r
Intrede nieuwe predikant voor
Gereformeerde kerk te Oosterend
goed boek
Niemeyer
Boekhandel
Parkstraat
Pepito's
eerste
grote
avontuur
Verreweg
de beste!
FRIESE HERENBAAI
Vervuld verlangen
lDl
J M
m
VLUCHTELINGENKAMP TE
IN WESTFALEN
RHEINE
Hier volgen de verslagen van enkele
commissieleden welke de kinderen weer
terugbrachten naar hun „huis".
Rheine ligt in een golvende landstreek,
bouwland en bossen. Het kamp is waar
schijnlijk oorspronkelijk aan de rand van
de stad Rheine gebouwd. Na de oorlog
breidde Rheine zich uit, zodat om het
kamp heen nu een wijk is ontstaan met
moderne, lage, fris uitziende huizen.
Het kamp zelf is omheind met gaas;
men komt binnen langs één toegangs
poort. De woonblokken zijn oude kazer
nes, langwerpig, 3 verdiepingen hoog,
slecht onderhouden, armoedig en grauw.
Tussen de onderlinge kazernes vrij veel
ruimte, maar geen enkele aanleg van
grasveld of plantsoen. Slechts inge
stampt kolengruis, sintels en puin. De
kazernes hebben één ingang in het mid
den. Daar begint een uitgesleten stenen
links en rechts een lange, vrij donkere
trappenhuis; op elke etage uitlopend op
gang, met aan het einde één raam. Links
en rechts aan deze gang een aantal ka
mers, door vluchtelingengezinnen be
woond. Per gezin één kamer. Deze ka
mers zijn vrij lang, maar smal. Meesten
tijds ingenomen door een groot aantal
bedden, keukentafel en wat stoelen. Een
vrij klein raam tegenover de deur. Geen
plant of bloem te bekennen. Sommige
gezinnen hebben er nog iets van weten
te maken, door een doek hier, een kleed
je daar; bij anderen geeft het een zeer
trieste aanblik; vaak niet alleen de ka
mer, maar ook de bewoners. Mannen en
vrouwen, die blijkbaar niet meer de
moed op kunnen brengen om zichzelf
wat te verzorgen en enige arbeid te
presteren, de kinderen ongewassen, on
gekamd, niet aangekleed door de moeder
's morgens, maar alleen wat rondhan
gend in een goor hemdje. Nergens ont
dekken wij speelgoed.
Deze gezinnen hebben nog het voor
recht van een afgesloten woonruimte.
Er zijn er ook velen, die met een aantal
gezinnen een zaal delen. Woning voor
woning tot 2 meter hoogte met boord
afgescheiden van de buren, daarboven
tot het plafond geen afscheiding. Hier
is het dus onvermijdelijk, dat elk geluid,
elke geur zich over de hele zaal ver
spreidt.
In het midden van elke kazerne bevin
den zich wasruimten en op de begane
grond een kamer, waar de bewoners
kunnen naaien en strijken.
Het kamp bezit een kleuterschool,
maar de kleuters zijn niet de kinderen,
zoals wij ze kennen in die leeftijd. Geen
vrolijke, luidruchtige, gezond uitziende
kinderen, maar bleke, zorgelijke, ern
stige kleine mensjes, met holle ogen, die
het lachen nooit geleerd schijnen te
hebben. De kleuters en de baby's ook,
met hun vaak wezenloos starende ogen,
hun te grote hoofden, ongezonde tint en
grauwe kleertjes, maakten wel de meest
trieste indruk.
De grotere kinderen komen stellig op
menig gebied veel te kort, maar deze
nog zo hulpeloze kleintjes lijken toch
wel in de eerste plaats om hulp te
vragen.
Deze kampkinderen leven in een grau
we wereld; hebben vaak ouders, wier
zenuwen tot het uiterste gespannen zijn,
vinden praktisch geen huiselijke gezel
ligheid, hebben geen speelgoed, geen
huisdieren, plant noch bloem om zich
heen De kleine vreugden, die wij voor
onze jeugd vanzelfsprekend vinden, mis
sen zij geheel. Toch moeten zij eens vol
wassen geworden, zich in onze maat
schappij thuis kunnen voelen. Wij kun
nen dit enigermate bewerkstelligen door
waar mogelijk te helpen. Bijvoorbeeld
door speelgoed te zenden en ook de
kleuters er eens uit te halen.
T. ELI AS
DE TERUGKEER IN RHEINE
Na een voorspoedige reis bereikten de
kinderen hun thuis. Wat is de binding,
moeder-kind toch groot en sterk, want
werkelijk in deze trieste omgeving
straalden hun gezichtjes bij het zien van
hun Mutti. En die Mutti? Verbazing, be
wondering voor hun eigen kind. Zij kon
den er niet genoeg naar kijken en voelen
aan hun Hollandse kleding.
Deze vrouwen met hun uitgebluste
ogen hun oude trieste blik hebt U ook
goed gedaan door wat aan hun kinderen
gedaan is. U kunt er zich geen voorstel
ling van maken. Ik zal U proberen te
vertellen hoe zij leven.
Kleine kamers plm. 3 bij 2 Vz m. of
soms nog kleiner, vol met bedden. Het
ene gezin schoner dan het andere. Laten
we ook de allervuilsten niet veroordelen;
lui? goed, geen moed? tien jaar kamp
leven brengt hen zover. Stel U voor een
groot lokaal waarin huizen zijn afge
schoten met boord tot op een hoogte van
plm. 2 meter. Met 2 of 3 gezinnen één
kachel. Moet ik Uw fantasie nog verder
aanzetten, dit is dag en nacht.
De kinderen, die in deze gezinnen wo
nen komen constant slaap te kort. En dan
die allerkleinste kidneren van 1, 2 en 3
jaar. Allen met grote holle vraagogen.
Stuk voor stuk geschikt voor vakantie
kolonies. Dit hele leven knakt een mens
en er is geen huiselijk geluk mogelijk.
Snoep? O ja, is er best. Maar een moe
der, die haar kinderen opwacht na school
bij een snorrende ka hel, een schemer
lampje is daar onmogelijk.
Een kopje thee met een simpel koekje
geeft meer vrede en vreugde, dan een
hele plak chocola, opgegeten op een kaal
trappenhuis of in een kille kantine.
De Texelse moeders moeten hun hart
wel openzetten voor deze mensen. Zijn
wij beter, zijn zij slechter? Ik weet nu
maar één ding. Hier moet nog meer ge
holpen worden, misschien het volgend
jaar?
DIENSTREGELING T.E.S.O.
Op werkdagen:
Van Texel: 5.20 7.45 10.30 12.55
15.25 18.00
Van Den Helder: 6.30 9.25 11.40 14.10
16.45 19.35
Op Zon- en alg. erk. Chr. feestdagen:
Van Den Helder: 10,35; 13,00; 17,20; 19,35
Van Texel: 7,45; 11,35; 16,00; 18,20
Ds. Scholten Gereformeerd predikant
is zondag, 25 maart jl. bevestigd in de
gereformeerde kerk aldaar. Het kerk
gebouw was geheel bezet. In de mor
gendienst was het Ds. Bos van Sexbirum
welke de nieuwe herder bevestigde. De
preek was uit Markus 4 v. 26-29.
Ds. vond het een voorrecht zijn col
lega en vriend hier te mogen bevestigen.
Dit is reeds de tweede maal dat ik Ds.
Scholten bevestig, de eerste keer nl. was
dat in de Lemmer. In zijn preek wekte
Ds. Bos op tot medeleven niet alleen in
het ambt, maar ook in het gezin.
In de middagdienst was de kerk meer
dan bezet. De entreepreek was uit Efeze
3 vers 14 tm. 16.
Na de prediking was als eerste die
Ds. mocht begroeten de heer J. Drijver,
ouderling, die namens kerkeraad en ge
meente sprak. Nadat de eerste keer door
de gemeente 'n beroep op u uitgebracht
werd, heeft u gemeend te moeten be
danken, wegens omstandigheden in uw
eigen gemeente te de Lemmer. Wij heb
ben echter gemeend weer een beroep op
u te moeten uitbrengen, met als gevolg
dat u het aanvaardde.
Burgemeester de Koning sprak na
mens B. en W. en gemeente. Ik heet u
hartelijk welkom in uw nieuwe gemeen
te. Er is altijd veel verdeeldheid te Oos
terend geweest, hoewel dit de laatste
jaren veel beter gaat. Ik hoop dat dit
met u nog beter gaat worden. Ds. Goe-
dendorp sprak namens de Classis Alk
maar en tevens als collega. Spreker
achtte het van grote waarde dat hij, nu
Ds. Scholten een hartelijk welkom toe
kon roepen. Ik ben zelf veel jonger dan
u, ik voelde mij veel eenzaam, maar on
danks dat u zoveel ouder bent hoop ik
op een prettige samenwerking.
Ds. v.d. Zwaag sprak namens de Doops
gezinde gemeente van Texel. Ook zij
hoopte op een goede samenwerking. Het
is voor mij de eerste keer dat ik een
UIT DE GESCHIEDENIS VAN
DE WESTEN
In „Westerheem", het orgaan van de
Archaeologische Werkgemeenschap voor
Westelijk Nederland, jaargang V, 1956,
januari-februari-nummer komt een kort
artikeltje voor, dat interessant is voor de
Texelaars. Hierin maakt de heer J. K.
de Cock het aannemelijk dat het gehucht
„De Westen", dat vroeger ook wel
„Wammes, Wambuis" is genoemd reeds
in 960 voorkomt als „Wemminge".
Hoewel de plaats waar destijds de
heer Jac. Kikkert Nzn. placht te graven,
bij de buurtschap Driehuizen, waar
schijnlijk niet dezelfde plek is als die
waar Wemminge-Wammes heeft gelegen,
zijn op die terp, evenals in het Park te
Den Burg archaeologische vondsten ge
daan, die in elk geval erop wijzen dat
omstreeks 960, en trouwens al geruime
tijd daarvoor, Texel al op verschillende
plaatsen bewoond is geweest.
predikant in zijn gemeente mag welkom
heten. In mijn vorige dorp was geen
Gereformeerde kerk. Jeruzalem, noemt
men Oosterend wel. Vanuit het Oosten
Oosterend binnenkomende wonen wij
aan dezelfde straat. U ter rechterzijde
en ik ter linkerzijde. Dit typeert tevens
in deze gedachtengang het verschil van
onze kerken. Beiden moeten wij Jeruza
lem in. Hoewel er dus een straat tussen
ons in ligt, hoop ik toch aan u een goede
buurman te hebben en spreek de wens
uit op een goede en hechte samenwer
king.
Ds. Klijnsma, Nederlands Hervormd
predikant te Oosterend sprak als volgt:
Tussen Ds. de Wolf (de voorganger van
Ds. Scholten) en mij bestond altijd een
goede verhouding. Ik hoop dat dit ook
met u het geval zal zijn. Ik spreek de
wens uit dat wij ook nu van een goede
samenwerking mogen genieten.
De heer P. Tersteege sprak een kort
woord namens de gereformeerde kerk
van Den Burg. Beide gemeenten zijn wel
zeer nauw aan elkaar verwant en wij
hopen dat dit met u, Ds. Scholten, nog
meer naar voren zal komen.
Tenslotte richtte Ds. Scholten een woord
van dank aan allen die hem hadden toe
gesproken, met een bijzonder woord van
dank voor Ds. Bos. De gemeente zong
aan het slot Ds. Scholten toe met Ps. 134
vers 3.
PUBLIKATIE VAN REEDS
VASTGESTELDE DATA VOOR
UITVOERINGEN, VERGADERING
ETC. ETC.
April:
Do. 5 april: Den Burg, jaarvergaderij
Texelse Bestuurdersbond N.V.V.
Do. 5 april: Den Burg, jaarvergaderin
R.K. Ontwikkelingsclub
Za. 7 april: Den Burg, Toneeluitvoeric
„Het Masker" met „Haar andere man
Za. 7 maart: Oosterend, Uitvoering Fat.
farekorps V.I.O.S.
Za. 7 april: Oudeschild, slotavond van
„Instuif" te Oudeschild
Ma. 9 april: Den Burg postzegelruilbei
Di. 10 april: Den Burg, Concert door hi
Nederlands Kamerkoor.
Di. 10 april: Den Burg, propagan<
avond afd. Texel „Humanitas".
Do. 12 april: Den Burg, uitvoering UL(]
leerlingen.
Do. 12 april: Den Burg, aandeelhouder!
vergadering N.V. TESO
Vr. 13 april: Den Burg, uitvoering ULCloof
leerlingen.
Ma. 16 april: Den Burg, bijeenkom
i.v.m. vorming „jeugdoverleg Texel
Do. 19 april: Den Burg, onderlinge avon
Di. 24 april: Den Burg, Ds. Bosie
spreekt voor plattelandsvrouwen ove rb
,Het leven van Albert Schweitzer"
Za. 28 april: Den Burg, toneeluitvoericËon
in
ezi
id'
„Ciske de Rat" door St. Jan.
Ma. 30 april: Oosterend, kinderspelen.
Mei:
Voor een
Di. 1 mei: Den Burg, 1-meifeest Bestuuj
dersbond N.V.V. en Partij v.d. Arbeid.
Za. 5 mei: De Koog, 's middags en
j avonds: optreden van „De gezellen vA™"
de Spelen" uit Kampen.
Ma. 7 mei: Den Burg, postzegelruilbeu:
Wo. 23 mei, Den Burg, lezing Ds Busk< *1
voor Partij van de Arbeid.
Do. 24 april: Den Burg, Moederavot
Kath. Arb. vrouwenver.
Ie
Z(
ffiaa
ezi
43. En het werd hoog tijd voor kapitein
Druppel en Bloobeest, dat er hulp kwam
opdagen, want ze hadden de korte, maar
hevige strijd moeten opgeven en werden
allebei aan de mast gebonden Onze ar
me kapitein was in de haast op zijn
hoofd gezet en zag niets anders dan Chi
nese benen, die kris-kras door elkander
liepen. Bloobeest was héél erg boos op
de rovers. „Wat een onaardige lieden!",
mopperde hij, „ik dacht, dat ze met ons
wilden spelen en nu binden ze me vast
en maken de „Brul" stuk. En Pepito is
weg, hélemaal weg!" en woest rukte hij
aan zijn touwen. De Chinezen waren
intussen druk bezig hout te hakken en
te zagen, tot grote woede van -kapitein
Druppel, die machteloos in de touwen
hing en alles op zijn kop zag. „Wat een
toestand", schold hij, „en Pepito is ook
verdwenen en misschien wel ais brand
hout meegenomen door de barbaren!"
Maar dat had hij gelukkig mis, want
eensklaps kwam Pepito te voorschijn,
zwaaiend met de gummimijn en luid
roepend: „Nu is het mijn beurt, akelige
mannen!"
Verstijfd van schrik staakten de Chi
nezen hun sloopwerkzaamheden en ke
ken in de richting van de spelbreker.
Doch toen ze de mijn zagen, begonnen ze
te schreeuwen als magere varkens, wier
pen hun zagen en bijlen weg en sprongen
hals over 'kop over boord.
(Wordt vervolgd).
THE YELLOW ROSE OF TEXEL
Texel heeft zijn mooie duinen,
Texel heeft zijn prachtig strand,
Texel heeft zijn dennenbossen
En zijn wakk're middenstand.
Texel midden in het water,
Heeft nog veel meer in zijn schoot,
Zijn vogelbroedplaats en zijn schapen.
Dit alles maakte Texel groot.
Maar nu las ik in de „Eva",
Het weekblad van het rijk der vrouw,
Texel heeft een mannequin nu,
En ze showt gelijk een pauw-
Het is „the yellow rose of Texel",
Het blonde meisje uit dit land,
Ria showt in pracht toiletjes,
Met een nummer in haar hand-
De amazone van ons eiland,
Schapenhoedster en piloot.
Mannequin nu in de hoofdstad,
Texel, dit meisje werd hier qroot.
Wetenschap'lijk heeft ook Texel,
Grote mannen voortgebracht,
Nu begint het ook met vrouwen,
Texel, ik vind, het wordt een pracht.
Adr. St.
Juni
Za. 23 juni: Den Burg, gezamenlij
j concert Texelse koren en korpsen.
Juli
Za. 7 juli: Den Burg, concert door „E
Haerlemse Musyckcamer" (gevr.).
Za. 14 juli: Den Burg, Parkuitvoerirl)^
„Texels jeugd musiceert".
Ma. 16 t.m. za. 21 juli: Den Hoonlen
Fancy-fair t.b.v. kerkrestauratie.
Augustus
Wo. 29 aug.: Den Burg, Kerkconce me
door het Noordhollands Philharmonisep b
Orkest.
Ook van ouderavonden, ledenvergade ;rei
ringen etc. wordt opgave verzocht.
NB: Wilt U wijzigingen in de vastge
stelde data zo spoedig mogelijk doorg<
ven. De verenigingen worden verzod
hun vastgestelde data voor uitvoering®
vergaderingen etc. zo spoedig mogeli;
door te geven aan de secretaris van
Culturele Raad, p.a. Raadhuis te Dien
Burg. Kaarten voor dergelijke opgav» n
worden op verzoek kosteloos toegezoi ide
den. ikj
Tenslotte woeden de verenigingsbesti lar
H
ren verzocht bij het vaststellen van da
zoveel mogelijk rekening te houden m
de activiteiten van andere vereniging® reei
FEUILLETON
door W. ROELANT
35. HOOFDSTUK IX.
DE EERSTE DAG van de zomerva
kantie. Temidden van een verschrikke
lijke rommel pakte Sabina haar koffer.
Alles had ze om zich heen liggen, anders
zou er toch iets zijn, dat zij vergat. Dit
moest in haar handkoffer en dat in de
kist, die zij op wilde sturen. Twee maan
den vakantie. Een lange, bijna onover
zienbare tijd De eerste weken ging ze
bij Else logeren, daarna vier weken naar
Zwitserland en de laatste vrije tijd zou
zij bij Josje en Rolf doorbrengen. Zij was
eindelijk voor hun dringende brieven
bezweken. Het was ook beter, daar weer
eens te komen. Ze kon niet voorgoed uit
haar oude woonplaats wegblijven. Ze
ging op een stoel zitten en overzag de
rommel. Wat had een mens toch veel
nodig voor zo lange tijd. Kon het niet 'n
beetje eenvoudiger? Ze dacht aan de
vele trekkers, die met niets anders dan
een rugzak om, op vakantie gingen.
Maar dat kon ze niet meer. „Daar ben
je te oud voor geworden, Sabina
spotte ze tegen zichzelf. „Ga jij maar
netjes met je hele bagage op stap".
Zuchtend stond ze op. Pakken dan maar
weer.
Juffrouw, een expresse voor U,
klonk een stem. Een brief werd haastig
haar kamer ingegooid. Ze raapte hem op.
Manieren zouden ze hier wel nooit leren.
Hoog tijd, dat ze na de vakantie toch
maar probeerde een ander onderdak te
vinden. Ze keek achteloos naar 't hand
schrift op de enveloppe en verbleekte.
Van Leo! Wat had hij haar te schrijven?
Zou er iets met Maarten zijn? Haastig
brak ze de brief open. Een paar regels.
Toen ging ze op een stoel zitten en keek
wezenloos voor zich uit. Marianne....
doodplotseling dood. Dat kon niet
Ze hield haar handen voor haar ogeh.
Op dit eerste moment was er alleen een
felle pijn in haar. Zij dacht niet aan Leo,
maar aan haar, die gestorven was. De
vriendin van haar meisjesjaren. De
vrouw, die zij zo goed gekend en van
wie zij zoveel gehouden had.
„Dood.... Marianne", zei ze dof. „Ma
rianne.... ik heb je niet teruggezien".
Ze stond op en liep naar het raam. Het
steegje was verlaten als altijd. De huizen
stonden onbewogen in het morgenlicht.
Alles was net zo als elke andere morgen.
Maar de wereld was veranderd. Tranen
liepen over haar gezicht. Ze dacht aan
Marianne, zoals zij haar gekend had.
Nee, nipt in haar ziekte, maar daarvoor.
De intelligente, begaafde vrouw. Lang
zaam was alles afgebroken in dat leven
en nu de dood. Het was te hard, te
wreed, dat zo nutteloos een leven had
moeten ondergaan. Ze keerde naar haar
koffer terug en nam de brief van Leo
weer op. „En nu wilde ik je vragen",
schreef hij, „of je de dag van de begra
fenis naar Maarten wilt gaan in het zie
kenhuis. Hij ligt anders zo alleen". Ze
was blij dat haar hulp gevraagd werd.
Het was haar of zij nog iets voor
Marianne doen kon, door naar haar zoon
te gaan. Verslagen bracht ze die dag
door.
Ze telegrafeerde Leo, dat zij bij Maar
ten zou komen en Else, dat zij verhin
derd was. Toen was er niets meer te
doen. Een strakke droefheid was in haar.
Verstandelijk wist ze wel, dat Leo nu
vrij was, maar het raakte haar hart niet.
De pijn om de dood van Marianne, die
zij, ondanks dat zij haar niet meer be
reiken kon, toch altijd als haar vriendin
was blijven beschouwen, overheerste
alles. En ook het gevoel van bitterheid,
dat het zó had moeten gaan, zo onbe
grepen wreed. Wanneer zij aan Leo
dacht, was het voornamelijk aan het
leed, dat hij voelen moest. Nu de dood
gekomen was, zou hij zonder twijfel op
nieuw gevoeld hebben, wat Marianne in
zijn leven geweest was. Zij dacht eraan, 1
met de schroom, die de zeer zuivere j
mens veelt tegenover het leed van an
deren.
Op de dag van de begrafenis ging zij
naar Maarten. Weer maakte zij de tocht
naar het ziekenhuis, maar nu van zo ge
heel andere dingen vervuld dan de eer
ste keer.
Haar gedachten waren op het kleine
kerkhof, vlak bij het krankzinnigen
gesticht. Onzeker kwam zij bij Maarten
binnen. Hoe moest zij deze jongen troos
ten, waar haar eigen hart opstandig was
om dit einde van een eens zo veelbelo
vend leven? Maarten ontving haar, be
droefd maar rustig.
Ik ben blij dat U vandaag bij me
wilde komen, zei hij, toen ze naast
zijn bed zat. Ik had ook wel alleen
willen blijven, maar dit is toch minder
erg.
Zij was verwonderd over zijn kalmte.
Had je dit verwacht, Maarten?
vroeg zij hem.
Hij keek haar aan. Hij zag, hoe wit
haar gezicht was en hoe moe haar ogen
stonden.
Neen, zei hij. Nog niet zo
gauw tenminste. Maar het is goed, dat
het zo gegaan is.
Goed? vroeg zij verwonderd, bij
na geprikkeld.
Hij knikte. Ja, zei hij. Waar
om moest moeder nog langer lijden? Het
was al zoveel jaar.... Nu zij weggeno
men is, is een einde aan al dit leed voor
haar gekomen.
Zij zweeg even. Alle vragen, die deze
dagen in haar opgekomen waren, zou zij
uit willen spreken. Maar Maarten was
nog zo jong. Als hij zelf geen opstand
kende, waarom moest zij dan zijn ge
dachten daarmee vergiftigen.
Langzaam sprak hij verder, alsof hij
vergeten was, dat zij bij hem zat: Ik
heb zoveel aan moeder gedacht. De eer
ste jaren hoopte ik altijd dat zij bij ons
terug zou ikomen. Later niet meer
Waarom niet? vroeg Sabina. Ze
moest de grond van zijn rust begrijpen.
Omdat ik wist, dat het niet gebeu
ren zou, zei hij eenvoudig. Ik wist,
dat moeder voor altijd afscheid van ons
had genomen. Suzan wilde het nooit ge
loven. We hebben er wel eens over ge
praat. Zij dacht altijd, dat moeder wel
weer beter zou worden. Maar ik geloof
de het niet. Vaak heb ik zoveel verdriet
daarover gehad. En ik begreep niet,
waarom dit had moeten gebeuren. Tot ik
eens in „Gösta Berling" las over een
meisje, dat net zo was als moeder. En
toen stond er: „Een mens, van wie God
het verstand tot Zich genomen had." Zo
was het bij moeder ook. Dat heb ik pas
begrepen lang na mijn laatste bezoek
aan haar. En ik ben blij, dat God nu he
le*
ide
e C
|ge
fj
den
Wer
da ai
led
|at
;e
g
lemaal haar aardse leven bij Zich gei
men heeft.
Sabina kon niets zeggen. Ze huild
haar handen voor haar gezicht. Dit, <J
was het antwoord. Zij was hier gekomi
om Maarten te troosten. Maar hij was
die haar antwoord gaf. Hij zei verd
niets meer, maar keek stil voor zich u
En Sabina trachtte haar tranen te
dwingen.
Nu begrijp ik het ook, zei ze e
delijk schor. Lange uren bleef ze stil
hem zitten. Zo nu en dan spraken ze
woord. Hun gedachten waren ergens
ders. Bij Leo, bij Suzan, daar ver weg
Tegen de avond pas ging Sabina ter
naar Westgeest. Twee dagen later re
reisde ze af naar Zwitserland. Ze wil<
alleen zijn. Het bezoek bij Else
George had ze op onbepaalde tijd
schoven. En daar, temidden van de wit
bergen, in de eenzaamheid, kreeg
rust. Ze kon het jaar, dat achter hal
lag, overzien. Hoe dankbaar was ze n
dat ze afstand had gedaan en wegg
gaan was. Nu kon ze eerlijk
Marianne terugdenken. Ze had haar ni
verraden. Zelden dacht ze aan de to
komst. Maar één ding was zeker: hal
verlies was winst geworden voor has
Haar leven hing niet meer af van Leo )e^
In haar eenzaamheid had zij een krac
ontvangen, die haar nooit meer verlat*
kon. Na de vakantie ging ze naar We>
geest terug, vol moed. Alles wat do
elkaar had gelegen in haar hart,
langzaam weer op de plaats gekomen,
ze wist dat ze in Westgeest aan de ro®
sen goed moest maken, wat ze verkn#
had door haar eigen wantrouwen
haar eigen bezeerdheid.
(Wordt vervolgd)
wa
:nd
va
oor
it
'an
iaa
'eei
2
laai
•et
ha
riJg
•1
arti
De
VC
VC
He
'inr
-1
urn
akfc
A.
DC
alei
