TARZAN
in den ouden tijd
en de
Hei GeHeim unn
PRACTISCHE
VACANTIE-JAPONNEN
vuren van Tohr
Vrij ster markt in
Schagen
Torrance
Esdale
„Wie ooit van slappe nering klaagt.
Cupido houdt zijn slijters",
xong men vroeger en wie thans op zachte
avonden door stille laantjes en paadjes
gaat, raakt er van overtuigd, dat die waar
heid ook nu nog geldt. Alleen de wijze
waarop de minncnden elkander vonden is
gewijzigd met de veranderde algemcene
zeden en gewoonten. Maar nog steeds
•peelt de „vrijagie" een groote rol in het
leven van den menech, als voorportaal van
één der belangrijkste gebeurtenissen, het
huwelijk. Dat het vrijen ook vroeger uiterst
belangrijk word gevonden, blijkt wel uit
de vele gebruiken die men in oude boeken
vindt beschreven, evenals uit de literatuur.
Waren niet Cats. Heinsius, Hooft, Wester-
baan en vele anderen in de zeventiende
eeuw de dichters van talrijke minnedichten,
waarin de liefde werd geprezen en de jon
gelingschap werd aangemoedigd de stoute
schoenen' aan te trekken en zich aan den
kleinen Liefdegod over te geven? Vooral
Cats was daar sterk in en zeer terecht gaf
Mr. Jacob Luyt het bevel aan de jonge
lieden:
„Cats met hart en zinnen eert,
Die met reden minnen leert".
Op het platteland was het gewoonte bij
feestmaaltijden lofliederen "te zingen op het
vrijen, welke gewoonte ook nog lang na de
zeventiende eeuw werd gehandhaafd. Ook
minne- en huwelijksgedichten werden ge
reciteerd, in Friesland b.v. één van den
Frioschen dichter Gijsbcrt Japiks, dat met
den goeden raad eindigde: „Wijsheidsraad
geleide Uwe schreden. Dan is 't vrijen als
't !>ehoort."
Voor onze voorvad was het veel moei
lijker om in aanraking te komen met hun
respectieve Dulcinea's, want de jonge
dochters stonden onder strenge tucht en
vertoonden zich zelden op straat. Wanneer
ze in het openbaar verschenen, waren ze
bijna altijd van oen chaperone vergezeld,
zoodat het dan ook al heel moeilijk was
met haar in aanraking te komen. Het be
gin van een vrijage gaf dus reeds de moei
lijkheid hoe met de jonge dame in kwestie
in aanraking te komen en haar zijn liefde
te verklaren. In de zeventiende eeuw was
één der eerste pogingen meestal door mid
del van een bloem of een ruiker, die aan
den deurklopper werd gebonden, te polsen
of het meisje in het algemeen iets voor een
bepaalden jongeman gevoelde. Werd de
bloem binnengehaald, dan was dat een
gunstig teeken. vond de jongeman het be
wijs van zijn liefde echter in de goot te
rug, dan was dat het teeken, dat het meis
je van geen enkelen aanbidder iets moest
hehlven.
Werd do bloemenhulde geaccepteerd, dan
werd enkele avonden achtereen een ruiker
nand en klopper gebonden, want de jonge
mannen van dien tijd gingen niet over één
nacht ijs. Wanneer ze er echter tenslotte
van overtuigd waren, dat hun uitverkorene
wel iets voor een nadere kennismaking
voelde, werden bloemen gegeven, die met
linten waren versierd, waarop spreuken
of gezegden stonden waaruit het meisje
kon afleiden wie de aanbidder was. Was
het de ware. dan behield ze de bloemen,
was het echter een andere dan zij bedoelde,
dan werd het houquet in de goot gedepo-
FEUILLETON
door: Roy Vicker»
25
„Dat was maar een rechercheur," zei Ge-
raid, „Torrance hoorde hem In den tuin en
toen ben tk naar buiten gegaan om te zien,
wie het was."
Schijnbaar wilde Annabelle het niet doen
voorkomen, alsof zy niets gezien had. Dus
•ei Torrance: „Gerald heeft de diamanten ge
vonden."
„O! En jullie wilden het voor my geheim
houden!" Zij ging naar Gerald toe en legde
haar hand op zyn schouder. „Gerald, ik vind
het niet prettig, wanneer je my als een
klein kind behandelt. Ik vind toch werkeiyk,
dat je mfj alles moet vertellen, al kan ik je
niet helpen; je weet toch, dat ik het zoo graag
wil doen."
Zooals altijd werkte Annabelle op zijn ge
voel. Gerald werd gedwongen zichzelf te ver
dedigen.
„Er gebeurt heusch niets," mopperde hjj
en voegde er aan toe: „Ik had je er morgen
ochtend alles over willen vertellen."
„Had je dat willen doen? Dan heb lk teveel
gezegd. Vergeef my." Zy bukte zich en kuste
hem, zooals hy geknield lag. op zyn wang.
„Maar het is niet geweldig belangrijk, Ge
rald? Wat zei die politieman er van?"
„Ik heb het hem niet verteld. We hebben
nog geen gelegenheid gehad, om ergens aan
te denken." Voordat zy kon antwoorden,
voegde hy er aan toe: „Onder het eten kwam
ik ineens tot de ontdekking, toen ik naar den
haard zat te staren, dat er iets verkeerds
aan was iets niet in orde."
Torrance hield haar adem ln. Hy ver
knoeide alles door te veel woorden.
„Onbewust heb ik er den heelen avond al
over zitten denken. Ik nam my voor, er eens
goed naar te kyken. Toen ik het van dichtbtJ
bekeek zag ik. dat het cement om dezen
baksteen niet was zooals het andere. Dus heb
ik het weggeschraapt. en nu heb ik dit ge
vonden."
neerd. Om het het meisje gemakkelijker te
maken in het raden van „wie is wie",
flaneerde de jongeman voortdurend voorbij
haar huis, steeds nadrukkelijk groetend,
wanneer zij zich voor het raam vertoonde.
Liep tot dusver alles naar wensch, dan
volgden geschenken in suikerwerk, „speel-
koorn" later „speculatie" genoemd. Deze
zoete geschenken gingen dan dikwijls ge
paard met versjes, die dan den overgang
vormden tot de meer openlijke hofmakerij.
Want al spoedig volgde nachtbezoek van
den vrijer, die voor de deur of voor liet
venster der slaapkamer van het meisje,
alleen of in gezelschap van vrienden min
nedichten zong.
In sommige deelen van ons land was het
gewoonte, o.a. op het Groninger platteland,
dat de jongeman die een meisje op het
oog had, dit aan dat meisje mededeelde
door middel van een vriend, de vrijerdrager,
maaks- of mecksman. Deze sprak dan met
de ouders en de dag en het uur van het
eerste bezoek van den minnaar werden
vastgesteld. Zeer zeker viel die dag op een
Dinsdag of Vrijdag. Op den afgesproken
tijd begaf de meeksman zich met den
vrijer naar het huis, beiden voorzien van
een wandelstok. De meeksman leverde den
jongeman dan af. maar bleef gedurende
het geheele bezoek. Hadden de jongelieden
elkaar een igs zins leeren kennen, dan 'werd
do dag vastgesteld waarop het ja of nee
woord werd gehaald. Trad de jongeman op
don bewusten dag het huis van zijn gelief
de binnen, dan keek hij dadelijk naar den
koffiepot, want was deze versierd met
groen, dan was de zaak voor elkaar. Het
paard van het rijtuig waarmee de vrijer
was gekomen, werd dan In staart en ma
nen bestrikt en zoo reed de toekomstige
bruidegom triomfantelijk naar zijn hofstede
terug. De vrijerdrager kreeg als belooning
het traditioneele geschenk: een nieuwen
hoed!
VrIJstermarkten In Schermerhorn
en Schagen.
In Schermerhorn werd een merkt ge
houden van de trouwlustige meisjes. De
dorpsomroeper maakte dan hekend wan
neer de markt zou plaats vinden in het
logement „De Valck". Tijdens een dergelij
ke veiling werden de meisjes dan inder
daad bij opbod verkocht. Het spreekt ven-
zelf. dat de jongemannen alleen boden op
de meisjes die hun welgevallig waren.
Wanneer er tenslotte oen hoogste bieder
overbleef, was de koop nog niet gesloten,
want dan moest het meisje bepalen of ze
wilde of niet. Wilde ze wel, dan werd <hi
koopsom aan haar vader ter hand gesteld.
Weigerde ze echter den vrijer te nemen,
dan moest ze het gelag betalen om den
koop ongedaan te maken. Over deze vrij-
stermarkten is een tooneeh-ituk gemaakt,
dat in Amsterdam vooral veel succes schijnt
te hebben gehad ii) het einde van de ze
ventiende en het begin van de achttiende
eeuw.
Te Schagen werd de markt eenvoudiger
gehouden. Op kermisdag gingen de jonge-
dochters naar het kerkhof, dat door een
lagen muur was afgescheiden van den
weg. Bij de poort stond een man, de „wer-
veldraaijer van het hek" genoemd, die er
voor zorgde, dat alleen meisjes naar bin
nen gingen, die voor een vrijer in aan
merking kwamen en alleen jongens uit het
dorp of uit de huurt, want aan vreemde
eenden in de bijt had men een hekel. Deze
werveldraaier kreeg van iederen jongeman
of ieder meisje, dat hij liet passeeren een
dubbeltje. Bij de kerk ontstonden dan de
paartjes, die samen kermis gingen vieren.
De meisjes, die overbleven, kregen hun
dubbeltje weer terug, maar moesten eerst
de klink van de kerkdeur schuren! Zoo
waren er talrijke vrijage-gewoonten in ons
land in vroegere tijdon. Ze waren er allen
op berekend de jonce mensehen gelegenheid
te geven elkaar te leeren kennen, opdat na
het jawoord geen groote desillusie zouden
ontstaan, hetgeen trouwens nu nog de be
doeling van de verloving is.
Een garderobe, die practisch en met over
leg wordt samengesteld zal behalve een
mantèlcostume ook een min of meer ge-
kleeden mantel en een regenmantel bevat
ten, en daarnaast een min of meer uitge
breide collectie japonnen en enkele blou
ses en jumpers.
Onontbeerlijk voor werkende vrouwen
is een mantel, die sportief kleedt en ge
makkelijk zit en zoo noodig ruim
genoeg is om over een tailleur aange
trokken te worden, als de avonden bepaald
kil zijn.
Het dragen van een regenmantel is de
door Edgar Rice Burroughs
101.
„We zullen Rathor nooit tydig genoeg be
reiken om Tarzan te hulp te komen, als we
de reis te voet moeten maken," zei Ukah,
„dus moeten we een olifant zien te bemach
tigen." „En waar?" vroeg d'Arnot, „zul
len we zoo'n dikhuid vinden?" „By onze
vijanden, misschien morgen!" was het won-
deriyke antwoord van Ukah...
Den volgenden dag waren Tarzan en
O'Rourke in de juweelengroeven van Tohr.
Dit waren grote putten, uitgehakt in de aarde,
waar de felle zon onbarmhartig brandde.
Hier werkten vele slaven, die al half dood
waren, mannen van Tohr en Rathor, met ket
tingen aan elkaar geklonken, met hun hou-
weelen, tcrwyi de lucht vervuld waa met
klaagliederen. O'Rourke hield even op om
het zweet van zijn oogen af te vegen. Snel
kwam een bewaker naar hem toe en hief zijn
zweep op. Het lange einde sloeg om hem heen
en sneed hem diep in het vlees. „Jouw zwyn!"
riep Perry uit. „Als ik niet vastgebonden was,
laatste jaren iets, waar men werkelijk" niet
tegenop behoeft te zien, want de kleurige
weefsels, die men ervoor aanwendt ver
mogen zelfs aan een troosteloozen regendag
zijn somberheid te ontnemen. Waterdichte
zyden weefsels weten te voorkomen, dat
het hemelwater de dunne zomerjaponnetjes
doordrenkt, hetgeen ook het geval is met,
met een dun gummilaagje tegengevoerde
lmnen mantels. Parapluies, die zoo mooi
van uitvoering zyn, dat men ze tevens te
gen inwerking der felle zonnestralen kan
benutten, worden met veel fantasie in
kleurige dessins gefabriceerd. Hoofddoek
jes, zoowel als regenkapjes met schouder
bedekking zyn deiaüs, die slechts een
bescheiden plaatsje voor zich opeischen.
De tailleur kan vervangen worden door
een ensemble, dat zoovele mogelijkheden
biedt, omdat men bij fantasie rok of man
tel telkens weer eens iets anders kan dra
gen. Effen rokken en manteltjes van ge
streepte stoffen vallen zeer in den smaak
en worden op warme dagen vervangen
door vlotte modellen van koelwerkend lin
nen met korte of halflange mouwen, waar
onder men alleen een vest draagt van een
of ander dun weefsel.
De modellen van deze manteltjes zfjn
zeer verschillend evenals de lengte, doch
meestal wordt bij de keuze van het maak
sel een groote vrijheid gelaten. Zeer af-
kleedend zijn ook de spencers, aansluiten
de blouses met knoopsiuiting in het mid
den, welke van verschillende weefsels ge
maakt worden, doch voor de vacantiewe-
ken vooral van linnen zeer geschikt zyn
b.v. in een of andere pastelkleur.
Bedrukt katoenen japonnen leenen zich
voor de morgenuren en maken plaats voor
meer gekleede modellen, naarmate de dag
meer verstrijkt. Hoe vlot eenvoudige ka
toentjes kunnen zyn blijkt wel uit de twee-
„Juist toen ik binenkwam, wilde je ze weer
terugleggen, zonder er iets over te zeggen?"
„Ik begrijp niet, dat jouw binnenkomen er
iets mee te maken heeft." Gerald werd
kwaad, „ik geloof, dat dat het beste is, wat
we doen kunnen. Ik zie niet in, hoe dit op de
een of andere manier de politie kan helpen.'*
Annabelle keek, of zy berouw had..
„jy weet natuuriyk het beste, wat er ge
daan moet worden."
„Maar ben je het er dan niet mee eens? Zy
zullen my natuuriyk een ongeloofiyk aantal
vragen stellen, die tot niets leiden. Wat vind
jy dan, dat we doen moeten?"
„Ik vind dat we de meening van Torrance
moeten vragen."
Er ontstond een plotselinge spanning. Voor
het eerst zaten zy Annabelle dwars. Gerald
had al op een halfbakken manier geprobeerd,
Annabelle op haar plaats te zetten.
„Je kunt my er niet Inmengen!" zei Tor
rance met noodeloozc heftigheid.
„Nu, ik weet wat ik vind, maar ik kan het
niet onder woorden brengen." zy keek Tor
rance verwytend aan. „Maar ik geloof, dat
als Gerald die diamanten terug legt. de po
litie zal zien, dat er iemand aan den haard
heeft zitten knoeien en de mogeiykheid be
staat toch. dat de rechercheur in den tuin
tusschen de gordynen door alles heeft kun
nen zien."
Daar dit waar was, zwegen zy.
„Zy loopen den heelen tyd in en uit." ver
volgde Annabelle, „en wat je ze ook over dien
baksteen vertelt, je weet zeker dat ze hem er
weer uit zullen nemen, om te zien of je de
waarheid spreekt. En als zy tot de conclusie
zouden komen, dat dat niet zoo was
„Daar heb je natuurlijk volkomen gelyk in,"
zei Gerald. Maar wil je dan, dat ik die din
gen naar de politie breng?"
„O, ik weet het niet!" zei Annabelle hui
lend. „Maar ik heb zoo'n idee, dat ze ons in
gevaar zullen brengen, als we niet voor
zichtig zyn!"
Wanneer Annabelle geholpen had Oom
Juliu8 te vermoorden, renedeerde Torrance.
wat had ze dan met die ruwe diamanten wil
len doen? En wat had ze nu weer voor
indien ze iets in 't schild voerde?
Belden keken haar aan, benieuwd wat z ij
er over zou zeggen. Maar zij vermoedde, dat
Annabelle iets met Gerald voor had. Zij be
sloot haar hiermede door te laten gaan, mis
schien zou zij dan haar doel verraden.
„Er komt natuurlijk herrie, als lk hen die
steenen toon," zei Gerald. „misschien zou het
beter zyn, als lk ze begroef."
„Dat is een goed ideé.Gerald", zei Tor
rance. Door het met Gerald eens te zyn, had
zy tenminste de zekerheid niet te doen, wat
Annabelle wilde.
„Dat zou ik niet kunnen verdragen ze
zouden je te pakken kunnen krygen, terwyi
je er mee bezig was. En dan nee, dat zou
werkeiyk vreeselyk zyn!"
Annabelle bukte zich en raapte de steenen
op. liet ze van de eene hand in de andere
han glijden en telde ze, en toen was Torrance
opnieuw overtuigd. Het was een herhaling
van het gebaar, dat zy van achter de gor
dynen had gezien, maar opnieuw werd de
overtuiging teniet gedaan, toen Annabelle
sprak.
„Geef ze my, Gerry. Laat my ze verber
gen."
„Goeie Hemel, welnee! Als ze jou er mee
vonden
„Dan kan er niets gebeuren," zei Anna
belle opgewekt. „Zy kunnen my onmogeiyk
met den mooord in verband brengen. Maar
ze kunnen wel probeeren, iets belachelyks
over jou te bewijzen. Wat vind jy, Torrance?"
„Ik geloof, dat je gelyk hebt," weifelde
Torrance. Zij zou meneer Massiter hierover
moeten vragen. Indien Annabelle was, wat
zy dachten, was het om zoo te zien onbe-
grypeiyk, dat zy er beslist op stond het risico,
om de steenen te bewaren, te dragen.
„Dat is dus in orde." zy sprak als een
schoolmeisje, die hen had doen beloven op
haar verjaardagparty te komen. „Ik zal jullie
niet vertellen, wat ik van plan ben er mee te
doen. En als de politie jullie dan vragen stelt,
dan weten jullie werkeiyk niets. En nu biyf
lk niet langer op, want anders bedenken jullie
nog een massa bezwaren."
Zy knikte Torrance toe en liep beslist opge
wekt de kamer uit.
Gerald bukte zich en begon den baksteen
weer op zijn plaats te brengen. Torrance stond
naar hem te kyken. Na eenigen tyd ging hy
op zijn hurken zitten.
„De vrouw, die jy hier met dien bezig zag,
rukte ik je zwarte hart uit je lichaam!"
„Stil," fluisterde Tarzan, „denk er aan dat
Ahtea hun opgedragaen heeft ons te doden,
als we ons verzetten." „Als je je rustig
houdt," raadde de aapman kalm aan, „zal ik
misschien wel een manier vinden om te ont
snappen, een gevaarlyke manier, maar de
moeite waard om te proberen!"
de japon, waarvan het model uiterst een
voudig is. De taille krijgt een aansluitende
lijn door groepen van plooien, die in het
midden het breedst zijn en naar onder en
bovenkant tot niet toe uitloopen. Frisch
staat het geschulpte kraagje van piqué,
waarvan ook de manchetten gemaakt zyn.
Linnen wordt eveneens veel gedragen en
dit materiaal leent zich uitstekend om
met bloemen motieven geborduurd te wor
den, zooals afb. 3. dit te zien geeft Apart
werken de getande deelen aan blouse en
rok.
Links een effen linnen blouse, zeer sober
doch afkleedend model, dat gedragen wordt
op een rokje met opgestikte stolpplooien.
Rechts een wandeljapon, die een combina
tie van donkerblauwe en wit met blauwe
bedrukte zijde te zien geeft.
moet met den moord ln verband staan."
„Ja, Gerald."
„Ik heb je gezegd, dat Annabelle om mid
dernacht in Parys was, dus kan het Anna
belle niet geweest zijn. En indien zy op de
een of andere manier in verband staat met
den moord, zou zy iets van die diamanten
afweten. En zou zy niet zoo gek zijn, ze mee
te nemen."
Toen Torrance niets zei, ging hy door:
„Indien de politie ze by haar vindt, zullen
jy en ik natuuriyk de waarheid zeggen en
haar vry spreken."
„O!" stamelde Torrance.
„Wat is er?"
zy had zich de woorden van Hartlandt
Massiter herinnerd. ,,zy zullen je de feiten
opdringen, zoodat je precies zult zeggen wat
zy willen, wanneer de politie op het tooneel
verschynt".
„Niets, GeraldIk wilde alleen maar
zeggen, dat je dien omslachtigen uitleg niet
noodig hebt. Door dat Parysche alibi gaat
Annabelle vry uit. Wel te rusten!"
HOOFDSTUK XXVII.
Voor het gerecht.
De week ging ln ccn waas van angst en
onzekerheid voorbyGerald moest tegenwoor- -
dig zyn by het uitgestelde vooronderzoek van
Julius Saranack.
Torrance nam aan, dat zij en Annabelle
niet mee zouden gaan, maar zij werd spoe
dig tot andere gedachten gebracht.
Ik vind. dat myn plaats aan zijn zijde is,*'
zei Annabelle, „wat myzelf betreft, kan het
my niets schelen, want ik zal jou naast my
hebben als hy voorgeroepen wordt. Jij bent
zoo sterk, Torrance".
Zy gingen gedrieën op stap. werden te-
samen op een lange bank geplaatst. Anna
belle zat tusschen hen in. terwyi Gerald aan
het uiteinde zat by den doorgang.
In de rechtzaal probeerde Torrance de
zaak te volgen, maar zij werd afgeleid. Zooals
de meeste menschen, die voor den eersten
keer naar een „Coroneris Court" gaan. viel
haar den gemoedelyken geest, die er heersch-
te, op. De Coroner was een dokter, die haar
in haar jeugd eens behandeld had by af
wezigheid van hun huisdokter. Het viel haar
moeilijk het geheel te combineeren met den
dood van oom Julius.
Wordt vervolocL
