Brabantsche
Brief
doetje qoed!
Hei GeHeim unn
l _vö/z Dré
De
Torrance
Esdale
Radioprogramma
Amico,
Ulvenhout, 18 April 1940.
Ja, dat mót verteld worden! Hoe ernstig
de tijen dan ook meugen zijn! Maar ...deus
zijn ook Brabantsche Brieven enne... 't
is mee alles wat Brabants is zóó gelegen: daar
bleft altij, maar ook altij, nog 'n gat in den
dichtst-bewolkten hemel open, waar den lach
van'nen zonnepiek deurvalt.
Misschien verstade 't nie, maar toch waag ik
'r 'n veurbild aan; laat ik zeggen 'n... begra
fenis.
'k Heb er oe al 'ns een beschreven g'had,
maar da's alweer wat jaren gele jen: de uit
vaart van Pieternella van den Heuvel z.g.
van den Jaan zijn eerste vrouw.
Ik heb, vaneigens al mennigt zoo'n plechtig
heid meegemokt. En mee bevende beenen, 'nen
brok in de keel en 'n snuffende neus gestaan
langs den verschen grafkuil op 't stille kerk-
hoveke, waar ge zelfs den pas gedolven aerde
onder oew voeten hóórt koeken. Waar den wind
ritselt in den gebedenboek van 't pastorke,
waar 't nog stiller is, dan in de kerk, want elk
lawijt wordt er dalijk bij den kraag gepakt
deur 't seerjeuze windeke, dat geruischloos en
kordaat elk gerucht wegdraagt, de bosschen in.
Daar is maar èèn geluid, waarvan 't wakend
windeke afblyft: 't dof gerucht binnen den
graf greppel...! Ja, 't is 'nen strengen suisse,
dat kerkhofwindeke, maar genogt.
Ik wou gezeed hebben g'had: 'k heb al men-
nigten keer mee zoo'n stel hooggehoeide,
plechtig-zwarte, snotterenden Brabanders
zwijgend den terugtocht ondernomen van 't
kouwe kerkhof naar 't werme sterfhuis, waar
't vrouwvolk ondertusschen de tafel piekfijn
had gedekt, de versche franskes van denFielp
'nen krokanten ovengeur spreidden uit de
royaal gevulde schottels, den steuvigen koffie
smakelijk rook deur den huis vol „Zondag-
sche" menschen, mild gestemd veur malkander
in 't gedeelde verlies, den samen-uitgestanen
ermoei op 't kerkhof, den gezamenlijken trek
in den Fielp z'n brooikes, rijk beleed mee vet
ten kèès. En ik zou 'nen huichelèèr zijn. als
ik 't anders zee, maar na den zenuwvretenden
uitvaartdienst, zenuwvretenfi vanweuge 't
vrouwvolk in re kerk, na de kou daar bij
dieën grimmigen kuil, waar ge èènen grooten
troost had... dat go 't eigens nog nie waart
die daar alleen moest achterblijven dalijk,
ik zeg, 'k zou 'nen huichelèèr zijn al9 ik 't
anders zee, maar dan is de stemming van die
Zondagschgekleede menschen, in 't veuruit-
zicht van 'n goei maal er eene van in-d'hand-
jes-wrijven! 't Zondagsch pak, den witten
zakdoek (inplek den rooien) de goeie sigaar,
de kameraads, de Wit-godekte tafel, den wer-
men huis, allee, daar is minder noodlg om
den Brabander in... in feestelijke stemming
te krijgen. En dan is er eltij minstens wel
éénen wijsgeer, die op den sjuusten oogenblik
komt beweren, dat den Nelis tocli 'nen schoo-
nen leeftijd had bereikt, dat ie nou toch maar
uit z'n lijen is, dat ie eigenlijk goed-af is nou
enne... dat ie zoo tevrejen in de kist lag. Dat
leste wil dan zeggen, dat 't lijk ergens al die
veurdeelen nie teugen zou willen spreken.
Méér... sodejuu, wa was 't koud ee, op da
kerkhof...! Veul instemming, veul handjes-ge-
wrijf en dan, vaneigens, dan kan den naastbe-
staande. getroost tot in zijnen pit, slecht na
laten 'n borreltje te offeren- dat -oe-van-
binnen wermt.
'sMergens om 'n uur of elf begint zoo'n
ïykmaal en als menaar pastoor dan 's middags
om 'n uur of twee komt mee z'n „briefkes",
FEUILLETON
door: Roy Vickers
„Beste Gerald," schreef zij, „de betrek-
King jouw betrekking, is er eindelijk. Vijf
tien honderd pond per jaar, een drie jarig
contract en eeuwigdurende voortzetting, in
dien je er niet met de kas van door gaat! In
Mexico. De baas heet H. K. Massiter, den-
gene voor wien ik hier in Torquay werk. Hij
wil natuurlijk met je kennismaken, voordat
hij een definitieve beslissing neemt, maar het
komt in orde. Dat weet ik. Donderdag aan
staande moet ik je aan hem voorstellen.
Hü stelt slechts één conditie, Gerry, name
lijk, dat je getrouwd moet zijn. Dus ben ik
vanochtend naar het registratiekantoor ge
gaan en vertelde hen, dat ik Donderdagmor
gen hier met je wilde trouwen Dat wil ik
werkelijk. Ik heb het mijn heele leven ge-
wenscht. En als jU het niet gewild had zou
ik het altijd gewenscht hebben. Den laatsten
tijd vonden wij elkaar misschien zenuwach
tig, maar het gaat er toch om. dat er voor
ons beiden geen ander kan bestaan.
Mijn werk in Mexico bestaat uit mannen
verbinden, die in jouw machinleriën verward
raken en je te beschermen tegen de plaatse
lijke 9choone vrouwen die, naar ik begrijp,
moeilijkheden veroorzaken. Je kunt je niet
voorstellen, hoe keurig de baas my dit alles
uitlegde (tusechen twee haakjes, hjj is een
stille vennoot, die in New York leeft). Indien
ik je ooit van iemand anders moet redden,
hoop ik werkelijk, dat ik het geval ernstig
zal inzien, want, ondanks je verschrikkelijke
bedreiging mij te laten loopen en een aanhan
kelijk dweepziek kind te nemen, kan ik me
niet voorstellen, dat je ooit iemand anders
zult zien dan my. Want ik, Gerry, zie alleen
jou.
pS.
Op verzoek Donderdag aanstaande geen
bloemen En in 's hemelsnaam koop geen
„cadeau voor de bruid". Wij zullen eiken cent
noodig hebben, totdat we onze vijftien hon
derd pond per jaar krygen. Heel veel liefs, je
eigen Torrance."
zy sloot de enveloppe wilde den brief
eerst naar zijn club sturen. Maar misschien
ging hy daar niet heen op zyn weg door
begrafenissen zijn duur en gloeiend con
tant, - dan wordt ie in de mooie kamer ge
laten, by twintig hooge hoeien, die op de sprei
van de bedstee staan en straks allemaal mee
'nen verkeerden eigenaar weer huistoe gaan.
Ik heb na m'n trouwen, nou virtig jaren ge-
lejen, nooit meer zoo'n dink gekocht, maar
den eenen keer is ie me te groot als ik 'm
weer uit de doos haal, den anderen keer te
klein, mankement dat mee „de krant" er in
of er uit altij rap verholpen is; soms valt ie
me méé veur zijnen leeftyd, soms valt ie me
hard teugen al is ie dan virtig jaren oud en
dat zit 'm allemaal in die trieste uitvaarten,
waar we mee rooie kopkes. klc*ne oogskes en
'nen wiebelenden hoogen hoed vandaan ko
men...! Ik wou zeggen: als meneer pastoor
dan komt afrekenen mee nog 'n paar gepaste
troostwoorden, dan is 't 'n heele toer veur
de„werm geworden" lijkgangers, om zóó
stil te zijn, dat meneer pastoor zyn troost
woorden nie deur den huis werlen als 'n late
sneeuwbui in 't voorjaar.
Of ie zoo'nen „held" is, die z'n eigen van
gevaar, chagryn en teugenslag maar weinig
aantrekt
Belange nie! Ik heb altij 't gedacht, dat
sjuust onder de „grootmoelige" Brabanders
weinig heldendom tiert. Ik merk dat nog meer
in de leste tyen! Bijna eiken Brabander is er
van overtuigd, dat den eersten bom, die uit de
locht valt, sjuust op zijn huizeke terecht
komt...!
Maar...
't Is hier zóó: als t' ooit tot 'nen Noorsch of
Finsch drama moest komen hier, als bij 'nen
z.g. luchtraid de openbare schuilkelders vol lie
pen mee vluchtende weerloozen, dan dan
braken ze hier over malkaar den nek, om rap
onder den grond te komen, maar... als ze twee
minuten daar hadden gezeten mee kloppend
hart, in den stillen, onheiLspellenden donker,
dé.n...
dan gebeurde er al iets, of wierd er iets ge
zeed, dat 'nen klaterenden masalach uit den
grond over de verlaten straat daverde!
Zóó zijn Brabanders.
Ennemisschient getuigt zoo'nen aard
toch iets van heldenmoed. Nie van den moed
om te sterven dan, maar van dien om te
leven!
Enne... da's teugenwoordig ook nog wel iets,
amico! Gèren, heel gèren leven, als t' even kan
léchend leven, in tyen als deus, de vol zijn van
gevaar van zurg, van onrecht, van nooddruft,
da's ook nog wel iets!
En fier boekstaaf ik deus eigenschap van
m'n eigen Volk, dat eenen bonk levenslust is,
ook nou nog, nou 'n ander soort van helden
dom heel Europa tot één koud kerkhof pro
beert te maken!
En in deus verband wil ik er veur m'n eigen
dan nog wel bijpotlooien, da'k heelegaar nie
neerzie op 'nen Konig Christiaan van Dene
marken, die den zedelyken moed had, veur 't
front van de heele weareld erkennen, dat ie
nie kost vechten mee honderd zuivelboeren
teugen tienduizend soldaten! Penneridders,
die 't deus dagen anders beweerden in Neder-
landsche kranten, hebben daarmee veurgoed 't
recht verspuld om deuze weareld 'n „gekken
huis" te noemen. Gekken spreken nooit van 'n
krankzinnigengesticht. Ze zitten er in en ver-
siyten 't veur 'n hoogeschool of zoo iets.
Als ge vecht, vecht dan veur oew Leven!
Vechten veur den dood doet 'nen dollen stier!
Maar zoo ben 'k wyd van m'n champieter
gedoold: den Jaan!
'k Heb oe verlejen week geschreven g'had,
hoe Dré III op 'nen dag alleen veromgerejen
kwam uit de stad, mee de boodschap, dat den
Jaan op 't politiebureau zat. Want, ge wit,
den Jaan rijdt nou mee in plek van den Eeker,
omdat die veur z'n examen zit. En den Jaan
als die eenmaal naast Dré III op den bok zit
van den groentenauto, wil dan alle dienders
uit de stad trotseeren, omdat... ja. hij zegt
't zoo wel nie, maar dé&r zit eigeniyk 't zeer,
omdat ie als oud-pliesieman-mee-dertig-
dienstjaren gekend wil zyn deur de heele stad-
sche prinsemary.
Nou... hy heeft z'nen zin! Ze kennen 'm
nou; alleen veul anders dan hy 't bedoeld had!
Hy is nou om zoo te zeggen „veur 't lest
gewèèrschouwd" en by 'n volgende gelegen
heid wordt ie op den bon geslingerd zoo groot
als ie is, al had ie honderdentachtig dienst
jaren als sherif-van-Ulvenhouf!
't Gong zóó:
Op 'n critiek verkeerspunt in stad, moest
Dré III stoppen, mee zynen wagel. En toen
den agent zynen kop deur 't raamke stak, om
den Dré te gaan vertellen hoe ie ryen moest,
wijerop was de straat opengebroken,
toen liet Janus „den klep" nie uitspreken,
maar hy commandeerde: „gas, Dré!"
Den Jaan moest uitstappen. En hy vond 't
'n vuile straek van den Dré, zee-t-ie 's avonds,
dat die toen nie hard weggerejen was! „En
m'n nommer dan?" vroeg Dré ITI.
„Nommer?! Nomm... eow! Och, die vrekte
nommerrommel ook...!"
Afijn. Als den Jaan kwaad is, dan zee-t- ie
wat-ie wil, mooi en liliyk deur malkaar en 't
hangt dan ook aaneen als droog zand. Zoo mee
dieën diender.Dien begost ie uit te leggen,
dat die 'nen melkmuil was, die misschient nog
nooit 'nen gèèven moordmet-voorbedachten
radeindenveurdennachtrustbe
stemdentydgepleegd—invereenigingen
meteensamenweefselvanverdichtse
lendeverwachtingenopwekkend tot
afdryvingvanmaar wyer kost Janus
nie geraken mee zynen straf rechtporpourri!
Want toen ie 'm tot zoowijd had ten beste ge-
gegeven, toen wierd ie by den erm genomen en
't klabakarium ingeloodst.
Daar hadden ze 'm in 't wachtlokaal am-
part gezet en toen was ie begonnen mee heel
erg collegiaal te doen! Hy had beweerd: „als
straks de annexatie er deur is en juilie ko
men by ons surveljeeren, jongens, dan zal 'k
oe den weg wel 'ns efkes leeren naar de ver
dachte spelonken en zoo. En 'k zal oe helpen
bij d'opsporing van de misdadigers, want als
ik de sporen van 'n misdaad zie, dan kan 'k
oe zoo vertellen, wie 't misdryf bedreef. Ik heb
ze leeren kennen by ons, in die dertig jaren,
da'k zooveul als chef van de pliesie was!"
„Maar daar gebeurt by jullie toch nooit
iets?" zeeën ze 'm.
„Allicht nie! Daar was ik by, jongens!"
De dienders keken malkaar 'ns aan, knip
ten oogskes. En den Jaan presenteerde z'n ta
baksdoos. „Stoppen?"
„Wy wilen wel stoppen," zee er eenen:
„maar gy wilt nóóit stoppen als wy oe dat
vragen in stad!" En ze rookten z'n tabaks
doos schoon leeg...! Zoo ...eh... collegiaal!
meugelijk.
Na 'n uurke van dieën comedie was den
Jaan opgestaan en had gezeed: „kom, 'k zal
'ns gaan. 'k Zit hier m'nen tyd maar te ver-
Iketsen en de vrouw wacht mee 't eten!
Goelendag samen!
Maar zóó kwam ie er toch nie af, den glad
dekker. Hy moest wachten, vertelden ze 'm, op
den commissaris en die kwam pas om tien uur
dieën avond...! 'tWas op deus moment half
vyf...!
Toen was ie efkes heel stil geworden. En 'n
bietje wittekes om z'nneus. Maar na 'n kwar
tier had ie 'n andere smoes.
Hy stelde veur, om „dan maar" teugen tie
nen even ver om te komen.
Dat gong ook weer moeiiyk, wierd hum ver
teld, want dat was teugen de gewoontes van
't broo.
't Zweet brak den Jaan uit. „Gewoontes, ge
woontes?" vroeg ie. „Ik ben toch ginnen
gewone? Ik ben toch alty nog zooveul als 'nen
collega!"
„Jawel, dat was wel zoo, en daarom hadden
ze ook grif z'n tabaksdoos leeggerookt, maar...
de rest gong den commissaris aan!"
Den Jaan veegde 't zweet van z'n veur-
hoofd, barstte van allerleie pittige invallen,
die hij moest binnenhouwen en na vyf minuten
had ie 't gevonden: „den commissaris hoefde
eigeniyk nie te weten, dat...
Ze keken 'm vragend aan. Janus zee: „die
kearels motte alles mee den paplepel inge
ven!"
„Dat... eh ...dat den ouwen chef-veldwach
ter hier was," mokte-n-ie er van.
„Dé's waar!" had er 'nen diender uitge
roepen en Janus stond op. „Maar... Janus stond
al op 't rapport...!"
Toen stelde Janus heel minzaam veur, of
de dienders „te samen en in vereeniging efkes
valschheid in geschrifte wilde plegen, ze zou-
wen toch 't blad kunnen uitscheuren!"
Maar dat leek volgens éénen „collega" weer
ZONDAG 21 APRIL 1940.
Hilversum I. 1875 en 414.4 m.
8.30 NCRV. 9.30 KRO. 5.00 NCRV. 7.45—
11.30 KRO.
8.30 Morgenwyding.
9.30 Gramofoonmuziek.
10.00 Hoogmis.
11.30 Gramofoonmuziek.
12.15 Ervaringen met de pachtwet", causerie.
12.35 Gramofoonmuziek.
12.45 Berichten ANP.
1.00 Boekbespreking.
I.20 KRO-orkest.
2.00 Godsdienstonderricht.
2.30 KRO-orkest.
3.00 Nederlands strijkkwartet. (3.20—3.40
Gramofoonmuziek
4.00 Gramofoonmuziek.
4.30 Ziekenhalfuurtje.
4.555.00 Gramofoonmuziek.
5.05 Gewijde muziek (gr.pl.).
5.50 Nederlandsch Hervormde Kerkdienst.
Hierna (Gewyde muziek (gr.pl.).
7.45 Berichten.
7.50 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, mededeelingen.
8.15 Vroolijk programma.
9.00 Reisbeschryving.
9.30 Stedelijk orkest van Maastricht
10.00 Rococo-octet.
10.30 Berichten ANP.
10.40 Epiloog.
II.001—1.30 Esperanto-lezing.
Hilversum II. 301.5 m.
8.55 VARA. 12.00 AVRO. 5.00 VARA. 6.30
VPRO. 8.0012.00 AVRO.
8.55 Gramofoonmuziek.
9.00 Berichten.
9.05 Tuinbouwhalfuurtje.
9.35 Gramofoonmuziek.
9.45 Causerie: „Pers-, radio- en muziekcul
tuur".
10.00 Berichten.
10.01 Residentie-orkest (opn.).
10.40 Declamatie en gramofoonmuziek.
11.00 De Krekels.
11.30 Rosian-orkest.
12.00 Cyclus „Onze Weermacht".
12.25 Duo „Ja" en orgelspel.
12.45 Berichten ANP. Gramofoonmuziek.
1.00 Da Capo-orkest.
1.30 Causerie: „De gesproken mailbrief",
1.50 Gamelanmuziek (opn.).
1.55 Declamatie.
„te veul op 't uitlokken van 'n strafbaar feit",
waarvan den commissaris ook weer weten
moest, goed beschouwd...!
Toen was den Jaan weer opgestaan en had.
gevraagd of hij nou 'ns zeggen zou, hoe hy
over huilie docht!
Waarop ie ten antwoord kreeg, dat daar
niks teugen was, maar of ie dan een minuutje
zou wilen wachten, tot ze allemaal papier en
inkt veur zich hadden!
Amico, den eigensten nacht, om twaalf uur,
stond den Jaan hier teugen de deur te stam
pen. Wild was ie. Dré!!
„Ja, Jaan!" riep ik uit de bedstee.
,,'k Staai hier ai 'n kwartier te kloppen. Gif
me oew geweer!"
„Wa motte daar mee doen, op zoo'n laat
uur?"
,,'k Gaai 't heele pliesiercorps in de stad uit
roeien! Als ik dat niet eerst doei veur ik gaai
slapen, zal. ik vanden heelen nacht gin oog
kunnen toedoen!"
Ik stond op, en zoomaar ,in m'n hemd ,op
bloote beenen, gaf 'k 'm m'n geweer. „Aste-
blief, Jaan!"
„Stik," zee Janus en liep hard weg. Zonder
geweer.
Toen kost ik tenminste slapen...!
Die affaire van Dré m, amico, die wit wat!
Afyn, ze marcheert kolossaal en da's 't ver-
naamste!
Maar nou schei 'k er toch af. Veul groeten
van Trui, Dré III, den Eeker en als alty gin
horke minder van oewen t.a.v,
DRÉ.
Of den Brabander zoo „hard" is..."? Be-
lange nie! Hy heeft, op trieste momenten, rap
:n „vuiltje in z'n oogen" of 'n „verstopten
neus"!
Londen. In elk geval ging hij dadelyk naar
oom Julius. „Den heer Gerald Saranack, p.a.
den heer Julius Saranack, Huize Hillfoot,
Landkey Road, Callingham, Kent."
Zy ging naar beneden en gooide den brief
in de hotelbus, daar zy wist, dat de middag
lichting al geweest was. Voor Donderdagoch
tend was hy al lang in Callingham.
Een piccolo kwam naar hem toe.
„Juffrouw, complimenten van meneer Mas
siter en hy gebruikt de lunch op zyn eigen
kamer, en of u morgenmiddag weer wilt ko
men." Torrance lachte in zich zelf. Klaar-
blijkelyk kon niets haar romantisch denken
den baas overtuigen, dat zy zich heelemaal
niet als een bruid en zenuwachtig voelde, en
dat zy nooit veel luchtkasteclen bouwde. Of
dacht hy misschien, dat zy een paar uur vry
wilde om een uitzet te koopen?
„Ik kan beginnen met myn flat te verhu
ren," dacht Torrance practisch, ,laat ik eerst
een briefje aan Garnian Tuby schrijven,
dat de huurder tegen het eind van de maand
de flat in gebruik kan nemen. Of zou meneer
Massiter dat te practisch vinden? Bewaar
me, die ouwe baas geeft je nog een gevoel
of je drie en tachtig bent! Misschien kan ik
toch beter even naar boven gaan, om in styi
het huwelyksgeluk te overpeinzen."
HOOFDSTUK IV.
Het antwoord.
Toen Torrance den volgenden ochtend naar
het terras ging om haar baas de post te
brengen, verwachtte zij. dat zy weer zakelijk
tegenover elkander zouden staan, doch de
heer Heer Hartlandt K. Masister scheen
hoewel hy zijn correspondentie op zakelijke
wijze behandelde meer bezorgd te zyn om
haar toekomst dan om de zyne.
„Weet je wel, dat je mij aan het nadenken
hebt gebracht," bekende hy haar, terwyl hy
in het wintersche zonnetje op en neer stapte,
„ik heb den halven nacht wakker gelegen om
er over na te denken wat je wel tegen my
zou zeggen, als die toekomstige man van jou
my toch niet zou bevallen."
„Dan zal ik u myn excuses aanbieden, dat
ik uw tyd verknoeid heb en aan Gerald, om
dat ik een man onder valsche voorwaarden
veroverd heb; en ik zal doorgaan met myn
werk."
„Dan is er nog iets. Naar wien kunnen
jullie gaan, als ik jullie daar in Mexico ont
sla?"
„Naar Gerald's Oom Julius. Die oude Ju
lius Sarananck. Hy is niet bepaald ryk, maar
hy zou ons altyd in huis nemen, totdat Ge
rald iets anders kreeg."
„Meneer Julius Saranack? Dien naam ken
ik toch? Niet rijk. zei je? Gek. Ik dacht
enfin, als jullie dien hebben, dan zyn jullie
tenminste niet heelemaal zonder familie, in
dien de nood aan den man mocht komen!"
„Maar u zult Gerald nooit ontslaan omdat
hy zyn werk niet goed doet. Hy is werkeiyk
ongeloof ïyk..."
„Die gevolgtrekking heb ik al gemaakt.
Maar ik zou volgende week de heele zaak
kunnen verkoopen."
„O, maar dat moet u niet doen... U zoudt
ons toch zoo niet laten zitten, meneer Mas
siter?"
„Zeker niet, juffrouw Esdale. Het eenlgste
doel in myn leven is voor een hechte basis
van dit huweiyk te zorgen. Weet je wel, dat
het jaren geleden is, dat een huweiyk my
interesseerde? Maar ik kan er geen genoegen
mee nemen, dat alles zoo stilletjes gaat. Ik
wilde dat je my..."
„Wilt U voor my getuigen?" viel Torrance
hem in de rede, op die manier een mogeiyk
aanbod ontwykcnd, om voor een lang en
kostbaar bruilofstmaal te zorgen, „dat zou
ik geweldig leuk vinden. Ik zat er juist over
in, wie ik moest vragen. Gerald kan natuur
lijk oom Julius vragen, maar ik..."
„Wat is er, juffrouw Esdale?"
„Niets," antwoordde zij opgewonden, „maar
daar komt oom Julius aan, hy staat daar
by die balustrade. Ik heb hem gisteren getele
grafeerd ik vrees, dat hy zich in den datum
heeft vergist en denkt, dat het huweiyk van
morgen plaat9 vindt. Wat zal hy kwaad zijn!
Mag ik hem u even voorstellen? Hij is ge
weldig ouderwets, maar u zult hem wel sym
pathiek vinden."
Mettertijd hoorde Scotland Yard natuurlyk
alles omtrent dit bezoek van den ouden heer
aan Torquay hetgeen plaats vond den dag
voordat hy vermoord werd. Maar eigenaardig
genoeg werd het met een aanteekening:
„Oorzaak accoord" terzyde gelegd.
Julius Saranack was een typisch man om
te zien. Hij zag er uit als iemand uit de
vorige eeuw.
Hy droeg een erg ouderwetsche, gekleede
jas en groette, door zyn hoogen zyden hoed
af te nemen.
„Hé, oom Julius, mag ik u..."
Al was Julius Saranack ouderwets, hy nam
niet de minste notitie van den Amerikaan.
„Wat beduidt dit, Torrance? Wat beduidt
dit? Al jaren zyn jy en Gerald verloofd. En
nu schryft hy my Ineens, dat hy plotseling
met de een of andere Engelsche vrouw in
Spanje is getrouwd. Wat heeft dat te bedui
den?"
De heer Massiter draaide zich om en liep
regelrecht het hotel in.
2.00 Boekenhalfuur.
2.20 Reportage voetbalwedstryd.
4.30 Dansmuziek (gr.pl.).
4.55 Sportnieuws ANP.
5.00 VARA-orkest.
5.30 Voor de kinderen.
6.00 Sportpraatje.
6.15 Sportnieuws ANP.
6.30 Toespraak: „De V.C.J.C.-Kampen".
7.00 Nederlandsch Hervormde Kerkdienst
8.00 Berichten ANP, mededeelingen,
8.20 Peter Kreuder met zyn solisten.
8.45 Hersengymnastiek.
9.15 Vervolg concert.
9.35 Radiotooneel met muziek.
10.10 Omroeporkest, gem. koor en solisten.
11.00 Berichtten ANP.
11.10 AVRO-Dansorkest.
11.4012.00 Gramofoonmuziek.
MAANDAG 2 2APRIL 1940.
Hilversum L 1875 en 414.4 m.
NCRV-uitzending.
8.00 Berichten ANP.
8.05 Schriftlezing, meditatie.
8.20 Gramofoonmuziek (9.30—9.45 Geluk.
wenschen).
10.30 Morgendienst.
11.00 Christ. lectuur.
11.30 Gramofoonmuziek (12.0012.15 Berlclfc»
ten. Om 12.30 Berichten ANP).
12 40 Amsterdams Salonorkest en gramo-
foonmuziek.
2.00 Voor scholen.
2.35 Vervolg concert.
3.00 Tuinbouwpraatje.
3.40 Gramofoonmuziek.
3.45 By'bellezing.
4.45 Gramofoonmuziek.
5.156.15 Kinderuur.
6.20 Orgelspel en gramofoonmuziek.
7.00 Berichten.
7.15 Vragen in verband met het Paasfeest.
7.45 Gramofoonmuziek.
8.00 Berichten ANP, internationaal overzicht,
herhaling SOS-berichten.
8.25 Mannenkoor „Die Haghe Sangers" en so
listen.
9.40 Herhaling luisterwedstrijd.
10.00 Berichten ANP, actueel halfuur.
10.30 Apollo-ensemble en gramofoonmuziek.
11.25 Gramofoonmuziek.
Ca. 11.5012.00 Schriftlezing.
Hilversum U. 301.5 m.
Algemeen programma, verzorgd door de
VARA. 10.00—10.20 v.m. VPRO.
8.00 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
10.00 Morgenwijding.
10.20 Pianovoordracht.
10.50 Declamatie.
11.10 Gramofoonmuziek.
11.30 Orgelspel.
12.00 Gramofoonmuziek.
12.15 VARA-orkest.
12.45 Berichten ANP, gramofoonmuziek.
I.00—1.45 VARA-orkest en solist.
2.00 Residentie-orkest en solisten (opn.).
2.55 Gramofoonmuziek.
3.00 Declamatie.
3.20 Residentie-orkest (opn.).
4.00 Zang en piano.
4.30 Voor de kinderen.
5.00 Gramofoonmuziek.
5.306.00 Orgelspel.
6.05 Amusementsorkest „Sylvia" en solist.
6.45 Gramofoonmuziek.
7.00 VARA-Kalender.
7.05 Gramofoonmuziek.
7.10 Voor de jeugd.
7.30 Viool en piano.
8.00 Herhaling SOS-berichten.
8.03 Berichten ANP.
8.15 Rosian-orkest.
9.00 Gramofoonmuziek.
9.10 De Ramblers.
9 40 Herhaling luisterwedstryd.
10.00 Zang en orgel.
10.40 Cor Steyn's Accordeon-Band en soliste.
II.00 Berichten ANP.
11.1012.00 Gramofoonmuziek.
HOOFDSTUK V.
Stille handdruk.
„Dat kan niet."
„Als je flauw gaat vallen," drong oom Julius
bezorgd aan, „zou je dan niet beter naar bin
nen gaan? Hier kun je nergens gaan zitten
en voor my is het te koud om in dit jaarge-
tyde stil te blyven staan... Het nieuws deed
my zelf byna flauw vallen, Torrance. Ik ben,
geloof ik, nog versuft. Dat Gerald met iemand
anders dan met jou zou trouwen..."
„Dat kan niet."
„Dat dacht ik ook. Eerst kwam ik tot de
overtuiging.dat je ruzie met hem had gehad
hem had weggezonden. Hy moest toch ge
dacht hebben, dat hy niet meer verloofd was,
meende ik. Ik ontving je telegram waarmee
je me verzocht nou ja, ik ontving je tele
gram. Wat is er toch gebeurd? Wanneer zag
je Gerald voor het laatst? Hoe namen jullia
afscheid?"
(„Weet je wat jy noodig hebt, zoo'n dwe
perig kind, dat altijd om je heen hangt, en je
den heelen dag vertelt, hoe knap je bent...
Misschien heb je geiyk. Misschien heb ik dat
ook wel noodig... Ga ér zoo een zoeken... Mis
schien doe ik dat ook wel").
„We moeten of naar binnen gaan of heen
en weer loopen, Torrace. Ik mag geen kou
vatten. Ik stel voor naar binnen te gaan. Je
ziet er uit, of je niet in staat bent om nog
een stap te doen."
„Ik heb niets. Heusch, ik zal niet flauw
vallen."
zy wendde zich bruusk om en leunde tegen
de steenen balustrade. Zy was niet van plan
te gillen of te huilen of te keer te gaan. Zy
zag hun beider leven het hare en dat van
Gerald alsof zy op het punt stond te ver
drinken. Op dat oogenblik was zy zich bewust
van een enorme en overstelpende verbazing.
Zy had een gevoel, alsof zy zee gekozen had
op een prachtig, sterk schip en dit plotseling
onder haar voeten teniet had zien gaan en
zinken, met de haven in zicht.
,,'t Kan niet."
„Loop een beetje heen en weer, Torrance.
Misschien krijg je dan je zelfbeheereching
weer terug. Zal ik iets voor je laten halen?"
zy schudde haar hoofd en liep met den ou
den heer mee. Zwijgend liepen zy het terras
op en neer. Hoeveel jaren geleden was het, dat
zy heir met dien aardigen Amerikaan op en
neer geloopen had, pratend over haar trou
wen en haar toekomst, van haar en van
Gerald? Hoeveel eeuwen geleden was het, dat
zy hem verzekerd had. dat Gerald nooit aan
een ander meisje zou denken?
,,'t Kan niet."
Wordt vervolgd.
