Opening stadsfeesten in beeld
I
INEE
De vierde dag
mÊï
mxj* ^LJ BWzv.l
■-
BRIGADIER PIET EN DE SEMI-PROF
f#fP§
3
vierae
Y*) mSI&vV f.
Vakantie
sT5Tï~rr
Jan Ligtharlhuis enne
I IB
SPORTACCOMMODATIE OP TEXEL
Door het C.B.S. worden regelmatig
statistische inventarisaties gehouden
van de in Nederland aanwezige accom
modaties op het gebied van de sport
en de lichamelijke opvoeding. Het
vraagstuk van de behoefte aan sport
accommodaties wordt als regel niet in
het onderzoek, betrokken. Evenmin
wordt aandacht besteed aan de ge
bruikswaarde en de kwaliteit van de
verschillende terreinen en inrichtingen,
zomede de intensiteit van het gebruik.
De terreinen worden onderscheiden
in specifieke en niet-specifieke.
Onder een specifiek sportpark (-ter
rein) wordt verstaan een perceel, dat als
zodanig bedoeld en ingericht, uitslui
tend voor sportbeoefening gebruikt
wordt. Een niet specifiek sportpark
(-terrein) is een terrein, dat een of
meer bestemmingen heeft, maar tevens
enigermate geschikt gemaakt is als
sportveld en als zodanig regelmatig
gebruikt wordt (bv weilanden, speel
weiden).
Onder sportveld of baan, wordt ver
staan een veld of baan, waarop op een
bepaald tijdstip één en niet meer dan
één wedstrijd gespeeld kan worden.
Volgens de uitkomsten voor 1963
(1959) bedraagt op Texel het aantal
specifieke terreinen 8 (3), het aantal
specifieke voetbalvelden 5 (4), tennis
banen 2 (2), ijsbanen 1 (1).
Het aantal niet-specifieke sportter
reinen 2 (3). voetbalvelden 2 (3).
Het aantal gymnastieklokalen onder
ging de laatste vier jaren geen wijzi
ging. Het aantal bedraagt 4, waarvan 1
alleen in gebruik door verenigingen en
3 door scholen en verenigingen.
VERTROKKEN PERSONEN
Maria S F. Buis ev. Zijlstra, van De
Koog, Dorpsstraat 24 naar Wonseradeel,
Makkum, Hollepoarte.
Lezer'k laat mij thans verleiden
Ditmaal eens een lied te wijden
Aan de schoonste aller tijden,
Naam'lijk de vakantietijd.
Ha, dit ene woord vakantie
Geeft mij nu reeds de qarantie,
Dat ik aanstonds weer het strand zie
Aan mijn voeten neerqevlijt.
Dan de daqelijkse zorgen,
Die er weer zijn elke morqen,
Voor een poosje opqeborqen.
Maar eens zorq'loos er op uit,
Zo maar heerlijk in je blootje,
Rustiq kauwend op een strootje.
Lekker lanquit in een bootje
Met een zonverbrande huid.
'k Zit me nu reeds op te winden
En de folders te verslinden
Waar of ik met mijn beminde
Deze zomer heen zal gaan.
Naar d'Ardennen of Malorca,
(Ma zegt: „dat is veel te duur, pa")
Of misschien naar de Riviera?
Maar ook Urk lokt mij wel aan.
Och, het maq 'm ook niet deren
Waar of wij gaan bivakeren
En HOE wij ons installeren,
Ieder diertje zijn plezier.
Deze drentelt door de heide.
Gene zoekt een alpenweide
En een derde laat zich leiden
Naar de Scheveninqse pier.
Maar waarheen u ook mooqt dwalen,
't Zij per auto of pedalen.
Of qewoon op de sandalen
En ik weet niet wat al meer,
'k Wens u qraaq op al uw weqen,
Hóever die ook zijn qeleqen.
Veel plezier en weiniq reqen
En behouden wederkeer!
Huib de Rijmelaar.
Een opname, die we donderdag maakten
van de buitengewone zitting van de
Texelse gemeenteraad in de grote ten
toonstellingshal. Staande burgemeester
C. De Koning. Links van hem de Com
missaris der Koningin in Noordholland,
mr. F. J. Kranenburgh.
Na afloop van de buitengewone raads
vergadering werden op het terrein de
Texelse en de Nederlandse vlag cere
monieel gehesen. Op de foto ziet men
burgemeester C. De Koning, die, ge
assisteerd door een verkenner van „De
Zwalkers" ed nu officieel vastgestelde
groen-zwarte gemcentevlag voor het
eerst hijst. Rechts de toekijkende mr.
Kranenburgh. Links, juist naar de
vlaggemast, de voorzitter van het orga
nisatiecomité, de heer W. Albers.
BESTEDING OPBRENGST
MOTORRIJTUIGENBELASTING
De provincie ontvangt jaarlijks een
bedrag uit de opbrengst van de motor
rijtuigenbelasting. Dit bedrag is be
stemd voor de onderhoudsplichtigen van
de op de Provinciale Wegenlijst voor
komende wegen en van de daarin ge
legen bruggen.
Voor zover de gemeente Texel onder
houdsplichtig is voor bedoelde wegen
werd de uitkering over 1962 vastge
steld op ƒ193.836,29. Hierop werd reeds
volgens het zojuist verschenen Provin
ciaal Blad, ƒ150.000,als voorschot
uitgekeerd, zodat het nog uit te keren
bedrag ƒ43.836,29 bedraagt.
Voor de Gemeenschappelijke Polders
werd dit maal geen uitkering vastge
steld.
62. Na enkele minuutjes vliegen met een
vaart van minstens duizend kilometer
per uur, zei Gerben de Graaf: „Kijk,
brigadier. daar beneden ons ligt de
grote grensplaats Zevenburgen, die zo
beroemd is om zijn parken en bossen.
Daar is die Karei Kleuntjes dus over
de grens gegaan, gisterennacht. Een
fraaie geschiedenis, dat moet ik zeggen.
Ik houd zelf ook erg van voetbal en ik
zeg altijd maar: die Karei Kleuntjes,
zo'n speler, hè!"
Gerben maakte daarbij het bekende
pilotengebaar van duimpje op, en zoals
iedereen vermoedelijk wel weet, is dat
de grootste vorm van waardering, die
de ene man de andere kan toedelen.
Daar zinken zelfs de hoogste militaire
onderscheidingen en ridderorden bij in
het niet. Vlieger Zondervan en zijn
passagier konden ongehinderd met el
kaar praten, want, Gerben's toestel was
van de nieuwste snufjes voorzien. Het
bevatte zelfs een geluidaichte cockpit.
Er werd dus héél wat afgepraat, maar
toch keek de brave Piet iedere keer op
zijn horloge.
„Stel je toch niet zo zenuwachtig aan.
brigges", lachte Gerben. „Je komt heus
niet te laat, hoor! We vliegen nu al
boven de uitlopers van de Dolopathen
en ik verzeker je, dat je om half tien
veilig en wel op de grond staat in Otto-
burg. Haha.dat zal de eerste keer
zijn, dat ze daar een modern straal
vliegtuig zien. Wat zullen ze opkijken,
die smakkers!"
En Gerben de Graaf had gelijk. Om
precies vijf voor half tien kwam het
kleine Ottoburgse vliegveld in zicht en
in een grote cirkel draaide Gerben er
zijn vliegtuig naar toe, gereed om te
landen
KMAAR - j
:s 0 R C f K.
I
het alweer gevierde gouden Echtpaar
Tjepkema-Koelmans hebben in de loop
der jaren wel „iets" met elkaar te ma
ken gehad, dacht 'k zo.
Februari '54 maakte ik voor het eerst
kennis met de fam. Tjepkema en had
toen geen idee. dat wij persoonlijk en
de Jordaanjeugd zo sterk bij deze goede
lieden betrokken zouden worden. Er is
feest geweest in de Prins en in Den
Hoorn. Niet alleen eigen familie, maar
ook de bewoners van de Prins Hendrik
polder en velen met hen hebben zich
niet onbetuigd gelaten. Oma en Opa
Tjepkema hebben dit ten volle verdiend
en met grote dankbaarheid voeg ik
hier aan toe, dat de Jordanertjes, voor
ons huidige kampement enige jaren ge
heel belangeloos zo'n hartelijke gast
vrijheid hebben genoten. Och nee, dit
Echtpaar beschikte niet over een reeks
adellijke titels en namen, maar.zij
bezaten wél de adel-van-cle-cenvoud,
als u begrijpt wat 'k bedoel.
Stormen des levens zijn hun zeker
niet gespaard gebleven en Opa weet u
op zijn smakelijke wijze wel te vertel
len, dat hij z'n schapen nog voor geen
ƒ3,kwijt kon, zulks in tegenstelling
met de huidige prijzen op de lammeren-
markt.
Oma Tjepkema, de koningin in de
familie en in ons hart, met haar Echt
genoot beschikken over die benijdens
waardige vroomheid, die niets te maken
heeft met een „huilebalk-gezicht".
Bovendien bezit Opa het geheim van
een uitzonderlijke humor, welke ge
paard kan gaan met levensernst. De
gedenkdag moge een herinnering blij
ven, als een stijlvolle, waardige viering,
welke aanving aan het ontbijt met kin
deren en kleinkinderen, ('t geheim van
een goed gezinsleven). „Happy Days"
was als pied a terre gekozen, en het
moet gezegd, de familie Drijver heeft
zich als voortreffelijk gastvrouw en
-heer van hun taak gekweten. Na koffie
en lunch, met zeven auto's toeren over
een zon-overgoten Texel. Ternauwer
nood bekomen van de feestelijke maal
tijd, weerklonken de tonen van „piep-
en-blaaslust" in de verte en verscheen
Fanfarekorps D.E.K. met de pittig-
kleurige Drumband en onderging het
gouden Echtpaar een muzikale hulde,
hetgeen door de verrassende komst wel
bijzonder op prijs werd gesteld.
De avondlijke receptie was overweldi
gend. Welk een hartelijk meeleven, wat
een bloemen, fruit en geschenken. Na
zo'n onvergetelijke dag hebben beide
Echtelieden mogen ervaren: God zal
genade en ere geven. We hebben gepro
beerd ook langs deze weg dit gouden
Echtpaar, met de staf der waardering
aan te raken en denken met grote dank
baarheid terug aan de tijd dat zij met
ons écht zorg hadden over onze Jorda
nertjes. Dat wilde we graag nog eens
nadrukkelijke memoreren. Zo is dat!
Joh. K. A. Schreuder
FILMNIEUWS
Dinsdag- en woensdagavond kan men
de kennismaking met de komiek Fer-
nandel nog eens vernieuwen. „Zó zal je
er een hebben" is een film, waarin we
hem zien als Antoine, één van de auto
wassers, die met Paul het plan beraamt
om een miljonairszoon te ontvoeren
teneinde hun financiële positie te ver
beteren. Het ontvoerde jongetje blijkt
de grootste kwajongen van Parijs te
zijn, zodat het tweetal al spoedig spijt
krijgt van deze daad. Zelfs willen de
kidnappers de vader geld betalen, als
die hem tenminste maar weghaalt
Een gekke film dus. waarmee men de
lachspieren weer eens kan trainen. Alle
leeftijden
INGEKOMEN PERSONEN
Frederik W. A. Sieverts, van Den
Helder, Buitenhaven 5 naar H 131;
Petronella M. Aarts, van Deurne, Hei
molenweg 14 naar Den Burg, Schoon
oordsingel 37; Cornel is J. van Etten en
gezin, van Schagen, Noord 152 naar Den
Burg, Kogerstraat 6; Gerrit A. Keijser
en gezin, van Dordrecht, de Savornin
Lohmanweg 25 naar Texel, O 12;
Hilligje Hingstman, van Zeist, Prof.
Lorentzlaan 76 naar Texel, C 84;
Sjoerdtje Vellema, ev. Feenstra en zoon,
Van Dokkum, Bonifaciusplein 45 naar
Den Burg, Burgwal 11; Marcel F. A.
Splint, van Bussum, Dr. J. Th. de
Visserlaan 10 naar Den Burg, West
straat 1; Gerrit Kooiman, van Amster
dam, Van Hallstraat 82 naar Oude-
schild. De Ruyterstraat 52.
FEUILLETON:
door H. van Omme.
7. Ze staakte haar werk, waarmee ze in
de benedenzaal bezig was en richtte zich
overeind en naar gelang de stemmen
luider werden, nam de ongerustheid
toe. Zo erg was het nog nooit geweest.
Zou ze naar boven gaan en proberen in
te grijpen? Tenslotte was de notaris vrij
ernstig ziek. Dat wist ze van de dokter,
die trouw om de andere dag kwam aan
lopen. Langzaam maar zeker sloopte de
ongeneeslijke kwaal het taaie, sterke
lichaam van de oude man. Tjitske moest
wijzer wezen. Laat hem toch schelden.
Dat is nu eenmaal zijn lust en zijn leven.
Mopperen is een tweede natuur van
hem geworden. Laat het toch over je
kant gaan.
Op een gegeven ogenblik hoorde ze
een deur hard dichtslaan en toen was
het stil. Akke's hart klopte hoorbaar en
zenuwachtig droogde ze de handen af
aan haar schort haar oren gespitst, maar
van boven kwam geen geluid meer.
Wat zou er gebeurd zijn? dacht ze.
Misschien was Tjitske wel huilend naar
haar kamer aan de overkant gegaan.
En lag ze nu op haar bed te snikken.
Het was vandaag ook wel verschrikke
lijk. Zo'n bui als hij nu had, zo erg had
ze het nog nooit meegemaakt. Om tien
uur was Tjitske al overstuur beneden
gekomen en Akke had haar moeten hel
pen met het eten gereed te maken. Zelfs
haar vertroostende woorden hadden dit
maal weinig uitwerking gehad.
Akke stond besluiteloos in de gang en
luisterde. Maar geen geluid kwam er
meer van boven. Ze begon het benauwd
te krijgen. Als er maar niets ernstig ge
beurd was. Stel je voor. dat hij in een
woedende bui plotseling dood bleef.
Minuten gingen voorbij en nog hoorde
Akke niets. Enerzijds vond ze, dat ze
poolshoogte moest gaan nemen, doch
Tjitske was toch boven? En ze kon zich
toch moeilijk ermee bemoeien. Als die
twee heibel met elkaar hadden, bemoei
de ze er zich nooit mee. Ze durfde niet
goed naar boven te gaan, hoewel de
stilte in huis onheilspellend op haai1
begon te drukken.
Tenslotte ging ze maar weer verder
met haar werk Als er moeilijkheden
waren, die Tjitske niet aan kon, zou ze
haar wel roepen, veronderstelde Akke.
En voor de restze was hier ten
slotte werkster, meer niet.
Automatisch bewogen haar armen
over de vloer, maar gelijktijdig luister
de zij, in de hoop enig gerucht te zullen
opvangen. Doch alles bleef angstwek
kend stil.
Minuten gingen voorbij, tot Akke
eindelijk een deur hoorde opengaan en
weer dicht Vlugge passen kwamen
naar de trap en Akke zag tot haar grote
verbazing de huishoudster naar bene
den komen, geheel gekleed en met een
koffer in iedere hand.
Gedecideerd kwam ze tree voor tree
de traD af. een vastberaden trek over
haar gezicht. In de hal zette ze de kof
fers met een plons neer, waarna ze met
snelle passen naar de keuken beende
Akke kwam langzaam overeind, veegde
automatisch de haarpieken voor haar
ogen weg en volgde haar naar de keu
ken, waar de huishoudster bezig was
enkele eigendommen in haar tasje te
proppen.
In de deuropening bleef Akke staan
en vroeg, terwijl de waarheid al half
tot haar doordrong: „Wat krijgen we
nou?"
Tjitske draaide zich naar het meisje
toe. „Dat de maat vol is, meer dan vol.
Ik vertik het langer zijn gescheld en..
.en.verdachtmakingen. en.
en insinuaties en gemopper te verdra
gen. Het zit me tot hier". Ze wees naar
haar hals. „Laat- ie voor mij maar een
ander nemen. Eens kijken, hoe lang die
het bij dat stuk sjachrijn uithoudt! Vier
en een half jaar heb ik zijn luimen en
grillen verdragen. Nooit deed ik wat
goed. En dan iedere keer maar voor je
voeten geworpen krijgen, dat je kapita
len verdient en voor nog geen tiende
arbeidsprestatie verricht.zijn gelief
koosde stokpaardje. Terwijl hij drom
mels goed weet, dat ik hem beter ver
zorgd heb dan een gediplomeerde ver
pleegster, dat ik iedere dag tientallen
malen die verdoemde trap op en neer
ren, als het meneer belieft aan die bel
te trekken. Hij kan me nog meer.
Al is hij dan honderdmaal ziek
ik ben niet van plan nog zijn voetveeg
te zijn". Ze stak haar armen uit en
vervolgde: „Mijn handen staan nergens
verkeerd voor. Gelukkig kan ik in deze
tijd overal werk krijgen. En zo niet, ik
heb tenminste een paar centen gespaard.
Nog een geluk, dat ik hier vier en een
half jaar geen gedegenheid had om ook
maar eens een keer twee uurtjes naar
de bioscoop te gaan. Nog geen dank je
krijg je van hem. Nog geen waarderend
woord Alleen maar schelden en mop
peren en donder maar op. ik heb je
gezicht alweer lang genoeg gezien naar
m'n zin. Goed, hij krijgt m'n gezicht
nooit meer te zien, dan heeft-ie z'n zin".
Ze was klaar met pakken en keek
nog eens de keuken rond. Akke was op
een stoel neergezakt en keek de huis
houdster radeloos aan. „Ja maar, Tjits
ke, hoe moet dat nu met hem? Dit kun
je toch niet doen?"
De vrouw boog zich naar het meisje
en antwoordde %op scherpe toon: „O
nee? Moet je eens opletten, hoe goed ik
dit kan doen. Zonder enige wroeging.
Een medalje heb ik verdiend met al
mijn gesloof, maar hij gooit liever de
lege medicijnflesjes naar m'n hoofd.
Neem jij mijn baantje maar over en
probeer een goede werkster te krijgen.
Mijn zegen heb je. Moet je eens oplet
ten; Dit houd jij geen maand vol".
Tjitske pakte haar tasje en beende
weer naar de hal. gevolgd door Akke,
die meteen uit haar stoel was opge
sprongen. In de hal greep ze de vrouw
bij de arm en keek haar angstig aan.
„Tjitske, laat je mij alleen.... met
hem?"
„Smeer 'm dan ook! We zijn toch ze
ker geen lijfeigenen? Ik bel dokter van
Asselt wel op. We kennen elkaar goed
en hij zal best kunnen begrijpen, dat ik
er op een gegeven moment genoeg van
zou krijgen. En ik zal zijn familie ook
inlichten en ze vertellen, hoe een schat
die broer, die oom van hen is. Alsof ze
dit zelf al niet weten. In ieder geval:
adieu!"
Ze opende de deur, schikte haar tasje
over de schouder en greep met een
stevige greep de beide koffers. En voor
Akke goed en wel van haar verbazing
en schrik was bekomen, had Tjitske de
straat bereikt en liep. zonder om te
kijken over de stoep, in de richting van
het centrum.
Akke liep naar de deuropening, ging
op de stoep staan en wilde roepen,
maar ze begreep, dat het geen zin zou
hebben. Aan de overkant zag ze iemand
door de gordijnen gluren en meteen
trok ze zich terug, behoedzaam de zware
voordeur sluitend. In gedachte liep ze
naar de keuken, trok een stoel bij en
stak een sigaret op.
Nou, Akke. daar zit je nu. Moederziel
alleen in het grote huis met een lastige,
oude, zieke man. Wat moet je daar nu
mee aan? Laat hij nog zo'n doerak zijn
meneer de gewezen notaris, dat neemt
niet weg: hij is ziek, erg ziek. En zieken
zijn dikwijls lastig, heel lastig. Je kunt
ze niet ernstig nemen. Het zijn net kin
deren. Met dit verschil, 4at je een lastig
kind op een gegeven ogenblik een draai
om zijn oren geeft of een pak slaag.
Maar dat kun je die oude stakker niet
toedienen. Dat zou gelijk staan met
moord.
(Wordt vervolgd)
