FramboosjesXQ
faP8t«W
SARDINES
ïSmIIharih6
tonijn >tcH£e
79 11 PER BLIK
- Gevulde
maakt a het leven goedkoper!
22, 23 en 24 juli op stap met
„Vrij en Blij"
HA A J BLIKJEsiU^J
„Het was van ons"
«5^Nietnve -yOP
In w*rm-weer-verpakking GMM
Prima
IN OLIJFOLIE
DUBBEL blik
STARKIST
PER BUK
KWALITEITSGARANTIE
Wanneer u enig Albert HeUn
artikel niet élke cent waard acht
H die u ervoor betaalde, dan geeft
AH u het volle bedrag terug.
Om 5.20 uur vertrokken we van Texel
met 36 personen voor een 3-daags bezoek
aan Zeeland. Aan Den Helder stond de
bus klaar van de fa. Van Konlngsbrugge
met als chauffeur Piet Idema. In tempo
naar Zaandam, waar het trouwe lid
Japie nog wachtte en zo via Amsterdam,
Schiphol, Den Haag naar Rotterdam.
Daar werd koffie gedronken en toen
ging het via de Maastunnel, Moerdijk-
brug, Dordrecht naar Bergen op Zoom,
waar onze gids voor twee dagen, de oud-
Texelaar G. W. Oskamp, vroeger direc
teur der VW Texel, nu van het Prov.
Zeeuwse WV, stond te wachten.
Na de kennismaking nam hij de leiding
over van Piet, die tot groot genoegen
van het gezelschap ons al veel had ver
teld en laten zien.
Nog een klein stukje door Brabant en
20 kwamen we in ds zak van Zuid-
Beveland Wat een schoon gebied, mach
tige boerderijen met er omheen de pro-
dukten tarwe, vlas, uien, bieten en aard
appelen. De weilanden die we zagen wa
ren ook dor en droog en dat is aan de
bieten en aardappelen ook te zien, maar
de graanoogst was om van te kwijlen,
machtig die mooie zware velden.
Onverwachts stonden we boven op een
dijk, links het poldergebied dat over
heerst werdt door fruitkwekerijen en
rechts schorren en daar achter een werk-
haven met een keur van materiaal voor
dijkwerken. Daar zagen we een stuk van
de Deltawerken, de aanleg van de dijk
over het Veerse Gat van Walcheren naar
Noord-Beveland. Geweldig gezicht met
een toelichting van vriend Oskamp. De
schorren worden polderland, de zand
vlakte recreatieoord en daar tussen een
meer van 25 km., geschikt voor 4000
zeiljachten.
Zo hadden we dus Zuid-Beveland ver
laten en waren we gekomen op Walche
ren. De reis ging door naar Middelburg,
waar we Hotel Pax zagen liggen over de
SHERLOCK SPEURZIN
31. Een schok deed het gehele schip dat
door een rookkolom bijna geheel aan het
oog werd onttrokken, trillen. Het stond
op 't punt om te vertrekken.
„Alles of niets!", zei Sherry. „Nog even
een schepje er op". Hij zwom alsof zijn
leven er van afhing en met een laatste
inspanning wist hij nog net het anker te
grijpen.
„Hé, dat lucht op, zwemmen is voor
mij toch niets gedaan, met kleren aan",
bibberde Sherry. Hij wist met een lenige
sprong de achtersteven te grijpen, wipte
ever de reling en bevond zich op het
bandietenschip!
„Drommels, ik moet een beetje uit
kijken of ik geen lid van de bemanning
zie. Kijk, daar staat notabene 'n wacht!
Nee, gezien heeft hij mij nog niet!"
Sherry zag een luik en wierp een blik
naar beneden. Het was de stookplaats.
Hij wipte naar beneden en verborg zich
achter de hardzwetende stoker, tussen
de steenkool.
brug, ons pension voor twee dagen.
Voordat we daar waren was er eerst
nog koffie gedronken in een dorpsher
berg in Heinekenszand, door de heer
Oskamp besteld, alleen om nog wat van
de Zeeuwse klederdracht te zien.
De rondrit die nu volgde was fantas
tisch. Wat Walcheren biedt aan schoon
heid: nooit hebben we geweten, dat daar
een natuur is zo ongerept en mooi en
dan door al die dorpjes, gedeeltelijk nog
oud, maar veel nog pas opgebouwd.
Eerst getroffen in 1940, daarna de be
vrijding van '44 en om het nog eens over
te doen de ramp van 1953.
Machtig was het, zo de heer Oskamp
vertelde, dat je bijvoorbeeld aan de
boomgroei kunt zien van welke ramp de
verschillende gebieden hebben geleden.
Om 6 uur waren we in Hotel Pax terug
en daar niets over dan lof en dank. Een
maaltijd die klonk als een klok en een
bed zo goed als thuis en nog een keurige
bediening toe.
Na het eten Middelburg in, doordat er
ook ouderen bij waren, bood Piet direct
de bus weer aan en de heer Oskamp
leidde hen overal maar weer door. Nieu
we straten van na 1940, maar geheel
weer opgebouwd als was het in de 16e of
17e eeuw. Dan nog een bezoek aan minia
tuur Walcheren. Dit is in 1954 gesticht
als herdenking van 10 jaar wederop
bouw. De opzet was 3 maanden, maar
toen bleek welk een stuk propaganda
hier van uit gaat is men er mee door
gegaan. Al de bezienswaardigheden uit
de 19 verschillende gemeenten zijn er
nagebouwd in werkelijke kleur en de
grootte van 1 op 20. Van Veere stadhuis,
molen en kerk, de Kuiperspoort, de Ab
dijtoren, fabriekscomplex van Middel
burg, de werf de Schelde van Vlissingen
en ga maar door. Dit is door 600 vrij
willigers in twee jaar tijd met 220.000
werkuren opgebouwd. Het aantal bezoe
kers ligt na 5 jaar op rond één miljoen.
Dan weer terug naar Hotel Pax en nog
wat gezellig babbelen met de gids.
De volgende dag weer op pad met de
heer Oskamp, nu naar Zeeuws-Vlaande
ren, de grens over en dan langs de Bel-
FEUILLETON
door HANOL SPOOR.
28. HOOFDSTUK XX
De vergissing hersteld
Bij moeder Verhagen had zich een an
der drama afgespeeld. Joke. anders het
toonbeeld van zelfbeheersing, was buiten
adem het huis komen binnen struikelen.
Verblind van tranen, stak ze als een
klein kind de armen naar haar moeder
uit.
Ten zeerste geschrokken pakte deze
haar dochter vast, wiegde haar zachtjes
op en neer, steeds maar sussende woord
jes fluisterend.
Joke's lichaam schokte van het snik
ken, en haar moeder probeerde zonder
iets te vragen haar dochter tot kalmte te
brengen. Het snikken werd wat minder,
maar de blik waarmee ze haar moeder
aanzag, sneed haar door de ziel.
,;Kom nu toch, Joke", zei ze troostend,
„vertel nu maar wat er gebeurd is".
„Ik ben slecht", snikte Joke.
Ook al begreep Joke's moeder dat haar
dochter moest overdrijven, toch maakte
haar hart een rare sprong.
„Zo", zei ze ineens vastberaden, „nu is
er genoeg gehuild; vertel maar eens wat
je misdreven hebt".
Het was aandoenlijk te zien hoe Joke
probeerde haar snikken te onderdrukken.
Op 't moment dat ze met horten en stoten
haar wedervaren wilde vertellen, gingen
haar ogen in grote schrik wijd open. Ze
legde haar hoofd op tafel en gaf zich over
aan een nieuwe huilbui.
Door het raam had ze freule Lydia zien
aankomen. Joke meende, dat freule
Lydia gekomen was om haar nog meer
verwijten te maken. Moeder Verhagen,
die de blik van haar dochter gevolgd had,
zag de freule ook naderen Onmiddellijk
begreep zij dat er verband moest be
staan tussen de komst van de freule en
de overspannen toestand waarin Joke
verkeerde. Feitelijk was ze blij met de
enderbreking. Misschien zou ze nu op
meer normale manier horen wat er
eigenlijk gebeurd was.
Lydia gaf moeder Verhagen alleen
even een glimlachje als begroeting, en
liep regelrecht op Joke toe.
„Joke, kind, het spijt me zo; kun je me
vergeven?"
Joke hief het hoofd op. Haar blik had
iets van een konijntje, dat in een strik
was geraakt.
„Moet ik. Ustamelde ze.
„Natuurlijk, ik had niet dadelijk zo
moeten opvliegen, en moeten begrijpen
dat schijn bedriegt".
Het gezicht van Joke klaarde ziender
ogen op. Ook haar moeder slaakte een
zucht van verlichting.
Lydia vertelde nu aan Joke's moeder
welke vergissing er had plaatsgevonden.
Ze nam alle schuld op zich, verontschul
digde haar broer, die te veel op zichzelf
was aangewezen. Ze lachte Joke, die
meer en meer opklaarde, vriendelijk toe,
en zei „ik hoop dat me zo iets niet meer
overkomt. Laten we nu liever al onze
energie gebruiken om Frank uit zijn be
narde positie te bevrijden".
Lydia had niet tactischer kunnen spre
ken om Joke weer helemaal op dreef te
gische badplaatsen. We keken onze ogen
uit naar de pont „Prinses Beatrix", 102 m
lang met 5 rijen auto's en daarboven de
passagiersdekken; 80 tot 90 auto's tege
lijk, met twee tegelijk erop en dan dat
alles in 5 minuten. Koplading, dat is
toch de enige oplossing, helaas ook voor
Texel.
Door het rijkste landbouwgebied ging
bet toen naar Sluis. Volop zomer en alles
in volle oogst. Combines, zelfbinders,
zichters en nog één met een sikkel. Maar
net als bij ons weiland dor en droog.
Een kilometer of tien over de grens en
dan kan je pas zien dat je in België bent.
Andere types van huizen enz. Zo kwa
men we in Knocke en daar over de ge
weldige boulevard. Wat een drukte. In de
verte zagen we Walcheren nog liggen. De
heer Oskamp vertelde, dat hij vanuit zijn
huis in Vlissingen des avonds de lichten
van Knocke zag. Daarna nog een rondje
door de villawijken. Daar heerst vast een
grote weelde. De tuinaanleg is gemiddeld
mooier dan in Holland, maar de zinde
lijkheid b.v. van bedienend personeel is
het lang niet. Langs de kust, waar werd
gepicknickt, was 't alles tentenkampen.
België heeft maar een 80 km. kust, dus
lang niet zo uitgestrekt dan bij ons.
In Ostende aangekomen werden de
francs genomen en gepauzeerd: bier,
kreeft, ansichtkaarten en ga maar ver
der. Alles wat een vacantieplaats U
biedt. Vandaar ging nog een boot weg
naar Dover; ook afgeladen vol.
In België: Engelse, Franse, Zwitserse
en Hollandse toeristen, maar nog geen
10 procent Duitsers. Die vind je in
hoofdzaak boven Hoek van Holland.
Zeeland in hoofdzaak Belgen.
Via Brugge, een mooi oud stadje, een
toertje door Vlaanderen over schitteren
de verkeerswegen weer terug naar Sluis
en dan Breskens, de pleegmoeder van de
Texelse vissers.
Op dat mooie pontje met 80 auto's en
zo kwamen we weer thuis in Hotel Pax.
Een prima maal en toen was het de
voorzitter, die de heer Oskamp bedankte
voor wat hij ons heeft laten zien.
De heer Oskamp nam ook nog het
woord en hoopte, dat wij en nog vele
anderen de weg naar Zeeland zouden
vinden. Hij heeft niet te veel gezegd; in
één woord het was een vakantiegebied.
De derde dag, na een stevig ontbijt
terug via het dorpje Waarde naar Bra
bant. Koffie in Etten en zo langs wat
andere paadjes naar Rotterdam en Den
Haag. Daar brood en winkelen en dan
via de Nederlandse badolaatsen naar Den
Helder.
Om 6 uur waren we in „Formosa"
voor het afscheidsdiner.
Na een woord van dank van de voor
zitter aan de firma Van Koningsbruggen
voor haar prima bus en chauffeur Piet
Idema, Hotel Pax te Middelburg voor de
logies, Formosa voor haar diner en aan
alle verdere medewerkers, gingen we te
vreden en voldaan huiswaarts.
Wij zagen Zeeland, wel gebogen onder
de rampen, maar nooit opgegeven om te
bouwen voor zijn volk en zijn gasten!
Oudeschild, J. Barhorst.
FILMNIEUWS:
HET ZONDAGSKIND"
Heinz Rühmann, een tikkeltje ouder,
maar nog altijd even dwaas, speelt een
ontwapenende hoofdrol in „Het zondags
kind". de komische Duitse kleurenfilm,
die dit weekend in Texels Bioscoop
wordt vertoond. Het grappige verhaal
speelt zich af in 1958 en begint met een
kostelijk stukje „verbroedering" tussen
de kleermaker Anton Wibbel (Heinz
Rühmann) en een Schotse Hooglander.
De ontmoeting tussen deze twee lieden
leidt tot allerlei verwikkelingen, waar
aan het aloude motief van de persoons
wisseling ten grondslag ligt. De regisseur
heeft er een onbetekenend, maar toch
gezellig stukje amusement van gemaakt.
„GENADELOZE JUNGLE"
Voor de zoveelste maal gaat onder een
afschrikwekkend gezwollen titel een
aantrekkelijke film schuil. Ditmaal is het
„Genadeloze jungle", dat verhaalt van
twee broers, die een hard, maar interes
sant bestaan hebben in de Afrikaanse
wildernis. Een van hen onderhoudt al
jaren correspondentie met een meisje in
Engeland, dat na de dood van haar moe
der vertrouwend op de brieven en de
foto van de pionier, naar de jungle komt.
Daar pakt Amor heel anders uit dan de
briefschrijver en zijn broer zich dat voor
stelden; het Engelse meisje trouwt met
de broer en de correspondentievriend
laat zijn oog vallen op de dochter van
een mede-pionier.
De hoofdrollen worden knap vertolkt
door Belinda Lee en Michael Craig. De
helpen. Nu werd ze weer met nieuwe
moed bezield, vooral toen de freule vér-
telde dat Paul en zij uitsluitend voor
Frank waren gekomen.
Intussen was Paul, vergezeld van Ver
hagen, ook binnen gekomen. Ernstig
werd beraadslaagd. Het beste was om
zich in verbinding te stellen met Pauls
vriend, daar Paul overtuigd was dat deze
al de eerste stappen ondernomen zou
hebben om voorlopige invrijheidstelling
te krijgen.
Om tijd te besparen bestelde men een
taxi, en met Joke tussen hen in vertrok
ken Paul en Lydia naar de stad.
Langzaam kwam de oude veerkracht
bij Joke terug, en met spanning keek ze
uit naar het ogenblik dat zij Frank zou
weerzien.
Zo gemakkelijk was de zaak echter
niet. Werkelijk had de vriend van Paul
al vele pogingen in het werk gesteld, en
hij meende ook aardig te vorderen, maar
toch was de gehele dag er nog mee ge
moeid om diverse instanties te bezoeken.
Bijna werd men moedeloos onder de
voortdurende besprekingen, en toen nog
tamelijk onverwacht stond Frank voor
hen, wel iets bleker, maar zeer verheugd.
Joke wierp zich in Franks armen, en
klemde zich aan hem vast. Tegelijk
schudde Frank de handen van zijn vriend
en van Lydia.
Natuurlijk waren alle zwarigheden
nog niet opgelost, doch opgewekt werd
de terugtocht aanvaard. In vrijheid zou
Frank allicht meerdere bewijzen van zijn
onschuld kunnen ontdekken.
Toen het montere gezelschap onver
wacht bij de Verhagens binnentsapte,
goede regie staat op naam van Ke
Annakin.
„HIGH SOCIETY"
In deze film kunt U genieten va
Bing Crosby, Grace Kelly, Frank Sim
tra en Louis Armstrong en negen gloe<
nieuwe ;ongs van Cole Porter.
In een luxe-vakantieoord zijn de g<
moederen in beroering gebracht doe ^ex
twee op handen zijnde grote gebeurte
nissen: het a.s. Jazz-Festival, waarb
Louis Armstrong zal optreden en h«
huwelijk van de vooraanstaande Tract
Lord en George Kittredge. Dan volgt
een spannend verhaal, dat eindigt:
zij schrijdt naar het altaar, aan de ari
van
Iedereen zal zeggen: „Wat een film".
Nederlands nieuws
O.a.; Internationaal concours-hippiqu
in Enschede; Het „Kraaienest" omhoo
in de Euromast, Rotterdam verrijkt me
„hoogstaand" restaurant; De national
atletiekkampioenschappen in Rotterdam
Caisson-legging voor de afsluiting va
Veerse Gat, een nieuwe fase in he
Delta-werk.
Wereldnieuws
O.a.: Protest in Ghana; Noord-Korea
nen keren terug; Russisch Pool-onder
zoek; Grote Prijs van Les Essarts voo:
Stirling Moss; Dieren voor de ruimte
vaart.
jad
'erf
teel
an
itt<
itra
Vil
;chj
'Ck'
nol
;tul
ïed
lei'
lila
en
Voc
no
alle
HOOG WATER
Hoog water ter rede van Oudeschild:
29 juli 1.44 en 14.29; 30 juli 2.53 en 15.39
31 juli 4.13 en 17.00; 1 aug. 5.29 en 18.14
Aan het strand ongeveer een uur eer
der hoog water
TEXELSE MARKT
Aangevoerd maandag 27 juli 1959:
250 lammeren 3045; 28 schapen 5070
42 biggen 50—75; 3 pinken 50—60;
nuchtere kalveren 5080.
BOOTDIENSTREGELING T.E.S.O.
Geldig tot 23 augustus 1959
Werkdagen:
Van Texel: 5.20 7.40 10.30 13.00
15.30 18.00
VanDenHelder: 6.30 9.15 11.40 14.20
16.40 19.35
Zon- en alg. erkende chr. feestdagen:
Van Texel: 7.40 10.30 14.00 16.00
18.25 20.30
Van Den Helder: 9.15 11.35 15.00 17.15
19.30 21.35
I
Nu
en
me
val
all
ste
on
vir
gri
bo
ku
slaakte Mia bij het zien van Frank een
snerpende gil, en vluchtte het huis uit.
Men haaide de schouders op. Mia deed
de laatste tijd wel meer zonderling.
Moeder Verhagen vroeg zich af, waar-
cm Mia toch zo'n angst toonde om weer
naar de stad terug te keren. Het was de
laatste tijd toch overduidelijk dat zij het
hier niet meer naar haar zin had.
Rusteloos was Mia door de duinen gaan
dwalen. Ondanks dat zij nog vlug haar
jas had gegrepen, rilde ze alsof ze het
koud had. Even had ze gemeend dat haar
misdaad was uitgekomen, maar door de
enthutste gezichten bij haar vreemd ge
drag, begreep ze dat het nog niet zo ver
was.
Toch werd de toestand nu gevaarlijker
voor haar; wel zou ze Sternhout in haar
endergang kunnen meetrekken, maar dat
leverde voor haar ook geen voordeel op,
hoewel ze hem zeker niet sparen zou.
Bovendien, hij was zo geslepen. Hoe
had ze ooit zo dom kunnen zijn om zich
met hem in te laten. Dit was erger dan
de zaakjes, die ze met vrienden in de
stad organiseerde. Toch was de laatste
smokkelzaak ook niet mis geweest, en ze
wist dat er nog steeds een onderzoek
gaande was.
Wat had ze toch van haar leven ge
maakt? Echte vrienden bezat ze niet,
daarvoor was ze te veel van de een naar
de ander gefladderd. En hier was ze van
de regen in de drup gekomen door zich
met Sternhout in te laten. Hier had zij
zich, die in de stad de naam had van ge
raffineerd te zijn, door een doodgewoon
landjonkertje in de vingers laten snijden.
In de duinen hing een lichte waas. In
de verte hoorde ze de brulboei, ten teken
dat het op zee mistig was. Ongemerkt
was ze in de omtrek van Duinsfort geko
men. Donker en onheilspellend doemde
het gebouw op uit de lichte nevels. Tot
nu toe was het haar niet gelukt om op
Duinsfort toegang te krijgen. Nu ze toch
haar spelletje vrijwel als verloren be
schouwde, kwam het bij haar op om nog
een laatste troef uit te spelen.
Met een grote cirkel liep ze om het ge
bouw heen en bekeek het eens op haar
gemak ian de achterkant. Hier was de
indruk zo mogelijk nog doodser. De ra
men waren geblindeerd, het gras groeide
tussen de stenen, het geheel zag er ver
veloos en onbewoonbaar uit.
Ze huiverde bij de gedachte dat men
hier best iemand gevangen zou kunnen
houden, zonder dat de buitenwereld er
ooit iets van gewaar zou worden.
Terwijl allerlei gedachten haar be
stormden zag ze een luik iets scheef han
gen. Het sloot daardoor niet goed af, en
nieuwsgierig probeerde ze het open te
krijgen. Met kloppend hart keek ze in
een enigszins schemerige ruimte. Toen
haar ogen daaraan gewend waren, zag ze
tot haar teleurstelling een wat kale, zo
niet armoedige kamer. Misschien was het
een dienstvertrek. Ze probeerde of het
raam omhoog wilde. Wonder boven
wonder gelukte dit. Het houtwerk was
totaal vermolmd.
Voorzichtig kroop ze naar binnen. Hoe
wel ze niet precies wist wat ze dacht te
bereiken, besloot ze toch tot het uiterste
te gaan. Misschien leverde een onderzoek
haar iets op, waardoor ze meer macht
op Sternnout zou kunnen krijgen.
