„Alle perken te buiten
KOFFIE
albert heun
Wat met welk onderwijs
'Vacuumkoffie' in de '4 smaken' uitsluitend verkrijgbaar bij
Albert Heijn vacuum-koffieeen sensatie
V)
L.
I*
MilB GEURIGE
mm
Pffft... hetpfffjnste geluid voor liefhebbers van verse koffie
Bepaal uw eigen koffie-smaak!
DE WEG OMHOOG
Nonnen gezocht.
Nut en geschiedenis van het onderwijs.
Het moment waarop de ouders zich
gaan afvragen, welke loopbaan de kinde-
len moeten of zullen volgen, komt in
ieder gezin. Wanneer is moeilijk te zeg
gen; dat hangt van zo veel, bij ieder geval
weer andere, omstandigheden af, dat het
noemen van een datum altijd een gissing
en nooit meer dan een theorie is.
Vooral in onze jaren van een zich sterk
structureel veranderende samenleving
treden vele factoren op, die het ene ogen
blik van groot belang en even later to
taal onbelangrijk zijn. Zelfs knappe socio
logen, geleerden die zich bezig houden
met ons doen en laten in die maatschap
pij, zitten met de handen in het haar. En
kelen van hen, waarmee wij voor het
samenstellen van deze serie artikelen
hebben gesproken, drukten het zo uit:
„Alle normen zijn verloren gegaan". Wat
in gewoon en minder wetenschappelijk
Nederlands wil zeggen, dat men nergens
meer gemiddelden voor kan opmaken
omdat zij, mocht men in hun samenstel
ling slagen, te wetenschappelijk en te
onpractisch zijn.
Overheid.
Eén voorwaarde is in ieder geval dui
delijk waarneembaar. De rijke ontwikke
ling en variatie in onze maatschappij
stellen eisen aan de jongen of het meisje
die de intieme samenleving van het gezin
gaat verwisselen voor de grote en onbe
kende van de wereld. De belangrijkste
eis is kennis. Niet meer alleen de zaken,
die men van vader en moeder leert, maar
ook een gespecialiseerde vakkennis van
de rol die men op het toneel van de maat
schappij wil gaan spelen. Het is de taak
van het onderwijs die bij te brengen.
Daarom ook past de aard van het on
derwijs zich nauw aan bij die van de
samenleving. Het is de intensieve bin
ding die moet bestaan, wil men er voor
blijven zorgen dat die samenleving goed
blijft functioneren en groeien. Het is
reden waarom de overheid en later
zullen we zien ook andere organenzo
veel zorg moet hebben voor dat onder
wijs.
Ook wij.
Inzicht in dat onderwijs en daarmee,
zij het zijdelings, ook in de aard van onze
samenleving, is geen alleenrecht van de
overheidsorganen. Mag dat tenminste
nooit zijn. Om op de juiste wijze onze
kinderen te helpen of te leiden bij het
bepalen van hun loopbaan moeten ook
wij in ieder geval met het belangrijkste
op de hoogte zijn. „Och", zult U zeggen,
„wanneer wij er niet meer uitkomen,
kunnen we nog altijd onze toevlucht ne
men tot de als paddestoelen uit de grond
schietende beroepskeuze-bureaux". Maar
tenslotte kunnen die niet meer doen dan
het wetenschappelijk bepalen van de ca
paciteiten van de kinderen en het geven
van een daarop aansluitend advies. De
beslissing ligt bij ons, de ouders. En al
klinkt het verouderd, nog altijd geldt de
leus dat de ouders de enigen zijn die hun
kinderen door en door kennen.
Met de plak
Willen wij iets meer afweten van ons
huidige onderwijs dan moeten wij, zoals
overal elders, eerst wegduiken in de his
torie en kijken hoe het er aan toe ging
toen onze (verre) voorouders nog rond
liepen in kuitbroeken, pruiken en kanten
kragen en onverschrokken uitvoeren op
kleine notedopjes naar verre landen als
Indië en Amerika
Het onderwijs had toentertijd nog een
bijzonder primitief karakter. Iedere ver
gelijking met nu is dan ook niet meer dan
het aangeven van een verhouding tussen
een bouwvallig en verweerd schuurtje en
een machtig in vele kleuren geschilderd,
betonnen flatgebouw. In onze roemrijke
Gouden Eeuw, het tijdperk van Rem
brandt, Vondel en rijke koopmansfami
lies, werd de kern van het onderwijs ge
vormd door de volksscholen, die niet veel
meer onderwezen dan rekenen en schrij
ven. De meester met de plak was de veel
bewonderde en evenzeer gevreesde fi
guur, die, niet ten onrechte, gold als de
belichaming van het stads- en streek-
intellect.
Slechts .een kleine elitegroep, uitver
koren niet om capaciteiten maar om af
komst en rijkdom, bezocht de volgende en
laatste vorm van onderwijs: de universi
teit. Met als voertaal latijn ontving men
daar een vrijwel universeel overzicht van
de wetenschappelijke stand van zaken. Of
men het ook onthield, was een tweede. Er
bestond een dergelijke hoeveelheid me-
Nu de scholen weer begonnen
zijn is het nuttig te weten waar
toe de verschillende onderwijs
instituten bijdragen. Wij willen in
een achttal afleveringen onder de
titel „De weg omhoog" of „Wat
met welk onderwijs?" een gang
maken langs de vele mogelijk
heden.
De volgende punten zullen
worden behandeld:
1. Normen gezocht. Nut en ge
schiedenis van het onderwijs.
2. Ontwikkeling betekende voor
uitgang. Verschuiving van de
mogelijkheden, zowel regio
naal als landelijk gezien.
De aanpassing van het onder
wijs aan de vorm van de maat
schappij.
3. De plicht om te leren. Nood
zaak om te leren en zorg van
de overheid.
Na deze algemene schetsen de
vormen van onderwijs:
4. Van kleuter en kind.
Kleuteronderwijs en lagere
school plus v.g.l.o.
5. Voor kantoor en bedrijf.
Ulo en handelsdag- en avond
school.
6. Voor fabriek en land.
Technisch en land- en tuin-
bouwonderwijs.
7. De laatste trappen.
Middelbaar en hoger onderwijs
8. Nooit te oud.
Karaktervormend en bijzonder
onderwijs.
ningsverschillen, dat het voor een stu
dent niet gemakkelijk was de waarheid
of althans de gulden middenweg te kie
zen. Vooral niet wanneer hij in Leuven
de ene, in Aken de volgende en later in
Delft of Leiden de derde, Hollandse, ver
sie hoorde. Toch leverde dat onderwijs
genieën op als Hugo de Groot en Huygens
en later in Duitsland een Goethe.
Traditie
Een vorm van onderwijs, aangepast aan
de eisen van de samenleving, bestond
niet. Om die in het leven te roepen was
allereerst vereist een onderscheiden van
de afzonderlijke pilaren, die samen het
huis van de maatschappij schraagden. En
daarvoor was de toenmalige kennis te
ontoereikend, of beter, te onrijp. Men
kende een automatisch systeem van
praktijkscholing. Als jongen kwam men
in het bedrijf dat ook vader, grootvader
en verdere voorvaderen hadden uitge
oefend. Vader of de gildemeester leerde
het broekje wat hij moest kennen om niet
te allen tijde krullendraaier te blijven.
De traditie nam een voorname plaats
in. Men deed wat vader had gedaan en
daarmee was de kous af. Nog wel vindt
men op het ogenblik in sommige dorpen
families, die al van oudsher de functie
van bakker, slager of kleermaker ver
vullen. Maar dat is tegenwoordig niet
meer dan een interessant, folkloristische
verschijnsel.
(Wordt vervolgd)
MEISJES TOT 12 JAAR NU OOK BIJ
PADVINDSTERS WELKOM
De „Phoca-groep" Texel, onderdeel van
net Nederl. Padvindstersgilde, heeft het
plan ook de wat grotere meisjes in haar
rijen op te nemen. Meisjes van 10, 11 en
12 jaar kunnen zich bij mevr. Van Wij-
land, Hallerweg 5, opgeven.
De belangstelling bij de kleinere meis
jes („De Kabouters") groeit nog steeds.
Er is voor nog slechts enkelen plaats. Ze
kunnen zich bij het troephuis aan de
Beatrixlaan zaterdagmiddag om kwart
over drie melden. De Kabouterleidster
(in Padvindstertermen De Oehoe) zal ze
graag ontvangen. Leidster van de grotere
meisjes is mej. Feenstra.
S.V. DE KOOG
Uitslagen van zondag jl.WGW 3-De
Koog 1 1—6; De Koog 2-HRC 7 2—3.
Het eerste keerde met een flinke over
winning terug uit Den Helder en her
stelde zich dus van het slechte begin van
vorige week. De ruststand was 20. Na
de rust werd de score regelmatig opge
voerd.
Het tweede kon het tegen Racing 7 niet
bolwerken. Ondanks een grote veldmeer-
derheid ging de rust in met een 21-
achterstand. Na de thee was HRC wel
iets sterker. Beide ploegen scoorden nog
eenmaal.
FEUILLETON
11.
HOOFDSTUK V.
Zoekend naar een oplossing
De door Polten opgeroepen wachtmees
ter meldde zich bij de burgemeester en
Bob vond dit een prachtige gelegenheid
om eindelijk te weten te komen, in welke
positie hij kwam te verkeren. Was hij nu
arrestant, of kon hij als een gewoon bur
ger naar huis gaan? Die diefstal was op
zichzelf erg genoeg, maar zijn aanwezig
heid achter het gemeentehuis kon toch
niet als een overtuigend bewijs van zijn
schuld gelden. Natuurlijk had hij het zich
niet gemakkelijk gemaakt, door te wei
geren een aanvaardbare reden op te ge
ven, maar een kind kon toch begrijpen
dat hij de schuldige niet was.
Burgemeester Zwiersma bleek wel ge
neigd om Bob te laten gaan. De vrees om
een opschuddingwekkende vergissing te
door HANOL SPOOR.
maken was groter dan de weinige hoop
en de zeer kleine kans dat Bob iets met
de diefstal te maken zou hebben.
Hij stelde wel nadrukkelijk vast, dat
Bob zich minstens enige dagen ter be
schikking moest houden en dus het dorp
niet mocht verlaten.
Opgelucht verdween Bob met spoed
uit de burgemeesterskamer. Zwiersma
mocht toch nog eens te elfder ure van
gedachten veranderen!
Bob wilde nu eerst weten of Marrigje
naar huis was gegaan, of dat ze ergens
verborgen stond te wachten. Dit laatste
achtte hij het meest mogelijk, daar zij
vanzelfsprekend ook wel benieuwd zou
zijn, hoe een en ander was gegaan.
Even stond hij voor het gemeentehuis
te dralen. Zou ze links zijn afgeslagen,
naar haar woning of rechts naar de zijne?
Terwijl hij daar zo stond, hoorde hij
Na Amerika en Zweden nu ook
Nederland enthousiast over
'de meest verse koffie van alle
Overal verbazing over
gemalen koffie die altijd
'n half uur geleden
gebrand' blijft in het
wonderbaarlijke, luchtledige
vacuumblik.
Tienduizenden huisvrouwen in Nederland
hebben opeens een wonderbaarlijke ontdek
king gedaan: ze maakten een blik open en
...pffft, zei het blik. En nooit hebben zij
verser kofflegeur geroken dan op dat mo
ment - het was of ze in een koffiebranderij
stonden!
Wat is er aan de hand? AH heeft gemalen
koffie in vacuum-blik geïntroduceerd. Waar
om zegt het blik 'pffft'? Omdat het lucht
ledig is. Waarom geurt deze koffie verser
dan alle andere? Omdat geen lucht het
aroma bedreigen kan. Want lucht is de
Grote Vijand van het aroma - zonder lucht
staat de tijd stil. In het wonderbaarlijke
vacuumblik blijft de koffie altijd 'een half
uur geleden gebrand'! Kan het verser?
EEMALEH
INHOUD 250 GRAM A
SMAAK
KLEUR
PRIJS V
PAK 230 GR,
VACUUM.
BUK 2ïO GR.
Vol-aromatisch
Goudmerk
168
178
Mild-geurig
Groenmerk
140
150
Mild-krachtig
Roodmerk
140
150
Pittig
Paarsmerk
120
130
Halfuur na branden luchtledig verpakt
En...vanaf dat moment is de versheid
verzegeld - het aroma kan er niet uit,
vijand lucht kan er niet in. Zeer be
langrijk: Albert Heijn vacuumkoffie is
precisie-gemalen: niet te grof, nier te fijn.
Waut u weet: te fijn gemalen koffie
smaakt bitter, te grof gemalen koffie
trekt onvolledig af.
Hoor, hoor...een koffie-revolutiel
In Amerika en Zweden drinken 30 miljoen
koffieliefhebbers allang geen andere koffie
meer! En hier? Pffft... pffft... Reeds wor
den dagelijks duizenden blikken AH-vacuum-
koffie geopend! Haal morgen zo'n blik!
Open het als ten normaal conservenblik.
Sluit bet met het aroma-verzegelend plastic
deksel dat u gratis krijgt.
AH-koffie-exparts ontdekten: er zijn
in ons land 4 groepen koffiedrinkers.
Daarom creterde AH voor alle 4
groepen de juiste melange - alle 4 van
de beste bonen gemaakt. Omdat er
van de ene soort nu eenmaal meer
groeit dan van de andere..., daarom
alleen is er verschil in prijs - maar
niet in kwaliteit!
AH vacuum-koffie
kost weliswaar
een dubbeltje meer
dan de gewoon
verpakte A H-kojfic
- maar is altijd
nog lager in prijs
dan elk ander
kwaliteitsmerk.
Albert Heijn
een zacht sissend geluid. Het kwam
schuin van de overkant, waar een hek
ten klein parkje afsloot en waar het na
zonsondergang voor het publiek verboden
was zich daar op te houden.
Met enige vlugge stappen was hij bij
het hek en ontdekte vlak om de hoek het
ianke figuurtje van Marrigje.
„Dat loopt de spuigaten uit", fluisterde
hij. „Eerst sta je met een heerschap ach
ter het gemeentehuis en nu begeef je je
weer op verboden grondgebied, ook al
weer in het donker, zoiets doet een dame
niet".
„Niet spotten Bob", smeekte Marrigje,
„Ik heb doodsangsten uitgestaan. Hoe is
het toch afgelopen?".
„Voorlopig is het levensgevaar gewe
ken, schone jonkvrouw, ik heb gratie.
Maar in het belang van het vaderland
moet ik mij om de vierentwintig uur
komen melden".
Ondanks de doorgestane emoties moest
Marrigje glimlachen om de gemaakt
hoogdravende toon van Bob. Het stelde
haar in ieder geval al gedeeltelijk gerust,
dat hij gekheid maakte. Het had even
goed op een daverende ruzie met haar
vader kunnen uitdraaien. Gelukkig dat
Bob nog niets had gezegd. De uitslag zou
beslist negatief zijn geweest. Dan zouden
ze meer moeite hebben om de scherven
aan elkaar te lijmen. Toch zou het een
hele opluchting betekenen, als er einde
lijk eens een beslissing viel in de goede
zin en papa over zijn vooroordelen be
treffende de familie Wevels heen was.
„Hoe was de verhouding tussen jou
en papa?" vroeg ze dringend.
Bob werd ernstiger. „Kom laten we
wat oplopen, als het tenminste nog niet
te laat voor je is?".
„Nee, mama heeft een of andere ver
gadering van een vrouwenvereniging en
papa blijft dan meestal ook wat langer
weg. Vertel dus op, ik brand van
nieuwsgierigheid".
Bob gaf een verslag van zijn bevindin
gen. Het bekend maken van de diefstal
van de schilderijen deed Marrigje 'n ver
schrikte uitroep slaken.
„O, Bob, die schilderijen zijn echt
kostbaar en papa was er zo geweldig
trots op. Hoe moet hij dat verantwoorden
tegenover de eigenlijke eigenaars. Ze
hebben in goed vertrouwen die schilder
stukken afgestaan. Ze vonden dat die
beeltenissen van de vroegere vroede va
deren beter in de omgeving van het klei
ne raadhuis tot hun recht kwamen".
„Die mening schijnt dan verdeeld te
zijn", zei Bob gekscherend, doch dadelijk
daarop gaf hij haar arm een geruststel
lend drukje, daar hij wel begreep dat
Marrigje dit geval niet licht opnam.
Hij twijfelde nog, of hij haar zou ver
tellen, dat er een zware verdenking op
hem rustte. In feite had hij geen bewijzen
van zijn onschuld. Wanneer de dief niet
gevonden werd, dan zou de toestand voor
hem toch min of meer precair worden.
Het was maar beter om Marrigje een
klein beetje voor te bereiden.
Het volgende ogenblik had hij spijt van
dit besluit. Marrigje raakte hij de eerste
woorden, over de verdenking, die op hem
was gevallen en dat Polten hem niet zou
ontzien, totaal van streek.
In haar fantasie zag ze Bob al gevan
gen genomen en onschuldig veroordeeld
worden. Maar dat zou niet gebeuren, zo
lang zij er ook maar iets aan zou kunnen
veranderen. Weg was haar blijdschap,
over het feit dat haar vader niet wist,
dat zij en Bob achter het gemeentehuis
hadden gestaan. Nee, papa en Polten
moesten het nu onmiddellijk weten, vond
ze. Liever de eventuele overdreven
praatjes van de mensen verdragen, dan
dat Bob in opspraak kwam voor diefstal.
Opgewonden deelde ze dat dan ook aan
Bob mee. Doch die wenste daar geen
woord meer over te horen. Hij nam alle
gevolgen van het gebeurde op zich. Mar
rigje moest zich overal buiten houden.
Marrigje kon zich daar niet bij neer
leggen. Beter dan Bob wist ze, dat een
gerucht in het dorp op een onnoemelijk
groot drama kon uitlopen. De naam
Wevels zou besmeurd worden. Juist om
dat de Wevels niet tot de dorpelingen
behoorden, maar aangeduid werden als
„import", zouden ze niet worden g
spaard. Integendeel men zou gnuiven
smullen van dit pikante nieuwtje. A<
natuurlijk waren alle mensen niet
maar zij, die daar wel behagen in sche
ten, konden genoeg kwaad stichten.
Bliksemsnel werkten haar gedacht*
Alleen het ontdekken van de ware d
kon hier uitkomst brengen. Vooral
Bob zo halsstarrig volhield, dat h*
naam niet genoemd mocht worden. V
moest ze nu voor de misdaad aanzif
zonder het gevaar te lopen, dat ook
iemand ten onrechte verdacht?
Hoe papa toch zo kortzichtig kon zi;
Met tedere blik keek ze naar Bob o!
hoog. Hij en stelen, dat was zo iets a
surds, dat moest iedereen toch dadel
begrijpen. Zij zou haar hand voor hem
het vuur durven steken.
„We moeten zelf naar een oplossi
gaan zoeken", drong zij aan. „Hebben
geen aanknopingspunt, van waaruit
verder kunnen werken?"
Bob deelde haar mee, hoe boos Polt
werd, toen haar vader een andere opl<
sing zocht en de Vrenkens in het gedi
bracht.
„Hij stond in vuur en vlam", zei B<
nog na-grinnekend om de heetgebakei
Polten. „Hij zal hen op leven en do
verdedigen".
„Ook als er een kansje is, dat ze
werkelijk iets mee te maken hebben
vroeg Marrigje peinzend.
„Naar welke kant gaan nu je geda*
ten?" vroeg Bob in de grootste verbazii
„Vrenken en zijn zuster verdienen n
hun banketbakkerij op een fatsoenli;
manier hun brood. In de tijd dat ze h
wonen, heb ik niets bijzonders aan l
gemerkt".
„Maar ik wel", zei Marrigje met pi
selinge beslistheid.
Bob hield met een ruk zijn passen in
„Marrigje, je komt op gevaarlijk t<
rein", waarschuwde hij. „In je ijver
mij schoon te wassen, zou je in staat A
om weer een ander, onschuldig, in
spraak te brengen".
(Wordt vervolgd)
