VLESSING
m
De Fijne
Engelse Melange!
ilSM
ZE ZIJN HET ER ROEREND OVER EENS
Keetmeisje
in Europoort
Douwe Egberts
U REIST
Fortex Herenkleding is kwaliteitskleding, vervaardigd uit
de beste binnen- en buitenlandse stoffen.
Heren die prijs stellen op een vlotte en onberispelijke pas
vorm, geven dan ook steeds de voorkeur aan Fortex Heren
kleding. Kom nog voor Pinksteren kijken-kiezen en passen
temidden van onze gloednieuwe Fortex Pinksterkollekties.
Fortex Kostuums Fortex Kolberts Fortex Pantalons
v.a. f 119.- v.a. f 49.- v.a. f 39.50
Douwe Egberts Pickwick thee
voor ieder, die een kernachtige
Engelse smaak prefereert. Let
ook op de goudkleurige, rijke
afschenk
rustiger en prettiger
als u voor uw bootovertocht of
treinreis vooraf plaatsbewijzen
haalt bij de V.V.V.
Ctylon Melange
Geel etiket) 108 cl.
Engelse Melange
(Groen etiket) 90 et.
FEUILLETON:
door H.A.N.S.
17. „We gaan nog een keer over onze
oude landweg Zouden de veroveraars
van ons eiland dankbaarheid hebben ge
voeld voor onze goed onderhouden we
gen, die zelfs al geasfalteerd waren? Zo
Becty, hier zul je wat gemakkelijker lo
pen dan op dat brokkelige puin. Zie je,
dat men nog steeds bunkers bloot legt.
Ze mogen wel opschieten, want straks is
de industrie tot hier genaderd. Of
is dat misschien de reden, waarom de
hoogovens nog even wachten? Hoog
ovens Betty, op de plek waar jij je haver
naar binnen werkte. Hoogovens, op de
weide waar ik naar een klavertje vier
zocht. Hoogovens, daar waar ik stekel
baarsjes ving in de sloot en hagedisjes
verschalkte. Geen kroos meer op de slo
ten en geen kikkerkoor op mooie zomer
avonden. De pony's zullen ons niet meer
verrassen met hun leuke kleine veulen
tjes en onze koeien staan in vreemde
stallen te loeien. Wij nemen nu officieel
afscheid van Rozenburg Betty. Dan breng
ik jou weer terug naar je nieuwe baas,
die nu mijn gastheer is, omdat het
vrouwtje hier ook geen tehuis meer
heeft. Maar ook hij zit niet rustig meer,
omdat men het oog op zijn grond heeft
laten vallen. Voor recreatie, zegt men.
Hoe lang dat recreatie zal blijven Betty,
ik weet het niet. Ik verwonder me ner
gens meer over. Wij agrariërs zijn op de
terugtocht. Er is voor ons geen plaats
meer".
Sprekend tegen haar paard, reed
Christa met een kalm drafje naar be
kende plaatsen op het eiland. Telkens op
nieuw stond ze stil en bekeek aandachtig
de geweldige veranderingen, die het
eiland onherkenbaar maakten. Er waren
gedeelten, waar ze zich eerst moest oriën
teren, om te weten in welke richting ze
zich moest begeven. Verschillende wegen
waren geheel verdwenen, of werden
doorsneden door brede, diepe havens.
Hoog op een nieuwe dijk was een straat
aangelegd, die plotseling midden in de
polder eindigde, vlak naust een smalle
sloot. Alles ademde rust rondom de sloot,
waarin kleine watertorretjes zien in
vlugge kringen bewogen. Zacht ruisend
wuifden de rietpluimen en riepen her
inneringen op aan vroegere dagen. Nu
leek de sloot, zo vlak naast de impo
sante nieuwe weg, een belachelijk water
tje, dat geen enkel nut had. In stille
overdenkingen keek ze in het heldere
water naar het zacht bewegend spiegel
beeld van haar en Betty. Welk een rol
speelde het water in het leven van de
mens. Een levensbehoefte waren de slo
ten geweest voor de landbouwers. De
waterstand werd via de watermolens in
stand gehouden en het vee leste zijn
dorst. Ook al werden de melkbussen niet
meer zo als in vroeger jaren op het af- I
stapje bij de sloot blank geschuurd, men
bleef de sloten beschouwen als de le
vensaders van het boerenbestaan. Nu
werden het de welvaartsbronnen voor
het gehele land. Groter, breder, dieper.
Weer was het water het voornaamste
bestanddeel. Doodstil stonden Christa en
haar paard midden in het veld, zij als de
laatste amazone van een verloren land,
de hoofden gebogen, alsof ook het paard
aanvoelde, dat Christa in haar hart een
afsoheidsrede uitsprak en zichzelf troost
woorden toevoegde.
Met een ruk kwam ze weer tot zich
zelf. Het paard had slechts een kleine
aanmoediging nodig om in draf te ge
raken. Heerlijk de wind door je haren en
nog steeds die oneindige ruimte, genoot
Christa.
Ze uitte een kreet van verrassing. Van
verre zag ze hun boerderij nog staan.
Haar hart klopte wild van vreugde. Het
huis hield lang stand. Dit was meer dan
dat ze na zo'n lange afwezigheid had
durven hopen. Waarom zou men het ge
bouw zo lang sparen? Dichterbij gekomen
trok er een weemoedige waas over haar
gezicht. Het materiaal, dat de uitvoer
ders voor hun werk nodig hadden, lag
her en der opgestapeld op het erf. Boven
de ramen van de grote kamer was een
kolossaal bord aangebracht, waarop ver
meld stond, dat daar een tijdelijk kan
toor van een der aannemers was geves
tigd. Christa leidde het paard naar de
zijkant van het huis. Gelukkig de pomp
was er nog en een emmer was ook gauw
gevonden. Ze bracht Betty in de stal en
zette een emmer water bij het paard.
Geheel alleen wilde ze de omgeving gaan
verkennen, maar bij het verlaten van de
stal botste ze tegen een jongeman op. Hij
maakte zijn verontschuldiging en stelde
zich voor Helsingen was zijn naam. „Pe
tersen", zei Christa. „Petersen, Petersen",
zei hij nadenkend. „Maar dan bent U fa
milie van de vorige bewoners, of heeft U
hier zelf gewoond?"
„Zo is het", zei Christa. „Mijn broer en
ik hebben hier gewoond".
Haar blikken bleven aan het gebouw
haken, dat steeds meer een toonbeeld van
verval werd. Ze had als het ware, lang
zaam het leven eruit zien wijken. Mis
schien was het beter voor haar herinne
ringen geweest, als het nu met de grond
gelijk was gemaakt. In de Noordoostpol
der voelde ze zich, met behulp van Truus,
al aardig thuis. Truus en Mark waren nu
getrouwd en in hun grote moderne wo
ning had ze een prachtige kamer ter be-
sohikking gekregen. Truus bleek boven
dien tal van vrienden en kennissen te
hebben, die altijd bij hen een gastvrij
onthaal vonden. De goedlachse Truus, de
gezellige dikkerd, met haar geestig mop
neusje had er bijzonder goed slag van op
een gemoedelijke manier Christa overal
bij te betrekken. Ze voelde zich dan ook
helemaal niet vreemd meer, maar soms
werd het heimwee haar te machtig. Het
land was daar ook groot en ruim, maar
zo jong en nieuw. Dan ging ze vergelij
ken, maar zoals haar eiland was het
waarschijnlijk nergens op de wereld.
Vraag uw winkelier ook eens
naar de handige Pickwick Theezakjes
Doosje van 20 stuks 98 ct.
Waar vond men zee, bos en duin zo dicht
bij elkaar? Waar dit uitgestrekte velden
en van die prachtige oude bomen? Waar
was bij dit alles nog een begrenzing, zoals
hier, door de Waterweg, met zijn af en
aanvarende schepen, waardoor je het ge
voel kreeg, dat alle landen van de ge
hele wereld binnen je bereik lagen?
Met een ,zucht kwam ze weer tot de
werkelijkheid. De jongeman had haar in
tussen rustig kunnen opnemen. Nooit zou
een vrouw zo goed bij een gebouw pas
sen, als juist dit meisje bij dit oersolide
agrarische bolwerk, was zijn conclusie.
„Wij zijn in zekere zin nauw aan el
kaar verbonden", verklaarde hij lachend.
Niet begrijpen keek Christa hem aan
„Ja, hernam hij, ,,u bent de vorige eige
nares en ik de tegenwoordige eigenaar".
Christa s hand schoot fel uit en greep
de jongeman bij zijn arm. „U wilt toch
niet zeggen, dat U hier wel mag komen
wonen, terwijl wij weg moesten?"
Hij legde troostend zijn hand op haar
trillende vingers. „Nee, wees gerust. Ik
heb het voor de sloop gekocht. Deze hui
zen moesten allemaal voor een koopje
weg".
"Neenee....", kreunde Christa.
„Hoe kon dit een koopje zijn. Het ge
bouw is toch heel veel waard".
„Jazeker, maar je moet bedenken, dat
ik door de koop verplicht ben, alles tot de
laatste steen te verwijderen. Er mag niets
achter blijven dan de vlakke grond. Zelfs
de kelder, die zoals je weet onder het
gehele huis doorloopt, moet uit de diepte
worden gebroken. Daarbij komt alle ver
voer over grote afstanden en zo meer.
Het is jammer, dat het verrollen van de
huizen niet mogelijk bleek. Ik voel er
namelijk veel voor om de stijl te hand
haven en daarom zal het heel wat zorg
geven, om alles te verplaatsen.
Blozend bemerkte Christa, dat ze in
haar plotselinge opwinding nog steeds
haar hand op zijn arm hield en dat hij
zacht haar vingers streelde. Gehaast trok
ze haar hand terug. Even heerste er stilte
tussen beide jonge mensen.
BOON NEEMT VLIELANDSE
BUSDIENST OVER
Vlieland De heren A. Boon en zonen
hebben van de gemeente Vlieland de con
cessie voor busvervoer op het eiland ver
kregen. Zij hebben een deel van het auto
busmateriaal van de vroegere busdienst
overgenomen en hebben voorts enkele
voertuigen besteld. Er zal een geregelde
dienst worden gereden naar de aanleg
plaats van de Texelse boot, het Posthuis,
de zomerhuisjes en naar het strand. De
naam der onderneming is BTB, een af
korting van Boon's Transport Bedrijf,
dat nu alle takken van vervoer omvat.
Aldus de Harlinger Courant.
