JAAR IN
de
VEEL LIEfS VAN RONNIE
Boeiende ervaringen in Y.S.
BRIGADIER PIET EN DE SEMI-PROF
Den Burg, Texel: Fa. F. Zegel Zn., Parkstraat 16, telefoon (02220) 2150
In het kader van de activiteiten
van de Amerikaanse Youth for
Understanding, wejrd vorig jaar
mej. Hannie Krugers uit Den Burg
in de gelegenheid gesteld, om één
jaar te studeren aan een High
School in de Verenigde Staten.
Vanuit Snover in Michagan ontvin
gen wij de volgende brief van haar.
Beste vrienden op Texel,
Over twee maanden zit mijn jaar in
Amerika er op. Het is mij uitstekend
bevallen, hoewel ik nu toch wel weer
naar Texel verlang, en niet in het minst
naar de zee en het strand. Twee weken
geleden kregen we vakantie van „high
school", nadat we eerst een soort exa
men hadden gedaan, dat echter niet
meer was dan een grote repetitie. Of
schoon niet iedereen even goede cijfers
had, slaagden alle kandidaten. De Ame
rikaanse high school heeft vier klassen;
men noemt deze echter de negende,
tiende, elfde en twaalfde klas. Als de
leerlingen van de lagere school op de
high school komen (in de negende klas),
zijn ze meestal veertien jaar. Men is dus
langer op de lagere school dan in Ne
derland De meeste vakken op high
school zijn vrij, d.w.z. dat men zelf kan
bepalen welke vakken men in een zeker
jaar wil nemen. Wel zijn er enkele vak
ken, die verplicht zijn in een bepaald
jaar. Omdat iedereen naar een high
school moet, vindt er na de lagere
school vaak niet de voor-selektie plaats,
zoals Huishoudschool, ULO, HBS enz.,
zoals wij die kennen. Leerlingen van
verschillende capaciteit zitten vaak sa
men in dezelfde klas; dit heeft m.i. een
remmende invloed op het onderwijs.
Het systeem van de keuzevakken is ech
ter weer een van de voordelen van het
Amerikaanse onderwijs. Ook vond ik
dat de gemiddelde leerling niet veel
tijd aan huiswerk besteedt. Ik had dan
ook niet veel moeite me aan te passen,
ofschoon ik de eerste week niet veel zei,
uit angst een blunder te maken.
Op mijn school werd veel aan muziek
gedaan. Er was een koorklas, waarin ik
een semester heb gezongen. Ook was er
een schoolband, die bestond uit fluiten,
klarinetten, trompetten, saxofoons,
trombones, tuba, slagwerk, pauken en
grote trom. Men had juist een contrabas
aangekocht en er was niemand die er op
spelen kon. De dirigent heeft mij toen
gevraagd, of ik het wilde leren. Zo
werd ik in hei tweede semester lid van
de band en oefende in mijn studie-uur
op school. In mei gaven we een concert.
Behalve muziek werd er ook aandacht
besteed aan toneel. Gedurende het
sdiooljaar werden twee toneelstukken
opgevoerd. Met uitzondering van de
hoofdregie werd alles door leerlingen
gedaan. Ook heeft men twee balavon
den (Proms), waarop men in formele
avondkleding komt
Met enkele klasgenoten zong en speel-
FEUILLETON:
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII.IIIIIIMIIIIIIIIIIIMMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIHIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
iiiiiiiiiuniiiinniiiliniiiiniMin inniiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiimiiiiiiMii
door Maartje Zeldenrijk
HOOFDSTUK 1
Het gezelschap, dat binnenkwam, viel
nauwelijks op door de vele lawaai pro
ducerende mensen en dingen, die de zaal
stempelden tot een avondkroeg, zoals er
enkele tientallen in de stad te vinden
waren. Alleen Blikkie, de enige man,
die hier bediende, had het vijftal nieu
we bezoekers binnen twee of drie se
conden getaxeerd: geld En omdat Blik
kie maar één hartstocht, éen hobby en
één doel in zijn leven combineerde tot
een soort ritus: zoveel mogelijk geld
verdienen in zo kort mogelijke tijd,
schoot hij op de twee vrouwen en drie
mannen af, de gelegenheidsgnjns op zijn
gezicht, want hij wist niet te ver van
het orkest nog een lege tafel, waarheen
hij het vijftal loodste, gelijktijdig de ta
fel met de niet meer heldere doek
schoonwrijvend. Voor zover dat moge
lijk was althans. Waarna hij zeer dis
creet een specialiteit van hem de
drankenkaart op de schoongemaakte
tafel legde, enkele passen terugtredend
en een knipoogje gevend aan de drum
mer, wat zoveel betekende als: dat zit
wel goed aan deze tafel.
Eén der mannen keek even op de
kaart. Een ander begon sigaretten aan
te bieden Daarna besloot men een fles
champagne te laten komen. Blikkie
boog, draaide zich om en maakte een
de ik in een groop die Amerikaanse
volksliedjes zong. De zgn. folksongs
vormen een zeer populair repertoire en
we zijn voor verschillende verenigingen
opgetreden. Behalve in deze groep zong
ik ook nog in een kwintet dat meer
godsdienstige liederen zong, en ten
slotte had ik het druk met het geven
van programma's over Nederland. Veel
Amerikanen denken nog wel aan Ne
derland in termen van klompen, kleder
dracht en molens, maar velen zien nu
ook in, dat dit slechts voor het toerisme
is, en dat ons land hoog geïndustriali
seerd is. Voordat het schooljaar tenein
de was. kregen we een jaarboek; d.i. een
fotoboek van alle belangrijkste aktivi-
teiten van de school.
Tenslotte kwam dan toch het onver
mijdelijke einde. Het afscheid van de
eindklas graduation is zeer for
meel. Er zijn drie avonden waarop de
„graduates" een toga en een studenten
baret dragen, meisjes wit, jongens
blauw. Eerst is er „baccelaureate", d.i.
een kerkdienst geleid door de gezamen
lijke geestelijkheid. Dan volgt er een
soort klasse-avond, waarop er o.a. stu
die-beurzen worden uitgereikt, en ten
slotte is er „commencement". Op deze
avond geven de beste twee leerlingen
een rede en worden de diploma's uitge
reikt. Dit was dan in het kort iets over
mijn schooljaar.
De staat Michigan, waarin ik verblijf,
is gelegen in het noorden van Amerika,
tussen het Michigan Meer en het Huron
Meer, grenzend aan Canada. In de win
ter was het hier erg koud; en we had
den zelfs met Pasen nog sneeuw, 's Zo
mers kan het hier wel 35 gr. Celcius
worden. Het klimaat is dus wel sterk
verschillend van 't Texelse zeeklimaat.
Snover, waar ik woon, heeft ongeveer
200 inwoners. Het is een echt platte
landsdorp met in de hoofdstraat de
kruidenierswinkel, de kerken, de manu
facturenzaak en de benzinestations.
Mijn pleegfamilie woont ook in de
hoofdstraat, boven de drogisterij. Deze
familie, waar ik als een dochter ben op
genomen, is heel hartelijk en zorgzaam
voor me. Het gezin bestaat uit mother,
dad, zus Dawn, en broier Dean, die op
de universiteit is. Dad is 's morgens
postbode (hij bezorgt de post per auto),
's middags drogist en verder werkt hij
ook nog op zijn kleine boerderij. Mom
werkt soms als plaatsvervangster in het
postkantoor. Mijn zus en ik werken dan
in onze drogisterij-annex cafetaria,
waar we de typisch Amerikaanse ham
burg en hot dogs verkopen; dit zijn
broodjes met gehakt of worst.
In het begin moest ik wel aan het
eten wennen. De warme maaltijd be
staat uit vlees, aardappelen en een soort
zoetige sla, dat veel meer een dessert is.
Men eet heel weinig verse groenten. Af
en toe heb ik wel trek in iets echt Ne
derlands.
ondefinieerbaar gebaar naar het buffet,
doch daar begreep men onmiddellijk
zijn bedoeling; champagne. Dus klanten
met goed geld.
Ook het orkestje van vier man was
de komst van deze nieuwe bezoekers
niet ontgaan. Evenmin wat er bij Blik
kie besteld was. Voor hen betekende
dit, dat het repertoire gewijzigd moest
worden. Voor beter publiek speelde je
betere nummers. Ronnie, de pianist en
tevens de leider, doofde zijn half-opge-
rookte sigaret en keek naar de ander»-
drie. „Een tango, jongens; black, black
devils".
Terwijl Blikkie de glazen bracht, ge
volgd door een dienstertje met niet
overmatig veel textiel aan, die de koe
ler en de fles droeg, begon het orkestje.
Via het spiegeltje, dat Ronnie op een
hoek van de piano had staan, kon hij
die helft van de zaal overzien, welke
min of meer achter zijn rug was. Waar
onder de tafel met de nieuw binnenge-
komenen. Hij zag de verveelde uitdruk
kingen op de gezichten. Gewoonteboe
melaars, was zijn oordeel. Eén of meer
deren van hen bezit teveel geld. Rijke-
lui's kinderen met buiten een slee. Op
zoek naar afleiding. Komen straks uit
eindelijk terecht in een der nachtkroe
gen en rijden dan in de vroege morgen
naar huis om niet eerder dan één of
twee uur wakker te worden met een
tikkeltje haarpijn
xAutomatisch speelde hij de tango en
keek naar de dansende paren op de
kleine ruimte, die daarvoor gereser
veerd was. Waardeloos publiek van
avond, maar dat had je zo vaak op de
Iets waar ik nog steeds niet aan ge
wend ben, is de commerciële televisie.
Ik vind de advertenties vaak erg hin
derlijk, vooral wanneer ze een spannen
de film onderbreken. Ik kan ook niet
zeggen, dat de programma's veel beter
zijn dan in Nederland; heel vaak zijn
het sentimentele serie programma's.
Wel hebben we meer keuze wat stations
betreft: We kunnen ongeveer 4 a 5 sta
tions goed ontvangen.
De afstanden vond ik eerst enorm,
hoewel het nu niet zo veel indruk meer
maakt. Het dichtstbijzijnde dorp is tien
mijl van Snover verwijderd. Als we
gaan winkelen voor kleren bijvoorbeeld,
rijden we vijftig zestig mijl naar een
winkelcentrum.
Met de schoolreis gingen we naar
Washington D.C. Hier bezochten we o.a.
het Capitool, het Witte Huis, het hoofd
gebouw van de F.B.I., enkele monumen
ten en President Kennedy's graf op de
begraafplaats Arlington. Vorige week
zijn we met de familie naar de Niagara
Watervallen geweest, die zich tussen
Canada en de staat New York bevinden.
Het schouwspel dat deze watervallen
bieden, is moeilijk te beschrijven. In
dien U echter ooit eens in de gelegen
heid bent, moet u vooral niet nalaten
dit te gaan zien. Voordat ik eind juli
in New York op de boot stap om de
eindreis te aanvaarden, gaan we eerst
nog enkele tochtjes in de omgeving ma
ken.
Ik kan terugzien op 'n onvergetelijk jaar
Tot ziens op Texel,
Hannie Krugers.
REISVERENIGING OOSTEREND:
TWEE ONVERGETELIJKE DAGEN
Voriqe week dinsdaq en woensdaq
heeft de Oosterender ieisveieniqinq bij
stralend zomerweer haar jaarlijkse reis
qemaakt. 's Morqens vroeg werd de
oversteek naar Den Helder qemaakt,
vanwaar per TESO-bus werd vertrok
ken naar Monnikendam. Daar wachtte
om acht uur in hotel „De Zwaan" de
koffie. Per boot qinq het naar Marken,
waar alles werd bekeken en waar ook
van de qeleqenheid qebruik werd qe
maakt om palinq te eten. Daarop qinq
het richtinq Oudewater, waar in hotel
„De Roos" de inwendiqe mens werd
versterkt en waar natuurlijk de
bekende heksenwaaq werd bezichtiqd.
De vrouwen mochten zich laten weqen.
Ook het raadhuisbekend uit de TV-
serie „Stadhuis op stelten, werd met
een bezoek vereerd. Om vier uur werd
Oudewater vaarwel gezegd en ging het
naar Den Haaq, waar een bezoek
werd qebracht aan het hoofdbureau
van de qemeentepolitie. Dit bezoek
was zeer de moeite waard en was on-
qetwijfeld het hooqtepunt van de daq.
In het bureau werd een goed beeld
verkregen van het dagelijks werk van
de politie, dat door velen zo dikwijls
smalend wordt bekritiseerd. Grote in
druk maakte het politiemuseum en de
alarmcentrale, waar voortdurend mel
dingen binnenkomen. Hoewel het een
hopeloze taak lijkt, wordt toch aan
iedere melding aandacht besteed.
Het was zeven uur toen de bus koers
zette naar hotel „Hof van Holland",
waar werd gedineerd en waar de nacht
werd doorgebracht. Tijdens het diner
zaten als gast aan de heer en mevrouw
G. Wuis. De heer Wuis is oud-Oosteren-
der en thans werkzaam bij de Haagse
gemeentepolitie.
De tweede dag werd na het ontbijt
gelegenheid gegeven tot winkelen,
waarna Panorama Mesdag werd bezich
tigd. Daarop volgde een bezoek aan
Madurodam. Verschillende leden van de
vereniging beleefden een aardige ver
rassing toen ze werden geïnterviewd
door de bekende Mies Bouwman voor
een toekomstig radioprogramma, geti
teld „Een dagje in de zon". Het pro
gramma wordt over enkele weken op
een zaterdag uitgezonden. Om half drie
werd een bezoek gebracht aan de Ko
ninklijke stallen. Deze gunst was na
herhaaldelijk verzoek bij hoge uitzon
dering toegestaan. Nadat nog enige tijd
op de Scheveningse boulevard was
doorgebracht, ging het weer richting
Den Helder. Tijdens een pauze nabij
Heiloo maakte de voorzitter van de
reisvereniging, de heer Jb. Visman, van
de gelegenheid gebruik om TESO-
chauffeur C. Duinker te danken voor
zijn accurate rijden en grote kennis van
zowel het landelijke als stedelijke we
gennet. De Reisvereniging Oosterend
ziet terug op een zeer geslaagde reeks
belevenissen, waarover tijdens de na
jaarsvergadering zeker nog plezierig zal
worden nagepraat.
123. „Het is haast niet te geloven",
lachte brigadier Piet, die de kaart van
de grond had opgeraapt en hem blij be
keek. „Dat is de aanschrijving, waarin
men Alfredo Pinanti uitnodigt mee te
doen aan de wedstrijd van de Fiorenza
Boys. Die steek ik in mijn zak. Wedden,
dat ik dan het stadion binnenkom?"
Piet deed de kostbare kaart heimelijk
in zijn zak verdwijnen en wierp toen 'n
blik op het achterbankje van de luxe
sportwagen van genoemde Alfredo. Op
dat bankje lag een eenvoudig voetbal-
koffertje, sterk en sportief en afgesloten
met twee riemen. Onopvallend en
quasi-onschuldig wandelde onze briga
dier nu om de auto heen en hij lichtte
de voetbalkoffer zó snel van de ach
terbank af, dat niemand er iets van be
merkte. De mensen waren ook zó in be
slag genomen door de glanzende aanwe
zigheid van de grote Alfredo Pinanti,
dat ze alleen nog maar oog hadden voor
zijn handtekeningen, die hij nog steeds
gul uitdeelde.
Intussen was Piet met het voetbal
koffertje op de ingang van het stadion
dinsdag. Het weekeind was altijd nog
het beste. Nu ja, er werd verteerd en
die vijf hadden champie besteld. Blik
kie had als gewoonlijk goed gezien: die
brachten een paar centen meer mee
De tango was uit en ze vervolgden
bijna meteen met een wals. Een dikke
vent met wallen onder zijn ogen was
opgestaan en boog voor een der twee
dames. Even later draaiden ze in het
rond. Het grietje was de moeite wel
waard. Die ander viel helemaal uit de
toon. Te mager en vast geen achttien
meer. De twee mannen, die bleven zit
ten, zeiden wat tegen haar, waarover ze
lachte. En daardoor won haar gezicht
enig: ins in aantrekkelijkheid.
Na oen toegift-rumba stak Ronnie een
nieuwe sigaret op. Als dat vijftal bleef
hijsen, werd het wel sluitingstijd en dat
zou dan betekenen, dat ze er een half
uurtje aan vast moesten knopen. En dat
op dinsdag.
Willem, de baas, in z'n smoking, wan
delde door de zaal, knikte eens vriende
lijk tegen een paar dames, die hij blijk
baar goed kende. Ronnie zag hem aan
komen. Die zal wel weer wat hebben,
was zijn veronderstelling.
Leunend tegen de piano keek hij naar
de pianist „Valt mee, vanavond".
Ronnie knikte. Hij maakte een lichte
beweging met zijn schouders. „Je mag
niet mopperen".
Diplomatiek boog de eigenaar zich
voorover naar de muziek op de piano
Alsof hij de noten bestudeerde, ant
woordde hij, zonder zijn blik van het
papier af te wenden: „Een rijke wedu
we met haar vriendjes. Ze heeft een
paar textielfabrieken".
„Naar wat ze aan heeft, zou je het
anders niet zeggen, dat ze het voor het
grijpen heeft", merkte de pianist droog
op.
Er kwam een glimlach op het gezicht
van de ander. „Wat denk je van een
half miljoen?"
„Ken je haar?"
„Toen hij nog leefde: haar man. Een
paar jaar geleden kwam hij hier wel
eens een enkele keer. Een vlotte vent.
Op zijn manier deed hij aan filantropie"
Ronnie knikte begrijpend. „Heeft zij
zeker van geprofiteerd? Wie is het? Dat
zwartje zeker?"
„Zo ongeveer. Verleden jaar veronge
lukte haar man".
„Gestikt in de wollen dekens?"
Willem Voland glimlachte nog steeds.
Hij pakte de muziek van de piano en
bladerde erin. „Uit de bocht gevlogen
met zijn Mercedes. Ga maar eens kijken
bij De Vink. Aan de boom kun je het
nog zien".
„Zal ze wel heel wat vriendjes be
zitten".
„Gaat Ze is nogal kieskeurig. Maar
ehzing eens wat, Ronnie. Iets sen
timenteels".
De aangesprokene knikte. „Hoe heet
ze? Zal ik het doen, speciaal voor haar?"
„Ze is wat ijdel, als de meeste vrou
wen overigens. Maar één keer, anders
denkt ze over een uur, dat de tent van
haar is. Mevrouwneennoem
haar meisjesnaam. Ze danste vroeger
solo op het Plein: Yolanda Zolban. Ze
is, als ik het wel heb, van Hongaarse
origine".
afgelopen. „Ik ga inplaats van Alfredo
meedoen", grijnsde hij. „En een knap
perd, die mij nu nog tegenhoudt!"
Even later dook hij al op voor de
neus van inspecteur Alessandro Fiasco,
die stomverbaasd de man herkende, met
wie hij dezelfd nacht broederlijk in
één badkuip geslapen had. „Ik. eh.
ik dacht, dat u Pietro Brigandini
heette?" vroeg de inspecteur, toen Piet
hem lachend zijn aanschrijving onder de
neus hield.
,,Nee nee", zei Piet ondeugend, „Mijn
ware naam is Alfredo Pinanti!"
„Ze krijgt dat extraatje voor haar
champie. Heb je genoeg flessen in
huis?"
De man legde de muziek weer neer.
„Maak je daarover maar geen zorgen".
Ronnie kwam overeind, het drietal
wenkend, met wie hij een kort fluiste
rend gesprek had. Uit het geknik kon
de pianist opmaken, dat ze het begre
pen hadden. Hij draaide zich naar het
publiek, probeerde- even de microfoon,
onderwijl glimlachend de zaal inkij
kend.
„Dames en heren", begon hij, even
wachtende, tot het geroezemoes wat
verstomde, „dames en heren, op verzoek
zal ik nu een lied voor u zingen. Voor
u allen, maar in het bijzonder voor één
onzer gasten van vanavond hij
wachtte even en keek naar het vijftal
aan de tafel, dat nauwelijks geïnteres
seerd naar hem keek want we heb
ben in ons midden niemand minder dan
de zeer charmante en lieftallige Yolan
da Zolban nog niet zo heel lang gele
den een van de bekendste solodanseres
sen van onze goede stad". Hij keek haar
glimlachend aan en boog correct, waar
na hij de zaal inkeek en zijn hand uit
stak naar de jonge vrouw. Enkele men
sen begonnen te klappen, gelijk met de
orkestleden. De drummer gaf een roffel
en het applaus werd krachtiger, zodat
het meisje, dat lichtelijk bloosde, niet
anders kon doen dan even overeind te
komen. Ze produceerde een vriendelijk
lachje, keek de zaal in en boog, waarna
ze weer ging zitten. Ook de drie heren
aan de tafel klapten.
(Wordt vervolgd)
en zo veilig
zo eenvoudig te bedienen
zo zuinig
en zorgeloos
