05
Nieuw Raadsel
Om na te tekenen
en te kleuren
KINDEREN IN VERSCHILLENDE LANDEN
ïltile fangum en melijeA.!
Ik zit te schrijven, terwijl de zon op
m'n bureau allerlei wonderlijke figuurtjes
tekent. De zon, de heerlijke zon, die, we
gelukkig niet behoeven te missen, die
ons niet in de steek gelaten heeft. En
die zon doet je onwillekeurig vacantie-
verlangens krijgen. Die doet je denken
aan strand en duin, aan lange fietstoch
ten, aan uitstapjes van 's-morgens vroeg
tot 's-avonds laat, die doet je denken
aan reisjes naar de stadkortom
die zon doet je denken aan louter pret
tige dingen.
Wat ziet het polderlandschap er nu
schitterend uit, hè lederen avond maak
ik, na het werk aan de krant, een fiets
tocht. Daar knap je heerlijk van op en
houdt je fit.
Nog maar een paar weken, beste vrien
den en vriendinnen en dan sluiten we
de briefschrijverjj voor twee maanden.
yV&nt jullie weet, we schrijven elkaar
ln de maanden Juli en Augustus niet.
Dan staan de hoofden van m'n vrien
den niet naar puzzelenofschoon ze
even goed in die tijd wel zo'n kostelijke
taart zouden lusten, vermoed ik.
Er waren er maar een paar die het raad
sel opgelost hadden en... fout boven
dien. Ik heb daarom de prijs deze week
verloot onder diegenen, die de foute op-
oplossingen ingezonden hadden.
De gelukkige is:
ARIE SPEUR,
p.a. „Centraal Ziekenhuis" Alkmaar,
die we natuurlijk feliciteren.
En nu de briefjes, die ik ontvangen heb.
Het zijn er wel niet veel, maar dat zal
wel toe te schrijven zijn aan de omstan
digheid, dat het raadsel deze keer wel
wat moeilijk was.
Annie Koomen, Winkel. Fijn, dat va
der weer thuis gekomen is Annie. Allemaal
dus nu weer gelukkig bij elkaar. Dat is een
felicitatie waard. En ik lees dat jullie al
weer fijn aan het fietsen zijn ook. Kim je
hard fietsen Annie? Ik denk van wel. Die
kleine zus van je boft maar, dat moeder
voor haar trapt. Tot volgende week.
Jeltje Peetoom, Noordse ha rwoude.
Daar ontvang ik weer zo'n echt gezellige
brief van Jeltje Peetoom, aooals ze me er
in de loop der jaren al zovel geschreven
heeft. Ik lees jouw brieven altijd met heel
veel genoegen Jeltje. Ten eerste zijn ze pri
ma van stijl en ten tweede zijn ze keurig
geschreven. Wat mijn vrouw betreft Jeltje, ja
die maakt het steeds beter. Ik vermoed dat
ze over een paar maanden wel thuis zal ko
men en ik hoef je zeker niet te vertellen, dat
we daar geweldig biy om zijn. Want op de
duur ga je elkander toch wel heel erg mis
sen. Zo, is het weer stil geworden bg jullie
op het dorp. Nu» beter stil, dan die drukte
van de oorlogsdagen. Want dat was een druk
te waar je niet gesteld op behoeft te zijn,
Arie Speur, „Centraal Ziekenhuis',' Alk
maar. Ik ontvang een mooie prentbrief
kaart van de moeder van Arie Speur, die
me sohrgft dat Arie zelf niet kan schrij
ven. daar al 4 weken in het Ziekenhuis te
Alkmaar ligt. Gaat het al weer wat beter
Arie? Ik hoop het beste kerel, want dat
ziek zjjn in de zomer is niets gedaan. Zo
dra je weer wat op papier kunt krabbelen
ontvang ik wel een briefje van je hè? Het
behoeft niet mooi geschreven te zgn en de
brief mag ook klein zijn. Natuurlijk krg'g je
dan antwoord. Beterschap Arie ende
groeten aan moeder. Dag.
Iza de Regt, Kolhorn. Wat ben jij
met een schitterend rapport over gegaan
naar de vierde klas Iza. Allemaal achten
en negens. Nu, mgn rapport heeft er vroe
ger wel eens minder fraai uitgezien, dat
verzeker ik je. Je bent dus een echte bolle
boos!
In Zeeland is het heet toegegaan, zoals
je weet. maar veel mensen van de bur
gerbevolking zijn er niet om het leven ge
komen. De familie van jullie zal dus waar
schijnlijk wel ongedeerd gebleven zijn. Als
alles goed is moet je me dat maar eens
spoedig schrijven. Dag Iza.
Henny Wie ring Ook al overgegaan en
wel naar de vijfde klas. Had je een mooi
rapport Henny? Maar dat zal wel. Ja, ik
b«n het met je eens dat het raadsel erg
moeilijk was deze week.Maar daarom krij
gen jullie ook deze maal een extra makke
lijk. Ik zal dan ook waarschijnlijk volgende
week wel heel wat meer oplossingen krij
gen dan de vorige maal. Tot wederschrij-
ven Henny.
Jongens en meisjes, ik ben er door. Vol
gende week verwacht ik een hoge stapel
brieven op m'n bureau. Ik reken op jullie
hoor
Oplossing raadsel vorigt week
Varkensslager, loodgieter, telefoniste, on
derwijzeres.
2. XGods-gezant; voorspeller.
.Xmeubel-stuk.
..X.... iets met een lepel eten.
...X... glad maken (b.v. v. hout).
Xde smaak v. iets probeeren
(toetsen).
X hevig waaien.
X verpleger; fam. lid.
Op de plaats der kruisjes komt. bij goede
oplossing, de naam eener bloem te staan.
Ze hadden tekenen. „Bah", zei Ans.
„Fijn", zei Jaap. Ans en Jaap waren twee
lingen en zaten dus in dezelfde klas. Dat
was ongeveer het enige wat ze gelijk had
den. Verder waren ze precies het tegen
overgestelde van elkaar. Dat bleek al, als
je ze zag. Ans was stevig gebouwd, had
dikke ronde wangen en blonde krullen.
Jaap, daarentegen was tenger, bleek en
donkerblond, bruin kon je wel zeggen. En
hun smaken waren ook heel verschillend.
V/at Ans vervelend vond, vond Jaap
meestal interessant, en wat Jaap heerlijk
vond, vond Ans „om je dood te vervelen".
Zo ook met tekenen. Jaap was dol op teke
nen. Hij wilde ook niets liever dan schil
der worden. Als zijn huiswerk af was. nam
hij altijd zijn schetsblok en tekende het een
of ander. Op zijn rapport had hij een ne
gen. Mijnheer van Doren, de tekenleraar
had dan ook veel plezier in zijn ijverigen
leerling. Jaap was zelfs al een paar keer
bij hem thuis geweest. Daar had hij toch
zulke mooie tekeningen gezien, die mijn
heer van Doren gemaakt had! O, als hij
eens zover was! En ook was hij met zijn
tekenleraar naar verschillende schilderijen
musea geweest. Genoten had hij!
Maar Ans, ree, die hield helemaal niet
van tekenen. Om eerlijk te zijn, ze vond
bet vreselijk. „Saai", was haar antwoord,
als je vroeg: „Hoe vind je de tekenles?" En
dan hield ze bij hoog en laag vol, dat ze er
niets van kon. „Je probeert het gewoon
niet!", zei Jaap dan verontwaardigd. „Ie
dereen kan er wel iets van terecht brengen,
als hij wiL"
Nu, dat was krachtig gezegd van Jaap,
maar het hielp niet veel. Dus ook vandaag
liep Ans mopperend naar het tekenlokaal.
Ze zou liever buiten spelen, een beetje
gymnastiek doen of zo. Veel liever, dan zo'n
akelige pan of fles te tekenen. Als mijn
heer van Dóren nu eens wat leuks gaf!
Maar dat zou vandaag wel even vervelend
zijn als anders. Meteen stapten broer en
zus de klas binnen. „O, wat leuk!" riep
Ans, terwijl ze naar het bord keek. Nee,
maar, wat had mijnheer van Doren dat
leuk gedaan. Een paddestoel met een paar
leuke beesten eromheen. Nu, Ans moest
bekennen, dat ze zoiets wel zou willen teke
nen. „Nu gaan we eens vlug beginnen", zei
mijnheer van Doren, toen ze allen op hun
plaats zaten. „Wat ik hier op het bord ge
tekend heb, moet jullie natekenen en kleu
ren. Met kleurpotlood of verf, dat mag je
kiezen. Kijk de tekeningen, vooral de die
ren eens goed aan. Begin met de padde
stoel, die is het makkelijkst. Het lgkt veel
moeilijker dan het is. Iedereen kan er wat
aardigs van maken. Begin maar gauw!"
Ans' goede stemming was alweer wat ge
zakt. Het leek haar eerlijk gezegd, nogal
moeilijk. Maar enfin, ze zou het toch eens
proberen. En ja, het viel warempel mee.
Het duurde niet lang, of er stond al een
mooie paddestoel op haar papier. Nu de
muis. Ook die was gauw klaar. Met het
konijn had ze meer moeite. Het lijfje werd
steeds te dik of te dun. Maar het lukte
toch. Toen kwam de hond aan de beurt. Ja,
die was het moeilijkst. Zijn snoet werd zo
gek. Ze keek eens bij Jaap op zijn papier.
O, die was allang klaar en was al aan het
verven. Nee maar, wat leuk, die rode pad
destoel. Ze wilde toch doorzetten, en die
hond goed krygen. Haar moeite werd be
loond. Eindelijk had ze een vrolijk hondje
getekend, dat tevreden om zich heen keek.
Zou ze nu gaan verven of kleuren? Kleu
ren" maar, ze was niet zo'n held met ver
ven. (Je moet bedenken, dat Ans niet tot
de beste leerlingen hoorde). Ze fantaseerde
de kleuren maar zo'n beetje. Maar het re
sultaat was, dat het een kleurig geheel
werd. En het slot was, dat ze een acht
kreeg, van mijnheer van Doren. Ans glun
derde van trots. Dat was nog nooit ge
beurd. Zij, een acht voor een tekening.
Sindsdien heeft ze nooit meer zo over de
tekenles gemopperd, al is ze nooit dol op
stillevens, „potten en pannen", zoals zij
smalend zei, geworden.
Jullie tekent de paddestoel met de beest
jes toch zeker ook? Een leuk werkje voor
een regenachtige middag.
-"••üin.uuTisMMi -J*»»
"frpiP"
De zomer is weer in aantocht en zomer
betekent voor de meeste kinderen: vacan-
tie! En vacantie wil in vele gevallen zeg
gen: op reis! Een vacantie hoeft niet min
der heerlijk te zijn dan een vacantie er
gens anders, maar dat neemt niet weg dat
de woorden: „Op reis"; een extra-bekoring
hebben. En het heerlijkste van al is wel:
reis naar het buitenland! Het vreemde trekt
altijd aan. Al is je eigen land net zo mooi
als andere landen, al kun je er even veel
plezier hebben, als je mocht kiezen tussen
een reis in je eigen land en een reis naar
het buitenland, wed ik, dat eT maar wenig
zullen zijn, die het eerste kiezen. Want,
denkt de een, in mijn eigen land kan ik
Loekle en haar vriendjes.
over. En dan is het een eiland, dus meer
van de buitenwereld afgesloten dan de lan
den op het vasteland. Het schoolleven in
Engeland is over het algemeen veel pretti
ger dan hier. Ze hebben meer vrij, minder
huiswerk en makkelijker opgaven. Het na
deel hiervan is, dat de kinderen minder we
ten als ze van school komen. Nederlandse
kinderen kunnen dan ook „knapper" ge
noemd worden. In de laatste tijd ondergaat
het schoolsysteem van Engeland echter
verschillende veranderingen.
De meeste kinderen in Engeland bren-
ben hun schooljaren op een kostschool
door. Ze komen dan alleen in de vacantie's
thuis. Als een klein jongetje of meisje voor
Zij heeft de eerste prijs gewonnen en is pas 8 jaar!
nog lang genoeg zitten, maar de kans om
een ander land te zien, krijg ik niet elke
dag. Ik wil wel eens zien, wat ik er van
mijn Frans of Duits terecht breng, denkt
de talenliefhebber, dit is een gelegenheid
om mijn rapport-cgfer te verhogen. Een
derde is het meest benieuwd naar het land
schap en een vierde wil eens graag heel
andere mensen zien en spreken. Dit laatste
is misschien nog wel het interessantste.
Zou je het niet leuk vinden om een paar
weken lang met een Engels, Frans of
Duits kameraadje 'om te gaan? Dan hoor je
eens wat van het leven thuis en op school
van zoo'n buitenlandertje. Je begrijpt
wel, dat het een eerste vereiste is om niet
verlegen te zijn en flink te durven spre
ken. Wees vooral niet bang om fouten in
de vreemde taal te maken. Dat is geen
schande. Die Engelse, Franse en Duitse kin
deren kunnen toch ook geen onberispelijk
of helemaal geen Nederlands spreken. En al
zullen ze misschien wel eens om je fouten
lachen, dat wil helemaal niet zeggen dat
ze je uitlachen. Ze lachen alleen omdat
het zo grappig klinkt, als een buitenlander
een rare fout maakt. Wij doen toch pre
cies hetzelfde. Als een vreemdeling zegt:
„ik gevoetbald heb" klinkt dat voor onze
oren ook komisch. In Engeland is het wat
dit betreft al heel makkelijk: daar lachen
ze helemaal niet als je een gekke fout
maakt. In Engeland leven de kinderen wel
heel anders dan bij ons. Dat komt vooral
omdat Engeland het land van de tradities
is. Ze gaan niet zo makkelijk tot iets nieuws
het eerst naar de kostschool gaat, worden
er vaak heel wat traantjes vergoten. Het
is voor zo'n peuter een heel ding om zo
lang van vader en moeder weg te moeten.
Op de Engelse scholen wordt, zoals je
misschien weet, heel veel aan sport gedaan.
Tennissen is b.v. een verplicht schoolvak.
Op de meeste scholen tenminste. Dat kun
je goed merken als je voor het eerst met
een Engels meisje of een Engelse jongen
tennist. De paardensport is er ook erg in
trek. Als je 's morgens door het Hyde-park,
het grote park in Londen wandelt, kun je
daar verscheidene jeugdige paardrijders en
paardrijdsters zien. Keurig uitgedost en
een buitengewoon goede zit! Op ons plaatje
zie je een Engels meisje dat 'en prijs won
op een wedstrijd voor kinderen tot 10 jaar.
DE DIONNEVIJFLING.
Wie kent ze niet, die vijf kleine meisjes
uit Amerika? We kunnen wel zeggen dat
ze de beroemste kindertjes van de wereld
zijn. Shirley Temple maakt ook een goede
kans, maar de Dionnes winnen het toch
nog. De, vijf meisjes heten: Emilie, Marie,
Yvonne, Cecile en Annette Dionne. Ze
werden 28 Mei 1934 in Callender geboren.
Callender is een plaats in Canada. Er werd
een speciaal huisje voor het vijftal ge
bouwd, in de buurt van den beroemden
dokter Defoe. Dokter Defoe is zo beroemd
geworden, omdat hij er in geslaagd is, de
vijf zusjes gezond te houden. Dit huisje
leek van buiten wel een dierenkooi, zo
veel hekken en tralies waren er voor De
belangstelling voor de babies was zo
groot dat er per dag soms wel een zeven
duizend mensen naar het huisje kwamen
kijken!
De kleine meisjes zijn keurig netjes op
gevoed. Niet door hun ouders, want die
hadden geen plaats voor hen. De staat
heeft zich over hen ontfermd. Hadden ze
dat niet gedaan, dan is het de vraag of de
zusjes nog hadden geleefd, want hun vader
en móeder waren niet zo rijk en hadden
niet zoveel tijd, dat ze het nodige aan
hun kinderen konden geven. Nu zijn va
der en moeder Dionne heel rijk geworden;
de zusjes hebben zodoende al heel jong
„verdiend".
Ze kunnen zich allemaal zelf aankleden
en eten keurig netjes. Ze hebben geleerd,
dat ze pas een nieuw stuk speelgoed uit
de kast mogen halen, als ze het oude op
geborgen hebben.
Hun dag is als volgt verdeeld: om half
zeven staan ze op. Om kwart voor acht heb
ben ze gebaad, zich aangekleed en sinaas
appelsap gedroken en zijn dan klaar om
te gaan ontbijten, spelen en leren lezen
en schrijven. Om wrat voor tien krijgen
ze een glas melk en hebben dan meteen
een uurtje buiten spelen. Om elf uur be
ginnen ze weer met de les. Daarna koffie
drinken, slapen, twee uur buiten spelen
en in 't bad. Ook krijgen ze bezoek van
vader, moeder en de andere zusjes en broer
tjes. Om half zeven gaan ze weer naar
bed.
Emilie, Marie Yvonne, Cecile en Annette Dionne.
