D
Wij lazen voor U
Tusschen servet
tafellaken
en
L
De sterren!
H
De moeilijke
leeftijd in
Hollywood
Wintergaven
NURMI
gaat weer
loopen
Geheime belastingpolitiek
BOBBY BREEN.
«ECHTE" FILMKINDEREN ZIJN
ER VELE
Indien wij door de verbijsterende omstan
digheden die zich tegenwoordig in de we
reld voordoen eens mochten vergeten, dat
wij ons bevinden in de „eeuw van het
kind", dan is daar altoos nog de film om
ons daaraan op even beminnelijke als sug
gestieve wijze te herinneren. Het aantal
groote Amerikaansche films waarin kinde
ren optreden neemt vooralsnog niet af; in
tegendeel, bij voortduring maken wij ken
nis met nieuwe filmproducten die, ofschoon
;voor groote monschen bedoeld, door kin
deren gemaakt werden en wanneer het
geen kinderen in den engen zin des woords
zijn die ons vanaf het witte doek amusee-
ren of ontroeren, dan zijn het wel de Ame
rikaansche jongeren van beiderlei kunne,
'die wij als de „in-betweens" zouden willen
aanduiden. Voor het Amerikaansche be
grip „in-between" kunnen wij in het Neder-
landsch niet met een korte uitdrukking vol
staan, wij spreken van „jongelui, die te
groot zijn voor het servet en te klein voor
een tafellaken."
De kleine meid
Nog niet zoo heel lang geleden vermaakte
het Nederlandsche biscooppubliek zich met
'n betrekkelijk recente rolprent van Mickf.J
Rooney die zijn populariteit en wij mo
gen gerust zeggen een wereldvermaardheid
ontleent aan het ongehoorde succes van de
film „Jongensstad" met Spencer Tracy!
waarin zijn tegenspeelster, Judith Gar-
land in een mild sentimenteel liedje de
zorgen en het leed van de „in-between-girl"
bezong, het meisje „dat nog door de ooms
begroet Avoudt met „dag, kleine meid",
waarbij een onschuldig kneepje in de wang
volgt, en „dat nooit eens een andere af
spraak met een jongen heeft dan om de
oplossing van een meetkundeprobleem over
te schrijven"... En intusschen mag het een
merkwaardige consequentie heeten dat de
filmwereld zelve verschillende „in-betweens"
kent, jongens en meisjes dus die den leef
tijd van de specifieke kinderrollen al lang
zijn ontgroeid en die nog te jong zijn voor
een „groote-menschen-rol". Hun aantal is
zeker niet zoo groot als dat van de typische
„filmkinderen", maar zij zijn er toch en
zij getuigen dikwijls van een groote veelzij
digheid en een rijk talent. Wij denken
hierbij in het bijzonder aan types als de
reeds genoemde Judith Garland, in zekeren
zin ook aan Mickey Rooncv en voorts aan
een jeugdig acteur als Jackv Cooper, die
thans wat meer op den achtergrond is ge
raakt.
Shirley heeft concurrentie!
Wezenlijke filmkinderen zijn er legio en
men kan waarlijk niet zeggen dat Shirley
Temple, het' prototype van het Amerikaan
sche filmkind zich op een concurrentie-vrije
markt bevindt. Bobby Brcen, Charlev
Bugglos, Tommy Kelly, (de jongen die uit
50.000 anderen gekozen werd voor de hoofd
rol in „De avonturen van Tom Sawver"),
Ann Gilles. Peter Holden. Jane Withers.
Freddie Bartholemew en Irene Dare. het
zijn slechts enkele namen uit de vele die
op de lange lijst der Hollywood-kinderen
voorkomen, een lijst die nog dagelijks
groeit. Dat is op zichzelf natuurlijk aller
minst verwonderlijk, want het Is nu een
maal do droom van vele moderne ouders
om hun natuurlijk altoos begaafde
kinderen carrière te zien maken in de film
wereld.
Het kind geëxploiteerd.
En om bij dit onderwerp even te blij
ven stilstaan er zijn tal van moeders,
vooral in Amerika, die al zouden volstaan
met de gerechtvaardigde trots waarmee zij
op het beroemdgeworden zoontje of doch
tertje zouden kunnen wijzen, maar er zijn
ook en maar al te veel die het ontdekte
filmtalent van den kleine als een voortref
felijke bron van exploitatie zien en als een
welkome gelegenheid om de drukkende fiv
nancieele zorgen van allen dag wat te leni
gen. Vandaar de weinig verkwikkelijke ju
ridische processen tusschen ouders en film
maatschappijen met de honoria der film-
kinderen als inzet.
Tienjarige onderhoudt haar fa
milie.
Er zijn zelfs een paar bijzonder sterke
staaltjes bekend van gevallen waarin film
kinderen als eenige en wezenlijke „onder
houders" van het geheelo gezin de voor
naamste plaats innemen! In een proces
waarbij het om de alimentatieplicht van
den vader ging, bleek al spoedig dat de 10-
jarige Virginia Weidler, die men als kin-
derrolvertolkstcr uit vele Amerikaansche
films wellicht kent, sedert twee jaar ge
heel alleen haar familie, bestaande uit zes
broertjes en' zusjes en haar moeder onder
houden heeft. Aanvankelijk verkeerde ne»)
gezin in groote armoede; de vader .verliet
in wanhoop de zijnen en de acht overge
blevenen zouden aan maatschappelijken
ondergang zijn prijsgegeven, wanneer het
moeder Weidler niet gelukt was haar Jong
ste kind bij de film onder te brengen. De
kleine slaagde op zoo uitnemende wijze dat
ze spoedig ongeveer 100 dollar per week
verdiende en zoo was Virginia de brood
winster van alle acht gezinsleden geworden.
Jane Wilthers, die een werkélijke kinder
filmster is geworden, bewaarde haar ou
ders voor den volkomen ondergang en op
^len dag waarop zij eindelijk haar eerste
filmcontract kreeg, wilde de vader zich
zelfs het leven benemen, van welk plan hij
nog bijtijds werd afgebracht!
Aan filmkinderen is waarlijk geen gebrek
in Hollywood, gelijk de heer Sol Lesser, de
geestelijke vader van nagenoeg alle kinder-
talcnt dat in Hollywood door de studio's
krioelt, U zou kunnen bevestigen.
Niet te kinderlijk en niet
ouwelijk.
Schaarscher zijn en blijven uit den aard
der zaak de zeer jonge filmacteurs en ac
trices die wij als de „in bettweens" aanduid
den en waartoe Mickey Rooney in de eerste
plaats behoort. Dat is ook wel begrijpelijk,
want de tijd dat zij in dien tusschenleeftijd
verkeeren is uitermate kort. Het behoeft
ook geen betoog dat het niet gemakkelijk is
de juiste scenario's en rollen voor ze te
vinden, maar juist die waarin ze niet te
kinderlijk en niet te „ouwelijk" verschij
nen. In de Amerikaansche film „Andv Har-
dv wordt verliefd", waarin Mickey Roonv
het meisje Judy Garland als tegenspeelster
heeft, zien wij duidelijk de voorbeelden
van geslaagde en minder geslangde „in-
between-types". Rooney zelf heeft zijn po
pulariteit en filmfaam te danken aan de
vaardigheid, waarmee hij het .„halfwassen
mantype", den „grooten jongen" uitbeeldt,
met alle luidruchtigheid, drukdoencrigheid
en bravour aan dit type verbonden.
Blijft het zoo?
Een grensgeval is natuurlijk een actrice
als de jeugdige Deanne Durbin, (die overi
gens al in Jean Arthur een opmerkelijk op
volgster heeft gevonden): den filmkinder
leeftijd ontgroeid, is haar ervaring nog
nauwelijks genoeg gerijpt om rollen van
„echte filmvrouwen" te vertolken en de
zachte bekoring die van het spel van dit
meisje uitgaat, moet dan ook vooral worden
toegeschreven aan de naïeveteit en de on
bevangenheid die haar persoontje ken
merken. Of deze „film-in-betweens" zich
ook zullen handhaven, wanneer zij eenmaal
den leeftijd en de vaardigheid hebben be
reikt om het tegen de erkende stars op te
nemen, blijft een open vraag. De nog jon^e
filmhistorie kent daarvan geen of weinig
voorbeelden, behalve dan die welke aan-
toonen dat het filmkind, eenmaal opge-«
groeid, voor de film geen beteekenis meer
heeft
De winter komt met vele dagen1
Voor sport en pret de aandacht vragen,
De jeugd gaat lachende van huis
En voelt zich op den ijsvloer thuis.
Maar ook er zijn nog stille deuren,
Waarachter, als een bang gebeuren,
De winterkou haar intocht houdt,
En menig moederhart benauwt
Men leeft er vèr van 't groote leven,
Dat op zichzelf wel weet te geven.
Maar niet, wat werk'lijk noodig is.
Er blijft zoo vaak een groot gemis,
Dat eiken nieuwen, killen morgen
Aan 't. hoofd gaat van de vele zorgen,
Vooral voor hen, die teer en klein.
Nog onder moeders hoede zijn!
Hoe nl die kleintjes warm te kleeden'
Met él te dunne kleinigheden.
En na een karig middagmaal.
Vaak o zoo armelijk en schraal.
Hoe al die kleintjes warm te dekken1
In slecht beschutte slaapvertrekken.
Waar 't dekentje, zoo smal en kort,
Door moeders rok geholpen wordt!
Zoekt in Uw laden en Uw kasten,
Verlicht de erge winterlasten.
Doe, wat Uw hart vindt om te doen
In 't. nijpend, wintcrsche seizoen!
Draag eens wat warme kleertjes binnen,
Wat voedsel in de huisgezinnen,
Wat brandstof voor het koud fornuis
In 't stille en vergeten huis!
Weest zóó tot steun, ook voor elkander,
Helpt één gezin zoo slechts een ander,
Dan groeit de groote liefdedaad,
Die recht tot aller harten gaat!
Want. wat ge doet voor deze armen.
Het zal dok Uw gezin verwarmen,
Hoe heerlijk is het te verstaan:
IK HEB MIJN WINTERPLICHT
GEDAAN! I
Januari 1940.
(Nadruk verboden)".
KROES.
Dubbele belastingheffing
Een adres aan den minister.
De Vereeniging van Nederlanders, Huis
eigenaren en Hypotheekhouders in het bui
tenland heeft zich in een udres tot den mi
nister van Financiën gewend.
In dit adres wordt, er op aangedrongen,
nu de regeering zich tot belastingverhoo-
ging verplicht acht, met Duitschland een
verdrag te sluiten, zooals dat reeds met
België bestaat, waarin een regeling wordt
getroffen, ten aanzien van de heffingen van
belastingen op inkomens en erfenissen.
De hooge successiebelastingen, welke de
Duitsche autoriteiten heffen ,zijn indien de
erfgenaam in Duitschland geen liquide mid
delen heeft reeds zeer zwaar. Bij een dub
bele belastingheffing werkt de situatie
fnuikend, aldus adressante.
Moederzorg had
tragisch resultaat
Kindje in bedstede verbrand.
De echtgenoote van J. Zandstra in Hal-
lum, zou Dinsdagavond een brief posten.
Haar man is in militairen dienst. De vrouw
wikkelde haar éénjarig kindje in een op
de kachel verwarmd laken en legde het in
bedstede. Zij dekte het *kind met een wollen
deken toe.
Toen de vrouw terugkwam, stond de ka
mer vol rook. De beddeplanken en de deken
waren geschroeid, terwijl het kind brand
wonden had aan hoofd en handjes.
Geneeskundige hulp mocht niet meer ba
ten.
Het ongeluk is vermoedelijk gebeurd,
doordat het laken te heet was, waardoor
het beddegoed schroeide.
Schietoefening op 1300 meter hoogte. Deze opname werd in de Allg&uer Alpen
Zwitserland gemaakt.
\let
De
alg'
sch
ren
me
toe
bej2
ho<
koi
Drie jaar wegens paardendiefstal
Tegen den 40-jarigen chauffeur J. J. K..
zonder vaste verblijfplaats, wien door de
Haagsche rechtbank een gevangenisstraf
van één jaar en drie maanden was opgelegd
wegens diefstal van vee uit een weide,
eischte de procureur-generaal in hooger be
roep drie jaren gevangenisstraf.
Op een dag in Juli 1930 zou hij uit een
weide te Den Haag een schimmel hebben ge
stolen, welke hij in Overschie aan een Rot-
terdaznschen paardenslager zou hebben
trachten te verkoopen.
Het gerechtshof heeft gisteren het vonnis
van de rechtbank bevestigd.
y MhteJtUk
Met Maeki naar Amerika ver
trokken.
De wereldrecordhouder, Taisto Maeki, is,
vergezeld van Paavo Nurmi, naar de Ver-
eenigde Staten vertrokken. Maeki ver
klaarde, dat hij in het begin van het voor
jaar in goeden vorm zal zijn en misschien
tot enkele topprestaties zal kunnen komen.
Men heeft nog niet vastgesteld op welke
afstanden hij zal loopen. Het spreekt van
zelf. dat Maeki den voorkeur geeft aan de
5000 of 10.000 meter. Doch Maeki voegde
er aan toe, dat hij desnoods aan een wed
strijd over 100 meter zal deelnemen, indien
dat nuttig voor zijn land zou kunnen zijn.
Nurmi heeft tot groote verwonde
ring van de persvertegenwoordigers
ook een verklaring afgelegd. Nur
mi, zwijgzaam als hij is, deelde op
volkomen onverwachte wijze mede,
dat hij, ondanks zijn leeftijd, in
Amerika weer zou gaan loopen,
eventueel over de afstanden, ge
legen tusschen 1 mijl en de Ma
rathon, indien hij zich daarmede
verdienstelijk zou kunnen maken
voor Finland.
Uit het feit, dat Maeki naar Amerika is
gegaan, blijkt wel, dat de verwonding,
welke hij in den oorlog tegen Sovjet-Rus
land heeft opgeloopen, niet van ernstigen
aard is geweest.
Maeki was geblesseerd door een granaat
splinter aan het been, doch bij onderzoek
bleek, dat de bekende Finsche athleet er
wonderlijk goed van af gekomen is.
MAAKT DE REGEERING
ZICH SCHULDIG AAN
PRIJSOPDRIJVING?
Uit de Nieuwe Rotterd. Crt,
(lib.):
Thans blijkt, dat de prijzen
waarvoor de regcering de
peulvruchten ter beschikking
van den handel stelt, zeer
hoog zijn. Wij treffen hier
over cijfers aan in het offici
eelei orgaan van den Neder-
landschcn Kruideniersbond
van 19 Januari. Ilct blijkt,
dat de Nederlandsche Ak-
derbouwcentrale als monopo-
liehoudster Zeeuwsche brui
ne booncn en Mansholt ca-
pucijners van de boeren
koopt tegen een prijs van
respectievelijk f 17 en f 18.50
per 100 Kg. De handel koopt
beide producten echter van
de Akkerbouwcentrale voor
f 23.30 per 100 Kg. De bruto
winst voor het Rijk is dus
f 6.30 en f 4.80 per 100 Kg.
Voor witte boonen is dit
prijsverschil zelfs f 7.80, per
100 Kg. Een gering gedeelte
van deze winst is noodig om
de kosten wegens het reini
gen van de boonen en erwten
goed te maken. En dan zijn
er natuurlijk nog de kosten
van de distributie-organisa
tie, hoewel deze laatste kos
ten in de cent bijslag op de
suikerprijzen reeds een ge
deeltelijke dekking vinden.
Precies aangeven hoeveel
het Rijk aan deze peulvruch
tenaffaire verdient is niet
mogelijk. Maar dat er een
belangrijk bedrag mee is ge
moeid. is waarschijnlijk. Het
is echter oncontroleerbaar,
voor welke doeleinden deze
winst, wordt gebruikt.
Wij hebben hier weer te
donn met een voorbeeld van
geheime belastingpolitiek,
waartegen bij ons ernstige
bezwaren bestaan. En maakt
de regeering zich bovendien
niet zelf schuldig aan prijs
opdrijving?
„WAAROM IK HEENGING
UIT KERK EN VREDE".
Dr. A. R. Rutgcrs legt In
de Rotterdamsche Kerkbode
een verklaring af onder den
titel: „Waarom ik heenging
uit Kerk en Vrede". In deze
verklaring zegt de predi
kant o.a.:
Toen ik in Sept. '38 tijdens
mijn bezoek aan het Rcpu-
blikeinsclio Spanje geschokt
werd in mijn christelijk-anti-
militairisme heb 'k eenjgen
tijd afgewacht of mijn in
zicht zich zou herstellen.
Waar 'k vanaf mijn 17e jaar
het radicaal christelijke anti
militaristisch inzicht had
ontvangen en daaraan tot
mijn 55e jaar trouw was ge
bleven, bracht 't voor mijn
persoonlijk geestelijk leven
een ernstige ontreddering
mede. toen mij dit inzicht
ontviel.
Het prediken was mij dc
eerste weken na mijn terug
keer uit Snanje bijna onmo
gelijk. omdat voor tniin besef
mijn inzicht en het Evange
lie uit elkaar waren ge
scheurd.
Zonals 'k' reeds aanduidde,
heeft de zoo tragisch verloo-
pen vrijheidsstrijd van het
Spaansche volk de beslissen
de crisis in mijn overtuiging
gebracht.
Ds. Rutgcrs betoogt dan
dat dc eisch tot nationale
ontwapening een onding is
en vervolgt:
Dit geldt ook voor ons el-
gen land en volk. In
Duitschland zou ik als
Christen momenteel dienst
weigeraar willen zijn, maar
niet in Nederland.
Het is volkomen boven de
macht en daarom onzedelijk,
van een volk te eischen, dat
het zich maar weerloos door
satanische machten geestelijk
en lichamelijk zal laten ver
krachten.
Daarom ben ik thans be
reid, mede gewelddadig
weerstand te bieden aan een
volk, aan christenen, die
zich als werktuigen van sa
tanisme laten gebruiken. En
daarom bon ik heengegaan
en verwerp ik het propagan
distische streven van Kerk
en Vrede. Een iegelijk zij in
zijn gemoed tenvollc verze
kerd.
PREDIKANT IN OP-
OPSPRAAK.
De perspolemiek over den
in opspraak gebrachte»
Haagschcn lcgerpredikant
«Is. Terlaak Poot is nog niet
ten einde, Op de ook in deze
rubriek opgenomen publica
tie van het interview dat de
N. Rott. Crt. (lib.) met ds.
Poot had en waarin de laat
ste zich tegen de beweringen
van fascistischen kant, dat
hij n.s.b.-neigingen zou heb
ben, verzette, zond een der
nat. soc. mantelorganisaties,
het comité „Terug tot het
Christendom" een ingezon
den stuk naar het liberale
dagblad. Dit stuk wordt
thans in het Nationale Dag
blad (n.s.b.) afgedrukt, met
de opmerking, dat dc N. R.
Ct. bet niet heeft geplaatst.
In dit ingezonden stuk wor
den allerlei brieven van ds.
Poot aan het comité „Terug
tot hot Christendom" aange
haald, waaruit zou moeten
blijken, dat de predikant zelf
contact gezocht heeft met
het comité.
Het stuk besluit: Wij mee-
nen hiermee voldoende te
hebhen aangetoond, dat het
volkomen met de waarheid
in strijd is als dr. Terlaak
Pool nu wil volhouden, dat
bij dit alles en alleen deed
als voorzitter van den kerke
rand der Nederlandsch Her
vormde Gemeente te Den
Haag. (welk voorzitterschap
overigens elk jaar wisselt),
ofschoon zijn vriendengroet
„Commilite" (medestrijder)
ons in dit verband, wel bij
zonder interesseeren zou; het
is immers in ons land nog
niet alledaags dat een predi
kant er prijs op stelt om in
zijn kwaliteit van kerkeraads
voorzitter het hoofd van den
persdienst der N.S.B. als
Commilite te begroeten; dan
nog wel van de residentie.
Genoeg om te zeggen en te,
toonen, dat wij niet te veel,
doch veeleer te weinig heb
ben gezegd.
Oni (tahl oleAAaat:
in
Het
inte I
ling,
h<
d Dei
b
Florence Eekhout,
gen r
00 lu
land
ten d
Hes i
„Het zijn de sterren", zei een mannen at zij
stem, „niets dan sterren. Zoo'n eerste maal W i'
dat je den prachtigen sterrenhemel ziet bo |aa^
ven den Indischen Oceaan, dat is toch ooli ®,ie
voldoende om een beetje prettig gek to won c hel
den? Wel iedereen die een klein beetje onfc aad
vankelijk is voor zulke dingen wordt een een,
beetje gek en dat uit zich in verliefdheid,
of in gelóóven, dat anderen verliefd zijn. Wal oege1
is het geheim van al die licfdescomedies en
tragedies aan boord. Je ziet het op elk schip 0®^
bij een groote reis". De stem klonk zachtei|TRE1
verder weg, de spreker verwijderde zich.
Het meisje, dat geheel toevallig die woon
den had gehoord, bleef tegen de railing ge*
leund staan en staarde over de maanlichte ®en(:
golven. Een pijn knaagde diep in haar. Zem€'
dacht aan den vorigen avond, toen ze hier
stond met Joost Lanker, den jongen planter.
Zij had gezwegen en gestaard over zee en ®rval
met iedere minuut van zwijgen leek haar
hart zwaarder te worden van nog ongekend zich
geluk, leek het zwijgen tusschen hen ver-
Mc<
werd
ware!
voor
nog
lil C€
De p
vulder van diepe beteekenis. Den heelen Jnet
nacht ha(%ze gedroomd, deze hccle dag was
vergaan als een gelukkige droomdoch
nulpn,
Opeens zag ze Joost, zooals hij daar straky'sh
praatte en schertste met een der „hand|ln
schoentjes", aan boord. O ze wist, wat er ge $tal>i
zegd werd... over de verliefdheden, die dckl-
slechts duren zooïang de boot nog niet aan rui"
is! Doch het had alles zoo anders geleken
tusschen Joost en haar. Maar als het anders
was... waarom zat hij dan nu bij dat ge
trouwde vrouwtje, waarom stond hij niet
naast haar, zooals gisterenavond, waarom..
Ze wendde zich bruusk om. Voetstappen
naderden en ze kreeg een schok. Dat. was
Joost. Naast hem liep de blonde, tecrc jonge
vrouw, die op weg was naar haar man.
Met héér wandelde hij nu onder de stra
lende sterren, die sterren, waardoor je gaat
droomen van geluk en liefde!
In een opwelling van bittterheid en schaam,
te liep ze naar haar hut, wierp zich op bed
en snikte haar verdriet uit. Doch niets was
aan haar te bemerken, toen ze den volgen
den dag aan het ontbijt zat. Ze was weer
zichzelf: de flinke Fryke, die naar Indië
ging, omdat ze haar eigen weg wilde gaan,
omdat zp. zonder veel tranen en geweeklaag
de mogelijkheid aanvaardde dat ze nooit zou
trouwen en wilde zorgen, tegen dat ze oud
was, te hebben gespaard.
Het was deze Fryke 'n intelligent meis
je, dat vriendelijk, doch terughoudend was
die Joost de verdere reis meemaakte.
Nooit meer was er dat onuitgesprokene tus- i
schen hen, dat teerc en warme en heerlijke.
Nooit moer stond ze met hem, in stille ster
rennachten, te staren over zee. Ze praatte nog
wel samen, dansten samen, waren goede
vriendendoch dc droom was vervlogen,
hij wist niet hoe, hij twijfelde tenslotte er
aan, of er ooit een droom was geweest.
En toen dc boot aankwam, namen ze af
scheid met een handdruk. Hij dacht: ze heeft
nooit iets gemerkt en gevoeld. Zij dacht: ik
hen blij, dat ik tijdig tot bezinning kwam en
me niet belachelijk maakte.
Zes maanden later, op een feestje in een
groot hotel, stonden ze eensklaps tegenover
elkaar. Hij was een week-end over, zij was
tiitgenoodigd. Beider hart klopte sneller. Ze
dansten en babbelden en stonden laat op het
ferras. Boven hen straalden en fonkelden
de groote, groote sterren van den Ooster-
schcn nacht. Hun handen vonden elkander.
„Waarom was je zoo koel tegen me gewor
den aan boord"? vroeg hij zacht.
Ze trok haar hand terug en zei: „Koel?".
Neen alleen verstandig. 1'k weet toch, wat
zoutwaterliefdes waard zijn. Den eene avond
kijk je naar de sterren met de eene vrouw...
den anderen avond
„Ik toch niet!" verweet hij heftig.
„Jij niet? Ik zag je zelf... den avond na
dat wijwij samen naar dc sten-en ke
ken met dat handschoent je
Hij dacht na. „O... die kleine blonde? Ja,
ze was erg down en angstig, ik heb me wat
met haar bemoeid, haar man is een kennis
van me. Het sprak vanzelf, dat ik haar niet
in den steek liet, toen ze wat hartelijkheid
noodig had. Ik sprak haar den hcclen avond
over jou".
Ze zwegen weer en de droom ontbloeide,
langzaam en wonderlijk, zooals de bloemen
daarbuiten, in den mysterieuzen, diepduiste-
ren .Oosterschen nacht.
„Ik dacht dat het alleen sterren waren",
fluisterde zij in zijn armen.
„De sterren?" Hij lachte. „Ik heb' heele-
maal niet naar de sterren gekeken dien
avond.,, jij keek ernaar. Ik keek alleen
naar jouw oogen!"
men
liet
vaai
sche
toen
heet
rcvj
om
ster
kr.
len:
Dcc
sclu
zaa
schi
kro
KO
DU
E
val
Ni
Ne
