Cjrocn (/tmrL-J~exels in het harL, Texel-Zwitserland v.v. voor f21,50 per persoon Ja, motorrijden is ook uit finantieel oogpunt aanlokkelijk Het Nationaal Muziekcorps van het Leger des Heils concerteerde te Den Burg Filmavond Stichting ..Het vierde Prinsenkind" WOENSDAG 15 SEPTEMBER 1954 TEXELSE 69e JAARGANG No. 6870 COURANT Uitgave N.V. vJi. Langeveld de Rooij Boekhandel Drukkerij Bibliotheek Den Burg - Texel - Postbus 11 -Tel. 11 Verschijnt Woensdags en Zaterdags. Bank: R'damse Bank, Coöp. Boerenl. Bank. Postgiro 652.-Abonn. pr. f 1,95 p. kwart. -|- 20 ct. incasso. Adv. 8 c. p.mm. En zo zitten wij dan weer met onze schat aan herinneringen op het ons wel vertrouwde en goede gouden Boltje. Ja, zo'n motortocht naar onbekend gebied maakt indruk, daar kun je nog wel een tijdje op voortteren, die lange Texelse winter mee korten, tot het voorjaar daar ineens weer doorbreekt met groen en bloembollentooi. Wij hebben eigen lijk allemaal zoiets nodig, zo'n excursie, vèr over de eigen eilandelijke grens, want van een daggie naar het Nieuwe- diep zonder meer word je toch nog geen ander mens, die een bepaalde opfrisser genoten heeft! Een grotere tocht brengt je er eens grondig uit, je raakt eens flink los om daarna de oude betrekkin gen met nieuwe moed weer aan te kno pen. Goed dus, dat de Texelaars zo langzamerhand ook reisminded worden: hier en daar zijn immers in de dorpen van ons eiland reisclubs opgericht en momenteel hoopt meester Laan met zijn volgelingen helemaal door te stoten tot Luxemburg! Ja, de tijd is voorbij, dat de eilandgenoot alleen maar voor zakelijke aangelegenheden over de plas trok! Om in Purmerend een beste koe te kopen of om op het kantongerecht nogmaals in eigen persoon te bekrachti gen, dat het geweer en die zak met wild volstrekt niet van hem afkomstig waren Maar goed, wij willen ons slotartikel- tje maken over die motortocht naar de Alpen, waar wij werkelijk hebben lo pen te jodelen tot de gletschers aan het smelten sloegen. Wij stelden een Zwit ser de volkomen idiote vraag, hoe wij bij „die gletscher" daar konden komen. De man nam ons eens van top tot teen op. De top was misschien en hopelijk in orde, doch de teen beviel hem niet: wou U op die schoentjes de gletscher op? Maar dan moet U toch bergschoenen hebben, pikhouweels en touwen?! En zo kwam het dan, dat wij op de terugtocht al weer stoute plannen smeedden voor de hernieuwde kennismaking met Zwit serland. „Maar zo duur?" zult U zeggen. Dat viel mee: voor 3,25 Zwitserse Francs een goed bed met gebruik van de keu ken is niet duur voor onze Hollandse be grippen en je stond versteld, dat die mensen daar in dat leuke huis in Nie- derried bij Interlaken het er voor kon den doen en bovendien nog „sehr zu- frieden" waren ook! Want het geld daar is driemaal zo weinig waard als hier: een postbesteller verdient er 800 Zwit serse Francs per maand, wat neerkomt op 600 gulden! Daar staat tegenover, dat de artikelen daar over het algemeen twee- tot driemaal zo duur zijn als hier, verschillende artikelen uitgezonderd. Wij tuften door Zwitserland op ons 175 cc motortje onder een stralende zon, die de sneeuw van de bergtoppen deed schitteren. Die week hadden de bouw- vaklieden vacantie en was het weer op Texel zelf ook ouwerwets goed. De Maandagochtend daarop was het bij „ons*' echter misère met een vies mot regentje en wij besloten dan ook - zeer tot onze spijt - af te zien van een tocht over de bekende Furga-pas, die 2431 meter boven zee ligt. Het plan was om Vrijdag weer op Texel terug te keren. Daar moesten de babyzitters natuurlijk ook opaan kunnen. Omdat de Zwitserse Bilt- weinig goeds in de eerstvolgende etmalen voorspelde moesten wij beslui ten de terugtocht te aanvaarden. Alle tijd hadden wij dan om de komende re genbuitjes te ontwijken: onder het bre de luifeldak van een Zwitserse boerderij of vlak tegen de steile wand van een of andere ons onbekende berg. Zeker, wij hadden de heenreis vanaf Driebergen op z'n sloffies in drie dagen afgelegd, doch onder een stralende zon! Ja, motorrij- Ongelooflijk mooie tochten kan men door Zwitserland maken. Hierboven een plaatje, dat wij maakten ergens aan de rand van het Briensermeer. Eer ze daar een rijweg konden aanleggen moest eerst een rotswand worden uitgehouwen. ders, dan beklaag je toch de inzittenden van de touringcars of die van de gewone personenauto's: Wij hebben dikwijls een touringcar zien stoppen opdat de inzit tenden eens wat frisse lucht konden happen, maar ook buiten de bus of de auto was het „bloedheet". Soms zag je een passagier alle dure buitenlandse spijzen kwistig buiten boord retourne ren en telkens zag je wel iemand in een voorbijrijdende bus, die met dichte ogen en het hoofd op het comfortabele kus sen in een soort droomtoestand zijn „za lig uitstapje" deed. Inderdaad, als wij stopten om hier of daar een beeldschoon dorpskerkje, een beekje of een ossenwa gen te vereeuwigen, bemerkte je ineens die smorende hitte, zoals wij op Texel eigenlijk niet kennen, waar de Noordzee altijd nog voor een koele tegenhanger zorgt Ja. geef ons voor zo'n tocht dan maar een motor. „Of een scooter!" Aldus een andere eilandgenoot, die zijn vacantie dit jaar per auto had gedaan en in die hitte een koninklijke Cadillac voor een op z'n laatste tank lopende scooter had willen geven! (De naam van degene, die deze verzuchting slaakte is de redactie bekend - red.) Deze woning, gelegen aan de rand van het Vierwoudstedenmeer, moest U eens in de na tuurlijke kleuren kun nen zien! Vooral de liefhebbers van bloe men zouden daarvan genieten: voor ieder raam pronkt 'n pot met donkerrode geraniums. De weg terug. Als je moet beginnen in de regen is dat geen pretje, maar je start met droge kleren aan het lijf en de schoenen laten dan ook nog geen wa ter doorGelukkig behoefden wij ons geen zorgen te maken over „het zitten" van de bagage: de firma Gebr. Vonk had ons een soort patent bagagerek ge maakt en nooit hebben wij geruster voortgetuft! Nu ja, het voorwiel zat erg licht in het frame.Gladde wegen zijn gevaarlijk, vooral als ze van glad asfalt zijn en bol liggen: dat verhoogt de kans op glij-, resp. valpartijen niet weinig en toen wij bij de TTiunersee met een gangetje van nog geen vijftig kilometer 'm voelden gaan, besloten wij maar meteen tot lager toerental. Soms kreeg je een beter gelegde weg: vlak en ruw aan de oppervlakte. Dan rijd je meteen stukken rustiger. Toen dus weer op Bazel aan. Wij gin gen over Schwarzenburg, Aarberg, Lyss, Buren. Meestal door binnenweggetjes, die ons tot het afsnijden van hele stuk ken autoweg in staat stelden. Dat moet een motor- of automan eigenlijk méér doen: die binnenwegen zijn het interes santst. Daar komt het landschap nóg mooier en ongerepter tot je en boven dien heb je kans het wild dat daar in de bergen en bossen leeft te kunnen obser veren. Zo sprongen plotseling twee ree- en vlak voor ons weg. Fantastisch mooie en idem vlugge dieren. Bij Büren trokken ze daar boven een of andere overlaat open: het kwam bij bakken vol omlaag. Schuilen maar weer De boerderij had een prachtig afdak waar alles kon droogstaan, ook ons voortreffelijk en even eenvoudig kook- apparaatje, waaraan wij al spoedig heet koffiewater hadden ontfutseld. Het liep naar vieren en omdat Pluvius zijn offen sief met een penetratie tot voorbij ons hemd had kunnen bekronen, besloten wij er die dag maar de brui aan te ge ven en ergens in Büren een hoteltje op te scharrelen. Maar daar stootten wij toch de neus: in heel dat gehucht was hotel noch pension te vinden: wel in Grenchen, even verderop. Maar toen wij Grenchen in het vizier hadden en de re genwolken er uit, wel, wat doet dan een reizende Texelaar? Hij gaat voort. Solothurn bleek een flinke stad met 'n grote krant. Daar werd druk getikt en ik dacht onwillekeurig aan die arme mieters van verslaggevers, die, op hun beurt wellicht dezelfde medelijdende groet toewerpen als ze mij momenteel horen tikken, hoog op een zoldertje, terwijl zij nu een tocht naar De Slufter met zijn bloeiend lamsoor op het pro gramma hebben staan! Ja, ieder en alles op zijn tijd! „Stoppen maar weer!" zeiden wij, er gens in een aardig, maar door een te veel aan water mistroostig uitziend dorpje. De koeien schenen er juist te zijn gemolken, want alom verschenen na een poosje de mensen met glimmend glad geschuurde emmertjes, allemaal op weg naar de melkwinkel. De melk wordt daar niet thuisbezorgd, zodat wij kindelingen daar geen problemen kunnen opwerpen! Allemaal met het zelfde soort emmertje eniedereen onder de paraplui. Wij wedden, dat er geen Zwitser is, die geen paraplu bezit! U heeft in de aanhef van ons eerste stukje kunnen lezen, hoe hartelijk wij in Waldenburg, een 38 km ten Zuiden van Bazel, die avond ontvangen werden door een garagehouder, die met zijn ge zin weeks te voren één dag op Texel was geweest. Toen hij vernam, dat wij van Texel kwamen, was hij meteen de prettigste gastheer die wij ooit ontmoet hadden! De volgende morgen, Dinsdag ochtend dus, naar Bazel.. De zon lachte weer! In Bazel gingen de laatste Zwit serse Francs aan souvenirs in de diver se winkellaas. Na de douane hadden wij de keuze: door het Zwarte Woud of links af Frankrijk in, wat neer zou komen op hoofdzakelijk dezelfde route. Wij zochten de lucht eens af op ver dachte wolken en ontdekten er te veel dan dat een tocht via het Zwarte Woud naar het land van de Westermientse Dennen ons verantwoord voorkwam. Op weg naar Mulhouse moest steeds opnieuw voor een fikse bui worden ge capituleerd. Doet men dat toevallig in een Frans dorpje dan behoeft men daar geen spijt van te hebben: men neemt dan meteen de dorpssfeer op, wat ook veel waard en interessant is. Ook is een bui niet onhebbelijk als-ie je net bij een eenzaam gelegen Frans boerderijtje ver rast: als ze je zien stoppen, komt er altijd wel een gezinslid naar buiten om je druk gesticulerend aan het verstand te brengen, dat je met motor en al ver der moet komen! Wij hebben daar eens geschuild bij mensen, die lustig de ka chel stookten en dat deed ons goed! Ter wijl de kleren droogden luisterden wij gespannen naar de verhalen van een oud-soldaat, die van zijn wederwaardig heden in de eerste wereldoorlog ver telde. Zo'n Fransman op z'n praatstoel is een toonbeeld van bedrijvigheid! Iedere opklaring bracht ons verder. Nancy, dat wij passeerden voor de fa brieken leegstroomden. Als wij het vol gende stadje, Pont a Mousson haalden, zouden wij die dag een flinke ruk, van veel meer dan 300 kilometer gedaan hebben, wat onder zulk weer niet on voorbeeldig was! Hotel de la Poste bleek 'n keurig logement, waar wij voor 700 Fr. Francs een royale kamer von den. In dat bedrag was ook de stallings- kosten begrepen. De Woensdag, de tweede dag, begon eveneens met zon en wij zeiden al: „Misschien kunnen wij bij goed weer Holland nog halen!" De Luxemburgse douane legde ons ook nu geen strootje, laat staan een slagboom in de weg en de Fransen waren ook weer zeer cou lant: in 30 seconden, onze recordtijd, overschreden wij de grens! Wij gingen toen richting Bastogne. Over de steeds weer optredende regen- „Dit muziekkorps is een geestelijke strijdmacht en heeft ten doel door zijn muziek het Evangelie van Jezus' red dende liefde en genade in Nederland uit te dragen". Aldus lezen wij in een beschrijving van het Nationaal Muziek korps van het Leger der Heils, dat Zon dagmiddag een concert heeft gegeven in de Hervormde Kerk te Den Burg. Ech ter bestond het programma niet alleen uit het brengen van muziek: geen goed heilsoldaat toch, als hij ook niet in woorden getuigt van het Heil de we reld door God in Jezus Christus ge bracht en met klem heeft de comman dant, de Deen E. Thykjear, dan ook vanaf de kansel betoogd dat de ware vrede en ware vreugde alleen te vinden is door Jezus. En wie zich Zijn kind weet, zal dit ten allen tijde tot uiting willen brengen, én door te spreken van zijn wonderen, èn door de muziek. Muziek, welk een machtig korps be zit het Leger des Heils in het Natio naal Muziekkorps! Alle muziekliefheb bers moeten zeer genoten hebben van hetgeen zij naar voren brachten. Zeker, het was niet altijd zware muziek, soms heel eenvoudige melodieën, maar dan moet toch de zuiverheid van toon zijn opgevallen en ook dan geniet men, niet waar?! Hoe indrukwekkend en machtig werd de „Priestermars" van Mendelssohn ver tolkt. Dat afnemen en aanzwellen, die hoge en lage partijen. Geweldig knap werk en men zou al dadelijk geneigd zijn tot spontaan applaus - in de Kerk blijft dit uiteraard achterwege. En dan noemen wij „Jubilate", geschreven door een heilsoldaat en speciaalvoor het Leger des Heils. Een prachtig stuk mu- buitjes zullen wij het nu beslist niet meer hebben! Bij Bastogne hebben de Amerikanen in 1946 een groot en indrukwekkend monument laten bouwen, herinnerend aan het Ardennengevecht, dat duizen den levens gekost heeft. Na daar als zovelen een foto te hebben gemaakt, door naar Luik. Toen wij later een mo torman spraken en vertelden, dat wij in Luik als gekken gezocht hebben naar de weg Luik-Hasselt verwonderde hij zich niet: Luik is moeilijk, zei hij, ik ben er al tien keer geweest en als de zon zoek is kun jc je daar helemaal niet oriënte ren. Onder dat gezoek en gelet op we genborden moet de verkeersveiligheid wel eens lijden en bijna werden wij dan ook geschept door een auto, die ons plotseling bij een splitsing zag afslaan.. Men kan over Maastricht of over het Belgische stadje Hasselt. De laatstge noemde route verzekert U van een rus tiger weg en wellicht ook van een kor tere verbinding naar Den Helder. In de mooie stad Eindhoven troffen wij al vlug een goed hotel, waar ons de volgende morgen een bijzonder stevig ontbijt wachtte. Dan via Den Bosch naar Utrecht en weer roemden wij daarop de nieuwe weg naar Amsterdam. Over de rechte, brede weg kan men) toch maar llink opschieten! Terug in Holland met zijn vlakke wegen en brede rivieren, die ontsprongen als watervallen en water valletjes in het land der Alpen, waar het motortje ons pas twee dagen tevo ren had uitgeleid! Nederland, druk be zocht ook door buitenlanders, die zich de ogen toch wel moeten uitkijken bij het aanschouwen van „onze" geweldige bruggen! Met water in de schoenen, maar (veel meer) vreugde in het hart over de pech- loze tocht reden wij het ruime dek van de Dokter Wagemaker weer op. „Hoeveel heeft dat jullie nou al met al gekost?" Zo werd ons gevraagd. Jam mer genoeg moesten wij het antwoord schuldig blijven. Nu zeggen die totale kosten trouwens ook weer niets: men kan zo duur en zo voordelig leven als men maar wil, ook in Zwitserland! Wel kunnen wij aanbevelen zo'n tocht per motor te doen: als wij het zo globaal be kijken hebben wij voor niet meer dan f 43,aan benzine uitgegeven, allemaal super-benzine, die de motor nóg soepe ler doet lopen dan op de gewone ben zine. Gemiddeld moeten wij de benzine prijs, voor binnen- en buitenland op zo'n tocht op 72 cent per liter stellen, en bij een verbruik van 1:40 kwamen wij dus op een afstand van 2400 km op 60 liter. Tot slot nog dit: de factor gevaar. Bergpassen kunnen ook met lichte mo toren worden genomen. Het stijgen gaat altijd als men 'm in zijn eerste gooit en het dalen gaat ook als men voortdurend de motor als hoofdtegenstand gebruikt en om beurten voor en achter bijremt. En wat de mentaliteit der mede-wegge bruikers aangaat: over de Nederlandse grens rijdt men beslist rustiger! Dat be merkten: wij meteen toen wij Holland weer binnenkwamen. „Daar heb je weer zo'n snijer!" zeiden wij op een zeker moment prompt tegelijk! ziek, waarin de juichtoon van de verloste zondaar zo overtuigend tot ons spreekt. In „Waar de plicht roept" beluisterden wij verschillende bekende melodieën, die op allerlei Evangelisatie bijeenkomsten zo gaarne en1 vol vuur worden gezongen Vervolgens „Good bye Pharaoh", gezongen door het Man nenkoor, samengesteld uit leden van het korps. De prachtig geschoolde stem men waren het materiaal waaruit de dirigent een uitnemend koor had ge vormd In „Vlied nu tot Jezus" moch ten wij dit ensemble wederom met ge noegen beluisteren. En dan noemen wij van het programma nog de „Juweeltjes van Tschaikowsky", welk nummer het hoogtepunt van het muziekprogramma was. Buitengewoon mooi klonk deze selectie uit het grootmeesterlijke oeuvre van deze begenadigde componist, wiens scheppingen wellicht het predicaat der onvergankelijkheid is toebedeeld. Kapelmeester Bernard Verkaaik moet het toch wel een grote voldoening zijn met zulk een korps op tournee te kun nen gaan- zij trekken dikwijls tot ver over de vaderlandse grens Het moet hem ook verheugd hebben, dat de kerk hier zo goed bezet was. Onder de aan wezigen zagen wij tal van leden van eilandelijke muziekkorpsen. Wellicht zullen er onder hen zijn, die zullen op merken „Och, dat bereiken wij nooit!" Maar een Texelse dirigent verzekerde ons niet lang geleden nog vol overtui ging dat alles valt en staat met de stu die. Toegewijde studie is een eerste ver eiste voor wie werkelijk verder willen komen. Na het concert te Den Burg werd nog een meeting gehouden op 't havemplein. Ook hier werd in tegenwoordigheid van velen in woord en muziek getuigenis afgelegd van de blijdschap, die alle volkeren wezen zal door het geloof in Jezus Christus. KRIJGT OOSTEREND WEER EEN ALGEMEEN ZANGKOOR? Dit is wel de wens van velen, die zich nog de roemrijke dagen van het zangkoor „Nieuw Leven" herinneren. Of zij weer tot een prettig en goed zangkoor zullen komen, zal afhangen van de aanmelding van nieuwe leden. Het kan slagen al3 iedere zanglustige zijn steun verleent. Dan wordt Oester- end weer een algemeen zangkoor rijk, zoals het vroeger met trots heeft beze ten. Voor aanmelding zie advertentie in dit blad. OUD-TEXELAARS 50 JAAR GETROUWD Onze vroegere eilandgenoten, de heer en mevrouw Kuip-Groot, die voorheen op „St. Josefhoeve", De Westen, woon den en later naar Canada emigreerden, hopen Zondag 26 September hun gou den huwelijksfeest te vieren. WE GAAN WEER KLAVERJASSEN Wij herinneren nog even aan de me dedeling van haar Bestuur, dat Klaver- jasclub Den Burg Vrijdagavond om 8 uur haar clubavond hervat. Er wordt evenals vorig seizoen weer in het Dorpshuis aan de Nieuwstraat ge speeld. Ook nieuwe leden zijn hartelijk welkom. Zeer binnenkort zullen de voortref felijke films „De fluistering der ge vallenen" en „Kinderen van ons Volk" (geheel in kleuren) ook op Texel wor den vertoond. Deze films brengen op sublieme wijze het werk in beeld, dat door de stichting „Het vierde Prinsenkind" wordt ver richt onder duizenden oorlogweesjes en honderden door de oorlog getroffen kinderen. Beide films trokken in geheel Neder land stampvolle zalen. De films en het doel waren dit beiden ten volle waard Het Plaatselijk Comité van Actie doet thans reeds een beroep op U om één van de dagen 28, 29 of 30 Septem ber a s. te reserveren. Op deze dagen zullen n.l. filmvoorstellingen worden gegeven te: Oosterend, op Dinsdag 28 September a.s. in 't Gebouw voor Christelijke Be langen; Zuid-Eierland, op Woensdag 29 September a.s. in de Kapel der Ned. Ilerv. Gemeente, Den Burg, op Donder dag, 30 September a.s. in de zaal van hotel „De Oranjeboom". Te Den Burg zal voorts medewerking worden verleend door de accordeonclub „Avanti", terwijl het waarschijnlijk is, dat te Oosterend en te Zuid-Eierland medewerking zal worden verleend door een zangvereniging, t.w. „De Lofstem" en „Crescendo". De kans om bovengenoemde films te zien, mag U niet ontgaan.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1954 | | pagina 1