schoolboeken
een „Boswachter"
Laat nu Uw haard of
kachel schoonmaken
1
Langeveld De Rooij
Bakker's Ijzerhandel N.V.
Nu
nog
even
bestellen!
In gesprek met
PAPIEREN
PORTRETTEN
RUST EN STILTE
(Ingezonden)
Uw artikel over de vakantiebesteding
van een groot deel van de jeugd die
Texel bezoekt, heb ik met interesse ge
lezen. Wij komen uit een der grootste
industriesteden van Europa en onze kin
deren zijn vertrouwd met het verkeers-
gewoel en in de drukte opgegroeid. We
hebben echter het geluk in de buurt van
het bos te wonen. Wij proberen bij de
kinderen voortdurend de liefde voor de
natuur wakker te maken. Dat gebeurt
tijdens lange wandelingen waarbij alle
aandacht besteed wordt aan dieren er
planten. Op een zelfde wijze hebben on
ze ouders ons het leven van de grote
stad dragelijk gemaakt Maar we ver
heugen ons 11 maanden van het jaar op
Texel, met zijn onvergelijkelijk mooie
natuur. En we genieten telkens weer
van de rust die duin en strand er nog
bieden. Zelfs aan de drukkere strand-
gedeelten, zoals het Westerslag waar
we een huisje huren, kan men volop ge
nieten. Vooral als de zon achter de wol
ken verdwijnt. Dan ontvlucht ieder het
strand zo snel als hij kan en al heel
gauw is het strand voor ons. Slechts
de papieren zakken enz. tonen aan dat
het er kort tevoren nog wemelde van
de mensen
Maar ook ik heb kunnen konstateren
dat bij jonge mensen een zekere angst
voor de eenzaamheid in de vrije natuur
bestaat. Tot mijn grote verwondering
waren mijn kinderen enthousiast voor
het „strand" van Scheveningen waar
men over de hoofden kan lopen en het
lawaai afschrikwekkend is. Ik bezag de
ze mensenmassa met ontzetting maar do
kinderen vonden het geweldig. Dezelf
de kinderen die de Slufter, de Muy en
het natuurpad heel goed kennen
Toch moeten de ouders hun kinderen
de weg naar de goede recreatie blijven
wijzen, al was het slechts om te voor
komen dat ze, als zovele jonge mensen,
aléén nog van de massa houden.
Dr. R Maue, Berlijn
KLAVERJASSEN
Ten onrechte werd in de vorige editie
vermeld dat de klaverjasclub „De Door
mars" vanavond in t Skiltje zou spelen
Er wordt vanavond echter in het dorps
huis te Den Burg geklaverjast, in het
dorpshuis aan de Burgwal.
S V. TEXEL
Texel-Beverwijk
Texel-Beverwijk was een wedstrijd
die heel wat doelpunten opleverde maar
waaruit niet bleek dat onze ploeg per
fect is, nog lang niet. Daarom is het
maar goed dat nog enkele oefenwed
strijden volgen. Nog atijd weten we
geen passende afsluiting te krijgen. Er
wordt nog steeds te veel door het mid
den geopend waar de tegenpartij wel
dankbaar voor zal zijn. Te weinig vlotte
en doortastende aanvallen. We hopen
dat een en ander nog ten goede komt..
Laten we vooral spelers opstellen die
in de komende competitie altijd beschik
baar zijn. Mogelijk komen we dan tot
een sluitend geheel.
Een vlot begin, waarbij onze rechts
buiten direct al een goede voorzet lan
seerde waaruit bijna een doelpunt ont
stond. Maar na 13 minuten kwam B.
aan de leiding omdat de T. defensie
staan bleef wegens buitenspel 0-1 dus.
Teun gaf een goede pass naar Max
maar deze bleef staan. B. echter ver
grootte haar voorsprong 0-2. Doordat T
te weinig gebruik maakte van de vleu
gels kon B gemakkelijk ingrijpen. Pas
van Niek naar De Boer en weer terug
werd door Niek goed ingeschoten er
door de B. keeper met moeite gehouden.
Max brak door op rechts naar Niek die-
keurig inschopte 1-2. Poelman kreeg
volop gelegenheid ons zijn vorm te to
nen menigmaal moest hij in een ver
warde situatie de zaak reddén. B. viel
keer op keer aanwaardoor onze achter
hoede handen vol werk kreeg. Bob
werkt de bal naar voren waaruit Niek
in moeilijke positie juist over schoot.
Aan de andere kant kopte Bob een hoog
voor ons doel gespeelde voorzet over
onze keeper in ons eigen doel 1-3. Niek
kreeg de bal voor zijn voeten van De
Boer en het is 2-3.
Na de thee moest Poelman fraai red
den door de bal van de voet der tegen
partij te plukken. Texel aanval Wim
naar Max schoot tegen de paal. Na ste
vig doorzetten van De Boer werd het
3-3 en na 5 minuten zelfs 3-4 weer door
De Boer. Uit een hoge voorzet trachtte
Poelman over de lat te tikken maar de
bal viel in het doel. Na 5 minuten echter
een mooi doelpunt van B.midvoor met
een goed gericht hard schot. Nogmaals
probeerde Bob Polman te bereiken wat
niet gelukte B speler schoot precies
naast. Bij een hevige druk nam Rennie
de bal van Bob over waardoor B. no. 6
kon scoren. Uit een pracht voorzet van
Wim werd de bal met de hand wegge
slagen. Strafschop. Max tegen paal. De
Boer ver naast. Aan de andere kant
sloeg Teun de bal weg. Deze strafschop
werd benut. Het einde kwam met 4-8
Als training misschien wel geslaagd.
D.D.
S.V. TEXEL
Hieronder volgt het wedstrijdpro
gramma van de eerste helft der compe
titie voor Texel I:
13 sept. Texel-Helder; 20 sept. Scha-
gen-Texel; 27 sept. Texel-Succes; 4 okt.
Texel-Hollandia T.; 11 okt. BKC-Texel,
18 okt. Texel-V.Z.V.; 25 okt. geen prog.
vermoedelijk interland wedstrijd;8 nov
S.R.C.-Texel; 15 nov. Texel-Grashop
pers; 22 nov. L.S.V.V.-Texel; 29 nov.
Texel-Watervogels; 13 dec. Hollandia T.
-Texel
Zaterdag 22 aug. Texel-H.C.S.C. 5 uur
Zaterdag 29 aug. Texel-H.R..C 5 uur
Training
J.l. woensdag ving de training weer
aan. De groep adspiranten was maar
klein, de junioren lieten op 4 na geheel
verstek gaan De senioren waren be
hoorlijk vertegenwoordigd maar om
spelers voor 3 elftallen daarvoor juist te
plaatsen zal de opkomst behoorlijk gro
ter dienen te zijn.
Dinsdagavond 7 uur jun. Texel-H.S V.
Toto
Op 23 augustus gaat de toto weer
draaien. De formulieren worden vrij
dags opgehaald en mocht u niet thuis
zijn, dan kan er bij hotel De Graaf wor
den ingeleverd. Nieuwe totoleden kun
nen zich opgeven bij de heren F. Schel-
linger en G. ten Cate en natuurlijk bij
de jongens die de toto's ophalen. Er
zijn nu drie prijzen. Wij wensen de toto
leden veel succes.
TEXELSE MARKT
Gisteren werden aangevoerd: 150
lammeren 75,- 7'110,1 veulen
ƒ450,20 schapen ƒ110,- ƒ145,
3 nuchtere kalveren 7180,ƒ260,
GESLAAGDE AMUSEMENTS A VOND
BIJ MUZIEKNIS
OOSTEREND - Zaterdagavond bood
de Commissie Muziéknis Oosterend een
amusementsprogramma aan dat zeker
geslaagd kan worden genoemd. De be
langstelling van het publiek was echter
niet bijzonder groot. Er was dan ook nog
veel plaatsruimte onbezet toen de da
mes van de Gymvereniging Oosterend
het programma openden met een de
monstratie aan de ringen.
De gezellige conference van Frans
Vrolijk heeft menigeen flink doen
lachen en het accordeonduo Jack en
John lieten de bezoekers zingen. Ook de
muzikale clowns droegen aan de vreug
de bij.
Boeiend was de demonstratie met
verlichte knotsen door de dames van
de Gymvereniging. Heel jammer was
het dat men de lichten in de muzieknis
niet kon doven waardoor veel van het
effect verloren ging. Zou men het licht
toch uitgeschakeld hebben, dan was ook
de gramafoon uitgevallen.
Technische mankementen van nog
ernstiger aard deden zich voor tijdens
het optreden van de jonge Texelse band
„The Typhoons". Een deel van hun re
pertoire kwam niet tot zijn recht om
dat de geluidsinstalatie enkele malen
weigerde. De band maakte mede hier
door een heel wat minder goede indruk
dan de vorige keer in dezelfde muziek
nis.
Niettemin kunnen de bezoekers toch
terugzien op een prettige doorgebrach
te avond die stellig voor herhaling vat
baar is
BOZE DUITSER
NAAR ELDERS VERWEZEN
Een Duitse vakantieganger op een der
Texelse kampeerterreinen onstak in he
vige woede toen hij - na een verblijf
van drie wéken - tot de ontdekking
kwam dat hij aan tafel geen boter maar
margarine kreeg. Hij protesteerde en
eiste voortaan roomboter. Dat was niet
mogelijk, tenminste niet op de manier
waarop de Duitser zich dit voorstelde.
Grote ruzie met de cantinebeheerder
was het gevolg. Tensotte moest men de
man verzoeken een ander terrein te zoe
ken waar men beter aan zijn verlan
gens tegemoet kon komen. Men gelastte
hem echter op staande voet te vertrek
ken nadat was gebleken dat de man het
verschuldigde bedrag voor zijn stand
plaats op het terrein niet had betaald
en dus weinig recht van spreken had.
BRIDGEN
De bridge-enthousiasten onder de
badgasten zijn blijkbaar weer vertrok
ken en de graag bridgende Texelaars
nog niet present.
De deelname aan de 5e zomerdrive
was dan ook minimaal, n.l. 3 tafels.
De uitslag was als volgt
1. Mantje-Veenema 76 pt
2. v.d. Galiën-Smits 65 pt
3. Backer-Raven 60 pt
4 v. Sambeek-Schrama 55 pt
5. Echtp. Enuma 53 pt
6. Dam-Dros 50 pt
Vanavond wordt weer gespeeld m ho
tel „De Lindeboom-Texel" te Den Burg
om kwart over acht.
Telefoon 2767 of 2119
Sinds meer dan 75 jaar in de Parkstraat.
door Gui b'ortgens
Een gesprek is eigenlijk overbodig,
dacht ik. Want kennen doe ik de bos
wachter lang genoeg om hem een
vriend te mogen noemen. Ik kan zijn
portret zonder meer wel op papier
uit-schrijven. Hij is een grote recht-
hoek-in-groen, als het uniform er bij
aan is. Zijn hoofd is zó typerend
boeiend boers in zijn oervorm, maar
overheerst door nadrukkelijke trek
ken van eruditie en carrière dat ik
dat hoofd met respect een kop wil
noemen, zoals de schilder dat doet
die geïmponeerd raakt door een facie
dat niet alledaags is.
Tóch zijn wij bij hem thuis weer
tegenover elkaar gaan zitten, mis
schien wel voor de 236-ste keer. Hij
in de stoel bij het raam, zoals altijd;
ik op een willekeurige stoel, want ik
zit nooit op dezelfde.
Toen heb ik deze man die altijd
boordevol plannen zit, en ze nog
waar maakt ook een interview
afgenomen, maar niet de indruk ge
kregen iets van zijn personaliteit te
stelen, want hij is openhartig, soms
misschien wel tè openhartig, tè di
rect, tè fors op de man af.
Overbodig was het gesprek bepaald
niet. want al sprekende schreef hij in
strakke zinnen, zonder correcties aan
te brengen, zelf dit vraaggesprek.
Geconcentreerd kreeg ik de grondwet
van zijn leven en werken te horen,
kennelijk een man die gewend is zijn
gedachten geschreven of gesproken
uit te drukken in bondige formule
ringen.
Het gesprek had tóch zin, want ik
héb hem nooit gevraagd, althans
nooit zo bewust gericht, of hij een
idealist is, of hij beseft vaak weer
standen op te roepen, en of hij zich
zelf wel eens voor stapelgek ver
klaart?
Voor dergelijke vragen was er altijd
al honderd procent vriendschappe
lijke ruimte geweest, maar het is er
nooit van gekomen. Nu kon het, en
nu moest het maar eens zo zijn.
Een gesprek dus met mijn vriend
Maarten Mantje, die ze de boswach
ter noemen, hoewel hij dat helemaal
niet is. Hij is bosbouwkundig hoofd
ambtenaar, in dienst van Staatsbos
beheer. Maar de bewoner van K 52
heet op Texel nu eenmaal dè bos
wachter. Hij schenkt mij een glas in
om het gesprek te voeden.
Deze man durf ik wel een kriebelige
vraag te stellen, want hij schuwt het
woordenspel niet:
Maarten, waarom doe je deze din
gen? Waarom ben je niet bij een
plantsoenendienst in een rustige
gemeente met een ruime begro
ting voor beplantingen?
Op het tweede deel van de vraag
geeft hij geen antwoord. De vraag
over de plantsoenendienst staat gelijk
met zoiets als: Wanneer meld je je
aan als ruimtevaarder? Een zinloze
vraag, die hij negeert. Maar opmer
kelijk is, dat als ik vraag naar de
dingen die hij doet, hij geen be
denktijd forceert door mij te vragen
wat ik met die algemeenheid din
gen feitelijk bedoel.
De dingen zijn hem duidelijk, zonder
verdere omschrijving, want ze vor
men zijn hele leven
Maarten, waarom doe je deze
dingen?
Ik ben bezeten van de natuur, en
de waarde voor ons bestaan. Je
wilt in het leven iets geweest zijn.
Als ik de mensen leer zien ze
leer de natuur te zien dan geeft
dat bevrediging. Om te leren zien
is Texel een begenadigd stukje
land, dat we moeten bewaren zon
der er een museum van te maken.
Want, dan kunnen zij die na ons
komen hier ook weer leren zien.
Je weet dat we grote plannen
rond het Texels Museum hebben,
nog een heleboel aan landschaps-
besoherming willen doen, kortom,
er is genoeg aan de hand
Ik onderbreek hem
Zie je in die taak een stuk roe
ping, Maarten?
Natuurlijk zit dat er in, want ik
zou niet anders willen dan ik doe.
Maar als er zoiets als roeping bij
aan te pas komt, dan betekent het
wel dat je altijd iets méér moet
doen. Dan komt het van binnen
uit, dan is het een móéten, en dan
is het geen kwestie meer van de
taak van alledag, van precies dat
gene doen wat in je taakomschrij
ving staat en verder niet, maar
van méér en ènders.
De presentatie van dè boswachter is
in het algemeen hoekig en zakelijk.
Hij is gewend aan het hoofd van een
team te staan, orders te geven en
de naleving ervan goed in de gaten
te houden.
Binnen dat rechtihoek-in-groen ech
ter neemt de ogenschijnlijke zakelijk
heid slechts een klein stukje in. De
rest is ingevuld met warme mense
lijkheid, die door onbegrip van de
omgeving lang niet altijd aan zijn
trekken kan komen. Maar dat is de
eindeloze ervaring van allen, die in
hun werk een stuk roeping hebben
ingebracht, die vaak onverdiend de
kop moeten stoten, maar soms ook
dat wonderlijke van het onverwachte
succes mogen smaken, een succes dat
dan veel groter is dan de huiverige
recht-toe-recht-aan-man ooit zou
kunnen bereiken. Het gaat er maar
om hoe ver men de grenzen uit el
kaar legt, waarbinnen men meent
zijn taak te moeten verrichten. Lig
gen die grenzen eng dicht bij elkaar,
dan is er weinig kans om te slippen.
Hoe smaller de weg, hoe geringer
de kans in de berm terecht te ko
men
Bij Maarten Mantje is de weg breed
en de vaart soms snel; hij probeert
iets meer te zijn dan bosbouwkundig
hoofdambtenaar. Voor dat „iets
meer" bestaat geen ambtelijke rang
aanduiding en er is geen salaris
schaal voor. Maar het is er.
Voor mijn gevoel kent Mantje nau
welijks zijn grenzen, en interesseren
ze hem ook maar matig omdat ze
ergens met de horizon samenvallen,
maar hij weet wel dat er geborneer-
den zijn die zijn stijl niet begrijpen
Er zijn er die mij voor stapelgek
verklaren, dat ik als het maar
even met de tijd te plooien valt
met vrienden en volslagen vreem
den naar buiten trek om te gaan
z i en. Dat ik ze in mijn huis ont
vang. bekend en onbekend. Dat
de Boswachterij vooral in het sei
zoen als een drukke loopzaak is.
Misschien is dat altijd weer willen
meedoen wel een soort egoïsme
van me, vissen naar compliment
jes, dat vraag ik me altijd af.
Ieder mens is ijdel; dan kan ik het
ook zijn. De motieven voor ons
handelen liggen zo verborgen,
maar ik probeer ze altijd zuiver
te houden en de speelruimte van
de ij delheid tot het uiterste te
beperken. Voor iemand die pro
beert mee te doen ligt bij de
buitenwacht altijd het verwijt
van de ij delheid direct bij de
hand. Dat is triest, en dat is onbe
hoorlijk. Ik ben bezeten van de
natuur, en ik eis voor mij het
recht op dat te zijn. Iemand die
niet opgaat in iets van hogere
waarde en dat hoeft niet alleen
de natuur te zijn, dat kan ook mu
ziek zijn, of literatuur, of noem
maar op is een arm mens. En
zo lopen er nog een heleboel arme
sukkels rond.
Verwijten, weerstanden, de boswach
ter weet er alles van. Hij weet ook
dat hij ze wel eens oproept, maar hij
maalt er niet om, want hij gelooft
aan de hoofdlijnen van zijn beleid
Je gaat zó in je werk op, dat je
wel eens de kans loopt je dood te
gaan vechten. Dan moet de rem
erop. Dat moet je dan bewust zelf
doen, want hoe feller je je ergens
voor inzet, des te enger wordt je
gezichtskring. Je moet dan plot
seling de wil op kunnen brengen
om te wachten. Als goede ideeën
nog niet rijp zijn, dat wil zeggen
dat ze nog geen gemeengoed zijn
geworden, dan moet ik heel stevig
mijzelf in de pas houden. Dan
zijn de weerstanden vaak al opge
roepen, maar dat hindert met,
want het resultaat dat eens be
reikt wordt is dan toch het haal
bare van dat moment.
Tot nu toe is er allerminst een amb
tenaar aan het woord geweest, ook al
staat zijn functie genoteerd als bos
bouwkundig hoofd ambtenaar.
Mantje heeft iets van de particuliere
ondernemer met groot improvisatie
vermogen, en daarbij iets van de
maatschappelijk werker. Het proto
type van de ambtenaar is hij bepaald
niet, óf hij probeert in dat begrip
ambtenaar en het is nu eenmaal
een begrip dat zich snel voor zachte
hoon leent een nieuw element tot
leven te brengen, een streven dat
weliswaar niet exclusief het zijne is,
maar wellicht toch nog te schaars.
Hij zegt
Ik heb eens een vergadering toe
moeten spreken, waarin de kans
groot was dat er een paar forse
woorden moesten vallen. Dat zat
er nu eenmaal in, het was ook
niet erg, maar ik heb me wel goed
vooraf gerealiseerd hoe mijn hou
ding als ambtenaar moest zijn.
Toen ben ik mijn inleiding begon
nen met: Hier staat Uw dienaar.
Ik kom hier niet om potentaatje
te spelen, maar om te trachten U
het hoe-en-waarom duidelijk te
maken
Zo heb ik dat toen gezegd, en zo
zie ik de ambtenaar. Hij is eigen
dom van de gemeenschap, die hem
op zijn post heeft gesteld. Hij zal
dus ook altijd voor die gemeen
schap klaar moeten staan. En dat
heeft niets met idealisme te ma
ken. Voor mij is een ideaal iets
dat uiteindelijk toch onbereikbaar
is. Mijn doelstellingen voor Texel
zijn haalbaar, bereikbaar, en dus
acht ik mijzelf wat dat aangaat
geen idealist
Ik heb een deel van het gemeen
schapsgoed dat Texel heet onder
mijn beheer en leiding gekregen.
Als mijn taak rond is, en dat ge
meenschapsgoed is achteruit ge
gaan, ben ik fout. Om te voorko
men, dat dat later gezegd zou
worden, wil ik pionieren, nieuwe
wegen zoeken, ideeën lanceren.
Toen ik na mijn opleiding en
training in de bosbouw weer op
het eiland terug kwam, dacht ik
na tien jaar wel te zullen zijn uit
gewerkt. Met die gedachte was ik
goed mis. Er zijn altijd weer
nieuwe dingen nodig
Met Maarten Mantje naar de d i n-
g e n te vragen, ben ik het gesprek
begonnen. Gewoon vaagweg naar de
dingen, omdat er zóveel is om
met dè boswachter over te spreken,
dat het zich niet allemaal tegelijk zo
snel laat omschrijven.
Nu eindigt hijzelf met: Er zijn altijd
weer nieuwe dingen nodig. Dat
is onbepaald en veelomvattend te
gelijk.
Ons gesprek heeft geconcentreerd
misschien hooguit een half uur ge
duurd. In feite was het echter een
half uur prolongatie op de vele uren
die wij al hebben zitten praten over
zijn eigen dingen. Hij ziet ze
als haalbaar, en het is te hopen, dat
het gelijk aan zijn kant staat. Want
Texel heeft een voorbeeldige bos
wachter.
En daarom begrijp ik heel goed
waarom hij als gegrepene zich
zelf nooit voor stapelgek verklaart,
en er niet om maalt als anderen zo
iets opmerken, omdat hij móét doen
zoals hij doet.