Van der Graaf Co.'s
bureaux voorden handel
Sproeten
Tandarts Ansingh
Sleeswijk's
kaarten
Fa. Langeveld&dcRooij.
een prachtige kwaliteit
BANK-POSTPAPIER,
voor de
Doozen van 250
1000
@©s-@ê«
AMSTERDAM (hoofdkantoor)
ROTTERDAM BRUSSEL.
Incasso's van achterstallige
en betwiste vorderingen.
Handelsinformatiën.
s, 3. Texelstroom
naar Formerend
in „iofd deliindeboom"
van elke provincie van
ons land»
FEUILLETON.
Wij hebben ontvangen
uitnemend geschikt
Lange vekl de Rooij
vaart Maandag a.s.
Vertrekt 1 uur.
D. METS.
Hoofdgracht 61, Helder
is Donderdag 15 Mei van
's morgens 10 uur tot 's middags
half 2 te spreken
naar officieele gegevens bewerkt,
met nauwkeurige afstandsbepaling
per stuk f 0,90.
NOVELLE VAN
REINHOLD ORTMANN.
(Nadruk verboden.)
5)
Hij keek ten zeerste verrast op, zoo won
derlijk hadden hem die woorden getroffen.
Maar pas toen hij haar aankeek, begreep
hij de bedoeling ervan.
„Gij spreekt van een offer - - Van een
offer dat gij gebracht zoudt hebben, Magda
- Gij
„Vergeef me het was een zeer ondoor
dachte en dwaze uiting van me. Ik weet
immers, dat u mij voor hei slechtste, meest
trouwelooze schepsel ter wereld houdt. En
het is in ieder geval het best, dat ik u ook
verder maar in dat geloof laat. Maar wat
is dat?"
Werner had er geen flauw vermoeden
van, wat zoo plotseling haar opmerkzaam
heid of haar belangstelling kon hebben op
gewekt. Hij zag alleen, dat zij opstond en
door de nog steeds geopende deur van de
coupé naar de verbindingsgang ging, waar
zij, tegen het raampje geleund, bleef staan,
terwijl zij met zichtbare spanning naar
het andere einde van den wagon staarde.
Zonder dat zij het bemerkte, kon hij van
uit zijn hoekje haar elegante gestalte en
het wonderlijk mooie proflei var» haar als
uit marmer gehouwen gelaat beschouwen.
En hij moest er weer aan denken, hoe dik
wijls hij haar met verrukking in precies
dezelfde ongekunstelde, bekoorlijke houding
bewonderd had, wanneer zij op eenprach-
tigen zomeravond in den schaduw der boo-
men van de indrukwekkende allëe op zijn
komst gewacht had.
Met ongeduld verlangde hij naar het
oogenblik, dat zij weer in de coupé zou
terugkeeren. Wel was hij nog steeds voor
nemens, zijn reis niet tot het einddoel voort j
te zetten, maar het scheen hem van geen
belang, of hij deze reis reeds aan het eerst
volgende station, waarvan zij niet vei meer
verwijderd konden zijn, of eerst in Küfstein
of Innsbrück zou onderbreken. Zoo zeker
als dit samenzijn met Magda volgens
zijn wil, het laatste in zijn leven zou zijn,
zoo vurig verlangde hij naar een verklaring'
van haar zonderlinge, onbegrijpelijke woor
den, vóór zij voorgoed van elkander zouden
scheiden.
„Wanneer u er zoo zeker van bent, dat
ik uw toenmalige handelwijze verkeerd be
oordeeld heb, wat zou u dan weerhouden
mij beter in te lichten? Het is nooit te
laat om een misverstand op te helderen,
ook al ook al kan daardoor aan vol
dongen feiten niets meer veranderd worden."
Zij leunde, volgens oudergewoonte, met
het hoofd achterover, zoodat haar mooie
blanke hals uit de losse mantelkraag zicht,
baar werd en sloeg haar oogen quasi-ver
legen neer.
„Waarom zouden wij daarover praten,"
vroeg zij mat. „Is het niet genoeg, dat u
mij in uw geluk dubbel dankbaar moet
zijn, voor wat ik gedaan heb?"
„Dankbaar? Alles goed en wel!
Maar daar gij aanspraak wilt maken op
mijn dankbaarheid, wil ik u toch wel even
opmerken, dat >k het heel vreemd vond,
dat gij des nachts uit Neuenhagen verdween
en mij niets anders achterliet dan een af
scheidsbrief in zulke koel berekenende en
ongevoelige woorden gesteld, dat een niets
kwaads vermoedende minnaar welhaast tot
wanhoop moest worden gebracht, Of noemt
u het misschien een uiting van groote
achting voor mij, wanneer u onomwonden
verklaart, dat u zich in uw gevoelens ten
opzichte van mij vergist heeft, en dat uw
verlangens u naar hoogere sfeeren voerden
dan naar een weinig lachende toekomst,
die u aan mijn zijde tegemoet zoudt zijn
gegaan? Uw idealen dreven u naar een
rijker geluk dat zie ik nu maar al te
te duidelijk in, hoewel ik mij zulks in mijn
begrijpelijke smart niet direct kón indenken.
Maar waar is bij dat alles het door u
gebrachle offer, waaraan gij mij wilt doen
gelooven
Hij was in het vuur van zijn rede bijna
heftig geworden. Magda veranderde echter
niet van houding, alleen lachte zij even
zacht en kirrend. Het was datzelfde lachje
van vroeger, dat hem zoo dkwij is betoo-
verd had, en zooals hij het nooit van een
andere vrouw had gehoord.
„Is dat uw antwoord?" vroeg hij. „Ik
begrijp u niet. Schept u er ook nu nog
behagen in, u vroolijk over mij temaken
„Neen neen zeker niet! Maar
zoudt u soms liever willen, dat ik nu nog
verdriet had, omdat mijn opzet zoo goed
is geslaagd? Ik bid u, Werner,verlang
dat niet van mij. Ik heb er heusch
tranen genoeg om vergoten."
In koortsachtige opwinding boog hij zich
over de koffer naar haar toe.
„Magda wat beteekent dat? Gij
kunt er geen belang bij hebben, mij voor
te liegen comedie voor m\j te spelen.
Dat uw opzet zoo goed slaagde wat wilt
ge daarmee zeggen
„Zoudt u mij dan zoo gemakkelijk en
zoo zonder stryd hebben opgegeven, wanneer
ik u niet als 't ware daartoe gedwongen
had, door uw eergevoel als man doodelijk
te kwetsen En dat juist dat was het,
wat ik beoogd had. Ik was tot het smar
telijke inzicht gekomen, dat ik uw geluk
in den weg stond en dat u, om vooruit
te komen, mij eerst op moest geTen.
Is dat werkelijk zoo moeilijk te begrij
pen?"
Een langgerekt gefluit van de locomotief
weerklonk bij haar laatste vraag en de trein
vertraagde zijn vaart.
„Magdariep W6rner, terwijl hij zijn
hand naar haar uitstrekte.
Zij sprong echter op 't zelfde oogenblik
overeind en wendde zich met een snelle
beweging naar de smalle deuropening. De
trein kwam met een korten ruk tot stil
stand en op het perron galmden de con
ducteurs in alle toonaarden „Rosenheim
Eén minuut oponthoud."
Aan het andere einde van den 'wagon
werd echter gelijktijdig een deur openge
rukt en Werner meende het. kletteren van
een sabel te hooren. Onmiddellijk daarop
klonk een diepe mannestem, die op rustig
bevelenden toon zeide
„Ik ben ambtenaar van politie en ik ver
zoek de dames en heeren, hun plaatsen niet
t6 verlaten."
In begrijpelijke nieuwsgierigheid stond
Werner Marold ondanks dit zonderlinge
verbod van zijn plaats op. Maar op hetzelfde
oogenblik dat hij de verbindingsgang in
stapte, waarin Magda eenige seconden te
voren aan zijn blikken ontsnapt was, hoorde
hij een doordringenden kreet. Te zeifder
tijd voelde hij zich gevangen door twee
zachte armen, die hem hartstochtelijk om
kneld hielden.
„Ze komen Ze komen 1" gilde zij in
diepe vertwijfeling, en voor hij zich in zjjn
verwarring ook nog maar één enkele heldere
gedachte omtrent het voorgevallene had
kunnen vormen, hield hij een schijnbaar
levenlooze last in zijn armen.
Magda's gegil, dat op grooten afstand te
hooren was, had natuurlijk den geheelen
wagon in opschudding gebracht. Uit alle
deuren kwamen nieuwsgierige of ontstelde
gezichten te voorschijn. Werner had echter
de bewustelooze nog niet op de coupékus
sens kunnen neerleggen, toen hij zich ook
reeds bij den schouder gegrepen voelde, en
dezelfde zware stem van daar net hoorde
zeggen
„In naam der wet neem ik u gevangen."
Hij draaide zich om en keek in het baar
dige gelaat van een in burger gekleeden
beambte, wiens stramme militaire houding
maar al te duidelijk zijn beroep verraadde,
terwijl achter hem de lange gestalte van
een Beierschen politieagent in uniform op
dook,
„Gevangen Ik Wat moet dat
beteekenen Verkoopt u alstublieft niet
zulke dwaashedenEn zorgt u er liever
voor, dat er een dokter hier komtU ziet
toch wel, in welken toestand deze dame
zich bevindt."
„Zeker zie ik dat," luidde het rustige
antwoord. Ed wanneer het blijkt, dat het
werkeljjk noodig is, zal die dame buiten
op het station weldra geneeskundige hulp
verleend worden. U behoeft u daarover
volstrekt niet ongerust te maken mijnheer
LeisznerEn probeert u maar niet ons
met uw uitvluchten om den tuin te leiden.
De trein kan alleen voor uw plezier hier
geen kwartier blijven staan
(Wordt vervolgd
komen vroeg
In 1 voorjaar, koop bijtijds j
eeo po. SPRUTOL f
Verkrljgb. bij alle drogisten.
n-, JCOllMMIIBIIIII
