Brief
J
RADIO
HOLLAND
van Dré
VOOR DEN ZATERDAGAVOND
Tob nooit
BLUFT VAREN
PROGRAMMA
1939-1940
Amico,
Ulvenhout, 4 Sept. 1941.
Htf is...
Op 'nen oogenblik, da'k nie op 'm docht...
Neee!
Laat ik 't oe zóó vertellen: Vrijdagavond 't
jWeer was veul. herfstig, zaten wy, op z'n Win-
^ersch, om de smeulende plattebuis, die zoo'n
jbietje te „zeuren" lag op 'nen verkoolden turf.
Trui had de smoor in. Vier weken aan één
£tuk regen is trouwens zoo lollig nie! Haal-
jd-oewen boel maar binnen...!
Nou heeft Trui veur 'n handje, als de zaken
Wat teugenzitten, om dan maar net te doen
of we naar de schans gaan. Als ik dan b.v.
m'n derde pijp stop, dan ziet ze mee 'nen zucht
naar m'n tabaksbuiltje. Stop ik m'n vierde,
dan bromt ze zooiets dat niemand verstaat
én... dan blaas ik 'nen dikken sliert smoor in
heuren ontevrejen kop. Waarop ze, hoestende,
kuchende, tranende begint te schelden en me
af te vragen „of 't nie óp kan?!" „Of ik soms
«denk, dat zfo" ieverans 'n boomke heeft staan?"
„Ofdat ze 't van heuren rug kan snijen?" En
dan, als 'n tooverheks, die sjuust Joosje Pek
gesproken heeft, orakelt zy onheilspellend:
„daar komen nog andere tijen, manneke, let
op m'n woorden!"
„Wat veur tyeri, Spook?"
„Dat ge de haren uit oewen kop zult trek
ken, dat g'oew fortuin de locht hebt ingeblazen,
brassert!"
„Eerst maar haren hebben, Kwebbel!"
Dan 'nen zucht-op-afbetaling, zoo 'nen dra-
matieken, dan...stilte, 'n Stilte lijk Trui schep
pen kan, dik als mist, chagrijnig als 'nen mot
regen.
Ik hoorde de mannekes schrijven, druk
doende aan huiliën administratie; ik hoorde
den wind over den erf spoken, nou en dan
kwakte 'n noot uit den zwartgeregenden noq-
tenlèèr, ge kost de vrucht hooren rollen over
't pannendak. Ik hoorde Trui fluitend deur
haar neus asemen van inspanning over 't
stopwerk.
't Was herfstig. Buiten en binnen.
„Zal 'k nog 'n half turfke op 't vuur doen,
Trui?" 'k Had al spijt da'k 't gevraagd had!
Daarom zee ik er rap achteraan: ,,'t is zoo
goed teugen oewen rimmeltiek! Ee?"
„Oemm", knorde ze. Ik dèé 'nen turf op 't
vuur. Dus vroeg zij na drie minuten: „nog 'n-,
bakske leut?"
„Oenv", knorde-n-ik.
„Guilie, jongens?" vroeg ze aan de man
nekes.
„Leut?" vroeg Dré III minachtend: „mneu,
'k pik 'n fleschke bier uit den kelder (Hij
yerkoopt ze, in z'n winkels) „Gy ook opa?",
„Toemaar!" zee Trui, die mee heuren, in
eens overbodigen koffiepot te schutteren stond.
Dus nam ik huichelachtig leut...! Allee, m'nen
brommert is ook zoo kwaad nie en dat slechte
weer, ik had eigens moeite om de pest nie
in te krijgen!
Zoo kwam den vree in den huis verom. Ik
vouwde den oorlog op, lee de krant onder m'n
gewitwel, slurpte m'n kom leut leeg, gong dan
'na op den erf zien. De locht waaide uit
malkaar. Hier en daar twinkelde 'n ster in
puur nachtelyk blaauw. ZouDaar in
't Westenschoon zag 't er nie uit. Maar
't wolkenspul leek 'nen troep dravende
schapen. Misschien, als daarachter niks meer
zat't Moest toch éénsIn 't Zuiën
das den hemel proper. De maan glansde als
nuuw goud. Me dunktZoo peinzende naar
den rustelooze avondhemel, waar den vroegen
Herfst deurhenen, joeg mee stil geweld, zoo
turende langs de witte sterren, die lyk klèère
diamanten te fonkelen lagen op den donker-
blaauwen zij van den Herfstnacht, zoo hopen
dedocht ik ineens aan den Vic! In gin
ty'en had z'nen witten, scherpen kop, mee de
troebele schildersoogen, zóó duidelijk veur
m'n geest gestaan! Lank stond ik zoo te
staren, naar omhoog. Maar ik zag den schoo-
nen Najaarsnacht nie, 'k zag den Vic alleen.
Eiken trek, eiken rimpel van zijnen edelen
spotterskop. De twee groote veurtanden, die
alty even te zien zijn. De «sterke", mooie neus,
de blaauwe troebeloogen, die alty wijd weg
kijken. De kerven in z'n veurhoofd, daarin ge
groeid van 't peinzend kijken naar wye
kleuren. Ik zag den witten stralenkrans om
den deurschijnenden schedelde zware
braauwen lyk witte bogen om die blaauwe
oogen, die den eenen oogenblik zoo kosten
spotten, den anderen oogenblik zoo seerjeus
peilen, dan weer lachen, dan weer dringen in
't diepste van oew zielement. Oogen, altij
anders, alty goed, nooit streng. De maan
flonkerde lyk nuuw goud. De sterren blonken
wit, alleen, daar ten Oosten gloeide 'n rooie.
En altij joegen grijze schapenkudden in draf
achter malkaar, maar de kudden wierden iets
losser.
'k Gong naar binnen. Seerjeus. Bijna zee ik:
„Tc heb den Vic gezien". Mokte er van:
„mergen veur 't eerst schoon weer!"
„Kén!" zee Trui, my scherp aanziend mee
blije oogen. Dan:*'k voel 't aan m'nen rimmel
tiek, Dré; daar zit verandermg in de locht
De baaskes schreven nog wat door, die ge
loofden in gin goei weer meer. De jeugd mot
zien! Trui ruurde 'ns deur den pan, strooide
veel suiker in de pan...!
Ik dee m'n oogen toe, gong „klalsjeneeren"
mee den Vic! Wat was ie dicht by^jne ge
wistEn wfldaf, tegelijk. Waar zou ie
zwerven. By Johny, zijnen nuuwen vrind? Op
z'nen Bostonschen atelier, meer Herman
Misschiendeur de gevaarlijke lochtep? Op
de woelige Najaarszeeën in stikkedonker
Feller kneep ik m'n oogen dicht. Maar 't lukte
me nie 'm te „zien", 'm thuis te brengen! Eén
ding wist ik: z'n gedachten, z'n hart, 't was
alles hier!
„Pap?" vroeg TrUi.
„Oem", knikte ik.
Den anderen mergen was ik den Vic ver
geten. Nouja, „vergeten". Maar ik docht nie
meer om den schoonen Herfstnacht.
Veur 't eerst na 'n maand scheten 't zonneke.
En de gedachten waren bij den akker. Bij de
kansen. De locht was twijfelachtig. D'n wind
ruim. 't Kost nog alle kanten op mee 't veur-
uitzicht. Maar hoe wijer op den dag, hoe beter
't wierd.- De gedachten waren bij den akker:
Bij den laten oogst. Bij de kansen! 't Was
Zaterdag; 'nen drukken dag. Dubbelen dag
veur den groentenwagel. Ook veur de baaskes,
mee huiliën groentenauto, mee de winkels!
Maar ook veur Trui. De vrouw is trouwens
nóóit klaar! Al werkende rust zij van den
vorigen arbeidLui mee vief, zes weken,
wat zeg ik? twaalf weken vacantle per
jaar, „werkdagen" van enkele uren en altij
overspanning nabij, zulken mochten wel 'ns
denken aan onze wijven, die alty werken, altij,
zestien uren per dag, mee eeuwige zurgen om
de kinders, om 't bedrijf, om de beesten, om
de klanten, omwel altij om anderen.
Zonder éénen dag vacantle in veertig, vijftig
jaren van arbeid!
Veul overspanning, veul zwakke zenuwkes
ontstaan uit te weinig arbeidsinspanning. Onze
vrouwen hebben zenuwen lijk rubber. Zuilie
zijn straks in staat Onzenlievenheer in de
oogen te zien. Dat doet haar ginnen over
spannen luierik na! Al was z'n tractement nog
zoo hoog, z'nen arbeid nog zoo deftig-gering,
z'n laai van eereteekens nog zoo vol.
Maar genogt, 't zou afdwalen, 't Was 'nen
drukken dag. En als teugen den avond 't maal
gedaan was, dan was er één gedacht: den
akker. Eén plan: den laten oogst. Eén hoop:
de goeie kans nog. Eénen zurg: 't weer. En
we dankten wat lankzamer veur ons maal!
Rustten nog efkes. Ieder mee z'n eigen ge
dacht. We keken lanks malkaar henen, de
oogen klein van moeheid,, ook v el 'n bietje van
't schransen. Want na 'n schaft van zooveul
uren, negen, en mee den Zondag in 't veur-
uitzicht, dan wordt er zooiets weggestouwd!
„Juliën verschoon lee-d-op 't opkamerke",
zee Trui teugen de baaskes. „En blijfde gij nie
te lank onderweugen, Dré, als ge gaat scheren
bij onzen Guust", dit teugen mij: „want ik mot
nog de wei in, melken."
Zal ik 't tafelgerei wasschen, vrouw?"
vroeg den Eeker: „dan kan den Dré éérst
terecht?"
„Da's goed, dan ga 'k métinne naar de
koeien", zee Trui: „maar denk er aan, Eeker,
'k heb den achterhuis 'n Zaterdagsche beurt
gegeven, mokt den boel nie te nat, jonk!"
Zoo stonden allen op van tafel, ieder mee z'n
taak. Den Eeker brocht me de krant.
En toenm'nen rustlgen hondebeest,
m'nen braven Blek sprong overènd. 'Nen
anderen hond stond te kwispelstèèrten in 't
deurgat. Blek gromde. En den Êeker hakkelde:
„èhèhèh?" 't Manneke kost nie
spreken, wees naar den vrimden hond, dien ik
van achter de tafel nog steeds nie heelemaai
zien kost: „eheh?" Wat was dat toch...?
Den Eeker sprakeloos! M'nen Blek, die den
indringer nie wegbeet'k Stond op.
EhHer...man...7! Ik kost ook nie
spreken eerst!
Je... ja..., dieëii witten boxer mee den bril
op, mee die twee zwarte ringen om de oogen...,
dat moest..,, dan kón nie anders... Eindelijk
kost ik zeggen: „Herman!"
Werendig! Den beest schoot onder de tafel
deur, die efkes wegschoof van Herman z'nen
zwaren romp, dan stond ie, den braven hond,
vlak veur me, kwispelend, hijgend, blij
'k Wierd koud. Tranen sprongen in m'n
oogen. „Herman!" Meteen sprong ie teugen
m'n borst. Sloeg z'nen natten tonglap deur m'n
gezicht. Viel omlaag weer. „Herman!" Wéér
sprong ie teugen me op jankend van plazier.
„Wa... wa... waar is den baas dan, jongen?"
„Die komt!" blafte Herman, liep weer
naar de deur. „Dré, Trui!! riep ik, luid én
zenuwachtig. Daar kwam den Dré, in z'n
flanelleke, den kop in 't schuim van den scheer
zeep. Ook Trui kwam aangeloopen uit den stal,
't juk al over den schoeft. Maar Herman was
toen den erf al weer afgerend.
„Wat is er toch opa?" vroeg den Dré 'n
bietje betutterd. „Ja?! Wat is er aan de
hand?!" vroeg Trui zenuwachtig. „Eh..."
zee ik. „Eh..." Dan gong ik zitten, 't Was me
te veul.
„Eh..., Herman", zee den Eeker.
„Herreman...?" vroeg Trui, wie is dat?"
„Herman...? Van... den... Vic?" vroeg
Dré III.
Ik knikte, zonder 'm aan te zien. 'Nen groo-
ten kearel mee natte oogen, sodejuu, 't is zoo'n
broerd gezicht.
„Meneer Zonneveld z'nen hond?" vroeg
Trui.
„Ja Vrouw! Ik zag 'm t eerst, zee den
Eeker. „Déar stond ie! Hij kende ons allemaal
terug. Mijn, Blek, den baas!"
„Guilie zyt gek", zee Trui.
,,'t Heeft er veul van, ja", zee Dré m, die
onderwijl mee den schuimkwast over z'n ge
zicht draaide.
Maar daar kwam Herman wéér binnenge
rend. Sprong naar Trui. „Hy... hy is 't", riep
Trui verbaasd. Weer gong den beest naar bui
ten. Kwispelend, rennend, éénen zenuw! Dan
zette Trui 't juk teugen den leuning van 't op-
kamertrapke aan, commandeerend: „allee, Dré,
ga dan toch den weg 'ns op!"
„Ik ben in 't weergaren, Trui, 't is flaauw
misschient, maar..." Ik droogde m'n oogen,
snoot m'n kokker, gong naar buiten, 'k Had
kou. Maar 't zweet stond op m'n veurhoofd.
Buiten haalde-n-lk diep asem. Dan rende ik
den erf af, den inrfl deur en op den hoek,
daar bonsden den Vic en ik teugen malkaar!
„Drró!" galmde z'n geweldige stem deur de
poort: „onsterfelijke vriend!!"
„Vic! Kearel!"
Daar stonden we. De knuisten in malkaar.,
Ja! Den eigensten kop als ik pas, gisteren
avond. gezien had. In den Najaarshemel!
„Vic!"
„Drré!"
Hy-keek me in m'n ziel. „Dré, Goddank,
daa'k weer hierr ben! Maarr, ik moet naar
Hanneke, naaarr... den kleine Victorr!"
Ik schudde den kop. „Ze zijn sjuust vertrok
ken, Vic. Frank mot weer naar z'n school.
Eergisteren zijn ze weggegaan".
Toen liet ie m'n handen los.
„VerdHij leunde even tegen den
muur. Zette z'nen grooten flambard af, liet
den kop koelwaaien. Keek naar den grond,
mee veul troebele oogen. „Allee, Vic, kom
binnen!" Daar was Trui al. „Méar,
meneer Zonneveld...! Wat 'n feest, wat 'n
féést! Kom er toch in, astemblief, wat zal
ik klaarmaken?"
Roets! Den Vic was over z'n teleurstelling
henen, zeilde zijnen grooten hoed omhoog, de
dakgoot in.
„Trruike! Kom hier!" En hij spreidde z'n
ermen, kuste Trui op de wangen dat 't klapte!
't Wierd feest! Den Eeker gong melken,
den afwasch bleef staan. Trui schepte weer
op. Kookte, braaide, schonk in, 't liefste dat
ze doet.
En den Vic vroeg. Stelde duuzend vragen!
Hanneke, Vicske, Vicske, Hanneke.
Toen moest in 'm vertellen 't Boschhuis te
hebben gekocht. Den kaerel z'n oogen wier
den rood. Maar dan had ie winnen rust meer.
Hij moest en zou er even naar toe.
Nou!
We zyn gegaan. Da's iets gewist. Als ie
z'nen atelier veromzag. Mee 't... ouwe Me-
vrouwe, z'n Lien. Kapot was den kearel. En
in de woonkamer! daar stond 't beddeke
van dén kleinen Vic! Den kuil van 't kleine
baaske zat nog inu 't matraske.
Lank stong ie zwygend te zien. Bleek, ont
roerd. Dan vond ie op den vloer 'n wollen
kouske. 't Gong in z'nen portefeuille.
„Morgen ga 'k er heen, Dré. Morgen.
Heb je 'n spoorboekje?"
Maar als we verom thuiskwamen, dan was
er al antwoord op ons telegram.
„Komen morgen eerste gelegenheid alle
drie! Hanneke, Frank, Victor!
Hoerah, Welkom, welkom, lieve Vader!"
Na dit telegram is den Vic alleen gaan
zitten, in de mooie kamer...!
'n Uur lank. Als ie veromkwam sprak ie
heesch.
Zoo brocht ik 'm weer naar 't Boschhuis.
Zwijgend.
Den kearel was kapot van geluk.
En ik? 'k Kost ouderweugen, verom naar
huis, wel dansen, nou ik wist dat den Vic,
dat den witten Toovenèèr weer verom was in
't Boschhuis!
'k Was laat bij den Guust. H(j heeft me in
de keuken geschoren.
Vol.
Veul groeten van Trui, Dré Hl, den Eeker
en als altij gin horke minder van oewen
t.a.v. Dré.
VERGETEN.
Vergeetachtigheid is geen eigenschap die
er toe by draagt om onze populairiteit te ver-
hoogen. Iedereen kent wel zoo'n „hij" of een
„zy" aan wie hij nooit zou opdragen, om een
eenigszins belangrijke brief te posten, omdat
hy de overtuiging heeft, dat die persoon het
toch vergeet!
Onwillekeurig komt men tot de conclusie,
dat een vergeetachtig mensch een oppervlak
kig mensch is, omdat hy blijkbaar nergens
veel aandacht voor heeft. En toch is die con
clusie niet altijd juist. Ook verstrooide men-
schen zijn meestaai vergeetachtig. Zij hebben
weinig aandacht voor hetgeen tegen hen of
om hen heen gezegd wordt, meestal omdat ze
doorloopend verdiept zrjn in hun eigen ge
dachten. Men kan ternauwernood spreken van
„vergeetachtig" in hun geval het meeste
nemen ze, daar hun aandacht doorloopend op
andere dingen gericht is, niet in zich op, en
men kan niet onthouden wat men nimmer in
zich opgenomen heeft.
Het kan ook voorkomen, dat men zich zoo
sterk concentreert op een bepaalde uiting van
iemand, als die uiting ons sterk treft,
dat wij iets anders wat hij bij dezelfde ge
legenheid gezegd heeft, later vergeten blijken
te zijn.
Maar de grootste categorie van de regste
^ergeetachtigen zijn zy, die in hun gedachten
'voortdurend met meer dan een ding tegelijk
bezig zijn, die nooit geconcentreerd zyn op
hetgeen zij onderhanden hebben. Terwijl ze
een brief schrijven denken ze aan een andere
nog te schrijven brief, aan een te verwachten
telefoon-gesprek, aan de inkoopen voor mor
gen, ja aan wat niet al. Daardoor ontstaaa
de adressen met een verkeerde plaatsnaam
erop, de onvolledige adressen, de brieven die
ongefrankeerd in de brievenbus belanden, en
nog vele andere kleine en grootere vërgissin.
gen. Door die verdeelde aandacht ofwel dat
gebrek aan concentratie komt het, wanneer
een avondje bij kennissen voor u vergald wordt
door de gedachte die zich voortdurend op.
dringt: „heb ik nu het gas inderdaad uitga-
draaid of heb ik het willen uitdraaien?
Onwillekeurig wennen wij ons aan, om aller
lei kleinigheden die dagelijks terugkeeren,
werktuigelijk te doen, d.w.z. zonder aandacht
en geheel of bijna onbewust.
Nu mogen wij daardoor op een oogenblik
tijd winnen op iemand, die alles aandachtig en
nauwgezet doet, op den duur zal het na-
loopen van dingen, die wij half of geheel ver
keerd deden ofwel vergaten, ons een veel
grooter verlies aan tijd kosten.
Wanneer u van die lastige vergeetachtig,
heid bevrijd wilt worden, begint dan met orde
Op uw gedachten en op uw tijd te stellen.
Begint met uzelf de vraag te stellen: „wat
heb ik te doen en hoeveel tijd vergt elk van
die respectievelijke bezigheden ongeveer?"
Deelt dan uw bezigheden planmatig in,
eerst dit, dan dat. Begint niet aan een volgen-
de bezigheid voor u met de vorige geheel
gereed bent, en denkt ook uitsluitend aan
hetgeen u onderhanden heeft. Alles wat u
moet of wilt doen heeft recht op uw volledige
geconcentreerde aandacht. Wanneer u deze
ook geeft aan gemakkelijke en vervelende
werkjes, zullen deze u des te minder tijd
kosten. En bovendien wordt door deze methode
vergeetachtigheid onbestaanbaar. Wat men
met bewuste aandacht gezegd, aangehoord of
gedaan heeft, vergeet men niet. U kunt uzelf
bevryden van die onaangename hebbelijkheid,
„vergeetachtigheid" die aan uzelf en anderen
veel ergernis berokkent en u daarenboven veel
tijd kost. Bovendien zult u tal van aardige
momenten beleven, die vroeger aan uw slecht
half-geconcentreerde aandacht ontgingen...
Nadruk verboden.
Dr. Jos de Cock.
ZONDAG 7 SEPTEMBER 1941.
Hilversum L 415,5 m.
8.00 Gewyde muziek (gr.pl.).
8.30 BNO: Nieuwsberichten.
8.45 Gramofoonmuziek.
9.30 Orgelconcert (opn.).
10.00 Gewyde muziek.
10.30 Ned. Hêrv. Kerkdienst.
12.00 De Melodisten en solist.
12.45 BNO: Nieuws- en economische berichten.
1.00 Nederlandsen Verbond voor Sibbekunde:
Wapens van boerengeslachten.
1.15 Eerste Nederlandsche Radiomuziekfeest
voor harmonie- en fanfare-orkesten. Als
intermezzo; Declamatie en gramofoonmuz.
3.15 Radiotooneel.
3.30 Gramofoonmuziek.
3.40 Vervolg van 1.15.
4.05 Gramofoonmuziek.
4.30 De Romancers en soliste.
5.10 Orgelconcert.
5.30 Voor de jeugd.
6.00 Gramofoonmuziek.
6.10 Sport van den dag.
6.35 Otto Hendriks en zyn orkest
7.00 Actueel halfuurtje.
7.30 Cabaretprogramma (gr.pla).
8.10 Radiotooneel.
8.50 Orkest Boyd Bachman.
9.30 Gramofoonmuziek.
9.45 BNO: Nieuwsberichten.
10.0010.15 BNO: Engelsche uitzending: „An
American sees Holland".
Hilversum H. 801,5 m.
8.00 Gramofoonmuziek.
8.30 BNO: Nieuwsberichten.
8.45 Gramofoonmuziek.
10.00 Zondagmorgen zonder zorgen.
12.00 Cyclus „Eens Christens reize naar de
Eeuwigheid in dezen tijd" (opn.). (Voorbe-
Per schip naar
West-Afrika, de U.S.A.
en Argentinië
vin.
Veel had ik over huizenhooge golven ge
hoord, maar veel geloof hechtte ik er niet
aan, want wat ik tot nog toe gezien had.
lag wel beneden mijn verwachting, ook al
kon de zee soms zeer wild zijn. Maar hier
op de Noord-Atlantie was dat inderdaad
zoo, ook al was er niet veel wind en de
zee betrekkelijk rustig, stond er zoo'n ge
weldige deining, dat die groote grauwe
watermassa's indruk moesten maken en 't
wordt ons dan pas duidelijk welk een
kracht er in zoo'n rollende massa moet
zitten.
Het bleek dat we nog maar weinig zoet
water aan boord hadden en er werd be
sloten om de leiding af te sluiten, wat
wel een heel ongerief was. wanneer men
steeds stroomend- water in iedere hut ge
wend is.
We kregen telegrafisch bericht uit Hol
land. dat we niet naar Amsterdam, maar
naar Rotterdam zouden gaan. Tevens hoor
den we van het vergaan van de Simon
Bolivar, in de buurtvan de gevreesde
Downs.
Het eenige wat we op deze reis tegen
kwamen. was een convooi van 3 9chepen
We kregen door middel van den marco
nist aanwijzingen over gebieden van mij
nengevaar. en gesignaleerde drijvende mii
nen. De electricien werd naarmate we de
Downs naderden, steeds zenuwachtiger en
vertelde op een morgen dat hij van zingen
de mijnenhad gedroomd en prompt ver
•scheen er in de scheensconrant van Radio
Holland een bericht dat er zingende mijnen
aan de Scheldemond waren aangetroffen,
die steeds „Ik kom naar je toe!" zongen.
We kwamen nu dichter in de buurt van
de Engelsche kust. wat voor ons alleen
merkbaar was aan het talrijker rond
drijven van wrakhout en bovendien zagen
we iets bijzonders in de verte; we voeren
er heen en toen we naderbij kwamen, bleek
het een onbemande, halfvol met water ee-
loopen. grij.sgeschilderde sloep te zijn.
Wat voor tragedie zou zich daar hebben
afgespeeld? We werden er allen stil van.
Om 6 uur ving de marconist een S.O.S.-
bericht op. en werd ons verzocht de omge
ving af te zoeken naar een sloep met 12
man. van een verongelukt schip.
Den heelen nacht kruisten we de aange
geven omgeving af, tot bij de Fransche
kust. Allen waren opgebleven, om even
tueel getuige van de redding te ziin.
Tenslotte moest het opgegeven worden,
er was niets te vinden en er moest worden
verondersteld, dat het de leege sloep was.
-die we 's middags gepasseerd waren!
We zetten nu weer koers naar de be
ruchte Downs. Ondertusschen namen we
ook de noodiee maatregelen. De redding
sloepen warden huiten boord gedraaid en
naast de kooi. waar de meesten nu gekleed
in lagen, legden we een tasch met het
alternoodznVelükste klaar.
Dinsdag 21 Nov. kwam de F.ngelsche kust
in zicht en we ontmoetten nu ook meer
schepen. Van slapen kwam er niet veel
meer en zelfs na de wacht van 812
's avonds, hieven we nog tot ruim 2 uur
praten. Eindelijk. Woensdag 22 November,
om 10.50. kwamen we in de Downs aan. We
werden door een gewapende trawler aan
gehouden en naar onze ligplaats geleid.
Ik had juist wacht en toen ik boven
kwam. lagen we al voor anker. Ik keek
rond en kreeg tegelijk een gevoel van trots
en ergernis. Trots, omdat het grootste ge
deelte van alle hier aangehouden Bchepen
(c.a. 100) Hollanders waren, dde ondanks
de groote gevaren bleven varen. Maar er
gernis door het feit, dat we ons dit nu
moesten laten welgevallen, om onze vloot
hier eenvoudig weken te laten ophouden en
onwillekeurig dacht ik toen aan de tijden
van de Ruvter en Tromp. Overal om ons
heen lagen schepen en ook zelfs enkele in
den grond geboorde schepen, We lagen ta
melijk dicht onder de Engelsche kust en
zaggn duidelijk de monding van de Theems.
De papieren werden door de Britsche ma
rine van- boord gehaald en zelfs het motor-
journaal ging mee naar Londen. We waren
blij. dat we het tot zoo ver goed hadden
volbracht, al moest het ergste nu nog ko
men, maar het was in ieder geval nog
slechts een kort stukje varen, en we hoop
ten spoedig te kunnen vertrekken .daar we
een zeer eenvoudige lading hadden, diie
'och wel vlug gecontroleerd zou ziin en die
bovendien voor de Nederlandsche regeering
was.
Maar zoo vlot bleek het toch niet te gaan.
we lagen verschillende dagen doelloos te
wachten en duizenden geruchten deden
weer de ronde. Veel gewerkt kon er ook
nipt worden, daar we toch ieder oogenblik
wel konden vertrekken. Ook de hoofdmotor
moest steeds bedrijfsklaar blijven. Dit werd
bewezen toen het op een nacht wat ruw
weer werd en er gevaar bestond, dat het
anker los zou schieten, zoódat we met de
hoofdmotor moesten manoeuvreeren. Om
dezelfde reden konden de wachten niet uit
gepikt worden en hieven we dus onze nor
male wachten loopen. die nu natuurlijk
uiterst saai waren en tot overmaat van
ramp erbarmelijk koud. Zoo brachten we
den tijd maar door met wat te verven op
de wachten, want iedere machinist levert
eraag een keurig onderhouden machine
kamer af. bü aankomst.
Na een week hier gelegen te hebben», za
gen we de prachtige Nederlandsche sleep
boot „Zwarte Zee" op ons afkomen, die de
.Sibaiak" van Holland naar de Downs had
gebracht.. De kapitein vroeg, of we den vol
genden morgen mee voeren in convooi.
Onze napieren waren er echter nog steeds
niet. Het was wel een teleurstelling, het
leek zoo veilig achter deze sleepboot met
rijp paravanes. naar Holland te varen.
Een uur daarna kwam evenwel het papie
ren-bootje" en tot onze vreugde konden we
dus toch dan volgenden morgen varen.
reid door de Christ. Radio Stichting).
12.15 Bachcantate (opn.).
12.45 BNO: Nieuws- en economische berichten.
I.00 Gerard Lebon en zijn orkest en gromo-
foonmuziek.
2.00 Causerie „Taal bij den weg".
2.15 Nederlandsch Kamerorkest, soliste en
gramofoonmuziek.
4.00 Wijdingswoord (Voorbereid door de
Christ. Radio-stichting.
5.30 ANP: Sportberichten.
5.35 Rococo-octet.
6.00 Declamatie.
6.10 Salonorkest.
7.00 Actueel halfuurtje.
7.30 Reportage.
7.45 Omroeporkest en solite.
9.00 Gramofoonmuziek.
9.45 BNO: Nieuwsberichten.
10.00—10.15 Gramofoonmuziek.
MAANDAG 8 SEPTEMBER 1941.
Hilversum L 415,5 m.
6.45 Gramofoonmuziek.
6.50 Ochtendgymnastiek.
7.00 Gramofoonmuziek.
7.45 Ochtendgymnastiek.
8.00 BNO: Nieuwsberichten.
8.15 Morgenwijding.
8.25 Gramofoonmuziek.
8.40 Wiesbadener Collegium Muslcum (gr.pl.),
9.15 Voor de huisvrouw.
9.20 Gramofoonmuziek.
II.00 Amabile-sextet.
11.25 Declamatie.
11.45 Amabile-sextet.
12.00 Zang met pianobegeleiding en gramo
foonmuziek.
12.40 Almanak.
12.45 BNO: Nieuws- en economische berichten.
I.00 Utrechtsch Strijkkwartet en gramofoon
muziek.
2.00 Otto Hendriks en ztjn orkest en gramo
foonmuziek.
3.00 Voor de vrouw.
3.45 Gramofoonmuziek.
4.45 Voor de jeugd.
5.15 BNO: Nieuws-, economlsché en beurs
berichten.
5.30 Omroeporkest en solist.
6.15 Voor de vrouw: Reportage.
6.30 Klaas van Beeck en zijn orkest.
7.00 Actueel halfuurtje.
7.30 Omroep-Symphonie-orkest en solist.
In de pauze: Causerie over Dvorak.
8.55 Declamatie.
9.15 Gramofoonmuziek.
9.45 BNO: Nieuwsberichten.
10.0010.15 BNO: Engelsche uitzending:
„Things worth knowing about Holland".
Hilversum H. 801,5 m.
6.458.00 Zie Hilversum I. 8.00 Nieuwsbe
richten.
8.15 Gramofoonmuziek.
10.00 Morgendienst (Voorbereid door de Chr.
Radio-Stichting).
10.20 Gramofoonmuziek.
II.00 Declamatie.
11.20 Pianovoordracht en gramofoonmuziek.
12.00 De Gooilanders.
12.45 BNO: Nieuws- en economische berichten.
1.00 De Ramblers.
1.30 Orgelspel en zang.
2.00 Gramofoonmuziek.
4.00 De Melodisten en soliste.
5.00 Declamatie (Voorbereid door de Christ
Radio-Stichting).
5.15 BNO: Nieuws-, economische- en beurs
berichten.
5.30 Zang, ciavecimbel en cello.
6.00 Wijdingswoord.
6.15 Orkest Boyd Bachman.
7.00 Actueel halfuurtje.
7.30 Gramofoonmuziek.
7.45 Politiek weekpraatje.
8.00 Amusementsorkest en het Vroolljke Kla
verblad.
8;30 Voor den boer.
9.00 De Romancers, solist en dameskoor
„Aethercharme". Als intermezzo: Orgelspel.
9.45 BNO: Nieuwsberichten.
10.0010.15 Gramofoonmuziek.
Direct werden er plannen gemaakt, hoe
we de dagen in Holland zouden besteden
en voorspellingen gemaakt over het uur
van aankomst.
Den volgenden morgen, dus op 30 Novem
ber om 7 uur zoodra het licht werd. ver
trokken we achter de „Zwarte Zee" aan en
met ons de „Baarn" en de „Bilderdijk". De
„Maaskerk". die een deel van onze beman
ning aan boord had genomen, opdat
eerder in Holland zouden zijn, lag nog in
de Downs te wachten!
(Wordt vervolgd)-
