(fro en 2rwarLrJexeU in het hartL,
Harry de Graaf en zijn
verdere verkenningen
Texelaar in Nieuw Guinea
jaag die oaérageuike
Dat lukt U met Kruschen
75e JAARGANG No. 767
COURANT
VRIJDAG 13 JULI 1962
TEXELSE
Uitgave N.V. vJi. Langeveld de RooQ
Boek-, Kantoorboek- en Fotohandel
Handelsdrukkerij
Den Borg, Texel - Postbus 11 - Tel. 2058
Het was in januari toen U kennis kon nemen van mijn eerste belevenissen
in Nieuw Guinea. Naar aanleiding van die stukjes in de Texelaar heb ik
heel wat p,ost mogen ontvangen van allerlei mensen. Hieruit kon ik opmaken,
dat er in het algemeen veel belangstelling voor bestond en met genoegen wil
ik die artikelenserie vervolgen met een beschrijving van wat we in de maan
den daarna hebben mogen beleven. Hoewel U in de kranten dagelijks kunt
lezen over het probléém Nieuw Guinea het is intussen wereldnieuws ge
worden wil ik daar liever geen oordeel over geven. Hoewel de politieke
storm rond dit land tot ongekende kracht is toegenomen en iedereen rekening
is gaan houden met het ergste een totale oorlog zal ik het nalaten, daar
over uit te weiden. Niet in de laatste plaats omdat dit voor mij grote risico's
meebrengt. Door mijn militaire functie ben ik steeds betrokken bij feiten en
gebeurtenissen waar velen nog geen weet van hebben en die bij bekend raken
zeker gevaar voor onszelf zouden kunnen opleveren. Geen gepraat dus over
militaire inspanningen, operaties, toekomstplannen, locaties en sterkten. Neen,
wij hebben Nederlandse Nieuw Guinea verkénd en zoveel mogelijk geprofiteerd
van de bestaande mogelijkheden om toch maar zoveel mogelijk te zien en te
beleven. Dat is intussen aardig gelukt. Toen wij een half jaar in Nieuw Guinea
zaten medio maart waren we „verlofgerechtigd" konden we gebruik ma
ken van onze toegewezen vakantiedagen.
Naar Hollandia de hoofdstad
En zo stapten we dus op een vroege
morgen in een Dakota van de Neder-
lands-Nieuw-Guinese Luchtvaartmaat
schappij „Kroonduif'' om de reis aan te
vangen van Biak naar Hollandia. Een
afstand van bijna 600 kilometer en
vliegen is de meest efficiënte manier
om deze te overbruggen. Denkt U niet
dat we zelf voor de kosten opdraaiden.
Men heeft tijdens zijn vakantieverlof
recht op een retourticket van de gar
nizoensplaats naar Hollandia. De
„Kroonduif" is een zustermaatschappij
van de KLM en is als enige onderne
ming belast met het burger luchttrans
port in Nieuw Guinea. De grootste toe
stellen waarover de „Kroonduif" be
schikt zijn de oude vertrouwde Dako
ta's. Zij heeft er vier stuks van en ver
der een tweetal Twin-Pioneer vliegtui
gen, speciaal voor de zeer korte lan
dingsstrips in het binnenland en dan
de bekende Beaver-watervliegtuigen
voor de plaatsen die helemaal geen
vliegveld hebben maar aan zee of een
rivier liggen. Hollandia heeft een uit
stekend vliegveld en wij gebruiken dus
de Dakota, die bijna dagelijks een
dienst op Hollandia onderhoudt. We
lieten de Mokmer landingsstrip achter
ons en staken de geelvinkbaai over. De
zon kwam hoger en bij de toenemende
lichtsterkte hadden we een fantastisch
gezicht op de Noordkust van het vaste
land. We volgden de kust vrijwel pre
cies en kwam steeds meer onder de in
druk van de uiterst woeste bodemge
steldheid beneden ons. De eerste in
druk is: één groot boerenkoolveld. In
derdaad lijkt de uitgebreide „boesh" op
boerenkool, maar wie goed kijkt, ziet
dat het de zeer dicht opeenstaande bo
men zijn die Nieuw Guinea wel bijzon
der houtrijk maken. Zeer vele rivieren
monden uit als grote kronkelarmen met
uitgestrekte delta's. De grootste rivier
van Nieuw Guinea, de Mamberamo,
lijkt meer een zeearm. Van tijd tot tijd
merk je langs de stranden de piete
peuterig kleine huisjes van de kust-
papoea's op. De meeste huizen staan,
evenals elders in Nieüw Guinea, in het
water. Practischer dan U misschien
denkt en zeer hygiënisch! Een wat
grotere plaats is Sarmi, precies tussen
Biak en Hollandia gelegen. Maar het
maakt niet veel indruk. Ook de aller
grootste plaatsen van Nieuw Guinea
zijn nog niet te vergelijken met onze
dorpjes op het platteland. Het woord
„stad" heeft hier een wel heel andere
betekenis. Een dorp als Den Burg zou
hier zeker voor een wereldstad door
gaan en dik onderstreept op de land
kaart zijn aangegeven. Bij nadering van
Hollandia was het goed te zien dat we
het cycloop-gebergte naderden. Het ge
bied werd minder vlak en toen we land
inwaarts draaiden en hoogte minderden
voor de landing, vlogen we tussen de
zeer hoge bergen door.
Een vlotte landing op de Sentani-
strip en we konden vanaf de begane
grond de omgeving in ons opnemen. Wij
vonden Biak mooi maar dit landschap
overtrof het in alle opzichten. Een blik
op de grond vertelde ons, dat we het
niet met de kale harde koraalaarde
hadden te doen, maar met een vette
rode kleisoort, waarin de plantenwereld
het uitstekend doet, want rondom is het
één groene weelde van hoog gras en
pisangaanplant. Ook de temperatuur
was aangenaam. Dat zit 'm in de grote
hoogte.
Het plaatsje Sentani met het vlieg
veld van dezelfde naam liggen aan het
Sentani-meer. Met recht is dit meer
wereldberoemd om zijn sprookjesach
tige schoonheid. Het uitgestrekte water,
vol kleine eilandjes ligt temidden van
de steil opreizende berghellingen.
Langs de boorden van het blauwe water
heeft men ruimte gevonden om enige
landbouw te bedrijven. En met redelijk
resultaat. De rode klei bleek goed
vruchtbaar te zijn. In de gouverne
mentsproeftuinen wordt nog voortdu
rend geëxperimenteerd, om na te gaan
met welke natuurproducten Nieuw
Guinea zich in de toekomst zal kunnen
bedruipen. Maar ook de ongerepte na
tuur verschilt van die welke we gewend
waren. Andere levensvoorwaarden doen
de dieren- en plantenwereld uit andere
soorten bestaan. De temperatuurver
schillen zijn vrij groot voor Nieuw Gui
nea. Des nachts kan het zelfs onaange
naam koud worden, zodat het nodig is
onder een paar lakens of een deken te
kruipen.
De plaats waar wij ons verlof gingen
doorbrengen is echter niet Sentani
maar het iets verder en hoger
gelegen If ar. Indertijd koos generaal
MacArthur deze plaats uit voor zijn
buitenverblijf en wij hebben kunnen
zien, dat hij een goede smaak had. Het
is er werkelijk sprookjesachtig mooi.
Vanaf de plaats waar eertijds het huis
van MacArthur stond zagen we uit over
het Sentani-meer en het groene dal.
Langs de omringende berghellingen za
gen we als zilveren strepen de beken,
hier kalies genaamd, omlaag kruipen.
De Nederlanders hebben een goede gok
gedaan door hier een eenvoudig bouw
werkje op te trekken dat door moet
gaan voor „het militair verlofcentrum
Ifar". Vanuit ons slaapvertrek bleek het
uitzicht niet minder fraai te zijn. Na
onze spullen te hebben uitgepakt trok
ken we er onmiddellijk op uit, wel be
seffend dat een week tijd niet overdadig
veel is om deze omgeving met behulp
van onze foto- en filmapparatuur be
hoorlijk „uit te kammen!"
Links en rechts informerende kwa
men we aan de weet waar we het beste
heen konden trekken. De eerste trip
voerde ons naar een naburige kalie (een
bergbeek) vol watervajlen en fantas
tische rotsformaties. Het was niet mo
gelijk de verleiding te weerstaan en we
namen een frisse duik in het kristal
heldere zoete koele water. Zoet koud
water, een ongekende weelde op Biak.
Wel was het oppassen voor de vele
stroomversnellingen. De dag gleed snel
voorbij en de avondmaaltijd in het ver
lofcentrum bleek goed te smaken. In
het eetzaaltje maakten we kennis met
onze mede verlof gangers. Alle krijgs
machtdelen waren vertegenwoordigd.
Met elkaar een man of 7, niet overdadig
druk dus. Op Biak deden allerlei ge
ruchten de ronde over het vakantie
centrum. Het zou er een vreselijk fana
tieke militaire beweging zijn, met
ijselijk vroege reveilles en appèls van
vroeg tot laat. Daar hebben we niets
van gemerkt. De beheerder, een burger,
liet zich even zien toen hij ons in
schreef en we hebben hem niet meer
teruggezien voor hij ons kwam zeggen
dat we weer konden vertrekken. Ver
der alle vrijheid.
Zelfs de nacht in Ifar bleek z'n ver
rassingen te hebben. De krekels piepen
anders en er is een dier dat een onge
looflijk sterk geluid produceert: de
cicade, een krekelachtig dier, ook in
Indonesië zeer bekend. Er is toch iets
dat we als een soort gemis aanvoelden.
Je hoort geen vogels. Nieuw Guinea
heeft een uiterst rijke vogelwereld en
we hoopten daar iets van te ondervin
den in deze omgeving. Maar afgezien
van een eenzame papegaai of kaketoe,
ziet of hoort men geen vogels. Bij infor
matie bleek dat het vroeger anders
was. Tijdens de oorlog hebben de Ame
rikanen enorme hoeveelheden DDT
over dit gebied uitgestrooid met de be
doeling de malaria veroorzakende mus
kieten te doden, die toendertijd soms
meer slachtoffers eisten, dan de ge
vechtshandelingen zelf. Niet alleen de
muskieten werden gedood maar ook
vele andere insecten die het hoofdvoed-
sel van vele vogelsoorten vormden. Het
resultaat laat zich raden. Mét de in
secten verdwenen de vogels en ze zijn
niet meer teruggekomen door de ge-
isoleerde ligging tussen de bergtoppen.
Maar ondanks dat is het landschap een
dorado voor hen die er oog voor hebben!
Zelfs hier: Texelaars!
De omgeving verkennende kwamen
we tot de ontdekking dat Ifar onder
andere een mariniers-kazerne rijk is.
En hoewel we zeker niet het plan had
den om ons met militaire zaken te gaan
bemoeien, zijn we op een avond toch
eens wezen kijken naar de film die daar
gedraaid werd in het recreatiezaaltje.
Daar bleek zich onder de aanwezige
mariniers een Texelaar te bevinden.
Niek Brouwer uit Den Burg. Zojuist
teruggekeerd van een patrouille troffen
we hem niet in de allerbeste stemming.
Niet om die patrouille, maar hij had
zojuist gehoord dat hij nog drie maan
den langer moest dienen in Nieuw
Guinea. Op het moment dat ik dit
schrijf, is hij al weer een paar weken
in Holland. Maar dan heeft hij er ook
18 maanden Nieuw Guinea-term op
zitten en dat is behoorlijk veel. Vlak
voor z'n vertrek naar Holland heb ik
hem later op Biak nog gesproken.
Hollandia
Hollandia ligt ruim dertig kilometer
van Ifar verwijderd en om de hoofd
stad van West-Papoea te gaan zien,
moesten we vervoer „versieren". Samen
met drie andere verlofvierders konden
we voor een schappelijk bedrag een
volkswagen huren die we de avond en
de gehele volgende dag mochten ge
bruiken. We beschikten over een uit
nemende chauffeur maar we benijdden
hem niet toen bleek dat hij al zijn rij
vaardigheid nodig had om zonder on
gelukken Hollandia te bereiken. Er is
wel een goed te berijden weg tussen
Ifar (met Sentani) en Hollandia maar
men heeft rekening moeten houden met
de bergen en het gevolg is dat men het
te doen heeft met één grote serie haar
speldbochten. Mocht men zo onfortuin
lijk zijn, uit één der zeer vele bochten
te vliegen, dan zijn er twee mogelijk
heden: of men vliegt tegen de rotswand
te pletter of men rijdt het Sentanimeer
in. Sinds de tijd dat de Amerikanen
deze weg ten koste van grote inspan
ningen in het gebergte hebben uitge
hakt, zijn er legio ongelukken gebeurd.
Kon het vliegveld van Hollandit dan
niet wat dichter bij de stad worden
aangelegd? Neen, want dan zou men
een heel gebergte hebben moeten weg
hakken. Het dichtstbijzijnde stukje
grond, waar men enkele honderden
meters startbaan kon aanleggen vond
men bij Sentani.
Hollandia heeft zich de laatste jaren
sterk uitgebreid. Was er geen plaats
meer in het oorspronkelijke dal, geen
nood. De diverse nieuwe „dokken" (ge
nummerd van 1 t/m 8) bouwde men
zonder meer tegen de steile hellingen
aan. Het is een mooi gezicht voor de
toeschouwer maar de bewoners kunnen
zonder een goede auto niets beginnen.
Zo'n auto heeft in de eerste versnelling
soms nog moeite om tegen de steile
wegen op te rijden. Hollandia is zeer
uitgestrekt. De stad bestaat uit twee
delen die een heel stuk, 15 kilometer,
uit elkaar liggen: het oorspronkelijke
deel, Hollandia-haven en het meer
landinwaarts gelegen Kota-Barie, Hol-
landia-Binnen. Hollandia haven is nog
steeds het grootst en daar vindt men
de voornaamste gebouwen zoals de gou
vernementskantoren, het Nieuw Gui-
nearaadsgebouw, het „paleis" van de
gouverneur en de kathedrale kerk. Dit
alles moet men zich niet al te groots
voorstellen. In Nederlandse ogen ver
dient Hollandia de naam „stad" niet,
maar is te vergelijken met een villa
dorp en daar lijkt het dan ook zeer
sterk op. Geen dicht opeengepakte hui
zenzee, maar veruiteenstaande lage
gebouwen die merendeels in het groen
verscholen liggen. Een uitzondering
vormt de „winkelgalerij", die samen
met het Nieuw-Guinearaadsgebouw het
centrum van de stad vormt.
Wij hebben gewinkeld en mer-kten
dat Hollandia vrij veel speciaalzaken
telt. Dus niet zoals op Biak toko's waar
van alles te koop is, van levensmiddelen
tot auto's toe! In een fotozaak konden
we zelfs kiezen tussen verschillende
merken rolfilms, een ongekende weelde!
„We zijn bang
Hoe reageert de bevolking van deze
stad op de huidige politieke toestand
rond Nieuw Guinea. Opvallend is het
BURGERLIJKE STAND VAN TEXEL
van 4 tot en met 11 juli 1962
Geboren: Johannes Catharinus Petrus
zv. Sjoerd Jan Bosma en Maria A. Ger-
ritsma; Nicoline Anna Maria, dv. Cor
nells Th. Witte en Alida van den Berg.
Overleden: Marretje Verberne, oud
45 jaar, echtgenote van Gerrit Witte;
Marretje Johanna Saris, oud 48 jaar,
echtgenote van Gerrit Koorn.
INGEKOMEN PERSONEN
Willem G. Boerhof (en gezin) van
Hilversum, Lieven de Keijlaan 111 naar
salonwagen Bosweg; Geerdina A. Y.
Gulmans, van Engeland, Virginia Water
naar Kogerstraat 88, Den Burg; Fintje
de Boer, van Ede, Lunteren, Molen
parkweg Oost 2 naar K 99c; Abraham
C. de Ridder, van Amsterdam, a.b. Pol
lux, Oosterdokskade naar E 129; Cor
nells J. Eelman, van Den Helder,
Hoofdgracht 14 naar Brink 6, De Koog.
„WIRONRUITERS"
KOMEN OP BEZOEK
Zaterdag a.s. zullen 12 ruiters te
paard van de Landelijke rijvereniging
„Wiron" een vriendschapsbezoek bren
gen aan Texel. Tevens zullen 12 pony's
met berijder het eiland bezoeken.
In samenwerking met „De Wadden-
ruiters" en de Texelse Ponyclub zal
zaterdagavond een openbare les worden
gehouden te Den Burg. Deze les zal
plaats vinden op het oefenterrein van
de Waddenruiters aan het Schilderend
en belangstellenden zijn hartelijk wel
kom.
De plaatselijke vereniging heeft thans
een behoorlijk aantal leden en ook de
Texelse ponyclub oefent wekelijks.
De openbare les verdient dan ook ze
ker behoorlijke belangstelling.
Rheumatische Pijnen er uit!
Inderdaad - een simpele bloedzuiveren
de kuur doet wonderen. Naarmate de
bloedzuiverende organen krachtiger
gaan werken, daartoe aangespoord
door Kruschen's zes minerale zouten,
wordt het bloed allengs weer puur en
zuiver als weleer. Alle onzuiverheid er
in wordt losgemaakt en afgevoerd en
kan zo geen schade meer doen aan Uw
gestel. Pijnen nemen hand over hand af
en U voelt U al gauw weer de oude,
vief, fit en veerkrachtig. Wacht er niet
mee. Begin Uw Kruschen kuur liever
vandaag dan morgen.
dal men er hier heel wat minder on
verschillig tegenover staat dan b.v. in
Biak. Men is ongerust. Dat schemert
door in de gesprekken die je aanknoopt
met mensen op straat en in de winkels.
Het feit, dat reeds een vrij groot deel
van de bevolking naar Nederland is
gerepatriëerd, werkt niet bepaald ge
ruststellend bij de achterblijvers. Het
zijn vooral de Indische Nederlanders die
de wijk nemen en in feite de eerste
slachtoffers zijn van de koude oorlog
rond dit gebiedsdeel. De overgrote
meerderheid beschouwt het als een niet
te ontkomen lot, dat Soekarno hier te
zijner tijd de baas zal worden, op welke
manier dan ook. Dat heeft uiteraard
geen goede invloed op de onderne
mingslust van de mensen. Hij die „iets
gaat beginnen" krijgt van ieder te ho
ren dat het „strak" toch moet worden
overgedragen... Vooral de wegtrek
kende ambtenaren vormen een groot
probleem. Hoewel de seroom momenteel
enigszins afneemt, laten zij toch een
leemte achter die moeilijk is op te
vullen. Juist door het verdwijnen van
de administratieve macht stagneert het
bestuurswerk in een té belang
rijke periode in de ontwikkeling.
De onderwijzers bijvoorbeeld. Wat komt
er van het zo goed begonnen ontwikke
lingswerk terecht als het onderwijzend
personeel verdwijnt? Velen verlangen
nu van de overheid dat zij de kosten
van de terugreis zal betalen. Dat wordt
geweigerd omdat men bang is dat dan
de stroom onstuitbaar zal toenemen. De
terugreis wordt pas dan betaald, wan
neer het contract (meestal drie jaar) is
afgelopen. Dat velen die drie jaren niet
durven afwachten en zelf de (vrij hoge)
reissom betalen, bewijst alleen maar
dat wij aan de verliezende hand in de
psychologische oorlogsvoering van
Soekarno schijnen te zijn
De dagen die volgden zal ik niet be
schrijven. Neemt U aan dat ze voor ons
een grootse belevenis hebben gevormd.
Veel eerder dan we hadden gewild
werd ons aangezegd dat het vliegtuig
voor Biak gereed stond.
Harry de Graaf
Vervolg: Manokwari en Kaimana.
Verschijnt dinsdags en vrijdags.
Bank: Rotterdamse Bank; Coöp. Boerenlee
bank. Postgiro 652. Abonn.pr. ƒ2,40 p. kwaï
25 ct. incasso. Advertenties: familiebericht»
12 ct p. mm.; andere advert. 10 ct p. mi
OVERDENKING:
DE BIJBEL IS NIET BANG VOOR
TEGENSPRAAK
Wie het niet eens wil zijn met d:
bijbel, kan met honderd en één argi
menten tegen de bijbel komen aandrs
gen. Hij heeft daarbij schijnbaar vri
spel.
Vijftig jaar geleden kwam er ee II
boekje uit, waarin een paar honderi f-
tegenstrijdigheden uit de bijbel als ee.j
soort bloemlezing waren bijeengebracht
Men had er de hele bijbel voor doorge
plozen. Dat ging dan op de manier vat 1
in Genesis 6, 6 staat: het berouwde d I
Heere, dat Hij den mens op de aard« 'j
gemaakt had, en in 1 Sam. 15, 29 staatju
Hij is geen mens, dat Hij berouw zoi
hebben. De bijbel gaat aan dit soor tl
triomfen van kortzichtige logica echte:'!
voorbij. Verdedigt zich er ook niet een:'!
tegen.
Wie de moeite niet wil nemen diepeili
door te dringen in het geheim van God:IJ
trouw-door-alles-heen aan Zijn schep-ij
ping (en daarom gaat het in beide ge-)
noemde teksten) moet dan zijn eigerij
bezwaren en tegenspraak maar houden.i
Daar is dan verder ook weinig aan tejl
doen. De bijbel geeft zijn innerlijke j
samenhang alleen prijs aan de ernstige
zoeker. Om hier nog één voorbeeld te j
noemen, in Matth. 5, 39 staat: wie ui
een slag geeft op de rechter wang keer-
hem ook de andere toe. Het is een klein i
kunstje om hier even aan te tonen, jj
dat niet alleen voor politie-agenten,
maar voor iedereen het leven onmoge
lijk zou worden bij het opvolgen van,
dit gebod. Maar wie dit woord van.
Jezus werkelijk verstaat, in zijn op-i
dracht tot vergeving en zelfverlooche-
nende liefde, hoeft maar even achterom
te zien in z'n eigen leven om te weten
waar en wanneer dit gebod terdege
voor hem gold
De bijbel is een weerloos boek. Ieder- i
een kan dit boek met „succes" bestrij
den. Met de „hoe kan dat nou" vragen.
Maar de bijbel is niet bang voor te
genspraak. Daarvoor is deze tegen- 1
spraak te doorzichtig. Doorzichtig in
z'n poging om Gods Waarheid en Liefde
buiten de deur te houden.
D. J. F. 1
FILMNIEUWS:
„THE HAPPY ROAD"
(Lopen of Liften)
Zaterdagavond in De Waal en zon
dagavond in Oudeschild kan men de
film gaan zien „The Happy Road", die
door de Stichting Cultureel Werk Texel
wordt vertoond. Het gaat op de prent
op z'n (Frans. Een jongen en een meisje
lopen weg van een kostschool en zijn
op weg naar hun resp. ouders, die in
Parijs wonen.
De vader van de weggelopen Danny
heeft het druk met het inrichten van
een zaak op Amerikaanse leest. Hij kan
helemaal niet met zijn zoontje staan.
Ook de moeder van Janine Du val heeft
minder tijd voor haar dochter. Doch
als beiden horen dat hun kinderen de
benen hebben genomen, gaan ze samen
op,zoek. Het wordt een dolle rit, maar
als ze uiteindelijk thuis komen, zijn de
kinderen er reeds.
In deze vrolijke film zijn de Ameri
kaanse en Franse levensstijlen op zeer
innemende wijze tegenover elkaar ge
zet. Een film voor alle leeftijden.
„DE KOFFIE IS KLAAR"
Achter de ruiten van diverse restau
rants treft men de uitnodigende woor
den: „De koffie is klaar". Een ieder die
deze woorden leest, weet, dat het achter
die ruiten aangenaam verpozen is ach
ter een nog aangenamer „bakkie troost"
Maar wat wij dezer dagen in Eierland
ontdekten, hadden wij nog niet elders
gezien. De heer B. Dros, geen hotelier
maar de handelaar van fietsen en mo
toren etc. in Eierland. heeft in zijn
werkplaats een bord geplaatst „De
koffie is klaar". Dat is niet alles, er
onder staat: „bedien U zelf". Dit bord
prijkt boven een keurige koffieketel.
Wij hebben ons zelf bediend evenals
zovele anderen, die dit reeds gedaan
hebben. Wachten is altijd vervelend en
de bezoekers, die nu moeten wachten in
de werkplaats of er gewoon even een
praatje komen maken, kunnen zich nu
tegoed doen aan een pittig bakje koffie.
Toen wij er op bezoek waren, stond
juist de brievenbesteller van de PTT te
genieten van een vers bakje.
De heer Dros is zeker de eerste rij
wielhandelaar, die in zijn werkplaats
deze service verleent. Ook de gasten
van het eiland vinden dit een aardige
attractie, al is het hen misschien in
hoofdzaak om het keurige suikerzakje
te doen. Enkele gasten vonden het zo'n
aardige aanbieding, dat ze enkele da
gen later gebak lieten bezorgen met de
mededeling „voor de jongens van de
werkplaats!" De jongens hadden daar
natuurlijk niets op tegen, maar het is
de bedoeling niet.
Zo wordt de zaak midden in Eierland
wijd en zijd bekend, want het suiker
zakje gaat mee de plas over. Wij vinden
het een aardige service.