mSSÊSm
HET GOUD DEE ZEE.
FEUILLETON
Datum 12 13 14 15 16 17 18 Febr.
HOOOWATER ter reede van Texel, vóórmiddags; (nam. ongeveer !/s uur later.)
Hoogwater
10,57 11,33 12,— 12,31
1,16 2,09
3,16
Treinenloop Helder—Amsterdam v.v.
van Helder naar Amsterdam.
Vertrek Helder. Aankomst Amsterdam
,29 Zond. niet 1
6.49 Zondags I 9,04
7,27 sneltrein 1
10,05 Zondags niet 12,13
12,31 2,52
2.06 alleen Zaterdags 4.39
3,51 Zaterdags en Zond. niet 5,54
4,14 Zondags niet 6,39
7,24 9,32
Donderdag naar Schagen een markttrein, ver
trek 7 45 aankomst 8,32.
Van Amsterdam naar Helder.
Vertrek Amsterdam. Aankomst Helder
5,16 Zondags niet 8,32
7,57 sneltrein Zondags niet 9,40
9 11 11 22
12,28 Zondags niet 2,46
3,05 6,13
5,40 alleen Zondags 8.07
5,49 Zondags niet 8,07
9,16 sneltrein 11,08
Zondags aankomst 11,31
11,25 sneltrein alleen Zondags ,1,04
Stoombootdienst Texel - Helder v.v.
Op Werkdagen
van Texel 8,— 11.— 2,30
van Helder 9,30 12,— 4,15
Op Zon- en Feestdagen
van Texel 8,— 11,— 3,15
van Helder 9,30 12,— 4,15
uur
uur
uur
uur
Auto-diensten.
Burg—Haven Oudeschild v.v.
Van Burg 20 minuten vóór het vertrek v. d. boot
Van Havenna aankomst van de boot.
Cocksdorp—Burg v.v.
Van Cocksdorp v.m. half 10 en n.m. 1 uur.
Van Burg v.m. 10.50 en n.m. 5,15.
Het Post- en telegraafkantoor den B:
is geopendM
Zon- en feestdagen vm. 8—9; nam. 1-
Werkdagen:
Telegraaf en telefoon: vm. 8 tot nam. 8
Postdienstvm. 8 tot nam. 7,3
Postwissels, kwitanties j
Rijksverzekeringsbank vm. 8,30 tot nm
Postcheque en giro 1
Rijkspostspaarbankvm. 9 tot nam. 7,3
Zaterdagavond na 6 uur v. postdienst gesk
Licht op van 14—20 Febr. 1925.
Rijwielen 5,48 uur, rijtuigen 6,18 urn
Door ERNST KLEIN.
55 Nadruk verboden.
Lewin trad het bureau binnen. Hem klonk
het gekletter van het geweervuur en het
geratel der machinegeweren als muziek in
de ooren. Boosaardig wreef hij zich de
handen. Toen viel zijn blik op zijn dochter
die, behaaglijk in een der diepe, oude
fauteuils uitgestekt, in een hoek van het
vertrek zat, haar rechter voet op de punt
van den linker had geplaatst en zich
onledig hield met balanceeroefeningen.
Het hart van den ouden dweper kromp
ineen, toen hjj haar zoo in haar zorglooze,
levenslustige schoonheid aandachtig gade
sloeg. Trots liefde en medelijden voerden
in zijn binnenste een hevigen strijd met
toorn en verbittering. Zijn trots en liefde
overwonnen, want de glimlach van hst
jonge meisje kwam ze te hulp.
Zij stond op en trad haar vader tegemoet.
Deze trok haar naar zich toe en kuste
haar op het voorhoofd.
„Ben je niet bang, mijn kind?' vroeg hij
haar met vaderlijke teederheid.
Zij schudde het hoofd en nestelde zich
tegen hem aan.
„Waarom zou ik eigenlijk bang zijn
Wy zijn toch niet in Kiew
„Oproer is nu eenmaal oproer. Het zijp
de vertwijfelden, die daar tegen de
militairen strijden. Wie weet wat er ge
beurt, als die tot wanhoop gebrachte menigte
de politie en de soldaten overmant."
„Het schijnt mij toe, dat gijzelf vrees
koestert, vader 1" riep zij uit.
„Als ik werkelijk bang ben, dan is dat
niet voor mijzelf, maar voor jou, mijn kind"
Deze woorden werden op stelligen,
veelbeteekenenden toon besproken. Zyn
oogen zochten daarbij de hare. Maar zy
sloeg ze niet neer, doch weerstond rustig
zijn blik.
Plotseling
Een ruit rinkelde. Iets onzichtbaars floot
door het vertrek, stuitte tegen de wand en
viel op den grond.
„Wat was dat eigenlijk vroeg Arnold
Sanger. Langzaam verliet hij zijn standplaats
by het venster.
Lea had het voorwerp reeds opgeraapt en
hield het hem op de vlakke hand tegemoet.
„Een verdwaalde kogel", lachte ze. „Die
zoek ik daar juist op".
„Dat begint allesbehalve prettig te worden"
riep Arnold Sanger uit, terwijl hij trachtte
Lea's opgewekten, sportenden toon na te
bootsen.
„Wij kunnen ons immers in den kelder
verbergen," hoonde de oude Lewin.
„Dat is nu niet bepaald noodig, maar het
zou toch geraden zijn, dat we ons naar een
van de achterste kamers begaven. Mijn
hoeveelheid heldenmoed is sinds de gebeur
tenissen van hedenmorgen aanmerkelijk
verminderd". Het was van der Heyl, die
dit voorstel opperde.
In de gang kwam Renate hen reeds
tegemoet, die naar beneden was gekomen
om hen voor het avondeten uit te noodigen
Men liet haar het kleine stukje lood zien.
Haar hart kromp ineen. Was dat een
waarschuwingMaar zy sprak geen woord,
doch wees met lustig gebaar naar de eetzaal.
Terwijl allen in de groote. op den tuin
uitkomende eetzaal zaten, kon men duide-
lyk hooren, dat het tooneel van den strijd
steeds nader kwam. Men hoorde ook het
aanrukken van nieuwe versterkingen voor
de militairen.
Geen woord werd er aan tafel gesproken.
Iets onzichtbaar scheen allen te drukken.
Zoj itts als het bewustzyn'van schuld.
Den volgenden morgen kwam er een
telegram, dat aldus luidde:
„Iedere actie stopzetten. Ben op weg naar
Beriy'n. Vollmar".
Renate had wel .willen jubelen van
vreugde. Haar eerste gedachte betrof haar
vader. Haar tweede Michael.
„Trouwe kameraad", fluisterde zij, „je
hebt je woord gehouden en hebt zoowel te
lande als ter zee met ongelooflijke snelheid
gereisd."
Arnold Sanger en Lea waren op het bureau
„Nu siste zij hem toe. „Majoor Michael
brengt den professor mee, om jou de macht
te ontnemen. Welnu. Arnold Sanger
Hij verbleekte van woede onder deze
prikkelende woorden, die hem als zweep
slagen troffen.
„Dat zullen zij niet wagen 1" knarsetandde
hij.
„Dat zullen ze zeker! Als je tenminste
blijft afwachten. Als ik in jou w plaats was
„En dan
„Ik zou Zij veranderde plotseling
geheel van toon.
„Het telegram, waarvan U straks sprak,
doctor, ligt daar in uw portefeuille".
Want in de deuropening stond de oude
Lewin.
XL.
Hot was den tweeden morgen na Michael's
vertrek,, toen de groote auto voor het huis
stilhield. Vollmar en Michael stapte uit.
Renate, die sinds lange uren reeds reik
halzend naar hun komst had uitgezien, liep
de reizigers haastig tegemoet.
„Gelukkig, dat u er bent vaderklonk
haar luide jubelkreet.
Lang hielden vader en dochter elkaar
omklemd. Daarna reikte zij Michael de hand
Zoo ooit een man oprechten dank in de
oogen van een geliefde vrouw had gelezen
dan was het stellig Michael in dit oogenblik-
Vollmar trad de villa binnen. Verwonderd
liet hij zijn blikken gaan over de verblin
dende pracht. Maar hy zei niets daarvoor
was nu geen tijd.
Terwijl hij met Michael het ontbijt ge
bruikte, verhaalde Arnold Sanger uitvoerig
den loop dei gebeurtenissen. Er klonk
energie en kracht uit zijn woorden. Hij
verontschuldigde niets, verzweeg niets, gaf
openhartig toe, dat hij de grenzen der
instructies van zijn meester overschreden
had. Maar hij was trotsch op de behaalde
resultaten
„De wereld behoort ons toe, vader,"
vervolgde hij. „U kunt thans naar de
vroegere overheerschers gaan en hun uw
wil dicteeren. Ik heb u deD weg zoo gemak
kelijk mogelijk gemaakt U behoeft niet
meer te onderhandelen. U hebt slechts te
bevelen 1 Er is bloed gevloeid. Zelfs ve
bloed. Dat had misschien vermeden kunn$
worden, indien ik het tumpo niet zoo se
had ingezet. Maar des te langer had b
geduurd, voordat de heeren zich naar li
plannen zouden hebben geschikt. Ik vr&
niets Ik neem de verantwoording voor de
gene, wat geschied is, ten allen tyde i
mij, vader."
Vollmar keek hem ernstig en onderzo:
kend aan.
„Misschien heb je gelijk, Arnold," sprs
hij. „Ik zou natuurlijk veel liever gewi
hebben, dat ik de wereld had kunnf
overtuigen, in plaats van haar te moet*
dwingen."
Daarop reed hij, zonder zich den tyd
gunnen van costuum te verwisselen, na'
den rijkskanselier.
Er was juist een zitting vanhetkabin
toen hij bij de rijkskanselary arriveerd:
Men beraadslaagde omtrent het van Amerit
uitgaande voorstel, onmiddelyk een coDft
rentie van alle staten bijeen te roeper
teneinde tot een gemeenschappeiyke acti
in dezen ontoudbaren toestand te gerakei
De portiers wilden niet eens Vollmar'
kaartje in od vangst nemen en pas na lan
praten geluk, e het hem bij een der seen
tarissen te worden toegelaten
Wordt vervolgd.
