een fijne flesch. Mijn vak is moei lijk, tenminste als men het tot iets wil bren Om een eenvoudig wollen japonnetje op te frisschen, zullen we meestal op zoek gaan naar een aardig garnituur. Niets toch geeft zoo'n volkomen ander aanzien aan een japon, dan de details, die nu eens van delicate weefsels zijn en een gekleed effect beoogen, dan weer van steviger materiaal zfjn en een sportieve noot brengen. Menig maal komt het voor, dat een veel gedragen japon niet meer waard is om er groote uitgaven aan te besteden, want een feit is, dat een mooi garnituur duur is. Iets nieuws brengt Parijs ons in den vorm van twee groepjes bladmotieven, die heel gemakkelijk zelf te maken zijn van mat zijden crêpe, linon, batist linnen en al lerlei andere weefsels. Men knipt de blad motieven in drie verschillende afmetingen en van dubbele stof. Op elkander stikken, strijken en aan den bovenkant wordt iede re groep omgewerkt met een schuin biesje en in de halsopening genaaid. Langs den omtrek wordt een Valencienne kantje ge werkt of een rijtje Fransche knoopje^ waarvoor men een draad witte of gekleurde zijde enkele malen om den naald windt en de naald even voorbij de plaats, waar de draad uit de stof is gekomen naar den achterkant brengt. Passen ziet men zoowel aan japonnen als blouses dragen en geen wonder, want zjj bieden vele mogelijkheden, zelfs voor het gekleedere genre. De schets geeft een pas, die op een zwart georgette japon is aangebracht en van verticale en horizon tale nervures is gestikt en zich aan de mou wen herhalen. Kraag en bovenstuk der laatste van kantstof. OUDERLIJK GEZAG BETEEKEXT: de Overeenstemming tusschen ouders! Ongehoorzame kinderen geven beide ouders veel zorg, alhoewel deze meestal niet begrijpen, dat zij zelf in vele gevallen de oorzaak zijn. In vele gezinnen is geen eensgezindheid omtrent het opvoedingssysteem cn kinde ren weten van een dergelijke verhouding der ouders al heel gauw partij te trekken. Wanneer iets verboden wordt, luidt het meestal: Vader zegt Moeder zegt waarop als antwoord volgt: „Kinderen heb. ben niet tegen te spreken, doch moeten ge hoorzamen." Zij buigen zich dan wel is waar voor dit gebod, doch in hun hart komt twijfel op aan ouderlijk gezag. Wie moeten zij ge hoorzamen als een der ouders toestaat, wat de ander verbiedt? In de ouders ziet het kind „de we reld." Volwassenen, die met de opvoeding hun ner kinderen belast zijn, moeten zich meer bewust zijn, welken invloed er van uit kan gaan en tevens voor welk een verantwoor delijke taak zij zich geplaatst zien. In de jaren, dat kinderen geheel en al onder den invloed der ouders staan en zich uit den geest, die in het gezin leeft, een beeld van de groote wereld vormen, is het een eisch, dat vader en moeder eensgezind zijn. Wanneer men elkanders denkbeelden niet volkomen deelt, dan zal de verstan digste zich op een gegeven oogenblik in te genwoordigheid der kinderen hebben te schikken. Later, als men rustig samen is, kan men zijn standpunt uiteen zetten, en tot over eenstemming zien te komen. Slechts op deze wijze kweekt men zijn kinderen in gezonden zin op en zal critiek op de ouders uitgesloten zijn. Het kind heeft zich dan geen partij te stellen en de vader of moeder te volgen, die hem het meest toegeeft. Ouders, die één lijn volgen in de -wijze waarop zij hun kinderen opvoeden, zullen zich slechts zelden te beklagen hebben over ongezeggelijkheid en ongehoorzaam heid.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1939 | | pagina 19