Voor den Zaterdagavond
Brabantsche
van Dré
In Duitschlands grootste
in modernste apotheek
Dt
Ulvenhout, 27 Juni 1940.
Amico,
Kiske Slockers, den posthooi, Driek Frijters
zijnen hulpbestellers, brocht 'n dag of veer
tien na den oorlog 'nen grooten, gelen dienst-
envelop. 't Was onder de mergenbot rammen
na 't eerste schaft in den akker, den oogen-
blik veur ik en Dré III mee onze wagels weg-
rijen naar de klanten in de stad.
Trui, die anders alti.1 't eerste naar de
post pakt, had veur den deftigen brief weinig
oog, want als menschen-lijk-wij zooiets. veur-
naams over de post krijgen, dan is 't meestal
om onze centen te doen. Belastings. En 't
mag moe 't geld dan zoo gelegen zijn, dat 't
steeds minder gaat beteekencn in 't mot-
schappelijk leven, er mot toch nog altij hard
veur geploeterd worden en den Staat wil 't
maar wat geren van ons!
Neeë, naar die grootc. gele enveloppen
pakt Trui nooit zoo grect, die zijn veur
„don baas", dat ben ik dan op zulke momen
ten!
Maar déuzen gelen brief was veur 't
eerst in 45 jaren, nou 'ns nie veur mij! Hij
was geadresseerd, schrik nie, aan den „Heer
J. Hoppenbrouwers". En als gil ook efkes
nie weten zou wie dat is, zoals den posthooi,
die dar te twijfelen stond: den dienstbrief-
zonder-postzegel was bestemd veur den
Eeker.
't Manneke vatte den brief aan of ie
gloeiond heet was. Stillckes zwijgend zagen
wij toe. Als den Eeker 't officieêle dink van
ullc kanten bekeken had, dan zag ie ons rap.
mee de snelle muizenoogskens 'ns aan en
verlegen zee-t-ie: „Zal 'k 'm 'ns open ma
ken?"
Dalijk gaf Trui 't broodmes aan. Kordaat
begost den Eeker 't gele gevaarte te
slachten. F.n als 'm dat gelukt was. dan zat
ie daar 'nen oogenhlik onhandig te schutte,-
ren achter zijnen stapel botrammen, t groorfe
mes in de eene hand. den verfomfaaiden
envelop, tlonker gevlekt mee botervlekken,
nou. in d'andere hand.
„Nounou", zee den posthooi, die toch einde
lijk wel 'ns weten wou. wat er uit dieën groo-
ten omslag moest komen: „nounou, die is
open, zou "k denken!"
Trui nam den Eeker 't groote mes af. zeg
gende: „kek nou 'ns wat er in zit, kluut!"
Den Keker brocht den vettigen omslag dicht
hij z'n gezicht en Dré III riep: „kruip er maar
in. Eeker en roep dan maar wat ge gevonden
hebt".
Er kwam 'n klein briefke veur den dag,
enkel vcllckc, bedrukt mee vijf regels druks:
den oproep veur den Eeker z'n examen.
„Gossie", zee-t-ie heosch. Trui nam 'm 't
pnpierke af, scherlde beuren bril op uit de
tafcllaui en las dan den oproep plechtig
veur.
„Ga-t-'r maar dalijk mee naar den meester
veur de school begint", zei Trui, die vond,
(int er nou dalijk iets „gedaan" moest wor
den.
Maar na ennigt overleg, vond den post
hooi toch ook, dat den Eeker „net zoo goed"
eerst z'n botrammen kost opeten. Toen dee
Trui 't briefke in de tafelbaai en lee zorgvul
dig haar briïlendoos op 't i'amplerke. Kiske
Slockers wcnschte den Eeker „veul suukzeu-
ven", ons ,,'ncn gooien" en verdween over
den erf, waar ie den liaan uitvloekte, die
'm veur de boenen liep. Hanen zijn deftig
van aanleg, die doen Hlles statig, dus lang
zaam. En den posthooi bad haast. Wat den
kiepensuïtan niet weten kost.
Afijn, kort en goed: den Eeker had zijnen
exanion-oproep-vetir-sclioolmoi'ster thuis en
moe dat pnmpierke, zoo voelden wij 't. was
ie al 'n stripko verhoogd in de motschappij,
't Gong secrjeus worden. Ik verbooi 'in nog
arbeid op den hof te doen, zooiank 't exa
men nie was gemokt, om wijers heel den
kop en allen tijd te stellen op den leerdij.
ónder ons gezeid en gezwegen, amico, 'k
had daarmee nog iets anders veur. dan 't
examen eigens! 'k Doch zoo: als dieën ver
schoten, verbranden sprieterigen Sproeten-
koning 'n paar weken uit de zon bleft en
mee z'n handjes (sjuust twee zwarte wortel
kluiten) uit den eerde, dan knapt ie allicht
'n bictje-n-op.
Is ie wat toonbaarder veur 't examen,
waar ze tóch al 'nen lieelen douw eraan zul
len hebben, om in éenen dag te gewennen
aan 't visioen van deus ruige boschrnanneke
in dc geste ven-on-gestrcken omgeving van
mousselinen iufferkes, „Zondagsche" meneer
kes. examinatoren in zwarten pietolèèr.
waaronder misschien éénen „revolutionair"
zonder \est, maar mee witte schoenen en 'n
sjiook van 'n peerlgrijzen broek, zoo-onder-
t-persijzcr vandaan, in deuze. kreukel-
looze, omgeving van fluistering, glanzend
pnmpier en caudecolognegeurkes.
Want 't is in de weareld zóó gesteld, ami
co' d'n mctiscli, die heel eenvoudig veur den
dag komt. en dieën eenvoud zit 'm weren-
dig nie in 't uit laten van vest en 't ..aan
doen" van 'nen rozenknop in 't knoopsgat
cn 'n broek zo smetteloos als 'nen bruids-
jurk ik zog: den mensch, die zoo maar ge
woontjes veur den dag komt geeft z'nen col
lega Ho/.enknop 'n groot stuk vèur! Alle de
mocratie van de weareld kost nog nie t sim
pelste feit wegvegen, dat ge mee slobkousen
wljer komt. dan op klompen.
'Dit waren zoo tn'n gedachten, als ik den
Eeker 'n dag of veertien buiten gevecht stel
de van den landarbeid: hij woest, al wist
ie 't eigens nie, den kustelijken schlemiel
geruischloos civiliseercn, was m'n heimelijk
plan.
Onzen meester, wien k daar over sprak,
„nam ik 'non steen van z'n hart", zee dieën
braven kearel: Guusje Verhagen, onzen bar
bier, wierd.in Jt geniept opgedragen om den
Keker zoo prontjes meuglijk bij te snoeien,
als ik 'm zou sturen: Dré III zett-n-ik ook
in 't vcrfraaiingscoraplet bij luid tc zor
gen, dat den Keker zelfs van Bles afbleef,
Trui kende ik vaneigens ook in de schoon
heidskuur. want uit twee wortelkluiten 'n
paar handen tooveren lag op den weg van dc
schoonmaaktalenten van ni'n Trui, docht
me. En zoo, amico. leverde-n-ik op don dag
van t' examen „iets" in, dat mee veul gocien-
wil-en-slechte-oogcn trekken kost op 'nen....
nouja, geplekten candidaat schoolmeester!
't Was den portier cn d& examinatoren
cenigszins incugelik gemokt om teugen d'n
Eeker b.v. éenen keer „miieGr Hoppenbrou
wers" te mompelen. Wijcr kost ik 't nie bren
gen, maar 't leek me 'n wéérdcvollc mini
mum.
Gelukkig kreeg ik op den gcwichtigen
mergen, vijf minuten veur ie van huis gong,
nog 't idéé om 'm z'n zakken uit tc laten
lyilcn en toen den afgebroken ëèrpolschildcr
tc verwisselen veur mijn zakmes zooiank,
dat ie noodig kost hebben om d'r op 't exa
men potlooien te slijpen.
't Manneke was veul kalm, maar 't kwam
me veur, dat ie nie wist wat er boven z'n
hoofd hong...!
Recht, n bietje diep, stond z'n bruine
gleufhoeike boven 't sproetcncomplex. Ik zag
iets geks aan 't hoeike, wist nie watte. Maar
Dré III Vond uit, dat 't dingske achterste-
vetiren stond. Van achter mee 't randje om
laag, van veur omhoog. Trui draaide 't geval
om, d.vv.z. ze lichtte 't hoeike op en liet den
Eeker omdraaien. Dat was vcurzurg van
Trui, om 't werk van Guust Verhagen nie te
verknoeien.
Want dieën mensch had 'n lialf uur vakbe
kwaamheid en 'nen tuub cosmetiek noodig
g'had om den examinatoren de bedoeling van
'n schei veur te spiegelen in den Eeker z'n
rosbruine sprieten. Én Trui had veur gin
geld deuzen schcidingkonkclfocs willen rin-
neweeren.
„Guilie hebt wat moois gemokt van mijnen
Eeker", monkelde Dré III: ,,'t is nou sjuust
'nen opgozetten aap".
Maar den Eeker was eigens overtuigd ge
rekt van zijn superieure verschijning en dat,
amico, da's dikkcls genogt om supérieur te
zijn.
Hij klom bij Dré III op den bok van den
groentenwagel en zoo ree 't manneke naar
stad, naar 'n groot gebouw, waar al veul
zweet viel van carnavalvierders, die daar
hosten tot diep in den na^ht enwaar al
heel wat zweet is uitgestaan deur examen
zwoegers, die daar sappelden, diep in den
zomer!
Zoo is 't leven. Zelfs de stomme muren
zouwen 't kunnen getuigen: 'n traan van
chagrijn en 'n traan van den lach: 'nen
zweetdruppel van zurg en "nen zweetdruppel
van leut. Schaduw en zon, waaronder den
menschcnakker gedijen, bloeien en vrucht-
dragen mot!
Maar den Eeker! Om half een was 5k veur
't gebouw. Had m'nen groentenwagel ieve-
rans gestald. Tpoepkes druk kakelende jon
gelui kwamen naar buiten. Ha! Daar was
den Eeker. Alleen. Ze keken 'm na. Vroegen
nialkuur iets. Lachten 'ns. Necë, zc kenden
nie. Ik floot. Den Eeker kent dal fluitje. Van
den akker! Blij schokte z'n kopke overend.
Ik wenkte. Dan zette-n-ie 't op 'n loopen, ver
loor z'n hoeike. Nam 't weer op, dan mee
beië handen aan den rand kwam ie aange
rend als 'n ouw heerkc.
„We gaan ieverans 'n bolranuncke eten,
Eeker!"
„Oo? Ja? Ja, haas!"
„IIoc is 't gegaan?"
„Kweotnic. Goed wel".
„Was 't moeilijk?''
„Makniczeggeneeë".
„Honger?"
„Kweetnie. Hihihi! Heb ik nog nie aan
gedocht".
't Manneke was verstrooid. Liep teugen de
menschen aan. „Necë, 't was niet moeilijk, 'k
had telkens veul tijd over".
„Go... ge hebt toch netjes... geschreven?
Dc boel nie afgejakkerd?"
,,'k Had m'n eigenste vulpen baas!"
zec-t-ic, groote oogen' zettend, trotsch klop
pend op z'n borst. Ge wit. amico, da's de pen.
die hij 'ns van Trui kreeg, nadat ie zoo puik
had meegeholpen bij den schoonmaak.
„Lekker, penneke. baas!"
Als we dan 'n rustig zitje gevonden hadden
en den Eeker z'n hoeike had afgezet, dun
schrok ik. Lijk hertyriet in den sturm. zoo
stond z'n haar naar alle windrichting®. Den
Guust zijnen cosmetiek werkte net verkeerd!
„Jizzus, Keker, „ga-d-eerst 'ns naar den cour
en kek daar 'ns in 't spiegeltje! Hebt ge 'n
kammeke?"
„Hllachte-n-ie: ,,'n kummeke
„Vraag er een aan den kastelein en wrijf
vanmiddag niet in oew haren, want ge mokt
alle menschen van streek. Ze hebben na de
bombardementen tóch al zo weinig noodig
om te schrikkenl"
Als den Eeker weg was, kwam den baas
bij nie.
„Wat is dattc veur n roestig fesserke,
Dré?"
„Da's nou onzen Eeker, van Santen!"
„Zijde besuikerd? Is ic vermomd?!"
„Eigenlijk wel. Ja!" En 'k lee 'in 't geval
kort uit. Toen den Eeker verom kwam, was
ic gestroomlijnd. Hij had z'n haren 'achter
over gekamd, 't vet van den Guust grondig
uitgesmeerd. Onder dat... chkapsel"
kwam z'n sproetenkop uia als 'n opgedroog
de lekakge van 'n kwaai plafond.
„Zoo beter, haas?"
i „Keker, ik raai oc aan 'n vrekt goed exa
Witsr voor don .hivor-motor". Een welkome verfrluchlng voor den trouwen viervoeter, die ons
thans weer uitnemende diensten bewijst en derhalve recht heeft op een goede verzorging
men te maken..!" Ik gaf 't op.
„Jazekers, baas, tuurlljk", gaf ie ten ant
woord. Maar den dieperen zin van m'n ad
vies ontging 'm glorieus. En hij ruimde ijve
rig lepels, vurken en messen op, bordekes,
servet cn koffiegerei, kwakte mee smaak
den uitsmijter tusschcn twee snejen brood,
sloeg 'n kruiske en „verscheurde" den
„lunch" in weinig tellen.
„Nog zoo'n dink. Keker?"
„Astenblief, baas!"
„Gin... eh... zenuwen?"
Hij lachte weer 'ns ongeloovig, docht da 'k
'm vernikkelde.
„Eh hm!ehbaas?"
„Zeg 't 'ns, jonk?"
„Na vandaag, ce, dan mot ik wel 'n maand
misschient wachten op den tweeden oproep,
veur 't mondelings, zicde!"
„Ja? En?"
„Nou hoef ik toch zooiank nie niks te doen
ee?"
„Niks te doen, man? Hoezoo?"
„Eh... kan... mag ik... vinde goed, haas,
da k niêrgen weer m'n werk vastpak op den
hof, astenvblief?"
Ik keek 'm 'ns aan.' Goci jonk! Guust zijnen
cosmetiek gong 't weer afleggen. De sprieten
sprongen stuk veur stuk overend. Den kas-
stelein brocht den tweeden uitsmijter-mét,
maar zonder „gereedschap" nou. Den Eeker
kwakte de hullen weer op malkaar, gong zit
ten verslinden of ie thuis wos. Den cosme
tiek capituleerde hcelcgaar, den sproeten
koning was keer geef. Neeën, daar waren
veur hem gin schoonheidskruicn gewassen!
„Ja, baas? Vinde 't goed, astemblicf?"
„Ja, Keker! In Godsnaani-danmaar".
's Avonds kwam ie verom op Dré III z'nen
wagel. 't Jonk was na 't examen de stad
deurgeloopen, hij wit pcrcies waar den
Dré z'n klantjes zitten, want ze hebben sa
men den handel opgezet, en rap had ie
'm gevonden en dalijk was den Eeker be
gonnen aan zijn taak: zijnen patroon Dré III
bijstaan! Onzen meester zat mee ongeduld
te wachten, bij ons. „Waar blcft nou toch
zoo'ncn kwiedam", zuchtte-n-ic: ,,'t is om
vier uren mee glans afgcloopcn en nou is
't zeu\ien!"
Daar kwam den wagcl den erf op. De
mannekes sprongen van den hok, den Dré
mokte den wagel leeg, den Eeker spande
Bles uit, nam 'm 't bit af, gaf den beest z'nen
haver en begost 'm, onderwijl Bles at, te
roskammen!
De meester zat sprakeloos. „Dat komt nou
vun 'n examen", zee-t-ic moedeloos. Guust
Verhagen kwam ook 'ns aanloopen, in z'nen
witten jas. Tenslotte had ook hij „meege
werkt" aan den Eeker z'n examen; Guust
had op ginncn kilo haarvet gekeken zelfs!
Maar toen ie den Eeker doende zag, zwec-
tend van don arbeid, 'nen drup aan eiken
EEN MACHINE, DIE 200 PILLEN IN DE
MINUUT DRAAIT.
De licdenüaagsciie pharmacie kan
reeds op een verleden van 700 jaar
terugzien, want in bet jaar 1240
werd door Keizer Fredcrik II het
zelfstandige apothekersberoep en de
ccrsto apotliekemvctgcving in liet le
ven geroepen.
In die 700 jaar is heel wat veranderd. We
tenschap cn techniek hebben peet gestaan
oni de pharmacie tot oom gelijkwaardig
partner van de moderne medische weten
schap te maken. Van de oude kruiden-keu
ken tot hot moderne phannaceutische groot
bedrijf is een interessante ontwikkelings
gang. En de kroon op dit gebied spant wel
een geweldig apothekersbedrijf als het
„Hauptsanit&tspark" van dc Duitsclie weer
macht. Wie deze instelling bezoekt, waant
zich in een chemische fabriek en in een
groothandel in genees- en verbandmiddelen
cn medische instrumenten tevens. Een groot
gebouwencomplex herbergt het Hauptsani-
tfitspark, waar over de 700 menschen genees-
en verbandmiddelen voor het leger fabricee
ren en verzenden. Buiten hun dagelijksche
practijk om vinden de militaire apothekers
bovendien nog gelegenheid voor het doen
van onderzoekingen. Zoo ontstonden nieuwe
vetten haarpin op 'nen kop als 'n zat spel-
denkussel, toen zee den Guust alleen maar:
„gezakt zekers?'' cn hij slefte vreugdeloos
weg.
Eindelijk was den Eeker gereed. Ja! „Eerst
't póérd, dan de man". Hij stopte z'n kop in
'nen emmer water, waschte mee groenen
zeep den Guust uit z'n haar en kwam blin
kend mee den Dré binnen, mee 'nen eetlust,
waarveur 'nen millioenair 'n ton gegeven zou
hebben!
Trui had veur den man 'nen blomkool,
'nen bal gehakt, 'n schaal patatten, 'n bord
pap en 'n schaal erebecsjes (aardbeien), dik
van den suiker. Ieder frat veur 't heel huis
houwen en zc hadden haastHaast van
den honger. Ze spraken gin woord. Trui ge
noot!
Den meester dorst niks te vagen, maar
hij had goeien troost: 't schoot hard op! Na
den eten zotten ze den broeksband op 'n
kier, sloegen n kruiske en zeeën: „hèhèl"
Amico, daar is gin sehönder gezicht, dan zul
ke jonge keareltjes, na 'nen dag van zwaren
arbeid, zoo tc zien schransen!
Ze blonken van gezondheid, hikten van
voldaanheid, keken nice spijtige oogen naai
de leege schalen.
„Gij hebt toch vandaag examen gedaan?"
vroeg toen den meester 'n bietje lastig.
„Eh jajn, meester".
„Hebt ge nie nou niks te vertellen
„Kweetnie".
-„Eeker, zie daar toch van af te komen,
van dat vergimde „kweetnie!"
„Oem. Er kwee
„Is 't meegevallen?"
„Jaja, meester'.
„Niemand iets bezonders teugen oc ge-
zced?"
„Eh neeë. Of jaje. Op 't end vroeg
'nen meneer mee 'nen gouwen bril cn 'n
witte kuif
„Das den vcurzitter!".
v wie ik was. Waar ik geleerd had.
Of ik in 't onderwijs zou gaan. En zoo".
„En wat hebt ge geantwoord?"
„Kweetnie".
„Hebt ge dat gezegd?? Kweetnie?!
„Ja".
Toen is den meester opgestaan. Bekeek
den Eeker mee stille radeloosheid. Gong
toon weg, net als den Guust, zonder \rcugde.
't Manneke kost nou gaan rusten. Me
(hinkt, hij had 't verdiend, den Sproeten
koning!
Maar niemand gift 'm een kans veur z'n
examen.
Ik...? Kweetnie!
Ge hoort er meer van. Veul groeten van
Trui, Dré III, Kweetnie en als altij gin horkc
minder \an oewen
t.a.v.
Dré.
combinaties van bekende medicamenten en
als jongste resultaat van deze onderzoekin
gen is bijv. een bijzonder versterkend en vor-
frisschend tabletje, een bonbon als het ware,
voor het luchtwapen samengesteld.
Twaalf duizend tabletten per nur.
Van de ouderwetschc „pillendraaiers", die
in borrelend kolvein hun medicamenten
brouwen, is liio geen spoor meer te beken
nen. Allosgëschicdt in iict groot. Zooals in
een bakkerij worden in groote ketels de stui
vende chemicaliën met elkander vermengd,
om vervolgens door de tablettcn-comprimecr-
macbine tot tabletjes tc worden gevormd.
Aan icdor machine hangt een kartonnen
bordje, waarop te lezen staat, wat voor ta-
blcttacn do machine perst; hierdoor zijn ver
gissingen uitgesloten. Het witte poeder wordt
er bovenin gestort en van onderen komen in
razende vaart de kininepillen er kant cn
klaar uit. Het ziet er ongeveer uit, of er een
ponsmachine aan het werk is. Een schijf met
verdiepingen in den vorm der pillen beweegt
zich in het rond en levert iedere minuut
200 pillen af. Twaalfduizend tabletten levert
zoo'n machine in het uur! Om de hittere
pillen wat smakelijker te maken, komen ze
dan nog in een groote koperen ketel, waarin
ze zoo lang door een suikennassa worden
gedraaid en geslingerd, tot ze „gedragcerd",
d.i. met een suikerlaagje overtrokken zijn.
Dan pas zijn zc voor het gebruik gereed.
RIJK GEWORDEN DOOR OUDE BANANEN
Onlangs herdacht de Amerikaanschc bana-
nenkoning Zemoerrai het feit. dat het veertig
jaar geleden was. dat hij zijn intrede deed in
de „bananen-branche". Zemoerrai, kwam in
dertijd arm naar Amerika uit Bessarabië,
waar zijn vader een klein boerderijtje had,
welke niet genoeg opleverde om al de kin
deren te kunnen onderhouden. Een der
zoons trok, zooals gezegd, naar Amerika met
zijn jonge vrouw. Aldaar aangekomen ver
nam hij op een goeden dag, dat de groote ba-
nanenbooten, voor. zij, vanuit West-Indië
komend, de haven van Boston binnenliepen,
aanzienlijke hoeveelheden overrijpe bananen
in zee wierpen, daar deze dan toch niet meer
geschikt waren voor den handel.
De jonge Zemoerrai kwam toen op het
goede idee, een oud bootje te huren, de trans
sportschepen tegenmoet te varen, en de over
riipe gele vruchten voor een paar centen op
te koopen. Nadat hij weer de kade had be
reikte bracht hy zijn lading over op een
oude vrachtauto, welke hij tezamen met een
vriend had gekocht, en distribueerde de ba
nanen vervolgens tegen een lage prijs aan
straatventers, die daardoor ii* staat wa
ren, de vruchten met een kleine winst te
verkoopen in de volkswijken. Zemoerrai
werkte de eerste maanden erg hard oni te
kunnen leven van de kleine .winsten, welke
hij telkens maakte. Doch langzamerhand wer
den deze winsten grooter, met het gevolg,
dat hij een grooter boot kon koopen, een
mannetje in dienst kon nemen enz. Enkele
jaren later mocht hij het genoegen smaken,
door zijn initiatief en ondernemingslust een
zekere welstand te hebben bereikt. En thans
40 jaar later is Zemoerrai een der be
langrijkste aandeelhouders van een Ameri-
kaansche trust van bananenimporteurs, en
tevens is hij directeur eener exportniaat-
schappij, die ongeveer 150 moderne stoom
schepen bezit en jaarlijks niet minder dan
20.000.000 bananen verzendt naar alle deelen
der wereld. Het spreekt vanzelf, dat Zamoer-
rai, die thans 65 jaar oud is, nu niet meer
met een klein bootje de groote schepen te
gemoet trekt; doch wel vertelt hij zijn
vrienden nog gaarne verhalen uit deze avon
tuurlijke periode van zijn leven.
DE GESCHIEDENIS VAN DE „FAVORIET"
De groote, zeldzame diamanten zooals de
„Kohinor", „Cuilinan" en „Orloff" hebben
allen een min of meer roemrijk verleden. On
der deze diamanten neemt de „Favoriet" niet
zijn zestigduizend dollar maar een beschei
den plaatsje in. Toch heeft ook deze diamant
een geschiedenis, die hoewel veel minder
romantisch dan die der eerstgenoemde cdel-
steenen vermeldenswaardig is.
Sedert jaren was de „Favoriet" het sieraad
van de edelsteen verzameling van den be
kenden juwelier Brewster, die zich uit zijn
zaken had teruggetrokken. Het was alge
meen hekend, dat Brewster, die te Chicago
woonde, in zijn eenzame villa even huiten
de stad dergelijke kostbaarheden opgeborgen
had en hij was dan ook herhaaldelijk door
vrienden gewaarschuwd zijn verzameling
beter te beschermen.
Het kon niet uitblijven, dat enkel leden
van de onderwereld het plan opvatten zich
van de juweelen meester te maken. De
gangsters wisten, dat mr. Brewster niet al
leen een zwak voor edelsteenen had, maar
ook voor het zwakke geslacht. Op handige
wijze wisten zij hem met een bekoorlijke
jongedame in aanraking te brengen, die wel
dra uiterst bij hein in den smaak viel. Het
meisje slaagde er in, het vertrouwen van den
ouderen man te winnen en wist hem er toe
over te halen, met haar op reis te gaan. In
haar „goedhartigheid" bewerkte zij ook, dat
de oude knecht gedurende dien tijd vacan-
tie kreeg.
Eenige uren, nadat de bewoners het huis
hadden verlaten. slopeYi de gangsters 't huis
binnen en begonnen op hun gemak de brand
kast open te breken. Zij waren echter niet
met het feit op de hoogte, dat mr. Brewster
z'n brandkast met de modernste middelen had
beveiligd, zoodat terwijl zij rustig aan het
werk waren de politic gealarmeerd werd
en spoedig ter plaatse aanwezig was. De
gansters trokken hun revolvers; 't kwam tot
een verwoede schietpartij, waarbij do gang
sters konden ontsnappen, nadat zij een agent
verwond haddon.
De*bandietcn zouden echter niet lang ple
zier hebben van hun ontsnapping Twee van
de agenten waren n.1. uitgerust met de
nieuwste vinding, waarvan de politie van
Chicago thans reeds sedert eenigen tijd ge
bruik heeft gemaakt. Zij bezaten n.1. een re
volver, die met het schieten tegelijkertijd
het slachtoffer fotografeerde. De uitvinding
bleek in dit geval aan haar doel te beant
woorden, want met behulp van deze revol
ver-fotografie kon men één der gangsters
herkennen. Dc misdadiger was een oude be
kende van de politie. Na enkele dagen had
men trouwens ook de andere leden van do
bende achter dc tralies.
