Voor den Zaterdagavond
Brabantsche
Brief
OUDERS
Vijand winter
De
.van Dré
nxuutl
't HOEKJE
voor de vliegmachine
Ulvenhout, 4 December 1940.
Amlco,
Triest en grijs kwijnt den dag stille weg in
den roerloozen buiten, die oud te peinzen staat
in de nevelingen van den Advent.
De wegels zyn nat van den mist, die wolkt
over de wazige verten van de wjje velden; die
drupt van de boomen; die „rookt" deur 't
bosch.
Wintermaand. Laag in den dichten hemel
drijft de witte zonneschijf deur de waterkleu-
rige neveling, die rusteloos vortjaagt deur de
schepping.
'n Vlies van ys ligt als 'n zenuwweefsel te
trekken over de Mark, die daar kronkelt deur
de wit bevrozen velden. Dan efkes, daar gloeit
de witte zonneschijf ros aan. Den hemel wordt
van matglas. Over de dun bevrozen Mark tin
telt gekreukeld bladgoud, 'n bonte kraai wiekt
van 'nen hekpaal; ge hoort, in de bedrijvige
stilte van deuzen zonnemoment, de machtige
vlerken klappen teugen 't sterke veugellijf.
Maar rap is den fermen beest uit 't oog, want
de lochten liepen weer toe, den gouwen toover
week weg van de Mark, den killen mist pakt
oe bij den nek mee dooie vingers.
J 't Wordt maar moeilijk dag, deus tflen. Maar
de Sterre van Advent gloort al in de lagne
nachten, die de wintersche waereld zwart over-
glanzen.
De Sterre van Advent, bloeiend lyk 'nen
witten aster, wyd boven alle sterren uit, glo
rend boven den heimelijken woestijn, boven de
woeiende oorlogszeeën, boven de angstige
stejen en durpen verdoken in 'n donker Niks,
maar de Sterre van Advent, bloeiend lijk
'nen witten aster boven heel de rampzaligheid
der waereld uit, ze gloeit, ze bloeit in witten
luister boven...
BETHLEHEM.
Sterre van Advent, symbolieken lichtschip
in den donkeren Kosmos, in de donkere On-
endigheid, waarin wij tastend en vallend vort-
gaan.
S'terre van Advent,
twintig eeuwen bloeide deuzen witten aster
open over 'n Menschdom, dat tastend en val
lend altij weer terecht kwam op den ver
keerden weg van 't ongeluk.
Twintig eeuwen wees zij den weg aan wat
arme fyerders en aan enkele wijzen, maar in
twintig eeuwen kosten alle generaties van 'n
ontelbaar groot Menschdom nie den weg vin
den tot de Waarheid, tot 't Licht, tot Bethle
hem. Waar geboren wierd t' armste bore-
lingske dat de weareld ooit aanschouwde.
Na twintig eeuwen is deus goddelijk Kin
deke van de Waarheid, van 't Licht, nog altij
't arme, 't vervolgde, 't onaanzienlijke Ko-
ningske in 'n weareld die barst van trots, die
stikt in leugens, die verbeert in haat en die
tastend en vallend vortgaat in 'n donkere on-
endigheid op den verkeerden weg, dien van
't ongeluk.
Na twintig eeuwen Christendom, over
luttele, weken glanst weer 'n heilig Licht uit
't Stalleke van Bethlehem, verkonden bron
zen klokken over heel de weareld, uit machtige
torens van beroemde Kathedralen, uit be-
echeiën tempeltjes in verre missies, van sim
pele bergkapellen in den eeuwigen sneeuw, ja,
uit den klokkestoel van 't donkere oceaanschip,
verkonden duuzenden ponden brons het Heilig
.Uur, de geboorte van den kleinen Christus,
maar al deuze klokken, ze komen nie uit boven
't oorlogsgeweld dat den Kerstnacht deur-
davert.
Twintig eeuwen Christendom hebben niks
bereikt. Maar 't lag werendig nie aan de
Leer van Christus, die nog nooit wierd over
troffen, ja zelfs nie benaderd, deur de theo-
riën van weareldbercemdste Geleerden en
Denkers.
't Lag en 't ligt nog alty aan de van trots
barstende, in leugens stikkende, in haat ver
terende menschen, die 't Licht schuwen en
tastend rondspoken in den donker.
Arm Koningskindeke, dat straks weer ge
boren gaat worden onder di'eën Aster van Ad
vent, maar armer menschdom uit de Ge
heimenis der Schepping, maar nochtans mee
'nen... afgeschermden dievenlantèèrn rond-
strompelt deur zijnen eigen huis...!
De Adventster gloort.
Wat valt er veul te overwegen deuzen Ad
vent-1940. Dat ie moge zy'n, ik blijf hopen.
éénen opgang naar den winderen Stal. Den
Heiligen Stal, 't witte lichtpunt op deus don
kere aarde. Hét glorieerende middelpunt
waarin alle wegels samenkomen, uit alle wind-
richtings der weareld. Zoodat ze is, die bloe
dende weareld, lijk één groote ster van verre
wegels, die lijk sterrestralen samenkomen in
't lichte Bethlehm.
Schoon beeld, die levende ster van lichtende
devotie, vol van opgaande „herders", naar 't
witte Stalleke.
Want lijk „herders", gelyke arme aanbidders
kan 't Menschdom slechts optrekken naar dat
beddeke van hooi, zacht gespreid onder 't teere
Jesuke in den voeierbak der dieren.
Hier telt, zeg herders, gin arm. Hier telt gin
ryk. Hier telt ginnen hoofdschen Staat, hier
telt gin stand. Hier telt gin geleerdheid en
hier telt gin simpelheid.
Hier telt alleen of ons zielement zoo wit is,
as 't wijlichi dat 't Kindeke verwarmt. Of 't
zoo rein is, als 't Borelingske eigens, dat alleen
geboren wierd om te geven, te geven tot den
lesten druppel hartebloed, uit liefde veur Zijn
medemenschen. Hier telt alleen af oew ziele
ment zoo zacht is als 't hooi, om 't Kindeke
in Liefde te ontvangen.
Hier tellen „alleen maar" die dingen, waar
over 'nen landiooper net zoo beschikt als 'nen
koning. Hier tellen „alleen maar" wèèrden,
die mee gin goud te betalen zijn. Hier tellen
„alleen maar" allerkostelijkste, onschatbare
wèèrden, die eigendom kunnen zijn van den
bedelèèr en van den rijkaard.
Hier telt... de Liefde! De Goddelijke
Naastenliefde, waaraan deuze weareld zoo
arm, zoo straatarm is!
Lijk „herders" motten we optrekken deuzen
Advent, naar dat poover Stalleke, want God!
wij zijn zoo nakend arm. Wy... haters...!
De Advenster gloort.
'n Dikke locht hangt al wekenlang over de
huizekes van Ulvenhout, over de daken van
't stedeke, da'k mee den groentenwagel deur-
kruis.
Koud 'en grijs, vriesstil liggen die witte
velden te my meren onder, den kleurloozen
hémel, in 'nen endeloozen schemer, die er hui
vert deur den triesten Ouwejaar, mee den
grys-bevroren akker, mee de wit-bevrozen
sloojen daarlanks.
En als ik 's mergens van huis ry, den wagel
druk spectakelt over den harden erf, dan
gloort 'n bleekgeel lampelicht uit ons raam al
deur den duisteren Decembermergen, die daar
schimt over de eenzame velden, achter ons.
En ten avond, als ik verom ry uit stad, ook
dan weer staat 't geele vierkant van de raam
op den donkeren erf, waarover den midwinter
nacht te wemelen begint in steeds dichteren
werl.
Maar somtijen, dan vergaat den korten
dag nog wel 'ns in 'nen gloeienden ender. Dan
ligt daar, op den-uitersten rand van de koperen
wei, 'n streep zonnevuur te klonteren, dat den
rossen gloei over de „ijssloojen" schampt; dat
teugen 't natte raamglas oud-gouwen kralen
te blinken hangen in sierlijke slingers.
Dan dringt den glansenden glorie, die
daar gunderwijd over den purperen rand van
de weareld vloeit, diep in de zwarte bosschen
en den donkeren mast wordt betooverd tot
gouwen passementerie, die flonkert lyk 'nen
goudbestikten baldakijn boven 't wondere
bosch.
Zóó eindigt somtijen den donkersten Ad
ventsdag in den stillen pracht van 'n karon-
kelend zonnevuur, lyk 't Adventstij eigens ein
digt in den glorie van düuzendvoudig kèèrsen-
licht, dat er dan huift over de dagen van Kerst.
Kerstmis!
De schoonste, de... lichtste uren van 't gan-
sche jaar, naderen de donkere weareld.
Kerstmis, ingeluid mee den bronzen jubel
van beierende klokken deur den mysterieuzen,
den mystieken Vredes-nacht, Kerstmis nadert
de Menschheid.
Klokken van duuzenden ponden brons gaan
't weer uitdreunen onder den endeloozen,
nachtblaauwen sterrenkoepel, die er wuift over
d'aarde: 't Arme Koningske is geboren! God-
delyk Borelingske, neergelegd in 't Stalleke
van Bethlehem, gekoesterd in den warmen
asem van stomme dieren, want... nieverans
onder de menschen is plek veur deus Kindeke.
Eerder nie, nou nie, in 1940.
Ja, nou wel allerminst, nou zelfs 't spre
ken over Vrede, 't verlangen naar Vrede
in sommige „hoogstbeschaafde" landen be
schouwd en bestraft wordt als... hoogverraad!
Verraad...?! Aan wien...? Aan wat?
Aan de Hèl soms?!
Aan de Helleknèchten Die tot oorlog op
hitsen, om aan 't oorlogstuig te verdienen...?
Verraad
Pleeg ik verraad aan koren, als ik God bid
om goeien oogst?
Pleeg ik verraad aan jouw brood, als ik 't
onkruid uit m'n koren hou...?
Verlangen naar VredeHoogverraad?!
En de klokken jubelen deur den Vredes-
nacht!
Luien over durp en stad!
Luien den sterrenhemel vol!
En verkonden 'n boodschap van den Hemel:
Christus is geboren!
En verkonden jubelend die boodschap naar
'n weareld, die
'n Hel is veur den waren Christenmensch!
Die 'nen verrader is, als ie snakt naar
Vrede.../..!
Wat zijn wy, opgaande herders, deur deuzen
Advent naar 't lichtste uur van gansch 't jaar.
wat zyn wij toch nakend arm. Wy... haters!
Die den verlangenden, biddenden yredés-
mensch berooven van z'n eer en goeien naam,
'm uitspoegen als: verrader!
Wat zijn wij, voorname, deftige, geleerde
gewichtighedens toch nakend arm aan dat
éénige goed van wèèrde, waarveur Christus
Zyn leven gaf: aan de Naastenliefde.
Wat zijn wij, veurnamen, toch nog bede-
1 r s, als we daar staan by 't arme Kin
deke, geboren in den dierentrog.
Wy gaan op, deur den donker van Advent.
En ik biyf hopen!
Zooals somtijen den korten dag tóch nog
wel eindigt in 'nen gloeienden kim, waarop
'n fonkelend zonnevuur karbonkelt lijk 'n
Godslamp, zoo blijf ik hopen op 'nen Kerst,
die deus poover Menschdom tót één, groot,
diep verlangen naar den Vrede brengt.
Tot één verradersbend aan... aan den
oorlog...!
Vol.
Veul groeten van Trui, Dré m en als alty
gin horke minder van oewen
t.a.v.
DRÉ.
IJSAFZETTTING OP DE VLEUGELS
HET GROOTE GEVAAR DAT DREIGT
(Van onzen V.P.B.-Correspondent)
Er is zelden zooveel geschreven en ge
sproken over het gevaar dat het vliegtuig
bedreigt door ijsafzetting, als in deze da
gen, nu zich de eerste winterkoude doet
gelden. Hoe meer de vliegtechniek zich
ontwikkelde, hoe meer het probleem van de
ijsafzetting ook van alle kanten bekeken
en bestudeerd werd. In alle landen zetten
zich zoowel leeken als deskundigen aan
het uitdenken van practische middelen te
gen „Vliegtuigvijahd No. 1". Hieruit reeds
blijkt het gewicht van een probleem, waar
over de leek zich in'den regel een geheel
verkeerd denkbeeld vormt.
Om te beginnen heeft de ijsafzetting niets
te maken met de bodemtemperaluur. Ieder
een weet, dat de vliegers zich midden in
den zomer ook dik inpakken, wanneer zij
op groote hoogte moeten vliegen. In vele
luchtlagen boven de 5000 meter heerschen
ook in de zomermaanden temperaturen ver
beneden nul. Dit beteekent evenwel niet,
dat zich ijs op het vliegtuig zal afzetten,
wanneer zij in dergelijke luchtlagen vlie
gen. In vele luchtlagen-hoven de 5000 me
ter heerschen ook in de zomermaanden
temperaturen ver beneden nul. Dit betee
kent evenwel niet, dat zich ijs op het vlieg
tuig zal afzetten, wanneer zij in dergelijke
luchtlagen vliegen. Daartoe is een eerste
veréischte, dat deze luchtlagen druppels
ondorgekóeld water bevatten.
Wij willen dit door een enkel eenvoudig
voorbeeld duidelijk maken. Wanneer de
thermometer even onder het vriespunt
daalt, kan het gebeuren dat water, dat in
dc vrije lucht in een vat staat, niet be
vriest. Gooit men er echter een steentje in
dan vormt zich korten tijd later een vlies
over het water. Behalye de vriestempera
tuur heeft het water vaak nog een soort
„stootje" noodig, om te bevriezen.
WANNEER DREIGT GEVAAR
VOOR IJSAFZETTING?
In luchtlagen met een temperatuur bene
den het vriespunt komen vaak „onderge-
koelde waterwolken" voor. Deze leveren
Tact
Een tactvol mensch heeft doorloopend besef van
drie dingen: Wat hij moet zeggen of doen, wannéér
hij dit moet zeggen of doen en wat hij niet moet
zeggen of doen. Misschien is het laatste het voor
naamste.
Een jonge vrouw, van huis uit intellectueel, was
door de omstandigheden „aan den grond" geraakt.
Haar speciale tak van kennis werd niet meer ge
vraagd. Bijna aan het eind van haar spaarduitjes
gekomen, nam zij eindelijk een betrekking als hulp
in de huishouding.
De betrekking werd zeer matig gesalarieerd, er
was veel werk, wat haar, die niet van huishoudelijk
werk hield en gewend was op een kantoorkruk te
zitten, in den beginne erg vermoeide.
Op een middag dat zij vermoeid en terneergesla
gen thuiskwam, kreeg zij bezoek van een wel-
meenende vriendin, die echter alle tact miste.
Zij begon direct met: „kind wat zie je er moe
uit! je bent wel dwaas om .je door die menschen
te laten uitbuiten."
De andere bezat rechtvaardigheidsgevoel genoeg
om. ondanks haar eigen neerslachtige stemming te
antwoorden: „Ze buiten mij niet uit, ze kunnen mij
niet meer betalen, ze hebben het zelf moeilijk."
De vriendin antwoordde: „Maar je weg te
gooien aan dienstbodenwerk! Iemand met jouw
intellectueele gaven! En voor zoo'n schijntje. Ga
er toch niet meer heen. Je kunt wel iets- beters
krijgen."
Leni Vermast steunde vermoeid haar hoofd op
haar handen en zei mat: „dat probeer ik ook en
dat hoop ik ook. Maar intusschen moet ik toch
leven. En nu wilde ik wel graag wat rusten, als-je
het mij niet kwalijk neemt."
De welgemeende maar tactlooze vriendin nam het
haar zéér kwalijk en zeilde verontwaardigd weg.
Leni viel op haar divanbed neer: dit ontmoedi
gend bezoek was te veel voor haar, bovenop ai
het andere; zij schreide even, langzame moeilijke
tranen, die weinig verlichting brachten.
Even later werd er weer aan haar deur geklopt
door een ander kennisje.
„Hallo Leni, blijf rustig liggen. Als ik niet stoor
zal ik thee zetten, ik heb wat meegebracht."
Thee! Er leefde iets op in het vermoeide ge
zicht, en haar smalle hand zocht terloops naar een
zakdoek, terwijl zij antwoordde: „graag."
Els Terhaaf zette stil en handig theewater op en
zweeg eenige minuten. Toen zei ze luchtig:
„Tranen? Ik wil niet onbescheiden zijn, maar is
er iets waarmee ik je "kan helpen? Moeilijkheden?"
Leni wilde opstaan.
„Neen, blijf liggen kind. Hier is thee. En vertel
mij maar zoo veel of zoo weinig als je zelf wilt."
Leni roerde haar thee en zei: „er is eigenlijk
niets, behalve dat ik erg moe ben en dat Kita zoo
even hier was en mij aanraadde dat baantje er
maar aan te geven omdat ik mij volgens haar Weg
gooi door dienstbodenwerk te doen. En ik móét het
immers wel volhouden zoolang ik niets anders kan
krijgen!"
Els antwoordde kalm: „Jij je weggooien omdat
je met je handen verdient wat je momenteel met
je hoofd niet kunt verdienen? Dat kan ik niet in
zien. Ik virid het integendeel heel flink van je. Geen
enkel soort eerlijk werk verlaagt een mensch.
En dat je moe bent is heel begrijpelijk: je lichaam
moet zich nog aanpassen aan lichamelijk inplaats
van geestelijk werk! Je hebt dit baantje pas een
week, je zult zien dat het je de volgende week al
veel minder vermoeit. Heb jij maar geen valsche
schaamte, wees er maar trotsch op dat je liever eik
werk, waartoe je in staat bent aanpakt dan iemand
om hulp te vragen."
Dit voorbeeld is een sprekend geval van het ge
drag van twee menschen in hetzelfde geval, waar
van de eene tactloos en onhandig, de andere tact
vol en fijngevoelig" was.
Fijn gevoel is altijd grootendeels aangeboren,
en doet onbewust het juiste woord spreken.
Maar tact kan een ieder zich verwerven door
veel nadenken, veel waarnemen en eerlijke zelf
kritiek!
HEERLIJK, DIE DUIM.
buitengewoon veel gevaar op voor het
vliegtuig. Vliegt dit er doorheen, dan zet
ten zich de waterdruppels dadelijk vast op
de natuurlijk, op zichzelf ijskoude machinS
en vormen daar ijskristallen. Bij tempera
turen onder nul zijn er ook wolken, die
reeds ijsdeeltjes bevatten. Deze zijn voor
een vliegtuig totaal ongevaarlijk, daar de
ijsdeeltjes zich niet aan het vliegtuig af
zetten, doch er als zandkorrels afglijden.
Ook sneeuwt levert geen gevaar op voor
het vliegtuig. Alleen wanneer het smel
tende sneeuw natte sneeuw is, bestaat
er gevaar.
Er bestaat dus geen gevaar voor ijsaf
zetting- bij élke vlucht door de wolken; al
leen bij het vliegen door een soort wolken,
die ondcrgckoeld water bevatten.
Met dit feit voor oogen hebben ook tal
van letekcn-theorieën hun waarde verloren.
Men meende vroeger o.a. dat de ijsafzet
ting ontstond door het duiken van een on-
dcrgekoeldc machine in een warmere,
vochtige luchtlaag. Dit komt wel eens voor,
doch zeer zelden.
WAT VOOR DEN VLIEGER VAN
BELANG IS.
Voor den vlieger is het van het
grootste belang, de wolken, die ge
vaar opleveren voor ijsafzetting, te
kunnen onderscheiden van die, wel
ke geen gevaar opleveren. Dat dit
buitengewoon veel moeilijkheden
'oplevert, vooral in oorlogstijd en
bij nacht, behoeft geen nader be
toog. Bij daglicht evenwel zijn de
waterwolken duidelijk te onder
scheiden van de ijswolken.
Geraakt een vliegtuig in een onderge-
koelde wolk, dan worden de kleine water
droppels voor een groot deel door den tocht
verdreven. Groole droppels echter spatten
uiteen en overdekken het geheele vlieg
tuig met een laagje ijs. Dit ijs zet zich
het sterkste vast aan de uitstekende dee-
len, aan den voorkant van het vliegtuig en
aan de kleine oneffenheden van de huid.
De uitwerking van deze ijsafzetting kan
vaak noodlottig zijn. In elk geval wordt
liet gewicht van de machine er grooter
door. Het grootste gevaar vloeit evenwel
voort uit de wijziging van de weerstands
kracht van het draagvlakkenprofiel en uit
de verandering en daardoor- verslechtering
van de stabiliteit der macliine.
Reeds tientallen jaren stellen de diverse
luchtvaardiensten en constructeurs van
vliegtuigen alles in het werk, om een vleu
gelprofiel* te bedenken dat den besten glij-
lioek, d.w.z. de beste verhouding tusschen
stijgkracht en weerstand bezit. Wanneer
door ijsafzetting het profiel van het draag
vlak slechts enkele procenten in gewicht
toeneemt, vermindert de stijgkracht aan
merkelijk; dit kan zelfs zoo ver gaan, dat
de machine begint af te zakken. Doch niet
alleen de vleugels hebben te lijden onder'
de ijsafzetting; de bestuurbaarheid lijdt er
sterk onder, kan zelfs geheel buiten wer
king worden gesteld. Door de ijsvorming
op de ruiten kan het uitzicht worden be
lemmerd en ten slotte kunnen ook deelen
van dè instrumenten met een ijskorst wor
den bedekt.
VOOR DE
Nadruk verboden.
Dr. JOS DE COCK.
BEHULPZAAMHEID KWEEKT
BEHULPZAAMHEID.
Pa maakte zijn auto schoon. (Het verhaal,
dat nu komt, is al oud!) Kleine Henny
bracht poetslappen, zeem, spons, alles waar
Pappie maar om vroeg. Het kleine ding drib
belde heen en weer en ze genoot van haar
werk. Vader helpen, ja, dat was iets fijns!
De wagen werd mooi; hij blonk je tegen. Het
kleine ding had er schik in, dat ze Paps zoo
goed hielp by het schoonmaken. Pa alleen
zag niet hoe kleine Henny genoot. Hy ging
zoo druk in zijn werk op, dat hy heelemaal
vergat om Henny iets van zyn dankbaar
heid voor haar hulp te toonen.
De wagen was klaar. Pa ging naar bin
nen. Hij verkleede ziph vlug en zette zich
behaaglijk by de kachel in een luien stoel.
Henny ging ook naar binnen, - maar niet om
daar te gaan rusten van haar werk. O, neen.
het kleintje was nog lang niet moe. Het
helpen was maar een kleine onderbreking
van haar spel geveest. Want zie je, eigenlijk
was ze van plan geweest op de bleek te
gaan spelen. De poppenwasch moest noodig
gedaan worden. Maai- toen ze Paps aan het
werk zag, had ze terstond haar spel onder
broken en was ze hem gaan helpen.
Hé, had ze nu maar een drooglijntje voor
de wasch
Wacht, even Paps vragen.
„Paps, wil je asjeblieft even een droog-
ïyntje voor me spannen? Ik ga weer gauw
de poppenwasch doen, ziet u."
Pa zat te lezen, lui in zijn stoel, bly, dat-ie
met den wagen klaar was.
„Hé, Henny, Paps is moe, zeg. Hij wil wat
rusten van het werk, zie je. Wees jy nou
eens een lief kindje, zeg. Een anderen keer,
als ik niet zoo moe ben, zal ik wel een
drooglijntje voor je spannen, hoor schat."
Er volgde een lange aarzeling...
Toen draaide puk zich om, ging naar de
bleek en begon iets anders te spelen. Óch,
het was paps „Lieve kindje", niet waar.
Ik weet niet. of Henny later nog meer
zulke ervaringen opgedaan heeft. Of haar
behulpzaamheid op soortgelyke wyze be
loond is geworden. Ik heb het leventje van
Henny niet van dag tot dag, van oogenblik
tot oogenblik kunnen volgen. Maar een ding
weet ik wel: Toen Henny vijftien jaar oud
was, was er van haar behulpzaamheid let-
terlyk niets en dan ook niets meer over.
Althans in huis. De moeder was wanhopig
en vertelde haar kennissen dikwyls, dat ze
niet begrijpen kon, hoe Henny die vroeger de
bereidwillgheid zelve was, thans zoo onwillig
kon zijn. „Je moet haar letterlyk smeeken
iets voor je te doen."
Zou het geheim van deze verandering niet
daarin liggen, dat Henny in het gezin te vaak
bereidwilligheid niet beloond zag? Ik weet
het niet, maar ik meen te mogen zeggen,
dat een kind, wanneer het handig en behulp
zaam is, belooning in den vorm van waardee-
rende opmerkingen, onthouden wordt, later
wel eens heel anders ovei deze dingen gaat
denken. Wanneer je zelf altijd klaar staat
voor een ander, steeds bereid bent in de bocht
te springen en je krijgt, als je eens een beroep
op een ander doet, geen medewerking, zie,
dan kan ik me zoo goed indenken, dat „der
gelijke „levenservaringen" te veranderen. Ik
weet wel: goed is het niet Je moogt geen
kwaad met kwaad vergelden... Maar ja: wat
doen groote menschen? Wat geschiedt er
dag in dag uit in de wereld en de samen
leving der volwassenen op dit terrein, Jö'
hebt me niet geholpen? Goed, een volgende
maal krijg ik je wel.
Een dergelijke levenshouding keuren we
wel af, maar beseffen we wel altijd voldoende
dat we in het leven, ja vaak tegenover onze
kinderen ons aan soortgelyke tekortkomin
gen schuldig maken? Hulp vragen, verkry-
gen, ondervinden och dat doen we allen
graag Alleen, als het er op aankomt ande
ren ook een dienst te bewijzen, komt dit vaak
slechter gelegen...
Het komt steeds maar weer neer op het
v o orbeeld In de opvoeding. Vele fouten,
die we bij het kind zien. bewijzen ons hoe
we zelf tekort schieten, Het is wel eens moei-
lyk dit te erkennen!
OVEEKA,
