Uitgave Firma Langeveld de Rooij.
FEUILLETON.
Bij de gratie van Jnlins Caesar.
i.)
Melissa zond mij Maandagavond bericht,
dat het haar beter leek met de inschrijvings-
lijet voor den aankoop van nieuwe kerk
banken rond te gaan op Dinsdag. Ik zond
bericht terug, dat het mij geschikter voor
kwam Donderdag te gaoD. Ik had wel
geen bepaalde verhindering op Dinsdag,
maar Melissa is er dol op de zaken te
regelen, zonder iemand er over te raad
plegen, en ik heb er geen zin in, haar
altijd haar eigen gang te laton gauD. Me
lissa is mijn nicht en we zijn altijd goede
vriendinnen geweest ik houd werkelijk
heel veel van haar; maar er bestaat geen
enkele reden om je zelf weg te gooien en
in alles haar zin te doen. We besloten
eindelijk om maar Woensdag te gaan.
Ik heb altijd het land, als ik van het
een of ander nieuw kerkplan hoor, waar
voor geld noodig zal zijn, omdat ik heel
goed begreep, dat Melissa en ik dan mtt
een inschrijvingslijst rondgestuurd zouden
worden. De menschen zeggen,[dat wij in
staat zijn, meer op te halen dan iemand
anders en ze schijnen te denkon, dat, omdat
Melissa een oud meisje en ik een oude
weduwe beD, we overvloed van lijd hebben.
Voor alle mogelijke collectes werden we
gebruikt, maar ik besloot dat er nu toch
eens een eind aan moest komen. Ik had
er genoeg van en ik dacht dat het Melissa
wel evenzoo zou gaan,
We yertrokken vroeg Woensdagmorgen,
want Jersey Cove is een groote plaats, en
we wisten dat we den heelen dag wel
zouden uitblijven. We moesten wandelen
omdat geen van ons beiden een paard
bezat. Het was een prachtige dag, ofschoon
het wel zeer heet scheen te zullen worden
en onze stemming was zoo goed ze zijn
kon, in aanmerking genomen de onaange
name expeditie, waarop we uitgingen.
Ik wachtte bij mijn deur op Melissa.
Toen zo kwam keek ze me verwonderd
en afkeurend aan. Ik zag dat ze me dwaas
vond, omdat ik mijn op een na beste mou-
salienen japon had aangetrokken en mijn
allerbeste hoed met bleekgele rozen had
opgezet om door warmte en stof to loopen,
maar ik was niet dwaas. Al mijn keunis
op collectegebied bestaat daaria, dat ik
weet, dat hoe beter je gekleed bent en
hoe aardiger je er uit ziet des te meer
geld je ophaalt tenminste als je geld
van mannen moet hebben. Als het vrou
wen zijn, moet je juist de oudste en lee-
lijksto dingen aantrekken. Daar was Melisa
schijnbaar op voorbereid, want ze zag er
verbazend stijf en armoedig uit, behalve
poneybaar, dat zacht, hoog en ingewikkeld
was, als altijd. Ik kon nooit begrijpen,
hoe Melisa dat toch altijd zoo mooi kreeg.
Er gebeurde niets bijzonders het eerste
gedeelto van dien dag. Sommige menschen
keken kwaad en wilden niet inteekenen,
maar over 't algemeen ging 't uitstekend.
Het was ook eigenlijk hoofdzakelijk voor
het gemak van de menschen zelf, waar
we kwamen de niouwe kerkbanken,
dus hadden zo er wel een beetje geld voor
over ook. 's Middags kwamen we bij
Daniël "Wilson, waar we bleven dineeren.
We aten niet veel, ofschoon we wel veel
honger hadden de keukenmeid van
Mary "Wilson isspreekwoordelijk in Jersey
Cove, Geen wonder dat Daniël last van
slechte spijsvertering heeft, maar desniet
tegenstaande teekende hij voor een prachtig
bedrag in en vertelde dat we er jonger
dan ooit uit zagoD. Daniël is altijd erg
complimenteus en ze zeggen dat Mary
jaloersch is.
Toen we Daniël Wilson goeden dag
hadden gezegd, zei Melissa met bet air van
een vrouw, die zich gereed maakt een
zoer onaangenamo plicht te vervullen
„Ik veronderstel, dat we nu wel naar
Isaak Appleby moeten gaan niet P"
Ik stemde toe. Ik had den 'geheolen
dag al voor die woorden gevreesd. Het is
niet prettig naar een man te gaaD, die je
pas een blauwtje heb laten loopen en hem
geld te vragen, en Melissa en ik bevonden
ods beiden in die netelige positie,
Isaac was een vermogend oud heer, die
nooit eenige roeping had gevoeld voor het
huwelijk, totdat zijn zuster den vorigen
winter gestorven was. Toen, zoodra de
lente voorbij was, begon hij naar een
vrouw uit te zien. Eerst kwam hijjbij mij
en ik zei „neen", kort en goed. Ik mocht
Isaac wel lijden, maar ik was te gezellig
en te veel op mijn gemak gesteld om mij
nog naar een ander terrein over te laten
planten en bovendien kwam Isaac's hof
makerij mij te zakelijk voor. Ik kan het
niet zonder een beetje romantiek stellen,
dat is mijn natuur.
Isaac was teleurgesteld en zeide dat ook,
maar liet doorschemeren, dat hij niet zeer
geschokt was en dat een ander hom even
goed zou kunnen voldoen. Die ander was
Melissa en hij deed haar een huwelijks
aanzoek na ongeveer 14 dagen. Melissa
weigerde zijn hand ook. Ik moet bekennen
dat ik verbuasd was, want Melissa was er
erg op gesteld om te trouwen, maar zo
was nooit erg op Apploby gesteld geweest,
wegens een vroegere oneenigheid.- Er
begon een oude vlam van haar, een weduw
naar uit Kinsbringe, juist weer notitie
van haar te nemen en ik vermoedde, dat
Melissa hoop op hem had. En eindelijk
verbeeld ik me nog, dat Melissa geen zin
had zijn vrouw te wordeD, nadat hij mij
eerst gevraagd had.
Maar wat ook hare beweegredenen
mochten zijn, ze weigerde den armen
Isaac en dat sloot een huwelijk van hem
uit, tenminste met een inwoonster van
Jersey Cove, want verder waren er geen
huwbare vronwen, tenminste niet voor een
man van den leeftijd van Isaac.
Dit was nu al drie maanden geledenen
Isaac had al dien tijd alleen huis gehouden.
Niemand wist hoe hem dat afgiog, want
Appleby's huis was een halven mijl van
Jersy Cove verwijderd —aan de kust aan
't land van een laan de eenzaamste
plaats, die men zich maar bedenken kon,
zooals ik opmerkte, toen ik Isaac's voorstel
overwoog.
Ik hoorde van Jawis Aldrich, dat Isaac
zich een hond heelt aangeschaft, zei Melissa
toen we eindelijk het huis in 't zicht
kregen een aardig nieuw huisje, dat
tien jaar geleden was gebouwd, Jawis
zei, dat het een ontzettend groot beest
was, ik hoop dat hij niet bijterig is.
Ik heb een vreeselijke angst voor honden
en ik volgde Melissa naar den grooten
tuin in vrees en beven. We waren half
weg toen Melissa uitroep
„Anna, daar is de hond."
Daar was de hond en het ergste was,
d it bij daar niet bleef staan,'maar recht op
ons aankwam in een regelmatigen, zake-
lijken draf.
Het was een bulhond en hij was groot
genoeg om een mensch midden door te
bijten. Hij was de leelijkste hond, die ik
ooit gezien had.
Wordt vervolgd.)