W intermantels
Autocoats
GMATHÏf en water zijn 't altijd eens
r
Niemeijer
Sunil voorde witste was
DECEMBER-PRIJZEN
JEUGDIGE OF GEKLEDE MODELLEN
49,75
57,50
64,75
69,75
79,50
99,50
SPORTIEVE
wollen velours, vlot gemaakt, ook met teddy
of kunstleer garnering
39.75
49.50
57.50
69.75
„DRIE VROUWEN"
833
met 't minste werk F
Snuif en wrijf
Nu kunt u
MODIEUS
gekleed gaan
tegen onze
extra lage
december-prijzen
maten
34 tot en met 54
Het is maar een weet, dat de Bijenkorf
U beter kleedt endat U minder
besteedt.
SPOORSTRAAT HOEK KONINGSTRAAT
DEN HELDER
FEUILLETON
door W. KERREMANS
37. Van Deurne reikte hem een enve
loppe toe, die Venkel aarzelend accep
teerde. Hij had die graag geweigerd,
maar Jeanne, die zijn weifeling zag,
knikte hem zo bevelend toe, dat hij het
papier aannam en dankte.
„De coach kan je morgen terugbren
gen naar het kasteel, Venkel, we hebben
andere plannen gemaakt", zei Van
Deurne nog.
Venkel bedwong met moeite een glim
lach. „Andere plannen". Hij begreep wel
wat dat betekende, al wist hij niet, dat
Charles geweigerd had mee te gaan als
Venkel het vierspan moest rijden en dat
Jeanne en Govert niet wilden dat Char
les weer op de bok ging zitten.
„Morgenochtend kom ik weer rijden,
meneer Venkel, om 9 uur, schikt u dat?"
„Zeker freule. Welk paard wenst u te
rijden?"
„Gipsy, die draaft zo heerlijk".
„Ik zal er voor zorgen freule".
De enveloppe bleek een biljet van
100,te bevatten en Venkel was er
tenslotte mee in zijn schik.
De rijlessen aan Jeanne vond hij heer
lijk. Zij was een gewillige, intelligente
leerlinge en nam zijn wenken en aan
merkingen dankbaar aan.
Nu had hij dan omgang met een meis
je als die, waarnaar hij had uitgezien.
Hij was wel niet als een vriend, als een
van gelijke stand, maar haar houding je
gens hem gaf toch de schijn alsof het wel
zo was.
„Zegt u mij nu eens ronduit, en zo
cru als u maar wilt, wat er aan mijn
rijden hapert", had zij bij de eerste les
gevraagd.
„Cru behoef ik niet te zijn, freule en
dat zou ik niet graag zijn tegenover u,
maar als ik het duidelijk mag zeggen,
dan zijn uw voornaamste fouten, dat u
niet zit op het paard maar er op hangt,
dat u op de teugels steunt en dat u te
veel afzet van de beugels".
„Daar kan ik het voorlopig mee doen",
antwoordde ze lachend en dat zijn dan
nog maar de vóórnaamste fouten".
„Het is niet uw schuld, maar die van
uw instructeur, die had er op moeten
letten".
Jeanne lachte hartelijk:
„Zeg dat nooit waar Charles bij is",
proestte zij, „hij heeft mij leren rijden".
„O zo", antwoordde Venkel met een
stil lachje.
„Hoe vindt u dat hij rijdt?"
„De leerlinge heeft haar meester verre
overtroffen".
„Vindt u dat werkelijk? Dat ik beter
rijd dan hij?"
„Ongetwijfeld. Stukken en stukken be
ter. Jonker Charles zal nooit een be
hoorlijk ruiter worden, als hij niet van
voor af aan wil beginnen".
„Hij zou uit zijn vel springen als
iemand hem dat zei".
„Dat is zijn grootste fout".
Na de tweede les zei Jeanne hem, dat
zij nooit had durven springen, maar dat
zij het nu van hem wel wilde leren.
Venkel had er geen bezwaar tegen en
hij leerde haar hoe zij het paard moest
aandrijven tot de hindernis, hoe het er
over heen te brengen en waar zij op
moest letten.
Zij sprong eerst over een lage boom,
toen wat hoger, daarna over een heg. Zij
viel nu en dan, wat een uitstekend mid
del is om de angst voor een val kwijt te
raken en na enige weken verklaarde zij
in de familiekring, dat zij nu oneindig
veel beter reed dan voor haar lessen en
dat zij met gemak de paarden kon laten
springen.
Toen de gasten gingen vertrekken
kwam zij Venkel met een lief toespraak
je danken voor zijn lessen en ze liet er
op volgen:
„Ik heb u iets willen geven om als aan
denken voor deze prettige lessen, die ik
van u heb gehad, te bewaren, en waarin
ik mijn dank kon leggen, maar ik vond
het een nare gedachte, dat te doen in
geld
Venkel knikte hevig.
„Daarom heb ik hier een cadeautje
voor u, dat u niet moogt weigeren".
Het bleek een gouden dasspeld te zijn:
een paardehoofd in een hoefijzer, fijn en
rank van bewerking en sierlijk van uit
voering.
Venkel dankte en voegde er hoffelijk
bij, dat hij zo'n souvenir niet nodig zou
hebben om zich deze lessen te blijven
herinneren.
Jeanne kreeg een diepe kleur en gaf
hem zwijgend de hand, waarna zij heen
ging.
Nu kwam de oude sleur weer van
weinig handeling en gebrek aan omgang
met anderen, stille vijandschap en voor
naamheid. Tien maanden was hij bij Van
Deurne en hij achtte nu de tijd gekomen,
heen te gaan. Hij nam zich voor, de eer
ste gelegenheid die zich voor deed aan
te grijpen om ergens anders geplaatst te
worden en elke week zocht hij de adver
tenties in „Het Paard" na. Eindelijk
vond hij er een die hem leek. Hij
schreef er op. Een week later kwam de
butler hem met een misnoegd gezicht
roepen, omdat er per telefoon naar hem
was gevraagd.
„Je moet wel begrijpen, Venkel", zei
hij, terwijl zij samen naar huis gingen,
„dat dit geen gewoonte mag Worden."Je
moet je vrienden zeggen, dat ze een an
dere wijze van conversatie moeten zoe
ken."
„Het kan niet zijn voor een praatje",
antwoordde Venkel driftig, „er moet iets
bijzonders zijn gebeurd".
Het bijzondere bleek te zijn, dat aan
het andere eind van de draad een man
stond, die zich bekend maakte als Kor-
tebas, de steller van de advertentie. Hij
vroeg of Venkel eens kon komen praten
en noemde een plaatsje in Groningen.
Venkel antwoordde verheugd, dat hij 't
niet wist, maar 't vragen zou en hem
bericht geven.
Van de telefoon ging hij naar de se
cretaris en verzocht hem, aan mijnheer
Van Deurne twee dagen verlof te vragen.
„Verlof?", zei Grip, op een toon alsof
het een vies woord was, „en waarom,
welk motief, om welke reden?" voegde
hij er bij, omdat zo'n man het woord
motief wel niet zou begrijpen.
Zijn toon en houding sloegen de vonk,
die er bij Venkel nog nodig was om de
lading in hem tot explosie te brengen.
Al die laatdunkendheid die vernederin
gen, die behandeling alsof hij een lager
staand wezen was, minder dan een hond,
waarvoor zij, die hogen, nog vriendelijke
woorden en aanhalingen hadden, lagen
in hem opgestapeld als een ontplofbare
stof en Grip had de lont ontstoken. Op
een bijna ruwe en uitdagende toon voeg
de hij de secretaris toe:
„Om te solliciteren".
Als U regenwater zou kunnen gebruiken, dan zou
l) van elke theesoort die U neemt, gemakkelijk
'n lekker kopje thee kunnen zetten.
Bent U echter, zoals de meeste huisvrouwen,
aangewezen op leidingwater, dan is er slechts
één thee, die werkelijk heerlijk smaakt Dat is
GALA THEE!
GALA THEE
is de krachtigste thee
en komt in elk water
volkomen tot haar recht.
Dat proeft U direct en
dat merkt D steeds op
nieuw aan de opvallend
royale, geurige afschenk.
Zorg er dus voor dat U
GALA THEE in huis hebt.
Drink steeds de lekkerste thee
vraag dus altijd Gala Thee!
DE KERSTKAARSJES hebben hun plicht vanavond
weer gedaan. Floep... worden ze uitgeblazen door
Annetje in haar Sunil-witte nachtpon. Een nacht
pon witter dan de witste Kerst!
Alleen Sunil wast zó wit! Met één oogopslag ziet
U aan de blauwe kleur, dat Sunil verschilt van alle
andere wasmiddelen. En hoe uniek Sunil werkt ziet
U aan de weergaloze witheid van Uw wasgoed.
Het vette, vlijtige Sunil-sop heeft meer, dan nor
male wasenergie en intensieve reinigingskracht
Zonder weken, zonder bleken, zonder blauwen I
Ja, Sunil doet alles voor UHet omslachtige weken,
bleken en blauwen van vroeger is voorbij. In één
washandeling wordt Uw wasgoed op de gemakke
lijkste manier stralend wit!
STANDAARDPAK 42 CT.
REUZENPAK 81 CT.)
SUN 73.280.200.34
Mr. Grip van Overzij keek een beetje
ontsteld maar verbolgen. Zonder een
woord verder ging hij naar de kamer
van de ongenaakbare Van Deurne, en
kwam heel gauw terug:
,,'t Is goed.... eh.... Venkel....
maar je moet er geen gewoonte van ma
ken".
„Neen meneer, daar zal ik voor zor
gen", antwoordde Venkel met overtui
ging.
Hij moest die nieuwe betrekking heb
ben, al zou 't zijn als stalknecht, maar
hier wilde hij weg, moest hij weg. Hij
zond een telegram aan Kortebas en reis
de de volgende dag naar Groningen.
Voor het station zag hij een dogcar staan
met een man, kennelijk een paardenman.
Zij hebben allen iets ondefinieerbaars,
een zekere overeenkomst met de dieren,
waarmee zij dag aan dag omgaan, dat
onmiskenbaar is. Ook zonder de Man
chester jas en de pet zou Venkel hem als
de paardenhandelaar hebben herkend.
Hij zag er uit als iemand die slecht is
opgevuld, wat slap in het vlees, maar
met een goedig, hartelijk gezicht.
(Wordt vervolgd)
Uw verkoudheid van neus,
keel of borst weg met
BETAALT U
UW ABONNEMENT PER GIRO?
De abonnees van de Texelse
Courant, die hun abonnement
uer giro betalen, verzoeken wij
vriendelijk, DIT IN IEDER GE
VAL VOOR 1 JANUARI 1957 TE
DOEN.
Per die datum gaan namelijk
alle kwitanties de deur uit, zo
dat latere giro-betaling tóch
extra kosten meebrengt.
Hartelijk dank voor Uw mede
werking.
DIR. TEXELSE COURANT
