Texelaars (met vacantie) naar de Riviëra
Op reis
Bim en Bam
50 Jaar Boerenleenbank
5 Dagen naar Parijs
Na mijn stukje in de .Texelaar"
meldden zioh 6 inwoners van Texel, om
aan deze tocht deel te nemen. 15 April
vertrokken wij 's middags met bestem
ming Haarlem. De reisleider had voor
een hotel gezorgd en wel vlak bij het
station. Het hotel ,,Spoorzicht" geheten
deed zijn naam eer aan, want één der
deelnemers kon zelfs vanuit zijn slaap
kamer een gedeelte van het perron
overzien- Een mooi uitzicht, maar niet
bevordelijk voor de rust.
Reeds vroeg werden we gewekt en na
een heerlijk ontbijt maakten wij ons
reisvaardig, want de bus zou ons om
half zes afhalen- De koffers werden ge
laden, alle deelnemers voorzien van een
lunchpakket- Dit was iets nieuws- Voor
iedere deelnemer zat er in: 1 pakje bo
ter, 1 lunchkaasje, 2 blikjes leveroastei,
1 blikje hamworst, 1 zakje hagelslag en
een ontbijtkoek je. Het was dus rijkelijk
voorzien.
Onderweg pikten we nog andere deel
nemers op. Overal waren ze keurig op
tijd en alles verliep gelukkig vlot- Al
spoedig bleek, dat wij een een heel aar
dig gezelschap in de bus hadden. En dat
is heel wat waard op zo'n grote tocht-
Onze tocht voerde via Den Haag, Rotter
dam, Moerdijkbrug langs Breda naar
Zundent- Hier versnoepten wij no<* wat
Hollands geld aan koffie en sinaasappe
len- Het oponthoud aan de Belgische
grens duurde maar kort. Wij reden door
vlak terrein met hier en daar bos. De
huizenbouw is al geheel anders dan voor
de oorlog. Overal zagen we reeds prach
tige villa's en niet zo zeer meer die hoge
smalle huizen met de blinde zijmuren-
Bij Antwerpen hadden we een goed ge
zicht op de havenwerken. Maar verder
ging de tocht naar Brussel- Op de Grote
Markt werd de bus neer gezet en kregen
we een uur om te winkelen- Al spoedig
vormden zich groepjes, die allen een
kant heen gingen- Er is veel te zien in
deze mooie stad.
De tocht ging verder door een Gedeelte
van Brussel en we kregen zodoende een
algemene indruk van deze prachtige stad.
Van Brussel ging de tocht via Mons
(Bergen), Maubeuge. Vervins naar Reims.
In Reims werd natuurlijk halt gehouden
bij de beroemde kathedraal- Wat een ge
weldig bouwwerk! Ik denk wel, dat het
bij verschillende deelnemers een grote
indruk heeft achtergelaten.
Het noorden van Frankrijk is tamelijk
vlak- Tooh vond ik dit Noord-Westelijk
deel van Frankrijk nog netter dan het
Oostelijk deel boven Nancy- Ook zagen
we m 't Noord-Westelijk deel veel meer
moderne landbouwwerktuigen dan in
het Oosten- Toch geeft Frankrijk een ar
melijke indruk. Dikwijls zagen we vrou
wen op het land werken. Kinderen wa
ren er niet veel. Meestal zaten ze dan
vlak bij het huis- De chauffeur behoefde
niet bang te zijn, dat ze over dr> weg
vlieden, want dat ziet men in Frankrijk
niet. Het is heel wat gemakkelijker rij
den-
Om 6 uur bereikten we Chalons sur
Marne- Op onze kamers konden we ons
lekker verfrissen- De maaltijd liet zich
goed smaken. Sommige deelnemers gin
gen vroeg naar bed en anderen maakten
nog een wandeling. Maar bijna allemaal
gingen ze vroeg in de „koffer", want
de volgende morgen moest de bagage
om half zes bij de bus zijn- Een mooie
tocht wachtte ons weer. Een tocht door
het Franse heuvelland- Van Chalons sur
Marne via Troyes naar Dyon- Prachtige
kleurschakeringen, die roodbruine grond
de verschillende tinten groen- Buiten
was het nog erg koud en meermalen
hoorde men de opmerking: ,,Gaan we
soms naar de Noordpool?" Nu, het leek
er eerst wel wat op. Toch zagen we de
vruchtbomen reeds bloeien. Ook de Mag
nolia's verspreidden reeds hun pracht-
Wat een verschil met ons koude Noor
den! In Dyon kregen we gelegenheid
om verschillende bezienswaardigheden
te bezichtigen. Na een uurtje stapten we
weer in de bus en bewonderden we de
grote nieuwe wijnaanplantingen- Overal
zagen we de gele primula en het Maarts
viooltje bloeien- Prachtige landschappen!
Om 6 uur ongeveer bereikten we Lyon,
na eerst door een prachtige lange tun
nel te zijn gereden-
Lyon is een mooie stad aan de samen
vloeiing van Saóno en Rhóne. Na aan
wijzing van onze kamers en een maaltijd
die wel een uur duurde en waarbij het
niet aan grote verscheidenheid ontbrak
(we denken hierbij aan de stukjes kaas
met groene strepen, die de heren kregen)
gingen nog verscheidene deelnemers op
stap. O-a. gingen ze per kabelspoor naar
de heuvel Fourvière, maar al spoedig
bleek, dat het kabelspoor niet meer terug
ging- Men moest de terugweg daarna
lopende doen, wat nu niet bepaald ge
makkelijk was- Zelf heb ik enige tijd
met Franse Esperantisten gebabbeld-
Die wilden deze zomer het Internatio
naal Esperantisto-congres in Haarlem
bezoeken en vroegen aan mij om inlich
tingen.
De volgende morgen weer vroeg op.
We wenden er al aan- Het is fijn, zo
vroeg op stap. Heerlijk rustig en men
heeft dan een lange dag voor zich- We
vertrokken weer keurig op tijd- Onze
chauffeur, die we de mooie naam van
„Willem Parel" hadden gegeven, draai
de weer lustig zijn stuur- Onze tocht
voerde door het Rhóne-dal. via Vienne,
Valence naar Montélimar.
De bomen zijn reeds vol in blad. We
beginnen ons te „ontpellen". want het
begint wat warmer te worden in dp bus,
maar buiten nog met- Jammer is het,
dat de hoge Alpen in de nevel verscho
len zijn, want nu is de Mont Blanc voor
ons onzichtbaar. Slechts heel even heb
ik de sneeuwbergen in de verte gezien-
'ian (Jw spoorkaartje jje- (fj
haaldbijdeV.V.V.,,Texel" Jï
De Blauwe Regen en de aardbeien
bloeien reeds en ook in de seringen zit
ten dikke knoppen- Hier en daar ziet
men op een luw plekje in het bos men
sen oicnicken, maar veel zijn het er niet-
In de bomen hangen ontzettend veel
heksenbezems, de maretakken. Vogels
horen we weinig. Trouwens in geheel
Zuid-Frankrijk-
Ongeveer half één zijn we in Montéli
mar, de nougatstad. Enfin, dat zie je
wel dadelijk, want overal staan in de
winkels grote dieren van nougat- Het
ziet er zalig uit- Jammer, dat het zo
duur is- Maar het smaakt heerlijk! Op
het plein staan grote wagens met helge
kleurde bezems, stoffers en plumeaux.
Ook deze artikelen zijn zeer prijzig.
Van Montélimar gaat onze tocht naar
Oranje- Hier is nog een arena, (700 toe
schouwers), maar die wordt voor open-
Huchttheater gebruikt- Stierengevechten
worden op de pleinen gehouden- Dit ge
schiedt op een vreedzame wijze. Men
bindt de stier een roos tussen de ho
rens en nu moet men trachten, de roos
er af te „plukken". Dit lijkt me heel wat
aardiger, dan de werkelijke stierenge
vechten. In Orange staat een prachtige
Romeinse Triomfboog.
Nog is de koek niet op! Van Orange
gaat de tocht naar Avignon- Onderweg
zien we mannen op pleinen en boeren
erven spelen met grote ijzeren ballen-
Het is bepaald een hartstochtelijk spel,
want als men ziet, met welk een over
gave ze dit spel spelen, dan moet het
voor de mannen wel zeer belangrijk zijn-
Je knjgt in Zuid-Frankrijk soms echt
het gevoel dat de mannen niets anders
doen- De vrouwen werken op het land.
In Avignon zien we de bekende brug
en bewonderen we het geweldige paleis
van een vroegere Paus 1300. Om de
stad is een geweldige grote dikke ves
tingmuur. Deze muur houdt het water
van de Rhone tegen, als deze buiten de
oevers treedt.
Van Avignon gaat het Zuidwaarts over
Nimes naar Aries- In Aries is het een
geweldige drukte- Wat blijkt naderhand?
In de arena worden stierengevechten ge
houden- Geweldig, wat een mensen gaan
daar naar toe! Al spoedig is de arena
staandevol. Wij hadden nog het geluk,
de stierenvechters in hun prachtige kos
tuums te kunnen bewonderen- Ze kwa
men juist aan in hun auto's.
Maar ook deze plaats moesten we na
een uur verlaten, want we waren nog
niet op de plaats van bestemming. Via
de Rhönedelta, hetgeen tussen twee
haakjes machtig interessant was, gingen
we via de zuidelijke oever van de Etang
de Berre naar Marseille. Op deze weg
kwamen we vlak langs de zoutpannen-
Zoutpannen, waar we veel over gehoord
hadden in de school, maar die we nu
werkelijk zagen- Aanschouwelijke aard
rijkskunde onderweg- Deze aardrijks
kunde had voor ons heel wat meer
waarde!
Vlak bij Marseille zagen we de diep
blauwe Middellandse Zee. Zo diepblauw
als deze keer, hebben we haar niet meer
gezien- Het was fantastisch!
Bij Marseille zien we ook olijfbomen
en platanen. De plantengroei is al heel
In het fraai uitgevoerde Jubileum-
jaarverslag" schrijft de voorzitter, de
heer C- H. Roeper, o.a. „Wij aanvaarden
soms alles zo gemakkelijk en vinden 't
zo gewoon, dat de Boerenleenbank er is.
Zijn wij er allen wel van overtuigd, van
welk ontzettend belang onze bank is en
schatten wij het pionierswerk van 50
jaar terug wel op zijn juiste waarde?
Immers, met de volle inzet van heel
hun persoon hebben deze mensen ge
werkt om via hun boerenleenbank mee
te helpen de plattelandsbevolking op te
heffen of hunne noden te verlichten".
Dit Jubileumverslag wordt geopend
met een toepasselijk woord door de di
recteur van de Coop. Centrale Raiffei-
sen-Bank te Utrecht, de heer Th. J-
Visser. Hij schrijft o.a.
De toestanden op het gebied van het
credietwezen in de landbouw waren vijf
tig jaar geleden wel heel verschillend
t.o.v. de huidige. De eerste boerenleen
banken waren in 1897 gesticht, maar de
ontwikkeling ging slechts langzaam. Niet
slechts in de lagere regionen, bij de
plattelandsbevolking, maar ooik in de
hogere (b.v. bij de Provinciale Commis
sies uit het Nederlandsch Landbouw-
Comité) bestond twijfel aan de levens
vatbaarheid van de Raiffeisen-banken
naar Duits voorbeeld. Men was van me
ning, dat er geen personen gevonden
zouden kunnen worden, die leiding zou
den kunnen geven; er zou geen voldoen
de saamhorigheidsgevoel, geen gemeen
schapszin op het platteland zijn; de
aansprakelijkheid zou een rem zijn, 'n
één woord: een kans van slagen was er
met-
Veel is er in 50 jaar tijds echter ver
anderd.
Toen nog slechts enkele tientallen
banken, met moeite door enthousiaste
voortrekkers gesticht; nu een net van
<n-,i
Vandaag hebben Bim en Bam
weer 'n leuk spelletje verzon
nen Ze maken een circus en
alle dieren mogen meedoen
aan het programma. Als eer
ste treedt op Mevr- Nijlpaard,
als balletdanseres Om je naar
te lachen- Maar ze brengt 't er
toch lang niet kwaad af, hoor-
En nu komt de slang aan de
beurt- Die geeft me daar een
staaltje balanceerkunst weg! j
Toe maar Pietje Slang, hou
die paraplu maar goed op je j
neus hoor- En jongens! Kijk j
eens. op die paraplu nog een j
bord eieren! En daar is Bam.
Hij stelt een ontzettend ster
ke man voor, die met het
grootste gemak de zwaarste
halters van wel 100 kg kan
oplichten- Vooruit Bam! Och.
die Bammetje, hij staat na
tuurlijk weer een keertje te
suffen, want hij vergeet de
halters g oed vast te houden en
ze vliegen weg en nu komt ge
lijk uit, dat 't geen echte hal
ters waren, maar luchtballons-
anders.
Na enig zoeken vinden we ons hotel- In
de bus krijgen we van de leider de ern
stige vermaning, vooral niet naar de ha
venbuurten te gaan- Hij wil ons liever
nog niet kwijt-
's Avonds gaat een heel stel naar de
beroemde Canebière, een drukke win
kelstraat. Maar al spoedig rollen we in
bed, want de volgende dag zouden we
werkelijk een sprookjestocht krijgen-
Nu het werd een sprookjestocht! Eerst
over hoge kalksteenhoudende rotsen-
Men had werkelijk ogen te kort. Hier en
daar bossen en wijnbouw. We gingen
langs een schitterende weg met vele
bochten en onze „Willem Parel" draaide
rustig aan het stuur, met een gemak, of
hij bij moeder de vrouw thuis aan de
koffie zat. Menigmaal kreeg hij ,.een
open doekje"-
Onze weg voerde langs smalle keitjes-
stranden- Voor het strand hoeft men niet
naar Zuid-Frankrijk te gaan, want dan
het strand van Texel! Een enkele deel
nemer waagde zich in het koude zee
water- De eerste moedige kreeg een fles
wijn als beloning. Op het strand van
Toulon gingen we picknicken- Dit pic-
nioken gebeurde regelmatig onderweg.
We hadden zelf butagasstellen, een bu-
tagasfles en ketels. Echt huiselijk. Je
had eens echt het gevoel, uit te zijn!
Heerlijk in de vrije natuur je brood snij
den en een kopje koffie of thee te drin
ken! Dat maakte de reis zo intiem! Al-
leen raad ik de eventuele deelnemers
aan. om tuben room mee te nemen, want
één der Texelse deelnemers, die juist
zijn blikje koffiemelk had gebruikt, zet-
te per ongeluk zijn blikje verkeerd om
in zijn handtas en u kunt wel begrijpen,
dat daar hartelijk om gelachen is-
Bij Hyères zien we prachtige palmen-
lanen en mooie parken- Ook zien we wel
dra de eerste rijpe sinaasappelen en ci
troenen- Ook de Mimosa bloeit nog.
Overal langs de weg bloeiende cactus
sen, die zioh ook langs de rotsen slinge
ren- De rozen bloeien, de aronskelken,
seringen, enz. enz. Het is allemaal met
te beschrijven. Dit moet men zelf gezien
hebben! Een ander kan u dat niet ver
tellen-
Even voorbij St- Raphaël zien we de
prachtige fosforhoudende rode rotsen.
Alles is ongelooflijk mooi! Maar ook aan
deze sprookjestocht komt een einde en
weldra bereiken we Cannes- A- T.-S.
iWordt vervolgd)
1300 boerenleenbanken over het gehele
land, vele reeds met eigen gebouwen,
met omzetten om van te duizelen, met
een spaarkapitaal van ruim 1850 millioen
gulden, met een credietuitzetting, die
reeds 70% van die van 39 handelsban
ken gezamenlijk uitmaakt.
Het platteland is dankbaar voor het
bestaan van een eigen bankinstelling
met eigen gekozen mensen aan het hoofd,
dankbaar voor de spaarinstelling, waar
men zijn gelden veilig weet bewaard,
dankbaar voor de credietinsteUing, waar
men als mens wordt behandeld en die
het welzijn van de leden beoogt.
Doch naast deze blijdschap in meer
algemene zin is er toch nog reden in
het bijzonder om verheugd te zijn over
net gouden jubileum van de Coöpera
tieve Boerenleenbank te Texel.
Deze bank toch neemt een geheel ei
gen positie in- Reglementair is het werk
gebied van iedere boerenleenbank vast
gelegd en afgepaald. Maar slechts in en
kele gevallen, zoals bij de Texelse boe
renleenbank, is het werkgebied zó dui
delijk en scherp aangegeven en afgerond:
zij is namelijk de enige boerenleenbank
op het eiland Texel en haar werkterrein
strekt zich over het gehele eiland uit.
In 1904 begonnen met 75 leden, is dit
aantal thans gestegen tot meer dan 1200.
De omzet is gestegen tot bijna f 30 mil
lioen, het balanstotaal bedraagt
f 6.179-000,De aan de bank toever
trouwde gelden bedragen nu bijna
f 5-800.000,de in voorschotten en cre-
dieten uitgezette gelden ruim f3.250-000.
Deze enkele cijfers geven voor ieder
duidelijk aan, welk een grote plaats de
bank van Texel in het maatschappelijk
leven op het eiland inneemt.
Moge ook de Coöperatieve Boeren
leenbank te Texel zich blijven verheu
gen in het vertrouwen en de sympathie
van het gehele eiland Texel en moge zij
haar zegenrijke arbeid in het belang van
velen blijven voortzetten.
De heer Roeper schrijft o.a-:
„Wanneer wij het 50-jarig bestaan niet
zouden gedenken en hier niet wat lan
ger dan gewoon bij sti,} zouden staan,
schoten wij wel ernstig in onze taak te
kort.
Op het allereerste blad van het no-
tulen-boek, waarin de oprichtingsverga
dering werd genotuleerd, lezen wij
woordelijk:
„De gedachte, dat op zoovele plaatsen
ten plattelande Coöp. Boerenleenbanken
werden opgericht, welker gunstige wer
king daar werd gevoeld en door berich
ten in couranten en lezingen werden be
kend gemaakt, begon ook weerklank te
vinden bij eenige menschlievende ge
goede landeigenaren en andere personen
op ons eiland. Het was bij velen toch
bekend, dat ook hier de kleine z-g.n. keu
terboer dikwijls onvoldoende kapitaal
bezat om zijn bedrijfje met succes voort
te zetten en dat het ook de grootere boe
ren vaak aan de noodige middelen ont
brak om van zijn bedrijf te halen wat
er van gehaald zou kunnen worden.
Eveneens was het bekend, dat derge
lijke personen door couranten-annonces
van landbouw-credietkantoren werden
aangelokt daar hulp te zoeken tegen
meestal ongemotiveerde hooge rente.
Wel worden hier ook ongetwijfeld
warme menschenvrienden gevonden, die
bereid zijn de eerlijke kleine boer te
helpen, doch in vele gevallen houdt
schaamte of onbekendheid de in nood
verkeerende terug om daar hulp te zoe
ken".
Bovenstaande gedachte deed dan ook
een paar flinke veehouders het loffelijk
besluit nemen pogingen in het weik te
stellen om te komen tot oprichting ener
Boerenleenbank. Het is misschien wel
nuttig deze woorden nog eens aan te
halen"-
VERLOF B VOOR BEWONER VAN
HET HORNTJE
Naar men ons meedeelt is de heer H.
Leijen, 't Horntje, in het bezit gekomen
van een Verlof B (vergunning tot het
schenken van alcoholvrije dranken.
SPELEND KNAAPJE AANGEREDEN
De 9-jarige Dickie Kooiman, die Zater
dagavond in De Koog met z'n wagentje
op de weg speelde, werd door de pas
serende auto van de heer J- H. aangere
den en tegen de «rond geslingerd- Het
knaapje liep verwondingen en kneuzin
gen op- De dokter constateerde een her
senschudding-
FEUILLETON
door T. LODEWIJK
18. Ik vind 'het niet eerlijk, bekende
Els, dat ik haar vandaag in de steek laat-
Ik dacht, dat izij jou in de steek ge
laten had, zei Hannes verbaasd.
Ze is toch met dat stel van Penland
mee?
Nou ja. mokte Els, je snapt toch
zeker wel
Mannen begrijpen de zaken altijd veel
later dan vrouwen, en voor Hannes daag
de nu opeens het licht over Carla's op
offering-
Dat vind ik machtig fideel-, zei hij
hartelijk, een reuzemeid. die Carla- Zeg
Els. ik hoop niet, dat je het verkeerd
uitlegt, maar van vandaag af houd ik
me van jullie apart. Ik wil met, dat Car
la voor mij uit de weg gaat, jullie bent
samen uit.
Ik heb daar toch ook nog wel iets
in te zeggen zeker? informeerde Els-
Of jij je apart houdt of niet, maar
van nu af zijn Carl en ik weer samen.
Wees toch niet altijd zo fel, klaag
de Hans, ik wil alleen maar zeggen: ik
wil Carla's vacantie niet 'bederven-
En de mijne? vroeg Els ironisch.
Ben ik die aan 't bederven?
Hans keek 'haar verschrikt aan, dan
opgelucht- Nee Els, dat meen je niet
je zit me-weer op te jutten, en ik tippel
er steeds weer in. Maar alle gekheid op
een stokje, ik zal me onzichtbaar maken.
Nou, dat hoeft nou ook weer niet,
troostte Els, misschien mag je nog wel
een keertje met ons mee, als je braaf op
past en onze koffie betaalt.
Dat vooruitzicht, verklaarde Hans.
geeft me de moed tot verder leven- '"'eg
Els.en toen werd het gesprek van
vertrouwelijker aard en hadden de beide
jongelui weldra geen oog meer voor de
vrij eentonige weg, waarlangs de bus
voortsnelde naar Fontainebleau.
Bella had een bank voor zich alleen
en zat daar rustig voor zich uit te sta
ren- Af en toe keek ze naar Frans- Ja. hij
was toch van allemaal wel de meest pre
sentabele. Leuk. zoals dat mannetje het
van haar te pakken had. Daar Ikon ze
nog plezier mee beleven.
Na een lange rit draaide de 'bus het
voorplein van het voormalige paleis op,
en weldra doemde het witte gebouw van
achter vergulde hekken voor hen op- Er
stonden reeds andere bussen; een gezel
schap schoolkinderen dromde op het
voorplein samen en een groep Franse ca
detten marcheerden juist naar binnen,
blijkbaar om hun vaderlandse geschie
denis idaar een beetje opgefrist te zien.
Er stonden verschillende toeristen-
groepen in de hal- Frans nam kaartjes en
deelde mede, dat de groep zich in twee-
en zou moeten splitsen- De ene helft .kon
met hem meegaan, de andere helft moest
onder geleide van een Franse gids.
degenen, die het Frans konden verstaan.
Bella weifelde een ogenblik, keek
naar de groep, die zich rond de geuni-
formde Fransman vergaderde. Toen ont
moetten haar ogen een paar uitdagend-
lachende bruine ogen onder kortgeknipt,
donker haar. Een lange Amerikaanse of
ficier, in onberispelijk khaki met een
tros lintjes op de borst, had rondweg zijn
rug naar de gids gedraaid en zond Bella
een apprecierende blak toe-
Ze 9trafte hem af met een hooghartig
staren, over hem heen. Maar toen de
groepen werden verdeeld, liep Bella ach
ter de Franse gids aan-
Frans zag haar de grote zaal inlopen-
Ze heeft tact, dacht hij tevreden
en ize dringt zich niet op. Héél correct
Maar het speet hem toch- Hij had haar
wel graag eens laten horen hoe onder
houdend hij over Fontainebleau vertel
len kon
Els en Hannes hadden elkaar eens aan
gekeken, toen ze voor het paleis stonden
Toen had Hannes veelbetekenend met'
het hoofd geknikt naar het prachtige
park er om heen-
Veel te mooi weer eigenlijk, om
die ouwe boel te gaan bekijken, had hij
gezegd.
Hm hm Els gaf zich niet
bloot-
Zouden wij op eigen houtje het park
niet eens gaan bezichtigen? stelde hij
stoutmoedig voor-
Ik heb een beetje hoofdpijn gekre
gen in de bus, fantaseerde Els. ik blijf
liever in de buitenlucht. Dus wat mij
betreft
Je zult zien hoe gauw je hoofdpijn
over is, profeteerde Hannes lachend, en
samen slenterden ze weg en lieten het
paleis het paleis
Bella intussen luisterde met een half
oor naar het -radde Frans van de gids.
naar zijn standaardgrappen. waar de ene
helft om lachte en de andere helft mee
om lachte om te tonen, dat ze ze begre
pen hadden.
Maar inmiddels hield ze uit haar ooghoek
voortdurend de lange Amerikaan in de
gaten. Ze zag hem, innerlijk vermaakt,
manoeuvreren, tot hij eindelijk, schijn
baar toevallig, naast haar was- En toen
de gids uitleg gaf over Josephin de Beau-
harnais, maakte hij in het Engels een
schertsende opmerking.
Bella begreep, dat zich hier een uit
stekende gelegenheid bood om haar ta
len wat op te halen- Maar ze glimlachte
slechts, een beetje afwezig.
In gedachten vergeleek ze deze knappe
Amerikaan met Frans, en dan verzonk
de reisleider maar tot een simpel bur-
germanneke. Hier was nieuw wild. maar
ze moest voorzichtig zijn-
En gereserveerd, maar handig,
schermde ze met de Amerikaan, dde ,,thait
little Dutch girl" best de moeite waard
vond. Ze viste uit. dat hij uit Pittsburgh
kwam, waar zijn vader directeur was
van een grote staalfabriek. Hij was in de
oorlog geweest ook, Italië, Normanclië,
bij de 'tappe. Bella vond hem gloeiend-
interessant, maar wachtte zich er wel
voor het te ïaten merken-
Eindelijk was de rondleiding afgelo
pen- De gids ving zijn fooitje meft een
dankbaar „Merci beaucoup" en toen
stonden ze weer op het zonovergoten
plein. Het hele gezelschap bestormde het
ïjswagentje voor het hek- Bella (bleef
wat achter.
Kan ik u een lift geven in mijn wa
gen? informeerde de Amerikaan.
Ik ben in gezelschap, antwoordde
Bella afwijzend, we gaan nu naar Bar
bizon.
En waar logeert u?
Parijs-
Ik ook- Misschien kom ik u vana
vond wel tegen.
Weinig kans- Parijs is zo groot.
Ja, het is ite gewaagd om dat aan
het toeval over te laten* stemde de Ame
rikaan glimlachend toe- We konden
het toeval beter een handje helpen. Als
we eens.
Toen Bella weer in de bus zat, glim
lachte ze met halfgesloten ogen. 't Be
loofde een interessante avond te worden
met James, de lange luitenant- Heel wat
beter dan dat geklets op zo'n terrasje
met zo'n stille Hollander- Die Amerika
nen wisten wat uitgaan was!
Frans had met een half oog Bella met
de Amerikaan zien praten. En toen ze in
de ommuuurde tuin van een schilder
achtig cafeetje in het sahildersdorp Bar
bizon aan de 'koffie zaten, zag 'hij kans
even naast haar te komen-
Wat was dat voor een snuiter?
informeerde hij schijnbaar onverschillig-
Een Amerikaanse officier, ant
woordde ze op dezelfde toon.
Nogal een Don. Juan, stelde Frans
niet zonder afgunst vast.
Zeg Bella, zullen we vanavond
Spijt me, maar ik ben vanavond
bezet, zei ze-
Wordt vervolgd.
