Opa heeft verkering
0
Kerstpuzzel 1962
De familie Snoek
in het wintersportgebied
W
TWEEDE BLAD
TEXELSE COURANT
De Familie Snoek treffen we dit jaar met de
Kerstdagen in een heerlijk rustig wintersport
plaatsje.
Rustig?? Het moment waarop onze tekenaar dit
ski-paradijs vastlegde doet anders geloven!
Gelukkig komt deze chaotische samenscholing
van de diverse ski-klassen slechts éénmaal per dag
voor, en wel, als de lessen beëindigd zijn en de
ski-leraren hun groepjes naar beneden trachten te
loodsen, waar een intiem café met verrukkelijke
drankjes op de dorstige sportlieden wacht!
Ook de Familie Snoek (uitgezonderd Oma en
kater Simson, die thuis bleven) bevindt zich on
der de liefhebbers; ze zijn verspreid over verschil
lende klassen.
Aan u nu de taak ze te vinden! Herinnert u ze nog?
Vader, Moeder (één van de ski-kanonnen van
het dorp!), Annelies, Margriet, Leonard, Daan en
de tweeling Hans en Frans? Voor alle zekerheid
zetten wij hun „wintersport" portretten hierbij,
zodat het echt niet zo moeilijk kan zijn ze te vin
den. Als u de klas van elke Snoek bekijkt, ziet u,
dat de meeste leerlingen vreemde tekens op hun
kleding dragen. Deze tekens vormen een gedeelte
van een rebus, die u moet vinden!
Elke klas, waarin één of meer Snoeken zitten,
vormt een zinnetje van een op rijm gezette tekst
met Kerstwens voor ons aan u! Zoekt u deze op7
Dat gedichtje is dau de oplossing van deze
Kerstpuzzel
Gaarne op een briefkaart insturen tot uiterlijk
donderdag, 3 januari 1963, 's morgens 9 uur aan
ons adres Parkstraat 10, Den Burg.
Wij wensen u veel genoegen met deze puzzel
en.veel succes!
Voor drie goede oplossingen zijn prijzen be
schikbaar. Eerste prijs: boekenbon van ƒ10,
tweede prijs: boekenbon van ƒ5,en derde prijs:
boekenbon van ƒ5,
In het nummer van 4 januari zullen de drie
winnaars worden bekend gemaakt.
NIEUWE BEZIENSWAARDIGHEID
(Ingezonden)
In één van de recente nummers van de Texelse
Courant laat de heer Van der Vlis een pessimistisch
geluid horen. Tastbare bewijzen van Texels roem
ruchte geschiedenis zouden als sneeuw voor de zon
verdwijnen en het eiland zelf tot een moderne
steenwoestenij worden.
Toch zijn er nog verheugende verschijnselen?
Wat er dan ook verloren mag gaan en zijn gegaan,
Texel kan zich nu beroemen op het bezit van een
echte ruïne, die, na de ruïne van Brederode en de
overblijfselen van de Abdij van Egmond. één van
de grootste attracties van historisch-bouwvallige
aard in Noordholland kan worden.
V.V.V.-Texel, hier liggen mogelijkheden! Hier
ligt de kans om deze bezienswaardigheid voor het
publiek open te stellen, en, door entreegelden te
heffen, de positie van uw kas te verstevigen.
En zit u Om een beschrijving voor uw gids ver
legen, hier een suggestie:
„Ruïne van Texel. Gelegen in het eeuwenoude
stadscentrum, tegenover de laat-Middeleeuwse
waag aan de voet van de vroeg-Gothische kerk.
Eens stond hier het Stadhuis, waaraan nu alleen
wat stukken behang, van de Waag af zichtbaar,
herinneren".
W. J. Laan
KERSTAVOND IN DE LANDBOUWSCHOOL
Op dinsdag 18 december werd de jaarlijkse
kerstavond gehouden in de landbouwschool, van
de Verenigingen van Oudleerlingen van de Land
bouwschool en Landbouwhuishoudschool.
Toen voorzitter Zuidewind de avond opende, kon
hij een behoorlijke belangstelling welkom heten,
in het bijzonder dokter Renout, die voor ons een
inleiding hield over zijn reis naar Griekenland en
Turkije. Na de kleurenfilm vertelde spreker aan
de hand van prachtige dia's, over het leven en
werken in die landen Men zag daarbij de on
vruchtbare bodem en de armoede der bevolking.
Na de pauze, met chocolademelk en kerstkranzen,
verzorgde de heer Laan het kerstverhaal, in het
met kaarslicht versierde lokaal.
De vereniging kan terugzien op een geslaagde
kerstavond.
T' H L"H
LEONARD
MARGRIET ANNEUB3
VADER.
HANS
daan
MOEDER
FRANS
FEUILLETON:
18. Er werd bijzonder gelet op het
milieu, waaruit de leerkrachten kwa
men, het voorkomen en natuurlijk de
capaciteit. In zo'n geval werd dan wel
eens advies gevraagd aan de directeur
van de Kweekschool en dat was ook in
mijn geval geschied. Hij dacht meteen
aan mij en belde me. Dat vertelde hij
me allemaal. Of ik interesse had. Dan
zou hij een ontmoeting met het school
hoofd arrangeren.
Natuurlijk voelde ik me gevleid. Wel
ke jonge vrouw van tweeëntwintig zou
dat niet prettig gevonden hebben om
op nominatie te staan voor een High
school, zoals ze de instelling in Den
Haag algemeen noemden. Goed, ik be
zocht het hoofd thuis en het onderhoud
was zeer bevredigend. Hij kreeg blijk
baar een goede indruk van me en ik
moest maar eens op een avond met het
schoolbestuur kennismaken. Die be
stuursleden, dat begrijpt u wel, be
stonden uit jonkheer Die en Die en
baronessen Van Zus tot Zo, geboren Dit
en Dat, en zo voort. Er was nog een
ingenieur en een professor, alsmede een
secretaris-generaal van een der Depar
tementen, welke ben ik vergeten.
Nu heb ik gelukkig nooit veel last
van Bühnefiber gehad en ook ditmaal
viel het geweldig mee. Ik stond de
heren blijkbaar wel aan, dus ik dacht
de benoeming al in m'n zak te hebben.
Maar behalve goede afkomst en repre-
sentabel voorkomen, moest je tenslotte
ook onderwijs kunnen geven, dus kreeg
ik een oproep voor een proefles. In het
bijzijn van het schoolhoofd en enkele
bestuursleden. Ook dat verliep vrij vlot
als ik eenmaal met de kinderen be
zig ben, vergeet ik toch alles om me
heen en na verloop van een paar
weken kreeg ik bericht, dat ik be
noemd was. Er werd me een pension
aangewezen, maar ik bedankte voor dit
laatste, want ik was nog thuis. Dat gaf
eerst wel wat voeten in de aarde, maar
tenslotte zag men toch in, dat een te
huis bij de ouders niet te vervangen
was. Ik nam afscheid van Rijswijk en
begon na de grote vakantie met acht
tien zes- en zevenjarige kinderen. In de
eerste klas. Het hoofd gaf me duizend
enéén raadgevingen. Slaan was er na
tuurlijk niet bij en standjes evenmin.
Strafwerk bestond niet en in de hoek
staan was een begrip, dat niet van toe
passing was op deze kinderen. Na drie
maanden had ik er genoeg van en dat
zei ik tegen het hoofd. Er waren een
paar behoorlijke lastposten onder de
kinderen, maar ze wisten, dat je prak
tisch niets kon doen en daarvan maak
ten ze geweldig misbruik.
Op de eerstvolgende personeelsverga
dering bespraken we het probleem en
ik kreeg*beperkte bevoegdheden, waar
van ik dankbaar gebruik maakte. Dat
kostte de school één van de belhamels,
een jonkertje van zeven lentes, want
mevrouw zijn moeder wenste niet, dat
haar zoon straf kreeg. En daarmede
was tevens de oide in de klas hersteld,
want ik had er nooit meer last.
Eén van deze kinderen, een leuk dik-
kertje, Eline, een toekomstige baro
nesse, werd 's middags opgehaald met
een auto en 's morgens op dezelfde wij
ze weer gebracht. Orde en discipline
moet er zijn op school, dus mijn kleu
ters stapten gedwee in rijen van twee
uit de klas naar buiten. Dat was één
van de dingen, die ik meteen ingevoerd
heb, ondanks de bezwaren van het
hoofd. Maar in dit opzicht was ik on
vermurwbaar. Doorgaans was het een
oudere broer van Eline, die haar met de
wagen haalde. Hij was uitermate vrien
delijk, wuifde altijd en ik knikte be
leefd en vriendelijk terug, zoals dat een
onderwijzeres van de Highschool be
taamt. Dat ging zo een poosje door en
op een woensdagmiddag in mei was ik
naar Scheveningen getramd met de be
doeling een uurtje aan het strand door
te brengen. Het was verrukkelijk warm
weer. Öp het Gevers Deynootplein
dat is vlak bij zee stopte er plotse
ling een auto naast me en toen ik op
keek, blikte ik in het lachende gezicht
van Eline's broer. Hij zei: Ik heb al zo
veel goeds over u gehoord van mijn
zusje, dat \k eens nader met u wil ken
nismaken. Stapt u maar in, dan rijden
we ergens heen. Ik antwoordde op af
gemeten toon, dat ik het erg op prijs
stelde, maar dat ik tot mijn spijt moest
bedanken voor de eer, omdat ik geen
tijd had. Maar hij lachte me uit. Dan
maakt u maar tijd, juffrouw, U bent
in dienst van onze school en als u nog
meer tegenwerpingen maakt, dan zal ik
daar mijn ernstige ontevredenheid over
uitspreken. Dat was natuurlijk onzin,
want hij lachte al die tijd en tenslotte
zei hij, zich naar mij overbuigend: Als
u niet goedschiks meegaat, dan schaak
ik u. Ik wilde me verontwaardigd om
draaien, maar hij greep me vast en
keek toen ernstig: Alsjeblieft, juffrouw
Verleun, ik wil alleen maar met u van
gedachten wisselen. U kunt me werke
lijk voor honderd procent vertrouwen.
Enfin, ik was zo stom om in te stappen
en we reden weg. Hij praatte honderd
uit en vertelde wat zijn zusje allemaal
in huis over mij overgebriefd had. Nu
ja, daar zat geen kwaad in, want ik
mocht dat kind bijzonder graag. We
gingen ergens zitten en dronken wat.
Hij was erg aardig. Ik kon niet tegen
hem op, toen hij een afspraak maakte
voor de volgende avond We reden naar
Leiden, waar hij studeerde, en we gin
gen dansen. Enfin, u begrijpt natuurlijk
wel, hoe het verder ging: we werden
dol verliefd op elkaar en gingen iedere
avond in zijn wagen op sjouw. Binnen
een paar maanden was ik wanhopig
verliefd en ik voelde me het ongeluk
kigste wezen van de wereld, als hij
eens een avond niet kwam. Nog erger
werd het, toen hij in juli een maand
naar de Rivièra ging met zijn familie.
Ik kniesde me dood, hoewel hij me
trouw om de andere dag schreef en
leuke foto's stuurde. In augustus begon
het feest opnieuw en toen hij me vroeg
om met hem te trouwen, stemde ik toe"
Ze zweeg en dronk uit haar glas.
Daarna zette ze het langzaam neer en
leunde met haar ellebogen op de tafel.
Ze keek voor zich uit en vervolgde:
„Dat moest natuurlijk gevierd worden
en we besloten ons te verloven. In het
geheim, want we zouden met trouwen
moeten wachten tot het volgende jaar,
dan zou hij klaar zijn met zijn studie.
Hij wilde advocaat worden. Ik was
jong, krankzinnig verliefd en ik vond
dus alles goed. Er was een daverende
fuif in Leiden met medestudenten en
tal van andere genodigden, ook meisjes
natuurlijk. Waarschijnlijk heb ik toen
wat teveel gedronken, want de volgen
de morgen had ik een kater van je
welste en ik liet de school de school.
M'n moeder gaf het bericht door, dat
ik ziek was. Enfin, de volgende dag
was ik weer present en als u nu denkt,
dat je in een grote stad als Den Haag
alles kunt uithalen, zonder dat iemand
het te weten komt, dan ben je mis. Op
de een of andere manier lekte ons ver
lovingsfeest uit en Theo kwam me op
een avond vertellen, dat ze thuis min
of meer op de hoogte waren".
„Hoe heette hij?" vroeg De Haan
verrast.
„Theo. Theodorus, en nog een stuk
of vijf voornamen, maar die ben ik alle
maal vergeten. Nou, hij wilde spijkers
met koppen slaan en stelde voor met
een maar dezelfde avond naar huis te
rijden en me daar voor te stellen als
mijn aanstaande vrouw. Dus ik me op
doffen. Ik zocht m'n mooiste jurk uit
en ik met hem mee in de wagen naar
het slot"
„Slot?"