De Texeise pioniers in Nieuw Zeeland
IVOROL Geeft aan Uw tanden nieuwe Glans
e moeilijke keus
„P. Keesom wou een huis hebben'
Hoe Jantje Kruizemunt een erfenis kreeg
HOEST
n
Het licht dat verdween
I ILMNIEUWS
Een Nederlandse
verzetsfilm
Jeugdrubriek
PRACTISCHE ENSEMBLES
Hamilton 8 Oct. 1950
Ik zal er maar een vervolg van maken
De laatste keer dat ik schreef was dat
Cor van Sijp in de buurt zou komen.
Nou Cor kwam toch nog vlugger dan
ik dacht. Ik had hier een plaats voor
hem, maar op 't laatste moment zagen
de mensen er vanaf. De plaats waar hij
komen kon was bij z.g. sjermelkers. On
der sjermilking wordt verstaan, op deel
melken. In de meeste gevallen is het zo:
de inventaris en alles is van de baas,
maar de knecht heeft al het werk en is
in zeker opzicht eigen baas. En hij ont
vangt 39 pet van de opbrengst. Per man
wordt ongeveer 50 koeien gerekend en
dan hebben ze 8 of 10 pond in de week,
deze molk er 80, maar dan hielp zijn
vrouw. Dat ging blijkbaar eerst niet erg
gezegend, ze wildon er toen een man bij
hebben, maar die moesten ze zelf beta
len, afijn, ze zagen er weer vanaf. Cor
had weer wat ruzie met zijn baas en had
gezegd, nou ik ben hier van de week
voor het laatst. Ik zou toen nog een ad
vertentie in de krant zetten maar zover
kwam het niet. Cor had zijn week er op
zitten en dacht werk of geen werk, ik
vertrek. Dat was een hele onderneming.
Hij startte 's middags om 5 uur per taxi
naar het station. Dat was wei vroeg ge
noeg, de trein zou vertrekken om 8 uur
maar ging om half tien. Tijd van aan
komst in Hamilton 3 uur 's morgens dat
werd 6 uur. Het treinverkeer is nog niet
geweldig. Hier staat egenover dat het
een betrekkelijk groot land is met een
kleine bevolking En de blanken wonen
hier met veel langer dan 100 jaar. De
oudste stad van New-Zeeland is 100 jaar
oud. Veel mensen die je spreekt, zijn niet
hier geboren of hun ouders komen van
een ander land. Als je dan ziet de we
gen, spoorwegen en ontginningen is het
geen wonder, dat alles nog geen honderd
procent is. Afijn, ik lag nog lekker te
bed toen er een taxi verscheen. Ramme
len aan de deur, ik denk, dat weet ik
niet. Afijn de deur open en daar staat
Cor. „Nou daar was ik dan" zei hij. „Ik
was het zat, dus we moeten maar zien".
Ik wist er eerst eigelijk geen weg mee,
maar de baas zei, jullie gaan maar naar
de stad, naar het arbeidskantoor, daar is
wel wat. En daar was wat. Een nurse-
riebedrijf. iets waar ze jonge bomen en
struiken en bloemen telen. Ik moest
maar terug komen als Cor geslaagd was,
dus ik ben met hem mee gegaan om te
zien wat het was. Die baas kwam ons
met de auto halen (het is 15 mijl van
Hamilton) ik kon dus meteen nog eens
wat zien. We passeerden een vliegveld
waar 200 vliegtuigen stonden, allemaal
nog van de oorlog. Een smid had dat he
le geval gekocht voor 10 000 pond. Het
zijn alle één of twee motorige vliegtui
gen en hij moet ze slopen. Verder was
het daar heuvelachtig, een mooie streek.
NCor is vandaag nog hier geweest en hij
heeft het reusachtig naar zijn zin. Hij is
er nu een week of vier. Later kwam er
een andere liefhebber voor Hamilton.
Dit was P. Keesom, die zat in Palmer-
ston North. Die vond het daar wel leuk
maar wou een huis hebben. Dat gaat
voor iemand die bij de boer werkt nog
wel, voor anderen is het een puzzle. Ik
heb de advertentie van hem doorgege
ven, maar hij heeft er maar één brief
op gehad. Piet zat nog even verder als
Cor, maar die had al balen tabak van
die treinreis, en kwam maar per vlieg
tuig. De trein moest hij 12 uur inzitten,
dit duurde 1 uur. Hier was geen plaats
om te bivakkeren (de vrouw was naar
het hospitaal geweest en haar ouders
waren er om het huishouden te doen)
dus heb ik maar bij andere Hollanders
gevraagd, nou dat kon direct. Dat waren
Mr en Mrs Kik, twee Zeeuwen, pas ge
trouwd en waar ik iedere week kwam.
Inmiddels had Cor nog weer andere
adressen gekregen voor Keesom. Donker
verscheen. Zondags met het autootje en
we zijn er met zijn allen op aan geweest.
Hendrik zei toen wel je kunt niet bui
ten een auto, maar makkelijk is het.
Piet heeft er de Maandag en Dinsdag ook
r.og aan besteed, maar het slot is toch
dat hij dicht bij Cor in de buurt zit en
met op het adres van de advertentie.
Dat adres was trouwens wel goed, maar
het huis stond 5 mijl van de garage. Dat
is voor een New Zeelander geen be
zwaar, die hebben zo wat allemaal een
auto, maar 't was Piet te ver. Maar nu
zijn die buren, waar Piet die dag of wat
gelogeerd heeft, ook verhuisd. Dat is
voor mij niet zo leuk. Ik ging daar iede
re Zaterdagavond heen met een zak
groenten. Ik kon ze makkelijker op de
fiets meenemen, als dat zij moesten lo
pen. Maar die hadden al een paar keer
ruzie gehad en op slot ook net als Cor:
nou we gaan! Er werkten daar twee
Hollanders, allebei nog niet lang ge
trouwd. Ze verdienden daar 9 pond per
week, onder voorwaarde dat iedere mor
gen één van de dames moest helpen de
melkmachine schoon te maken. De baas
of eigenlijk basin vond uit, dat het loon
verlaagd moest worden tot op 7 pond
per week, met ingang van Donderdag
en hun zeiden toen maar: nou dan ver
trekken we Donderdag. Voor de één was
het nog lang genoeg, die heeft plaats bij
Cambridge, dat is 4 mijl van hier, die
kan ik dus nog wel eens bezoeken. De
ander kwam slechter uit. Die heeft geen
plaats. Hij zelf is bij Gerrit Drant, een
Drentenaar gelogeerd. Dat is niet ver
van Hamilton en hij kan bovendien zijn
motor gebruiken als hij ergens op aan
wil. Zijn vrouw is een eind weggebracht
minstens 50 mijl, ook weer bij Hollan
ders. Ook al weer mensen die met de
Sibajak gekomen zijn en die ik gespro
ken heb toen ze bij Cambridge woonden
Die zijn dus inmiddels ook weer ver
huisd en als ze wat beters kunnen vin
den gaan ze weer! De behuizing is hier
Nadruk verboden.
door G. T!h. ROTMAN-
>»aar meneer Kruizemunt in zijn
ïemspakje niet naar de stad te-
.on, overnachtten ze in een tempel
tje, waarop de piloot de andere -dag in
de stad een tweedehands burgerpakje
het zoveelste voor zijn ongelukkige
reisgenoot kocht. Met spoed werd de
'-ö's jiu -voortgezet; en toen de zon ten
«ede male opging, zweefden ze al bo-
i Bangkok, waar re de prachtige hin-
nnese pagoden beneden zich zagen.
96. De piloot landde er om benzine in
te nemen en ze bezichtigden meteen de
stad en omstreken. Kolossale boeddha
beelden vertoonden zich op verschillen
de plaatsen, vaak temidden van eeu
wenoude, verwaarloosde tempelruïnes.
„Zo zit onze kleermaker ook altijd!"
zei Jantje, maar vader legde uit, dat dit
„de houding der overpeinzing was.
in veel gevf iatig. Nou de meubels
hebbens de Kiks bij de beuren opgesla
gen en de hond heb ik zolang in bewa
ring. Allemaal wat dus. Nou ik stop,
want Hendrik zou ook schrijven.
Tot een volgende keer maar weer, Dirk.
WAARHEID IN DE RECLAME.
De heer G. Bakker heeft op de cursus
„Spreken in het openbaar" een zeer in
teressante speech afgestoken over het
onderwerp „Reclame". De reclame is al
heel oud. Men heefl ontdekt, dat in
Pompei reeds reclame gemaakt werd,
dus al minstens 2000 jaar geleden. In
de middeleeuwen was het uithangbord
een bekende vorm van reclame. Daar
waren zeer geestige vondsten bij! Men
rijmde, dat het een lieve lust was. In de
vorige eeuw is de reclame op groot
scheepse wijze door een Amerikaan aan
gepakt. Hij was de grondlegger van de
moderne reclame.
Alleen de waarheid in de reclame zal
de reclame doen gedijen, aldus merkte
spreker terecht op. Humor in de recla
me is o zo gevaarlijk, alleen de fijne
humor doet het en spreker noemde een
voorbeeld van zeer recente datum. (Wij
overwegen een attractie „De beste ad
vertentie van de maand", welke wij bv.
gratis zouden willen herplaatsen.
Red.). Reclame wordt op velerlei wijze
gevoerd: door annonces in de kranten,
door etalages, in de bios, door folders,
aanplakbiljetten, geluidswagens, vlieg
tuigen, radio. De reclame is een wereld
macht van betekenis geworden.
(Ingezonden mededeling).
Rode Hoestpoeders via Mijnharde
Welk licht?
Het licht aan de school van Zuid-Eier-
land, dat sedert "35 gestraald heeft en de
hoek verlicht op het duistere inter
mezzo van winter 1944 na toen wel
alle licht geblust scheen.
Het licht aan die school heeft een ge
schiedenis. In "34 toen de TESO nog
geen busdiensten naar alle hoeken van
ons eiland organiseerde toen we dus
alleen (soms heel moeizaam) naar Den
Burg konden trappen, als daar 't een of
ander bijzonders was te doen, en we
derhalve waren aangewezen op ons ei
gen buurtje, toen werden er in de Zuid-
Eierlandse school cursussen georgani
seerd. Cursussen in houtbewerking voor
de jongeren. Verbandcursussen voor de
ouderen én jongeren. Maar ook boekbe
sprekingen werden gehouden, reisver
slagen gedaan (wie van de Zuid-Eierlan-
ders herinneren zich niet het verslag
van pastoor Boonekamp over zijn fiets
tocht naar Rome met een groep werk
lozen?). Ook werd verteld hoe een krant
tot stand kwam, over kamerplantenver
zorging, enz., enz. Het aardige van die
cursussen was dat iedereen er aan mee
werkte, pastoor, dominee, meester en
collega's, dokter. Zullen we ooit de cur
sus van dr. Westerhuis over welspre
kendheid vergeten, Eierlanders? Nóg
worden de verhalen met genoegen opge
haald.
En dat alles verlichtte in maanloze
nachten de lamp, bij aan- en uitgang van
de cursusavonden, de lamp, die daar
voor extra was aangebracht en waar
voor we dankbaar waren en ook enigs
zins trots.
Nu zijn de cursussen gestaakt. Na de
oorlog zijn ze oog wel weer herleefd,
maar naarmate de autobusdiensten zich
uitbreidden werden ze overbodig: men
ging naar Den Burg: je wil tenslotte ook
wel eens helemaal „uit" zijn!
En de lamp werd een hindernis: nu
de Postweg zowat de beste weg van ons
eiland was geworden en het verkeer
verlegd van hoofdweg naar Postweg-
Waalenburg, nu hadden de automobilis
ten last van de lamp, vooral sinds hij
zonder kap straalde. En vandaag kwam
er een paal en een flinke booglamp: het
oude licht verdween. Sic transit gloria
mundi.
;\y^/
Dit weekeinde dxaait in de Bioscoop
de Nederlandse verzetsfilm „LO-LKP".
Willem Visser, metaal-bewerker, ver
laat zijn gezin om onder te duiken, als
hij voor arbeid in Duitsland wordt opge-
ïoepen. En op de boerderij van Harmsen
waar hij Amerikaanse piloten aantreft
zowel als Joodse landgenoten, is hij in
een centrum terechtgekomen van het
verzet, waaraan hij spoedig deel gaat
nemen. Eenmaal in het verzet, is er geen
„terug" mogelijk. Bij een overval wordt
hij zwaargewond gevangen genomen.
Uit het ziekenhuis bevrijd, zien wij hem
terug bij een bonkaartenkraak. In een
val gelokt, wordt hij opnieuw gearres
teerd. Een nieuwe bevrijdingspoging
mislukt, dan: transport naar Vught,
waar hij, het kanonnengedaver der na
derende geallieerden in de oren, zijn
einde vindt bij de fusillades van Sep
tember '44. Het einde van zovelen.
Deze film is gemaakt door Max de
Haas in opdracht van de Landelijke Or
ganisatie en de Landelijke Knokploegen
teneinde op grond van historisch be
trouwbare gegevens een beeld te ont
werpen van enkele belangrijke vormen
van het verzet tegen de Duitse onder
drukkers. „L.O.-L.K.P." is een recon
structie van ware gebeurtenissen. De
tragische overval op de Amsterdamse
gevangenis aan de Weteringschans werd
o.a. uitgevoerd, zoals de film het voor
stelt.
„Het Parool" schreef: Een voortreffe
lijke Nederlandse filmDeze en der
gelijke scènes zijn adembenemend en
stijgen ver uit boven de goedkope knok
partijen die men gemeenlijk in de bio
scopen te aanschouwen krijgt.
„Het Vrije Volk": Een waardige bij
drage tot de geschiedschrijving van de
Nederlandse verzetsbeweging.
„Trouw". Deze historisch betrouw
bare film maakt zich noch aan romanti
sering noch aan ver doorgevoerd realis
me schuldig, een film die juist door haar
sobere opzet een diepe indruk op de
toeschouwer achterlaat. Ongetwijfeld de
beste verzetsfilm die tot nu in ons land
werd uitgebracht.
Neerlands Nieuws.
Uitbreiding van Amsterdam-West.
Afscheidsbezoek van Paul Hoffman.
Overdracht aan Nederland en België
van Ned. Gloster Meteor straaljagers op
Schiphol. Adelijk huwelijk op het
kasteel te Haarzuilens. De sensatione
le voetbalwedstrijd Zwitserland-Neder
land (7-5) te Bazel.
Nr. 39.
nely V
Nely heeft Woens
dag 1 Nov. jl. haar
elfde verjaardag ge
vierd. Zij woont in
de Weverstraat nr.
60, te Den Burg.
Je houdt veel van
zwemmen en gym
nastiek, schrijf je.
Wel, dan kun je
net gehele jaar aan
sport doen, want
zomers kun je fijn
in het water spar
telen en als je lid bent van de gym. kun
je het hele jaar door de edele turnsport
beoefend. Je vertelt dat je je moeder
vaak helpt. Prachtig, vroeg geleerd, oud
gedaan!
Nr. 40.
GERDA DEKKER.
Gerda heeft Don
derdag haar 12de ver-,
jaardag gevierd. Zij
woont Kogerstraat nr.
19A
,.Ik vind het fijn,
dat het weer winter
wordt", schrijft ze. Ja,
Gerda. als je een lief
hebster van schaatsen
rijden bent is dat te
begrijpen! Er zijn op
Texel heel wat lief
hebbers van de ijs-
sport en die hopen allemaal even vurig,
dat er zo spoedig mogelijk een echte ijs
baan komt. Je hebt zeker wel gelezen,
dat de Elemert vergroot wordt? Zeg,
heb je schaatsen gekregen op je ver
jaardag?
Nr. 41. MAARTJE VAN GRONINGEN»
Maartje hoopt
Maandag 6 Nov.
haar zevende ver
jaardag te vieren.
Zij woont Emma-
laan nr. 92, Den
Burg. Maartje gaat
sinds 1 September
1.1. naar school en
maakt het daarhee1
goed. Vader en moe
der vinden, dat ze
prachtig schrijft en
menen dat ze wat
dit betreft op haar
oudste zus lijkt, die.
toen Maartje op school kwam, naar de
ULO is gegaan. Die oudste zus is bijna
gelijk met Maartje jarig en zou ook nog
wel graag in de Jeugdrubriek komen,
maar ze vindt dat ze daar toch eiger
lijk een beetje te groot voor wordt.
Nu de lange winter weer bijna voor de
deur staat, brengen we onze garderobe
vast tijdig in gereedheid om de eerste
koude te kunnen opvangen. Op de achter
ons liggende shows hebben we gezien,
iat de komende mode practisch en goed
draagbaar is voor elke vrouw, ook voor
de Nederlandse. Vooral een groot aantal
twee- of driedelige toiletjes trok de aan
dacht Meestal waren deze ensembles
deux-pièces. doch we zagen ool| over-
gooiers met blouses en büttessende
bolero's.
Wat de kleuren betreft, viel ons op dat
er veel toiletjes in bruin of blauw werden
getoond, terwijl ook groen in allerlei
nuances tot de geliefde kleuren behoort.
De beide afgebeelde toiletjes zijn Drac-
tische voorbeelden van de komende mode.
K 5341 ƒ19 Dit leuke Engelse pakje be
staat uit een overgooier van origineel
model, waarover een hoogsluitend bole-
rotje wordt gedragen De overgooier heeft middenachter een rij knopen
als garnering en leuke, uitstaande zakken, die rond lopen en tot over
de zijnaden vallen De bolero is zeer simpel van model Benodigd voor
voor 88 cm. bovenwijdte ca. 3.25 m stof van 140 cm breedte.
K 5342/19 Dit model kan als mantelpakje en ook als deux-pièces wor
den gedragen. Van onder de voor- en rugpassen en in de taille is
ruimte vprwerkt Benodigd voor 106 cm bovenwijdte ca. 2.25 m. stof
van 140 cm. breedte
De kninoatronen v^n deze modellen zijn d 10.95 uitsluitend per
oostwissel te bestellen bij de „Bella Patronen Service". Kromme
Nieuwe Gracht 66 Utrecht
K 5341 '10 i« verkruebapr ip de bovenwijdten van 88, 94 en 100 cm.,
en K 5342 19 in 100 106 en 112 cm
.V patronen zjjn overgenomen uit „Bella", Het Nieuwe Modeblad.
roo 706/7.
FEUILLETON
/2.) Later zeiden ze tegen Hugh, dat
/-een spoor meenden te hebben gevon
den, maar dat hij hun tijd moest geven,
want dat ze allicht zouden moeten
wachten tot de vinder de broche of de
juwelen, die er in zaten, te koop bood.
Mrs. Clare was er helemaal niet boos
over.
moet er geen verdriet over heb-
jind, zei ze tegen Jill, toen die haar
tranen het geval vertelde. Ieder-
yerkomt wel eens iets naars. Maar
oof, dat het geluk ons nog niet in
(ek laat. Je zult zien, dat de bro-
jrugkomt.
[he of niet, veel geluk had de hele
-je Jill nog niet gebracht. De vori-
md was er een scène met Monti c
•'"chter gehumeurd
ouwde de zaak
udoving min of
»g was. Waarom
n? Waarom ging
unge manier? Hugh
-ifde dus niet geheim
en ook niet te wachten
lontie had Jill half dol
>iet zijn hatelijke vragen en
tenslotte ruzie gekregen en
•en kwaad van elkaar gegaan.
Jeks..)ntmantel was veilig cp Hugh's
V^^even Ze had dat gedaan gekre-
k te zeggen, dat zij er thuis geen
'aas voor nad in deze tijd, nu
de motten vlogen. Bovendien achtte ze
hem niet veilig in haar flat, waar de
hele dag niemand was.
Overigens bleef de toestand moeilijk
voor haar. Als ze alleen was, dacht ze
veel aan Hugh aan zijn vreemde,
knappe gezicht, aan de droefheid in zijn
ogen, aan de harde dingen, die hij zeg
gen kon en aan de lieve dingen, die hij
zeggen kon. Die gedachten maakten
haar soms geheel in de war.
En madame bleef maar vragen naar
het huwelijk. Wanneer het zou plaats
hebben en hoe, enz. enz.
Freda vroeg niets maar sloeg Jill ga
de En de manier waarop zij keek, was
beangstigend. Want Jill begreep maar al
te goed wat er in haar omging en dat
ze de een of andere dag zou uitbarsten.
Och, dacht Jill. Mensen als ik
moesten nooit beginnen met zulk een
comedie. Ik kan niet liegen en ik werk
me er maar steeds dieper in.
Dr. Evans bezocht mrs. Clare.
Eerst had zij er niet veel voor gevoeld.
Waarom moeten we dit nu weer
proberen? had ze gezegd. Het helpt im
mers toch niet. We hebben al zoveel
geprobeerd.
Maar Jill had haar overgehaald. Doet
u het maar voor Hugh, als u zelf geen
vertrouwen hebt. Hij heeft nu weer
nieuwe hoop. Doet u 't maar voor hem.
Och, kind, die nieuwe hoop zal
weer teleurgesteld worden. Ik ben al
te dicht bij het einde gekomen. Ik ik
weet zelfs niet of ik het wel prettig
zou ivinden, weer beter te worden. Ik
heb mij zo volkomen verzoend met mijn
lot.
Dat is iets, dat u eenvoudig niet
moogt zeggen
Het is de waaineid, kind. Ik ben
zo moe geworden van dit alles.
Jill keek haar ernstig aan. Als er één
kans is op duizend, dat dr. Evans u be
ter maakt, dan moet u die kans aangrij
pen. Het is niet meer dan uw plicht dat
te doen.
Terwille van jullie, zei mrs. Clare.
Ja, natuurlijk, eerst ter wille van
uzelf. Maar ook terwille van ons.
Zodat ik met Hugh zou kunnen
dansen op jullie oruiloft?
Al was het alleen maar daarom.
Denkt u eens in hoe gelukkig hij zou
zijn.
Zij deed haar best en ze deed het met
hart en ziel. Zou Hugh dat begrijpen?
Zou hij begrijpen, dat het niet gemakke
lijk was voor haar?
Mrs. Clare keek glimlachend naar
haar op. Je hebt gelijk, Jill, zei ze. Je
bent een lief kind en ik ben trots, dat
Hugh jou tot vrouw krijgt. Ik ik
zal mijn best doen, al heb ik het ver
trouwen niet, of.... nog niet.
Ze streek Jill's hand. Ik heb zoveel
pijn geleden in mijn leven, kind, dat ik
eigenlijk niet beter weet. Daarom is het
moeilijk voor mij, weer te gaan denken
aan beterschap.
Jill wachtte met Hugh in de zitkamer
op de uitslag van dr. Evans' diagnose.
Dr. Evans was een stille, ernstige man,
lang en mager. Hij had op het continent
gestudeerd en zoals hij aan Jill's va
der verteld had was vaak in botsing
gekomen met de officiële medische op
vattingen. Dat was de oorzaak geweest,
dat hij zich in een plattelandspraktijk
had teruggetrokken, waar hij veel vrije
tijd had om zich aan zijn eigen studies
te wijden.
Terwijl hij bij mrs. Clare was, liep
Hugh zenuwachtig ?n de zitkamer op en
neer.
Je moet je niet overstuur maken,
Hugh, zei Jill. Blijf kalm. Ik heb het
grootste vertrouwen in hem.
Ik heb ook vertrouwen. Maar ik
ben alleen bang, dat een nieuwe behan
deling haar weer nieuwe pijn zal geven.
Ze heeft al zoveel geleden.
Maar zelfs als ze nu nog pijn moest
lijden en dat bracht haar beterschap
dan zouden we bijna gelukkig moeten
zjip om die pijn al klinkt het mis-
scnien wreed.
Och, Jill we hebben al zo vaak
vergeefs gehoopt op beterschap.
Hij bleef staan, maakte een wanhopig
gebaar met zijn banden en liep naar het
buffet, waar hij zich een glas whisky
inschonk.
Je moet me wel een ellendeling
vinden, zei hij.
Waarom?
Omdat ik doe en spreek als een
zwakkeling.
Ik ben blij, dat ik hier ben om jou
en je moeder wat steun en hoop te ge
ven.
Hij steunde nu inderdaad op haar.
Misschien wist hij het zelf niet, maar
hij steunde op haar en zij voelde het en
een wonderlijke dankbaarheid kwam in
haar hart. Weer kwam een vaag ver
langen in haar op om haar armen om
zijn hals te slaan en hem te kussen en
te troosten. Zijn gezicht was zo aandoen
lijk angstig en treurig.
De spanning brak, doordat zij de deur
van mrs. Clare's Kamer hoorden open
gaan.
Hugh was in een oogwenk bij de deur
en deed die open. Dr. Evans kwam bin
nen. Hugh's gezicht was bleek en strak.
En vroeg hij scherp.
Jill ging naar de deur. Ze had het
gevoel, dat Hugh beter en meer open
zou kunnen spreken als hij alleen met
de dokter was. Maar toen ze haar hand
op de knop legde, riep hij: Blijf hier,
Jill.
Hij had haar nog nodig. Dat was een
heerlijk gevoel. Zij bloosde van blijd
schap en kwam naar hem terug.
Dr. Evans zei: De ruggegraat is gelae-
aeerd bij de val, die zij gedaan heeft en
de beschadiging is er in de loop van de
tijd niet beter op geworden.
Zoudt u iets kunnen doen?
Ik geloof het wel. Ik acht de toe
stand niet hopeloos.
Hugh kon geen woord uitbrengen.
Hij had al zijn kracht nodig om zich te
beheersen.
(Wordt vervolgd).
