Voor den Zaterdagavond
Brabantsche
HOLLAND
van Dré Brief
BLUFT VAREN
Tob nooit
De
1939-1940
Vacantietijd
Amico,
Ulvenhout, 21 Juli 1041.
I4Jk 'nen vuistgrooten, rooien wflnappel,
berstensvol van koelen sap, zoo hangt van
daag den dag aan den zomerboom der Honds
dagen.
Stil, peinzend, stap veur stap, gaan de run-
ders deur den zaligen rust, de neusgaten
streelend ln de natte wel.
Den regen ls gekomen! Royaal. In plen-
sende klasbuien. Neergutsend als uit volle
kuipen.
Druk hangt den erf bepeerld mee den zilve
ren droppen, die lichten deur den druiligen
dag. Trui's "goudsblommen vangen 'n vleug
van 't licht, dat daar vloeit over den verren
ender ïyk 'nen geruischloozen waterval. En
lijk zonnespetters, gemorst van den hemel,
zoo plekken die felle blommen ln 't diepkleu-
rig loof, donker van 't water. De zilveren
veeren van.'t zwaar-gezopen wilgenloof han
gen recht omlaag en stéag peerlen de drup
pels van 't puntig geblaart in den donkeren
sloot vol kringskes.
't Landschap is dieper gekleurd. Lijk don
keren brons doffen de rieten daken teugen
den zilveren dag. En altiJ plenst den regen in
't gulzig gewas, dat verwaast onder 'nen
druifkleurigen tule.
kleurig blomblad drijft weg over den natten
eerde. De zonneblom regende leeg. 't Geele
geblaart op de wegels vergaat. En altfl regen.
Regen. Gietenden regen, die rauscht over den
zwaardragenden akker in 't volle boomenloof,
in de dampende korenvelden.
Als ik verlejen week, onder dieën broelen-
den avond naar Nollekes' kosthuis gong, de
zwaluwen scheerden deur den droogen sloot
bezijen den steenweg en over de zwaarhan-
gende kolven van den hoogen terw, als den
avond-blaauwen hemel vol koperen koppen
was en gunder, ten Westen, 'n ros zonnevuur
te vlammen stond laag boven de stille, amech
tige weareld, als daar links, wijd achter de
bosschen, donkeren inkt over de lochten leek
te vloeien, 'nen regenboog te gloren begost
aan deuzen wonderkleurigen hemel, ja, dan
wés wel te verwachten, dat verandering op
til was. Onweersbersten sprongen gunderwijd
in 't blaauwzwarte gewulft, dat huifde achter
't bosch.
'Nen diepen donder reutelde langs den
hemel, die hier, boven me, nog in koperen zon-
negloei te gloren stond. De veugeltjes echter
zwegen. Ten leste dreef achter den „inkt"
vandaan 'n rooie maan.
't Was of den Schepper, in weeldrige fan
tasie, over de weareld 'n avondsprook too-
verde mee alle blaauwen uit den Nacht en
duuzend gouwen tint enuit den Dag^in bonte
mengeling.
En 's anderendaags...! 'k Wlerd wakker
van 'n malsch geruisch, dat klaste en klieder
de, dat sturmde en striemde om onzen slapen-
den huis, waarin den vroegen mergen we
melde op den schromen schemer.
Den nuuwen dag spookte in de schouw, gie-
terde over 't dak, kledderde teugen de blin
den. Ik hoorde den notenleer z'n nat geblaart
deur de buien fileren en wijdweg, daar loeide
den sturm deur 't bosch.
De regenton liep over. 't Water klaste uit
de goten. En mee m'n oogen nog toe, zég ik
hier in de bedstee den heelen buiten blinken
in donkere waterglanzings.
In bed kost ik 't nlemeer houwen, 'k Trapte
m'n dekens weg, Trui foeterde d'r eigen wak
ker, maar ik smeerde 'm, dwars deur d'akkers
naar de Mark en nam daar m'n mergenbad.
Lekker dreef ik deur den buiten, 't Regende
blaaskes op m'n vel, Droppels als klodders
spetterden op mijnen kop. En overal leefde
't stil geruisch van deuzen natten zomermer-
gen, die róók naar 't water.
De poppelieren langs 't kerkhof boben lijk
rietsteelen onder den malschen Zuidwester,
'k Zag de waterpeerls wegflieren uit 't klep
perend loof.
Hah! Ginnen mensch, ja ginnen veugel was
te bekennen ln deuze natte onendigheid. Al
leen 't stil geritsel van ziggelend, plensend,
schuimend, kledderend water, dat striemde
over de Mark. Dat lijk poeier uit de boomen
stoof. Dat schuimend van den waterkant
spoelde.
Hah! Zóó den verschen dag over oew schok
kende vel voelen drijven! In malsche „klon
ten" water op oewen nek voelen patsen. Zoo
O.L.H. zijnen hemel gebruiken als 'nen mal
schen douche!
Dan gong ik op den oeverkant liggen, den
kop achterover den mond laten volsauzen. En
'k voelde den koelen stroom onder m'n vel!
Diep in den buik.
Hegen, regen! Lievenheer, veul regen as-
temblief veur oewen boer! En 't water, malsch
als appelsap gutste en klutste op m'n koelen
romp. De peerls hongen aan m'n wgkbrau-
wen. Haakten aan m'n ooghorkes, spoelden in
m'n ooren, waar 't nat dan weer werm uit
liep. Ik kost er nie van scheien!
Zoo beleefde-n-ik, naakt en dankbaar, den
zegen op m'n akkers, waar naar we zoo lank
gesnakt hadden!
En hardop lachte-n-lk naar O.L.H.„en dat
noemen ze in de stad nou rotweer!"
Ja, wat den boer zijnen lust is, ls den ste
deling zijnen last.
't Weer was omgeslagen. En Zondagmer-
gen, als de zon over 'nen blanken wolkenberg
kwam gegluurd, vatte-n-ik m'nen stok, gong
'nen kuier maken deur de bosschen.
't Water droop nog deur de groeven van den
ouwen eikenschors, glanzend in de zon. Blaau-
we lichtbussels stakken schuin deur de dreven.
Den boschbojem zoog onder m'n schoenen,
piepte van 't water. De greppels stonden vol,
fn enkel geel blaaike dreef op de volle sloojen,
zwartblinkend in den boschdonker. Stil ge
ritsel van droppengetik knisterde, rondomme.
De geuren van 't deurweekte loover waaiden
om de boomen. Den dag was hier eenen deugd.
Ik proefde 'm. Voelde de reine, afgespoelde
lucht, vol van regengeur stroomen deur m'n
keel.
Hah! Daar was m'nen vijver! Eénen spiege
lenden hemelglans, waarop den waterlelie te
drijven lag langs 't ruischende riet, hoog plui
mend boven den blinkenden plas. 'k Gong hier
zitten op 'nen wortelknoest, mee 'nen boog
uit den eerde gegroeid. Den uitgebloeiden, me-
tershoogen rhododendrum ketste z'n eeuwig
groen in den klèèren boschvijver en me docht,
in diën groenen donker, daar in die eeuwige
fluistering tusschen 't alty donkere water en
den wortelbojem, daar moest de boschnimf
huizen. Hoog boven die heimelijke plek rezen
de rooie rechte stammen van den spar, lijk 'n
traliewerk veur den witten hemel, die lijk
meerschuim in den boschpias spiegelde. De
statige sparren wierden gekroond mee de
platte naaldenkruinen, die lijk 'nen donkeren
streepwolk geveegd stonden op de stralende
locht. Maar torenhoog, neeë, veul toren hoog
rees den witglinsterenden wolkenberg boven
alles uit, veur den blaauwen hemel, die diep
en endeloos was en wijd als de zee.
Lank heb ik daar gezeten. Mijmerend mee
't windeke, dat hier stillekes leefde op 't wa
ter. Soms, locht als 'n veugeltje, wiekte deur
't riet, dan weer stillekes zitten bleef op 'n
gouwen vlieske op den vijver.
Lank heb ik daar gezeten, m'n oogen vast
aan den witten wolkenberg, waarvan 't zonne
licht afdroop lijk smëltenden eneeuw. Schadu
wen glejen langs den witten berg in zacht be
weeg. God, wat was ie machtig, wat was ie
hoog, wat was ie schoon! Op 't lest vond ik
't vrlmd, da Tc 'm nie eerder hier gezien had...!
Me docht, hij was hier altij gewist, zoo ge
weldig. Deuzen witten berg, die torende tot in
den hemel.
't Is jaren gelejen, da Tt 'ns bij 'n veul in-
tersant gesprek was. 'n Gesprek tusschen ons
goeie, eenvoudige pastoorke en 'nen veurna-
men geestelijke van hooge geleerdheid en ver
maardheid. We zaten in 't prieel van den pas
toriehof, 't was 'nen zomerschen dag. Ik denk,
zoo 'nen dag lijk den lesten Zondag als ik
'smergens te mijmeren zat aan den voet van
dieën witten berg. Déérom denk ik dat, wijl
dat gesprek van zoovéul jaren gelejen in m'n
gedachten kwam. Daar is soms wel minder
noodig dan 'nen witten berg van tienduizend
meters hoog omtrent, torende naar de zon, om
aan lank veurbije dingen te denken, die ge...
„vergeten" waart.
Ik weet nie meer wéérover 't gesprek pre
cies gong. Maar dit herinner ik me goed: ons
pastoorke stond mee z'n meening teugenover
dieën hooggeleerden, veurnamen mensch, laat
ik 'm noemen, hU is dood en heeft z'n mo
nument, laat ik 'm noemen Doctor X.
Ik zeg, ons pastoorke stond mee z'n meening
teugenover Dr. X en ik..., wel Ik vond: ons
pastoorke had gelijk!
Toch... verloor ie 't diepgaande twistge
sprek. Maar ik had 't gevoel, dat den Doctor
op 'nen oogenblik 'nen draai nam, 'n kwieke
manoeuvre, waardeur 't pastoorke de zaak
gewonnen moest geven.
En ik piekerde daarover W.ant 't gong om
'n geloofspunt enne... en ik zou ginnen seer-
jeuzen mensch zijn, als ik daarover nie nage-
piekerd had.
Hoe kom dat nou...?
Ons eenvoudig durpspastoorke had gelijk en
dieën geleerden Doctor had er z'n eigen mee
'nen geleerden draai af gemokt. Had die 't nie
motten weten
Lank piekerde-n-ik daarover en kwam ten
ende tot de oplossing:
De geloofsleer ls te bevatten veur den ge-
leerdsten en meteen veur den aimpelsten
mensch. Maar daar z ij n punten in de leer, die
bezonder moeilijk te verklèèren zijn. Daar zijn
zelfs punten, die niemand verklaren kan.
Veural in moeilijke tijen als deuze, komen tel
kens onoplosbare vragen oew geweten be
sturmen.
Toen docht ik om 'nen hoogen berg.
Op den top, nie te genaken, deur niemand,
zetelt God. De simpele menschenkinders daar
onder kunnen den moeilijken, ontoegankelijken
berg bestijgen tot 'n hoogte van, laten we zeg
gen: vijftig meters.
Den krachtigen, stoeren klimmer kan 't
brengen tot honderd en vijftig meter. Dus hon
derd meters nader tot den top, dien nog nooit
iemand zag, de top van sneeuw en ijs, die daar
boven torent in de wolken, in de nevels, tien-
duuzend meters hoog.
Zal nou den stoeren klimmer, die honderd
vi'ftig meters van den grond kan komen, iets
meer weten van dieën top, dan de menigte
kleintjes, die maar tot vijftig meter kunnen
komen
Vaneigens nie!
Hoogstens zal den bekwamen klimmer iets
meer besef van den berg hebben, dan den
zwakkeren klimmer. Maar ze blijven allebei té
wijd van den witten top af, om iets te kunnen
vertellen van dieën top eigens. Hoogstens
iets... vermoeden. Allebei. Den een ietske
meer, den ander ietske minder!
Ik wist dieën dag, dat ons pastoorke z'n ver
moeden sjuuster was, dan dat van den Doctor,
maar den dokter kost op 'nen oogenblik mee
z'n honderd meters meer hoogte-routine wat
meer woorden gebruiken.
Op 't end: ze stonden allebei te staren naar
'nen onbereikbaren top.
Wij staan er zoo allemaal mee op de weareld.
Veural op de weareld van vandaag.
Wij hebben allemaal ons oordeel. Prozus,
pro-zoo! Anti-dit, antimat. En we weten ni'e,
waarom! We kuxmen op den top nie kijken. We
staan aan den voet van den berg malkaar te
bestrijen, te treiteren, te schelden, te pieken
mee speldekes, om gelijk te willen hebben.
Maar daarboven op, op dieën witte top, daar
troont God, die wel meewarig mot neerzien op
al dat triestig-klein gedoe en geknoei van die
menschkens daar benejen! Die niks kunnen
beseffen van Zijn groote bedoelingen. Van
Hem, daar op den top.
Den top dien we nooit bereikten, nooit zullen
bereiken, maar waarover wij ons allemaal 'n
Per schip naar
West-Afrika, de U.S.A.
en Argentinië
ii.
De volgende morgen al vroeg kwamen we
aan de kade te liggen. Het duurde niet lang
of Ik stapte aan land. Het verschil met Eu
ropa was nu toch wel groot, het is werkelijk
bizonder interessant wanneer men dit voor
het eerst ziet en er oog voor heeft. Dakar
is de hoofdstad van Fransch-West-Afrika
in Senegal. Het is een belangrijke vlootba-
sis en heeft' 40000 inwoners.
Door haar ligging heeft het zich tot- een
der belangrijkste handelssteden en havens
pan West-Afrika ontwikkeld.
De bevolking is een bonte mengelmoes
van Europeanen en inboorlingen. De Fran-
sche sfeer is ook hier zeer goed merkbaar.
De vrij talrijke café's met aardige terras
sen waren druk bezet, ofschoon het nog vrij
vroeg in den morgen was.
Het meest viel ons in het begin natuur
lijk op, de bewoners, die voor het grootste
gedeelte negers zijn, de woningbouw en de
pnlmboonen. In het centrum was de markt,
waar de zwarte inwoners hun inkoopen
kwamen doen. Het was hier oen drukte
van belang en de handel ging luidruchtig
toe, terwfci het ook geen uitzondering was,
wanneer er twee elkaar in het haar vlogen.
De negers gingen hier bizonder armoedig
gekleed, hoe meer Europeesch het leek, hoe
mooier ze het vonden, of het in die warmte
doelmatig was, werd niet gevraagd. Kle
dingstukken, die wij nog niet aan den arm-
sten landlooper zouden durven geven, wer
den hier met graagte gedragen. Ook met
oude parapluie's stapten ze trotsch als een
pauw rond, regen of geen regen 1
lk ging nu eerst naar de bank om mijn
guldens in francs om te zetten, en ging dan
een zaak binnen om een tropenhelm te koo-
pen. Hier was een geweldige oploop. De
eigenaar van de zaak had, naar ik eruit kon
opmaken, ruzie met een of andere heilige.
Ze waren zoo - in vuur, dat ik niet aan de
beurt kwam en naar'een andere zaak moest
gaan.
Op straat werd men ieder oogenblik las
tig gevallen door kooplui en men moest een
goede afdinger zijn om de inheemsche
snuisterijen tegen een redelijken prijs in zijn
bezit te kunnen krijgen. Ik deed verder nog
eenige inkoopen. waarna het bezoek aan
Dakar jammer genoeg al weer ten einde was
We vaarden nu door naar Freetown. Een
neger kwam mij nog heel verheugd vertel
len. dat hij over een paar weken met een
schip naar Frankrijk gaat naar de Maginot-
linie.1
Zondag 10 September kwamen we 's mor
gens in Freetown aan. We gingen hier, zoo
als op vele plaatsen in West-Afrika op de
reede voor anker en hadden dan alleen com
municatie met den wal met de roeibooten.
Om ons schip dreven de bootjes met de zgn.
„dubbeltjesdui'kers" één daarvan was ..ge
kleed" in een zwembroekje, hooge hoed,
boord en das: hij riep en schreeuwde in al
lerlei talen, en zoo hoorden we hem roe
pen: „Hé, eerste machinist, hast du kcin
geld!"
Hier zouden nu de zgn. crooboys aan
boord komen. Dat waren ongeveer 60 ne
gers. die gedurende de geheele kustreis aan
boord bleven en hielpen bij het laden en
lossen en bij andere werkzaamheden aan
boord. Al gauw kwam er een bootje langs
zij met mr. Johnson, een neger, die als be
middelingspersoon tusschen de maatschap
pen en de crooboys dienst doet. Een on
sympathiek mensch, die met het grootste
gedeelte van de winst van de crooboys weg
gaat. Hij was een typisch voorbeeld van
een neger die „groot" geworden is en dan
slechter tegenover zijn rasgenooten is dan
een Europeaan. Kort hierna kwamen twee
vletten achter de barkas, met de crooboys,
hun „hebben en houwen" meenemend. On
der gejoel en geschreeuw klauterden ze op
allerlei manieren aan boord en gingen zich
dan inrichten op het achterdek, waar een
afdeeling voor hen was gereserveerd.
Het was nu gedaan met de rust aan boord.
Al gauw zag men enkele bij de keuken
staan, om wat afval te bemachtigen.
Om ons heen lagen oorlogsschepen, waar
door we weer herinnerd werden aan den
oorlog. Om half vier zouden we weer ver
trekken. De telegraaf ging over en we ston
den nog even op het dek om van het mooie
landschap te genieten. Plotseling een knal,
een kanonskogel vloog rakelings voorbij de
brug. Direct volle kracht achteruit en in
oordeel aanmatigen, mee véroordeeling van
onzen naaste.
Ik zee aan 't begin al: wat den boer zijnen
lust is, is den stedeling zijnen last.
En toch...! Den regen was noodig^ Hérd
noodig. Veur den boer. En veur den stedeling.
Veur 't dier zelfs, veur de heele weareld!
Als den mensch z'n eigen wat meer wilde
overgeven aan Gods bestier, als den mensch
wat bescheiëner zou willen zijn wat 'm in
z'n kleinheid en kortzichtigheid bezonderst zou
passen, dan kost ie veul meer in vrede leven
en dus de moeilijkhedens te boven komen.
Méérwjj, trotserikken, wij willen iets
doen!
Dus
dus we treiteren malkaar mee speldenprik
ken. Mee woorden. En ook mee... zwijgen!
Mee gebaren, meewel mee kinderachtig
heden!
'k Zie 't dagelijks langs de straat. Soms rokt
't me nie. Soms schaam ik me... veur dieën
witten berg bij onzen boschpias, waar ik,
turende naar de zonnetoppen hoe langer hoe
kleiner wierd.
Vol.
Veul groeten van Trui, Dré m, den Eeker en
als altij gin horke minder van oewen
té.v.
Dré.
korten tijd lagen we stil. Ieder keek ver
schrikt en wist niet wat er gaande was.
Het bleek even later dat het een waarschu
wingsschot was en dat we terug moesten
keeren om een postzak af te geven, die hier
in beslag zóu worden genomen. Om 6 uur
konden we de reis dan toch voortzetten en
wel naar Monrovia, den volgenden dag om
11 uur kwamen we hier aan.
Monrovia is de hoofdstad van Liberia, wat
een gedeeltelijk zelfstandig gebied is, alhoe
wel onder Amerikaansch protectoraat. Merk
waardig is, dat dit dadelijk merkbaar - was
aan de inlandsche bevolking, die lang niet
dat minderwaardigheidscomplex scheen te
bezitten, dat de inlanders in de andere sta
ten eigen is. Ook hier lagen we weer in een
baai voor de kust en werd de lading dooi
de negers in kleine bootjes naar den wal
gebracht. We hadden hier, een aardig ge
zicht op het mooie kustlandschap.
Het vertrek werd eenigszins vertraagd
door een motorstoring, maar tenslotte kon
den we de reis toch voortzetten, zij het ook
met 7. inplaats van met 8 cylinders en zet
ten koers naar de haven van Grand Bas-
sam, waar we na W* dag aankwamen. Ook
hier weer hetzelfde tafreel als elders, post
bleek er nog steeds niet te zijn gekomen,
ofschoon men ons daar vertelde, dat er voor
het eerst sinds het uitbreken van den oor
log weer een mailvliegtuig was aangekomen.
*s Middags om 3 uur vertrokken we weer
en ik ging op wacht. Den eersten tijd vrijwel
alleen, maar iatcr kreeg ik twee nieuwe
„assistenten", die kwamen poetsen. Voor
dit werk waren ze niet ongeschikt, ze wil
den wel graag werken en voelden zich zeer
gewichtig en meenden ook, dat ze daar
door „plenty subby" kregen, dit nam even
wel niet weg, dat je ze steeds moest contro-
lceren, daar ze met het grootste gemak bo
ven op een daverende dieselmachine in
zoete rust konden vallen.
's Avonds na de wacht ging ik even naar
onzen wasch-Chineesch om zijn machine te
iepareeren^ waarbij ik ook al direct assisten
tie kreeg van één van de crooboys, die zoo
blij als blik was foen hij zelfstandig een paar
moeren mocht aandraaien. Daarna sprak ik
aan dek nog even met den ouden kok van
de „Rijnstroom" en ging toen in m'n kooi.
Donderdag 14 September kwamen we te
Takoradi aan, dit is een van de weinige
plaatsen die een behoorlijke haveninrichting
heeft, zoodat we hier weer eens aan den wal
konden gaan. Het eigenlijke Takoradi is
geen stad. maar een negerdorp, het Europee-
sche gedeelte ligt 7 mijl verder en wordt Se-
condi genoemd.
's Morgens al vroeg begaf ik me op weg
naar deze kampong en ontmoette onderweg
een neger, die ik even daarna „aanstelde als
m'n gids". Hij begon met me te vragen of ik
een „baby" wilde hebben. Ik was nieuwsgie
rig en dacht aan mijn vader, die bij mijn
vertrek zei: „Breng zoo'n klein negerjoggie
voor me inee." Al spoedig bleek echter dat
mijn gids iets anders bedoelde, zoodat ik zijn
aanbod moest weigeren
Het is hier een Engelsche kolonie, zoodat
ik aan m'n Fransche geld niets had, nergens
kon ik wisselen en voorloopig moest ik dus
juaar zonder geld uitgaan.
Eigenaardige inlandsche winkels, met al
les en nog wat, dat grootendeels buiten uit
gestald was. In het midden van het dorp is
een groot veld met een stecnen goot er om
heen, blijkbaar de markt, waar levensmid
delen werden verhandeld. Het was hier een
drukte van belang en het leek me toe dat
hier zelfs gegeten werd, daar er verschillende
gerechten bereid werden op houtvuurtjes.
De bevolking scheen het nogal vreemd te
vinden, een Europeaan alleen in hun mid
den te zien. Af en toe haalden wij kleine
autobussen in, waarop schreeuwende negers
mij beduidden in te stappen, waar ik ech
ter geen gebruik van maakte. De middag be
steedde ik met voorzichtig enkele foto's te
nemen en werd hierbij geassisteerd door mijn
gids. Toen ik hem toestond om naast mij
op de foto te komen staan, kende zijn dank
baarheid geen grenzen en om het effect
grootor te maken, legde hij zijn hand ver-
trouwelijk op m'n schouder en zei: You
are a good white friend, Dutchmen good
men!
's Avonds om 6 uur moesten we de reis
weer voortzetten en zouden nu in betrekke
lijk korten tijd verschillende plaatsjes aan
doen. Vier uur later waren we in Cape Coast
en werden hier verrast met het nieuwe ge
rucht dat er een schip, dat even na ons- van
Freetown naar Monrovia voer. was getorpe
deerd. Bovendien hoorden we hier dat we
misschien wel '2 weken in Lagos moesten lig
gen, om op vracht te wachten. Tot half
twaalf lagen we voor anker te Cape Coast,
je ziet hier een aardig gebouw aan het wa
ter en een klein stadje. De negers die ook
hier weer aan kwamen roeien, waren krach
tiger gebouwd dan die in de vorige plaat
sen. Om half 12 vertrokken we naar Saltpond
De vacantie gaat weer komen,
Korenvelden, groene boomen,
Hei en plassen, breede stroomen
Wachten in ons vaderland.
Waar zich ook het oog mag richten,
Prachtig zijn de vèr-gezichten,
Onder 't stralend zonnelichten
Langs den bosch- en waterkant!
Daar zijn de vertrouwde plekken,
Die herinneringen wekken,
En tot ware vreugde strekken,
Wat de tijd ook keert of wendt:
Stille brugjes langs de wegen,
Bloemen naar het pad genegen,
Heel den rijken zomerzegen,
Dien de Juli-maand ons zendt!
Dorpjes in het groen verscholen,
Een verdroomde, oude molen,
Paadjes om wat rond te dolen,
Waar de drukke wereld zwijgt,
Vrede langs de avondlanden,
'n Koeltje na het zonnebranden,
Wolkjes met hun zilv'ren randen,
Als de zon ter kimme neigt.
En dan ergens nog een plekje,
'n Vriend'lijk huisje met een hekje,
Een bescheiden, stil vertrekje,
Dat ons altijd weer verblijdt,
'n Kamertje uit vixjeger dagen,
Plaatjes, die 'n herinn'ring dragen,
En een moeder, die komt vragen:
„Opstaan, jongen, 't is toch tijd?!"
O, vacantie, kom ons schenken,
't Liefste in ons doen en denken,
Waar herinneringen wenken,
Vol van jeugd en zonneschijn!
Landje, waar we zijn geboren,
Gij blijft steeds ons hart bekoren,
U zal steeds ons hart behooren,
Omdat wij Uw kind'ren zijn-
Juli 1941.
(Nadruk verboden.)
KROES.
Halfheid
„Wat is h\j eigenlijk voor eèn type?" vroeg
iemand aan een kennis, sprekende over een
wederzijdsche bekende.
De kennis trok een gezicht en antwoordde:
„ik mag hem niet; hij is een „waarschijnlijk"
en v„'nu ja" mensch".
„Wat ter wereld bedoel je daarmee?" zei
de eerste spreker verbaasd.
„Wat ik zeg. Een „waarschijnlijk" en „nu
Ja" mensch, een half mensch als je dat beter
begrijpt; iemand die zich overal uit weet te
draaien. Niet betrouwbaar, terwijl je hem
toch geen enkele uitgesproken onbetrouw
baarheid kunt bewijzen. Wanneer hij iets be
looft, en dit toevallig nakomt, en je bedankt
hem, dan zegt hij dat hij altijd zijn beloften
houdt!
Laat hij je daarentegen ln den steek, waar
op groote kans is, dan zal hij je uitleggen
dat hij: „nu ja, gezegd heeft dat hij het
waarschijnlijk dit of dat voor je zou doen,
maar dat er een onoverkomelijke hinderpaal
tusschenbeide gekomen is, Zijn meening over
iets kom je nooit duidelijk te weten, hij
kleedt die altijd in op een manier die voor
twee uitleggingen vatbaar is."
Hij zweeg en de ander bleef wonderlijk
stil, zoodat hij zich eindelijk gedrongen ge
voelde te vragen:
„Wat is er?"
„Niets, alleen dat ik bang ben dat lk ook
een waarschijnlijk en nu ja mensch ben."
Een geamuseerde lach was het antwoord.
„Geen kwestie van. Als ik dat al niet zoo
goed wist, bewijst dit antwoord van je het
al. jy hebt alleen een soort minderwaardig
heidscomplex, waardoor je soms je meening
wat twyfelachtig uit. Maar Je beloften zijn
honderd procent. „Ik beloof niet dikwyis
iets", merkte de ander op. „Dat doet er niet
toe. en dat kun je ook niet als je Je beloften
wilt houden. Nu tot ziens, ik moet eens ver
der."
Haifheid, Is dat niet een euvel, waaraan
wij allen wel eens mank gaan?
Wanneer wg in gebreke zijn gebleven en
onszelf wijs trachten te maken, dat het
eigenlijk onze schuld niet was?
Wanneer wij ons uit gemakzucht wys-
maken dat iets, dat feitelijk gisteren al had
moeten gebeuren nog best tot morgen wach
ten kan? A
Wanneer wij een fout uit het verleden
goed trachten te praten met het nlets-ter-
zake doend argument: „dat het al zoo lang
geleden ls?"
Wanneer wfl twee partijen te vriend wil
len houden, waarvan de eene ;ets wit en de
ander hetzelfde zwart noemt, en daarom
vriendeiyk opperen dat het ons grys toe-
lijkt?...
Halfheid kan een oogenblikkeiyk gemak
verschaffen, op den duur worden wij een half
mensch erdoor, met halve vrienden, halve
inzichten, een verwrongen kijk op alles wat
zuiver en all-round ls, met een half leven.
De steun van halfheid is even schgnbaar
en onbetrouwbaar als de steun van een ver
rotte 9tok op een gevaarlijken weg.
Wie prjjs stelt op ware vriendschap, op een
zuivere levenskijk en op een gaaf, heel leven,
doet goed die stok ver weg tA gooien...
Dr. JOS DE COCK.
en om 3 uur naar Winnebak, waar we om
half zeven aankwamen en om 12 uur weer
vandaan gingen. Om 2 uur kwamen we in
Accra aan en bleven hier liggen tot den vol
genden middag 2 uur. Het schip moest ook
hier verduisterd worden.
Via Cotonou bereikten we dan eindelijk
Lagos op 18 September.
Wordt vervolgd
