Voor den Zaterdagavond
Brabantsche
Brief
OUDERS
ROTTERDAM
de
BOUWT
TxjS- naait!
van Dré
't HOEKJE
Amico,
Ulvenhout, 21 Nov. 1940.
In Rotterdam liep den donkeren trein leeg
van reizigers. Mee z'n vijven hadden we nou
'nen wagel waar wel vyftig man in kost zit
ten. Onze stemmen klonken hol in den groo-
ten geelhouten wagel, degelijk „verduisterd",
zoodat we afgesloten van de waereld waren
als in 'nen onderzeeër. Mager licht glom op
den vernis van 't gele houtwerk. D'n Fielp
keek de ruimte 'ns af, mee pogen vol critiek
„Mooien wagel", zee-t-ie. Wij knikten. „Maar
gif mij maar zo'n stinkend rammelbuske naar
den Hanvers, mannen!" Wij knikten weer.
„Ik ben nog nooit in den Haag gewist", zee
Nolleke toen. „We gaan toch ook 's naar de
zee kijken, ee jongens?" vroeg ie. „Ebt ge-
de zee nog nooit gezien, Nolleke?" vroeg
den Fielp vaderlijk.
„Neeë, bekende Nol.
Toen mokte den Fielp mee z'n ermen 'n
gebaar van ga-d-'ns-opzrj en verklèèrde aan
Nolleke: „zoo wijd ge kijken kunt, tot den
orizont toe: hallemaal nattig-eid!"
„Diep
„Torens!"
„Kunde daar nie invallen?" vroeg Nol
leke mee knippende oogskes.
„We ouwen jou vast," zee den Fielp neer
slachtig.
„En gin lolletjes daar, horre!" waar-
schouwde Nolleke. „Ik ben veur de leut van
Ulvenhout gegaan en nie om as 'n lijk thuis
te komen!"
„Daar vallen handers grootere slagen," sus
te den Fielp: „ge lot niks hachter has lachen
de herfgenamen". En bedroefd keek den Fielp
omlaag, op 't bolhoeike van den Nol; Goliath
en David zaten naast malkaar. Den Jaan en
ik zaten teugenover huilie; den Blaauwe zat
ampart, aan den anderen kant van den wagel.
In Delft kwamen nog 'n paar reizigers bin
nen. Studenten, dunkt me. Ze gongen teu
genover den Blaawe zitten. De reis duurde
nog vijf minuten en den Blaauwe mee z'n rui
ten pet, 't vlammende borstelhaar en de dui
ven oogskes was schilderachtig genogt, om
daar 'ns vijf minuten teugenaan te kijken...!
Den Blaauwe begost dalijk 'n protje te ma
ken. Hij wreef 'ns in z'n handen en beweerde:
„lastvandewermtenemmenié. eejeeren?"
Die twee keken toen den vriendelijken
Blaauwe 'ns aan, veul onzeker, dan keken ze
malkaar aan, mee knippende oogen en dan
vroegen ze: „watsegtu?"
„Asdammeginlastvandewermtenemmen", ver
zekerde den Blaauwe rap.
Weer keken die twee malkaar 'ns aan,
waaorp den een zee: ,,'n Tsjeech, denk ik."
Den ander vroeg toen aan den Blaauwe: „doe
joe spiek English, seur?"
„Piktum Paktum", gaf den Blaauwe zoo
aanminnig meugelijk te kennen.
,,'t Zou ook 'n Ier kunnen zijn", beweerde
den eenen student: „misschien hier aenge-
spoeld op 'n mijn". Waarop den Blaauwe drin
gend meende te motten opmerken: „Kyrie
eléison. Kyrie eléison dan toch!"
„Ik heb nog nooit zoo'n bastaerd gezien,"
zee den eenen student verwonderd teugen den
ander: „het lijkt op 'n Ierschen knuppel, maer
daerveur is die Oranje Hein te vriendelijk.
Hij koeterwaelt als 'n Slovaek, maer het kan
evengoed 'n Fin zijn". „Misschien", zee den
ander: „is 't wel 'n kruising van 'n Muzel
man en 'n apin".
Den Blaauwe luisterde vol vriendelijke be
langstelling. En als de heeren gereed waren
mee zijnen vermoedelijken stamboom, dan
nam ie z'n tabaksdoos, vatte daaruit 'nen
greep zwarten tabak om van te duizelen en
stopte die solied weg, in de onbegrijpelijke
ruimte achter z'n linkerkiezenstel. Hij presen
teerde ook den twee menirkes, royaal en op
dringerig-vriendelijk, mee de woorden: „allee
piezemieters, nim-mok-'n-kiske".
„Dank je, broeker", zee den een: „ik ben
al beroerd."
„Wel bedankt", zee den ander: „ik moet
altijd kotsen van zeegras". En de twee deftige
tiepkes knipten naar ons 'n oogske. Wij knip
ten verom, wiedes!
Toen stonden ze op, den trein begost lank-
zamer te gaan, de wielen knersten in de rails,
de remmen knepen in oewen buik, we waren
op onze bestemming.
De twee menirkes knikten naar den
Blaauwe, wenschten „goedenavond, gras
neger", waarop den Blaauwe tikte aan z'n
pet en vriendelijk groette: „goeienavond,
jongeheeren!"
Stijf stonden ze. Dan 'nen lesten remschok
van den trein, zoodat de „jongeheeren" teugen
malkaar stieten lijk twee kwaje bokken, waar
na ze iets opmei*kten, dat niet afgedrukt kan
worden om dan den trein te verlaten of ie in
brand stond.
„Dat waren nou hechte Ageneezen, Nol", lee
den Fielp uit aan Nolleke. die ommers nog
nooit in den Haag was gewist...!
Nol knikte nadenkend. Of ie op studiereis
was in 'n vrimd land.
In deze... hm... „reisbeschrijving", amico.
had' ik 'r nou 'ns aardigheid in, om oe de
reis van Ulvenhout tot op 't Haagsche per
ron voetje veur voetje mee te laten doen.
Maar ge verstaat: ik kan oe nie heel ons uit-:
stapke zoo bij ons houwen. Op onze toerkes
is altij een-en-ander-privé bij enne... gij zrjt
gin lid van de probclub, waar of nie? Boven
dien: aan deus reisbeschrijving mot mee deu-
zen derden brief 'n end gaan komen! Offe...
'n end...? Daar hangt ons nog altij 'n Recht-
zaak-Arnoldus Gommers boven den kop! Nol
leke is daar zoo fier op als 'nen pot-mee-
zeuven-ooren. dus, ge voelt aan den teut van
oewen klomp, ik kan die zaak nie laten pas-
seeren. Temeer nie, daar Nolleke van plan
is, ons allemaal „uit te inviteeren" als getui
gen déeharges, want hij staat op 't royale
standpunt: „samen uit, samen thuis."
Maar den Haag.
Allee, „da's ginnen Hanvers!" zee den
bakker. Maar denk nie, dat we ons eigen heb
ben verveeld. Ge wit, wij beginnen altij mee
'n solied stukske frèèt! We stapten in 'n
kankei voituurke, waar eigenlijk alleen den
Fielp maar inpaste en rejen, mee Nolleke op
den bok, naar de binnenstad. Den Jaan en
den Blaauwe zaten boven op 't groote valies
en staken nog boven den koetsier uit. Maar
zoo kwamen we toch op 'n stikdonker plein,
dat den koetsier ons aanwees als bezonderst
geschikt om er iets te vinden, waar goed
wierd opgeschept.
„We zijn hier wildvrimd", zee den bakker:
„dus we praten nie dalijk hover den soep. We
gebruiken heerst 'n borreltje, wordt da rere-
jaal geserveerd, tot boven vol, dan vraag 'k
de hinzage van 't bikkesement program. Haf
gesproken
We knikten. Seerjeus. Want 'n goei maal
is 'n seerjeuze kwestie!
Toen draaiden we 'n groote zaak binnen,
'n bietje sjëcuur, want zoo'n draaideur is gin
dink om mee te lachen, als ge 'n valies draagt
mee'n vijftig pond menage.
De zaak was goed bezet, daar nie van, maar
't was er veul stiller dan in ons „Gouwen
Koei" wannegr' daar maar twee Ulvenhouters
zitten. Allee, wat praten de Hagenaars toch
zachtekens, amico! En lachen doen ze daar in
den buik. Ge hoort er niks van. Daar kwam
'nen kelner naar ons toe. Nou, zoo'n deftig
heid hebben wij op heel ons durp nie.
„Heeren?" vroeg ie, onderwijl de biervil?
tjes verdeelend over de tafel.
„Mijn 'n citroentje-mèt" zee den Fielp.
„Naturelle? of uit de flesch?" vroeg den
witten front. Den Fielp keek ons 'ns mee
groote oogen aan, of ie zeggen wou: wat zijn
we begonnen. Toen vroeg ie: „wat is 't ver
schil, meneer?"
,,'t Is eender", zee „meneer" mee 'n kleurke.
„Oor 's ier", zoo trad den Fielp op: wij
kunnen ier goeie klanten worden, maar ge
mot nie de kachelhaanmaken mee hons, Ju-
docus! Gij Dré?" vroeg den Fielp toen.
„Nou", zee ik: „mij 't zelfde als gij, Fielp,
maar witte wa: ik uit de flesch en gij natu
relle! „Kollesaal hidee!".vond den bak
ker. Hij klèèrde weer op. „Gij, Jaan?" „As-
gullie", zee Janus. „Asge... Asgullen...
twijfelde 't oberke. „Haswij", zee den Fielp.
„Ja... ja... 'k zal 't an 't buffet frage", zee
't oberke: „maar ik geloof niet, heeren, dat
wij dat hebben".
Daar zaten we weer. „Drie citroen-mèt",
commandeerde toen den Fielp: „Gij,
Blaauwe
„Ikke", zee den Tiest: „ikke... Bossche
pop, astemblief!"
't Oberke begost te zweeten. Mee z'n hand
aan z'nen mond, d'oogen verschrikt, zag ie
den Blaauwe nog 'ns aan en vroeg: „bossen-
p...?" „Pop" zee den Blaauwe. „Bóssen-
pop..." 'k zal 't frage aan 't buffet, mijn
heer.
.Kruienbitterke", zee den Blaauwe: „as ge
da verstaat?" Gij m'n zoon?" vroeg den Fielp
aan 't Nolleke. „Ouwen klare, pa!"
Vijf minuten later, amico, kwam den kelner
verom mee 'n groot blad, waarop stonden
éenen klai'e, drie kwast en een glas... „middel-
erjn" zal 'k maar zeggen. Toen hebben we
allemaal 'ns geproefd aan Nolleke zijnen
ouwen klare en er dan zoo maar vijf besteld!
Toen kwam er lankzamerhand den gank in.
't Brutale Nolleke schoof uit zijnen leuning
stoel, stapte naar 'n ouwe tante mee grijs
perfesterspolka en 'n heerenhoeike daar boven
op. Hij gong op z'n teentjes staan en vroeg,
mee z'n sigaar wijzende op de joffer haar
sigaretje: „mag ik 'n bietje vuur astemblief,
meneer?"
Nou, daar is toen zoo iets komen kijken,
om dat uit 't wèèrgaren te peuteren! Den
Fielp moest heel z'n autoriteit in de schaal
doen en wel tien keeren z'n eigen bukken om
Nolleke bestraffend te beweren, dat ie „toch
wel zien kost, dat dieën eer 'n dame was",
veur die ouwe tante alle plannen tot flaauw-
vallen opgaf.
Toen zij we gaan eten. In 'n amparte eet
zaal. Jaja, 't was hier ginnen Antwerp-
schen Leeren Emmer, amico! Jammer genogt
trouwens...
„Of we vleeschkaarten hadden?"
„Neeë!"
„Of we dan eierbonnen hadden?"
„Neeë!"
„Broodkaarten, misschien
,,'Nen portefulli vol", zee den bakker fier.
Dan zouden ze 'r wel iets van zien te maken.
Nou, ze mokten er „iets" van. Maar we na
men den man 'nen worst uit 't valies en den
diner was dik in orde toen! Zulken worst
en 'n paar pinten bier, ah! dat stSAt in
oew maag! 'n Paar hooge officieren, die daar
ook zaten te schransen, hadden wel leut in
onzen fourage.
Eénen vroeg of heel dieën koffer vól mee
Woerst zat! „Naain", zee den Fielp: „hallaain
de feilen, die nemen wier iemer miet!"
Sodemearel, wat lachten die kearels.
„Wier siend zo'n biesjen han 't spatsieren",
lee den Fielp uit: „oenser gemahlienen ver
rekten 't, ocm bonnekes hab te geben, ver
ste jen Sie?"
„Jawohl, jawohl", zee zo'nen grijzen dik
kop, die pèèrs aanliep van 't lachen.
Toen kregen we 'n rondje bier'van die man
nen. Nou, dat lieten we nie onder ons. We
hebben toen 't valies nog 'ns heimelijk open
gedaan onder de tafel en huilie ieder 'nen
Woerst gegeven. „Maar..." flusterde den
Fielp huillie in 't oor: moei halten, broers,
nicht hover loellen!"
Ze vroegen of Nolleke auch verheiratet was.
„Naain", zee den Fielp: „Nolchjen hiest
nog maagd, joengfrouw, hoem zoo te zagen."
Die kearels hikten van 't lachen. „Vrek,"
zee den Fielp toen: „die Dutschers verstaan
hons beter dan de Ageneezen!" Toen ie dat
ook aan die officieren zee, toen vroegen ze
'm, waar ie z'n Duitsch geleerd had. En den
Fielp lee toen uit, d^t ie 't gelernt had van
de inkwartiering, tegen „ein doebeltje per
taag. Von das doebeltje", gong den Fielp
wijer: „zaain wier nou hauf stapf. hausgege-
jen! Jaja", blufte-n-ïe: „ein doebeltje hiest...",
toen stak ie tien worstvette vingers omhoog:
,,ein doebeltje hiest tseen centen, err Hoberst!
Nicht viel, haber toch wenig, waar-of-nie?"
Toen we zoo wijd waren, zat Nolleke weer
in den koffer. En trots, of ie 'm eigen gescho
ten had, toon-de-n-ie weer 'nen worst.
„Alles feilen", lachte den overste. Èn Nolleke
kwam handen te kort om den tweeden worst
te verscheuren. Waar die alikriek mee z'n
eten blijft
Bij de slopster zijn we ook gewist. Veur den
Jaan z'n Tonia. Ge wit. Hoe we aan 't adres
kwamen? Oh, ge doet maar 'n Haagsch
Nuuwsblad open en kolommen advertenties
van astrologen, psehyehometristen, psehyeho-
analisten, helderzienden, staan onder en naast
malkaar. En allemaal „weareldberoemd". Dat
VOOR DE
Maatschappelijke
manieren
Er woru. in onze dagen weer druk gerede
neerd en geschreven over onderwerpen, welke
in verband staan met het sociale leven. Er
wordt felle crititk geleverd op het voorbije
tijdperk en velen meenen, dat in de voorbije
jaren het maatschappelijk leven in geen enkel
opzicht deugde. Ik wil waarlyk niet ontken
nen, dat in de laatste jaren het sociale leven
velé fouten aarude^fden, maar dat alles ver
keerd was en niets deugde, is wel over
dreven. Met alle respect voor hen, die thans
streven naar een betere samenleving, wil ik
hier toch opmerken, dat t.a.v. de opvoeding
der kinderen bijv in duizenden gezinnen in
ons land terdege rekening gehouden werd met
de eischen eener goede samenleving. En wan
neer er op dit terrein tekortkomingen waren
en ze zijn er geweset dan lagen de oor
zaken dikwijls in de werkloosheid. Werkloos
heid, met als gevolg armoede, veel zorgen en
weinig levensvreugde, vormt een slechte ba
sis voor de opvoeding van het kind. Wanneer
er iri een gezin bittere armoede geleden wordt,
wanneer de f u t er uit is, zooals men wel eens
zegt, och, dan kan de buitenstaander mak
kelijk praten over een goed sociaal leven, de
betrokkenen, die zoo lang naar werk en in
komsten uitzagen, schrijnt het te zien, dat
anderen in weelde leven en het sociale leven
veronachtzamen.
Ik heb het in deze rubriek meermalen ge
zegd, dat in heel wat arbeidersgezinnen, wan
neer er even voldoende inkomsten waren om
te leven en de huisgenooten te kleeden, de
sociale opvoeding waarlijk niet s.'echt was. In
tegenstelling met die gezinnen, waar men zich
in weelde baadde en alle genoegens des levens
kan bijhouden en bijwonen, heerschte er in
het sobere leven der arbeiders vaak een so
ciale binding van de ouders en kinderen. De
uithuizigheid was er mind :r groot, de bereid
heid om elkaar te helpen door de moeilijk
heden des levens was aanwezig vaak zeer
sterk!
Neen, weelde ea genotzucht vormen even
min een goede basis voor het sociale leven.
Die mensch is het gelukkigst, die 'in zijn
dagelijksch onderhoud kan voorzien, wat
overhoudt om van kunst en gepast vermaak
af en toe te genieten en verder zijn leven,
vullen kan met productieven arbeid.
Maatschappelijke manieren zgn van de
grootste beteekenis voor de samenleving. In
een goed gezin leeren de kinderen reeds zeer
jong elkaai helpen en wordt reeds op jeug
digen leeftijd ervaren, dat men niet alleen
is. In dergelijke gezinnen leeren de leden, dat
zij voortdurend met elkaar rekening moeten
houden,, dat zij voortdurend eikaars hulp noo-
dig hebben en da* alleen eendrachtig werken
voor het gezin den welstand /an het gezin
waarborgt. Waar ieder mensch dóet, wat hem
goed dunkt, waar vader en moedèr bijna nooit
thuis zijn en de kinderen aan hun lot worden
overgelaten, is de zaak hopeloos fout. Daar
kan nu eenmaal geen gezond sociaal leven
opbloeien en is de opvoeuing der kinderen
niet de voorbereiding tot bet maatschappelijk
leven Alleen dan, als ieder, dus ook de ouders,
grootere broers en zusters enz. voortdurend
beseffen, dat zij bij al hun uitingen en han
delingen moeten c enken aan de belangen van
anderen, ontstaan er gewoonten, maat
schappelijke manieren, welke voor de gemeen
schap van zoo ontzaglijke beteekenis zijn.
Waarlyk, dit heeft weinig uit te staan met
geleerdheid en schijngeleerdheid. Niet wat
men weet. maar wel wat men denki en over
denkt, wat men doet en nalaat, is van betee
kenis voor het groeien der maatschappelijke
manieren. Het voortdurend hekelen van ande
ren, het niet zoo nauw nemen met de waar
heid, het niet bereid zijn voor anderen iets te
doen of te laten, het maar leven voor zich
zelf alleen, dat alles is de oorzaak van een
slechte samenleving. De kunst om zich geheel
in de plaats van inderen te denken, is de
grondsiae van alle hooeere sociale beschaving
Hst werken met de ellebogen vernielt de
samenlev.ng. Het streven naar eer en roem.
ook al gaat dit ten koste van bet levensgeluk
van anderen is de bron van veel leed.
Voor ons. ouders, ligt hier heel wat te doen
en te overdenken!
OVEEKA.
Bedrijvigheid in
de bouwwereld
HONDERD EN TIEN BOUWERS
WERKEN AAN HET
DUIZEND WONINGEN-PLAN.
Reeds in de eerste helft van
19^1 zullen de drie groote com
plexen woningen in Maas
stad gereed zijn.
Er wordt te Rotterdam met spoed ge
werkt aan den bouw van drie groote com
plexen arbeiderswoningen, die verrijzen
zullen in Oud Mathenesse, Blijdorp en in
Rotterdam-Zuid. De plannen tot den bouw
van deze woningen zijn reeds jaren gele
den ontworpen door de architecten Brink
man en v. d. Broek. Het was in den tijd
toen de kwestie „alcoofwoningen of geen
alcoofvvoningen bouwen" nog actueel was
Brinkman en v. d. Broek ontwierpen een
plan behelzende den bouw van een groot
aantal woningen voor arbeiders, die een
front.breedte hadden van 6.50 Meter in
plaats van 5 M. en die in plaats van alco-
vcn 2 a 3 slaapkamers bevatten. De huren
van deze woningen moesten f 4.75 en f 5.25
bedragen.
De tijdsomstandigheden zijn oorzaak dat
men plotseling met bekwamen spoed tot
de uitvoering van dit planis overgegaan.
Er heerscht immers op het oogenblik in de
Maasstad groot gebrek aan goedkoope ar-,
beide.rsvvoningen. Nadat de daartoe bo-'
voegde instanties Ie den TIaag onmiddel
lijk na de catastrophe in Mei hun goedkeu
ring aan de uitvoering der plannen hadden
gegeven is men met den bouw begonnen.
Dank zij het feit, dat men reeds voor den
oorlog stappen had genomen om tot den
bouw te .kunnen overgaan o.m. wat be
treft den aankoop van materialen kunnen
de woningen thans op normale wijze wor
den gebouwd Men beschikt over normale hou
ten palen, de fundeeringen zullen van het
zelfde materiaal worden gemaakt als men
voor den oorlog gewend was te gebruiken
De woningen zullen normale houten vloe
ren krijgen. Alleen voor het aanbrengen
van den dakbalklaag heeft mên een oplos
sing gevonden welke een hesparing van
dakhout zal opleveren. Men zal n.1. hera-
klielhplaten gebruiken die met specie wor
den „afgecoment" en waarover mastiek
wordt aangebracht.. Bij den bouw van hei
complex panden in Oud Mathenesse
men reeds gevorderd tot de balklaag van
de eerste verdieping. De woningen zullen
bestaan uit een benedenhuis en twee ver
diepingen. Hier en daar is men reeds lot
de 2e etage gevorderd. Wanneer er zich
geen bijzondere moeilijkheden zullen voo*
doen zal dit complex reeds in Februari ge-
reed kunnen zijn. In verband mot de hout-
schaarsehte heeft men aanvankelijk over
wogen de houten kozijnen door slalen
men te vervangen. I.ater heeft men
nlan laten varen. Wat het hout betreft
heeft men wel groote zuinigheid betracht
Men heeft -over het algemeen hout van lich
ter afmetingen gekozen.
Heipalen worden gevorderi
Toen men tot den houw van de drie
plexen wilde overgaan stond men even
voor groote moeilijkheden. Waar moesten
zoo gauw de vele heipalen vandaan word«
gehaald? Amsterdam had pas 6000 pales
aangekocht. Beverwijk had 1000 palen p?-
kocht voor den aanleg van fundeerinsen.
Aangezien de bouw van arbeiders woningen
na de ramp in Mei 'n dringende ciscjjwns
beeft men de, palen te Amsterdam en.f(
Beverwijk gevorderd. Waf de overige pa
len betreft biervoor hebben de led-en van
den Houtbond gezorgd. De overige mate
rialen zijn voor zoover zij nog niet waren
aangekocht verkregen door bemiddeiinc
van den regeeringscommïssaris te De-
Haag.
Dank zij de hulp en steun van hoóger-
hand kon men in September met den bouw
van de woningen beginnen. Honderd tien
houwers zorgen thans voor de uitvoerige
van de plannen. Ze werken onderling in
nauw contact. Er is een centrale commissie
ingesteld, die voor den inkoop van de
ferialen zorgt. Het ligt in de verwachtïni
dat ook de complexen in Blijdorp en op
Linker Maasoever in Februari of Maart ge
reed zullen zijn. Het is een lust om te
boe deze drie groote complexen als het
ware uit den grond schieten., Er wordt
werkt in een tempo, dat men vroeger
Amerikaansch noemde maar dat in de toe
komst Rotterdamsch genoemd zal worden
Wat er op het gebied van winkelbouw t«
Rotterdam is gepresteerd na de gebeurtenii
sen in Mei grenst aan bet ongelooflijke
Binnen enkele maanden heeft men een eroot
aantal keurig uitgevoerde noodwinkels uit
den grond gestampt. Vele zaken hebber,
reeds lang weer hun deuren vor het
bliek geopend. En nog steeds wordt er
nieuwe noodwinkels gewerkt. Hoewel als
tijdelijk bedoeld zijn de winkelhuizen
deugdelijk maleriaal samengesteld. Voor hd
meerendeel zijn ze opgetrokken met bal
steen. Ze hebben een lichte maar deugdelijk»
fundeprine. Fr is en wordt gebouwd in
Rotterdam-tempo, waarbij de deugdelijkheid
van de constructie niet uit het oog word!
verloren.
staat er bij gedrukt, dus 't zal wel zoo zijn.
Maar zoo ziede. toch", zee den Fielp: oeveut.
weareldberoemd-edens 'r zijn. waar ge hop
Hulvenout nooit van oort! Of 't dus noodig
his. hom te reizen! Hom hoewen orizont te
verbrejen, lijk honzen bovenmeester van vroe
ger haltjj zee! En was dat, ginnen lolligen
tiep?
Oo-zoow. Die dee zooveul haan de vërbreijing,
dat ie nooit thuis was!"
Afijn, Juffrouw Gloroforma, Occultiste, hel
derziend medium mee sterke magnetische
kracht, werkend ook op portret (de stam
kaart!) of voorwerpen, zoo adverteerde
Gloorke, heeft dan aan den Jaan verteld, dat
ie z'n eigen nie ongerust hoeft te maken,
want dat z'n Tonia wel honderd jaar wordt!
Bij deus goeie bericht wierd den Jaan 'n
bietje wit om z'n neus. Dat pakte 'm té hard
aan! Rimmeltiek heeft ze nie, zee de Cloor.
Zee heeft 't aan den milt. Ook ligt er iets op
'r zenuws. Ze moest gewreven worden. Want
hier en daar zaten etterzakken en die moes
ten weggedrukt worden, 't bloed in. De lin
kerlongja, daar zat ook iets, maar dat
kon ze vandaag nie sjuust onderscheiden. Nou
eerlijk is eerlijk: 't was 'nen regenachtige»!
dag. D'ren lever lag nie goed. Eénen kwab
zat dubbelgevouwen, dat kwam, dat kwam...
had ze goeien stoelgang?
,,'k Ben er nooit bij", zee den Jaan stroef.
Ook leed ze aan slapeloosheid, dat moest
in 't hersenvlies zitten.
Gloraforma „zag" daar 'n doffe plek. Meer
weet ik er nie van, amico. deus mankemen
ten waren zoowat de helft van Tonia's kwa
len. Nou zou Gloortje veur 15.00 middel-
cijnen meegeven en dan moest den Jaan over
'n maand veromkomen mee 'n fleschke van
den nacht. Dan kreeg ie weer nuuwe middels.
„Maar, in ieder geval vroeg den Jaan: „ze
wordt honderd jaar omtrent?"
„Apseluut."
„En als zij gin middelcijnen belieft? Ze
nimt moeilijk in, ziede!"
„Dan doet ze zich tien jaar levens tekort,"
docht Glora.
-Dusdusdan wordt ze toch
toch altij nognog negentig??"
„Jwel".
„Dan zal ik van de middelcijnen gin gebruik
maken", zee den Jaan: „want 't was toch al
'n vraag waar 'nen mensch teugeswoordig 't
beste bèsteed was: op deuze weareld, of in
't vasrevuur."
Nolleke liet z'n eigen ook pschvchoanalis-
tisch nakijken! Nollekes weg wordt gekruist
deur 'n zwarte vrouw, .maar hij trouwt toch
mee de blonde!
Ook hong er 'n rechtszaak boven z'n hoofd,
maar die zou Nol mee glans winnen.
Toen zijn we naar de zee gegaan.
Onzen weg was om zoo te zeggen bezaaid
mee blonde vrouwen. Maar de aanstaande
mevrouw Gommers scheen er toevallig nie bjj
te zijnNolleke hee z'n best genogt ge
daan. wezenlijk waar. maar wijer dan 'n paar
natte broekspiinen van de zee kost ie 't nog
nie brengen. Afh'n. 't is 'n begin. Den Fielp
zee ook: „Harnoldus wit nou halvast, in
welke kleur ie mot spelen".
Maar nou schei 'k er af. 't is wellekes gewist,
veul groeten van Trui. Dré III en als altij
gin horke minder van oewen.
t.a.v.
Dré.
Hulpvaardigheid
De meesten van ons zijn niet on-hulpvaar-
dig, wanneer wij in een goede stemming zijn
en het geen werkje betreft, waaraan wij al ti
zeer het land hebben.
Maar de huisvrouw b.v. wier eigen bezig
heden al dagelijksch eenige malen afwas-
schen meebrengen, (vrijwel elke vrouw heeft
het land aan afwasschen) en die in een neep
slachtige stemming bij een vriendin aangaat
in de hoop op een gezellig praatje en die daa
de vriendin toevallig aan de afwasch bezig
vindt, die zal begrijpelijkerwijs weinig
animo gevoelen om een doek ter hand te ne
men en nogeens weer te helpen afwasschen,
Tóch doet zij het, als ze verstandig is. Me
nigeen geeft voor goede bekenden nooit „niet
thuis", en vele vrouwen moeten het zonder
hulp stellen en voor hen is het dus onmoge
lijk om „niet thuis" te geven. En het is niet
erg om, terwijl men bezig is, een goede be
kende te ontvangen en te woord te staan, -
mits zij niet eischt dat haar gastvrouw het
geen waarmede zij bezig is hals over hop
in den steek laat om bij haar te gaan zitten,
Ook is het irritant om, terwijl men zfelf
zig is iemand om zich heen te hebben, u»
werkeloos toeziet. Hulpvaardige menschen
zijn bijna ten allen tijde welkom, omdat zf
de gang van zaken niet verstoren maar eer
der bespoedigen.
Echter, bij hulpvaardigheid evenals bij vele
andere dingen drage men er zorg voor,
nooit op te dringen.
Er zijn menschen, die hun eigen bezig
heden liefst geheel alleen verrichten, en die
een aanbod van helpen zullen beantwoorden
met: „heen dank je, wacht maar even,
ben zóó klaar".
In dat geval moet men het aanbod om
helpen niet herhalen, maar even ongemerkt
opletten, of de ander zich gaat haasten. I*
dit het geval, dan doet men verstandiger heen
te gaan en een andere keer terug te komen.
Ieder van ons heeft oogenblikken. waarin
een half-onbewuste behoefte aan troost, aan
spraak of afleiding hem of haar onverwachts
ergens doet aanloopen.
En als het bezoek dan niet aan de v
wachtingen beantwoordt, zijn wij geneigd
de mensehen ongastvrij te vinden en ons
kort gedaan te voelen.
Wie even verder denkt kan zich deze
leurstelling besparen. Weest eerlijk: ook u
heeft oogenblikken, waarin U liever géén
bezoek ziet komen, óók niet van menschen
die U toch heel graag moogt.
Overigens helpt het veel om een vriend
schap in stand te houden, wanneer U zich
hulpvaardig toont, óók wanneer op die
hulpvaardigheid een even onverwacht als on
welkom beroen wordt gedaan.
Nadruk verboden.
Dr. JOS. DE CO
