Builen de provincie
Benjamino Gigli
N1PPER EN PELLE
-Jf
Het
granaatappelsap
Voetbalprogramma voor Zondag
INTERESSANT PROGRAMMA
IN AFDEELING III.
Het competitierad zal morgen in Noord-
Holland niet draaien door een speelverbod,
waaromtrent men elders in dit nummer
nadere gegevens vindt. De clubs uit Noord-
Holland, die buiten de provincie een uit
wedstrijd hebben, kunnen wèl de voetbal
schoenen aantrekken. In de lagere afdee-
lingen, staat alles stil, omdat de spelers al
len uit Noord-Holland komen.
De voetballiefhebbers in ons district kun
nen dus ook thuisblijven.
Afd. UI.
Zoowel NEC als Heracles hebben morgen
oogenschijnlijk een matig tegenstander te
bezoeken, doch in werkelijkheid zal het niet
meevallën. In Nijmegen v ordt n.1. de derby
gespeeld. Quick toonde Zondag j.1. tegen He
racles, en nog wel met 6 'nvallers, een lastig
tegenstander te zjj:i. We houden het op een...
gelijk spel. Heracles moet naar Go Ahead.
Eens de strijd in het Oosten, doch ook nu
lang niet van onbelangrijkheid gespeend.
Want Go Ahead is nog lang niet veilig, een
overwinning voor de Deventenaren zou hun
een eind uit de gevaarlijke zóne brengen.
Toch zou ook hier een gelijk spel niet
vreemd zijn.
Enschedé werd Zondag j.1. uitgeschakeld,
zoodat AGOVV nu meer kans heeft op een
puntje dan anders het geval zou zijn. Wage-
ningen ontvangt Plengelo en de thuisclub zal
er goed aan doen nu toch weer eens voor
een overwinning te zorgen. Doch ook Hen
gelo zal voor de punten vechten. Ook hier is
een draw lang niet onwaarschijnlijk. Tubantia
wacht op een misstap der leiders en zal zelf
toch zeker van de Enschedesche Boys win
nen!
Een interessant programma .dus.
Afd. IV.-
De laatste kans, om de spanning weer te
doen terugkeeren, is Zondag alweer aan
wezig. Wanneer PSV tegen NO AD in Til
burg zou verliezen, heeft NAC, welke zelf
Willem II toch wel zal kloppen, weer een
kans, want in 8 wedstrijden is een punten-
voorsprong van twee punten nog lang geen
weelde. PSV zal het echter naar alle waar
schijnlijkheid zoo ver niet laten komen. Eind
hoven ontvangt Juliana, welke de gasten na
veel inspanning kunnen overwinnen. Lim-
burgia heeft weer een kans op puntenwinst
nu BW komt, het zal wel te pas komen.
Helmond en Roermond zullen uitvechten,
wie voorloopig de laatste plaats zal bezetten.
De thuisclub heeft de beste papieren.
Afd. V.
In 't Noorden heben we een programma,
dat al eenige malen meer vastgesteld en door
ons besproken werd. We zullen ze dan ook
in 't kort behandelen. Achilles en HSC ont
moeten elkaar in Assen; de thuisclub staat
er slecht voor, terwgl de Hoogezanders nog
een kans hebben. We verwachten een kleine
overwinning voor HSC.
WW heeft de eer de leiden te ontvangen;
hoewel wij de kracht van de Winschotenaren
op eigen veld niet onderschatten, gelooven
w;j toch, dat Be Quick zal winnen. GVAV zit
in nood, wat voor Velocitr.s niet zoo leuk is.
Het zal spannen in Groningen, met Velo als
favoriet. Heerenveen, z-nder Lenstra, zal
van Veendam winnen en zich dan tevens
vrijwel uitgeschakeld voor de laatste plaats
beschouwen.
jMAniicfu laadgeiunqeti
Aangeven van den bal
Een vr.n de fouten, die het grootrte deel
van de Nederlandsche voetballers vergezel
len blijft, kan men gevoeglijk terugbrengen
naar het eerste moment, waarop de jeugdige
knaap en zijn vriendjes het spel begint. Aldus
„De Sportkroniek".
Zóó zijn we vroeger allemaal aangevan
gen: ergens in een stille straat met een klein
balletje of op een hoekje weiland met een
o ..den heuschen bal.
Let. eens op wat daarbij geschiedt en hoe
reeds bg zulk eenvoudig kinderspel de veel
gehoorde uitroep „Centeren" wordt gebezigd.
De jeugd 'erstaat onder centeren het naar
elkaar toespelen van den bal. Maar helaas
steeds op of vlak voor den voet van het
doorgaans stilstaande kameraadje.
Dit nu mogen we beschouwen als een paar
jeugdzonden van het Nederlandsche voetbal:
het afspelen van den bal direct op den voet
,van een medespeler, waarmede onafscheide
lijk het te laat in beweging komen van den
speler, voor wien de bal bestemd is, gepaard
gaat.
Bij de opleiding van jeugdspelers dient alle
aandacht besteed te worden, om den knapen
zulke fouten af te leeren. Onze spelers moe
ten zich aanwennen den bal af te geven in
de vrge ruimte voor den speler, en, wat mid
den- en voorhoedespelers betreft, zooveel
mogelijk over den grond. Elke speler moet
zich daarop toeleggen, waarbij allen spelers
telkens o_ Jeuw aan het verstand gebracht
moet worden, dat met het spelen in de vrije
ruimte bedoeld v órdt, dat zij der. op deze
wgze toegspeelden bal moeten trachten te
bereiken.
Met toegepast aangeven in de vrije ruimte
vóór de medespelers houdt men vaart in
het spel en men kan indien de bal bovendien
snél van rechts naar links of omgekeerd
wordt gespeeld, telkens de tegenpartij voor
lastige problemen plaatsen.
Spelers, die altijd precies op den man cen
teren en spelers, die traag in beweging ko
men, zijn remmen op de kracht van een elf
tal. Zij belemmeren hettempo van de ploeg
en zij geven de tegenpartij telkens een ge
makkelijke kans om in te grijpen.
Houdt het „centeren" van de aspiranten,
junioren en jeugdspelers in de gaten; daar
worden onbewust fouten aangeleerd, die voor
de verdere ontwikkeling van de spelers fnui
kend kunnen zijn.
Episoden uit
zijn leven
VIJFTIG JAAR EN ACTIEVER DAN OOIT!
De groote opera-zanger Benja
mino Gigli werkt den laatsten
tijd veelvuldig mede aan Duit-
sche films. Binnenkort zal de
zanger weer te hooren zijn in
een nieuwe groote Tobisfilm:
„Traum-Musik".
Ook in de wereld van de kunst gaat de
roem van den een dikwijls op den ander
over. Enrico Caruso, eens 's werelds groot
ste zanger, mocht een volkomen unieke
plaats innemen in de wereld van het bel
canto, het is Benjamino Gigli, de vijftig
jarige zanger die de schoone traditie van
den smettcloozen Italiaanschcn tenorzang
verder draagt in vele landen der aarde.
Geboren in 1890 uit een gezin van zes
kinderen in het kleine dorp Porto Reca-
nati, idyllisch gelegen aan de Adriatische
Zee, maakte de jeugdige Benjamino al
vroeg kennis met den ernst van het leven.
Buiten de schooluren repeteerden de jeug
dige Gigli's (vier jongens) met het kerk
koor van Porto Recanati. De stem van
Benjamino trok al spoedig de aandacht,
in het bijzonder van den organist van de
kerk, maestro Quirino Lazzarini, die de
eerste zangpaedagoog van den later zoo
beroemden zanger werd. Hij drong er op
aan bij de ouders van Gigli, dat Benjamino
naar Rome zou worden gezonden, opdat
hij verder studeeren en zijn stem ontwik
kelen kon. Vader en moeder die zeer arm
waren, getroostten zich een schier boven-
mcnschelijke inspanning en vele offers
om gehoor te kunnen geven aan den na-
drukkelijken wensch van den maestro en
zoo mocht de organist, die nog heden ten
dage in leven is, het genoegen smaken zijn
beschermeling te zien opgroeien tot een
der vermaardste,kunstenaars van Italië en
van de gansche wereld.
Arm.
Arm en zonder eenig bezit kwam
Gigli in Rome, waar hij allereerst
een baantje als huisknecht aannam
om in zijn onderhoud te kunnen
voorzien. Daarna werd hij bedien
de bij een apotheker. Maar ook dat
beviel niet op den duur; de foto
grafie trok hem aan en hij vestigde
zich in een volkswijk als foto
graaf. Maar zijn ideaal, zanger te
worden, gaf hij niet op. Hard stu
deerde hij verder en hij slaagde er
in een studiebeurs te krijgen. Het
eerste succes bleef niet uit: uit der
tig candidaten werd Gigli gekozen.
Lid van de Sixtijnsche kapel, stu
deerde hij vanaf 1911 bij Cqtogni,
later bij Rosatie. Als winnaar trad
hij uit den strijd op een groot ope
ra-concours en zoo kon hij debu-
teeren in Ponchiellio's Gioconda.
Het debuut gaf den stoot tot een reeks
ongekende successen. Hij werd geënga
geerd in Ferrara, daarna in Bologna, Pa-
lermo en Genua. In deze laatste stad de
buteerde hij in Manon, vervolgens trad hij
in Turijn op. Nadat hij gedurende den
wereldoorlog voor liefdadige doeleinden in
geheel Italië gezongen had; werd Gigli een
contract aangeboden door deNew
Yorksche Metropolitan en 12 jaar lang
maakte Gigli van het opera-gezelschap
deel uit. Toen keerde hij in Europa terug
en nadat de eerste pogingen mislukten
slaagde men er tenslotte in hem te win
nen voor de sprekende film. Veel films
met Gigli in de hoofdrol vonden reeds hun
weg. een nieuwe: „Traum-Musik" zal bin
nenkort in ons land worden vertoond.
Een amusante periode
uit de eerste jaren van Benjamino Gigli's
zangstudie. is de volgende.
Het was eenige jaren voor den oorlog.
Gigli was pas van zijn geboorteplaats Re
canati. waar hii sinds zijn kindsheid kerk
zanger geweest was, naar Rome verhuisd,
om aan het Conservatorium .di S. Cecilia
onder leiding van de zeer bekende zang-
paedagogen Enrico Rosati en Carlo Cotogni
zijn alreeds goed ontwikkelde stem verder
te vormen en de techniek van de beroemde
Italiaansche school meester te worden.
De beide leeraren waren over hun nieu
wen leerling bovenmate tevreden en voor
spelden hem een groote toekomst. De toon-
volume. vooral in de laagte, was voortref
felijk. Ook de zuiverheid en de weeke klank
van Gigli's stem werden onder leiding van
de bekje ervaren Maestros van week tot
week beter. Zoo was men tenslotte toe aan
de hoögere registqrs en daarmede aan het
leeren van de hooge C. Ook hierbij overtrof
Gigli de verwachtingen en de beide heeren
verheugden zich zeer over den begaafden
leerling. Slechts met de hooge C. zelf wilde
het maar niet vlotten. Bij het afzingen van
den toonladder kwam Gigli altijd maar
weer tot de B. Tot den verderen halven
toon tot aan de C. kon hij het niet bren
gen, hoezeer hii zich ook inspande. Allengs
ergerden Rosatie cn Cotogni zich hevig, dat
het maar niet wilde gelukken, dit laatste
kleine gedeelte van den weg te overmeeste
ren.
„U kunt het. Signor". beweerden
zij eenstemmig. „U moet het beslist
klaarspelen. Het is maar inbeelding,
wanneer U plotseling blijft steken.
U hebt niet genoeg zelfvertrouwen.
U gelooft veel meer. dat het U on
mogelijk is een hal ven t'oon hooger
te komen en daarom krijgt U het
niet te pakken. Het is niets dan
inbeelding!"
Maar deze verzekeringen hielpen
niet. Gigli ergerde zich eveneens
- buitengewoon over zijn zwakheid.
Op zekeren morgen had hij weer les. Op
den muzickhouder van den vleugel^ lag de
glans-aria uit de „Troubadour": Di quella
pira, in het midden waarvan de zanger de
hooge C. langen tijd moet aanhouden. Toen
men zoover gekomen was, stokte Gigli
weer. Rosatie, die begeleidde, zag hem ern
stig aan.
„Vandaag zal ik het U leeren", zei hij1
streng, „zingt U eerst dit maar eens!" En
hii sloeg een toets meer naar links aam
Gigli begon opnieuw. De B. slaagde als
steeds goed.
„Niet ophouden", riep Rosati. „verderf
verder! Voller! Voller astublicft. Doet U
best!" Zuiver en steeds krachtiger klonk:
de toon. Gigli zong tot zijn hoofd rood was
van Inspanning en hij niet verder meer
kon.
Toen week de strengheid van' Rosati's
gezicht en maakte plaats voor een onbe
daarlijk schaterend gelacht. Gigli zag zijn
leermeester bevreemd aan. want hii meen
de. dat. deze plotseling het verstand verlo
ren had. „Ja. Signor," verklaarde Rosati.
nadat hij gekalmeerd was. „ziet U, met. snok
vangt men muizen. Vergun mij, TT te feli-
oiteeren. U hebt de hooge "C. zoojuist met
bewonderenswaardig gemak gezongen. Ik
heb namelijk gisterenavond den geheelcn
vleugel een halven toon hooger laten!
stemmen!
Van toen af zong Gigli de hooge C. zon
der veel moeite.
61. Nlpper en Pelle doen geen
half werk.
1. „Nu, ik ^eloof, dat we dien
hondenvanger cie schrik op
het l:jf gejaagd hebben!
Heb je gezien, hoe hjj
maakte, dat hy uit de voe
ten kwam?"
2. „Nu gaan we ook nog zijn
wagen verstoppen, dan
moet hij maar eens zien,
wanneer hij weer op hon-
denroof kan uitgaan.
3. En met vol gas gaat het nu
diep het bos in.
62. De circusleeuw komt weer
te voorschijn.
1. „Hier zal hij zijn wagen niet
zo gemakkelijk vinden, daar
sta i1 voor in."
2. „Dan wor,'t liet wel eens
tijd, dat we naar huis gaan"
3. De rondzwervende circus
leeuw blijft bjj de eigenaar-
digee wagen, die hem aan
zijn kooi in 't circus herin
nert, staan.
FEUILLETON
daoA Qthei 171. <&e£l
40.
HOOFDSTUK XXXIV.
Het was een heel aardige huwelijks
plechtigheid! zei Blanche, een dag of veertien
lacer hoogst voldaan. En het was eigenlgk
wel goed dat er niet zooveel genoodigden wa
ren; het is heelemaal een familie-aangele
genheid.
Ik had graag gewild, dat Diana er wat
gelukkiger had uitgezien, zei Lady Carvis,
bijna in tranen.
Och, daar moet je je niets van aantrek
ken. Een jong meisje weet bij een dergelijke
gelegenheid zelden haar houding te bepalen
öf ze ginnegapt den heelen tijd, öf ze kijkt
droevig, wist Blanche.
Lady Carvis wist hierop niet veel te zeggen
en ze wilde ook vooral liet ondankbaar lijken.
Haar oudste dochtei had oor alles gezorgd
en ze had in den korten tij I, die beschikbaar
was, werkelijk wonderen verrcht. Haar heele
huis had ze onderste boven gekeeld voor de
feestelijke gebeurtenis en ze had de laatste
weken van den eenen winkel naar dex. ande
ren gehold voor Diana's uitzet. En nu, na de
plechtigheid, was ze, zooals te begrijpen was,
zeer Ogenomen met zichzelf. Alles was op
rolletjes gegaan en dat was vvel In hoofdzaak
te danken aan haar zorg en beleid. Dat Mar-
jorie geweigerd had bij het huwelijk tegen
woordig te zijn deerde haar niet. Marjorie
was altijd een beetje eigenaardig geweest
dit was natuurlijk weer een van haar grillen.
■*er saldo vond ze het niet zoo'n groote
ramp, want het kwam haar voor, dat Diana
zonder Marjorie heel wat gemakkelijker was.
Blanche vond uat haar jongste zusje ge
weldig bofte. Ze was namelijk op weg naar
het Zuiden van Frankrijk, iets dat altijd een
van haar. grootste wenschen was geweest.
Maar aangezien Jim er niets voor voelde,
was er nooit iets van gekomen en de kans,
dat het nog ooit gebeuren zou, was niet
groot. Ze was dan ook tamelijk verontwaar
digd, dat de jonge bruid zoo weinig enthou
siast was.
En daf was ook inderdaid zoo; het was
Diana absoluut onverschillig waarheen ze
ging hoofdzaak voor haar was dat ze nu
u! Tarford weg wae. De enkele dagen dat
ze daar nog was gebleven, na haar afscheid
van Edmund Weston, hadden haar ondrage
lijk geleken en ze was blij dat ze met Blan
che mee kon gaan naar Londen.
Sinds haar vertrek uit Tarford had For-
tescue niet veel van haar gezien. Er was
nog zooveel te doen en Blanche had den
heelen tgd besla6 op haar gelegd. Maar hij
kon wachten zijn beurt zou spoedig ko
men!
Na de trouwplechtigheid waren ze naar
Par(js gevlogen. Onder normale omstandig
heden zou dit een heel evenement voor
Diana geweest rijn, maar nu kon ook dit
haar niets schelen. Ze voelde zich doodmoe
en leeg en schrijnend besefte ze dat ze dezen
dag voor goed er onherroepelijk een deur
achter zich gesloten nad.
Gedurende de reis bemoeide Fortescue zich
weinig met haar. Alleen keek hij haar van
tijd tot tijd aan; hij had dan iets van een
dier, dat op zgn prooi loert.
In Pargs aangekomen, bracht hij haar
naar een van de voornaamste hotels, waar
hij een weelderig appartement had gehuurd.
Ze werden door den gérant ontvangen, die
onderdanig voor hen boog en hen persoonlijk
ri" ar hun kamer bracht. Fortescue bestelde
een klein, doch uitgelezen diner en, steeds
buigend, verdween de man om de orders uit
te voeren. En een oogenblik later was een
heele staf bedienden bezig alles voor hen
in gereedheid te brengen.
Diana ontdeed zich van hoed en mantel
en moe liet ze zich in een diepe fauteuil val
len. Ze hoopte dat die drukte gauw afgeloo-
pen zou zgn en dat het haar dan was toege
staan wat te rusten.
Gelukkig duurde het af en aan loopen niet
lang; de zware deur werd zacht dichtgetrok
ken en nu waren ze alleen
Fortescue ï-olde een groote dientafel tot
naast haar fauteuil.
Ziezoo, zei hij, nu kunnen we eten,
drinken en vroolijk zgn!
Hij schonk een glas vol met schuimende
champagne en rejkte het haar aan en dit
gebaar bracht haar een mistigen nacht in
herinnering. Ook toen hadJer ze op een ka
nier gegeten, haast even pompeus als deze
en ook toen was het eerste, wat Fortescue
gedaan had, een glas champagne voor haar
inschenken. En met een steek van pijn
bracht ze het glas aan haar lippen en ledigde
het snel.
Hg keek critisch naar haar. Daar zal
je van opknappen, zei hy tevreden. En
laten we hopen, dat je dien afgedankten
minnaar van je er door vergeet!
Even kromp ze ineen. Wat bedoel je?
vroeg ze.
Oh, dat weet je heel goed, zei hij op
luchtigen toon. Ik vraag me af hoeveel
leugens hij over me heeft verteld. Enfin,
niettegenstaande '.at ben je met me ge
trouwd; ik wist trouwens wel, dat je dat
doen zou. Nu, mijn lieve, op onze gezondheid
en ons toekomstig geluk!"
Hij ledigoe zijn glas en vulde het hare
meteen weer bij.
Het is vanavond voor ons een heel bij
zonder feest, zei hij, en dal dient gevierd
te worden. We mogen ons gelukkig achten
dat alles zoo vlot, en zonder complicaties
verloopen is. Ben je me niet dankbaar, dat
ik met je getrouwd ben?
Dankbaar na alles, wat hij haar had
doen lgden! Ze wilde hem op feilen toon haar
verontwaardiging naar het :oofd slingeren,
maar iets in zijn oogen weerhield haar. Zoo,
met dien loerenden blik, leek hg op een kat,
die met een muis speelt.
Ik .veronderstel, dat je het niet deed
terwille va, mij, zei ze alleen.
Treiterig keek hij haar aan. Dat heb je
goed begrepen, mijn lieve. Ik ben met je ge
trouwd omdat ik daar zelf plezier in had.
maar niettegenstaande dat moet het voor
jou, volgens mij tenminste, 'n reden tot
dankbaarheid rijn."
Diana zei niets meer; zgn beleedigingen
raakten haar niet. Ze hoopte alleen maar dat
hij geen toespelingen meer zou maken op Ed
mund Weston als hij dat deed zou ze het
kunnen uitschreeuwen, dat voelde ze.
Kom, eet eens iets, moedigde hy aan
en zette kleine schaaltjes met hors d'oeuvre
by haar neer.
Ze bediende zich van de verschillende ge
rechten en toen ze eenmaal was begonnen te
eten, merkte ze dat ze werkelijk hongerig
was. Na afloop tan den maaltijd voelde ze
zich verkwikt.
Beter nu? vroeg hg.
Ze knikte. Veel beter. Ik geloof, dat ik
vandaag niet veel gegeten heb, ofschoon ik
het me niet goed kan herinneren.
Nog een glas champagne! stelde hg voor
en stond op om haar glas nog eens by te
vullen.
Liever niet, weerde ze af. Ik heb
werkelijk genoeg gedronken.
Dan drink je vandaag maar eens een
beetje meer, zei hij. Ik weet wat het beste
voor je is. En denk er aan ik ben de
oudste, dus moet je mg gehoorzamen.
Plagend gaf hg haar een tik op haar
wang en zelf was ze er over verbaasd dat ze
dit toeliet zonder te protesteeren.
Dat is een an de dingen, die je zult
hebben te leeren, vervolgde hij op luchtigen
toon. Ik ben je man, dus ben je mij ge
hoorzaamheid verschuldigd. Als ik je ooit
ergens voor noodig heb, zal ik het je wel
zeggen. Maar denk er aan, ongevraagde In
menging in myn zaken wensch ik niet!
Ik ben heelemaal niet nieuwsgierig naar
jouw zaken en ik wensch me daar zeker niet
mee, te bemoeien, zei Diana.
Dat is dan in orde, zei hg, het hatelgke
in haar woorden kalm negeerend. En nu
we toch zoo aan het praten rijn, wilde ik je
meteen zeggen dat, nu je getfouwd bent, je
niet moet denken dat je eigen weg kunt
gaan.
Hoor eens! We leven niet in de middel
eeuwen! Diana had een kleur van veront
waardiging.
Met voldoening keek hg naar haar. Dat
was tenminste beter dan het vermoeide,
bleeke meisje van zoopas!
Mogelijk ben ik een beetje ouderwets,
gaf hg toe. Mrai ik hecht nu eenmaal
aan de traditie, dat in een huwelijk de man
het oppergezag heeft en ik zal niet aarzelen
dat gezag te laten gelden, indien me dat
noodig ïykt!
Diana stond cp en plotseling voelde ze,
dat de champagne haar uuizelig maakte en
ze moest zich aan de tafel vastgrijpen om
niet te vallen. Maar gelukkig ging de duize
ling spoedig over.
Onderwijl hoorde ze steeds dien sarrenden
stem. Je bent ïog jong, r„gn lieve Perse-
phone, erg jong! En je zult nog een heeleboel
hebben te leeren. Maar niet alles op eens,
dat zou te veel voor je zgn. Eén les tegeiyk
is genoeg!
Je leert me iets, dat waarschgnlijk niet
je bedoeling is, zei Diana.
Zo en wat is dat als ik vragen mag?
Je leert me 'ou haten! Wel ben ik roet
je getrouwd, maar ik weiger je slavin te zgn!
Trillend van opwinding stond ze voor hem.
Plotseling greep hij haar pols beet en,
met zgn gezicht heel dicht by het hare, zei
hg lachend: Dwaas, klein meisje! Had je
werkelgk gedacht iets meer te zgn dan mijn
slavin? En als je er zoo'n zin in hebt mij 'te
haten, dan doe je dat maar gerust, hoor! My
Iaat dat onverschillig!
(Wordt vervolgd.)