Opa heeft verkering 0 Kerstpuzzel 1962 De familie Snoek in het wintersportgebied W TWEEDE BLAD TEXELSE COURANT De Familie Snoek treffen we dit jaar met de Kerstdagen in een heerlijk rustig wintersport plaatsje. Rustig?? Het moment waarop onze tekenaar dit ski-paradijs vastlegde doet anders geloven! Gelukkig komt deze chaotische samenscholing van de diverse ski-klassen slechts éénmaal per dag voor, en wel, als de lessen beëindigd zijn en de ski-leraren hun groepjes naar beneden trachten te loodsen, waar een intiem café met verrukkelijke drankjes op de dorstige sportlieden wacht! Ook de Familie Snoek (uitgezonderd Oma en kater Simson, die thuis bleven) bevindt zich on der de liefhebbers; ze zijn verspreid over verschil lende klassen. Aan u nu de taak ze te vinden! Herinnert u ze nog? Vader, Moeder (één van de ski-kanonnen van het dorp!), Annelies, Margriet, Leonard, Daan en de tweeling Hans en Frans? Voor alle zekerheid zetten wij hun „wintersport" portretten hierbij, zodat het echt niet zo moeilijk kan zijn ze te vin den. Als u de klas van elke Snoek bekijkt, ziet u, dat de meeste leerlingen vreemde tekens op hun kleding dragen. Deze tekens vormen een gedeelte van een rebus, die u moet vinden! Elke klas, waarin één of meer Snoeken zitten, vormt een zinnetje van een op rijm gezette tekst met Kerstwens voor ons aan u! Zoekt u deze op7 Dat gedichtje is dau de oplossing van deze Kerstpuzzel Gaarne op een briefkaart insturen tot uiterlijk donderdag, 3 januari 1963, 's morgens 9 uur aan ons adres Parkstraat 10, Den Burg. Wij wensen u veel genoegen met deze puzzel en.veel succes! Voor drie goede oplossingen zijn prijzen be schikbaar. Eerste prijs: boekenbon van ƒ10, tweede prijs: boekenbon van ƒ5,en derde prijs: boekenbon van ƒ5, In het nummer van 4 januari zullen de drie winnaars worden bekend gemaakt. NIEUWE BEZIENSWAARDIGHEID (Ingezonden) In één van de recente nummers van de Texelse Courant laat de heer Van der Vlis een pessimistisch geluid horen. Tastbare bewijzen van Texels roem ruchte geschiedenis zouden als sneeuw voor de zon verdwijnen en het eiland zelf tot een moderne steenwoestenij worden. Toch zijn er nog verheugende verschijnselen? Wat er dan ook verloren mag gaan en zijn gegaan, Texel kan zich nu beroemen op het bezit van een echte ruïne, die, na de ruïne van Brederode en de overblijfselen van de Abdij van Egmond. één van de grootste attracties van historisch-bouwvallige aard in Noordholland kan worden. V.V.V.-Texel, hier liggen mogelijkheden! Hier ligt de kans om deze bezienswaardigheid voor het publiek open te stellen, en, door entreegelden te heffen, de positie van uw kas te verstevigen. En zit u Om een beschrijving voor uw gids ver legen, hier een suggestie: „Ruïne van Texel. Gelegen in het eeuwenoude stadscentrum, tegenover de laat-Middeleeuwse waag aan de voet van de vroeg-Gothische kerk. Eens stond hier het Stadhuis, waaraan nu alleen wat stukken behang, van de Waag af zichtbaar, herinneren". W. J. Laan KERSTAVOND IN DE LANDBOUWSCHOOL Op dinsdag 18 december werd de jaarlijkse kerstavond gehouden in de landbouwschool, van de Verenigingen van Oudleerlingen van de Land bouwschool en Landbouwhuishoudschool. Toen voorzitter Zuidewind de avond opende, kon hij een behoorlijke belangstelling welkom heten, in het bijzonder dokter Renout, die voor ons een inleiding hield over zijn reis naar Griekenland en Turkije. Na de kleurenfilm vertelde spreker aan de hand van prachtige dia's, over het leven en werken in die landen Men zag daarbij de on vruchtbare bodem en de armoede der bevolking. Na de pauze, met chocolademelk en kerstkranzen, verzorgde de heer Laan het kerstverhaal, in het met kaarslicht versierde lokaal. De vereniging kan terugzien op een geslaagde kerstavond. T' H L"H LEONARD MARGRIET ANNEUB3 VADER. HANS daan MOEDER FRANS FEUILLETON: 18. Er werd bijzonder gelet op het milieu, waaruit de leerkrachten kwa men, het voorkomen en natuurlijk de capaciteit. In zo'n geval werd dan wel eens advies gevraagd aan de directeur van de Kweekschool en dat was ook in mijn geval geschied. Hij dacht meteen aan mij en belde me. Dat vertelde hij me allemaal. Of ik interesse had. Dan zou hij een ontmoeting met het school hoofd arrangeren. Natuurlijk voelde ik me gevleid. Wel ke jonge vrouw van tweeëntwintig zou dat niet prettig gevonden hebben om op nominatie te staan voor een High school, zoals ze de instelling in Den Haag algemeen noemden. Goed, ik be zocht het hoofd thuis en het onderhoud was zeer bevredigend. Hij kreeg blijk baar een goede indruk van me en ik moest maar eens op een avond met het schoolbestuur kennismaken. Die be stuursleden, dat begrijpt u wel, be stonden uit jonkheer Die en Die en baronessen Van Zus tot Zo, geboren Dit en Dat, en zo voort. Er was nog een ingenieur en een professor, alsmede een secretaris-generaal van een der Depar tementen, welke ben ik vergeten. Nu heb ik gelukkig nooit veel last van Bühnefiber gehad en ook ditmaal viel het geweldig mee. Ik stond de heren blijkbaar wel aan, dus ik dacht de benoeming al in m'n zak te hebben. Maar behalve goede afkomst en repre- sentabel voorkomen, moest je tenslotte ook onderwijs kunnen geven, dus kreeg ik een oproep voor een proefles. In het bijzijn van het schoolhoofd en enkele bestuursleden. Ook dat verliep vrij vlot als ik eenmaal met de kinderen be zig ben, vergeet ik toch alles om me heen en na verloop van een paar weken kreeg ik bericht, dat ik be noemd was. Er werd me een pension aangewezen, maar ik bedankte voor dit laatste, want ik was nog thuis. Dat gaf eerst wel wat voeten in de aarde, maar tenslotte zag men toch in, dat een te huis bij de ouders niet te vervangen was. Ik nam afscheid van Rijswijk en begon na de grote vakantie met acht tien zes- en zevenjarige kinderen. In de eerste klas. Het hoofd gaf me duizend enéén raadgevingen. Slaan was er na tuurlijk niet bij en standjes evenmin. Strafwerk bestond niet en in de hoek staan was een begrip, dat niet van toe passing was op deze kinderen. Na drie maanden had ik er genoeg van en dat zei ik tegen het hoofd. Er waren een paar behoorlijke lastposten onder de kinderen, maar ze wisten, dat je prak tisch niets kon doen en daarvan maak ten ze geweldig misbruik. Op de eerstvolgende personeelsverga dering bespraken we het probleem en ik kreeg*beperkte bevoegdheden, waar van ik dankbaar gebruik maakte. Dat kostte de school één van de belhamels, een jonkertje van zeven lentes, want mevrouw zijn moeder wenste niet, dat haar zoon straf kreeg. En daarmede was tevens de oide in de klas hersteld, want ik had er nooit meer last. Eén van deze kinderen, een leuk dik- kertje, Eline, een toekomstige baro nesse, werd 's middags opgehaald met een auto en 's morgens op dezelfde wij ze weer gebracht. Orde en discipline moet er zijn op school, dus mijn kleu ters stapten gedwee in rijen van twee uit de klas naar buiten. Dat was één van de dingen, die ik meteen ingevoerd heb, ondanks de bezwaren van het hoofd. Maar in dit opzicht was ik on vermurwbaar. Doorgaans was het een oudere broer van Eline, die haar met de wagen haalde. Hij was uitermate vrien delijk, wuifde altijd en ik knikte be leefd en vriendelijk terug, zoals dat een onderwijzeres van de Highschool be taamt. Dat ging zo een poosje door en op een woensdagmiddag in mei was ik naar Scheveningen getramd met de be doeling een uurtje aan het strand door te brengen. Het was verrukkelijk warm weer. Öp het Gevers Deynootplein dat is vlak bij zee stopte er plotse ling een auto naast me en toen ik op keek, blikte ik in het lachende gezicht van Eline's broer. Hij zei: Ik heb al zo veel goeds over u gehoord van mijn zusje, dat \k eens nader met u wil ken nismaken. Stapt u maar in, dan rijden we ergens heen. Ik antwoordde op af gemeten toon, dat ik het erg op prijs stelde, maar dat ik tot mijn spijt moest bedanken voor de eer, omdat ik geen tijd had. Maar hij lachte me uit. Dan maakt u maar tijd, juffrouw, U bent in dienst van onze school en als u nog meer tegenwerpingen maakt, dan zal ik daar mijn ernstige ontevredenheid over uitspreken. Dat was natuurlijk onzin, want hij lachte al die tijd en tenslotte zei hij, zich naar mij overbuigend: Als u niet goedschiks meegaat, dan schaak ik u. Ik wilde me verontwaardigd om draaien, maar hij greep me vast en keek toen ernstig: Alsjeblieft, juffrouw Verleun, ik wil alleen maar met u van gedachten wisselen. U kunt me werke lijk voor honderd procent vertrouwen. Enfin, ik was zo stom om in te stappen en we reden weg. Hij praatte honderd uit en vertelde wat zijn zusje allemaal in huis over mij overgebriefd had. Nu ja, daar zat geen kwaad in, want ik mocht dat kind bijzonder graag. We gingen ergens zitten en dronken wat. Hij was erg aardig. Ik kon niet tegen hem op, toen hij een afspraak maakte voor de volgende avond We reden naar Leiden, waar hij studeerde, en we gin gen dansen. Enfin, u begrijpt natuurlijk wel, hoe het verder ging: we werden dol verliefd op elkaar en gingen iedere avond in zijn wagen op sjouw. Binnen een paar maanden was ik wanhopig verliefd en ik voelde me het ongeluk kigste wezen van de wereld, als hij eens een avond niet kwam. Nog erger werd het, toen hij in juli een maand naar de Rivièra ging met zijn familie. Ik kniesde me dood, hoewel hij me trouw om de andere dag schreef en leuke foto's stuurde. In augustus begon het feest opnieuw en toen hij me vroeg om met hem te trouwen, stemde ik toe" Ze zweeg en dronk uit haar glas. Daarna zette ze het langzaam neer en leunde met haar ellebogen op de tafel. Ze keek voor zich uit en vervolgde: „Dat moest natuurlijk gevierd worden en we besloten ons te verloven. In het geheim, want we zouden met trouwen moeten wachten tot het volgende jaar, dan zou hij klaar zijn met zijn studie. Hij wilde advocaat worden. Ik was jong, krankzinnig verliefd en ik vond dus alles goed. Er was een daverende fuif in Leiden met medestudenten en tal van andere genodigden, ook meisjes natuurlijk. Waarschijnlijk heb ik toen wat teveel gedronken, want de volgen de morgen had ik een kater van je welste en ik liet de school de school. M'n moeder gaf het bericht door, dat ik ziek was. Enfin, de volgende dag was ik weer present en als u nu denkt, dat je in een grote stad als Den Haag alles kunt uithalen, zonder dat iemand het te weten komt, dan ben je mis. Op de een of andere manier lekte ons ver lovingsfeest uit en Theo kwam me op een avond vertellen, dat ze thuis min of meer op de hoogte waren". „Hoe heette hij?" vroeg De Haan verrast. „Theo. Theodorus, en nog een stuk of vijf voornamen, maar die ben ik alle maal vergeten. Nou, hij wilde spijkers met koppen slaan en stelde voor met een maar dezelfde avond naar huis te rijden en me daar voor te stellen als mijn aanstaande vrouw. Dus ik me op doffen. Ik zocht m'n mooiste jurk uit en ik met hem mee in de wagen naar het slot" „Slot?"

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1962 | | pagina 3