Voor den Zaterdagavond
Brabantsche
Brief
OUDERS
Tob nooit
van Dré
't HOEKJE
De
Ulvenhout, 27 Februari 1941.
Amico,
Ge herinnèrt oew eigen ons leste uitstapke
nog wel? Dat van de propclub, mee Nolleke
Gommers ook. naar Den Haag?
Dan zulde óók wel onthouwen hebben,
dunkt me, hoe dat kleine, astrante Nolleke
in den Zwaluw de peeën had opgeschept.
,,'t Was 'n reis mee hindernissen", zoo
schreef ik oe half November. ,,Op den Zwa
luw moesten we drie kwartier wachten. Den
trein was vol» Nolleke zat in 't gangpad, op
ons valies, gevuld mee alderhande leeftocht
(omdat ons vrouwvolk gin bonnekes had wil
len afstaan!). Als we 'n kwartier gewacht
hadden, liet Nolleke, kwaad als 'n spin, z'n
eigen uit den trein zakken. „Hy wou dan wel
's van die Rooie Pet vernemen, of die soms
docht dat hier 'nen vollen trein vergeten
schoolkinders stond, sodejuu!"
Na weer 'n kwartier stapte den Fielp uit:
die gong Nolleke zoeken. En nog kwar
tier later rejen we weg zonder Goliath en
David. (Respectievelijk 300 en 75 pond
zwaar).
Wij keken meikaar 'n aan. De perrons van
den Zwaluw lagen al in den duister.
„Wanouw?" vroeg den Jaan benepen.
Den Blaauwe zag 'n naar 't zwarte valies,
krabde aan z'n neus en zee: „leeftocht heb
ben we genogt, maar den stoet is wel gauw
ontbonden!"
„En dieën meelzak kuiert mee ons centen
weg", klaagde den Jaan.
Dikker wemelde den schemer over 't leege
Winterlandschap daar benejen ons.
Links, ik ree vooruit, stond den bonten
avondhemel in lichterlaaie, 'n Zon als 'n wa-
gelwiel zoo groot, zonk weg in den donkeren
mos van 't lage, natte land. Den Jaan zat
veurovergebogen; te tellen de afgesleten, blin
kende figuurkes van 't ijzerbeslag op den
bojem van ons spoorwageltje. Den Blaauwe,
de ruiten, grijzen pet achterover op z'n rose
stekels, zat tevrejen te luisteren naar den
spoorwagelpolitiek, die naast ons op de bank
wierd bedreven.
Toen struikelde 'nen conducteur over ons
zwarte valies ons coupé-ke binnen. „Zeg.
chef", vroeg ik: „hebt ge onderweuge in den
trein misschient 'n paar reizigers ontmoet,
'nen soortement van reus en heel klein man
neke, die op 't nippertje in den Zwaluw zijn
ingestapt?"
Onderwijle knipte-'-ie de kortjes. Toen
vroeg ie: „ge bedoelt de heeren Beeckers en
Gommers uit Ulvenhout
„Eh... je... ja!" stotterde-n-lk, want
deuzen kortjescoupeur was naar mijnen zin
veul te goed op de hoogte. Den Blaauwe
schoof ook 'n bietje bij. En den Jaan keek
naar den conducteur of Tonica was binnen
gestapt zonder stamkaart, want die kaart
had Janus „veur alle zekerheid" maar mee
genomen
„Hou maar op", zee den conducteur toen:
„dat duo zit in 'n eerste klassecoupé en ik
heb de grootste last om aan m'n centen te
komen. Ze motten bijbetalen, ziede, van
Zwaluwe tot Dordt."
Den Jaan klèèrde op: 't kapitaal was te
recht!
„En as* ze nie bijbetalen", vroeg den Blaau
we: „wa dan?"
„Dan krijgen ze in Dordt d'r tweede ver
baal," zee 113 (dat stond op z'nen kraag) in
allen gemoedsrust.
„D'r... d'r d'r twééde... verbaal...?" vroeg
ik: „waar hebben ze dan 't éérste opge-
loopen?"
„Ze? Dieën groote nie, die is as getuige
opgenomen. Maar da kleine knulleke, Ar-
noldus Gommers, is nie? die is verbali-
seerd veur huisvredebreuk en beleediging;
'misschient ook veur poging tot zware mis
handeling."
„Wé ge doet, doe 't goed", zee den Blaau
we content.
„Maar wat heeft Arnoldus dan toch alle
maal uitgevoerd in dat kertierke?" vroeg
ik.
„Bij den chef op den Zwaluw de deur open-
getrapt," zei 113. „Toen den chef gevraagd,
of Zijnedele zoo beleefd zou willen zijn aan
hem, Arnoldus Gommers, 't seinstokske af te
geven. Dan kost meneer van Rooipettum in
't wèrme kantoor blyven. En als den chef zijnen
seinstaf nie afstond, dan had Arnoldus gedreigd
den chef tot poeier te verwerken. Anders niks,"
zee 113. En nou zit meneer Gommers eerste
klas te reizen op 'n derde-klas-biljet en wil nie
bijbetalen, terwijl den ander z'n eigen beroept
op „hovermacht!". Maar in Dordt hebben we
'n half uur den tijd," zei 113.
„Ik mot zeggen," stelde den Blaauwe vast:
,,'t begin van ons uitstapke is belange nie
kwaad."
Ik gaf den conducteur 'n sigaar, die toen
'n deur wyer gong mee z'n tang. 't Was on-
dertusschen strafdonker geworden, de gloei
ende sigarenpunten flierden lijk vuurvliegkes
deur 't donkere wageltje."
Ja, nou ik 't eigens weer herlees. zóó
was 't gegaan. Maar eerlijk gezeed: w\j wa
ren die heele consternatie glad vergeten!
Allee, daar gebeurt zooveul tegenwoordig,
enne... de propclub zit óók nie stil
Maar 'n dag of tien gelejen kwam er 'nen
deurwéérder op UIVenhout en die gaf aan
onze „wettige huisvrouwen" 'n groot vel pam-
pier af, waarmee wij wierden verzocht om
te verschijnen veur de Strafkamer dér Ar-
rondissements-Rechtbank te Breda, op Don
derdag 20 Februari 1941, des voormiddags
ten 10 ure, ten einde getuigenis af te leg
gen in de zaak contra Arnoldus Hermanüs.
Ludovicus Gommers, geboren den 7den Mei
1880 te Ulvenhout, particulier, wonende al
daar, beschuldigd vanen toen volgde, 'n
paar cijfers, waarachter de letters W. v. S.:
me dunkt zooveul als de juridische formule
van ons ononthoud in den Zwaluw op ons pla-
zierig uitstapke mee den kaartpot.
Deus blank pampier lag prontjes uitgestre
ken op m'n bord, als ik dieën dag thuisree
mee den groentenwagel
Ja, zoo is mijn „wettige huisvrouw" nog
welVeur de rest liep ze rond mee 'n
bakkes, of ik heel 't spoorwezen had uitge
roeid en zij 'r eigen daar dood om geneerde!
En efkes kwam 't gedacht bij me op: dat zoo
'nen lammessen 'deurwèèrder, eigens toch óók
trouwd, zoo'n pampier nou altij aan oew w\jf
afgeeftAls ik 'm op 't trimmenaal zou
zien, moest ik 'm toch 'ns op z'n geweten
werken! Van man tot man.
Afijn. Ik vouwde 't prontuitgestreken pam
pier in zestienen en stak 't in m'nen bilzak.
't Kost in ieder geval op 'n leutigen heiligen
dag uitdraaien! Trui zweeg. Stelde 'r eigen
aan ais de verdrukte onschuld. Maar ik ver
wachtte van den avond nog wel bezoek van
m'n medegetuigen, misschien ook wel van den
„verdachte" en dan kon 't nog best gezellig
worden. Mee deus gedachten gong ik aan
den zuurkool-mee-spek, deur Trui klaarge-
mokt om ze alles, zelfs die haaibaai-streek
om dat pampier zoo op m'n bord te spreien,
te vergeven.
Den eerste die 's vonds binnenstapte was
Nolleke! Fier als 'n haan, die 'n vuil ei
uitgebroed hee. Trüi had „gin woorden" veur
'm. Maar 't Gommerker is gewend, dat 't
vrouwvolk hum nie beziet (hij is trouwens
uit vrouwenoogpunt 't aankijken nie wèèrd!)
en Nol smoorde aan z'n sigaar, zwaaide mee
z'n korte beentjes onder den stoelzitting, zoo
plazierig of ie in „de Koei" z'n rondjes zat
weg te geven en Kee te tergen.
„Wat denkte, Dré? Zou ik 'nen advocaat
nemen?"
„Bende van plan om te bekennen
„Me laars!"
„Pik dan 'nen advocaat, Nolleke!"
„Maar ginnen prul!" zee Nolleke groote-
manachtig.
„Tuurlijk nie ,maar prot déérover 'ns mee
den Fielp, die
Daar wés den Fielp. „Zóó?! Harnoldus,
Ermanus, Ludovicus! Dag Truike! Hook de
pest hin, net has mijn wettige uisvrouw?
Hallee, den Dré! Wat zegde gij 'r van? Kun
nen we veur de wandaden van die Halikriek
veur lillekert gaan staan hop de rechtbank".
„Gij bekekt 't goed Fielp", zee» Trui vinnig:
„dat daar"(ik!) „hee-t-er nog stiekum
leut in!"
Ziezoo. Trui zat 'r al in! Ja, den Fielp
kunde zoo iets overlaten. „Niks oor," zee-t-ie:
„daar ken ik den Dré te goed veur. Maar wat
elpt 't, hom te mumereeren, Trui? Wie kan
veurzien, has ge zoó'n vent mee hop reis
nimt, da ge drie maanden later nog hln 't
gesallemander zit?! 'k Mag lijen, dat ze 'm
tien jaar geven, dan ebben we tenminste
heven rust. Maaren den Fielp keek veul
ontevrejen: „maar hij 'r natuurlijk mee n
maand hof zes, oogstens negen, wel van haf-
komen!" i
Den Nol z'n beentjes bleven ineens stil.
Straf keek ie naar den Fielp. Maar die zat
zóó triest en in gedachten in de laai van de
plattebuis te staren, dat Nolleke gin wijs kost
worden uit den bakker. (Ge wit, die twee lig
gen den lesten tijd ook overhoop).
Daar heurden we den stap van den Blaauwe
over den erf gaan. „Zeszes maanden ge
vangenis minstensschuddebolde Trui,
dan heftig en direct tot Nolleke: „maar ditte
zek-oe. drol, as ge de bajus uitkomt, ge zet
hier ginnen voet meer binnen! Dèèrü"
Triest schudde den Fielp zijnen grooten kop.
Zuchtend sprak ie: „ja, Hernoldus, Trui zegt
't, ik dénk 't. Begrep goed: de... propclub...
liis... gin... reclasseeringshinstituut... veur...
veur hontslagen gevangenen!"
Nolleke nam z'n bolhoed af, droogde 't zweet
uit den band. Den Blaauwe, onderwijl binnen
gekomen, de stemming rap gepield, zee toen:
„nou-nou, Fielp, 'nen mensch kan z'n eigen
beteren. En daar meugen w\j Nolleke nie by
in den weg staan."
„Waarop schatte gjj 't, Blaauwe?" vroeg
Trui.
„Oem, mnoudce den Blaauwe diep
zinnig: „drie artikelen worden 'm ten laste
geleedlot 'ns zienHebt ge 'n
blanco strafregister, Nol?"
Zwaarmoedig schudde Nolleke den kop.
„Neeë. Eénen keer hè 'k zonder licht ge-
rejen enneen toen den veldwachter uit
gescholden veur „sloeber"en zoo!"
„En zóó vroeg den Blaauwe
vaderlijk. „Watte nog meer, Nolleke?"
,,'k Heg gezeed, dat ie
„Barsten kost, zekers?"
„oZ iets, ja!"
„Dan Nolleke, dan zullen we," zee den
Blaauwe tragisch: „lank afscheid van mal
kaar motten nemen. Maar wittewa, ik kom
oe ééns in de maand opzoeken! Zóó grootscn
ben ik óók nie, horre!"
Toen viel er 'n zware stilte. Trui zuchtte,
't Mensch was onder den indruk gekomen van
mijn fatsoenlijke kameraade en dat bar-onfatl
soenlijke Nolleke.
Toen zuchtte ook den Fielp 'ns. Zóó, dat
den assie van de plattebuislaai opstoof. Den
Blaauwe liet dat nie onder 'm. En zuchtte
mompelend: „wa-n-ellende, wa-n-ellende!"
„En kost ie de grens nou maar over
zee den Blaauwe.
„Dan waren wij 'm tenminste mee goed fat
soen kwijt," zee den Fielp duvelachtig.
Toen: „we zitten ier lillek hop 'n droogje,
Trui!"
„Koffie mors ik niemeer mee en borreltjes
schenk ik nie," snibde Trui, alsof ze op den
bakker z'n woorden had zitten wachten: ,,'t Is
wijd van 'n festijn, deus bijeenkomst!"
„Mannen," stelde Nolleke toen veur: „als
we 'ns naar den voerkant gongen?! Ik geef
'n paar borreltjes weg en dan bespreken we
ondertusschen mijn zaak
Veur Trui 't besefte, zat ze alleen. En ln
„de Koel" hebben we 'nen advocaat genomen,
'nen druppel-veur-den-schrik en Nollekes'
straf, na één borreltje, van zes maanden op
drie maanden teruggebrocht. Na twee, op drie
weken. Na drie, op veertien dagen onvoor
waardelijk.
't Was wezenlijk 'nen plazirigen avond ge
wist. Neeë, 'k zou dieën deurwèèrder maar
mee rust laten.
's Zondags teveuren was Nolleke's dagvèèr-
ding omtrent versleten. Want iedereen had ze
gelezen. Den een morste er dit op, die dat, -r-
"t dink leek op 'n heé! oud menu van *n royaal,
.slordig" feest. Telkens had Nol 't pampier
veer afgeveegd, opgevouwen en in den band
van z'n hoed gestoken, waar 't ook nie van
opknapte.
„Nou," zee den Fielp, „has gy dat hop de
Rechtbank mot laten zien, zullen ze daar hook
wel 'nen heigenaardigen smaak in d'ren mond
krijgen van jou!"
„Waarom motten ze dat zien?" vroeg
Nolleke.
„Hom zekers te weten hof gy den hechten
Harnoldus Gommers bent, die in den Zwaluw
de Statie tot en met den chef ebt hafge-
broken!"
„Mij 'nen zurg," zee Nol: „dan motten ze
maar solieder spullen leveren. Waterdicht! En
afwaschbaar!"
„Da motte nie aan ons zeggen," zee den
Fielp: „maar déér, has ge 'n vent bent!"
„Komt veur malkaar!" beloofde Nolleke:
„m'nen advocaat hee trouwens ook gezeed,
dat 'k m'n eigen nie in mot houwen en flink
van leer trekken! En als ik nie boven 't hekske
uit kan kijken, hee-t-ie me geadviseerd, dan
mot ik maar tusschen de spijlen te keer gaan!"
Den Fielp knikte tevrejen. „Da's bekeken,"
zee-t-ie toen. „Jaja, Nplleke, ge kunt 't Hoome
Fielp wel hoverlaten hom 'nen andigen had-
vocaat haan te wijzen! Maar bak 't nie hél te
bruin, handers sturen z'oe 'n jaar naar 't gek-
kenuis."
„Hedde gij m'nen advocaat gespróken?"
vroeg Nolleke verrast.
„Neeë maar 'k voel wel welken kant hof
ie hop wil," orakelde den Fielp.
„Welken?" vroeg ik.
„Mr. Gladbeek lot 'm mesjokken verklèèren,"
vezelde den bakker in m'n oor: „daar kunnen
we leut mee ebben, Dré!"
„Mag ik 't nie hooren?" vroeg Nolleke
bazig, onderwijl de dagvèèrding uit 'nen bil
jarter z'n handen trekkend, pampier aan...
twee stukken! Maar Kee had nog 'n potje
ouwen gom en 'n kranterandje, 't Pampier
was dus rap gemokt, al zag 't er nou uit als
'nen oorlogsvlieger, die al tien keer omlaag-
geschoten was en den moed nie opgaf.
En terwijl Nolleke ijverig te lymen zat mee
gom-en-jenever, den bolhoed achter op z'nen
kop en de tong uit z'nen mond vroeg ik:
„maar wij? Wat motten wij daar op zeggen,
als ze ons vragen naar z'n... z'n geestelijk
vermogen?"
„Verslette gij 'm veur frisch?" vroeg
den Fielp mee veul twijfel,
„Hij is kwieker dan ga! Dénkt", mokte-
n-ik er rap van. „Komen die tyen, dan komen
die plagen, maar ik verklèèr 'm veur ge
schift, zoo loste den Fielp 't geval op. En van
uit de hoogte zooals 'nen baas vriendelijk
kan kijken naar z'n hondje, zag den Fielp
neer, op 't kleine Nolleke, dat sjecuur z'n
dagvèèrding zat te lijmen mee 'nen zurg of
't eerediploma was!
Volgende week zal 'k oe beschrijven de
Rechtzaak Nolleke. Den eisch was 50 gulden
of 'n maand. Naar keuze.
Maar Nolleke klom teugen 't hekske op,
sloeg mee z'nen vuist op tafel en zee, dat ie
in appèl gong.
Waarop den president 'm er attent op
maakte, dat de uitspraak pas over veertien
dagen zou plaats hebben.
„Ik hou anders van afwerken," zee Nolleke
nog: „maar allee, goeien dag, 't beste ermee!
Amico, 'k heb me kapot gelachen! En de
rechtersVeul verkouwen. Veul verkou-
wen! Veul last van natte oogen, benaauwd-
hedens en geproest.
'k Heb meer zakdoeken gezien, dan recht
bank. Griep ee! Griep, denk ik! Dat docht
den Fielp ook: „want die eerscht herg", zee-
t-ie. Kom, ik schei eraf. Veul groeten van
Trui, Dré III, den Eeker en als altij, gin
horke minder van oewen t.a.v.
Dré.
CURIOSITEITEN-RECORDS
Te Belgrado heeft iemand het record van
scheren gebracht op 26,3 seconden. Een Ita-
liaansche professor zeide uit het hoofd Dan-
te's „Goddelijke Comedie" op in 20 uren. De
^ccr Lcc .te Connecticut rookte 50 sigaren
in ii uren.
Ziedaar, enkele voorbeelden van curiosi
teiten-records of record-curiositeiten. Een
ding is echter zeker. Niet ieder record is
waard, record genoemd te worden en even
min is iedere verbluffende prestatie een
prestatie. Het woord komt van het Latijn-
sche „recordari", d.w.z. „zich herinneren";
doch slechts weinig records blijven in de
herinnering des menscheif.
Dat zekere heer Fernando 145 uur achter
een danste met in het geheel 1G42 vrouwelij
ke partners en met dezen duurdans de dub
bele prestatie van een 6-dagen-renner vol
bracht, is even waard vergeten te worden,
als de „prostatie" van Larn-Smith, die bij
een maaltijd 75 lamscoteletten verorberde,
of als die van Frank Barritt, die in 2 uur
en 16 minuten 2500 oesters openmaakte en
opat.
Dergelijke records behooren immers thuis
in het rariteiten-kabinet. Of een record
waard is, niet vergeten te worden, wordt be
paald door do vraag, in welke mate het den
algemeenen vooruitgang diende. Het ant
woord zal niet steeds gemakkelijk zijn, doch
de recordduivel toont steeds zijn ware ge
zicht, wanneer het minder een wetenschap
pelijke, technische of sportieve concurrentie
betreft dan wel uitsluitend de bevrediging
van de egoistische sensatiezucht.
Er zijn zinnige en onzinnige snelheidsre-
j
VOOR DE
De heer C. de Galan, leeraar eener Am
bachtsschool in Noord-Holland, heeft destijds
een uitvoerige studie gemaakt van den am
bachtsscholier en zijn beschouwingen, etc. ge
publiceerd in een zeer mooi werkje „Onze Am
bachtsschool jeugd en haar problemen". (De
Technische boekhandel H. Stam te Amster
dam).
Ouders, die hun jongen op de ambachts
school hebben kan ik dit werk zeer aanbevelen.
Over de prae-pubertiteit, d.i. de periode, welke
vooraf gaat aan de eigenlijke pubertiteit,
schrijft de heer de Galan in het hoofdstuk:
Negatieve fase.
By de meeste jongens komt een bepaalde
periode voor, soms van heel korten duur, van
enkele weken tot maanden, waarin zich het
algemeene beeld van de prae-pubertiteit ver
scherpt. Het is waarschijnlijk het beeld van
deze periode, dat, gegeneraliseerd, zulk een on
gunstige karakteristiek van den 14-jarigen
jongen deed ontwerpen. De jongen wordt meer
dan gewoon onverschillig, maar het is nu niet
een onverschilligheid, die hy naar buiten dik
boven oplegt, maar een, die meer van binnen
komt. Ik ben geneigd om te zeggen, dat het
een soort van geestelijke apathie is, die op
onverschilligheid ljjkt. De jongen voelt zich
onbehaaglijk. „Ik weet niet, hoe het kwam,
maar ik had eigenlijk nergens zin in", heeft
me eens een jongen gezegd.
Dat is het beeld.
Elders vervolgt de heer de Galan dan:
In dit stadium nl. is het, dat een jongen, die
door zijn apathie (en nu mag men zeggen:
die hij niet begrijpt) komt tot het verwaar-
loozen van zijn werk,, zijn resultaten ziet ver
minderen (ook in de practische vakken) en
achter raakt bij jongens, waarmee hy tot dus
ver gelijk opwerkte. Dan kan hij er licht toe
komen er maar geheel de brui aan te geven,
dan komt hij op een gegeven moment tot de
overtuiging, maar liever van school af te wil
len. Men begrype goed: in de pubertiteitsont-
wikkeling kan deze inzinking een op zichzelf
normaal verschijnsel zijn en even normaal kan
de jongen er weer bovenop komen. Bij een
enkel individu evenwel kunnen de slechte resul
taten door die inzinking tot gevolg hebben, dat
de jongen denkt er niet weer bovenop te
komen, zoodat hij met medewerking van de
ouders er in een onberaden oogenblik toe komen
kan de school te verlaten, of, als hy die mede
werking niet krijgt, in blijvende onverschillig
heid overgaat en dan inderdaad na eenigen tijd
den achterstand niet meer inhalen kan. Het
gevolg is dan doübleeren van de klasse. Daar
bij kan de betrokkene door zyn onverschillig
heid voor de schoolvakken, dikwijls gepaard
gaande met een moeilijk gedrag, een bron van
onrust in de klas worden. Verschillende malen
in de laatste jaren heb ik dergelijke gevallen
van plotseling „afzakken" waargenomen. Ik
heb bemerkt, dat de meeste jongens er vanzelf
weer uitkwamen, ik heb enkelen juist in die
periode de school zien verlaten. Tot myn ge
noegen kon ik ook enkele gevallen noteeron
van jongens, die van deze plannen af te bren
gen waren, zeer tot hun voldoening... later.
Want de leeraar1, die voor zijn psychologisch
inzicht voldoende afstand heeft om zulk een
geval te overzien, kan door tijdig ingrijpen wel
eens de niet normale gevolgen van een overi
gens normaal gebeuren, voorkomen. Hy kan
te rechter tijd wat bemoedigen. Is hij practijk-
leeraar, dan kan hy de jongens eens een kar
weitje opdragen, waardoor tenminste het zelf
vertrouwen vergroot wordt, terwijl ook de ach
terstand ten opzichte van andere jongens daar
door een meer redelijke verklaring krijgt."
Uit enkele opstellen van leerlingen der am
bachtsschool, haalt de schrijver dan aan:
G. 15 jr. Toen het eerste jaar om was, be
gon ik gek te doen. Ik kreeg een hekel aan de
school, mopperde er thuis over, zei, dat ik er
af wou, maar dat mocht niet. Ik kwam er over
heen. Mijn rapport was toen erg slecht, maar
Ik haalde het toch nog op. Zoo kwam ik toch
in de derde klas.
F. 15 jr. In het tweede jaar ging Ik niet
meer zoo graag naar school, ik kreeg er een
hekel aan, zoodat ik mijn best niet meer deed
en mijn cijfers omlaag gingen. Maar de zin om
naar school te gaan kwam weer.
V. 15 jr. De tweede klasse vond ik mise
rabel. Hoe het kwam, weet ik niet, maar ik
had geen zin meer in het werk. 't Gebeurde
vaak, dat ik 's Woensdagsmiddags al mijn
algebra-, meetkunde nog moest maken. Hoe
het er „als het klaar was" uit zag, behoeft
geen nadere toelichting. Materialenkennis e.d.
leerde ik nooit, 't Gevolg was op het derde rap
port niets dan vieren, vijven en. zessen. Ge
lukkig kwam er toen verandering in. Ik maak
te mijn huiswerk beter en leerde harder. Hier
aan heb ik het dan ook te danken, dat ik het
nog zonder ongelukken tot de derde klas wijt
te brengen. De 3e klasse vond ik „reuze". „Ik
raakte mijn stille afgetrokken natuur eenigs-
zins kwijt en geraakte met de jongens en de
leeraren op vertrouwelijken voet. Werd ik eerst
voor een „slome" gehouden, nu gelukkig niet
meer..."
Men ziet, hoe ook de heer de Galan gebruikt
heeft gemaakt van hetgeen de jongens zelf
schreven in hun vrye opstellen. Een school, die
in het bezit is van een leeraar als deze, kan
zich gelukkig prijzen!
Een volgende maal wil ik nog enkele ge
deelten uit zijn werk citeeren en besluit nu
met den raad, wanneer men zelf kinderen
heeft die naar de ambachtsschool gaan of er
al op zyn, dit mooie boekje eens te lezen!
Het is het dubbel en dwars waard.
OVEEKA.
WAT IS „ERG"?
„Het ia vreeselyk, het is ontzettend," her
haalde mevrouw Beevers, misnoegd kijkend
naar haar dochter, die zooeven was thuis ge
komen met het bericht, dat zij voor haar exa
men van apothekers-assistente gezakt was.
„Kom kom vrouwtje," viel haar man in,
„vreeselijk" en „ontzettend" lyken mij termen,
die hier niet op hun plaats zyn. Het is erg jam
mer, niet het minst om de teleurstelling voor
Stans zelf. Wy weten heusch wel dat ze hard
gewerkt heeft en haar uiterste best heeft ge
daan. En geef het kind nu eens een kop warme
koffie, en praat over wat anders."
Zjjn vrouw schudde het hoofd, maar liep
desondanks naar de theetafel om haar man's
wenk op te volgen. Het „gezakte" slachtoffer
nam de dampende kop aan, met een schuwe
blik- naar haar moeder, en zette de koffie
wezenloos naast zich neer. „Neen kind, op
drinken," zei haar vader vriendelijk maar drin
gend. „En ga dan andere kousen en schoenen
aandoen, met een blik op Stans bemodderde
schoenen en met modder bespatte kousen. Je
hebt natuurlijk natte voeten, dat kan wel niet
anders met dat hondenweer. Hier, neem een
borreltje uit myn kastje." Mevrouw Reevers
opende den mond om iets te zeggen, maar een
waarschuwende blik van haar man deed haar
zwijgen tot Stans, na moeilyk slikkend haar
koffie uitgedronken te hebben, met het glaasje
citroen in de hand de kamer verlaten had.
Toen kon haar moeder zich niet langer weer
houden te zeggen:
„Ik zou haar nog verwennen óók. Na al het
geld dat die studie ons gekost heeft, deze mis
lukking"
Het is
Haar man viel haar in de rede: „een mis
lukking waar het kind zelf groot verdriet van
heeft".
En hij dacht: „een mislukking waaraan de
moeder misschien grootendeels debet is, om
dat Stans zich meer verontrust heeft over wat
haar moeder wel zou zeggen, als ze niet slaag
de, dan over de moeilijkheden van het examen
zelf."
Maar omdat hij een fijnvoelend en psycho
logisch ingesteld mensch was, sprak hij die ge
dachte niet uit, maar zei inplaats daarvan:
„Kom Hetta, niet zoo somber. Er komt een
volgend examen en er zijn nog wel een paar
stuivers op de Bank ook. Als het kind een been
gebroken had, zou ik dat erger vinden. Kom
eens hier."
Zij kwam gedwee naar hem toe, die strenge
zelfingenomen vrouw die zichzelf erg verstan
dig vond. En zy glimlachte met betraande
oogen terwijl ze zei: „Ach jij altijd".
H\j streek met zijn groote hand over haar
grijze haar. „Ja ik altijd. Kom, huil maar even.
Bij jullie vrouwen moeten er toch altijd tranen
vloeien. Ik wed, dat Stans boven zit te huilen.
Zy glipte n^ar de deur, snel als een jong
meisje, de gang door en de trap op, naar haar
dochter's kamer. En dat was precies wat haar
man beoogd had.
Omdat hy een psychologisch-ingesteld mensch
vvas, die precies aanvoelde wat er in het leven
erg is, en hoe erg het is.
Bent U al zoo ver?
Dr. JOS. DE COCK.
cords. Wanneer een violist een werk van
Paganini, dat uit 4800 noten bestaat, in 4 mi
nuten zou spelen, of een glazenwasscher
4320 ruiten zou zetten in 7 uur, zou dat wel
heel erg onzinnig zijn. Daarentegen kunnen
de records niet worden ontbeerd voor een
technischen vooruitgang. Doch ook hier is
het niet allemaal goud dat blinkt.
Van doorslaggevend belang blijft steeds
waarvoor de adspirant-rccordhouders hun
heroïsme op het spel zetten. Wanneer een
jongeman in een kleine zeilboot den Oceaan
oversteekt, kunnen wij zijn moed bewonde
ren. Men moet het evenwel bedenkelijk ach
ten, dat hij zijn leven in de waagschaal stelt
voor een doel, dat in onze jaren zijn betee-
kenis verloren heeft.
Het was een buitengewoon belangrijk re
cord, dat Stephenson in 1829 met zijn raket
vestigde: een snelheid van 56 km. Bij een
wedstrijd in 1905 legden enkele auto's dage
lijks 400 km. af. Door het doorzettingsver
mogen van de inzittenden, die geen sensa^
ties, doch prestaties wilden toonen, zijn wy
in het bezit gekomen van waardevolle on
dervindingen, die later bij het vervaardigen
van auto's zeer goede diensten aan ons heb
ben bewezen.
ln de Vereenigde Staten is eens gedemon
streerd, hoe vlug een boom in krantenpa
pier kan veranderen. Om 7 uur 35 werden
drie boomen omgehakt. Reeds om 9.39 ver
liet de eerste rol krantenpapier de machine.
Deze rol werd overgebacht naar de 4 km.
verder gelegen drukkerij. Om 11 uur werden
de eerste bladen verkocht, die waren ver
vaardigd uit het materiaal van de boomen,
die 's ochtends nog hun schaduw gaven en
waarin vogels hun ochtendlied lieten hoo
ren
Laten wij tenslotte nog die ware record-
menschen niet vergeten, die nooit aanspraak
maken op een record, maar die haar nog
meer verdienen, dan vele beroemde tijdge-
nooten. Daar zijn bv. de invliegers en inrij-
ders, die vaak met levensgevaar een nieuw
vliegtuig of nieuwe auto's een „recordsnol-
heid" laten behalen,, alleen om te onderzoe
ken, of anderen cr veilig in kunnen vlie
gen of rijden.
WAT MENIGEEN NIET WEET.
In Toronto kocht een man op een veiling
voor één dollar een oude matras. Thuis ge
komen vond hij er 8000 biljetten van 1 dol
lar in!
Te Cheyene in de Amerikaansche staat
Wyoming staat een grafmonument van den
stier „Prince Domingo". Deze stier verwekte
12000 kalveren, die werden verkocht voor één
millioen dollar.
De „secretarisvogel" is een roofvogel, in
Afrika levend, met zeer hooge pooten, lan
gen staart en pluim achter den kop: hij is
aschgrauw, bruin, zwart en wit gekleurd*
