m de
olifants-
MAMNEN
Hoe de zeerovers hun eiland
veroverden
door J*n van Leeuwen.
Eerst vonden Joop, Kees cn Fred het erg
vervelend, dat ze met de grote vacant ie
thuis moesten bleven. Wat moesten ze nu
doen, om er toch een prettige tijd van te
maken? Ze bespraken van allerlei met el
kaar, maar er waft eigenlijk niets, dat ze
werkelijk leuk vonden. Toen kreeg Kees
plotseling een inval.
„Jongens, Wf zullen Zeerovertje spelen
op het meer!" De anderen begrepen nog
niet direct wat Kees bedoelde, maar toen
hg het uitlegde, dansten ze in het rond van
plezier. Ze wisten nog wel ni'et, waar ze
hun zecrovcrschip vandaan moesten halen
cn waar ze hun hutten moesten opslaan,
maar dat was geen bezwaar, dat zouden ze
nog wel vinden.
De eerste dag van de vacantie kwamen
de drie zeerovers bij elkaar bij het meer.
dat een half uurtje lopen van het dorp af
lag. Ze hadden alles meegenomen, wat ze
maar konden gebruiken, zoals oude auto
banden, een waslijn, zakken enz. Ook had-
drn ze ontdekt, waar ze hun kamp moesten
opslaan. In het midden van het meer was
een klein eilandje, dat dicht met bomen
bedekt was. Dat onbewoonde eiland moes
ten zg maar als hun vaste standplaats in
richten, dan konden ze van daaruit alle
kano's cn andere boten, die uit het rivier
tje bij het dorp kwamen, bestoken. Maar
hoe moesten ze op hun eiland komen?
Na lang beraden vonden ze er iets op.
Ze maakten een paar planken aan een
autoband vast en legden daar al hun ma
teriaal op. De waslijn bonden ze aan de
autoband vast, daarna trokken ze vlug hun
badpak aan en sprongen in het water. De
autoband trokken ze achter zich aan.
liet eiland was al bewoond!
Juist toen ze weer vaste grond onder hun
voeten voelden en uit het water wilden ko-
men. stortten vgf krijgshaftig uitziende
jongens uit het struikgewas en bombar
deerden de Indringers met graskluitcn.
vragen of wc dat voor deze vacantie mogen
lenen?"
Daar waren de jongens onmiddcllgk voor
te vinden cn met zijn drieën gingen ze
naar Joops oom.
Ze krijgen een boot.
Deze moest erg lachen, toen hij van de
oorlogszuchtige plannen van zgn neef en
diens vrienden hoorde, maar hg stond di
rect zgn boot af. Zelf ging hU er toch nooit
meer in uit. Het was een oud ding, maar
goed genoeg voor de zeerovers. En zo roei-
Geen ogenblik hadden onze drie vrien
den eraan gedacht, dat het eiland misschien
al door anderen bezet zou zijn. Ze draaiden
zich voor deze overmacht snel weer om,
om zo gauw mogelijk het veilige vasteland
te bereiken. Maartot hun ontzetting
zagen ze, dat de vijanden een kleine boot
uit het riet trokken cn hen achterna gin
gen. Onze Jongens zwommen zo hard ze
konden, maar op het laatste nippertje gre
pen de achtervolgers de autoband met al
les wat er op zat en trokken hem aan
boord van hun schip.
Nu zaten de drie vrienden tandknar-
acnd op de oever en zonnen op wraak. „Het
ongeluk is, dat we geen boot hebben," zei
Kees en daar waren de beide anderen het
mee eens. Plotseling keek Joop zijn vrien
den aan en zei: „O. wat zijn we stom! Na
tuurlgk. ik weet het al! Dat we daar niet
eerder aan gedacht hebben! Aon de West
(dat was het kleine riviertje, dat door het
dorp stroomde) woont een oom van me. Die
heeft nog een oud bootje liggen, waar hij
vroeger mee uit hengelen ging. Zullen we
den de jongen' de ..Anna", zo heette de
boot, weg. Joop was kapitein. Ze zetten de
mast op en hesen het oude zeil, dat wel
overal gelapt was, maar dat toch nog heel
goed te gebruiken was. Ook het stuur
brachten ze in orde en daarna namen ze
nog een flinke hoeveelheid „kogels" mee,
in de vorm van graskluiten. Toen alles
klaar was, wuifden ze oom nog eens toe
cn staken „in zee". Zc roeiden een flink
eind het meer op, maar zagen hun vijan
den nergens. Het leek wel of ze helemaal
verdwenen waren. Toen besloten ze maar
om naar het eiland te gaan cn het in bezit
te nemen, en juist toen Joop bevel wilde
geven, om te landen, schoot het vijandige
schip opnieuw tussen het riet uit.
De zeeslag.
Rustig wachtte de bemanning van de
„Anna" de strgd af. Deze strgd zou over
het bezit van het eiland beslissen. De vij
anden stuurden zo handig, dat ze vlak
naast de Anna kwamen te liggen en toen
ontbrandde een heftige strijd van man te
gen man, waarbij flink geschreeuwd werd
cn de graskluiten door de lucht vlogen.
Midden in het krijgsgewoel lukte het Fred,
om den kapitein van het vijandelijke schip
zo te treffen, dat hij met een buiteling
overboord viel cn even later proestend
weer opdook.
Nu de vijanden zagen, dat hun kapitein
getroffen was, gingen ze snel op de vlucht,
zonder hem zelfs eerst aan boord te nemen.
De arme kapitein, werd door de beman
ning van de Anna aan boord genomen en
aan de mast vastgebonden.
Natuurlijk namen Kees. Fred en Joop
het eiland nu in bezit. Snel sloegen ze hun
tent op en toen ze even later de autoband
met alles erbij in het riet zagen liggen,
sleepten ze die ook aan de kant en legden
alles bij hun kamp. Toen besloten ze om
eens naar hun gevangene te kijken, maar
deze was spoorloos verdwenen. Pas toen ze
het riet opzg bogen en over het meer uit-
keken, zagen ze hem zwemmen. HU was
al spoedig een flink eind van het eiland af
en zwom de andere boet na.
„Laat hem maar zwemmen", zei Joop
edelmoedig. „Wg zgn hier nu toch de
baas!"
En dat was het begin van een heerlgke
vacantie. De zeerovers hadden elke dag op
nieuw veel plezier op hun eiland. Natuur
lijk gingen ze van tijd tol tijd wel op roof
uit. maar een zware zeeslag hoefden ze
toch niet meer te voeren!
Vijf lucifers en een cent
Vader had juist zUn pijp aangestoken en
wilde de lucifers weer in zijn zak stoppen,
toen Mies vroeg: „Vader, mag ik dat doosje
even hebben? Ik wil er graag een kunstje
mee doen."
„Dat is goed", zei vader en hij gaf haar
de lucifers.
„Ik zal er vUf uitnemen en die allemaal
tegelijk opnemen. Maar ik zal het zo doen,
dat ik er maar één aanraak."
„Dat kan niet", zei Hans meteen, maar
Mieke zei: „Je zult zien, dat het wel kan.
Wil je het misschien eerst eens zelf probe
ren?"
„Goed", zei Hans. „Geef maar hier" Hij
kon nooit hebben, dat Mies, die jonger was
dan hij, iets beter zou doen, dan hU en
daarom wilde hij het nu ook proberen. „Je
doet natuurlgk iets met de koppen", zei hij
nu. Maar om te bewijzen, dat dat niet zo
was, brak Mies de koppen van de lucifers
af, zodat het alleen nog maar rechte staaf
jes waren. „Zo, nu hebben ze geen kop
meer, kgk maar eens of je het kunt."
„Ach, het kan niet", zei hU ongeduldig.
Maar Mies begon te lachen en zei. „Ik zal
het gemakkelgker voor je maken. Hier heb
jc een cent. Nu is er helemaal niets meer
pan. Je mag die cent ook gebruiken". Hans
keek naar de cent, alsof het iets heel bij
zonders was. HU draaide hem naar alle
kanten om en vroeg toen: „Is die cent soms
magnetisch gemaakt? Trekt hU de lucifers
aan?"
„Welnee, lachte Mies. Hoe kom je toch
bg zulke malle dingen. Het is een heel
gewone cent, niets bgzonders. Net zoals
dat heel gewone lucifers zgn.
„Vader, probeert u het eens", vroeg ze
toen.
Nu probeerde vader het ook, maar wat
hU ook deed en hoe hU de lucifers ook
draaide, hg kon ze niet oppakken. Om hem
te helpen legde Mies nu twee lucifers ge
kruist onder de cent en nu had vader het
werkeljjk gevonden.
„Het is heel aardig", zei hU. „Maar hoe
doe je het nu zonder cent? Wacht ik zal het
eerst nog eens proberen." Nu wist hg hoe
het moest en daarom was het veel gemak-
kelgker voor hem. Hg legde de lucifers
telkens op een andere manier in elkaar en
ineens merkte hU. dat hU de goede manier
gevonden had. Aan één lucifer kon hU ze
allemaal tegelUk opnemen.
Hans probeerde het nu ook en hU moest
toegeven, dat het een heel aardig kunstje
was. Ze probeerden daarna om er nog
meer lucifers *ussen te steken cn ook dat
lukte.
Op het plaatje zie je afgebeeld, hoe je er
vjjf niet een cent en hoe je ze los kunt op-
pakken. Probeer het maar eens na te doen.
Benijden jullie ons niet?
Ook planten kunnen
slapen
Net als mensen en dieren hebben ook
planten slaap nodig. Natuurlgk niet slaap,
zoals wU die kennen, maar toch ook een
toestand, waarin ze volkomen kunnen rus
ten. In een plantkundig instituut in Cal-
cutta in Voor-Indië werden enige tUd gele
den proeven gedaan met behulp van een
electrisch meetapparaat.
Door deze proeven bleek, dat de planten
heidl
afnaa
schar
in den loop van ongeveer 24 uur
hadden, waarin ze alles voelden en c
reageerden en dat deze vatbaarhei
alle indrukken langzamerhand afni
dat de planten bUna niets meer schi
merken. Daarna reageerden ze weerl
gcr. De meeste planten reageerden
veer op het midden van de dag het»!
op alle indrukken, terwijl ze 's nachUK
niet reageerden, dus „sliepen". Ookjf
er planten, waarbU het precies oir
toeging en deze noemde men in h -
tuut „de boemelaars" van het plai
DE SLAG VAN WATERLOO MET
TINNEN SOLDAATJES
Voor zUn uit historisch oogpunt be-
langrgke collecties heeft Hannover in het
voormalig palcis van graaf Wallmoden
een museum geopend. Een der merkwaar
digste stukken van dit nieuwe museum is
een weergave van den slag bU Watcrloo
met niet minder dan 14.000 tinnen figuren.
Voor de kleintjes
Om na te teekenen
Dikwijls gebeurt het, dat je een aardig
plaatje ziet en het graag zou willen nate-
kenen, maar als je er dan aan begint, is 't
zo moeilgk, dat het helemaal niet lukt. Dan
zeggen de groten: „Daar ben je ook nog te
klein voor. dat kan je nog niet tekenen!"
Maar tcoh zUn er genoeg leuke dingen,
die je wel kunt tekenen, al ben je klem.
Je moet eerst alleen de omtrek tekenen cn
pas daarna de fUne Igntjes aanbrengen. We
zullen nu eens met elkaar een nUlpaard en
een olifant tekenen. Nu denk je natuurlek,
dat juist deze dieren erg moeilijk zOn, maar
als je naar het plaatje kUkt, zie je meteen,
dat het heel eenvoudig is. Er is eigenlUk
maar heel weinig nodig om een
te maken.
Voor het nUlpaard teken je eerst fj
worstje. Dat is zgn lichaam. Daarna Ir1
je zijn kop. zijn poten en zgn staart er
slotte heb je niets anders te doen, das
een paar kleine Igntjes te trekken,
door de tekening duidelUker wordt. 1
De olifant is al even eenvoudig toï
ken. Kijk maar goed naar de plaa«|
trek de lUntjes allemaal voorzichtig S
zult zien, dat je olifant er dan heeli;
uitziet en de groten zullen niet gekt!
dat je het helemaal zelf hebt gemaattfl
het nu al goed gaat, kan je zelf nog ufl
dieren tekenen.
DOOR
EDQAR RICE
BURROUGHS
lis.
Tartan rende weg omdat hg op het veld
alleen zgn eigen kracht kon scharen aan de
zgde van de soldaten van Thudos HU moest
meer hulp alen te krtJgen Dua liep hg naar
het Noorden van de aud, klom over de muur
en rende door de verlaten at raten naar de
aiaven-afdellng. Hier waren de slaven reeds in
opstand gekomen, want de meeste bewakers
waren verdwenen om mee te gaan vechten.
Vlug brachten hg en Stanley Wood de wan
hopige bende naar het paleia. waar zg Gon-
fala snel bevrijdden. Deze viel snikkend van
bigdachap in de armen van haar verloofde.
Tien minuten later verscheen Tartan op he*
slagveld aan het hoofd van zgn wanhopig»
troep. Zelf» Spike en Troll bevonden zich on
der hen. Of ar hoon zg Tarzan hadden gesard
toen deze een gevangene waa In de aiavenaf-
deling, gehoorzaamden zg nu maar al te graag
zgn bevelen. Met kreten van aanmoediging er
zelf onverschrokken voorgaand, leidde Tarzan
*gn mannen naar het punt. waar ko®~
..ïeehelpen om het Atheniaansche leger aazJJ
vallen. Doch zelf» «leze geslaagde *rtM|
was nog geen garantie «lat zij zou -m o**
innen want de Ath« »-• r. waren 1 W
verreweg in de meerderheid.
