Geestelijk Leven
Kerstmis
Onze poursuite-kampioen
CZZGEMOBILISEERDZZ:
TRIUMPH
VOOR SLECHTS
I CENT
100%
GENOT EN
'n TRIUMPH
VAN SMAAK
DE BESTE
lc SIGARET
Een leuge
n
Zaterdag 23 December 1939
Tweede blad
door ASTOR Q
KERSTKLOKKEN
Kerstklokken luiden de wereld rond,
dat allen volkeren wordt verkond
Op aarde vrede,
Gij zult niet lanqer het hard metaal
het brons en 't ijzer en 't blinkend staal
tot waap'nen smeden.
Kerstklokken luiden de morgen in,
lentewind suizelt een nieuw begin
door oude tijden;
niet lanqer zult gij de roep weerstaan
gij zult van wapp'rende oorlogsvaan
d'aarde bevrijden.
Kerstklokken luiden, de wereld wacht,
't goddelijk kind, geboren te nacht
bij schamel teeken,
eens qrocit zijn leven zoo schoon en groot
eens zal 't den donkeren oorlogsnood
machtig verbreken.
Kerstklokken luiden: houd d' adem in,
dat gij zult begrijpen den diepen zin
en strijden weder,
tn stralen weder van moed en kracht
en rusten nimmer, éér t is volbracht:
de wapens neder.
D. Vorster,
Met eenige aarzeling zet ik me neer om
een kerstartikel te schrijven. Vele tegen
strijdige gedachten woelen in mij dooreen.
Ik heb moeite om ze te ordenen. Daar is
in mij de lust of fel en scherp te zijn, om
met woorden te geeselen; daarnaast echter
komen zachte, teedere gevoelens op en is 't
mij alsof een stem mij toefluistert dat ik
de wijding van de heilige kerstdagen niet
mag verstoren. In mij is de drang om het
uit te schreeuwen, dat de wereld het recht
mist om het heerlijke feest des vredes te
Vieren! maar tegelijkertijd is ook in mij
een stille hunkering om alles om mij heen
te vergeten, om alleen te zijn en te luiste
ren naar wat oude sproken mij vertellen
van engelen, die zongen het „Vrede op
aarde"; van herders, die uittogen naar
Bethlehem, waar zij vonden een kindeke in
een kribbe: van wijze, deftige mannen, die
kwamen met gaven voor den jonggeborene.
Ik geloof dat het niet al te gewaagd is,
wanneer ik beweer dat de meeste men-
schen in denzelfden zielstoestand verkee-
ren als ik. Kan het wel anders in dezen
bcnarden tijd, waarin dag in, dag uit de
bladen ons gruweldaden berichten en van
alles spreken behalve van vrede?
En onweerstaanbaar dringt in ons naar
boven dat verschrikkelijke woord: leugen.
En wij zijn geneigd om heel die kerst
viering te zien als een miserabele vertoo
ning, welke spot met de wreede, gruwe
lijke werkelijkheid.
Vrede op aarde! Welk een bittere ironie.
Staan niet de „christelijke", de „beschaaf
de" volken tegenover elkaar tot de tanden
toe gewapend? Millioenen jonge, gezonde,
levenslustige mannen in de kracht van
hun leven liggen in de loopgraven, de
schuilplaatsen, de barakken, gereed om,
zoodra liet bevel wordt gegeven, op elkan
der los te stormen om te vernielen, te ver
delgen, te dooden met de tot het uiterste
gepcrfectionnoorde moordwerktuigen. Onder
de oppervlakte van de zee drijven de mij
nen en sluipen de onderzeeërs. Tientallen
van schepen met kostbare lading zijn reeds
neergezonken naar de diepte en menschen
hebben een rampzalig levenseinde gevon
den. Wat zal de naaste toekomst brengen?
Wij huiveren, als we denken aan -het
©ogenblik, waarop de oorlog te land tus-
schen Duitschland eenerzijds en Frankrijk-
Engeland anderzijds in al zijn satanische
verschrikkelijkheid zal losbarsten. Maar al
te duidelijk staat ons nog de krijg in Polen
voor den geest. Duizenden zijn daar op het
slagveld gebleven; dorpen zijn weggevaagd;
steden verwoest. Menschen zijn verjaagd
van de plaats, waar zij gewerkt en ge
zwoegd hebben, opeedreven als willoos vee.
De aarde, de goede, vruchtbare aarde, die
als een moeder haar kinderen alles wil ge
ven wordt voor millioenen gemaakt tot een
oord van verschrikking en ellende, tot een
hel van onzegbaar lijden.
En door de radio komen tot ons de weer
zinwekkende redevoeringen van hen, die
spelen met het lot der volken en zij spreken
van den onverzettelijken wil om te overwin
nen zoowel door het geweld der gemeenste
wapenen als door het middel der uithonge
ring.
Hebben wij niet kort geleden in de Scha-
ger Courant kunnen lezen, dat ruim een
eeuw geleden door Fulton de zeemijn werd
uitgevonden, maar men dit wapen als te
onmenschelijk niet wilde aanvaarden. En
nu? De zee ligt vol van deze monsters. Dat
is de vooruitgang der beschaving in de
twintigste eeuw!!
Het lust mij niet nader in te gaan op de
gruwelen van den oorlog. Ieder kan zich
daarvan gemakkelijk een voorstelling vor-
"!®n- Evenmin wil ik wijzen op de moge
lijkheid, dat ook ons land in den strijd zal
kunnen worden betrokken; immers de we
gen der diplomatie zijn ondoorgrondelijk,
tn leven niet de kleine staten in dezen tijd
slechts bii de gratie der groote en machtig.'?
Oostenrijk, Tsjecho-SIowakije zijn wegge
vaagd van de kaart van Europa. Wat zal
het lot van Finland zijn? Als dit artikel on
der de oogen der lezers komt, is het mis
schien reeds door het overmachtige Rusland
opgeslorpt.
En de bewapening gaat maar door. Heeft
niet het voor kerk en christendom herwon
nen Spanje pas onlangs besloten zijn weer
macht te versterken en zijn vloot uit te
breiden? En dit heet dan de herleving, de
wederopstanding van een volk. En Franco
staat in de gunst van den paus, van den
plaatsvervanger van Christus op aarde;
Franco, die Guernica liet uitmoorden, die
11a zijn overwinning hondorden menschen
heeft doen fusilecren. En Spanje zal zijn
kerstfeest vieren; de kerken floreeren daar
weder.
Vrede op aarde!
Neen, neen, de harde werkelijkheid zegt
ons iets anders. Oorlog op aarde! Oorlog
op leven en dood! Oorlog met de meest 011-
menschelijke middelen, zonder genade, zon
der eergevoel, zonder heroïsme. Zouden w\j
niet eerlijker zijn, als wij het Kerstfeest
maar afschaften?
Is het niet bespottelijk in de kerken bij
een te komen en te luisteren naar het
Kerstevangelie met zijn vredesprediking,
terwijl wij maar door blijven gaan met oor
logsvoorbereiding en oorlogsvoering? Deze
vragen komen bij duizenden op. Bijna dage
lijks ontmoet ik menschen, die blijken alle
geloof en vertrouwen in de menschheid en
haar toekomst te hebben verloren. Het is
eenvoudig aan de orde van den dag uit
drukkingen te hooren als: er is altijd oor
log geweest en zoo zal het wel blijven.
Begrijpen die menschen wel*wat zij zeg-
gen? Indien zij gelijk hebben, dan beduidt
dat een van de vreeselijksle toekomstvoor
spellingen, die wij ons kunnen denken. Juist
een paar uur geleden las ik een bericht uit
Italië. Daarin werd vermeld dat Mussolini
uitvinders had ontvangen en toegesproken
en gezegd dat alle uitvindingen nuttig zijn,
maar dat de uitvinders toch joooral hun
aandacht moesten richten op het terrein der
militaire voorbereiding.
De oorlog blijven? Dat beteekent tegelij
kertijd een steeds gruwelijker, een steeds
moorddadiger worden van den oorlog! In
derdaad geen vroolijk vooruitzicht voor de
jongere generatie en de geslachten, die na
ons komen, Zou dan een zondvloed zonder
ark en ponder Noach geen uitkomst wezen?
Is een menschheid, die haar intellect stelt
in den dienst van de vernietiging, waard te
blijven bestaan?
Dit alles klinkt heel somber en pessimis
tisch nietwaar?
De wereld is tegenwoordig ook boordevol
van "somber en pessimistisch gestemde men
schen. En zij leven voort zonder hoop, zon
der ideaal en hun geestelijke armoede ver
bergen zij en trachten zij te vergeten bij
spel en amusement. Laat ons eten en drin
ken en vroolijk zijn want morgen sterven
wij. Door een kogel, een granaatscherf, een
land- of zeemijn? Door gifgas, door uithon
gering? De moordkunst is zoo veelzijdig. De
oorlogstechniek nadert de volmaking!
En toch ben ik niet wanhoopig en toch
kan ik nog iets anders zeggen in dit kerst
artikel en het is mijn innigste wensch dat
het weerklank moge vinden bij de lezers.
Ik heb nog iets andere gelezen dan wat ik
zooeven van Mussolini vertelde. Ik heb gele
zen dat in Parijs de geleerde Vaillant is ge
storven. Wie was hij? Een man die zichzelf
heeft opgeofferd voor de menschheid, door
steeds maar procYen te doen met radium.
Achtereenvolgens heeft hem dat het verlies
van vingers, van handen en ten laatste den
dood bezorgd. Maar de hartstocht om den
invloed van het radium op het menschelijk
lichaam te bestudeeren dreef hem voort.
Als een tweede Madame Curie heeft hij ge
leefd om de menschheid te dienen, te hel
pen-
Zulke menschen zijn er toch óók nog.
Want, gelukkig, Vaillant is geen eenling.
Dit vergeten wij in deze tijden scans al te
gemakkelijk. En zijn daar niet in alle lan
den menschen, die hun stem verheffen
gen den oorlog, tegen elk bruut geweld?
Menschen, die opkomen voor internationale
vrede en broederschap? Maar daar is méér.
De nauwgezette opmerker moet, dunkt mij,
wel getroffen worden door het veelzeggende
feit, dat, al is heel Europa geworden tot
één groot legerkamp, nergens eenig spoor
van oorlogsgeestdrift is te bespeuren. Wij
kunnen een diepgaand onderscheid consta-
teeren in de mentaliteit der volken, als wij
1914 vergelijken met 1939. Zelfs in het mi-
litairistische Duitschland is geen hoera-stem
ming geweest bij 't uitbreken van. den oor
log. Geen bloemen op de geweren, geen ge
juich, geen jubelende meisjes, geen trotsche
vaders, die hun zonen uitgeleide deden.
Slechts een somber, dreigend zwijgen.
Bewijst die niet dat er iets veranderd is
in de ziel der volken?
Trouwens dit is meer dan eens openlijk
erkend door de leidende figuren in de in
ternationale politiek: de volken willen
geen oorlog, zij vragen vrede, vrede, omdat
zij maar al te goed weten, dat oorlog voor
hen nooit iets anders kan beteekenen dan
stoffelijke en zedelijke ellende.
Ik heb boven dit artikel onder het woord
kerstmis dat lecüjke woord leugen ge
plaatst. Maar ik heb er ook een vraagtee-
ken achter gezet. Ik deed dit met een be
paalde bedoeling. Het staat voor mij vast
dat voor velen de 'kerstviering inderdaad
leugen en niets dan leugen is. En hierbij
Zal Klink's ster van den wielerhemel verdwijnen?
DAT ER REDDING KOME,
VOOR HET TE LAAT IS!
(Van onzen Sportredacteur).
De wielersport in ons werelddeel
maakt tengevolge van den oorlog
een wel heel moeilijken tijd door en
degene, die er dieper over nadenkt
vraagt zich wel eens af, hoe het
de renners uit binnenland en van
over de grenzen nu eigenlijk wel
vergaat; hoe de professionals zich
nog een bestaan weten te verschaf
fen en hoe de amateurs zich zullen
kunnen handhaven.
We hebben hier dan op het oog degenen,
die zich nog geheel of gedeeltelijk aan hun
sport kunnen wijden. Want er zijn er ook,
die den geur van de kajapoetolie reeds in
geen maanden hebben opgesnoven, er zijn er
bovendien en lang niet de eersten d$
besten uit wier sterke body het leven
door moordend vuur is weggeknald
Rampzalige wereld!
Voor de Xcderlandsche renners en ons
land telt tal van prominente krachten is
de toestand vanzelfsprekend geen haar bë-
ter dan voor de buitenlandsche. De vele
Op de Vigorellibaan te Milaan zijn Klink's
schoonste droomen in rook vervlogen. Hier
boven een praohtlg kijkje op 's werelds
snelste wielerpiste.
contracten, die onze profs hadden afgeslo
ten niet de buitenlandsche wielerbaandirec-
ties zijn alle geannuleerd. Och ja, we v
ten wel. dat een Wals, een Pellenaars en
een v. d. Voort (Ben heeft zich tot een eer
sterangs koppelcourser ontwikkeld) op de
weinige banen, die nog draaien, nog cerc
geld emplooi vinden al zijn de gages
dan met 50 pet. teruggebracht, we weten
eveneens, dat onze amateur-sprinters Jan
Derksen en Piet Smits in de gelegenheid
worden gesteld hun niet geringe capacitei
ten in de Berlijnschc Dcutschlandhallc ten
toon te spreiden. Maar wat heeft dit te be
teekenen? Totaal niets. De wedstrijdsport
is in gruzelementen geslagen Arie van
Vliet, onze wereldkampioen prof-sprinter
heeft de Vijfdaagschc van New York gere
den en hiermede is de toestand geteekend.
Zonder uitzondering zijn alle ren
ners zwaar getroffen en ook voor
oazen nationalen poursuite-kampi-
oen Dethmer Klink, momenteel
vertoevend ergens in Nederland,
beteekent de thans ingetreden toe
stand een slag, die» fataal kan wor
den.
TATELTJE-DEK-JE.
denk ik aan allen, die den oorlog wenschen,
mitsgaders de oorlogsvoorbereiding omdat
zij er aan verdienen, denk ik aan de
machtsbegeerige imperialisten, denk ik
aan de verheerlijkers van geweld en ge
weldmethoden met uitschakeling van alle
recht en rede.
Maar honderdduizenden hunkeren in
derdaad naar vrede; de groote massa wil
geen oorlog. Zij is daarvoor te traag, te
passief.
Welnu, die groote massa kan nog haar
kerstfeest vieren. Zij kan want in haar
wezen is ze zelfs nog vaak sentimenteel
diep onder den indruk komen van de ge
wijde verhalen, die stammen uit oude tij
den en die ons spreken van de geboorte
van dat kleine kind, dat geboren werd in
cetL kribbe en dat, volwassen geworden.,
'zou getuigen Mvan broederschap en liefde
en vrede, welke eens zouden komen op de
De teleurstelling van Milaan.
De Wieringer is wel bijzonder onfortuin
lijk. Het is geen chauvinisme van ons, als
wij schrijven, dat hem te Milaan een zoo
goed als zeker wereldkampioenschap is ont
gaan. Klink ontwikkelde daar een snel
heid, waaraan zijn tegenstanders niet kon
den tippen. Spelenderwijs noteerde hij een
tijd, die de anderen na de uiterste krachts
inspanning slechts vermochten te benade
ren. Nu dient erkend, dat de Vigorellibaan.
welke als 's werelds snelste piste geldt, als
het ware voor Dethmer schijnt te zijn ge
bouwd. Het is dè baan voor den souplesse-
r ij der, die Klink bij uitstek is. DAar moeten
de capaciteiten van onzen kampioen wel
het grootst mogelijke effect sorteeren.
Daarenboven vertoonde hij een „forme" als
nooit te voren.
Dethmer had den titel reeds half in den
zak. toen de wereldkampioenschappen als
gevolg van den internationalen toestand
werden afgelast.
Wij weten, wat dit voor hem heeft
bcteckend. Hij. die zoo lang mis
kend is geworden, had zijn zinnen
erop gezet als wereldkampioen bij
zijn ouders terug te keeren. Nooit
gaf hij uiting daaraan, maar steeds
hebben wij het toch zóó gevoeld.
En we zijn ervan overtuigd
trouwens in dit opzicht bevinden
wij ons in goed gezelschap dat
hij zou zijn geslaagd ook.
Helaas heeft het niet zoo mogen zijn. De
wereld had andere dingen "aan het hoofd
dan wielergezeur. Strijd zou er zijn, doch
niet op dc wielerbanen Maar met dat al
waren Klink's schoonste droomen in rook
vervlogen
Gemobiliseerd.
Nog maar enkele dagen in het vaderland
teruggekeerd, werd onze vertegenwoordi
ger onder de wapenen geroepen en zoo
loopt hij thans al vier maanden in het veld-
grijs rond. Een hard gelag voor Klink. Op
het moment, dat de kans er was om zijn
kunde in klinkende munt om te zetten,
stak de politieke toestand een spaak in het
wiel.
Nog voor dat zijn groote klasse tot volle
ontwikkeling was gekomen, werd hem de
gelegenheid ontnomen om in Parijs. Ko
penhagen. Antwerpen. Brussel. Berlijn te
starten Want daar zou hij ongetwijfeld geko
men ziin in dit winterseizoen, een der
meest formidabele achtervolgers, die het
met succes zou hebben kunnen opnemen te
gen de grootste keien uit andere landen.
Een angstige vraag: Wat nu?
Klink had in dit najaar een fabuleuze
hoogte bereikt eri steeds nog ging hij he
ter rijden. Zijn tijden gemaakt op de Veka-
baan en te Milaan spraken een taal, die
niet misverstaan kon worden. Met angst
in ons hart vragen wij ons af; Zal Dethmer
ooit weer die hoogte bereiken, zal hij ooit
weer die glanzende ..forme" vertooncn als
bij 't uitbreken van de mobilisatie? Zal hij
nog weer een tijd van G min. 19 sec. over
de 5 K.M. kunnen maken, als hij over wie
aarde. Maar laat zij haar feest vieren met
ernst, tenvolle de beteekenis daarvan be
grijpend. Dan zal het gevolg zijn dat haar
vredeswil wordt versterkt, dat zij dien
vredeswil steeds krachtiger tot uiting
brengt. Want eens moet toch de tijd komen,
dat de volken begrijpen dat het niet zoo kan
blijven doorgaan, dat aan dc bewapening
en den oorlog een einde moet worden ge
maakt. Ten slotte is het een vraag van
leven of dood. Leven beduidt de aanvaar
ding van de universeele eenheid aller vol
ken in één broederlijke gemeenschap. Dood
beduidt het voortgaan op den fatalen weg
van steeds intenser bewapening, van steeds
moorddadiger oorlog.
Wat zal het kerstfeest voor ons zijn?
Leugen of waarheid? Moge een ieder het
aandurven deze vraag aan zijn geweten
voor te leggen!
'ASTOR.
weet hoe lang in het actieve wielerleven
terugkeert?
Het zal zijn supporters wreed in
de ooren klinken, maar de waar
heid gebiedt het ons neer te schrij
ven: als deze oorlog evenals de voor
gaande, vier jaren mocht' duren, dan
is het zoo goed aLs zeker, dat
Klink's ster van den internationalen
wielerhemel zal vallen.
Na vier jaren zullen zich nieuwe candi-
daten aanmelden, die een achtervolger zul
len verdringen, die reeds één der aller*
grootsten was, vóórdat hij nog tot volledi
ge ontwikkeling was gekomen. Vier jaren
zonder eenige training, bij gevolg zonder
deelname aan wedstrijden van beteekenis,
zullen vrij zeker voor den Wieringer renner
fataal zijn.
Nationale figuur.
Het ware danook te wenschen, dat een
oplossing werd gevonden, zoodat Klink in
de gelegenheid zou worden gesteld in trai
ning te blijven. Hier moet tóch een mouw
aan te passen zijn.
Men ziet onzen streekgenoot nog
te weinig als nationale figuur.
Want wij durven te beweren, dat
ons land als wielernatie nog zel
den zoon waadig vertegenwoordi
ger heeft gehad als juist hem.
Klink was een coureur van wereldformaat,
inderdaad; maar daarbij huldigde hij zulke
sportieve opvattingen, dat wij het ten zeer
ste zouden moeten betreuren, indien hij
Nederland als wielernatie niet meer zou-
ktinnen representeeren. Laten wij toch zui
nig zijn op onze kampioenen en lenmiste
op ware kampioenen als Dethmer Klink er
één is.
Wij weten, welk een vreeselijke slag het
voor hem zou zijn om straks zijn plaats te
moeten inruimen, na zóón bovcnmensche-
lijken strijd om op het eerste plan te ko
men. Intusschen is het nog zoo ver niet en
wanneer de nood ten top is gestegen, is
dc redding soms nabij. Moge hier zulks het
geval zijn!
Zijn laatste rit
Onze poursuite-specialist reed zijn laatste
race op 1 October j.1. op de Zaansche wie
lerbaan. Hij kwam toen irit tegen zijn
grootsten rivaal, tegen Gerrit Schutte.
Klink was toen circa een maand in mili
tairen dienst geweest en van trainen was
al dien tijd niets gekomen. Desondanks le
verde hij een verbluffend goede prestatie
en drong den fietsenden gek een geweldige
krachtsinspanning op. Hij verloor met lut
tele meters verschil, maar zijn prestatie
was iets grootsch. Een ongetraind renner
legen een klasseman als Schultc!
Evenwel, wat zal Klink prestoeren, zoo
hij eens een Jaar niet in staat is geweest
de pedaaltjes rond te malen? Zal hij dan
nóg den ouden tred kunnen hervinden? En
hoe zal het zijn na twee, drie of vier Jaar
non-activiteit?
Wij kunnen weinig anders doen dan af
wachten. In angstige spanning!