Voor den Zaterdagavond
Brabantsche
Brief
OUDERS
JxjS tiaait!
van Dré
't HOEKJE
De-
Dc fotograaf en de
bankrekening
Ulvenhout. 3 Octobpr 1940.
Amico,
Den Eeker is weg nou. Veurgoed. We mis-
'm veul. Zoo besloot in m'nen brief van
verleien week. Ja, 't is rap in z'n werk ge
gaan. Maar ons pastoorke vond 't zoo 't
boste en donzen braven menseh, een uit duu-
zcnden, heeft ine nog nooit slechts geraje.n.
Den Eoker weg! We kunnen er.nie aan
wennen. Zelfs Blek mist 'm. Al 'n paar koer
heb ik Trui gefrappeerd, <iat ze mee vier
borden naar de tafel kwam, als we gongen
eten en dan weer èèn gong verombrengen
naar de kast.
Drè lil 't Knulleke is er stil van. Hij
mist den Eeker bij z'n werk, in z'nvrije
uren; bij 't pèêrd. op den groentenauto, in
z'n boekhouding, hij mist z'n rechterhand
't Manneke sprak weinig, gong stillekes zij
nen gank. Ge hoorde.'m amper loopen! Veul
zat ie hoven, in z'n „woonwageltie", veurai
den lesten tijd. Maar nou ie wee is,
den huis is leeg! Dèèr! En 't is telkens op-
nuuw 't zelfde. Ben ik iels kwijt, ik mot 't
nou eigens zoeken. Hot Trui 'neb knut siet
opwinden, dan. mist ze dalijk de twee be:eid
vëèrdig uitgestoken artnen van den Eeker.
Blek mist zijnen „aanspraak". Die twee
kosten samen zoo gezellig zitten zwijgen;
Blek mee zijnen ruigen, goeien kon op den
Eeker z'nen knie; den Keker mee z'n hand
ussehcn Blek's ooren. Ja, die twee verstonden
malkaar.
Wilde percies weten, amico, wat er mee.
ons aan d'. hand is Wij hebben, eer
lijk liurre. wij hebben alle diie altij voor dat
schriele Kekerjonk gedaan wat we kósten
doen! We mochten 'm geren, waren altij be
gaan mee deus schichtige kwiebuske deur
Dré III lijk n zWerfhondje van dé straat
opgeropt. Maar nou ie weg is. nou krijgen
we pas in de gaten dat hij óns vertroeteld
heeft I En als we 'in verom kosten krij
gen, dan och, dan gong '1 weer siuust
eender. Net als mee 'hen droogbleier. Ge
gift don knol maar 'n plekske in de zon en
de schoonste blommen bloeien uit dieën on-
aanzienlijken „cerpel", daar veur 't raam.
Ginnen pot ging handsvolleke éèrd. ginnen
slok water vraagt ie. IIij bloeit maar. Zoo
stillekosweg. llij vraagt niks, hij'schenkt. Tot
ie, lot ie doodgebloeid is. En nou ik dat
zoo zeg, ja, nou begin ik iets meer te be
grijpen van die gcjaagd-gespioken woor
den deur Ons pastoorke. daar op dieën to
rentrap: „Dré, breng 'm naar de Broeders
en gaauw!" Ik denk meneer pas
toor wou den droogbloeier )nen pot
èèrde geven „en gaauw".
Ilij zéé ommers: ,,'k heb 't 'manneke
nou vier weken bij ine g'had, haast eiken
avond. Ik ken 'm as as... dat uurwerk
daar. 'k Zie dwars deur de raaikéis van 'i
jonk z'n zielemeiitje henen." En ja, 't
manneke eigens had me ook gevraagd,
op z'n kaïnerke: „buas, help me astein-
blief."
Afijn. We hebben 'm prontjes uitgezakt.
Den koffer van Dré III. nog van de kost
school, vvierd peuejen gehaald en volge-
tast mee dun uitzet, z'n boeken, z'n eigen-
doniniekes. Van Trui kreeg ie nog 'n
prachtig heiligbeeld, veur op z'n chainbret-
te daar, als herinnering aan de Vrouw.
Den Dré mokte 'nen hoek in den koffer
vol mee tabak en n uuuw pepke, zeggen
de: „ik ben bang. Eeker, dat ge 'daar nie
rooken mengt, 'k Heb 't de postulanten
tenminste nooit zien doen, maar witte---,
'k zal oe 't kunstje leeren, hoe ge dan tóch
nou en dan 'n pepke of 'n sigaretje smoren
kunt.
In den hof. ee daar zullen ze jou wel
wel aan 't werk zetten, dénk ik. daar
staat 'n schuurke. waarvan ge de deur van
binnen kunt sluiten, als ge 'n touwke aan
den klink bindt en dan..."
Den Eeker s'ond. 'n bietje verlegen, naar
den Dré z'n „goeie" raadgeviugs ts luste
ren. Schudde z'n sproetenkopke. Zee dan:
„maar Dré, as 't nie mag. dan mag 't toch
nie!"
„Zoo?" zee den ander fel: „waarom
nie? 'n Pépke smoren is toch zekers gin
zonde!"
„Neeë", zee den stipten Eeker: „maar
ongehoorzaamheid wel, Dré. En As 't nou
verhojen is veur 'den nuuweling. nou...!
Wanhopig trok Dré 111 z'n schouwers
omhoog. Zuchtte luidruchtig. Schudde den
kop. Gong op en neer loopen.
„Lekker!" peste Trui 'm „Dat zit oe
nie glad, ee? Duuvel!"
Den Eeker kreeg 'n kleur. Knipperde
mee z'n oogen. Van Dré III moet afblij
ven! „Hij meent 't goed, vrouw", zee 't
manneke bescheiën.
Den anderen dag brocht ik 'm weg.
't Was gin plazierig wakker-worden. Trui
was til, sprak gin woord.. En ik? Och, 'k
had ook nie veul te beweren. Dré III gong
ook zwijgende zijnen gank. 't Was, 't bleef
stil. Mee m'nen wagel was 't veur dieën
dag al geregeld, Dré III zou mijn klantje*
„meepikken" en den Hop, den Eeker z n
Vader, zou 'm helpen.
Pop Eeker was. veur 't lest. naar ons
kerk Hii bleef nogal lank weg. Was nog
nie vernm nis ik thuiskwam uit. den ak-
ke-. Trui zat bij de tafel, net of ze ziek
was; d'armen over malkaar, den kop
schuil, riasr benèjpn. Stillekes. oudvromv-
kesachlig zat ze te staren. Eigenlijk
zat ze mee 't ontbijtgerei op ons te wach
ten. Is ze nie gewpnd. Als Trui gereed is,
motten allen klaar zijn!
„Nie goed. Trui?" vroeg 'k. Toen stond
ie op, zwijgend gong naar de mooie kamer.
En 'k zag nog siuust dat ze den punt van
■haren schort pakte.
Dré 111 was nog doende mee den wagel.,
Hij zit weer zonder benzine, mot z'n eigen
behelpen mee sles. Den beest stond al
gereed om ingespannen te worden. Nou en
dan kantelde 'n struisch herfstblad uit den
notenléèr, Viel mee 'nen tik op de stilte.
Zwijgende rong don Dré vort .mee z'n
werk, hipr in den triesten Herfstwemel, die
kil en graauw van den hemel hong. Mee
respect keek ik naar den kolossaal gelaien
wagel. Dat wierd vandaag 'nen zwaren dag
veur 't jonk! Daar kwam den Eeker den erf
op. Op z'n Zondagsch, diep in z'n lióeike Da
lijk tikte Dré III beleefd aan z'n pet. zee
droog komiek: „Goeionmorgen meneer Hop
penbrouwers". Den Eeker lachte 'ns witte-
kes, lee z'nen kerkboek op den raamdurpel,
tinkte Bles bij 't bit, spande 'ni in den wagel.
Als 't gebeurd was, nam ie den beest nog
'ns aandachtig op. klopte 'm op den sterken
nek, streelde 'm tusschen de oogen, mompel
de dan iets, bleef nog efkes mee z'n hand op
Bles z'n neus, gedachtenloos slaan staren.
„Ge ziet 'm misschien nooit meer verom.
Eeker. zee denDré hard.
Den Eeker Schudde den kop. Beet op z'n
lippen, maar toch 'n traant|e kost is nie
inhouwen. Dan dee den D.é z'n leste poging
Hij vatte mee zijnen sterken knuist den
Eeker bij de borst, verfomfaide z'n v.estje
en zee: „Sjaak. sodetjuue Eeker, spring op
den hok. rij mee naar de klanten en lot
ze in den Ouwenbosch naar den Hierengun-
derwijd loopen. We komen van den avond
zat thuis van plezier, net as mee ouw exa
men, witte nog?"
Vaster greep ie den Eeker, schudde 'm:
„aMee. blijf hier, doe me dat niet aan!"
Dat wierd me te veul. En 'k gong naar
binnen.
Sjuust als wij zwijgende aan 't maal zatton.
pront ach uur. kwam den Hop den erf op-
gefietst. 'Nen steuvigen kearel, dieën Hop
pen brouwers Kort. breed, pootig. In de
kracht' van z'n jaren, 't Zou 'nen ouwerwet-
schen vuursmid kunnen zijn. 'Nen harden
tiep om te zien.
Kerngezond ..Mergen samen!"
'k Zie den wagel is al gespannen. Rij ik
'm Dré? Of u?"
„Koinmeke koffie. Hoppenbrouwers?"
vroeg Trui.
„Beljot". lachte-n-ie: „daar word ik thuis
nie veul meer mee geplaagd. Die bonnekess
Thee kan me gestolen worden. *k lust nog
liever vuil water van 'nen kinderkeswasch."
Dan: „oja, Sjaak. 'k heb hier nog 'n paks-
ke van ons moeder. Wat er in zit, weet ik
nie, maar 't is 'n souvenierke aan thuis
ziede".
„Dankoewel.^vader, veul bedankt", zee
den 'Eeker. verlegen en blij. Enne en
De „opvoeding" op het
schoolplein
Tot de plaatsen, waar kinderen hun opvoe
ding ontvangen, behoort ook het schoolplein
en de straat. Mogelijk naar den zin van velen
zelfs in tè groote mate. Het hangt er maar
van af, welke onaangename herinneringen aan
deze opvoedingsterreinen by de ouders voort
leven. Persoonlijk herinner ik mij veel kwaads
en veel goeds van de opvoeding van het school
plein. Mogelyk zal dit btj de meeste menschep
zoo wel zijn. Ik weet, om slechts een paar
voorbeelden te noemen, dat de omgang met de
andere jongens en meisjes op 'het schoolplein
voor mij, die vooral thuis door de grootouders
verwend Werd en in alles zijn zin kreeg, een
goede zijde gehad heeft. Op het schoolplein
was het gedaan met mijn eigenzinnigheid. Op
het schoolplein had ik mij te schikken naar den
wil der oudere jongens en al was deze wil
niet altijd even paedagogisch voor mij be
stond de waarde toch zeker in het leeren be
seffen, dat ik niet overal mijn zin kreeg. In de
eerste schooljaren had ik het niet gemakkelijk
op "het schoolplein. Ik ging op een school met
ongeveer driehonderd leerlingen en de Jongens
uit de hoogste klassen tyranniseerden ons
kleintjes danig en er zijn wel dagen geweest,
dat ik eenvoudig niet naar school wilde uit
vrees voor de grootere jongens, die me daags
te voren reeds een pak slaag beloofd hadden.
Wellicht zal ook van mijn kant wel iets gedaan
zijn, dat de straf rechtvaardigde.
De schaduwzijden van de opvoeding op het
schoolplein zijn wel voornamelijk de verkeerde
invloeden, welke uitgaan van minder gunstige
individuen onder de leerlingenvooral, wan
neer zij wat ouder worden). Ik herinner me,
bijv. o.m. dat ik betrokken geweest ben' bij een
diefstal. Er waren appels gestolen en, hoewel
niet behoorende tot de hoofddaders, was ik
toch ook een der handlangers geweest. Geleid
door een paar oudere knapen, hadden we bij,
een buurman een boom appels leeggeschud.
Het plan was op het schoolplein in elkaar ge
zet en van alle kanten bekeken en besproken.
W.at groot voor mijn leeftijd, voorts gewend,
overal mijn zin te krijgen (opvoeding in het
gezin van de grootouders), een en ander was
en bedank móeder veurai, ee! Offe wilde
gij 't doen veur me Dré. as ge straks bij
ons thuis komt?"
„Iloe is 't mee de vrouw. Hop?" vroeg ik.
„Goed", zee-t-ie gerokt, 'n bietje verwon
derd, of ie bedoelde: waarom zal 't nie goed
zijn?
„•Taja. goed. Alleen mja..." toen keek
ie den Eeker verwijtend aan: „alleen... ze
zit al dagen te simmen. Ik begrijp nie
Sjaak, wa ge begint! Kunde 't nou er
gens heter hebben as hier? Afijn, ge mot
't eigens weten, om in de rokken te gaan.
Naar wie hedrle den nard...?l"
„Hoor 's hier, Hoppenbrouwers", zee
Trui fel: „roeping is roeping. Dat opw
vrouw 't erg vindt, kan 'k begrijpen. Tortn
ons Patnvke 't klooster in trok..." Wijers
kast Trui niet geraken. Weer gong ze weg.
naar de mooie kamer.
,Pie wijven zijn allemaal eender", brom
de den Hop. En begost aan z'n koffie te
slurpen.
Maar den oogonblik van 't afscheid gong
komen. Dré TIhad al 'ns naar R'es geke
ken, naar de klok dan. hij moest eann,
't jonk. .Hoppenbrouwers". zee-t-ie. beeld
paar vreugdeloos, „we motten naar de
klanten, man."
Den Hop sprong omhoog, dalijk gereed
„Dan géén we", zee-t-ie: „niks dat ons
teugenhoudt. horre!"
Don Eeker kreeg weer 'n kleur. Den
moeilijksten oogenbük was gekomen. Af
scheid nemen van ziinen nairnnn-kamermd.
Ferm stak Dré Hl zijn hand uit. ..F kor
't goeie! Onthnu één dine: Hier staa1
de poort altij... onen... veur ion! 'k Tleb
oe... den iestpn tiid... wel 'ns genest...
maar..." toen beefde zijnen mond: „maar.
df was gin meenens ReTnu!"
Veur den Eekpr ipfs verom zeggen kos.,
was den Dré de deur al uit. Sprong op
den hok.
„Nrtu Sjaak". zee don Hop: ,,'t ea-de-oew
goed. Schrijf maar 'ns rap 'n hriefke aan
Moedprs. ee? R<ri maar veul. ze zeggen
das goed. Ik .heh er nooit veul van gemor-
ken. troinvpns. Misschient lus'ere.n ze daar
hoven naar jou beter, -dan naar' oew va
der."
Efkes keek den bedeesden F.eker. mee 'n
traantje in z'n oogen. z'n vader aan. „Va
der, 'k zal veul bidden, veur jullie allemaal.
Enne-- vergit Moeder nie te bedanken, as-
temhleif. 'k Zal rap schrijven as ik mag."
„F.n ge hebt 't gehoord. Siaak...! As 't
oe daar nie langer bevalt, hier mengde al-
tij voromkomen! Lot oew eigen daar dus
'nie op oewen kop zitten", zoo vaderde Hon-
pcivbrouwers op zijn manier, „dat heb ik
oo kljij ver-vprd.-verrekt". F.n 'n bietie fier
over z'nen vaderlijken spiets, keek ie mij
aan, zee: „zeg de vrouw van me gedag.
Dré, 'k mot gaan,"'In 't deurgat bonsde-n-
ie teugen Dré ITT aan. die nog efkes* om
den stijl kwam roepen: Eeker. ik kom oe
'ns gaauw opzoeken, horre! Ze kennen me
iaar nog wel!"
't Afscheid van Trui gong zonder woor
den. Trui stond mee den schort veur d'r
oogen te snotteren, streek don Eeker over
z'n pinhaar. Ochêrm. ze houdt van 't
jonk of 't heur eigenste is!
Den Eeker ha ook nie veul woorden
meer. 't Wierd 'm te bar. Nog efkes Blek
'n „hand gegeven, toen gongen we sa
men opweg. Toch moest ie. veur we den
oorzaak, dat ik de kans om mij verdienstelijk
te maken voor de groote jongens, niet onbe
nut liet en dus „mee-deed". De gevolgen waren
voor mg niet best: ik liep helaas in de handen
van den buurman en werd door deze bij mijn
ouders gebracht. De oudere leiders wisten zich
in veiligheid te brengen.
Nu is het ptelen van appels natuurlyk dief
stal, maar in het dorpsleven werd het niet zoo
heel ernstig aangerekend. In mijn geval liep
het dan ook met een flink pak slaag af en het
verbod, niet meer om te gaan met de leiders
der appel-stelen-bende. Erger waren de geval
len van kleinere jongens, die door grooteren
op sexueel terrein ingelicht werden. Trouwens:
dit is wel een van de gevaarlijkste invloeden
van het schoolplein en de straat en in vele ge
vallen staan de ouders hier min of meer mach
teloos tegenover. Het kwaad is reeds lang ge
schied en heeft reeds heel wat bedorven, als
de ouders er meestentijds slechts by toeval
achter komen. Ervaringen op het terrein der
nomo-sexueele verleiding zyn voor ouders dan
ook de droevige bewyzen van den slechten in
vloed van de „opvoeding" op het schoolplein.
Ik wil echter niet alleen over de slechte in
vloeden spreken. Er valt ook veel goeds te
noemen. Ik denk aan de beteekenis van een
goed vriendje voor een jongen. Ik denk aan de
kameraadschap, welke kinderen bij elkaar
brengt en zoo echt kan zijn. Ik denk aan de
gevallen, waarin een jongen door een goed
vriendje in aanraking komt met een mooi huis
gezin. Hoe kan de moeder van het vriendje met
een enkel woord meer bereiken dan de eigen
moeder.
Ik denk ook aan de kameraadschap, die op
het schoolplein gesloten, tot in lengte van
jaren bestendigd blceï en voor beide indivi
duen ontzettend veel beteekend heeft. En dan:
op het schoolplein wordt niet altijd gevochten,
wordt niet altijd overheerscht, De jeugd onder
elkaar speelt vaak en eendrachtig en mjj valt
het telkens op, hoe onomwonden de jongens
elkaar de waarheid zeggen en hoe sterk het
gevoel voor waarheid bij hen is. Valsch spel
wordt onmiddellijk, gestraft en de straf der
kameraden is nog heel wat beter in zijn uit
werking, dan die van den onderwijzer of de
ouders. Het niet meer mee mogen doen, omdat
men valsch speelde, is voor een jongen iets
heel ergs en het leert hem zijn kwade gewoon
ten dikwijls radicaal af.
Oveeka
Thee en typen
Men kan véél over het type, waartoe Iemand
behoort, opmaken uit de wijze waarop die
persoon het toegewezen half ons thee per
maand gebruikt. Er zyn menschen, die hun
half ons thee .in een paar dagen verbruiken,
maar die paar dagen drinken ze normaal
sterke thee, en stellen het de rest van de
maand zonder. Wanneer een goede kennis
kmt oploopcn, als ze juist thee hebben gezet,
zullen ze er blijmoedig van meedeelen. Dit is
het type, waarvan de leuze is: „alles of
niets", goedhartig, optimistisch en meestal
met veel ondernemingsgeest. Wanneer zij de
keuze hadden tusschen een paar jaren van
groot geluk in hun leven of een geheel leven
van betrekkelijke tevredenheid, zou den ze het
eerste kiezen. Ze zijn ruimdenkend en weinig
egoïstisch en huldigen dienovereenkomstig
het standpunt: „Zoolang ik heb, kan een an
der ervan meedeelen, heb ik niets, dan valt er
ook niets meer te deelen.
Een andere categorie van menschen heeft
nauwkeurig uitgerekend, hoe men van een
half ons thee per maand eiken dag thee kan
zetten. Het kan naar wjj van één van hen
hoorden, als men pér dag één afgestreken
theelepeltje (géén schepje!) gebruikt. Het
wordt geen sterke thee, natuurlijk, maar het
i s thee.
Degenen die hun portie zóó verdeelen zóó
verdoelen zijn sterk gehecht aan hun gewoon
ten Ze zijn gewend eiken dag thee te zetten
en te drinken, en wenschen dit alsnog te
doen. Bezoekers zullen b(j hen vermoedelijk
in rij deurstapten. nog 's even over den erf
kijken.'Ochja. hij heeft er zooveel ge
werkt...!
Onderweg heeft ie weinig meer gespro
ken. Zoovenl te meer gepiekerd.
Veurover zat i in de bus. den kop in
d'hantlen, 't veurhoofd mee diepe rimpels.
Nou en dan veegde-n-ie 't zweet van z'nen
kop. Toch was 't heel gaar nie werm.
„Baas?" zee-t-ie heesch, na al dat
zwijgen.
„Eeker?' t
,.'k Ben altifd geren op den hof gewist."
Ik knikte.
„Gif wit. haas. Ik kap nie anders"
„F.eker, oew wonnwaveltje op zolder
blijft zoo staan..Veur jou. Ge wit wat on
zen Dré oe eezeed hee...!
„Ik kom... er... nie--- meer... in... ver
om. haas. maar... maar as 't mag blijven
^aan.... 'k zal er dikkels aan veromden-
ken."
Ik kom er niemeer in verom. Ik kom er
niemeer in verom. Deus zirmeke bleef heel
den dag in m'nen 'kop haken. Ik kom er
niemeer in verom Kommernlemeerin-
verom. Kornmerniemeerinverom. Zoo tufte
de bus; kornmerniemeerinverom.
„'t Blijft staan, F.eker!"
Kommerniemecrinverom kornmernie
meerinverom.
Hij lacht 'ns. Zwitte weer. Kommerniemeer
inveröm in verom.
„Ge kunt nooit vooruit praten. Eeker!"
Kornmerniemeerinverom kornmernie
meerinverom.
„Kweetnie", zee-t-ie.
Als ik in den Ouwenbosch veur 't gebouw
van St. Louis stond en de bel weer gongde
rieur den betegelden gang. dan zoemde die
cn oud-bekenden klank weemoedig deur
m'n zielement. Hoe dikwijls was ik hier ge
wist in de jaren van Dré III? Blij, m'n
kleine baaske dalijk te zien Den Eeker
rilde. Had ie kou nou. 't manneke?
„Kou, Eeker?"
„Ne hè néeë baas. ik zweet!"
Ik flusterde: „zeg. willen we zullen we
samen hard wegloopen? De bus verom,
staat klaar, kek. aan 't end van deuze straat!"
Korunierniemeerinverom. zoo begost de bus
WJïer te tuffen.
Wijs lachte 't manneke. Hij begreep altij al
les. deuzen Kweetnie.
Hah! Daar kwam 't broeder-portierke.
Zou 't neeë. 't was 'nen andere!
Broeder, wilde 'ns zeggen aan Broeder-
Overste 'astcblief. dat den Dré van Ulven
hout hier is. mee zijnen Eeker?"
„Keknou", lachte 't jonge Fraterke: „zij
de git nou den grootvader van Dré III"
„Kende die nog?"
„Kil ofl Wie kent hier Dré III niemeer?
Hij maakt 't goed, ee?"
„Pront! Steunpilèèr van ons bedrijf!
„Keknou! Dan hee Broeder-Overste 't
altij goed veur g'had!"
„Hoezo?" Ge verstaat, ik was veul nuuws
gierig.
„Die hee altij gezeed: Dré III? Dieën ro-
bustcn sinellap?
Die brengt 't wijd in de weareld! Da's 'nen
tiep naar God's, smaak!"
„Da-d-isslo!" schoot den Eeker uit. die
toen ineens begost te blozen.
„'k Gaai dalijk Broeder-O verste waar
schouwen. dal guilie er zijt". zee 't Broeder-
ké en rap liep ie weg: ge boorde z'nen tooe
om de beenen klapperen.
'k Had mee den Broeder-Overste heel wat
klasjeneeren. ge verslaat! En eer ik alles
besproken en haarfijn uitgeleed had. den
dikken brief van ons pastoorke had laten le
zen, afgerekend, veurloopig is den Eeker
daar op mijn kosten. dan waren er gaauw
'n paar uren gepasseerd. We kosten malkaar
niemeer zien van den sigarenrook.
„Ge zult Dré III nou nog wel 'ns 'nen,
keer bier zien. Broeder-Overste!"
„Geren. Dré; 'k ben veul nuuwsgierig
naar 't manneke."
„Hij kekt jou dwars over oew kalotje.
Broeder!"
„Da's toch nie waar...??'
„'k Wierd trotsch, dat verstade. „Trui.
ze weegt 'n negentig kilo's, pakt ie op mee
stoel en a.1 en zet haar zoo boven of) de ta
fel als ze slout is!"
„Stout?" Z'n oogen waren nat van pla-
zier.
„Ja. als ze té sterk voelen laat dat die-'
en reus pas... zeuventien jaren is!"
geen thee te genieten krijgen, want als men
van een theelepeltje thee voor meer dan een
persoon moet gaan schenken, doet men beter
limonade aan te bieden. Deze, typen zijn zui-
nig en nauwkeurig, steeds bedacht op het
zorgen voor den dag van morgen en houden,
er vermoedelijk een onberispelijk-bijgehouden
kasboek op na. Zonder hen van overmatig
egoïsme te willen beschuldigen, maakt hun
voorzichtige en practische aard toch, dat zjj
weinig genegen zullen zijn tot het brengen
van groote of spontane offers.
Deze „thee-test" is alleen volkomen toe te
passen op menschen die alleen wonen.. Want
in gezinsverband gaan er allicht verscheiden#
stemmen op met voorstellen tot het gebruik
van de beschikbare thee en daarenboven ij
het geval van twee ons thee per maand voor
vier personen van heel wat gunstiger aspect
dan het halve ons thee van'den enkeling.
Zoo gaat het nu eenmaal met alles; wan
neer wij aannemen, dat de voeding van één
persoon per dag 0.60 kost, dan kost die
voor vier personen géén 2.40.
Overigens hebben wij bij onze „thee expe
rimenten" een merkwaardige ervaring èn een
geweldig boffertje gehad.
Wij kwamen bij een vrijgezel, die altijd een
moeilgk te definieeren type was geweest, en
begonnen na een praatje over algemeenheden
bescheiden onze enquête.
„Of hij thee of koffie nam op z\1n bon, en
of hij er nogal mee kon uitkomen."
Het antwoord luidde: „Be drink nooit thee
of koffie, ik houd er niet van. Als jullie mijn
bon soms willen hebben?"
Wy gunnen U hetzelfde gelukje èn voorzien
dat talrijke lezers morgen op „psychologische
thee-enquête" gaan op hoop van zegen:
Nadruk verboden.
DR. JOS DE COCK.
Alle_e, als van vroetrer. 't was weer 'n
gezellig uurKe, daar op zijn kantoor.
Veur ik vertrok, wierd den Eeker op 'n
kantoor ze!aten. Broeder Overste licJ ons
efkes alleen.
„Eeker, fk eaai nou vertrekken..."
„Ja...' haas",
,"k Heb alles eóed besproken mee Broe
der-Overste enne dat zal op nlazier
doen... ge kriiet *n taak in den hof!"
,,'k Zal hard werken haas! Zè zullen
hier mengen zien. hoe wij 't op oewen hof
de jen!"
„Eeker, jongen, ik twijfel daar nie aan.
Maar denk om opw eigen. Om oew gezond
heid. 't K'oosterlevenge kunt 't zoo
zwaar maken als ge eigens wilt
F.nne.... gij zijt nie van de sterksten,
baaske!"
„Baas. ik kan oe nooit genogt hedanken.
veur wat ge veur mij en vput ons thuis..,J
„Eeker schei uit! Veur oew thuis. dat
hebt ge eigens gedaan!"
„Sprik daar nie van. haas. astemblief!'
Toen gij me op de hofstee nam. ba 'k gin
hémd aan. en
„Eeker, ik luister nie, horre! Maar iel'
anders! Vinde.'l goed da'k oe mge Dré Hl
zoo nou en dan 'ns kom opzoeken..? Dré 111
hee hier wel 'n klein stripke véur ziede!"
flusterde-n-ik.
„Baas" gaf ie ten antwoord: „dat zullen
fééstdagen veur me zijn!" .Toen liepen, veur
't eerst twee dikke tranen over z'n sproeten.
„Fpker. we komen rap. We maken we!
'n smoes!"
Ik stak 'm m'n band, toe., 't Manneke pak-
tp ze mee allebei zijn bevende klavierkes,
knppp rn.'n hand wit.
Als weer in de bus. huistoe, zat. dan tufte
dat vergimde machien: kommerniemeerirv
verom, kornmerniemeerinverom. knmmernie-
moe rin verom.
Tot ik er tureluursch van wierd.
En toch dat stinkmachien had gelijTt-
Dat vóelde-n-ik!
Vol.
Veul groeien vn Trui, Dré. III en als altij
gin horke minder van oewen
t.a.v.
Dré.
„Een groen glanzend elfje"!
De fotografen rusten op hun lauweren en
hebben allen een bankrekening geopend, In
ruil daarvoor hebben nu alle Nederlanders,
velen voor het eerst In hun leven, een scher
pen kijk gekregen op hun linkeroor en op
hun allerongunstigst gelaat, zooals hot ge
lukkig alleen maar door de wreedè lens van
een pasfoto-camera wordt gereleveerd. WIJ
wisten door de natuur niet met een schoon
uiterlijk te zijn bedeeld, doch wij zijn toch
geschrokken van het beeld, waarop wij
voortaan bij verordening verplicht zijn te
lijken. Voor de fotografen is deze episode
zooals gezegd een even onverwacht nis
schitterend lichtpunt geweest in dezen duis
teren tijd. Een ander lichtpunt, is de licht
gevende politie-,agent, die sinds eenige dagen
in het verduisterde Haagseh straatleven
zijn intrede heeft gedaan. Men heeft een
diender van top tot teen met lichtgevende
verf bestreken en hem vervolgens in het
stikkedonker op een druk kruispunt neerge
zet. flauw bestraald door een speciale lamp.
Het pffect was verrassend, de diender werd
als een baken in zee.
Hierdoor openen zich ongedachte perspec
tieven voor de mode voor onze dames en
voor 't aspect onzer straten, wanneer de duis
ternnis is gevallen. Zullen wil straks naast
onze mauve fosforesceerende gade voort
stappen of onzen tred verhaasten, omdat een
zacht groen elanzend elf ie voor ons uit
zweeft'
VOOR DE
