Voor den Zaterdagavond
Brabantsche
OUDERS
RADIO
van Dré Brief
t HOEKJE
naait!
De-
PROGRAMMA
Kleuterspel
MOEDERTJE
ALLERZIELENGEPEINZEN... 1940.
Nog vlamt hier en daar, aan 'nen kalen
eikenstruik 'n helrooi blad. Maar die vlamkes,
zeldzamer steeds in 't ouwe bosch, zijn lijk
leste flakkeringen in 'n wegsmeulend leven.
Telkens vlaagt 'n windeke, vol van herfst
geur deur 't stille bosch. En de leste bonte
bladvlinders flieren deur den weemoed, 't
voelbare Niks, dat overal is. Ratelend drup-
pengetik ritselt druk op den blarenbojem. 't
Is of nog 'ns 'n vleug leven asemt deur 't
kolossale lichaam van 't kwijnende bosch.
Even maar. Want 't trage Westerke kan moe-
lijk vortkomen deur den blaauwen, natten
doöm, die alle leven smoort.
Rimpelloos staat den boschpias troebel te
blinken onder vagende nevels, die soms vast
kleven aan 't stille water waaróp, lijk zwanen
dons zoo locht, 't herfstgeblaart te drijven
ligt. Zachte fluistering lispelt uit 't bruine
riet over den heimelijken plas mee z'n zilveren
kringen van den vallenden mist, die staag
druipt uit 't overhangend geboomt. In 't kaal
struweel, daar langs den overkant, daar wazen
leege veugelhesten, veur den dag gekomen na
den blarenval.
't Is hier 'n goei plek om efkes 'n pijp te
stoppen en 'n bietje te peinzen deur den ruste-
loozen doom, die daar schemert over de starre
glanzing van den fluisterenden rietpias.
Verlatenheid. Overal verlatenheid, 'n
weareld wijd. Weemoed befloerst den een
zamen,, triesten buiten, die te tranen staat
in deus mijmerende water, hier, diep in de
bosschen, waar ge den mist hóóren kunt.
Maar waar ge ook niks anders hoort. Ja.
Toch! Ook den val van 't bonte blad, dat
lijk 'n Herfstkapel komt aangefladderd deur
den kalen boom, van tak op tak. Dét kon 'k
hooren boven 't krakend vuurke uit, van m'n
versche pijp. Zoo suizelt de stilte deur 't
Allerzielenbosch.
't Jaar wierd oud van dagen. Van zware,
nie te torsen dagen. Dagen, die lijk diepe lid-
t'eekens blijven gekerft in de Historie. Hier,
onder de peinzende boomén in den blaauwen
mist, die deur den rimpelbast der ouwe stam*
men stuwt, die zweet over den killen blaren
bojem, hier tréft oe den moeien ouwerdom
van 't afgeleefde jaar, dat niks bespaard
bleef. En in de suizing der stilte, die koud
langs m'nen nek vaart, voel ik 't ijl gewiek
van den Doodsengel, hier aanwezig in de
kathedrale sterfkamer, in 't Bosch van Aller
zielen, waar wel duuzend Jaren stierven...
Machteloos zijgt nou en dan't dooje blad
den nevel deur. Endeloozen weemoed hangt
van de druppende takken.
Zoo, gezeten op oewen „eigen" boomstronk
in 't eeuwenbosch, 'k mag hier geren nou
en dan 'ns 'n pijp leegsmorèn, langs 't ge-
spiegel van den troebelen Najaarspias daar
onder de wolkende misten, voelt g'oew eigen
duuzend jaren oud; zoo als 't bosch.
Geslachten van blaren vergongen. Verstier
ven onder oew voeten. Ge zaagt ze plooien
uit den knop. Zondeurschenen wiegen op den
tak, lijk dansende kèèrskenvlamkes, brandend
in den jongen Voorjaarsdag.
Ge zaagt ze uitgroeien tot éénen fleren
kroon, gesierd mee den zang der veugelen. Ge
zaagt ze, in den rossen zomeravond, lijk éenen
pronk van zonneboekee's hoog geheven teugen
den hemelspiegel, éenen glans van bonten
pèèrlmoer.
Ge zaagt ze rijpen. Rijpen in de wondere
kleuren van den Nazomer, als de avondvlam-
men lekken uit de gebrande boogramen van
ons kerkske. En of ze mee die avondzon wier
den aangeraakt...? zoo kleurden ze, die
bloeiende blaren, in alle gloeiïngs van 't vuur.
Dan smeulde alle leven uit, als ze waren
op z'n schoonst. Ze lieten los van den boom.
Plensden neer soms, lijk n' dikke traan. Flier-
den weg soms, lijk 'nen vlinder, blomschoon.
Maar 't blarengeslacht - vergong tot èèrde,
tot... voeiïng van 't bosch, waar straks de
knoppen weer losbolsteren. Zoo volgt er weer
'nen Paasch, 'n opstanding uit den donkeren
eerde. En da's troost in deus trieste tij, den
schemer veur den vallenden Winternacht, nou
'n bloedrooie zon wegzonk achter den blaren-
gedekte èèrde, zacht van versche graven en
tranen...
Ja, hier, op den tronk in 't eeuwenbosch,
daar tréft oe den moeien ouwerdom van 't
afgeleefde Jaar, dat niks bespaard bleef. En
deloozen weemoed druipt van de -natzware
takken.
In peins, ik speur vooruit, deur'den mist
wolk over 't kringskeswater, langs- de ver
laten veugelnegten daar in 't struweel aan den
overkant, turend, purend in de toekomst
achter de neveling, om ietske te begrijpen
van mijnen tijd, om iets te verstaan van
deuzen Allerzielen, nou de bronzen doods
klokken mokeren op 'n Menschdom, dat be-
kans nie meer bidden kan...!
'k Sper m'n oogen deur den mist, maar 't
Is moeilijk vooruit zien deur dieën November-
schen nevel, die daar wolkt over 't ven, die
daar wemelt tusschen d'ouwe boomen, druipt
van de takken, eentonig tikkend op den bla
renbojem. Moeilijk vooruitzien is 't deur dieën
weemoed, die deus tij van Allerzielen de
weareld omwolkt.
Maar 'k wil zoo geren vooruitzien toch,
óver den tragen mistwolk henen, óver den
bangen Winter, dien de veugeltjes zelfs ont
vluchten! 'k Wil zoo geren wrjer zien, dan die
leege 'nesten in 't kaal struweel, waaruit den
leeuwerik naar de zon vloog, den nachtegaal
naar de sterren zong, die schenen te bloeien
lijk witten lqtus in den zwart-kristalynen plas.
Maar 't is moeilijk, vooruitzien. En... weini
gen is't gegeven...!
Weinigen schepsels is 't beschoren om iets
wyer te kijken, dan huilie neus lang is. En
mee die weinigen, die dus wel 'n bietje dieper
in 't leven schouwen bedoel ik allerminst de
„gladdekkers", die in de verte al 'n voor
deeltje zien aankomen en daaruit op tijd huili-
en winst weten te slaan. Da's gin dieper
schouwen in 't leven; da's de behendigheid
van de kat, die van te voren heuren sprong
„berekende" om 't veugeltje te vangen. Neeë,
deus roofdierinstinct bedoel 'k nie!
Ook reken ik onder die weinigen, wien 't
gegeven, is om wat wijers te kyken dan huilie
mop-, wip-, of welgevurmde neus, nie de
kudden, de nablèèters, die 'n leven lang gin
enkele eigen gedachte er op nahielden, braaf
aangeleerde lessen papegaaiden" van d'r
zeuvende tot d'r zeuventigste jaar. En zoo
gladjes deur 't leven kwamen mee 'n gezicht
van „ziede wel, heb 'k 't nie alty gezeed?"
Maar nooit zagen ze uit eigen oogen. Laat
staan, dat ze wijer zagen dan d'r eigen wijs
neus.
Ge zult zeggen: „dan blijft er nie veul
over!" Da's accoord. Maar ik sprak dan ook
van weinigen, dit 't beschoren is huilie
neus voorbij te zien. Die bovendien den
durf hebben om in den levensboek 'ns 'n
paar bladzijen vooruit te blajen. Nie om ge
win. Nie om O.L.H. op d'handen te zien. Nie
om de kaart te leggen, maar: om dep tijd te
begrijpen, waarin ze leven. Om 't voortdurend
Scheppingswonder van 't alty wordende leven
te schouwen in godvruchtigen aandacht. En
van weinigen, wien 't beschoren is, om
zóó, en da's dan de groote winst veur zul-
ken, altij in vrede te kunnen zijn mee 't
dikkels moeilijke, .'t dikkels harde leven, óok
als bronzen doodksklokken oew zielement
beurs mokeren...!
Zoo piekerend op den tronk in 't eeuwen
bosch, temidden der lëeggevallen boomreuzen,
zocht ik op deuzen Allerzielen den troost, den
balsem veur de zeere ziel, die toch altij te
vinden is bij God eigens en Dien ik altij teu-
genkom op den buiten, ver van 't menschen-
lawijt, op den stillen buiten, lijk hier brj den
boschpias, waar 'k den mist kost hooren.
'k Peinsde naar den zwaren tak, boomdik.
bepèèrld mee nevelnat, daar boven m'nen kop.
Wijd was ie gegroeid van den ouwen stam af.«
En... als ik 't zoo zeggen mag: God vertelde:
Als 't zaaike gezaaid is in goeien bojem,
den korrel dus ontkiemt en 't rijstje uit den
èèrde groeien gaat, wordt 't per dag steuvi-
ger, hooger, al rekkende naar den hemel, naar
't licht van de zon.
jongen stam. buigzaam nog, maar taai en
sterk, recht en fier. D'n stam krijgt zijnen
eersten tak, die van 'm afgroeit. Nog eenen,
die weer van 'm afgroeit en wijer van den
eersten tak nog! Maar de takken groeien nie
van den stam, integendeel! Ze gaan vurmen
zynen... kroon! Zijnen pracht, zijnen bloei,
zijnen vruchtendracht! Die eerst afgroeiende
takken, alsof ze by den rijzende stam nie1
hoorden, sprieterig-dun, nie schoon zelfs, ze
ontwikkelden, ze „breken" tot 'nen vurk, bui
gen naar 't licht weer, naar den hoogen
Hemel, die 'nen trotschen, monumentalen
.boom aan 't „maken" is, uit 't zaaike, van 't
rijstje, van den jongen stam mee z'n ermtie-
rige takken.
Goed beschouwd: den boom is eiken dag
anders. In stage ontwikkeling, in durende
wording. Zóó komt den boom, zóó in die
stage vertakkings, in die durende ontwikke
ling. Zoo groeit den woudreus. Nie altijd
recht. Nie altijd veur jou begrijpelijk. Nie...
altij mooi!
Zoo is ons leven!
In stage, nooit stilstaande ontwikkeling.
Nie alty veur ons eigen begrijpelijk. Nie...
altij mooi!
Zoo is 't leven van iedereen boom in 't
bosch. Van iederen mensch in de weareld. Zoo
groeit _'t eeuwenwoud; zóo groeit onze Histo
rie.
Een der blaaikes die plooien uit den knop.
Zondeurschenen wiegen op den tak lijk dan
sende kèèrsenvlamkes, brandend in den jon
gen Voorjaarsdag.
Een der blaaikes, die uitgroeien tot éenen
fieren kroon, gesierd mee den zang der veu
gelen. Die in den rossen zomeravond, lijk
éenen pronk van zonneboekee's hooggeheven
ten prijk staan teugen den hemelspiegel, éenen
glans van bonten pèèrlmoer.
Een der blaaikes, die rijpen in de wondere
kleuren van den Nazomer, als de avondvlam-
ifien lekken uit de gebrande boogrammen van
de kerk. 'n Blaaike dat mee die avondzon
wordt aangeraakt om te gaan bloeien in alle
gloeiïngs van 't vuur. Waaruit, als 't is op z'n
alderschoonst, alle leven wegsmeult. Loslaat
van den levensboom en soms neerplenst als 'n
dikke traan in den èèrde van Allerzielen.
Soms wegfliert als 'nen vlinder, bloomschoon.
Maar vergaat, vergaat mee heel 't blarenge
slacht, in 't bosch der eeuwen, vergaand tot
èèrde, tot voeiïng van 't bosch, waar
straks de knoppen weer losbolsteren, den
leeuwerik-uit de blommen naar de zon vliegt,
als onzen dag van Paasch, als onze opstan
ding gekomen is.
Maar 't allerminste, dat ons, poovere blaai
kes past, is: critiek op den tak waaraan we
groeien. Critiek op God en op Zyn Schepping,
altij in wording.
DEN BOOM DER TIJEN VERTAKT, LIJK
HIJ HET IN ZIJNE ALWIJSHEID ORDI
NEERDE.
't Avondwindeke sleep over den plas.
Spreidde den mistwolk in 't Niks. d'Avond
ster begost wit te bloeien in den donkeren
kristal van 't spiegelende water.
Den stérrennacht begost te glanzen over 't
eeuwenwoud van Allerzielen. 'Nen wonderen,
witten gloei verlichtte, mynen weg deur 't
bosch.
God! Ik kan de jubelende schoonheid van
'n Meimaand nie missen! Maar mot ze
weten teugen de trieste pracht van 't Aller-
zielentij mee z'n witte nachten op onze moei
lijke wegels.
den Dré.
VOOR DE
VERVREEMDEN.
Wy denken altyc. aan vervreemding tusschen
menschen die lang op ver van elkaar verwij
derde plaatsen verblijven en de élkaar mis
schien eerst geregeld, maar allengs minder
schrijven.
Op die wijze kan vervreemding ontstaan,
hoewel het volstrekt niet behoeft. Er zijn
menschen die elkaar zoo goed kennen en be
grijpen, dat ze nu vijf of meer jaren in het
geheel niet vervreemd zyn, zelfs al schrijven
ze elkaar weinig. Je kunt immers niet volhou
den om de tientallen kleinigheden per dag,
die toch ons wezen beïnvloeden, allemaal te
schrijven.
Maar zij <jte elkaar kennen en begrijpen,
zullen in de enkele brieven van elkander meer
tusschen de regels door lezen dan in het wer
kelijk geschrevene.
Neen, in feite vindt er meer vervreemding
plaats tusschen hen die elkaar eiken dag zien,
die in hetzelfde huis wonen, dan tusschen hen
die een afstand scheidt.
Die vervreemding in hetzelfde huis begint
ongemerkt, en juist daardoor kan ze reeds
ontstellend groot worden voordat de een
denkt, of de andër of beiden denken: „het'is
niet goed meer tusschen ons, de oude harmo
nie is er niet meer, het contact is weg."
De oorzaak daarvan is dikwijls een gebrek
aan belangstelling, en hartelijkheid. Te gauw
vervalt men, bijna ieder valt ons, in- non
chalante manieren, in een onverschillige toon,
in het achterwege laten van de meest eenvou
dige beleefdheid tegenover huisgenooten.
Een gevoelig type zal zich dit aantrekken
en zich terug trekken. Een minder gevoelig
type zal er van zijn kant achteloosheid en on
verschilligheid tegenover stellen, en het begin
van de vervreemding is er al.
Een huis, waar tusschen alle hyisgenooten
een onverschillige toon heerscht, zal een killen
onaangenamen indruk maken op een buiten
staander.
Dit is het ergste niet, maar erger is dat
zulke menschen zelf veel levenswarmte en
veel prettige oogenblikken missen, die hun
deel konden zijn.
Er zijn tallooz-e menschep, die in hun hart
werkelijk op elkaar gesteld zijn, maar die de
verkeerde gewoonte nebben aangenomen on
vriendelijk en snauwerig met elkaar te spre
ken. Dit is eenvoudig-een sleur geworden, ze
beschouwen elkander's aanwezigheid als van
zelfsprekend en geven zich er geen rekenschap
meer van, dat ze de ander bitter zouden mis.
sen als die eens langeren tijd afwezig was.
Wanneer U er eens op let, hoe bijna overal
de huisgenoot die op het punt staat voor lan
geren tijd te "Vertrekken, omgeven wordt door
een bizondere aandacht en ongewone hartelijk
heid dan zal het U duidelijk worden, dat in
het dagelijksch leven de hartelijkheid veelal in
de verdrukking komt.
Wij zijn- heelemaal geen voorstanders van
de sentimentaliteit, die doorloopend lieve
naampjes bezigt en om eikaars hals hangt.
Echte hartelijkheid bestaat hierin, wat min
der te letten op eigen stemming en eigen
vermeende of echte grieven, en wat meer op
de anderen, eh wat hun leven kan veraange
namen.
Houdt een onprettig bericht b.v. zoo moge
lijk even stil voor iemand, die toch al moe en
down thuis komt. Straks, als hij wat uitgerust
is en gegeten heeft, zal hij er beter tegen kun
nen.
Laat de scherpe opmerking van iemand,
die juist zijn baantje kwijt is, voorbijgaan of
zeg luchtig: „een beetje vriendelijker kon ook
wel."
Wij hebben allen wel eens reden om slecht
geluimd te zijn en iedereen snauwt bij zoo'n
gelegenheid. Dat is niets, zoolang men er maar
geen gewoonte van maakt.
Beter, een over het algemeen goede ver
standhouding en levendige gedachtenwisseling
met een enkel fel meeningsverschil, dan dat
men dag aan dag in koude onverschilligheid
langs elkaar leeft.
Dit eerste is óók mogelijk in een huis met
zeer uiteenloopem'" ^woners, mits ze au
fond elkanders opvattingen en liefhebberyen
ontzien.
Dr. Jos. de Koek,
Onze kleine, zy is drie jaar en 8 maanden,
was dezer dagen aan het wecken! Gp haar
speelgoedtafeltje stonden een aantal busjes
van Buisman's G-B.S. De kleine haalde de
dekseltjes er af en deed in dt busjes groene
blaadjes, welke ze uit den tuin gehaald had.
Van haar moeder kreeg ze wat oude weckrin-
gen en nu kon ze ook wecken. Ze zette de
busjes op het fornuisje en deed alle handelin
gen, welke bij het wecken plaats vinden, na.
Ook zij veegde voorzichtig de randen van de
„flesschen" schoon, paste de ringen, kortom,
uit alles konden we bemerken, dat onze puk
het wecken van haar moeder tot in de puntjes
had waargenomen. Toen ik binnen trad, klonk
het: „Kijk eens, pappa, ik kan ook wecken."
Nauwkeurige waarnemingen hebben ons doen
inzien, dat onze kleine ailes benoemt. Zy
geeft alles een naam en daarby komt het er
niet op aan ot de dingen welke zij een naam
geeft, wel voor het doel gebruikt kunnen wor
den. De Buisman-busjes heeten „weckfles-
schen", de groene blaadjes is de andijvie. Het
verband met de werkelijke dingen is bij onze
kleine nog geheel fictief. Het bestaat wel in
de voorstelling. Zij waant zich door middel van
haar speelgoed en haar busjes, etc. in verband
met het leven, met da gebeurtenissen en de
dingen van de wereld der volwassenen.
Wat zij uit de busjes, etc. vervaardigt, werkt
sterk op haar voorstellingsvermogen en het
volgen van deze voorstellingen s voor haar
buitengewoon bekorend, Zy gaat er in op, zy'
wil niet liever spélen. Haar vreugde en trots
is uit undig en groot. ,,"ïk kan ook wecken
Wat ik hier van myn kleine dochtertjes vertel
geldt in het algemeen van alle kinderen op
dezen leeftijd. Op dezen leeftijd brengt het
kind van alles in verband met het leven der
volwassenen en het gebeuren in die wereld.
Het komt er niet op aan. of hetgeen gemaakt
wordt iets nuttigs of werkelijks bruikbaar is.
Het vraagt er niet naar of het busje van Buis
man geschikt is om te wecken voor moeder.
Voor het kind zelf is het geschikt omdat het
de voorstelling wakker roept van hetgeen
moeder ook doet. Wanneer het kind ouder
wordt en den lageren schoolleeftyd bereikt,
wordt dit anders. Dan speelt de werkelijkheid
een grooteren rol, dan vraag i het zich wel af
of, iets geschikt is om echt te gebruiken. In
de wetenschappelijke opvoedkunde noemt men
den spelenden arbeid van het kind op vier
jarigen leeftijd een uitdrukkingsfunctie. En
by" dezen uitbeeldenden en scheppenden arbeid
is het kind vervuld van trots en vreugde en
heeft het behoefte verband te leggen met het
leven van de groote menschen.
En wat beteekent dit alles nu voor de op
voeding?
Zeer veel. Als we alleen maar denken aan
den aard van het speelgoed. Vele ouders be
kommeren zich niet er over hóe een kind
speelt. Zy geven hun kind een stuk speelgoed
en laten het nu maar aan zyn lot over. En
toch: voor de opvoeding van ons kind is het
noodzakelijk, dat we er op letten hoe een
kind speelt.Wanneer we dat eenmaal in Me
gaten krijgen, valt de keuze van speelgoed
heel wat lichter.
Hf. is eigenaardig, dat heel wat kinder
speelgoed niet in overeenstemming is met het
geen het kind op dezen leeftijd verlangt.
Maar er komt nog iets anders bij. Er zyn
kinderen, die op dezen leeftyd nog niets of
zeer weinig benoemen. Dit bewyst. dat deze
kinderen achter zijn. By deze kinderen is
de uitbeeldingsfunctie nog niet aanwezig. De
uitbeeldingsfunctie is een functie, waar ieder
kind vanzelf toe komt. Zij is in sterke mate
verbonden met de intellectuele ontwikkeling,
daar zij allereerst in de taa1 wordt verworven
en eerst daarna op de werkzaamheden wordt
overgedragen.
Het uitblyven van de uitbeeldingsfunctie
wyst er dan ook op. dat het betrokken kind
niet geheel en al de intellectueele ontwikke
ling heeft, welke andere, normale kinderen op
dezen leeftyd w e 1 hebben. Het komt voor,
dat een kind tot den leeftijd van het school
gaande kind nog achter is met zijn uitbeel
dingsfunctie. Dergelijke kinderen blijven dan
ook achter in de klasse. 2ij zijn nog niet ryp
voor de school, welke intellectueele ontwikke-
keling wil aanbrengen en daarbij gaarne
steunt op het reeds aanwezige.
OVEEKA.
ZONDAG 3 NOVEMBER 1940.
Jaarsveld, 414.4 m.
8.00 AVRO. 8.30 KRO, 9.30 AVRO, 2.00
VARA, 5.3 «NCRV, 6.00—7.15 VARA.
8.00 Nieuwsberichten ANP, gramofoonmu-
ziek.
8.30 Morgenwijding.
9.30 Kinderkoor' „Zanglust" met pianobege
leiding.
95.5 Orgelmuziek (gr.pl.).
10.00 Morgenwijding.
10.15 Zang niet orgelbegeleiding (gr.pl.).
10.30 Concertgebouworkest en solist.
11.30 Zang met pianobegeleiding (met toe
lichting).
12.00 Causerie „Dirck Volkertsz. Coornhert
en zijn „Wellevenskunste.".
12.20 C>ran\ofoonmuziek.
12.45 Nieuws- en economische berichten
ANP.
1.00 AVRO-Amusementsorkest en solisten.
I.3Ö Reportage.
2.00 VARA-orkest en solist.
3.00 Tuinbouwhalfuurtje.
3.30 Gramofoonmuziek.
4.00 Causerie „Japan".
4.15 Orgel en hobo.
4.45 Voor de kinderen.
5.10 Sportberichten ANP.
5.15 Wekelijksche gedachtenwisseling ANP
5.30 Wijdingswoord.
6.00 Esmeralda en solist.
.45 Actueele reportage of gramofoon
muziek.
7.00—7.15 Nieuwsberichten ANP, sluiting.
Kootwijk, 1875 m.
NCRV-Uitzending.
7.00 Berichten (Duitsch).
7.15 Gramofoonmuziek.
,7.30 Berichten (Engelsch).
7.45 'Gramofoonmuziek.
8.00 Nieuwsberichten ANP.
8.10 Schriftlezing en meditatie.
8.25 Gewijde muziek (opp.).
91.5 Gramofoonmuziek.
10,00 Berichten (Duitsch).
10.15 Gramofoonmuziek.
II.30 Berichten (Engelsch).
11.45 Gewijde muziek (opn.).
12.30 Berichten'(Duitsch).
12.45 Nieuws- en economische berichten
ANP.
100 NCRV-Klein Koor en -orkest (opn.).
(1.30—1.45 Berichten Engelsch).
2.00 Berichten (Duitsch).
2.15 Vervolg van 1.00.,
2.30 Berichten (Engelsch).
2.45 Gramofoonmuziek.
?.30 Verzoekprogramma voor de Duitsche
Weermacht of gramofoonmuziek.
t6.00 Orgelconcert (opn.).
fi.30 Berichten (Engelschh
6 45 NCRV-Klein Koor en -orkest (opn.).
7.00—7.15 Nieuwsberichten ANP, sluiting.
MAANDAG 4 NOVEMBER 1940.
Jaarsveld, 414.4 m.
VARA-Ultzending.
8 00 Nieuwsberichten ANP, gramofoo*
muziek.
10.00 VPRO: Morgenwijding.
10.20 Orgel en viool.
10.50 Declamatie.
11.10 VARA-orkest.
12.00 Esmeralda en solist.
12.45 Nieuws- en economische bericht
ANP.
1.00 Orgelspel.
1.40 Gramofoonmuziek.
2.00 Voor de vrouw.
Oud moedertje kreeg er-een briefje
Van 't groot distributie-kantoor,
En dat had ze heel goed begrepen,
'Want buurvrouw die las het haar voor.
Ze moest eens op stap naar „de heeren",
Dan kwam 't van den winter terecht,
Het stond in de kranten te lezen,
Dat had ook de bakker gezegd!
Ze had eens geknikt en dc buurvrouw,
Die «M>i: \Vo priuwi ©r bron,
't Is 's morgens z.oo druk in de straten,
Dat is wat gevaarlijk alleen!
En toen dan haar dag was gekomen,
Wist opoe precies, wat ze wou,
Ze ging om haar' bonnen voor kolen,
Daarginds in liet groote gebouw.
Oud moedertje kwam bij de heeren,
Waarvan er één duidelijk zei:
„Drie eenheden heeft U, hè moeder?
„Dan krijgt U nog dertien er bij!"
Maar moedertje keek wat verwezen,
Het beefde zoo erg in haar knie,
Toen zei ze heel zacht en verlegen:
„Ik heb eiken winter maar... drie!"
Ze haalde de bril uit haar doosje:
Zóó is liet toch zeker niet goed?
Ik heb al mijA brandstof gekregen,
En weet U nu soms, hoe het moet?!
De heeren die keken verwonderd,
En schudden aandachtig van „nee":
Je kunt je vergissen, hè moeder?
Dus neem toch de bonnen maar mee!
Toen zei er oud moedertje rustig:
Drie eenheden is zoo mijn deel,
Dat doe ik met turf en briketjes,
Dat is voor een winter niet veel.
Maar 'k heb m'n fornuis en m'n stoofje
Heel dicht bij de. Jafel gezet,
En wordt het dan 's winters wat kouder,
Dan ga ik ook vroeger naar bed!
October 1940. (Nadruk verboden). KROES
3.00 Pianovoordracht.
3.30 Voor de vrouw.
4.00 Gramofoonmuziek (met toelichting).
4.30 Gramofoonmuziek.
5.15 Economische- en beursberichten ANP.
5.30 Esmeralda en solist.
6.00 VARA-orkest.
6.45 Actueele reportage of gramofoonmuziek
7.007.15 Nieuwsberichten ANP, sluiting.
Kootwijk, 1875 m.
KRO-Uitzending.
7.00 Berichten (Duitsch).
7.15 Wij beginnen den dag
7.30 Berichten (Engelsch).
7.45 Gramofoonmuziek.
^.00 Nieuwsbericliten ANP.
815 Gramofoonmuziek.
iR.OO9.15'Berichten Duitsch).
11.15 KRO-Melodisten en solist.
11.30 Berichten (Engelsch).
11.45 KRO-Melodisten en solist.
12.00 Rerichten.
12.15 KRO-Melodisten.
12.30 Berichten (Duitsch).
12.45 Nieuws- en economische berichten
ANP.
1.00 KRO-orkest.
(1.301,45 Berichten Engelsch).
2.00 Berichten (Duitsch).
2.15 KRO-Melodisten.
(2.302.45 Berichten EngelschV
3.00 Musiciuette.
3.30 Berichten (Engelsch).
3.45 Gramofoonmuziek.
4.30 Rococo-octet
5.00 Rerichten (Duitsch).
5.15 Economische en beursberichten ANP-,
5.30 KRO-orkest en solist,
6.15 Gramofoonmuziek.
6.30 Berichten (Engelsch).
6.45 Grsmofn'ottmuziek.
7.007.15 Nieuwsberichten ANP, sluiting-