JOBOTONff
Medinos Chlorophyl
Naast Medinos „wit" nu ook
MEDINOS
P
MARTIEN BAKKER
Het wapen van Breeck
GRAF.
MONUMENTEN
dubbel actieve Chlorophyl
tandcream
,Aed'nos" <"b-53?.
f yz 7
Dirk de Vries
(Nieuw Zeeland) vervolgt
ziju brief
Het Jeugdverhaal „De avonturen van Bim en Bam"
Geheel automatisch:
IX uur muziek met 10 normale-of
5 uur muziek met 12 langspeelplaten
Oe mooiste weergave van
Uw gramofoonplaten
Eenvoudig en
bedrijfszeker
Geen platenslijtage
Uw eigen hulsorkest met de
Verkoop van deze gramofoons en
gramofoonplaten
RADIO en ELECTRA
Voor een goed boek naar
Boekhandel Parkstraat
Wilt u gedurende het
komende winterseizoe11
PRIMA DANSEN
LEREN?
Schrijft u dan in voor de
cursussen gegeven door
DANSINSTITUUT
R. J. BOOM.
Dit seizoen zal ook een
speciale cursus worden
gegeven voor leerlingen
van ULO, HBS, Lyceum
enz. Lesuren in overleg
met de leerlingen, i.v.m.
huiswerk.
Inschrijving dagelijiks:
Weverstraat 44.
STOOMSTEENkOUWERU
u.W F.STOEL i Z».
LUTTIK OUDORP 25.ALKMAAR
VRAAGT CATALOOUS
Agenten: G. BAKELAAR,
Den Hoorn no. 32.
M W. KOORN,
Den Burg,
Wilhelminalaan 54.
B GIEZE,
E 117a, Eierland.
UW GEZONDHEID HEEFT VOORRANG
Is het verantwoord om zonder meer Chlorophyl
aan tandpasta toe te voegen? Deze vraag
noodzaakte de Medinos Laboratoria tot uit
gebreide wetenschappelijke onderzoekingen
voordat Medinos dubbel-actieve Chlorophyl
tandcream verkocht mocht worden.
AANGENAAM VAN SMAAK
Dank zij deze proefnemingen behoudt deze
„groene" Medinos tandcream naast de zuive
rende werking van het Chlorophyl, bovendien
een prettige en aangename smaak I
DE GEHELE DAG EEN ZUIVERE ADEM
Chlorophyl houdt de lucht rein en zuiver. Door
zorgvuldige keuze van de juiste grondstoffen
heeft Medinos Chlorophyl een dubbel-actieve
werking Het overvloedige schuim dringt tot In
onbereikbare plaatsen en.blijft ook na mond-
spoelen langdurig werkzaam I U profiteert nu van
volmaakte mondverzorging, want MEDINOS
dubbel-actieve Chlorophyl tandcream
houdt de adem de gehele dag fris
bestrijdt tandbederf doeltreffend
houdt tandvlees gezond en sterk
k. -Me<«nosl
Vraag mat m*Xn r gro»e tube 85 ct
Uitsluitend verkrijgbaar bij
HH. Apothekers, drogisten,
kappersendespeciaalbranche
(Slot)
Cor had het job bij de zaagmolen aan
genomen, maar het loon was niet zo
hoog als ze eerst vertelden. Daar had ik
dus niet veel kijk op. Op de fabriek is
altijd volk tekort. Daar dus eerst maar
proberen. De eerste dag werd ik in de
melkipoederafdeling te wenk gesteld.
Deze fabriek maakt alleen boter- en
melkproducten. Het was er nogal stoffig
en bijzonder goed stond het me niet aan.
Ik vroeg dus om iets anders en werd
overgeplaatst naar de stage. Aan de
canwasher. De melk komt aan de ande
re kant van de stage aan, wordt daar ge
tipt en de le?e kannen worden in de
machines gedaan (er zijn er drie), can-
washers genaamd en ons werk is dan
om ze op te stapelen. De kannen zijn
een beetje groter dan in Holland, het
is 20 gallon oftewel 90 liter. Een kan of
bus in Holland is meen ik meestal 40 1.
Er komen iedere dag zo'n 4000 kannen
in, in totaal in het drukst van de tiid
misschien wel 6000 en het is dan hard
wenken voor de kost. Dat is iets wat de
meesten niet zo erg lijkt en het slot is
dan ook dat je altijd weer nieuwe ge
zichten krijgt te zien terwijl de oude
verdwijnen. Ik werd al gauw tot baas
gebombardeerd omdat ik al gauw de
oudste kracht was. Mijn job was stace
len en als er weer nieuwe krachten ge
noeg waren was het erg makkelijk, want
dan had ik alleen maar te zeggen waar
ze gestapeld moesten worden.
Maar er liepen verscheidene andere
dagen tussen door, dat de heren naar
de.bios waren of dat het bier erg lekker
geweest was en dan stond ik alleen
waar eigenlijk drie of toch in ieder ge
val twee man moest staan, 's Morgens
ging het meestal nog wel, dan zijn er
in de fabriek nog wel een paar over,
maar 's avonds! We werkten 's morgens
van half acht tot één en 's avonds van
half zes tot tien, dus tien uur in totaal.
Normaal werkt er zes man aan de can
washer en de meesten zijn Maori's. Het
zijn goede werkers, als ze er zin in heb
ben. Maar als ze er ook weinig zin in
hebben, wel dan zijn ze ergens! Ze zien
er echt geen kwaad in om ergens een
boekje te gaan lezen. Je vind hier veel
van die dingen, zoals de Superman,
plaatjes met een onderschrift en dat
moet dan eerst uit. En verder het bier.
Er is één Maori die na de pay day, je
krijgt je loon eens in de veertien dagen,
een paar dagen onder water is. Hij is
getrouwd en heeft drie kinderen, maar
dat geeft blijkbaar niet. Toch mag ik
die gast graag. En wat denkt u van zijn
buurman, die niet meer dan één of twee
biertjes drinkt en die een oude auto
kocht welke natuurlijk gauw de geest
gaf en toen op zijn vrije dag naar Ha
milton ging om een nieuw onderdeel te
halen? Hij ging 's morgens al vroeg heen
en werd 's avonds met een taxi thuis
gebraoht, goed in de olie en zonder on
derdeel! Hij was de volgende dag ziek
en was 's avonds weer zo ver opge
knapt dat hij naar een partij ging en de
volgende was hij weer ziek. Ik wist wat
er gebeurd was en vroeg hem, toen hij
er weer was, waar hij die paar dagen
geweest was. O, zei hij, my wife went
er ook, you no! Het viel me niet mee om
mijn gezicht in de plooi te houden en
ik geloof ook wel dat zijn vrouw er ook
een beetje ziek van geworden was. Maar
of het mee of tegen zit, ze zijn vrolijk.
Hij had later een andere auto en die
was van verschillend makelij, dat hij
dacht in de bocht een beetje af te rem
men, maar had het gaspedaal te pakken
en vloog uit de bocht! Alles kwam goed
af, er was wat verbogen, maar geen
brokken. Hij kwam zelfs op tijd nog
„Kijk eens, wat een mooie
bloemen ik geplukt heb,
Bim". „En of", zegt Bim,
„en wat ruiken ze lekker".
Ze zijn er allebei zo blij
mee, dat ze ze vol trots
aan moeder Varken laten
zien. Zij is er ook weg van,
vooral van de heerlijke
geur. En nu gaan ze nog
naar Dientje Koe, want die
staat zo eenzaam midden
in de wei, en misschien
wordt ze wel een beetje
vrolijk als ze die prachti
ge bloemen ziet. „Kijk 'es",
zeggen Bim en Bam tege
lijk, „vind je onze bloemen
niet prachtig? Ruik er
maar eens aan." Dientje
kijkt er naar met een lui
oog en hap, weg zijn de
bloemen. „Je hebt gelijk",
zegt ze, „ze waren heer
lijk. En zo zoet." Bim en
Bam zijn natuurlijk woe
dend en geloof maar niet
dat ze van plan zijn die
domme koe nog eens van
hun bloemen te laten ge
nieten.
vV-K.
Coprrlohl P 1 B Boa 6 Cop«nhog
aan de fabriek en vertelde het in geuren
en kleuren. En een naar dagen later ver
loor hij een wiel en dat was weer lol!
Maar nu is de aardigheid er toch af, de
motor deugt met meer en die kosten zijn
nogal zwaar. H;i komt nu op de fiets en
het is 10 mijl! Die twee zijn er nu al een
hele poos, maar als het erg druk wordt
gaan ze ook wel weg.
Afijn, ik heb er een best jaar gehad
en kreeg vacantie en wist niets beters
te doen dan maar te trouwen en een
huwelijksreis te maken. Het weer was
natuurlijk niet zo warm meer, dus het
strand lokte niet meer. We hebben zo
doende een trip gemaakt met The Kui-
te, New Plymouth, Foseton en Taihape
als pleisterplaatsen. Ilk was die kant
nog nooit op geweest en Hazel even
min. Het weer was vrij goed, het was
een mooie tocht. Op de bruiloft kwamen
de Texelaars nog even bij elkander: Jan
Star was er met de vrouw, Joop Star en
de vrouw, Hendrik Donker met vrouw
en dochter, de vrouw van Keesom, (Piet
had geen tijd, heeft niets met die
drukte op) en Kik met de vrouw, dat
waren altijd nog oude bekenden. Veel
mensen hadden ze van haar kant met
gevraagd omdat de financiën aan die
kant ook niet te best zijn (schoonvader
rijdt ook met een oude auto en lust ook
nog wel een potje bier), maar het was
een echt gezellige dag.
Maar nu wordt het een drukke tijd,
het is niet gemakkelijk om een huis te
krijgen en nu is het de bedoeling om er
zelf een te bouwen. We hadden gedacht
om wat in de vacantie te doen, maar de
reis duurde een week, het was nogal
een heel werk om het hout te bemachti
gen en de regen deed de rest. Na de va
cantie was er niet veel tijd over, omdat
we 's morgens en 's middags werkten,
maar nu we 's avonds op de fabriek
werken, hebben we 's middags vrij. Dat
we, dat is Hein de Korver, een Hollan
der en timmerman geweest in Holland,
maar hij werkt hier ook op de fabriek.
de duur komt er een huis, al is het
dan geen groot; het bestaat uit een keu
ken, een zit- en een slaapkamer. Maar
het is voorlopig genoeg. Ik had in Fe
bruari al een sectie gekocht, groot -/i
acre wat het meestal is, dat is 1000 m2.
De bedoeling was eerst om zoiets als
een landarbaidershuis te bouwen en de
mogelijkheid om het geld te krijgen was
er ook al ben ik toch eigenlijk nog geen
New-Zeelander, maar de timmerlui zijn
niet makkelijk te krijgen. En zo'n huis
moest in ieder geval 2500 pond kosten,
dat is f 25000. Het zag er naar uit, dat
het de eerste tijd van lenen aan elkaar
hing, dus, nu zo maar geprobeerd. Ik
zat met Juni drie jaar in New-Zeeland
en heb een auto van 275 en een sectie
van 300 pond gekocht, maar had niet
veel geld meer over. En op slot is een
leeg 'huis nog niets. Nu heb ik geld van
een bank en moet 5 pet. rente betalen
en het totaal in drie jaar aflossen,
als er tenminste geen bijzonderheden ge
beuren.
Dit huis zou 450 of 500 pond kosten.
Maar dat is dan alleen aan materiaal. Er
is dan water en licht in. Het zijn moge
lijkheden. Toch wil ik iedere mogelijke
immigrant waarschuwen, dat hier iets
te bereiken is als hij werken wil en uit
het café vandaan blijft. Dat wil niet
zeggen, dat een mens niet eens een keer
kan uitgaan, maar je ziet er velen alle
dagen onmiddellijk na het werk om een
biertje gaan en als het lijden kan, een
paar meer. En de races doen de rest!
Mijn schoonvader zit ook vol races en
•heeft ook al zoveel keer zo wat een
hoop geld verdiend, dat, als alles gelo
pen was zoals het eigenlijk zou gaan,
nou dan was hij rijk geweest.. Maar het
tegendeel is waar en zal ook wel zo
blijven, want ze blijven vast van ge
dachte dat het toch eens komt.
Ik ben ook een keer of wat naar de
races geweest en als je er wat op zet is
het echt spannend, alleen de paarden,
waar ik op zette, kwamen zowat het
laatste binnen. Voorlopig blijf ik er
maar vandaan, maar hoop ze toch later
weer te bezoeken.
Nou, ik moest nu maar eindigen en
schrijf later nog wel eens als het net als
vandaag, regent op de vrije dag, zodat ik
toch niets kan doen. Groeten aan alle
vrienden en bekenden, D. de Vries,
21-Tawhiaostreet, Te Awamutu,
Nieuw-Zeeland.
P.S. Ik heb vorige week een andere
baan gekregen en wel de tickets in de
kannen doen, dat zijn de papieren, waar
het gewicht van de melik en le of 2e
klas op staat. Dat geeft nu in ieder geval
drie makkelijke dagen in de week.
Bheumatisch# Pijnen
«lopen Uw krachten -
Maar ze vreten ook in
op üw humeur en gestel.
Laat dat toch niet zo doorgaan. Drijf die
pijnen uit! Met een bloedzuiverende Kru-
schen-kuur. Met de jaren gingen Uw le
ver, nieren en ingewanden trager wer
ken. De zes minerale zouten van Kru-
schen brengen ze weer op gang. Als dat
gebeurt, geen opeenhoping van onzui
verheden meer in het bloed. En daarme
de behoren dan ook vanzelf die pijnen
tot h^t verleden.
FEUILLETON
door T. LODEWIJK
4). In Het Wapen van Breeck had de
dag zijn vaste orde. Men kon er om ne
gen uur al een kop koffie krijgen en
soms kwam een vroege handelsreiziger
op dat uur wel eens binnen. Marinus
bediende dan in een roodgestreept jasje
en als de koffie nog niet bruin was, haal
de hii wel een bakje in de keuken.
Maar de dag begon eigenlijk pas om
kwart voor elven. Dan kwamen de stam
gasten die hier iedere morgen te vinden
waren.
De eerste was altijd meneer Gerrit
van Aikerdom. Dat „Gerrit" moest er
bij. Want er waren zoveel Akerdommen
in Breeck.
Meneer Gerrit had volstrekt niets
meer te-doen. Het beheer van zijn hui
zen liet hij over aan de makelaar Geer-
des, ook al een vaste bezoeker van Het
Wapen. En omdat meneer Gerrit niets
te doen had, stond hij op met het hanen
gekraai, wandelde in de tuin, als het
mooi weer was, of plakte en sorteerde
in zijn postzegelverzameling, ontbeet
prompt om acht uur in het zwijgend ge
zelschap van zijn dove huishoudster,
ging naar de kapper om zich te laten
scheren, het ochtendblad lezen, en dood
de zijn tijd tot het half elf had geslagen.
Dan maakte hij zijn dagelijkse ommetje,
dat onveranderlijk uitliep op Het Wapen
waar hu in het va?te hoekje naast de
schouw ging zitten. Mocht al eens een
reiziger onbewust die plaats innemen,
dan bracht Marinus hem met veel ver
toon van geheimzinnigheid aan het ver
stand, dat die plaats bezet was. En de
reiziger, niet minder denkende dan dat
een did van het Koninklijk Huis werd
verwacht, maakte z'n majesteitsschennis
haastig goed door met bekwame spoed
te verhuizen. Meneer Gerrit zou het ein
de van de wereld nabij achten wanneer
hij zijn vaste plaatsje in Het Wapen door
een ander vond ingenomen.
Prompt hierna kwam de makelaar
Geerdes binnen, een man van in de vijf
tig met rode konen en een krulsnor. Hii
groette meneer Gerrit met een opmer
king over het weer, en vertelde hem
vervolgens de nieuwtjes van het dorp.
Tijdens deze nieuwsberichten had ge
woonlijk de entree plaats van meneer
Hyzeldoorn, eigenaar van de grootste
ijzerwarenhandel in Breeck, wethouder
en ridder in de orde van Oranje Nas
sau, een bijzonderheid die al op zijn vi
sitekaartje stond vermeld.
Had het pas gegeven, hij zou zulks ook
op het bordje naast zijn deur hebben
vermeld, maar dit gemis werd enigszins
goed gemaakt door het indrukwekkende
hofleverancierswapen boven zijn deur,
al was het dan ook het wapen van Ko
ning Willem III.
Hiermede was het kringetje zo onge
veer compleet. Want heel dikwiils kwam
hier nog bij zitten meneer Hamerlink,
drukker en uitgever van „Het Nieuws
blad voor Breeck en omstreken", tevens
hoofdredacteur en administrateur van
dit orgaan, die zijn eigen nieuwtjes uit
wisselde tegen die van de heer Geer
des. En de laatste tijd kwam daar ook
regelmatig de heer Sartorius, een oud-
Indischman 'die er uitzag als een Chi
nees, de reputatie had steenrijk te ziin,
grote zwarte Braziliaanse sigaren rookte
en nooit een borreltje, maar altijd whis
key en soda dronk, met heel veel whis
key en een minimum hoeveelheid van
het borrelende vocht. Meneer Sartorius
was voor de Breeckenaren iemand uit 'n
andere wereld; de gouverneur-generaal
had bij hem gelogeerd toen er nog een
gouverneur-generaal was. Hij droeg ge
kleurde overhemden en 's zomers een
grijze panamahoed, en bewoonde een
grote witte villa even buiten het dorp.
De rest van de kring wilde niet ge-
imooneerd zijn door de rijkdom, de con
necties en de levenservaring van meneer
Sartorius en slaagde daarin door te ver
onderstellen dat hij, als zovele anderen,
wel doodarm en onbekend in Indië zou
zijn aangekomen en op wie weet welke
wijze aan zijn geld zijn gekomen. Zo
vaardden ze hem als een der hunnen, en
meneer Sartorius mocht nog zo gul zijn
met rondjes uitdelen, hij moest het als
een eer beschouwen dat de Breeckse eli
te hem goedgunstig opnam.
Korstiaan van Vueren stond tijdens
deze vaste morgenbezoeken achter zijn
tapkast en staarde in de verte, door de
ruitjes van de serre, als waren zijn ge
dachten mijlen verwijderd van wat er
in zijn gelagkamer gebeurde. Maar hij
zag en hoorde alles. En hij zag wat Ma
rinus niet zag, hij lette er op dat me
neer Sartorius z'n whisky-soda kreeg in
een verhouding van één op drie, dat me
neer Geerdes koffie verkeerd en meneer
Hamenlink drie klontjes kreeg.
Als een der heren het woord tot hem
richtte, kwam hij niet achter zijn tap
kast vandaan. Hij scheen daar vastge-
worteld. Maar Korstiaan achtte deze
plaats de beste. Enerzijds was hij er de
heer des huizes, anderzijds schiep hij
een betamelijke afstand tussen zichzelf
en zijn klanten. Je moest nooit al te fa
miliaar worden met de mensen, als het
ze niet zinde, zeiden ze niets maar ble
ven weg.
In de keuken was Marian aan het
werk. Zij deed het huishouden sinds
haar moeder gestorven was en hielp
verder in de zaak. De oude Korstiaan
zag dat niet graag. Hij hield niet van
meisjes in de zaak en al was Het Wa
pen ook een keurige zaak, er liep toch
wel eens iemand tussen door die er niet
tegen kon en wat vervelend of vrijpos
tig was. Niet dat Marian dan in de pe
narie zat, integendeel. Ze had er bui
tengewoon slag van op een vlotte ma
nier de klant duidelijk te maken dat hij
geen gekheid moest uithalen. Ze wist
met ieder om te springen. Meneer Ger
rit had al meer dan eens gezegd, dat hij
wou dat hij vijftig jaar jonger was, dan
wist hij wel wat hij deed. Maar Marian
glimlachte al haar witte tanden bloot
en trok zich van al de grappen en com
plimenten niets aan.
Zij zelf was graag in het bedrijf. Ze
zag graag mensen om zich heen, het ge
roezemoes, de bedrijvigheid, de afwisse
ling dat alles was koren op haar molen.
Elke dag bracht weer nieuwe situaties
en stelde je voor nieuwe problemen,
voor aangename en onaangename ver
rassingen.
Juist omdat ze van dit bedrijf hield,
had ze meermalen meningsverschil met
haar vader. Korstiaan was een man van
de oude stempel. Hij hield niet van ver
anderingen. Hij wilde Het Wapen hou
den zoals het was. Het zou zijn tijd nog
wel uitduren. Jaar na jaar had hij vrij
wel een monopolie gehad, al wie iets be
tekende kwam naar Het Wapen. Hij had
de mensen nooit afgezet, maar ook nooit
bijzonder veel gedaan om z'n bedrijf
aantrekkelijk te maken of het te moder
niseren. Wü je 't niet hebben dan laat je
't maar liggen, had hij altijd gezegd.
Maar Marian dacht er anders over. Ze
waarschuwde voor de toekomst. Nu was
er nog geen concurrentie. Maar die kon
komen. Er waren tal van mogelijkheden
in Breeck, vooral nu het toeristenver
keer zo enorm toenam. In de gemeente
zelf kwam ook nieuw leven. Een grote
ïjzerconstructiewerkplaats werd ge
bouwd aan het kanaal, er bestonden
plannen voor een nieuwe Nijverheids
school, kortom er waaiden allerlei ge
ruchten door het oude stadje die wezen
op nieuwe bedrijvigheid. En, zo meen
de Marian, een mens moest met z'n tijd
mee.
(Wordt vervolgd),
