De Brabantsche Briet
RADIO
van
Uh fódcieyliike-
Qetijke*tis
VERTELT:!
Grieperig
AKKERTJE
Zaterdag 6 Januari 1940
Vierde blad
Ulvenhout, 4 Januari 1940.
.Amlco,
'Nen blok van over
de 360 vraagteekens
■tikt brutaal zijnen
buik vooruit, uit 't
kalenderschild 1940,
daarnaast m'n stèèrt-
klok.
Elk pampierke, mee
hï zwarte werkdag-
nommer, mee 't rooie
feestdagennommer is
vandaag nog een ge
heimzinnig teeken,
waarnaar we mee
onzekere oogen staren, zooals we dat ook wel
doen midden in de bosschen, als den donker
ons overvalt. Want daar in 't zwarte bosch,
mee de onzichtbare wegeltjes en dreven,
de droge, diepe greppels, den ongelijken
boschbojem mee z'n wortelknoesten, de fel-
uitstekende armdikke takken in den dikken
donker, want daar in 't zwarte bosch, waar
den donker wemelt lijk stuivend roet, daar
staren we mee bolle, onzekere oogen in 't
Niks van gevaarlijke dreiging, die rond ons is
lijk den greep van 'n heimelijk ondier, van 'n
helsch gedrocht.
En struikelend, tastend, starend mee blinde,
bolle oogen vechten we ons, mee den moed
van den angst, deur die zware onzekerheid,
waar eiken pas gewaagd mot worden. Ge-
wéégd! Gerisceerd, in de hoop éénen keer, al
is 't per ongeluk, in de veilige dreef te ge
raken.
Zoo staren we naar den Nuuwjaarsblok en
hopen, dat een van die honderden pampierkes
den datum van den Vrede beteekenen zal.
Waarmee we weer geraken op 'nen veiliger
weg, dien we kennen en vertrouwen. 'Nen
weg, waarop niet iederen stap dien we zet
ten, eenen van onzekerheid is, die ons kan
laten trappen in ongeluk en dieperen ramp-
epoed.
'Nen blok van over de 360 vraagteekens
■tikt brutaal zijnen buik vooruit, uit 't kalen
derschild 1940, daarnaast m'n stèèrtklok, die
eiken kalenderblaaike verkrumelt in de ruim
acht keer tienduuzend gruzeltjes van secon
den.
En ik staar naar dieën heimelijken blok...!
Wat verbergt ie veur mij, veur m'n huis,
veur m'n durp, m'n land, veur de weareld?
En de klok tikt de seconden deur de stilte
van m'n huizeke. De Noordenwind stuift deur
't donkere bosch hierachter. En, onzeker op
m'nen ouwen dag, staar ik 't nuuwe jaar in,
waar de dagen om me henen staan als 't
zwarte spookbosch, waarin 'n heimelijk on
dier rondwaart, speurend naar menschen-
prooi.
Ik heb veul hooren preken en spreken over
de leste tg en. Veul gelezen ook. En ik heb
hooren beweren, dat 't deus Menschdom aan
de Naastenilefde hapert. Ik geloofde 't.
En ik heb hooren beweren, dat er zooveul
Naastenliefde beoefend wordt. En men gaf
veurbeelden, heel'véul veurbeelden. 't Stond
onomstootelijk vast: daar wordt veul Naas
tenliefde beoefend, want meer dan de helft
onzer Naasten bstaat uit de verplichte en
vrijwillige gaven opgebracht en geofferd deur
de kleinere helft van 't Menschdom. Ik ge
loofde 't.
Maar teugen dieën goedkoopen hoovaardij,
zoo kinderlijk in z'n wezen, staat den duuzend-
jarigen Eenvoud van wezenlijk grooten en
.volwassenen", die in vergetelheid de weareld
torsen, lijk de onzichtbare, ijzeren balken de
kathedralen schragen! Ik gelóóf dat!
Ik heb veul hooren spreken en preken de
leste tijen. En alle geleerdhedens en zeden
leeraren losten de moeilijkheden van deuze
weareld op, in éen handomkeeren. In tien
minuten het muzikaal cadrement. In twintig
FEUILLETON
door
MONICA HART
24.
Halfont hoorde zijn gastheer bezig met het
tuig van de muildierden en den staljongen
het rijtuigje klaarmaken. Hij wilde hem niet
storen en zei tegen een boodschapper:
Kom maar mee naar binnen. De man
liet zijn teugels op den grond vallen en ging
met Halfont naar binnen.
Hier, zei Halfont, bedient u zich.
Och, het kan me niet veel schelen, als
ik maar wat te drinken krijg. Hij schonk
zich een glas in, maar werd gestoord door
iets, dat hem nog veel meer deed schrikken,
dan de troep kaffers. Iets gooide het glas in
zgn hand aan gruizelementen en de beide
mannen zagen een leeg spuitwaterfleschje
door de open deur rijn weg naar buiten ver
volgen. Op hetzelfde oogenblik kwam een
fijne vrouwestem, maar met een schorre
klank erin van de andere zijde van de deur,
die naar de keuken leidde.
Je zult je zelf even bedienen! Ik zal je
wel leeren, wie hier de baas is, en toen volgde
een stroom van woorden, waarvan een van
de hoorders eenvoudig niet gelooven kon, dat
zij uit den mond kwam, die ze uitte.
Halfont werd bleek en met twee stappen
was hij in de keuken. Daar stond in een an
deren hoek, met oogen als een hoek gedreven
dier en handen als klauwen, Malina te wan
kelen. Malina stomdronken, half krankzinnig!
HOOFDSTUK XVffl.
Umzuti's Impi.
Halfont bleef als betooverd staan. Het ver
schrikkelijke van wat hij daar zag, had hem
het gevaar, waarin ze verkeerden, volkomen
doen vergeten. Hij was niet erg kieskeurig,
maar dit maakte hem onpasselijk. Hij kon
leen woorden vinden en bleef staan kijken.
minuten met de vuist op tafel. In 'n half uur
met 'n „klein voorbehoud" (dat was dan de
vernietiging van 't een of ander volk...!) In
vijf-en-veertig minuten met één restrictie: na
„de" overwinning!
Ik heb hooren beweren, dat de duuvel de
weareld beheerscht en ik móst 't wel geloo
ven, teugen m'n hart in!
Maar ik heb óók hooren beweren, al van
m'n vierde jaar af, aan den schoot van m'n
Moeder, dat God almachtig is en oneindig
goed. En ik heb dat nou zestig jaren geloofd,
want Moeder, die wijze, goeie Vrouw, ze zou
haar kindeke nie bedriegen toch...!
Zóó staai 'k ir. 't Nuuwjaar, tusschen God
en Duuvel. Zoo tast ik deur 't donkere spook
bosch 1940, waar elk mijnen stap, 'nen pas is
in de duustere onzekerheid. Zoo tast ik blin
delings vort mee bevende handen van boom
tot boom, van val na val, van stap op stap.
En den donkeren sturm slaat 'n zwiepende
hout striemend over m'n rielement, dat weer
loos is in deus zwarte vijandigheid rondomme.
Boloogend staar ik teugen den wemelenden
donker van deus endelooze woud, dat deur
den donker zoo onendig lijkt, Boloogend staar
ik teugen den blok van over de 360 vraag
teekens en den blok stikt brutaal zijnen buik
naar voren uit 't kalenderschild 1940, daar
naast m'n steertklok, die ieder kalender-
pampierke vergruzelt in ruim 80 duuzend se
conden...! 't Bosch is in den donker endeloos,
ja...
Zalig Nuuwjaar gaai 'k wenschen, want
deus is mijnen eersten brief in 1940.
Wat kan ik anders toewenschen, dan wa'k
m'n eigen toewensch? Dat is: da'k deus ko
mende jaar den weg weer vinden mag, waar
van we allemaal zoo hopeloos versukkeld rijn.
Den weg van waarheid en van goeien trouw.
Den weg van goeien wil en Vrede!
Dat we geraken mogen uit 't onheilspel
lende bosch, waar de sturmen van de Leugen
woeien. Waar we de beenen breken over de
donkere greppels van 't Farizeïsme. Waar we
weerloos ronddolen in 'n zwarte vijandigheid
rondom. Waarin ons rielement striemend ge
ranseld wordt deur zwiepende takknoesten,
gehanteerd detir machten, die wezenlijk nie te
vermurwen zijn deur geleerde en veinzende
sprekers en prekers, die donderend en zalvend,
fleemend en bruskeerend, hoovèèrdig en geu-
rend-mee-eenvoud óns „den" weg wijzen, dien
ze eigens niet gaan, zelfs nie weten!
Zoo'n Nuuwjaar wensch ik jou, wensch ik
m'n eigen, wensch ik de heele weareld. Vrede!
Vrede met God! Vréde met onze evennaas
ten. De Vrede over de weareld komt dan ven
eigens.
Neeë, amico, ik doe de sprekers en prekers
nie na, los de moeilijkhedens „efkes" in éen
epistel nie op. Ik bedoel te zeggen: den oor
log te hebben zien vortkomen uit den on
vrede met God, uit den onvrede met onze
evennaasten. Dat hebben we eigens kunnen
zien, mee eigen oogen! Eiken mensch was
'nen vgand veur den anderen mensch! Was...?
Maar genogt. Ik meen dus te wéten, dat den
Vrede zal motten vortkomen uit de teugen
stellingen van die, waaruit de Rampzaligheid
van de waereld ontsproot.
Rampzalige weareld, ja, waarin op Eersten
Kerstdag, wijd van huis zwalkende zeelui,
erfkes verpoozend aan 'n sober Kerstmaal,
den bojem onder 't schip voelden breken deur
onweerstaanbaar moordtuig, gehanteerd deur
,den" vijand, om dan mèt 't poover scheeps-
kerstboomke, teer versierd deur eeltige man-
nenknuisten, te verzuipen als ratten midden
in den barren oceaan.
Rampzalige weareld, ja, waarin tientallen
stejen en durpen in den brand geschoten
wierden, hoog uit den tintelenden... Kerst
nacht, die daar gewuifd stond over 't Land
in den Poolcirkel.
Allee, da's mee 'n bijbellezingske nie
goed gepraat of verklèèrd, nou na twee-
duuzend jaren Christendom!
Ha, daar wordt veul gebejen, veul bgbel-
gelezen, veul gepreekt deus tijen. Maar zoo
erg hardop! Zooals den koopman op de markt
z'n brillen aanbeveelt. Brillen „geslepen" uit
,echt" vensterglas.
De vakkundige opticien doet dat zoo an
ders! En bij hum motte toch zijn als ge we
zenlijk beter wilt gaan zien uit oew verzwakte
oogen!
D'n eerste staat te bleiren, dat 't schuim
van z'n trillende lippen springt, om kleine
stukskes vensterglas uit te leuren veur 'nen
prijs waarveur ge gin geslepen lenzen kunt
koopen, maar... wèl heele ruiten!
D'n ander, den opticien, zit achter vergroot
glazen, in 'n klein atelier échter den winkel,
stil en gespannen zijnen fijnen arbeid te ver
richten aan de stil-ruischende draaibank, die
85
Een slechte ver
liezer.
foutlooze, gladde lenzenschelpen toovert uit
brokken marmerharden kristal.
Deuze twee menschen: ze doen allebei in
brillen. En 't is aan de slechtziende klanten
eigens overgelaten wien ze hun dure oogen zul
len toevertrouwen: den een, die zooveur recla
me maakt veur 'nen kwaaien bril; den ander
die eigen oogen zit te offeren in z'n slijperij
daar in zijn verdoken arbeidcel.
Jammer genogt, 't is nou eenmaal den
mensch eigen om eerst 'ns te probeeren mee
'nen Harold Lloyd-bril. Vraag 't den pref esters,
die dén bij den opgegeven zieke worden ge
roepen als ie verprutst is deur halve dokters
en heele kwakzalvers!
Nie den boter hoeft reclame maar het op
boter lijkende vet.
Ja, daar wordt veul gebejen, bijbelver-
klèèrd en gepreekt. Maar veul te lawijig, naar
mijnen smaak. Maar ja, ik ben maar 'nen boer
Mee deus gedacht overdonderen wij mal
kaar, t ré p p e n malkaar den weg naar den
Hemel op, maar... gaan eigens den weg ter
Helle.
Nie??
En waarom spreekt heel de weareld dan al
jaren? in gloeiendste. bewoording, van Vrede
èn voert ondertusschen 'nen schandelijken Oor
log?!
We doen allemaal als dieën eersten brillen-
koopman! Mee veul lawijt en reclame versja
cheren wij vensterglas als geslepen kristal
tegen hoogen prijs, aan onzen medemensch; en
maken 'm op die manier gaandeweg blind. On
dertusschen zit de sjeerjeuze, kundige opticien,
in alle stilte, z'n prachtige brillen te slijpen,
die niemand opzet. En hij wit werentig nie,
hoe ie 't geld veur al z'n verdedigingsbelastin
gen bij malkaar moet slijpen...!
,De kinders zijn er mee den Kerst al veur
overgekomen", zee Trui teugèn me: „dus...
eh... dus, we doen toch wel... 'n bietje aan..."
„We doeen véul aan Ouwejaar, wefke!"
riep ik. „Negenendertig hee z'n eigen zóó
gedragen, dat we 'm 'n groot kruis nageven,
mee muziek kan ie opsallemanderen!"
En Trui, die goeie, ze lachte mee 'nen be-
venden mond, 'n traan in d'oogen. Ze knikte
en zweeg.
Zweeg...! 't Is 'n goei ding, deus tijen te
kunnen en te meugen zwijgen. En Trui nam
deus goeie ding. En zweeg. Maar ze trok aan
den arbeid. Aan den zurg. Om heur bloeien
goed te doen, den lesten avond van 't jaar.
En ze ververschte nog 'ns de kèèrskes van 't
Stalleke en den spar. Want t' is zóó: de kin
ders en 't mansvolk beginnen dikkels iets,
bouwen 't Stalleke, versieren den huis,
maar de Vrouw volbrengt de zaken. Trui
stikt, tot 't ende, steeds nuuwe kèèrskes aan,
als d'anderen Kerstmis alweer gaan ver
geten...!
Zoo vierden we weer, allen te saam, ge
ként 't van me Ouwejaar. Zoo gongen we
weer, mee malkaar, 't Nuuwe in. Mee wat
leut, mee 'n hartig brokske en slokske, mee
'n spelleke in huiselijk-, in goei geluk.
Maar 'k heb veul „standjés" g'had van
Dré III, m'nen maat bg 't kaartspel, want ik
was er slecht bij mee m'n gedachten, 'k Had
't gedacht bij 't gepreek en gespreek van de
leste dagen, 'k Had de dingen in m'nen moeien
kop, hierboven neergeschreven.
Maar 't wierd 1940. Den Tijd staat nie stil.
Veur niks, bij niks, om niks. De steertklok
tikt, tikt; tikt eiken dag 't nommer van
dieën kalenderblok in ruim tachtigduizend
krumels van seconden...!!
En zoo, amica, temidden van m'n aller-
allernaasten, daar bij Trui en ons kinders,
kleinkinders en den Eeker, vol van gedachten
die m'nen kop zwaar maken; zóó, bij den les
ten gloei van 't Kerstelicht wensch ik jou
en oew lezers en lezereskes, ook namens Trui
en de gansch bezette, ronde tafel van harte
'n Zalig Nuuwjaar!
Vol. DRÉ.
'em
'n t
PROGRAMMA
ZONDAG 7 JANUARI 1940.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
8.55 VARA. 10.00 VPRO. 12.00 AVRO. 5.0
VPRO. 5.30 VARA. 8.00—12.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwhalfuurtje.
9.30 Orgelspel
9.40 Causerie: „Van Staat en Maatschappen".
9.59 Berichten.
10.00 Voor de kinderen.
10.30 Doopsgezinde kerkdienst.
12.00 Cyclus „Onze Weermacht".
12.25 Viool en orgel.
12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
1.00 AVRO-Musette-ensemble en soliste.
1.30 Causerie: „De gesproken mailbrief",
1.50 Gramofoonmuziek.
I.55 Declamatie.
2.002.25 Boekenhalfuur.
2.30 Concertgebouw-orkest en solist, (ca. 3.15
Schilderij bespreking
4.30 AVRO-Dansorkest.
4.55 Sportnieuws ANP.
5.00 Gesprekken met luisteraars.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 Bravour en Charme.
6.30 Sportpraatje.
6.45 Sportnieuws ANP.
6.50 Schaaknieuws.
7.00 VARA-Kalender.
7.03 Schuldig of onschuldig?
7.28 Rosian-orkest.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.20 AVRO-Amusementsorkest, kleinkoor en
solisten.
II.00 Berichten ANP, hierna: AVRO-Dans
orkest.
11.4012.00 Gramofoonmuziek.
Hilversum H. 301.5 m.
8.30 NCRV. 9.30 KRO. 5.00 NCRV. 7.45—
11.15 KRO.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Hoogmis.
11.15 Gramofoonmuziek.
12.15 Causerie: „De boerenziel, zijn vreugden
en zorgen".
12.35 Gramofoonmuziek.
12.45 Berichten ANP.
1.00 Nieuwjaarswensch,
I.20 Gramofoonmuziek.
3.00 KRO-Kamerorkest en soliste.
4.00 Ziekenlof.
4.55 Gramofoonmuziek.
5.00 Heelsum's Kerkkoor met orgelbegeleiding
en gramofoonmuziek.
5.25 Gewijde muziek (gr.pl.).
5.50 Nederlands Hervormde Kerkdienst. Hier
na: Gewijde muziek (gr.pl.).
7.45 Berichten.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Vroolijk programma.
9.00 Prijsvraag-luisterspel.
9.20 Gramofoonmuziek.
9.30 Rococo-octet,
9.50 KRO-orkest.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
II.0011.15 Esperanto-niuews.
MAANDAG 8 JANUARI 1940.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
Algemeen programma, verzorgd door de
AVRO.
8.00 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
8.30 Orgelspel.
8.50 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.15 Gewijde muziek (gr.pl.)'.
Zij daarentegen vond een heeleboel woorden!
Eindelijk kwam Harland binnen.
Zijn gericht scheen uit steen gehouwen en
het was doodsbleek. Hij was wel aan deze
dingen gewend, ofschoon ze niet vaak voor
kwamen. Maar op dit oogenblik van gevaar
hadden ze hier te doen met een dronken furie,
die snel handelen onmogelijk maakte, waar
van juist alles afhing! Toen ze haar man in
het oog kreeg, barstte de deerniswekkende
vrouw in een nieuwen vloed van scheldwoor
den uit. In een onderdeel van een seconde had
Harland zijn plan de campagne gemaakt.
Hij ging naar de kamer, waar de bood
schapper nog steeds zat, schonk een groot
glas vol drank en keerde hiermee naér de
keuken terug.
Hier, Malina, zei hg' kalmeerend, drink
dit nu eens op, dat zal je goed doen.
De uitwerking was verrassend en dir.ect.
Alsof hoogere machten haar geboden hield
Malina op met haar getier. Ze stak haar hand
naar het glas uit en een beklagenswaardige,
idiote trek kwam op haar gezicht. Harland
hield het glas vast en enkele minuten nadat
zjj het leeggedronken had legde hg haar in
een toestand van volkomen bewusteloosheid op
den grond.
Het is de eenige oplossing, zei hg, ver
ontschuldigend. Nu kan ze op den bodem
van het rijtuig liggen zonder dat we last van
haar hebben. Zooals ze daarnet was, zou ze
ons eenvoudig tot een prooi voor die nikkers
gemaakt hebben.
Buiten stond het rgtuig, een soort brik, al
klaar. Nkala, de nieuwe staljongen hield de
voorste twee dieren bij hun bitten vast. Har
land nam zgn vrouw op en legde haar zoo
voorzichtig mogelgk op den bodem van het
rijtuigje. Om maar geen oogenblik te verlie
zen was Halfont begonnen met de wapens en
ammunitie in te laden.
Je deed beter met ook maar met ons
mee te gaan, Secker, zei Harland tegen den
boodschapper. We hebben een man nog
meer noodig dan iets anders.
Ja, ik ga mee. Ik denk niet dat de impi
naar Gleen Srping gaat; daar wou ik eerst
nog naar toe. Ik geloof eerder dat ze den
kant van Emvati opgaan.
Ja, daar'gaan ze naar toe, zei Harland
op een toon, die bewees, dat hij op de hoogte
was. Als ik jou was, zou ik mijn paard
naast de muildieren vastmaken en zelf in het
rgtuig komen.
Eenige kilometers werden afgelegd, zonder
dat een der mannen veel zei. Allen waren ze
met hun eigen gedachten vervuld. Harland
was een uitstekend koetsier en de muildieren
liepen prachtig. Halfont voelde zijn sympa
thie voor rijn dubbelganger stijgen. Dat arme
kind, dat daar nu op den bodem van het rg
tuig lag, was wel een vreeselijke schaduw in
het leven van een man.
En hoe vlug en energiek was deze niet in
het oogenblik van gevaar geweest. Als hij er
aan dacht liep een koude rilling over rijn rug;
hij was bijna een maand in hun huis geweest
en hg had niet het minste vermoeden van de
werkelijkheid gehad. Een waarschuwende por
van Secker met wie hij op de achterbank
zatdeed hem de richting, waarin deze keek,
uitzien.
Ze reden over een weg door een onbeschutte
vlakte. Aan den anderen kant van het dal,
op een kilometer of twee afstand, liep nog
zoo'n weg, bijna evenwijdig aan die, waarop
zij reden. En op dien tweeden weg bewoog
iets.
Dat zgn ze, zei Seoker,
Harland, dien Secker ook gewaarschuwd
had, wierp eveneens een blik naar den ande
ren weg, maar hg zei niets. Hij vergrootte
alleen de snelheid van het rgtuig.
De dieren schenen zijn woorden, dat ze „als
de weerlicht" konden loopen niet te logen
straffen. Als ze het zoo eenigen tijd konden
volhouden, hadden ze een goede kans. Het
ergst i was dat de twee wegen, die tot nog
toe vrijwel evenwijdig hadden geloopen, nu
steeds meer naar elkaar toekwamen. Het
ging er om, wie het eerst op het kruispunt
zou zgn! Een andere uitweg was er niet: den
weg verlaten stond gelijk met zelfmoord.
De muildieren holden voort, bestuurd door
Harlands, krachtige hand. 'Weldra konden de
vluchtelingen den troep kaffers, nauwkeurig
waarnemen met de met veeren versierde
schilden, de assegaaien, die de krijgers heen
en weer zwaaiden, als ze met voorovergebo
gen hoofd, vooruit renden.
Er rijn er op zgn minst honderd, zei
Secker en hg laadde zgn geweer vast. Kunt
u zien, of er bij rijn, die geweren hebben?
Nee, maar dat doet er ook minder toe,
want al hadden ze geweren, ze zouden er nog
geen olifant mee kunnen raken.
Tegelijk draaide hij zich om en ging zoo
liggen, dat hg bij het schieten het minste
last v n het schokken van het rijtuigje zou
hebben, een voorbeeld dat de ander volgde.
De impi liep in gesloten gelederen. Éen
reus van een kerel scheen de leider te zgn.
Pehalve zijn andere wapens droeg hg een ge
weer en schuin over zijn borst een welvoor-
zienen patroongordel.
Zonder zijn hoofd om te draaien zei Har
land: Schiet er midden in. Het zal onge
veer driehonderd meter zgn. In ieder geval
■chrikt het ze toch even af.
10.30 Voor de vrouw.
10.35 Gramofoonmuziek.
11,00 Voor de vrouw.
11.10 Ensemble Jetty Cantor en gramofoon.-
muziek.
12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
1.00 Gramofoonmuziek.
I.45 Het Sylvestre-trio.
2.30 Omroeporkest en solist. (Om 3.15 Pers
kroniek).
4.30 Disco-causerie.
5.30 AVRO-Amusementsorkest en solist.
6.15 De Twillight Serenaders.
7.00 Pianovoordracht.
7.35 Filmpraatje.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Concertgebouworkest.
9.15 Radiotooneel.
10.00 Utrechts Stedelgk orkest en soliste®
(opn.).
II.00 Berichten ANP. Hierna tot 12.00 AVRO.-
Dansorkest en gramofoonmuziek.
Hilversum H. SOlV» m.
NCRV-uitzending.
8.00 Berichten ANP.
8.05 Schriftlezing, meditatie.
8.20 Gramofoonmuziek (9.309.45 Gelukwenr
schen).
10.30 Morgendienst.
11.00 Christ. lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.00 Berichten.
12.15 Gramofoonmuziek.
12.30 Berichten ANP.
12.40 Orgelspel.
I.40 Gramofoonmuziek.
2.00 Piano, viool en gramofoonmuziek.
3.00 Causerie „Wat de pot schaft".
3.30 Gramofoonmuziek.
3.45 Bijbellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.156.25 Voor de kinderen.
6.30 Vragenuurtje (7.007.15 Berichten).
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, herh. SOS-Bericliten.
8.15 Christ. gemengde zangvereeniging „De
Lofstem" en gramofoonmuziek.
9.00 Lezing „Het Nederlands Bijbelgenoot
schap en de Mobilisatie".
9.30 Hollandsch instrumentaal kwintet.
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Holandsch instrumentaal kwintet en
gramofoonmuziek.
II.10 Gramofoonmuziek.
Ca. 11.50—12.00 Schriftlezing.
V
U hebt géén voorrang
als u bij wegkruisingen
dezen rooden driehoek
voor u zietdan nadert
u namelijk een voor-
rangsweg
als u bij smalle bruggen
dit ronde, roode bord
met 1 zwarten (links) en
1 rooden (rechts) pijl
ziet: verkeer van over
zijde gaat dan voor.
Het is niet gemakkelgk van een schuddend
rijtuig goed te mikken en het gevolg was
dan ook dat een van de beide kogels dichtbij
in den grond sloeg en de andere ergens in de
verte, de hemel weet waar, neer kwam. Di
rect daarop vuurden de mannen weer; beiden
haddei instinctmatig den grooten donkeren
reus tot doel genomen. Dezen keer schenen ze
iemand geraakt te hebben, want de gelederen
openden zich even en de heele impi kwam tot
stilstand. Maar de leider was ongedeerd.
Tot nog toe had de impi zwggend voort-
geloopen, maar toen ze hun weg vervolgden
hieven ze hun strijdkreet aan.
Joesoetoe! klonk het.
Nu was het kritieke oogenblik. Harland liet
rijn zweep klappen en de dieren wierpen zich
met nieuwen moed in het tuig. De vervolgers
waren op zgn hoogst op een honderd meter
afstand en reeds brachten zij hun speren in
de houding om ze naar de vluchtelingen te
werpen. Weer schoten Halfont en Secker hun
geweren af en dezen keer niet zonder succes.
Weldra had het rgtuig een groot stuk op de
impi gewonnen. Harland draaide zich om en
zei:
Nu, dat scheelde ook maar een haar.
Daar is het pilitiekamp al, zei Harland
met een beweging in de richting van een
paar flinke gebouwen. Geen teeken van leven,
dus norrabridge is weggeroepen. Nu, dat is
een opluchting.
Even voorbg het kamp werd de grond heu
velachtiger en meer begroeid.
Gelukkig dat ze ons niet in die boschjes
opgewacht hebben, vervolgde Harland. Dan
waren we er geen van allen levend afgeko
men.
De vervolgers- schenen niet van plan, de
vervolging, hoe hopeloos die voor hun ook
mocht schijnen, op te geven. Men kon ze nog
steeds met dezelfde snelheid zien voortrennen,
een heel eind achter de vluchtelingen, die
zich al in veiligheid voelden.
Laat ze maar eens loopen, zei Harland.
Dat is wel eens goed voor ze; ze worden
anders veel te lui en te vet. Het was Ndaba-
matoba niet, hè? Nee, die loopt niet meer
zoo. Naar jullie beschrijving te oordeelen,
moet het Umzuti zgn, zgn rechterhand. Nu,
we zullen vroeg genoeg in Emvati aankomen
om ze daar te waarschuwen.
(VAordt vervolgd.)
