I WIE
Herrie op de
Hoge Veluwe
Met de Aeroflot naar Jalta
PufOlbrengl
Bronchi letten
DERDE
AFLEVERING
A
J
TWEEDE BLAD
TEXELSE COURANT
VRIJDAG 11 OKTOBER 1963
Om binnen een redelijk tijdsbestek een rondreis door de enorme Sowjet-
Unie te maken, kan men het beste van een vliegtuig gebruik maken.
Er wordt zeer veel gevlogen in Rusland. De staatsluchtvaartmaatschappij
Aeroflot beschikt over de grootste luchtvloot ter wereld. De slogan: „Vliegen
is goedkoper dan U denkt" is in de Sowjet-Unie meer op zijn plaats dan er
buiten, want het reizen met een Toepolew of Ilyoushin kost bijna niet meer
dan het langdurige rijden met de trein. Voor een afstand van ca. 2000 kilometer
betaalt men slechts enkele tientjes! Begrijpelijk dus dat wij, die slechts acht
tien dagen de tijd hadden, niet aarzelden om van de diensten van de Aeroflot
gebruik té maken. Moskou beschikt over meerdere luchthavens, die allen even
itéïï de stad liggen. Dat „even buiten de stad" betekent echter een vol uur
den met een trolleybus vanuit het centrum. De luchthaven „Vnukovo" valt
jen. Ondanks het feit dat het een der belangrijkste vliegvelden is, kan de
commodatie niet tippen aan de luchthavens in het Westen. Afgezien van de
de borden met propagandaleuzen op de verschillende gebouwen, maakt het
•heel weer de sombere indruk, die kenmerkend schijnt te zijn voor alles in
Sowjet-Unie. Technisch is alles goed geregeld. De straalvliegtuigen vliegen
en aan en de verwerking van passagiers en vrachtgoed loopt bijzonder ge-
neerd. „En daar gaat het bij ons om", werd me verteld.
Als we instappen is onze delegatie
/eer compleet en ook nu is onze vrou-
/elijke Intourist-gids Calina aanwezig.
Iet interieur van de Tu 104 is een stu-
lie waard, want zelfs hier heeft de
Russische smaak, waarover ik in een
/orig artikel schreef, gezegevierd. De
v/loer is bedekt met een bloemetjes
tapijt en de verlichting bestaat uit klei
ne kronen voorzien van perkamenten
kapjes. Tegen de ronde zijkanten van
het toestel is een soort lambrizering
aangebracht en achter glaasjes, die
in de panelen zijn gemaakt, prijken ver
kleinde gipsen copieën van bekende
beeldhouwwerken. In het toestel zijn
paraplubakken en bagagenetten aange
bracht als in een stadstram. Het
één-klasse interieur van het toestel is
onderverdeeld in vier afdelingen, die
sterk aan treincoupées doen denken.
De stoelen zijn uitgevoerd in pluche.
De heren van Aeroflot hebben enkele
jaren geleden ingezien dat deze uitvoe-
ring niet aantrekkelijk is voor de niet
Russische passagiers. De toestellen, die
op het buitenland vliegen zijn dan ook
iets moderner ingericht. In deze toe
stellen zijn ook riemen aangebracht in
de stoelen, wat niet het geval is bij de
„binnenlandse" uitvoering. Reden: de
Sowjet-piloten zijn zo ervaren, dat rie
men overbodig zijn! Wij hebben wèl
riemen, die we ijverig vastgespen, wan
neer op het bordje het Engelse
„Fasten seat-belts" wordt verlicht. Het
vliegen met zo'n Tupolew blijkt een
sensatie. Als het toestel na een bijzon
der lange aanloop eindelijk los is, richt
het de neus zo stijl omhoog dat de hon
derd passagiers achter in hun stoelen
worden gedrukt. Binnen de helft van
de tijd die een westers toestel er over
doet, is de tweemotorige straalreus op
de kruishoogte van ca. 9 kilometer aan-
gekomen, waar het zich met een snel
heid van ca. 900 km. per uur naar zijn
O bestemming spoedt. Die bestemming is
Simferopol, midden op het schiereiland
de Krim aan de Zwarte Zee. Vanuit het
toestel zien we de uitgestrekte lande
rijen van de kolchozen voorbijschuiven.
De kleur is overwegend geel en bruin
door de aanhoudende droogte van de
laatste maanden.
Door het uitblijven van regenval is
de graanoogst in de Oekraine mislukt,
ten gevolge waarvan de machthebbers
zich gedwongen voelden een enorme
hoeveelheid graan van Canada aan te
kopen. De kranten in de Sowjet-Unie
verzwijgen dit feit. Het publiek denkt
dat de kolossale graanmassa's afkom
stig zijn uit een van de andere Sowjet-
staten! Nog onlangs heeft het Russische
persbureau Tass formeel alle berichten
in de wereldpers over een tekort aan
graan in de Sowjet-Unie tegengespro
ken. Er zou graan genoeg zijn in de
Sowjet-Unie, maar door een tekort aan
opslagruimte op bepaalde plaatsen, zou
dit in de openlucht moeten worden op
geslagen, waardoor het grotendeels is
verrot! Maar van Canada kopen? Na
tuurlijk niet. De Sowjet-Unie mag toch
niet van het Westen afhankelijk zijn!
Stunten met de passagiers
Wie de weldadige rust in de cabine
van een westers straalvliegtuig gewend
is, wordt onaangenaam getroffen door
het lawaai dat de dicht tegen de romp
gemonteerde motoren veroorzaken. De
Tupolew is dan ook niet in de eerste
plaats ontworpen voor passagiersver
voer, maar was aanvankelijk een bom
menwerper, die in het westen bekend
staat als „Badger", de Tu 16.
De Sowjet-piloten gaan met hun
passagiers niet steeds even zachtzinnig
om. Na een soepele kruisvlucht wordt
trapsgewijs hoogte geminderd. Met veel
horten en stoten naderen we zo Simfe
ropol en als enkele laaghangende wol
ken het uitzicht op de startbaan belem
meren, worden de motoren eenvoudig
practisch stilgezet en laat men het toes
tel enkele honderden meters vallen wat
een vreselijke schrik veroorzaakt bij de
passagiers, die allen enkele seconden
gewichtloos zijn. De landing verloopt
overigens veilig en korte tijd nadien
staan we op het zonnige platform van
het vliegveld van de industriestad Sim
feropol, op de Krim.
Het is bijzonder warm. Vooral in de
bus, die me in anderhalf uur dwars
door het Krimgebergte naar de kust,
de Russische rivièra, moet brengen.
Boeiend is de tocht langs de slingeren
de weg met links en rechts bergwanden
begroeid met cypressen en magnolia's.
Ook uitgebreide druivenplantages trek
ken de aandacht. Hier komt de bekende
krimwijn vandaan, die je overal in
Rusland kunt kopen. Wijn is heel wat
minder duur dan de Wodka, die deson
danks in Rusland veel wordt gebruikt
enmisbruikt. Alle discipline van
het systeem ten spijt, heeft men met
het beeld van de dronkeman op straat
kunnen tegenhouden. Het is overigens
minder aanstootgevend dan bij ons.
Een Rus is, ook al is hij stomdronken,
niet luidruchtig en verraadt zijn toe
stand slechts door een slingerende gang.
De politie treedt meestal onverbiddelijk
op. Hij, die ook maar door het minste
teken zichtbaar maakt dat hij aange
schoten is, verdwijnt onmiddellijk in
de cel om zijn roes uit te slapen. Het
is merkwaardig dat de verschillende
wijnsoorten in de Sowjet-Unie dezelfde
namen dragen als in het westen.. Op de
flessen leest men „Port", „Vermouth",
„Madeira" enz.
Mensen met stalen tanden
Op het eerste gezicht zou Jalta een
plaatsje aan de Franse Rivièra kunnen
zijn maar bij nader inzien blijkt dat ook
op het toerisme in deze omgeving het
Sow jet-stempel is gedrukt. Dat wordt
al duidelijk in het hotel aan de boule
vard, waar men Intourist-gasten uit
binnen- en buitenland onderbrengt.
De paspoorten moeten worden ingele
verd en een aantal dames zorgt er voor
dat van iedere gast een administratie
wordt aangelegd, die voor een deel uit
aanschouwelijke grafiekjes bestaat.
Vanaf het moment van aankomst
schijnt men te willen noteren wat de
gasten in Jalta en omgeving uitvoeren
en hoeveel tijd ze daar aan besteden.
De vijf dagen, die we hebben geboekt
zijn op een groot vel papier aangegeven
als kolommetjes, die zijn onderver
deeld in 24 blokjes voor de uren. Ieder
uur dat we op onze kamer doorbren
gen, wordt groen gemaakt. In de ove
rige vakjes wordt genoteerd waarheen
we zijn geweest. De juffrouw kan
alles heel goed in het oog houden, want
de gasten moeten hun sleutel afgeven
wanneer ze de kamer verlaten. Een
groot deel vande dag zien we ons dien
stertje, die daar kennelijk helemaal
geen geheim van maakt, ijverig kleuren
en invullen. Voor dat laatste gebruikt
ze een anilinepotlood, want balpennen
kent men in de Sowjet-Unie immers
niet! Ondanks haar benauwende acti
viteit mag ik het niet onknappe meisje
wel totdat ze me op een middag na
twee dagen starre plichtsbetrachting
zonder meer vriendelijk toeknikt en
glimlacht. Haar glimlach is een lelijke
grimas, doordat het grootste deel van
haar gebit bestaat uitstalen tan
den. Ik heb het overigens meer gezien
in de Sowjet-Unie. Stifttanden van na
tuurlijke kleur kent men waarschijnlijk
niet, goud is te duur en dus gebruikt
men een produkt, waarvan de Sowjet-
Unie méér dan genoeg heeft: staal, in
dit geval roestvrij.
Cijfers en leuzen
De Sowjet-Unie haalt veel staal
uit haar bodem. Als we de op
schriften op de propagandaborden
mogen geloven, die we zelfs in dit sub
tropische oord van verpozing langs de
wegen zien is de produktie van staal
van 27,3 miljoen ton in 1950 gestegen
tot 60 miljoen ton in 1959 en in 1965 zal
het 150 miljoen ton zijn.. De steen-
koolproduktie bedroeg in 1950 261,1
miljoen ton en in 1959 506,6 miljoen ton
In dezelfde periode steeg de aardolie-
produktie van 37,9 miljoen tot 129,6
door
Harry de Graaf
miljoen ton; de elektriciteitsproduktie
van 91,2 miljard kWh tot 265,1 kWh;
tractorenproduktie van 108.800 stuks tot
213.500 stuks; van suiker van 2.523.000
ton tot 6.011 000 ton, van vlees van 4,6
miljoen ton tot 8,9 miljoen ton, van
melk van 61,7 miljoen ton tot 105 mil
joen ton; enzovoort. Cijfers, cijfers, cij
fers, nietszeggende oncontroleerbare
cijfers: Het volk moet in de vooruitgang
geloven. Er zijn ook borden waar geen
cijfers op staan, maar die zijn bijna
even vervelend. Al lezende komeYi we
te weten dat werkeloosheid in de Sow
jet-Unie onbekend is sinds 1930 De
Sowjet-bevolking ontvangt kosteloos
medische hulp, terwijl het onderwijs op
treffelijke onderwijssysteem. In 1913
waren er in Rusland 290 000 personen,
die een middelbare vakschool of een
hoge school doorlopen hadden In
1959 bedroeg dit aantal 13,4 miljoen!
„Het is dan ook niet toevallig, dat juist
de Sowjet wetenschap het wereldruim
voor de mensheid heeft opengesteld",
wordt ons verteld.
Strandleven
Aangelokt door de naam „Golden
Beach" voor een bepaald stuk strand
enkele kilometers westelijk van Jalta,
lopen we de volgende morgen naar de
haven, waar de boot vertrekt die ons
er heen moet brengen. Het is druk. We
moeten lang in de rij wachten voor we
aan boord kunnen stappen. Maar dan
worden we tegengehouden. We moeten
kaartjes tonen die we niet hebben.
Terug in het hotel informeren we er
naar. De gebrekkig Engels sprekende
manager helpt ons. Er worden voor
ieder bonnetjes uitgeschreven, die toe
gang geven tothet strand, terwijl
de prijs van het bootvervoer is inbe
grepen. We moeten er aan wennen dat
men om toegang tot openbare gelegen
heden te krijgen in het bezit moet zijn
van bonnetjes, papiertjes die echter
vaak weinig of niets kosten. Het wordt
ons op het hart gedrukt de kaartjes
vooral goed te bewaren. Op verlangen
moeten ze worden getoond. De toeris
tenboot luistert naar de naam
„Oekraina" en doet denken aan een
verkleinde weergave van onze „Dage
raad". Het scheepje is stampvol Russen
in vakantiekleding: lange pantalon, ge
ruite blouse met korte mouwen, zonne
bril en strohoed. Een korte broek dra
gen volwassenen nooit. Op de middag
van onze aankomst hebben we honder
den Russen langs de boulevard van
Jalta zien flaneren, ondanks de hitte
zonder uitzondering in bovenomschre
ven kleding. Een Rus wijst me op een
wit gebouwtje in de buurt van Aloepka,
terwijl we langs de rotsige kust varen.
„Chroestjow!" Het is de villa van de
Sowjet-premier. Dicht erbij staat het
Liwadiapaleis waar de bekende Jalta-
conferentie van Stalin, Roosevelt en
Churchill werd gehouden in februari
1945. De andere witte gebouwen tegen
de berghellingen zijn sanatoria. Een
Zwarte Zee-kust nabij Aloepka
de scholen, ambachtsscholen, vakscho
len en hogescholen eveneens kosteloos
is. Bovendien betaalt de staat aan de
werkers grote bedragen aan steun en
toelagen. Ongeveer 7 miljoen grote ge
zinnen en alleenstaande moeders ont
vangen regelmatig toelagen.
„De lonen stijgen en de prijzen dalen"
staat ergens op een bord Er onder
staat in kleinere letters dat het zeven
jaren-plan voorziet in een gemiddelde
loonsverhoging van 26% voor alle ar
beiders en employé's. De staatsprijzen
in de kleinhandel dalen stelselmatig.
De prijzen van de consumptieartikelen
liggen nu 25% lager dan in 1950. De
belastingen zullen geleidelijk worden
afgeschaft. In 1965 zal niemand meer
belasting betalen! Ten gevolge daarvan
zullen de werkers gemiddeld 1000
roebel extra loon per jaar krijgen. Voor
hen die getroffen zijn door de ongelo
felijke woningnood in de Sowjet-Unie
moet het prettig zijn te lezen dat
„geen land ter wereld zoveel nieuwe
woningen bouwt als de Sowjet-Unie".
Er wordt ons verteld, dat de grote
opbloei van de Sowjet-Unie voor een
deel wordt toegeschreven aan het voor-
Russisch sanatorium is niet zoals bij
ons een soort ziekenhuis, waarin men
hoofdzakelijk tbc-patiënten verpleegt,
maar meer een soort rusthuis waar
overspannen arbeiders weer kunnen
opknappen. Later hebben we zo'n sana
torium bezocht; ik kom er straks op
terug
Dikke mensen op de keien
Dat de Zwarte Zee met werkelijk
zwart is, maar prachtig blauw, wisten
we al vóór we Jalta kenden, maar dat
de „Golden Beach" niet bestaat uit een
helder zandstand is een tegenvaller. Het
strand is smal en bedekt met een me
tersdikke laag grintstenen, waarop men
barrevoets niet aangenaam loopt. Lig
gen op de grond om te zonnenbaden
lukt ook niet best en daarom gebruiken
we een soort houten matras, die in dit
ongemak voorziet. Er zijn honderden
van die matrassen, maar op ons strand
zijn de meeste niet bezet. ONS strand,
want men heeft de buitenlanders een
speciaal gereserveerd gedeelte aange
wezen, dat je betreedt via een houten
gebouwtje, waar een ïjzertandige juf
frouw de bonnetjes controleert. Dwars
over het strand zijn hoge afrasteringen
door Henk van Heeswij k
37. Stien keek hem ontzet aan. „Denkt
u soms, dat ik ze gestolen heb?"
De man schudde langzaam zijn hoofd.
„Helemaal niet. U kunt het niet gedaan
hebben, want we weten dat U op het
tijdstip van de diefstal in het restaurant
aan het werk was. Tussen vier en vijf
uur".
Ze zuchtte. „Ik wou tenminste zeg
gen". Ze ging opeens rechtop zitten.
„Tussen vier en vijf uur, zegt u?"
„Ja. Precies weet natuurlijk alleen
de dader het. Maar naar ruwe schatting
is gedurende die periode de diefstal ge
pleegd".
Ze prevelde even wat onverstaan
baars, maar zweeg en keek de man te
genover zich schichtig aan.
„Wat weet jij ervan, Stien?" vroeg
de man op zachte toon. „Als jij mede
plichtig bent, dan doe je er goed aan te
bekennen, dat voorkomt veel narigheid.
Je geliefde zit al in een cel. We hebben
er hier nog meer leeg. Wat wil je?"
Het meisje had met stijgende ont
zetting naar deze woorden geluisterd en
na enige tijd schudde ze haar hoofd
over zoveel onzin. „Moe'k nou lachen?"
was het enige, wat ze eruit kon brengen.
„Praat er niet omheen, meisje. Vertel
ons de waarheid en je kunt meteen
weer naar huis gaan".
Er schoten vlammen uit haar ogen en
'iet bloe I golfde nanr haar gezicht
-
denkt u wel van me? Dat u me zo maar
kunt beledigen? Dit neem ik niet. Dit
is.... zo iets beb ik nog nooit meege
maakt. Heeft Karei dit gezegd?"
„Misschien wel, misschien met".
„Ik geloof er niets van. Wilt u mij
soms wijsmaken, dat Karei het gedaan
heeft? Moe'k nou lachen? Hij is nog
nooit van z'n leven in een museum ge
weest en op mijn aanraden zou hij er
heen gaan. Ik weet overigens niet zeker
of hij er wel geweest is, want ik heb
hem naderhand niet meer gezien. Hij is
een keurige jongen en ik weet zeker,
dat hij nooit zoiets zal doen".
„U woont zeker dicht bij het Natio
naal Park?"
„In Otterlo".
„Hoe laat was u gisteravond klaar?"
„Pas laat. Tegen negen uur".
„Bent u toen naar hun gegaan?"
„Ja, rechtstreeks. Ik was nog vóór
half tien thuis, want ik heb nog op de
klok gekeken".
„Welk hek bent u doorgegaan?"
„Otterlo, zoals gewoonlijk".
„Otterlo daar ben ik zelf gister
avond geweest om te controleren. Maar
ik herinner me niet, dat ik u gezien
heb".
„Wij gaan altijd door het privéhekje
aan de Hoefweg. Jopie en ik hebben
een sleutel".
De ondervrager keek naar zijn agen
ten. „Privéhekje? Daar weet ik niets
van. Daar heeft men ons gisteren niets
van verteld. Zijn er soms nog meer?"
Stien knikte gedecideerd. „O ja, bij
4e huid gezondheid en zuiverheid
Hoenderlo is er één en bij Deelen, en
nog een paar. Er zijn er wel een stuk
of tien. De boswachters hebben door
gaans van alle hekjes een sleutel".
De man ging met een ruk achterover
zitten en keek naar de anderen in het
vertrek. „Alsjeblieft, en daar doen ze
alle uitgangen voor dicht. En wij maar
denken, dat er geen kip meer uit kan.
Terwijl dat hele landgoed zo dicht is
als een vergiet met die tien privé-
uitgangen".
„Maar er kunnen geen auto's door",
verduidelijkte Stien. „En wie het niet
.weet vindt het evenmin, want het zijn
allemaal doodlopende wegen. Boven
dien, als je geen sleutel hebt.
„Had u uw sleutel gistermiddag bij
u?"
„Allicht. Die heb ik altijd in m'n
tasje".
„Waar is dat tasje, als u werkt?"
„In mijn kleerkast natuurlijk".
„En geen bezoeker kan daarbij ko
men?"
„Uitgesloten, meneer, dat zou onmid
dellijk gemerkt worden, door ons, de
meisjes, of door de chef, of de kok, of
het andere personeel".
„Had uw verloofde een sleutel?"
„Mijn verloofde?"
„Ja, de heer Welsenaar".
„We zijn niet verloofd. We kennen el
kaar nauwelijks. Maar hij had natuur
lijk geen sleutel. Waarvoor zou hij die
moeten hebben? Hij kan met zijn auto
toch nergens anders door dan de ge
wone in- en uitgangen".
„Kwam hij nooit op de fiets?"
„Als je een auto hebt? Weet u waar
hij woont? In Ede. Dan ga je toch zeker
niet fietsen naar de Hoge Veluwe7"
Na en""* tijd nagedacht te hebben,
aangebracht om de Russen van de bui
tenlanders gescheiden te houden. Op
merkelijk is het dat de aangrenzende
„Russische" stranden tjokvol zijn als
Scheveningen tijdens een hittegolf.
De proef op de som nemende klim ik
over de afrastering om me nieuwsgierig
en opvallend rondkijkend tussen de
Russen te begeven, die daar allen ge
kleed in het uniforme zwarte zwem
broekje in de zon liggen. De Russen zijn
dik en de Russinnen nóg dikker. Alle
Russische preutsheid ten spijt hebben
zelfs de dikste en oudste dames zich in
een nauwsluitende uniforme
bikini weten te persen. Het is vaak een
walgelijk gezicht. Mijn sober voorko
men trekt de aandacht. Een buitenlan
der! Een heer begint een gesprek, maar
er komt gauw een eind aan Er nadert
een beambte in wit overhemd met een
rode band om de linkerarm, die mij
driftig gebaart dat ik terug moet naar
mijn eigen afdeling! We moeten nog
veel leren in de Sowjet-Unie: wat niet
verboden is, is verplicht. De Russen
zeggen het anders en heel wat gematig
der: In de Sowjet-Unie mag alles, maar
niet alles is toegestaan Dat men een
buitenlander toch zo aangenaam moge
lijk bejegent, blijkt als we in de rij
staan met de bonnetjes om ons
weer in te schepen voor de terugtocht.
Er wordt ons duidelijk gemaakt dat w«
vóór mogen en de lange rij wachtenden
ziet geladen toe hoe de met camera's
behangen kapitalisten hun posities op
het scheepje innemen.
Op de terugtocht naar Jalta zien we
een batterij lampen, die op korte af
stand van de haven staat opgesteld te
gen de bergwand. Als we nadat de duis
ternis is ingevallen ons hotel verlaten
en vanaf de boulevard in dezelfde rich
ting kijken, zien we dat het zoeklichten
zijn die hun lichtbundels op gezette tij
den over het water van de Zwarte Zee
laten schijnen. Ze zijn er om de vakan
tievierende Russen de verleiding te hel
pen weerstaan, in een der gehuurde
bootjes naar de overkant van het grote
water te varen, naar Turkije, dat één
der krachtigste Nato-partners is. Zo
kan ook worden voorkomen, dat infil
tranten en spionnen uit dat gebied een
kijkje komen nemen in deze gelukkige
arbeidersstaat.
ZON, MAAN EN HOOG WATER
Dc zon komt 13 oktober op om 6.59 uur en
gaat onder oin 17.53 uur; 16 oktober op om
7.04 uur en onder om 17 46 uur.
Maan: 16 oktober N.M.; 25 oktober E K.
Hoog water ter rede van Oudcschild:
11 okt 1 46 en 14.45; 12 okt. 3.10 en 16 21;
13 okt. 4.48 cn 17.54; 14 okt. 6.13 en 19.06;
15 okt. 7.17 en 19.57: 16 okt. 8.03 en 20.37;
"17 okt. 8.41 en 21.09; 18 okt 9.13 cn 21.36;
19 okt 9.39 en 22.00.
TEXELSE MARKT
Op de maandag gehouden markt
werden de volgende dieren aangevoerd:
14 koeien 600750; 3 pinken 400425;
7 graskalveren 225325; schapen 80
110; ramlammeren 150200, 20 ooi
lammeren 115; 2 rammen 190300; 7
biggen 70; 16 nuchtere kalveren 150
225.
King kent, kent ook dat
heerlijke verkwikkende
gevoel, dat elk tablet
onmiddellijk geeft
Neem King, bereid uit
het zuivere natuur
product en ga de dag
tegemoet met frisse
moed en frisse mond.
De natuurzuivere
stond de man op en zei: „Nou, u kunt
voor wat mij betreft wel weer gaan.
Maar denk er om: Over dit gesprek met
geen woord reppen aan de mensen van
de krant. Er is al veel te veel wereld
kundig geworden O ja, dat is waar ook.
hoe vond u dat, toen u gisteravond van
die diefstal hoorde?"
Stien was eveneens opgestaan. „Gis
teravond? Ik wist vanmorgen vroeg
nog nergens van. De chef vertelde, dat
er twee schilderijen en een beeldje uit
het museum waren ontvreemd, door
een man met een grijze VW. Maar ver
der heb ik daar niet over nagedacht.
En omdat Karei een grijze VW heeft,
staat hij onder verdenking?"
„Er zijn sterke aanwijzingen, juf
frouw, dat hij er meer van weet".
Stien schudde haar hoofd. „Ik geloof
er niets van. En waarom zou hij het
doen? Hij is helemaal niet iemand, die
gek is op antiek of zo. Integendeel".
„Hij is al enige tijd werkloos, juf
frouw. En wij weten uit ervaring, dat
werklozen soms plotseling dingen gaan
doen, die ze in normale omstandigheden
niet zouden durven".
„Allemaal onzin. Hij heeft wat geld.
Waar is hij? Mag ik hem niet zien?"
„Het spijt me, juffrouw, maar dat
kan nu eenmaal niet".
Even later werd Stien van Essen weer
met een snelle auto naar de Koperen
Kop terug gebracht. De chef en Jopie
keken haar nieuwsgierig aan, toen ze
haar regenmantel uittrok. „Wat was er
aan de hand? Wat moesten ze van je?"
„Het gaat over die diefstal van gis
teren. En ze hebben Karei ook opge
pikt en ze denken, dat hij het gedaan
heeft en ik mocht hem niet eens zien
Ze viel op een stoel neer en barstte in
snikken uit, terwijl Jopie heel veront
waardigd haar hart luchtte en zei: „Zijn
ze nu hardstikke gek geworden? Dat
jong? Zou nog geen vlieg kwaad doen.
Ja, die gaat daar schilderijen wegne
men. Wat zou-ie er mee moeten? Die
dingen raak je aan de straatstenen nog
niet kwijt".
„En", snikte Stien verder, „het is
mijn schuld, want ik heb hem gisteren
aangeraden eens naar het museum te
gaan. En nu denken ze, dat hij het ge
daan heeft"
„Meid, trek je er niets van aan, die
is zo weer vrij. En die schilderijen ko
men wel weer terug. Wie weet, heeft
een of andere grappenmaker het ge
daan, om een geintje uit te halen. Maak
jij je maar geen zorgen over hem, hoor.
Dat komt best in orde".
„Ik hoop het", snofte Stien zuchtend.
De avondbladen werden nauwkeurig
gespeld voor wat betreft het nieuws
over de schilderijendiefstal op de Hoge
Veluwe De meeste kranten gaven af
beeldingen van de vermiste paneeltjes
en het beeldje. Verder deelden ze mede,
dat de arrestant hardnekkig bleef ont
kennen, iets van de diefstal af te weten
en dat men tot nog toe geen spoor van
de drie waardevolle voorwerpen had
kunnen vinden. Interpol was al gewaar
schuwd en de grenzen werden scherp
bewaakt.
(Wordt vervolgd)
Ho«»tdrank.in toblet/orm. 95ct
