„CORAL1E"
Reisvereniging Oosterend's jaarlijkse trip
Ons schoolreisje
Jeugdrubriek
Hoe Jantje Kruizemunt een erfenis kreeg
Begunstigd door ideale weersomstan
digheden maakte de Reisvereniging
„Oosterend" Dinsdag jl. haar jaarlijkse
trip. Met 2 TESO-bussen vertrok men
met de eerste boot van Texel. Na een
korte pauze bij het Monument op de Af
sluitdijk, werd bij Zürich de gids voor
deze dag aan boord genomen en ging de
reis eerst naar Makkum waar de Kunst-
aardewerkfabriek werd bezichtigd. Tij
dens de rondgang door de fabriek maak
te men kennis met de fabricatie van
borden, schalen en kunstvoorwerpen.
Veel belangstelling trok ook het schil
dersatelier waar alle voorwerpen met
de hand beschilderd werden. In Makkum
vond de bezichtiging van de oude kerk
geen doorgang, daar deze gerestaureerd
werd. Onder een dreigende lucht werd
naar Hindeloopen gereden, maar het
buitje dat daar bij aankomst viel, slaag
de er niet in de goede stemming te be
derven. In het museum „Hidde Nijland-
stichting" waren vele oude schatten als
kledingstukken, gebruiksvoorwerpen en
martelwerktuigen, platen enz. tentoon
gesteld.
Bedstee en schommelwieg.
Grote belangstelling trok ook een ou
de Hindelooper kamer, compleet met
trapjes voor de hoge bedsteedeuren en
schommelwieg. In deze kamer was een
wand geheel bezet met tegels, elke te
gel behandelde een bijbels onderwerp.
Na het museumbezoek was het eerst
„koppiestied", waarna de reis werd
voortgezet. Via Rijs, Gaasterland ging 't
naar Lemmer. Het was in deze buurt dat
sommige dames veel angst uitstonden
op de smalle wegen met aan weerszijden
grote sloten. Maar de angst was na Lem
mer weer gauw verdwenen en via Wol-
vega en Steenwijk kwam men om half 1
in Meppel. Hier stond de koffietafel al
gereed en kon men na zich verfrist te
hebben de inwendige mens versterken.
Na de lunch vertrok men naar Giet
hoorn. Voor de watersport is het hier 'n
mooie gelegenheid in een schitterende
omgeving. Over Wanneperveen bereikte
men Giethoorn, waar de bussen verwis
seld werden voor de punkers. Het werd
een prachtige rondvaart, steeds weer
werd men getroffen door telkens weer
opduikende schilderachtige plekjes.
Schommelende punters.
Toen men de punters aan het schom
melen kreeg werd de vreugde nog ver
groot.
Na in het restaurant thee gedronken
te hebben ging de reis weer verder. Nu
naar de Tuinbouwschool te Frederiks-
oord. Wat een schitterende school is dat,
de enige in Nederland, de leerlingen ont
vangen hier les in de teelt van bloemen,
fruit en groenten enz., alsmede in tuin
architectuur. De geweldige tuinen wor
den onderhouden door de scholieren, die
een 3-jarige cursus volgen. Schitterend
waren de warenhuizen met tomaten,
perziken cn druiven, het was jammer!
dat deze vruchten nog niet rijp waren!
De tropisch kas trok ook veler belang-
stelling, al was de temperatuur ook 83
Nadruk verboden.
21. „Dat zou een mooi hoedje zijn
voor mij, voor de Zondag", dacht de
koster van Endelshoven, die juist aan
zijn pijpje stond te trekken en de hoed
had zien vallen. „Maar overdag klim ik
er niet naar toe", zei hij in zichzelf,
„want dan zien ze me nog voor Michiel
de Ruyter aan. Ik ga het stiekum van
nacht halen".
FEUILLETON
46.) Coralie stond op en liep het pad
naar de heuvelkam op. Toen ze op het
hoogste punt gekomen was, kwam Duke
James' huis in zicht. Hij was bezig de
westelijke gevel te schilderen. Ze zag
hem met verfpot en kwast op een lad
der staan. Het huis zag er al veel beter
uit. Coralie beet haar tanden op elkaar.
Als Duke eenmaal met Irene getrouwd
was, zou het natuurlijk allemaal even
prachtig worden
Uit het feit, dat Duke weer aan het
werk was, begreep Coralie, dat haar
moeder alweer op de terugweg was,
maar ze kon Ruth niet zien, want de
weg was nog niet in zicht. Ze liep dus
verder om Ruth zo spoedig mogelijk in
't oog te krijgen.
En juist toen ze haar zag gebeurde 't.
Een lege wagen kwam met razende
vaart een bosweg uit. Er stond een man
in, die tevergeefs de op hol geslagen
muildieren probeerde in te houden Toen
hij Ruth zag, begon hij hard te schreeu
wen. Maar het was te laat. Ruth, die de
wagen op de zachte bosgrond blijkbaar
te laat gehoord had, sprong opzij, maar
het slingerende achtereinde van de lan
ge wagen raakte haar en wierp haar te
gen de grond.
Coralie rende als bezeten de heuvel af.
De wagon stoof in een grote stofwolk
de bocht om. maar op de weg bleef iets
liggen, iets, dat er verminkt uitzag en
graden C. Maar de tijd ging door en ook
deze prachtige tuinen moest men weer
verlaten.
Door de steeds opvallend mooie omge
ving waarin de hoge reclite bomen al
tijd weer opvielen, ging het nu naar Ha-
velte waar de hunebedden werden be
wonderd.
Hier bleek ook de vernielzucht der
Duitsers, prachtige bossen waren in
troosteloze vlakten veranderd, ten be
hoeve van de aanleg van een vliegveld.
Over Ruinerwold, de rijkste gemeente
van Drente, waar de schitterende bouw
der boerderijen, die meer op kastelen ge
lijken, werd bewonderd, bereikte men
Meppel weer, waar de tafels voor het
diner gedekt stonden. Met een heerlijke,
goedverzorgde maaltijd werd deze
prachtige dag besloten.
In een geestige speech bracht de voor
zitter de dank der leden over aan de
heer Slot, onze gids en gastheer, voor de
goede ontvangst, de perfecte bediening
en de onvergetelijke reis. Voorts dankte
hij de chauffeurs, de heren Geus en Dijt.
voor de manier waarop deze zich van
hun taak hadden gekweten.
Naar Canada.
Daarop sprak de voorzitter woorden
van afscheid tot de heer en mw. Reitsma
die hij een goede »eis en een gelukkig
leven toewenste in hun a.s. nieuwe va
derland (Canada). Ontroerd dankte de
heer Reitsma en wenste de vereniging
nog vele prachtige reizen toe.
Mw. Plaatsman bracht de dank van de
leden over aan het bestuur voor het
vele werk dat door deze verricht is, om
deze reis zo te doen slagen.
Na het diner werden Meppel en het
prachtige Stadspark bekeken, waarna
om half 9 via Heerenveen en Sneek de
terugreis werd aanvaard. In Bolsward
werden de benen even gerekt en om 12
uur arriveerde het gezelschap in goede
welstand aan Den Helder, vanwaar men
met een extra boot naar het Gouden
Boltje terugvoer.
Zo was dan weer een emde gekomen
aan deze prachtige en interessante dag.
Laat ons hopen dat de R.V.O. nog vele
van zulke mooie reizen mag onderne
men! W.
TEXELSE MARKT.
Den Burg, 19 Juni 1950. Aangevoerd:
1200 lammeren f 36,50-f 44,7 koeien
f 700-f 850; 70 biggen f45-f65, 12 n.
kalveren f 35-f 55.
ZE KNORDEN VAN PLEZIER.
Het ingezonden stuk van onze (actie
ve) plaatsgenoot J. R„ alias Max. heeft
bij de marktautoriteiten een goed ont-
gevonden. want voor de afdeling biggen
en ander krulstaartig goed was Maandag
een schaduwrijke stand gereserveerd. De
(lieve) beestjes knorden van dankbaar
heid en de leden van Dierenbescherming
feliciteerden de heer J. R. met dit succes
ook een succes uit commercieel oog
punt maar daar praten we hier (na
tuurlijk) niet over!
door G. Th- ROTMAN.
22 En midden in de nacht, vlak tegen
twaalven, klom de koster in alle stilte
tegen het torenspitsje op. De spits was
zo ver van de grond en de wind gierde
zo akelig door de torengaten, en het gro
te torenuurwerk maakte zo'n spookach
tig geraas. Brrr, als al die spookver
halen, die hij op het dorp gehoord had,
nu eens waar waren, en hij daar dertig
meter boven de aarde een spook tegen
kwam
dat vreselijk stil lag.
O, hemel, neen! riep Coralie.
Ze zei aldoor tegen zichzelf, dat het
niet waar was, maar toen ze bij dat ang
stig stille kwam, zag ze dat Ruth's arm
onder haar lichaam gewrongen lag en
dat in haar achterhoofd een grote bloe
dende wonde gaapte.
Ik moet niet flauwvallen, mompel
de ze, terwijl ze met van tranen verblin
de ogen opkeek naar de man, die op het
zelfde ogenblik als zij bij Ruth was.
Het is zo vreselijk! Ze is zo goed. O,
Duke!
Hij was doodsbleek. Kijk zo niet,
Coralie. Misschien is het niet zo erg!
Hij nam Ruth op of ze een kind was
en zó voorzichtig en bedachtzaam, dat ze
met haar gezicht tegen zijn schouder
kwam te liggen. Coralie liep sidderend
met hem mee en hield de arm, die zo
slap neerhing, voorzichtig vast om slin
geren te voorkomen Ruth's ogen waren
gesloten.
Is ze.Is ze.
Neen, zei Duke. Haar hart kU>pt.
O, moeder.moeder.
Stil, zei Duke zacht maar streng.
Je moet jezelf meester blijven. Je moet
me helpen.
Ja. ja.dat zal ik, snikte Co
ralie.
Met de grootste omzichtigheid legden
zij Ruth op de divan in de eetkamer.
Ik ga de dokter halen, zei hij. De
hoofdwond bloedt wel, maar er is geen
grote slagader open. Hij haalde een
Texelse Boys-Nieuws.
Training! Boys, Donderdagavond is
weer onze tianmgsavond. Gezien de ma
tige opkomst, geloof ik dat er nog leden
zijn, zowel Senioren als adsp., die dit
niet weten. Daarom, lui, weest Donder
dagavond present, de trainer komt niet
voor enkelen maar voor allemaal. Onze
trainen is ei op tijd dus komen jullie
op de vastgestelde tijden, zoekt geen uit
vluchten, maar weest flink en komt oe
fenen, dit is iets wat allen hard nodig
hebben. Willen wij in hec a.s. seizoen
iets bereiken, dan zullen we er ook iets
voor moeten doen. Indien je werkelijk
niet kunt geef dan even een berichtje bij
ondergetekende of aan iemand mee naar
de trainer.
Vanaf Donderdag is in ae kleedkamer
aanwezig de bus voor het trainingsfonds,
dus lui, zoals wij op de laatst gehouden
vergadering afgesproken hebben, doet
een ieder zo af en toe een overgebleven
kwartje of meer in deze bus. Tot Don
derdagavond dan. Voorzitter.
REÜNIE VAN OUD-MILITAIREN.
De Stichting commissie tot voorberei
ding tentoonstelling „Reis van Z.K.H.
Prins Bernhard naar de West en Ame
rika" heeft, in overleg met de Nationale
Demobilisatieraad, het plan opgevat op 1
Juli a.s. te Utrecht een massale reünie
van gerepatriëerde militairen te organi
seren in liet kader van de tentoonstel
ling „Met Prins Bernhard op reis", die
van 28 Juni t.m. 8 Juli te Utrecht te be
zichtigen is.
De opbrengst van deze tentoonstelling
en ook van de reünie komt ten goede
aan de nazorg van gedemobiliseerden en
aan de nagelaten betrekkingen van ge
sneuvelde militairen.
Er zal op deze 1 Julidag een koffie
maaltijd plus enige consumptie verstrekt
worden, terwijl tevens de gelegenheid
bestaat de tentoonstelling, filmvoorstel
lingen, ruiterfeest, sportdemonstratie
enz. bij te wonen. Daarnaast geeft de
Nationale Demobilisatieraad voorlich
ting over emigratiemogelijkheden, waar
na enkele belangrijke problemen betref
fende de terugkeer van de militairen in
de maatschappij worden behandeld.
Hoofddoel van de reünie is echter ou
de vriendschapsbanden, in den vreemde
gesmeed, te vernieuwen of te verstevi
gen. Het ïnleggeld bedraagt f 2,50 en
voor echtgenoten of verloofden f 1,50.
De inschrijvingen dienen, liefst vóór
24 Juni, gestuurd te worden aan Kapi
tein J. Rietveldt, p.a. Lucas Bolwerk 12,
Utrecht De kosten kunnen per postwis
sel voldaan worden. Jullie kunt ook gi
reren op gironummer 852 ten name van
B.M.U.I., te Zutphen. Vermeldt dan op
het strookje: reünie.
Nadere bijzonderheden over deze dag
zullen steeds per radio, strijdkrachten-
programma en pers verstrekt worden.
De deelnemerskaart wordt u thuis ge
stuurd.
DIENSTREGELING N.V. T.E.S.O.
Op werkdagen:
Van Texel: 5,30; a6,25; 7,50; 11,50; 14,40?
17,55.
Van Den Helder: 6,40; a8,15; 10,30; 13,20;
16,30; 19,30.
Op Zon- en Alg. erkende Chr. Feest
dagen:
Van Texel: 6,25; 9,20; 11,50, 17,55.
Van Den Helder: 8,15; 10,30; 13,20; 19,30
a alleen op Maandag.
We hadden al een hele poos gespaard
voor het schoolreisje. Eindelijk hadden
we genoeg bij elkaar. Meester opperde
het plan, om er 3 dagen met de bus op
uit te trekken.
's Ochtends moesten we om kwart
over 7 op de Groeneplaats zijn. Toen we
er allemaal waren, stapten we in de bus
en daar gipg het dan, hoor. Op de boot'
hadden we veel pleizer. Er stond een
flinke wind en opeens woei Jaap Mosk
zijn pet af in zee. Hij dreef met de gol
ven af en er was gauw niets meer van te
zien. Spoedig kwam Den Helder in
zicht en legde de boot aan. We wachtten
tot alle mensen er af waren en toen gin
gen wij ook naar beneden, waar West
dorp, de chauffeur al met de bus te
wachten stond. We stapten vlug in en
zochten een plaatsje op. De koffers zet
ten we achterin. Ondertussen waren we
al buiten Den Helder gekomen en reden
langs het Noord-Hollands kanaal. Me
vrouw en meneer v.d. Kolk moesten
nog even in Schoorl zijn en wij moch-
schone zachte linnen doek. Houd de
wond hiermede voorzichtig dicht. Zij zal
nog uitgewassen moeten worden. Ik kom
zo gauw mogelijk terug.
Coralie moest op haar lip bijten om
het niet uit te schreeuwen. Zij was al
leen! Alle verantwoordelijkheid rustte
op haar. Haar moeder was vreselijk ge
wond. Ze kon sterven! Haar gezicht was
zo wit. Maar ze vermande zich. Ze liep
naar de pomp, haalde water en nog een
doek en begon de wond te wassen. Nu
en dan moest ze ophouden om haar tra
nen af te drogen. Maar eindelijk minder
de het bloeden en kon ze de wond dicht
houden. Ze wist niet of ze goed had ge
daan. Ze was zo dom en onhandig. Haar
tanden klapperden. O, wanneer zouden
ze terugkomen!
Moeke, moeke! zei ze.
Maar Ruih was volkomen bewusteloos.
Misschien zou ze nooit meer antwoord
geven. Coralie kuste de slappe hand.
Zou ze het kunnen uithouden? Ze had
nog zoveel te zeggen tegen haar moeder.
Wist ze wel hoeveel ze allemaal van
haar hielden en op haar steunden? Och
als ze dat wist, zou ze hen niet alleen
laten.
Coralie's tranen stroomden nu rijke
lijk.
Moeder! Moeder!
Als ze maar blijft leven, dacht Cora
lie, dan zal ik alles doen, wat ze graag
heeft. Ik zal overal plezier in hebben,
zelfs in dat vieze afwaswater! O als 't
maar niet te laat is, als 't maar niet te
Nr. 7. FENNY DAALDER.
Fenny is 29 Mei 4 jaar geweest. Ze
woont Oost S3. Haar vader is visser op
de kotter TX 32, „Ora et Labora", welke
Maandags naar zee gaat en Woensdags
of Donderdags weer thuis komt om vis te
lossen. Het weekeinde is vader natuur
lijk thuis. Fenny is bij de hand! Ze helpt
vader graag bij het sorteren van de vis.
Dan trekt moeder haar natuurlijk niet
de Zondagse kleren aan! Krabben durft
ze zo maar te pakken. Als vader op zee
is groet hij Fenny en haar moeder via
de radio en dan vertelt nij o.a. over de
vangst.
ten de mooie omgeving verkennen.
Maar al gauw hoorden we de auto toete
ren en we holden weer naar de bus.
Alkmaar reden we door en andere plaat
sen. In Amsterdam moest Meester eerst
even naar de Jeugdherbergcentrale en
daarna gingen we naar het Rijksmuse
um. Dat was erg interessant, o.a. de
hangmat van Cornelis de Witt en din
gen uit „het behouden huis" enz. We be
wonderden erg „de Staalmeesters' van
Rembrandt en „de Nachtwacht". Ook
hebben we het grootste schilderij van
Nederland gezien „de slag bij Waterlo".
Uit Amsterdam reden we in de rich
ting van Muiden. We stapten uit de bus
en gingen het Muiderslot bekijken. Op
de binnenplaats gekomen, kwam er een
gids bij ons, die de rondleiding op zich
zou nemen. We beklommen een toren
met oude wenteltrappen. Boven was de
kamer waar Floris de Vijfde gevangen
gezeten had Je had er een prachtig uit
zicht. Er stond een oude slaapkoets, he
lemaal met de hand gemaakt. We kwa
men nog door andere zalen o.a. Toonka-
mer, Ridderzaal, studeervertrek, eet
kamer en keuken. We zagen er oude
harnassen, meubelen en schilderijen.
Vandaar zouden we naar Soest gaan om
er te zwemmen. We kwamen langs het
paleis „Soestdijk" dat schilderachtig
tussen de groene bomen lag. In Soest
was het heerlijk water en we zwommen
er fijn. Na een poosje gezwommen te
hebben riep Meester ons. We kleedden
ons aan en stapten in de bus. Nu ging 't
naar Amersfoort, waar we die nacht
zouden slapen. We reden door mooie la
nen. En daar gingen we het hek al bin
nen. De vader van de Jeugdherberg ver
welkomde ons. Het was een leuke Jeugd
herberg. Het was dan ook een van de
mooiste van het land. De omgeving was
er prachtig, fta het eten hadden we cor-
vé, want we moesten de afwas van de
Jeugdherberg doen. Toen we klaar wa
ren gingen we nog even naar buiten,
drongen thee en deden nog even spe-
letjes onder leiding van de Jeugdher-
bergvader en gingen naar bed.
's Morgens stapten we in de bus om
de Veluwe op te gaan. We kwamen door
verschillende plaatsen en door de Gel
derse Vallei. In Barneveld zagen we het
standbeeld van Jan van Schaffelaar.
Dat vonden we allemaal erg interes
sant. We kwamen ook door Wagenin-
gen waar Hotel „De Wereld" staat,
waar de Duitsers 2:ich hebben overgege
ven. We kwamen langs veel kersen
boomgaarden, waar vogelverschrikkers
in hingen. Het was een aardig gezicht.
Het was een mooie streek waar we langs
reden. De chauffeur liet ons ook de Rijn
zien. We leden verder over de Grebbe-
berg, waar in 1940 veel mensen zijn ge
sneuveld. Daar zagen we de auto van
Swama. Daarna reden we naar het Ou
wehands Dierenpark. Daar hebben we
laat is!
Het leek haar of ze uren gewacht ha^
toen Duke eindelijk terugkwam, hoewel
er nauwelijks een half uur voorbij was
gegaan. Allan en Dallas waren bij hem
en een oude dokter met een rimpelig ge
zicht en een vriendelijke stem. Hij on
derzocht Ruth nauwkeurig en daarna
legden ze haar voorzichtig op een deur,
die Duke van de scharnieren losgemaakt
had en waarop ze eerst een matras ge
legd hadden. Zo droegen ze haar in de
truck van Duke en reden langzaam naar
Dallas' huis. Daar werd ze naar boven
gedragen en op haar bed gelegd. Dallas
had bij dit alles geen woord gesproken.
Zijn gezicht was wit en strak.
Ma Asn verscheen en ging naar de
ziekenkamer. Zij had een rijpe ervaring
in de verpleging van zieken en gewon
den. De oude dokter liet allen weggaan,
behalve Dallas. In de bovengang liep Al
lan op en neer met saamgeknepen lip
pen.
Coralie zat boven aan de trap met
haar gezicht in haar handen verborgen.
Ze kon het rillen van haar lichaam niet
beheersen. Duke legde zijn hand op haar
schouder.
Je moet nu de moed niet opgeven,
zei hij. Je bent zo flink geweest.
Ze wendde haai gezicht naar de
muur. Ze was niet flink geweest, haar
hele leven was ze zelfzuchtig geweest
en blind voor alles behalve haar eigen
wensen en belangen en nu was het
misschien te laat!
ons brood opgegeten. Daarna kocht
Meester kaartjes en mochten we het
park in gaan. Er was ook een olifant..
Die olijke olifant!
Die blies een van de meisjes in haar ge
zicht. Verderop was ook een jong leeuw
tje, dat geen moeder meer had. Het werd
door een hond gevoed. In het park was
een aquarium met vissen. We vonden 't
erg mooi. Er waren verder nog beren,
die op konden zitten En een grote vijver
met pelikanen, zwanen, eenden en blau
we reigers. De apen vonden we ook erg
leuk. Verschillende jongens hadden voer
gekocht om aan de beesten te geven.
Dan was het vaak een gevecht, wie 't
grootste stuk zou krijgen.
Nadat we de dierentuin gezien had
den mochten we nog even in de speel
tuin spelen. Maar om 2 uur moesten we
weer in de bus zijn. Toen we er allemaal
waren gingen we weg. Op weg naar
Doorn reden we door een plaatsje, dat
versierd was met oranje en vlaggen.
Want de Koningin zou er langs komen.
In Doorn gingen we zwemmen. Er was
een prachtig zwembad met glijbanen en
duikplanken. Maar zoetjes aan was het
tijd geworden om weg te gaan. We
moesten toch ook op tijd in de Jeugd
herberg te Bunnik aan de Kromme Rijn
zijn. We v/erden door de Vader verwel
komd. Nadat we daar gegeten hadden
moesten we het corvé doen. Na het cor-
vé mochten we nog even buiten spelen
en gingen we met Meester en Mevrouw
naar Bunnik wandelen.
Nadat we Bunnik doorgewandeld
hadden, gingen we weer naar de Jeugd
herberg. Toen we thee gedronken had
den deden we nog wat spelletjes. En
daarna gingen we naar bed. We hadden
een fijne dag achter de rug.
Op de Dom.
De volgende morgen gingen we weer
vroeg weg. We zouden naar Utrecht
gaan en daar de Dom beklimmen. We
reden naar Utrecht en zagen de Dom al
van verre boven de huizen uitsteken.
Toen we aankwamen stopten we op het
„Mariaplem" en liepen naar de Dom.
Meester kocht kaartjes en we konden I
met de gids meegaan. We liepen een I
aantal trappen op en kwamen in de
„Ridderzaal". Daar vergadert de ge
meenteraad van Utrecht nog wel eens.
We beklommen daarna nog een paar
wenteltra open en kwamen op de klok-
kenzolder. Daar waren reuze grote klok
ken, één er van woog 8000 kg. Al die
klokken die daar hingen wogen samen
26000 kg. We gingen nog hoger en kwa
men bij het carillonspel. Toen we er I
aankwamen, begon het juist te spelen. I
Dat was een prachtig gehoor. Je kon I
zien hoe kleine hamertjes die tegen de I
klokken tikten, de muziek voortbrach- I
ten. Nadat we nog een aantal trappen
hadden beklommen waren we op de
hoogste trans. We hadden in totaal 462
treden beklommen en we waren 100 m.
hoog. Daar hadden we eeh schitterend
uitzicht. Doordat het helder weer was,
konden we zelfs de Loosdrechtse plas
sen zien. We gingen, nadat we uitgeke
ken waren, weer naar beneden. Daarna
gingen we naar het „Manaplein". We
stapten in en vertrokken. We kwamen
langs de Vecht waar veel oude buiten
plaatsen langs stonden. We kwamen
door Maarsen en Breukelen. Daarna re
den we in de richting Aalsmeer. Langs
de Veiling en vervolgens naar Schiphol.
Op Schiphol gekomen voegde zich een
gids bij ons. Die vertelde van de vlieg
tuigen. Het was een aardig gezicht die
vliegtuigen te zien dalen en opstijgen.
We zagen vliegtuigen, o.a. Dakota's en
Constellations. Toen we rondgeleid wa- I
ren gingen we weer met de bus naar
Velsen.
We reden door Velsen naar het zwem
bad „Velserend". Nadat we daar heer
lijk gezwommen hadden, vertrokken we
naar Den Helder. Toen we een stuk ge
reden hadden gingen we met de Velser-
pont over. Door Kennemerland, door
Schoorl naar Den Helder.
De „Voorwaarts" zou ons naar huis
brengen. Om kwart over 7 vertrokken
we uit Den Helder. En na een poosje za
gen we ons „Gouden Boltje" al liggen.
We voeren snel en waren weldra in Ou-
deschild. Daar stapten we in de bus en
reden naar Den Buig.
We hadden een heel leuk schoolreisje
gehad.
JENNY BAKKER en
MARTIENTJE FEHRMANN.
Ma Ash kwam de slaapkamer uit en
Coralie sprong op. Allan en zij keken de
oude vrouw met angst in hun ogen aan.
Ma Ash schudde haar hoofd. Ik kan nog
niet veel zeggen, zei ze. Misschien her
senschudding, maar de dokter hoopt van
niet.
O!
Coralie wankelde en ma Ash sloeg
haar armen om haar heen. Kom, kind
je, niet bang zijn. Je moeder heeft alles
veur. Ze is gezond en sterk en jong.
Coralie rilde. Voor ma Ash kon Ruth
wel jong schijnen. Maar ze was vier en
veertig en sterk was ze nooit geweest.
Kan ik helemaal niets doen,
vroeg ze.
Ma Ash dacht even na.
Jawel, zei ze. Ge kunt de keuken
kachel aanmaken en veel water opzet
ten en danmaak sterke koffie. Die
kan te pas komen. Want we zullen van
nacht wel niet naar bed kunnen.
Het werd de langste nacht, die Coralie
ooit doorleefd had. Soms leek het haar
een vreselijke droom, waaruit ze. straks
ontwaken zou en dan de vrolijke lach
van haar moeder zou horen. Maar de
droom nam geen einde en Ruth lag als
een dode achter die gesloten deur, bo
ven.
Mensen kwamen en gingen. In die
nacht leerde Coralie wat het gesmade
woord „buurschap" betekende.
(Wordt vervolgd.)
