Brabantsche
Brief
Een tomatenkoning
van Dré
Geëvacueerd vee
wordt afgeslacht
De
j
DE SCHAT
Ut de. lUaeitijn
Amico,
Ulvenhout, 29 Februari 1940.
Lesten Zondag was 't veul koud. D'n wind
was 's nachts weer in den Noordoosthoek ge
kropen, 't smeuig-natte Veurjaarsweer, dat
ennigte dagen uit den Westerkim had ge
waaid was weer naar de knoppen, 'n Hooge
locht stond hlaauw en puur over de weareld
te glanzen. De zon zat in 't houtgewerl van
den kalen notenkroon, waarvan de schaduws
scherp teekenden op 't rolgordijn veur de
raam van onzen huis. Den erf lag daar gry'3
van de kou, gouwe ysplassen fonkelden op den
harden eerde. En daar gunder, in de^wfle, be-
vrozen velden, achter 't zilverig struweel van
de hazeleers, daar hong den Zondag van den
hemel te schemeren als deur witten tule.
In den huis was 't goed. 't Zonneke kroe-
zelde plazierig deur de vitraas-gordijntjes,
schaduw- en zonnefiguurkes lagen lijk 'nen
fantastischen mozaïk over de witgeschuurde
tafel gespreid. De politoer van de mahonie-
kast blonk als water. En d'n zonnebussel
over de rooie plavuizen van den Zaterdags-
geschrobden vloer gloeiden lyk 'n rosse
Vlam!
Ja, in den huis was 't goed. Vaneigens!
Als 't dèar nie goed is, waar dèn...?!
De zonnekes piekten van den witten nik-
kelsieer aan de snorrende plattebuis. Van den
bruinkoperen waterketel, die te vuur stond.
Van 't gebutste kopergewicht der steertklok,
dat dwaas m'nen kop weerspiegelde als ik
den ketting optrok. Zelfs over de zwarte
vacht van m'n trouwen Blek, die daar Zon
dag lag te houwen onder de kachel, blonk
'nen blauwen weerschijn van den straffen
dag.
Trui was naar de late Mis. D'n Eeker was
efkes naar den meester. Nou 't jong zoo kort
bij z'n examen komt hee-t-ie nog al 'ns iets
te vragen aan den meester! 't Zal me toch
benuuwen, amico, of 't jong 't klaarspult over
'n paar maanden! Den meester zee me van
ja. ,,'t Is wonderlijk," zee-t-ie: „maar da
manneke gaat hoe langer hoe gemakkelijker
leeren. Daar zit 'n begrip in dat onooglijke
muizenkopke, zoo rap... zoo rap... as z'n
oogskes!"
„Ja, hy is z'nen eersten „leermeester," on
zen Dré, al 'n end vooruit! Enne..., ik zie 'm
méér meesters over den kop gaan, amcio.
't Is jammer van eenen kant. Hij zal z'n
„woonwageltje" bij ons op zolder ooit veul
missen, als ie z'n eigen d'ruit gestudeerd
hee...! Maar ja, dht kan 'k nie teugenhouwen.
Ik was dus thuis alleen mee m'nen compag
non, mee Dré III. En als die zijnen wekeiyk-
schen brief naar Amsterdam geschreven had.
zijn Zondagmergentaak, dan zette-n-ie
den envelop op 't kleine kaatje gereed veur
de post.
Ik vouwde m'n kranten maar op. Kost uit
die „prijsraadsels" toch gin wijs worden,
'k Had gezien hoe de Russen, overal terug
geslagen, steeds dieper Finland indrongen,
'k Had gelezen, dat er weer vyf Duitsche
duikbooten waren „vernietigd", da's zoo de
wekelijksche portie, zoodat er nou omtrent
gin U-booten meer bestaan!
Toch waren er d'afgeloopen week nog 'n
stuk of tien schepen getorpedeerd..., ik denk
deur de Laplanders of andes toch deur de
Bokkineezen
Ook had ik gelezen, dat Hitier den oorlog
tot 't bittere end wil voeren, maar tóch wel
iets ziet in de komst van dieën opgelaten
vredesengel uit Amerika, dieën „Welles".
Dat Chamberlain nog alty 't „Hitlerdom"
i eerst efkes vernietigen wil, veur ie over vrede
te porren is, maar tóch wel iets ziet in „Wel
les".
't Zweedsche dorp Pajala schijnt per abuis
FEUILLETON
door MALCOLM HOWES
O, laat u dat alsjeblieft aan my over,
Miss Fenshawe, viel de Baron haar in de
rede. Hier is myn kaartje, ging hy snel voort,
Royson met kalme zelfbewustheid aanziende.
Kom me vanavond om zeven uur op
zoeken, en ik zal je moeite beloonen.
Een blik op Royson's kleeren lichtte hem,
naar hy dacht, voldoende in omtrent de
waarde van de verleende hulp. En hy had er
geen idee van, dat zyn mooie gezelling in zoo'n
groot gevaar had verkeerd. Het verkeerde
in de meening, dat het breken van den dis
selboom tegen den lantaarnpaal de paarden
had tegengehouden en dat de lange jongeman
enkel maar de teugel had gegrepen.
Royson nam zyn hoed af voor de dame, die
nu was uitgestapt en zei:
Ik ben blij, dat ik u van dienst heb
kunnen zyn.
Hy zou zonder meer te zeggen zy'n heen
gegaan, als von Kerber zyn arm niet even
licht had aangeraakt.
Je hebt myn kaartje niet meegenomen,
zei hy bevelend.
Een spontane, maar ondeugende opwelling
kreeg de overhand over Royson's andere ge
voelens. Ofschoon de baron lang was, stak hy
boven hem uit. En hy besefte nauwelijks de
onbeleefdheid, de toornige minachting in zyn
gemompeld antwoord:
Ikbegeer uw liefdadigheid niet ik
Wil werk!
Hg begreep onmiddeliyk zyn vergissing.
Hij was vrijwillig gezonken tot het peil van
de Vauxhall demonstranten! Zelfverwijt ver
joeg den toorn uit zijn oogen. Maar de baron
dacht weer, dat hij den man volkomen be
greep.
van de weareld te zyn gebombardeerd, deur...
de Russen vermoeden, deur 't manneke-uit-
de-maan.
Dat eigentse kaereltje mot ook den oorlog
hebben aangestoken, want op de weareld zou-
wen de onschuldige bloeien bekans woorden
krijgen over de schuldvraag. D'n een zee
„Welles" en d'n ander .Nietes". Ik veur mij.
ik wed veurloopig maar op Nietes, al kan ik
uit de puzzles in de krant gin wys worden.
'k Vouwde ze dus Zondagmergen als m'n
baaske gereed was mee zijnen brief, maar in
malkaar, 'k kreeg nou aanspraak! Maar dat
vlotte nie best. Hy gong net deur den huis
of ie z'n ei nie kwyt kost geraken! Ik gong
dus maar o pm'n gemak 'n pepke klaarmaken.
Hy zou wel afkomen.
Werendig! Daar nam ie 'nen stoel, zette dien
mee den rug naar me toe, gong er toen schrij-
linsg op zitten, de armen steunend op den
bovenkant van den stoelrug. Da's zoo z'n ge
woonte, by voorkeur op Zondagmergen, als
Trui weg is, 'nen seerjeuzen boom op te
zetten.
„Opa."
„Dré."
„Ikke... 'k mot 'ns mee oe praten, Dré L"
„Da kèn, Dré III."
„Ge... ge mot nie ...gemotnie-kwaadworden."
Ik keek 'm 'ns wat straffer aan. Deur 't bruin
van z'nen gezonden kop gloorde 'nen meis-
kesachtigen blos' Z'n donkere goüdoogen
knipperden 'n paar keer. Dan keek ie naar
de punten van z'n leerzen (hy most Bles nog
gaan afrijen).
't Zwijgen duurde wat te lank, wat te
vreed, dus ik zee: „kwaadworden, man? Op
jóu?"
Hy keek me weer aan, z'nen mond trok 'n
bietje zenuwachtig, zoodat er telkens 'nen
kuil in z'n wang plooide. Wat 'n knap, wel-
gevurmd keareltje toch, gong deur m'nen
kop en 'k vroeg, lachend: „op... jóu...,
baaske?"
„Nouja..." zee-tie: „nouja..." Toen trom-
melde-n-ie mee z'n vingertoppen op den
stoelleuning, keek daar eigens naar en twéé
kuilen stonden nou in z'n wangen. D'n smel-
lap zat dus stillekes te lachen!
„Hebt ge... 'n stomme streek uitgehaald,
Dréke...?"
„Oem mmeu..." zee-t-ie. mee 'nen voor
uitgestoken toet. Toen beslisj: „nee, 'nen
strop heb ik nie gekocht!"
„Wat dan?"
,,'n Auto!"
Nog nèt vong ik, mee twee handen, m'n
pepke op.
„Eh... watbliefVerstaai 'k oe goed?"
,,'t Schijn van wel..." zee-t-ie leutig.
Nou 't hooge woord eruit was, was hg
heelegaar op z'n gemak en begost z'n pepke
te stoppen. Ik most nog heelegaar aan 't
idee wennen en liet m'n leeggevallen pyp
koud worden.
„Maar sjissesvanmarante Dré, wat motten
wy mee zo'n dink aanvangen...? We hebben
onze sjees en 'n perdje-om-te-stelen! We
hebben onze wagels, ons werkpeerd, onzen
grentenwagel mee den Blek (toen kneep
den smiecht z'n oogen dicht, hy wou me
tenminste nie mee open oogen uitlachen!)
„onze krui wagels.hebben we nog ging ge-
rg genogt??"
„Ge hebt de fietsen nog vergeten," zee-t-ie.
Goed beschouwd, laat ik 't eeriyk bekennen,
goed beschouwd lachte m'n baaske me uit...!
Enne... ja..., ja, dat moest ik toch even ver
werken. 'k Voelde m'n eigen ineens veul
oud, dieën Zondagmergen. Zou ik... zou hy...
zou hij 't béter gaan weten...? Daar ligt zoo
omtrent 'n halve eeuw tusschen ons in...!
Maar hy... hy moest me, hy moest me nie
uitlachen toch... Dat zou 'k 'm toch even...
Neeë, nóóit! Maar meteen zee ik 't tóch...!
„Drè, ge mot me niet uitlachen, manneke."
Daar schrok ie van. 'Nen bloedroeien blos
drong op z'nen frisschen snoet. Straf kneep
ie z'n lippen op malkaar. Z'n neusvel glom,
zoo vertrok z'n kopke ineens, 'n Paar keer
slikte-n-ie, snoot dan z'n neus en zee: „Opa,
't zou mè spijten ...a...a...as ge dét docht!"
Mgn prachtig baaske! Maar daarmee...
zee-t-ie toch eigeniyk iets, waarmee ie my...
ik voelde 't zoo... teugen z'n eigen jeugd be
schermde.
'k Stond op. Vatte 'm by de schouwers.
„Dré ni, tusschen jou en my.*. mankeert
er eenen! Tusschen ons ligt 'n halve eeuw.
Dat kunnen wy gin van beien gebeteren,
manneke. Maar laten wy probeeren 't allebei
nie te vergeten. Ik geloof... ik geloof vast,
dat gy wel gelyk hebt! Zeg me nou; wat
wilde met die auto doen?"
Twee dikke tranen rolden over z'n wangen.
Hij stond ook op. Keek me recht en eeriyk,
lyk ie dat gewend is, in d'oogen.
„Opa, die wagen heb ik tweedehands ge
kocht. Snertprys. Ik kan 'm elk uur van den
dag met winst vèrkoopen. 'k Moest direct be
slissen en ik dee 't. 'n Bedrijf als 't onze, in
deuzen tyd mót 'n vrachtauto hebben. Ik
gaai 'n nuuwe groentenwyk stichten, in den
nuuwbouw van de stad. Opa!" Toen gong ie
'nen pas achteruit, plantte de gelèèrsde boe
nen vast op den vloere, lee éen hand pp m'nen
schouwer, mee de andere onderstreeptë-n-ie z'n
woorden!
Daar stond 'nen kearel veur me!
„Opa! Over een half jaar heb ik *n groen
tenwyk, zoo goed. zoo solied, zoo groot zeker
als de uwe! Op kostschool wist ik al, dat 't
zóó zou gaan! Dat witte gy, opa!"
Ik knikte, glimlachend, 't Wis zoo.
„Nou zyn we... zoowyd!"
Toen stak ie z'n handen in de zakken, keek
me lachend aan. De spanning was weg. Daar-
veur in de plek stond volmokte zekerheid!
„Het tydstip is best, Dré I. Volgende maand
kunnen we in den uitzaai en den uitplant
rekening houwen mee den ruimeren omzet in
ons bedrijf. Veurloopig laai ik van de veiling
en de fabrieken." Toen, gy zou dat allegaar
nie zoo sjuust verstaan, amico, toen zette-
n-ie de heel zaak uit malkaar, vakkundig,
zakeiyk, daar was gin speld tusschen te ste
ken.
En ten leste? Ik was content, veul content
mee z'nen koop!
Toen kwam 't alderschoonste. „Opa",
zee-t-ie: „gy hebt efkes gemeend, da 'k nie
om... om... eh... om die halve eeuw gedocht
had...? Sjuust wel! Gy zyt sterk, gezond,
taai, levenslustig. En ik bid elke dag, opa,
da'k oe..." Z'n oogen wierden rood: „da'k oe
lank mag biyven bezitten. Maare... da's mee
'n vaderonske alleen nie goed geprot. Over 'n
half jaar kom ik mee nuuwe veurstellen.
Weer op zo'nen Zondagmergen. als Trui in
de Hoogmis zit..., opa! Da's 'n gezegend uur,
witte? In zo'n uur hebben wij aamen, nou
drie jaar gelejen, ons compagnonschap aan
gegaan, al was ik dan nog op kostschool...!"
Ik klopte op den schouwer.
,,'k Heb er ginnen spyt van. compagnon!"
„Zoo'n mooi rapport heb ik op school nooit
gekregen." zee-t-ie gelukkig. „Maar over 'n
half jaar kom ik mee nuuwe veurstellen. Die
zullen zóó zyn, dat gy er niet mee uithoeft,
als ge nie wilt. Kek, opa, zóó wil ik probeeren
Onzenlieveneer te helpen jou honderd jaar te
laten worden!"
Ik zet maar stippeltjes. 'Nen mensch
kan nie alles neerschryven.
Maar ditte kan 'k oe zeggen: 't was 'nen
schóónen Zondag veur me!
Neeë. Dré III is nie zoo geleerd, belange
nie, als de makers van 't nuuws.
Hy is zelfs nie zoo geleerd als den Eeker
al is. Maar dit mot ik zeggen: als Dré III 'ns
nuuws komt brengen, dan zyn 't gin raadsel
tjes! Dan staan de waarheid en de wèèrde
van zyn mededeelingen gefundeerd op twee
steuvige beenen, in zware ryleerzen, in
zynen persoon, veur oe! Daarop kunde
bouwen als op 'n huis. Maar versta me goed:
ook den Eeker is 'n prachtkeareltje. horre.
Hoe kan 't ook anders? Onder zo'nen pa
troon
Nog altyd ben 'k content ook hierin m'n
baaske gevolgd te zyn.
Gaandeweg, hand over hand, nimt Ie 't
stuur over in z'n zekere, sterke knulsten.
Ja, 't was 'n schóónen Zondag. Eenen mee
'n goud randle. dien ge nooit vergit...!
Maar nou schel 'k er af.
Ditte nog: die muizenplaag in de krant is
deurgegaan. En den Zeeleeuw hee gebeten in
't aas! Als wc wéér veur de Rechtbank ko
men, dan is 't niet teugen N. N„ dat beloof
ik oe!
Veul groeten van Trui, Dré III, den Eeker
en als altyd gin horke minder van oewen
ta.v.
DRÉ.
Behalve het stamboekvee
Niet alleen voor de mensch, maar
ook voor 't dier is bij een eventu
eel noodige evacuatie gezorgd. Ieder
der bij de evacuatie betrokken boe
ren weet thans waarheen zijn vee
gaat en hoewel het vertrek van hof
en haard en het afscheid van zijn
beesten, een niet te beschrijven leed
voor den landman beteekent, mag
met voldoening worden geconsta
teerd, dat de boerenstand in de te
ontruimen gebieden vol opoffering
heeft medegewerkt aan de voorbe
reidingen van den vee-afvoer.
Met deze voorbereidingen is belast het
Bureau Ontruiming, waaronder vijf inspec
teurs ressorteeren. De organisatie van den
afvoer is als volgt:
In iedere bij de evacuatie betrokken ge
meente is door den minister van Economi
sche Zaken aangesteld een plaatselijke lei
der, die ter plaatse onder leiding van den
inspecteur de noodige voorbereidingen treft.
Onder dezen plaatseüjken leider staan weer
buurt- en groepsleiders, terwijl tenslotte
voor elke 10 koeien een verzorger is aange
wezen.
Ilot vee dat op de hóerderij door den staat
van de betrokken landbouwers wordt over
genomen, zal in kleine groepen van plm.
00 stuks onder leiding van een groepsleider
zooveel mogelijk (opdat zij militaire trans
porten en den afvoer van burgerbevolking
zoo weinig mogelijk hinderen) langs binnen
wegen worden afgevoerd naar arvoerhavens
of doorvoerplaatsen, waar met de leiding
ter plaatse belast zijn lading- en voeding-
meesters.
Krachtvoer ligt gereed.
In deze afvoerhavens en doorvoerplaatsen
en eveneens in de uitlaadhavens ligt kracht
voer gereed om het vee. dat in sommige
plaatsen eenige dagen zal moeten vertoe
ven te voeden. Eveneens is ter
plaatse reeds voedsel aanwezig voor de ver
zorgers, terwijl ook voor onderdak wordt
zorggedragen. Bij do uitvoering van deze
maatregelen is hulp verkregen van de bur
gemeesters. die o.n. bonden van jonge boe
ren en boerinnen en plaatselijke huishoud
scholen tot medewerking bereid vonden.
Na aankomst van het vee op de plaats van
bestemming (ten dooie het abattoir, doch de
capaciteit hiervan is uiteraard beperkt)
wordt het ingekwartierd in stallen, welke
nu reeds geïnventariseerd zijn. waarna ook
dit vee naar de abattoirs gaat en wordt in
geblikt. Voor dit inblikken worden vleesch-
waren- cn groentenconserven fabrieken in
geschakeld.
Alles geregistreerd.
Het vee dat onder bepaalde omstandighe
den afgevoerd zal moeten worden is nu
reeds geregistreerd en getaxeerd. Het is n.1.
de uitdrukkelijke wensch van den minister
van Economische Zaken, dat van den land
bouwbedrijven. welke eventueel een bevel
tot ontruiming zullen ontvangen, een uitge
breide en nauwgezette registratie wordt bij
gehouden, opdat na herstel in den ouden
toestand over alle daarvoor noodzakelijke
gegevens beschikt kan worden.
De stieren en het aan besmettelijke ziek
ten lijdende vee worden door de zorg van
den veearts en met behulp van slagers ter
plaatse geslacht en niet afgevoerd.
Bijzondere maatregelen zijn getrof
fen voor bet stamboekvee. Het stam
boekvee zal niet worden afgemaakt
maar met speciale zorg vervoerd
worden naar bijzondere stallen. Het
moet n.1. later weer dienen bij den
her-opbouw van den veestapel in do
verlaten gebieden. Een speciale com
missie bereidt de afvoer van bet
stambockvee voor.
Varkens en pluimvee niet geëva
cueerd.
Varkens zullen niet worden geëvacueerd
Dit brengt te veel moeilijkheden met zich
mede. Een uitzondering wordt gemaakt
voor fokvarkens.
Ook bet pluimvee wordt niet geëvacueerd.
Wat de paarden betreft kan worden opge
merkt. dat deze ter beschikking van den
burgemeester gesteld worden om behulp
zaam te zijn bij de evacuatie van de burger
bevolking. Daarna worden ze door het bu
reau ontruiming afgevoerd.
Het aantal stuks eventueel af te voeren
rundvee bedraagt pijn. 200.000.
Het betreft bier ongeveer 20.000 bedrijven
en bedrijfjes.
TOEN DE TOMATEN NOG
NIET IN DE MODE WAREN
Hans Ove Larsen was oorspronkelijk een
eenvoudige Deensche jongen, die. nadat bij
de lagere school verlaten had. bij een koop
man in den leer ging. Daar hij zich in de
ze betrekking niet thuis voelde en zich dik
wijls verveelde, stopte hij op zekeren dag
een paar zaadjes van een tomaat in een
bloempot. Dit feit zou over zijn verder le
ven beslissen. De koopman, die zijn negen
tienjarige volontair gaarne in zijn zaak
wilde houden, ergerde zich steeds weer aan
zijn speelzucht. De bloempotten bevatten,
behalve tomatenzaadjes ook nog zaad van
augurken, welke weinig opschoten. Het
cultivceren van augurken kwam Larsens
patroon iets verstandiger voor, doch toma
ten... In dien tijd, een goede veertig jaar
geleden, at men zooiets niet. De roode vruch
ten werden als luxe beschouwd.
Op zekeren morgen kwam Hans Ove Lar
sen niet meer op kantoor terug.
Kcw Gardens te Londen was op dat mo
ment bet centrum van Europceschc tuin-
bouwcultuur en uit Londen ontving de
Deensche koopman dan ook het bericht van
zijn voormaligen bediende, dat hij zich voor
taan uitsluitend met zijn bloempotten bezig
zou houden. Met een medelijdend lachje
borg do koopman den brief in een la, cn
schreef de ouders van Hans Ove Larsen een
troostbrief over den verloren zoon, die van
hem weggeloopen was.
Intusschhen had onze vriend besloten,
zich. behalve aan de tomaten, ook nog aan
de augurken te wijden. Toen larsen naar
Waltham vertrok, zonder een cent op zak,
doch met veel kennis en ondernemingslust
gewapend, besloot hij een broeikas te bou
wen, welke volgens zijn teekeningen ge-
contrueerd werd, terwijl hijzelf aan den
bouw meehielp. Deze inrichting zou spoedig
een der grootste en belangrijkste van ge
heel Europa wprden. Het bedrijf werd
steeds uitgebreider. Bijna ieder jaar kwa
men er eenige broeikassen bij. zoodat ten
slotte een geheel complex van groote tuinen
en kassen gevormd werd.
Tntusschen waren tomaten in de mode
gekomen. De groei, de vorm, dc kleur wa
ren. dank zij de voortdurende experimenten
van Hans Ove Larsens, belangrijk verbe
terd.
Glanspunten.
Hans Ove Larsen, bad In zijn leven twee
groote glanspunten. Het eerste was tijdens
een groot internationaal tuinbouwcongres,
toen de voorzitter verklaarde, dat Larven
do grootste en meeste broeikassen van Eu
ropa bad. Het tweede hoogtepunt van zijn
leven was. toen aan bet einde van bet
boekjaar bleek, dat Larsen in bet afgeloo-
pen jaar 800.000 kg. tomaten geteeld bad.
Met zijn broeikassen en tomaten groeide
ook Larsens roem. alsmede zijn bankreke
ning. In Denemarken begon men op dez~;i
landgenoot trotsch te worden. Zelfs de vroe
gere patroon van Larsen verleide aan ieder
een. dat hij het was. die bom indertijd had
aangeraden naar F.ngelnnd te reizen, ten
einde zich aldaar in de tomatencultuur te
bekwamen. Hij bad natuurlijk direct ge
zien. dat er wat in den jongen stak!
Toen de koning van Denemarken eens in
Engeland vertoefde, bracht hij een bezoek
aan Waltham Abbey.
Ja, Sire, wij zijn eigenlijk collega's, zei
dc meester-tninier met een doodernstig ge-
zicht. Uwe Majesteit regeert over oen/ige ml!
lioenen Denen, ik over even zooveel toma
ten. Reeceren moeten wij beiden, dat staat
vast. De tomatenkoning verontschuldigde
zich toen bij den koning van Denemarken,
dat hij weg moest, omdat zijn tomaten
dorst hadden, waarop de koning van Dene
marken opmerkte, dat hij zich daarover bij
zijn onderdanen gelukkig niet noodig had
te bekommeren.
Met een welvoorziene portefeuille, een
prachtige auto cn een groote dosis trots
ging Larsen op zekeren dag weer naar De
nemarken. Hij kocht zich daar een kasteel,
alsmede tweeduizend hocfaren bouwland.
De tomatenkoning stierf in bet jaar 19.11;
de titel van tomatenkoning staat met gou
den letters op zijn grafsteen geschreven.
Zelfs in dat geval, zei hy op zachten
toon, neem myn kaartje. Ik kan je het juiste
werk bezorgen voor iemand, die verstand en
moed heeft.
Maar Royson voelde zich te vernederd door
zijn vergissing om veel notitie te nemen van
de woorden yan den Baron. Hij hield het vi
sitekaartje in zyn modderige vingers en keek
naar miss Fenshawe, die nu een der paarden
streelde. Haar aristocratisch op een afstand
blyven was dubbel kwetsend. Ook zy had ge
hoord wat hy zeide. Hy was zelf verbaasd
over zyn ruwen uitval en besefte nog aller
minst, dat het Lot zyn zaak ter hand had ge
nomen en dat iedere stap, dien hy deed. ieder
woord dat hy sprak in dat gedenkwaardige
uur, deel uitmaakte van de nieuwe wending
die zyn leven nemen ging.
Verslagen ging hy zyns weegs.
Hy was binnen de hekken van het park
voor het eigeniyk goed tot hem doordrong
Toen ging hy naar den rand van den vijve'.
maakte zyn zakdoek nat en wreef de ergste
modder af. Terwyi hy hiermee bezig was, ka -
meerde hy voldoende om te glimlachen by het
herdenken van Seymour's lofspraak.
King Dick. gromde hy. De tyden zijn
veranderd, sedert ik het laatst dien naam
hoorde! Hemel, vyf jaren kunnen wonderen
verrichten!
En werkeiyk. dat kunnen vyf seconden ook,
als de wonderen er maar zyn!
Royson ontdekte, dat het bijna elf uur was
en om tien minuten over elf had hy ergens op
een kantoor moeten komen. Hij had gesolli
citeerd als secretaris, een positie, waarvoor
grondige kennis van Fransch vercischt was en
hij werd ontvangen door een blufferig, paffe
rig mannetje met bakkebaarden, voor wien
hij op het eerste gezicht al een hevige anti
pathie kreeg. Blykbaar was het gevoel weder-
keerig. Dick Royson had iets veel te voor
naams om een plomp, eigengereid plattelands-
afgevaardigde aan te staan.
U bent laat, meneer Royson, begon het
parlementslid.
Ja. zei Dick.
Stiptheid
Juist, maar ik werd opgehouden door een
ongeluk met een rijtuig.
Zooals ik juist wilde opmerken, zeide de
volksvertegenwoordiger op zyn meest indruk
wekkende wyze, is stiptheid in zaken een
conditio sine qua non. Ik heb al een anderen
secretaris aangesteld.
Arme drommel!, zei Dick.
Hoe durft u het wagen, meneer, op die
manier tegen my te spreken?
Ik ken uw nieuwen secretaris niet, maar
nadat ik u gezien heb. heb ik medeiydcn met
hem.
Om beschaamde schavuit
Maar Royson was al gevlucht.
Op zyn verdere wandeling ontmoette hy een
stoet, die Northumberfand Avenue in kwam.
Politie bereden en te voet, ging voorop. Daar
achter marcheerden de werkloozen duizenden.
Als ik in Londen blijf, mompelde hy in
zichzelf, zal ik een dikken agent uitzoeken en
met hem vechten. Dan zal ik in de kast ko
men en mijn naam in de courant en myn oom
zal het lezen en een beroerte krijgen en van
woede dood gaan. Ik wil echter niet, dat mijn
oom een beroerte krygt en sterft en dat ik
me aansprakelijk zal voelen voor zyn dood.
Dus moet ik emigreeren!
Plotseling dacht hy aan de wti6rden van
Baron von Kerber. Hy zocht in zijn zak naar
het kaartje. „Baron Franz von Kerber, 118
Queens Gate W", stond er op.
Het ïykt een Oostenryksche naam. peinsde
hy. Maar het meisje was een Engelsche en een
volbloed Engelsche ook! Wat zei hy ook weer?
Juist het soort werk voor een man met ver
stand en moed. Wel, ik zal dien grapjas maar
eens gaan opzoeken. Als hy iets voor me te
doen heeft, dat geen misdaad Is, ben ik zyn
man. En als hy niet helpt, zal ik morgen Jack
Seymour opzoeken en hem vragen of hy my
naar Zuid-Afrika helpen kan.
Royson zwierf de rest van den dag door de
9traten, at langzaam zyn middagmaal, telde
zyn geld na: zeventien shilling by elkaar, ging
het Brltsch museum binnen en drentelde door
de galeryen tot hy er uit moest. Toen kocht
hy een courant, ging thee drinken en bestu
deerde de vertreklijsten van dc schepen. Zyn
volle attentie was geconcentreerd op Zuid-
Afrika. Da», de baron in zyn mooie bontjas hem
aan een geschikt baantje zou helpen, leek hem
niet waarschijniyk.
Niettemin ging hij om 7 uur naar Queens
Gate no. "'18. De dienaar die hem opendeel,
scheen hem te verwachten.
Mr. King?, vroeg hy. De vraag trof
Dick als onweerstaanbaar komisch.
Iets dergeiyks, antwoordde hy, maar dc
dienaar had een gezicht als een wassen beeld.
Hierheen, mr. King.
En Royson volgde hem een breede trap op,
zich verbazend over de toepasseiykhcid van
den naam!
HOOFDSTUK II.
De overeenkomst.
Baron Franz von Kerber was in avond-
costuum. Hy was verdiept in dc fcestudeering
van een vergeeld document, toen Royson
werd binnengelaten in het vertrek; eigeniyk
een salon, welke de tegenwoordige bezitter in
een ruime studeerkamer had veranderd. Een
reusachtige kaart van de Roode-Zec kósten,
uitde hand geteekend en gekleurd, hing aan
een der wanden; er lagen verscheidene
kaartrollen op een tafel opgestapeld en een
groot aantal boeken, voornameiyk oude dcc-
len, was op planken gerangschikt of op den
vloer en de stoelen opgestapeld. Dit was de
kamer van een studieus man. Von Kcrber's
elegant uiteriyk kreeg een nieuw rellef door
zyn omgeving.
Dit alles merkte Royson op, vóór de baron
opkeek van het oude stuk. Dit vereischto
zorgvuldige studie, want het was in Perzisch
Arabisch geschreven.
Ah, het doet me genoegen u te zien,
mynheer King, zei hy minzaam. Neemt u
daar plaats en hij wees op een leegen stoel.
Dick wachtte tot de deur gesloten was.
Waarom noemt u me „King"?, zei hy,
zoo heet ik niet, maar het is werkeiyk bui
tengewoon, dat u daarop is gekomen, omdat
het een deel is van den bijnaam, dien ik op
school had.
Hy was nu volkomen op zyn gemak. Ar
moede en zorg kunnen zelfs een Napoleon van
zyn stuk brengen, maar Richard Royson was
in sommige opzichten hard als graniet en
enkel het besluit om naar Zuid-Afrika te
gaan had de sombere gepeinzen van dien dag
uit zyn gedachten verbannen.
Ik meende te hooren, dat de officier, die
tegen u sprak in Buckingham Palace Road,
u King noemde, legde Von Kerber uit.
Von Kerber legde het Arabische document
onder een papierweger.
Wat 1» een naam?, citeerde hy glim
lachend. Hebt u bezwaar, dat ik voortga u
King te noemen? Het ls kort en gemakkeik
te onthouden en jullie Engelsche namen zijn
nog moeiiyker dan jullie taal, die al lastig
genoeg is. niet?
Dan kunnen we het daarop houden,
stemde Royson toe.
Dat dacht lk wel. Wel. laten we ter zake
komen. Wat kent u allemaal?
Het zou misschien beter zyn als u me
vertelde, wat u van me verlangt.
(Wordt vervolgd.)
