„Alle perken te buiten HALFZWARE SHAG Ook in 1961 Openbaar Kunstbezit Stichting ontplooit, naast haar radiocursus, een nieuw initiatief 9? De shag met de leeuw. Lekker pittig en zo zacht voor de keel. De koning van de shag. U behoeft geen kunstkenner of kenner van de kunsthandel te zijn om te weten, dat U niet voor enkele dubbeltjes echte schilderijen, oude of moderne meesters, kunt kopen, ook niet in de winkels van „lijsten-met-schilderijen-erin", waar men smaakbedervende, aan de lopende band gemaakte kitsch kan aanschaffen. Zelfs reproducties zijn duurder dan enkele dubbeltjes, of er nu weinig of veel zorg aan is besteed en of hun kleuren alles of weinig te wensen overlaten. Tóch is het mogelijk, voor enkele dub beltjes kleurenreproducties van een in Europa ongekend-hoge kwaliteit te krij gen. Daarvoor zorgt de Stichting Open baar Kunstbezit die nu haar eerste lus trum ingaat. Zij zorgt voor méér dan die reproducties; zij zorgt er, door haar radiotoelichtingen, telkens 's maandags van tien minuten voor zeven tot zeven uur, voor dat U, als U die reproducties bij het luitseren in de hand houdt, begrip krijgt voor het kunstwerk dat erop afge beeld is en voor de maker ervan en dat de wens in U wordt geboren, het werk ook eens in de werkelijkheid te aan schouwen. Het zal U niet moeilijk vallen, aan die wens te voldoen. Voor het bedrag van 9,75, dat deelneming kost, zendt de Stichting Openbaar Kunstbezit haar cur sisten namelijk niet alleen veertig prach- tig-uitgevoerde kleurenreproducties van kunstwerken uit onze openbare musea, de achteraf te drukken iadioteksten en een stevige linnen opbergband met ring- systeem, maar bovendien een kaart waar op U, zo vaak als U dat wilt, gratis alle rijksmusea kunt bezoeken en het over grote deel van de gemeentelijke musea! U hebt dan alleen nog maar te luisteren of als U een radiopraatje gemist mocht hebben te lezen, voorts te kijken en te genieten. Oude en moderne kunst, wer ken uit alle eeuwen sinds de vijftiende, komen aan de beurt, bovenal schilderijen van oude en moderne meesters, maar ook enig beeldhouwwerk, grafiek, tekeningen en voorbeelden van kunstnijverheid. Allengs zult U begrip krijgen voor de beeldende kunst of Uw kennis ervan ver diepen, terwijl U Uw banden met repro ducties en teksten steeds weer ter hand zult willen nemen, omdat die banden zulke prachtige plaatwerken vormen. Terwijl men, in het ene land na het andere, ertoe overgaat deze radiocursus sen, naar het voorbeeld van Openbaar Kunstbezit, na te volgen (Engeland Duitsland, België, enz.), zij het meestal niet tegen condities, die voor de cursis ten zo voordelig zijn als in Nederland en met reproducties, die meestal ook niet aan zulke hoge eisen voldoen als de Ne derlandse, heeft Openbaar Kunstbezit al weer een nieuw initiatief genomen. Om dat de stichting geen winst mag maken zal zij nu, in samenwerking met het Prins Bernhardfonds, een soort boekenclub voor haar cursisten vormen. Zij zal tegen de kostende prijzen, die dus ver liggen beneden die welke voor kunstboeken ge bruikelijk zijn, uitsluitend aan haar cur sisten die dat wensen werken ter be schikking stellen, welke dieper op het werk van een schilder of op bepaalde facetten van de kunst zullen ingaan, dan in de radiopraatjes van tien minuten kan gebeuren. Dat die boeken eveneens prachtig uitgevoerd zullen zijn, met voor treffelijke zwart-wit en kleurenreproduc ties, behoeft geen betoog: niet voor niets staan de Nederlandse museumdirecties alle volkomen achter het werk van de stichting, dat zozeer heeft bijgedragen tot vergroting van de belangstelling voor ons nationale museumbezit. In 1960 telde de radiocursus van Open baar Kunstbezit 95.000 inschrijvers en dat de cursisten enthousiast zijn, blijkt tel kens weer uit de stapels brieven, die de stichting uit alle delen van het land en uit het buitenland ontvangt. De nieuwe cursus zal op 16 januari beginnen. Schrijft U zo spoedig mogelijk in! Als U 9,75 stort op postrekening nummer 1665 van Openbaar Kunstbezit te Am sterdam, is Uw inschrijving geschied en behoeft U geen verdere aanmeldingsbrie- ven te sturen U krijgt dan in 1961 re producties, radioteksten, band, museum kaart enz. toegezonden. De reproducties komen in zendingen van vier stuks tege lijk, telkens vóór de radiopraatjes wor den gehouden. De teksten volgen een maand later bij de toezending van de volgende serie afbeeldingen. U bemerkt het: de kunst wordt als 't ware bij U thuis op tafel gebracht! VERTROKKEN PERSONEN Pietje Talma, van De Cocksdorp 1 j naar Achtkarspelen, Buitenpost, Kerk straat 17; Martje Talma, van De Cocks dorp 29 naar Achtkarspelen, Buitenpost, Kerkstraat 17, Petrus Rijpma, van H 131 naar Rotterdam, Waalhaven OZ 50; Dirkje Griffioen (ev. Trap), van Ooster end, Oranjestraat 6 naar Soest, Soester- bergsestraat 125. CONSULTATIEBUREAU VOOR ZUIGELINGEN Woensdag 7 dcc. (heden) worden de moeders van de buitendorpen verwacht op de volgende uren. Den Hoorn 1.15 uur; Oosterend 2.00 uur; De Cocksdorp 3.00 uur; De Koog 4.00 uur. „Zoals de oude zongen, piepen de jongen", een werk van Jan Steen, dat zich in het Mauritshuis in Den Haag bevindt. FEUILLETON 26. Hij heeft al verschillende bona-fide zakenmensen geholpen, door een lening af te sluiten. Heus, je moet niet denken dat dit als een soort liefdadigheid is be doeld. Er moet rente betaald worden en de mensen moeten betrouwbaar zijn. Geef mij je toestemming om je geheim aan hem te vertellen en hij zal zeker het bedrag dat je denkt nodig te hebben, be schikbaar stellen. Theo bleef diep in gedachten zitten. Het aanbod was verleidelijk. Met iedere vezel van zijn lichaam verlangde hij uit deze vrijwillige, maar toch noodgedwon gen isolatie los te komen. Grote groeven tekenden het hoge voorhoofd en blauw rood en bleek trokken telkens de litte kens verschillende lijnen door het ge zicht. Bob zag de tweestrijd en meende nog in het voordeel van zijn voorstel te moe ten wijzen op de verantwoordelijkheid tegenover Hilde, die toch ook recht had op een normaal leven. Hij zag Theo een paar maal moeilijk slikken, alsof hij met een onverteerbare brok in zijn keel zat. Dan zag hij de spre kende ogen oplichten. Terwijl het gehele gezicht van een moeilijk bedwongen emotie nog in beweging was, greep hij Bob's hand en zei met hese stem: „Goed ik doe het, als je tenminste denkt dat je vader hier mee akkoord gaat". Theo ging rechtop zitten en voor het eerst hoorde Bob hem lachen. Wat zal het heerlijk zijn, om weer gewoon mens te worden en geen bakke rijgeest. Natuurlijk verbeeld ik mij niet, dat ik een Adonis zal worden, maar de specialist verklaarde dat ik er redelijk zal uitzien". Op dat moment kwam Hilde en Mar- rigje weer binnen. Theo begon dadelijk over zijn, zo juist genomen besluit te spreken. In een niet te stuiten woorden stroom legde hij zijn plannen bloot. Ieder woord drukte zijn blijdschap en zijn grote verwachtingen uit. Hilde kon niet nalaten haar broer te omhelzen en zijn besluit goed te keuren. Na een ogenblik deelgenoot te zijn van het voornemen dat de betrokkenen zoveel vreugde zou kunnen geven, klapte Pol ten met een ernstig gezicht zijn boekje dicht. Juist wilde hij afscheid nemen, toen de bel Hilde weer naar voren riep. Nu was ze echter dadelijk terug. Het was telefoon voor Bob. Bevreemd greep Bob dc haak en hoor de de gejaagde stem van zijn moeder. „Oh Bob", hijgde ze, terwijl het snik ken haar bijna belette te spreken. „Ik heb overal naar je geïnformeerd. Kom toch vlug naar huis. Linda is verdwenen en ik hoef je niet te vertellen waar ze heen gevlucht is". „Wilt u zeggen dat ze er met die zoge naamde artiest vandoor is, die Eric?" vroeg Bob ademloos. „Ja, ja, ze heeft een briefje achterge laten, dat ze het leven zo niet vol kan houden en dat ze liever doodarm met Eric verder leeft, dan nog langer als een vogel in een vergulde kooi thuis te blij ven. We hebben dadelijk nasporingen ge daan, maar de woonwagen is leeg, er was SAMSON NIEMEIJER GARANDEERT DE KWALITEIT niemand in. Linda schijnt al zeer vroeg in de morgen naar hem te zijn toegegaan. Ze heeft ook wat geld van zichzelf mee genomen, dus ze kunnen ook zonder de wagen wel enige tijd vooruit. Oh Bob, ik houd mijn hart vast voor de gevolgen. Linda is zo impulsief, haar liefde heeft haar totaal verblind. Die kerel zal haar ongelukkig maken. Waarschijnlijk probe ren zij het land uit te komen, om in het buitenland een huwelijk te sluiten en dan staan we voor een voldongen feit. Doe wat je kunt om hen te vinden Bob, misschien kun je haar tot andere gedachten brengen. Ik zal bidden en sme ken dat het je lukken mag. Ach, mijn arm verblind kind, mijn mooi dochtertje, hoe kan ze zich aan zo'n vent vergooien? Toe Bob laat geen minuut verloren gaan?" Tranen verstikten haar stem. Na enkele geruststellende woorden, legde Bob met een bedachtzaam gebaar de haak op het toestel. „En Marrigje was nota-bene bang dat ik mij op het platteland vervelen zou", mompelde hij ironisch, „En je komt han den, ogen en oren te kort om alles bij te houden". HOOFDSTUK IX Op zoek naar Dintel Opperwachtmeester Polten bleef gelo ven in de voor zichzelf opgebouwde stel ling, dat het verdwijnen van het huis gezin Dintel de eerste schakel was in de gebeurtenissen van de afgelopen nacht. Burgemeester Zwiersma kon dan wel een vast vertrouwen hebben in zijn dor pelingen, maar je kon nooit weten in wat voor overspannen toestand de Dintels geraakt waren. Hij zou vast de gemeente secretarie in kennis stellen, dat het huis van juffrouw Vrenken voor de Dintels beschikbaar was. Met nieuwe energie be zield deed hij die dag zijn werk. Zijn hart werd warm, als hij aan Hilde dacht. Van al de narigheid had hij toch óén goed ding overgehouden en dat was de onverwachte toenadering van haar kant Allemensen, wat een verandering onderging dat. meisje, toen ze zich open en vrij uit kon spreken, tegenover haar bezoekers. Wat een verandering zou dat geven, als het vreselijk verminkte ge zicht van haar broer er weer wat mense lijker zou uitzien Groter bewijs van genegenheid had Hilde niet kunnen geven, door dit offer te brengen, een zich allesontzeggend leven te leiden, om zodoende Theo een kansje te geven zijn werk ongestoord te volbrengen. Haar opluchting en haar blijdschap over de goede afloop van het drama der ontdekking hadden Polten de moed gege ven Hilde's hand wat langer vast te houden en haar in de eerstvolgende da gen uit te nodigen. Hoe wild klopte zijn hart, toen hij zag dat haar ogen begonnen te glanzen en ze zijn handdruk beantwoordde. Het was zo veel als een uitgesproken belofte en hij had grote moeite gehad zich te bedwingen, inplaats van een kus te stelen van de even geopende rode lippen. Op dat moment voelde hij zich de rijkste man van de wereld en het had hem niets kunnen schelen als het hele dorp hem bespied zou hebben. Hij kon nu bergen verzetten en aange zien er uit de stad nog steeds geen assis tentie was gekomen, om de diefstal uit te pluizen, zou hij eens laten zien wat hij waard was. Desnoods moest het deze nacht maar weer bij een paar uurtjes slaap blijven. Als hij Hilde als vrouw wenste, dan moest hij zorgen om promo tie te maken. Tot nu toe had hij een rustig leventje boven eerzucht gesteld, doch de ontknoping van de lopende j ken kregen nu dubbele betekenis. Het was jammer, dat hij nu geen be slag op de tijd van Bob kon leggen. Bob stelde alles in het werk om zijn zuster op te sporen. Natuurlijk zou hij, als politieman even goed iedere aanwijzing gebruiken, die kon leiden tot het ontdekken van Linda's verblijfplaats, maar een aanslag op de burgemeester en het stelen van kostbare schilderstukken was momenteel belang rijker dan het geëxalteerde optreden van een over het paard getilde jongedochter. Met deze gedachte suste Polten voor lopig zijn geweten wat betrof de ver dwijning van Linda. Als hij bij zich zelf goed te rade ging, dan kon hij wel een heel detachement troepen te hulp roepen voor al de dingen die er in de gemeente de laatste achtenveertig uur waren scheef gelopen. Er moesten dus heel wat meer concrete gegevens loskomen om die recherche, die dan waarschijnlijk pas morgen uit de stad naar hier zouden komen, af te troeven. Het kwam zijn eer nu al te na als hij die rechercheurs geen positieve feiten kon noemen. (Wordt vervolgd) LAPPIE KNIJN EN HET VERDWENEN STANDBEELD 51. Bibberend van spanning stond Lappie in het portiek de beide mannen af te wachten. Deze hadden hem echter niet opgemerkt en liepen druk pratend voor bij. Maar wat was dat! Lappie keek ver baasd op. „Zie ik dat goed? Ja, natuur lijk, dat zijn Eduard en Bikkel.... Wat moeten die in het holst van de nacht?" Lappie was even teleurgesteld. Nu dacht hij een paar dieven te ontmaskeren en nu was het zijn eigen gastheer. „Maar waarom al de geheimzinnigheid? En dat kistje?" Lappie liep naar het overdekte voetstuk in het midden van het plein en mompelde: „Wat zou dat te betekenen hebben.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1960 | | pagina 4