Hecht geen geloof aan
bakerpraatjes
BRIGADIER PIET EN DE SPORTCOMPUTER
HET GEHEIM VAN
De vrouw in blijde verwachting
LANDBOUW en VEETEELT
Geloof wat de dokter u
zegt en houd u daaraan
rubriek voor I rriiaMiv
De tijd van blijde verwachting kan
voor iedere aanstaande moeder een
periode van groot geluk zijn. Het nare
is echterdat in veel gevallen een
deel van dit geluk wordt bedorven
door allerlei zogenaamde wijze raad
gevingen van ondeskundigen, die ge
loof hechten aan het grote aantal
bakerpraatjesdat er op dit gebied
in omloop is en die hun best doen, om
de aanstaande moeder ook hiervan op
de hoogte te stellen. Het gevolg hier
van kan zijn, dat de aanstaande moe
der verkeerde dingen gaat doen, die
niet bevorderlijk zijn voor een goede
gang van zaken. Daarom is het nuttig
om hier eens het licht te laten schijnen
over een aantal van dergelijke ver
haaltjes.
Zo wordt er onder meer beweerd, dat
de vrouw die in verwachting is meer
moet eten dan normaal, want ze heeft
voor twee te zorgen.
Een dergelijke bewering moet men
echter niet serieus nemen, want dit zou
tot gevolg kunnen hebben, dat de aan
staande moeder te zwaar wordt, het
geen niet aan te bevelen is. Men doet er
goed aan zich te houden aan het nor
male dieet. Alleen is het verstandig wat
meer te nuttigen van voedingsmiddelen
die rijk zijn aan kalk, eiwitten, vita
minen en zouten, omdat dit stoffen zijn
die het ongeboren kindje dringend no
dig heeft. Maar alles met mate en even
tueel in overleg met de behandelende
arts, want ook hier geldt, dat teveel
schaadt.
Wie zo dom is om teveel vetten en
koolhydraten te nuttigen, wordt dik
en loopt kans, deze overtollige pondjes
ook na de bevalling te moeten mee
torsen, of anders moeite zal moeten
doen om te vermageren.
Nu we het toch over eten hebben.
Men beweert ook, dat wanneer je tij
dens de zwangerschap gekke dingen
eet, dit betekent, dat je lichaam daar
behoefte aan heeft. Inderdaad zijn er
vrouwen die tijdens de zwangerschap
dingen eten, die ze anders nauwelijks
aanraken. De oorzaak daarvan ligt niet
in het feit, dat het lichaam erom vraagt.
Het is veelal het gevolg van een hon
gergevoel, gepaard aan een zich niet ge
heel prettig voelen en heeft meestal
psychische oorzaken.
Dit eten van zaken die men normaal
niet in het voedingsschema heeft, kan
men beter achterwege laten, want op
die manier komen er stoffen in uw
lichaam en bloed, die er anders niet in
zijn en hoewel dat niet schadelijk voor
de baby behoeft te zijn, kan men zich
toch beter houden aan het normale
voedsel.
Soms hoort men vertellen, dat de be
valling bij jonge moeders gemakkelij
ker verloopt dan bij oudere.
Dit laatste is niet helemaal juist. In
het algemeen mag worden gezegd, dat
de leeftijd niet veel verschil maakt,
doch dat het van het grootste belang is
of de moeder de bevalling rustig en met
blijdschap tegemoet ziet, of dat ze er
(meestal onnodig) bang voor is. Het zijn
die psychische factoren, die 'n grote rol
spelen of een bevalling gemakkelijk
verloopt of niet. Wanneer een vrouw
eenmaal boven de veertig is, als zij een
baby krijgt, dan zal de medicus daar
inderdaad speciaal rekening mee hou
den Maar zelfs dit houdt nog niet in,
dat zo n bevalling moeilijkheden zou
moeten opleveren.
Pas op met je erg uitrekken, want
dan zou het kindje kunnen stikken,
doordat de navelstreng zich om het
halsje klemt.
De aanstaande moeder, die er be
hoefte aan mocht hebben om zich eens
heerlijk lui uit te rekken, die kan dat
rustig doen, zonder angst voor haar
baby, althans wanneer ze dit zo doet,
dat haar eigen spieren er geen pijn van
26. „Zo, dan is het goed".
Hippolyte vertrok, maar de graaf was
nauwelijks weer in gepeins verzonken,
of de knecht kwam terug.
„Een dame, monsieur".
„Een dame?"
De graaf was verrast. Niet dat da
mesbezoek op Villa Marina zo vreemd
was, maar op dit speciale ogenblik had
hij er geen flauw vermoeden van welke
dame het kon zijn.
„Laat haar boven komen, Hippolyte",
beval hij.
Even later stapte een droom van
zwart en oranje, omzweefd door een
sterke geur van exotische bloemen, het
terras op.
„Monsieur le comte de la Roche?"
„Tot uw dienst, mademoiselle", zei
de graaf.
„Mijn naam is Mirelle. U hebt mis
schien weieens van mij gehoord".
„Ah ja, zeker, mademoiselle. Wie
zou niet onder de bekoring van uw dan
sen zijn gekomen? Schitterend!"
Met een kort, machinaal glimlachje
dankte Mirelle voor het complimentje.
„Maar gaat u toch zitten, mademoi
selle", riep de graaf, terwijl hij een
stoel vooruitschoof.
Ondanks zijn uiterst galante manie
ren bestudeerde hij haar nauwkeurig.
En hij voelde al spoedig dat hij zijn
trucs aan Mirelle geheel en al zou ver
spillen. Zij was een sluwe Parisienne.
Maar tevens zag hij dat hij een zeer
boze vrouw voor zich had en een
boze vrouw zegt altijd rneer dan ver
doen. Wat die navelstreng betreft,
daarover behoeft zij zich geen zorg te
maken. Deze betrekkelijk stugge buis
maakt door het uitrekken maar niet zo
lussen en knopen, waarin het kindje
zou kunnen stikken.
Er zijn veel bakerpraatjes in omloop
over de diverse verschijnselen, waaraan
de aanstaande moeder zou kunnen be
merken of haar landje een jongen of
een meisje is. Zo zou de vrouw, die haar
baby hoog draagt er op mogen rekenen
dat het een jongen is. Een wilde spar-
telaar zou wijzen op een meisje en zo
zijn er nog meer voorbeelden te noe
men, maar het zijn echt allemaal baker
praatjes, waar men geen geloof aan
moet hechten. In weerwil van uitge
breide onderzoekingen en studies, zijn
de medici nog steeds niet in staat om
het geslacht van de baby voor de ge
boorte te bepalen en dat gaat echt niet
op die eenvoudige manieren die derge
lijke verhaaltjes ten beste geven. Het
geslacht van het kindje blijft zonder
meer een verrassing tot de geboorte.
Zo wordt ook wel beweerd, dat de
aanstaande moeder, die een rustige
zwangerschap heeft een kalm kind
krijgt, terwijl het andersom tot een
nerveus en druk kind zou leiden.
Het karakter van een kind wordt be
paald door de erfelijkheid. Het is ten
slotte een produkt van twee mensen,
die verschillende karakters hebben.
Theoretisch krijgt het kind van elk vijf
tig procent mee. In dit lijkt het op zijn
of haar vader en in dat op moeder. Van
zo'n karaktertje is weinig te zeggen en
het blijft een kwestie van een verras
sing, waarvan men vooraf niets kan
voorspellen.
Het kindje zou volgens diverse ver
haaltjes schadelijke gevolgen kunnen
ondervinden van de bezoeken die zijn
moeder tijdens de zwangerschap aan de
tandarts brengt. Ook dit is weer zo'n
fabeltje. De aanstaande moeder kan
zich rustig onder behandeling van haar
tandarts stellen wanneer dat nodig
mocht zijn en ze behoeft hiervoor geen
enkele angst te hebben. Het is uiteraard
alleen verstandig om de tandarts wel
even in te lichten over het feit dat men
een baby verwacht. Hij kan daar dan
rekening mee houden bij narcose of het
toedienen van medicijnen. Maar verder
is er niets op tegen om de tandarts te
bezoeken.
Dan nog wat praatjes over reeds ge
boren kinderen en hun behandeling.
Men zou met een kindje niet moeten
gaan rijden alvorens het zes weken is.
Vroeger was dat wel beter, aangezien
de vering van de kinderwagens toen
nog niet zo goed was, maar tegenwoor
dig is die vering uitmuntend en behoeft
men de kleine echt niet zes weken bin
nen te houden.
De eerste maanden mag de baby met
op zijn buik liggen. Dat is ook weer
zoiets van vroeger. Toen gebruikte men
donzen kussentjes en het was heel goed
mogelijk dat de baby daarin stikte, om
dat hij geen kans ziet zich om te
draaien, of het hoofd lang genoeg op te
houden. Maar tegenwoordig nu men de
baby op een hard matrasje zonder kus
sentje legt, is er geen bezwaar tegen.
Het is juist een goede oefening voor de
rugspieren, waardoor het kleintje later
een mooi recht rugje kan krijgen.
Tegenwoordige baby's wegen minder
dan vroeger. Ja, dat lijkt wel waar,
maar het is toch echt niet zo. Het ver
schil zit hem in het feit, dat vroeger de
dokter dikwijls het gewicht van de baby
moest schatten, omdat er bij de beval
ling thuis geen goede weegschaal aan
wezig was. En een hoog gewicht vinden
de ouders prachtig, och hoe gaat dat!
Tegenwoordig worden de kinderen
allemaal op betrouwbare weegschalen
gewogen en zo komt men tot exacte ge
wichten.
Het zijn maar enkele voorbeelden uit
de vele bakerpraatjes die er bestaan.
Weest u wijs en geloof ze niet. Houdt
u zich aan wat de dokter U zegt, dan
bewandelt u de juiste weg!
standig is; zij kan soms voordeel bren
gen aan de man die zijn hoofd koel
houdt.
„We hebben gemeenschappelijke
vrienden te Parijs", zei Mirelle, „en ik
heb van hen over u gehoord. Maar ik
kom vandaag hier om een andere re
den. Ik heb ook in Nice over u horen
spreken sinds ik hier ben maar in
een andere zin dan te Parijs".
„O ja?" zei de graaf zacht.
„Men beweert te Nice dat u de moor
denaar bent van de Engelse dame, ma
dame Kettering".
„Ik de moordenaar van madame
Kettering? Hoe absurd!"
Hij sprak meer verveeld dan veront
waardigd, omdat hij wist dat hij haar
dan verder uit haar tent zou lokken.
„U begrijpt het niet goed", zei Mi
relle. Haar ogen lichtten. „Het zijn
maar niet loze geruchten op straat; het
is de politie die het zegt".
„De politie? O ja?"
„De politie gelooft dat u de moord
hebt begaan. Maar ze heeft natuurlijk
ongelijk".
„Zeker heeft ze ongelijk", gaf de
graaf toe.
„U zegt dat, maar u weet de waar
heid niet. Ik wel".
De graaf keek haar nieuwsgierig aan.
„U weet wie madame Kettering ver
moord heeft? Is het dèt wat u wilde
zeggen, mademoiselle?"
Mirelle knikte heftig.
„Wie dan?" vroeg de graaf scherp.
„Haar man". Ze leunde voorover naar
NAAR GROTERE EENHEDEN
Deze week bemerkte de redacteur
van deze rubriek nog weer eens heel
duidelijk, dat het spreken over uit
breiding van de iproduktie per man op
de boerenbedrijven een zeer gewaagde
bezigheid is.
Ik was met een groep veehouders van
„de overkant" op één van onze Texelse
bedrijven. De Texelse veehouder ver
telde het een en ander van zijn bedrijf.
De veebezetting was op het moment 15
melkkoeien met bijbehorend jongvee en
70 lamschapen. Op mijn vraag of er
plannen waren om de veestapel verder
uit te breiden, kregen we een bevesti
gend antwoord. De veehouder meende
te moeten streven naar een uitbreiding
van het aantal melkkoeien tot 20 stuks
met handhaving van het aantal scha
pen. Zowel wat de stalruimte als de
oppervlakte grond betreft zat die mo
gelijkheid er in. Tot nu toe was de stik-
stofbesmesting nl. met hoger dan 700
kg. kalkammonsalpeter per bunder.
Door dit op te voeren tot 1000 a 1100
kg. per ha. zou uitbreiding van de vee
stapel mogelijk zijn.
Toen ik bij de Texelse veehouder in
formeerde of hij van mening was, dat
ook bij opvoering van het aantal melk
koeien tot 20 stuks het werk door één
man uit te voeren was, antwoordde
deze bevestigend. De redacteur van
deze rubriek liet toen duidelijk blijken,
dat hij ook van oordeel was, dat bij een
goede verkaveling van de grond en een
doelmatige inrichting van de bedrijfs
gebouwen een dergelijk bedrijf inder
daad door een man gerund kan wor
den.
Bij de groep „vastelanders" bleken er
heel wat te zijn, die deze mening maar
zeer matig konden waarderen. En het
werd me openlijk gezegd: „Gelukkig,
dat jij geen minister van Landbouw
bent en we hopen ook niet, dat je het
worden zal". Wat dat laatste betreft
kan men naar ik meen wel gerust zijn.
Toen ik in het vervolg van de dis
cussie de opmerking maakte, dat de
uitbreiding van het aantal melkkoeien
het waarschijnlijk nodig zou maken om
bij het melken over te gaan op het sys
teem van één man met twee apparaten,
maakte één van de deelnemers onder
duidelijke instemming van een aantal
anderen de opmerking „Voorheen kon
den we een inkomen halen met hand-
melken, toen moest het met één appa
raat en nu moeten we al naar twee
apparaten". Hij vond deze ontwikke-
26. Nadat smidje Verholen en dr. Yo-
kito op het politiebureau waren ge
weest om .proces-verbaal te doen op
maken van alles wat er gebeurd was,
gingen ze terug naar Grand Hotel Es
planade. Ze lieten er zich in een taxi
heenrijden en hadden zo de gelegenheid
nog eens rustig wat na te babbelen over
de opwinding van deze ochtend. „Kirre
Birr wou mij het geheim van mijn
sportcomputer ontnemen", legde dr.
Yokito uit.
„Wat is dat toch, die sport eh
kom...., kompjoetert.wilde de
smid weten.
„Dat weet U toch wel?" lachte
Yokito. „Een computor is een erectische
rekenmachine. Een erectisch brein om
de graaf en sprak op zachte toon, met
een stem, die trilde van woede en op
winding. „Het was haar man die haar
doodde".
De graaf leunde achterover in zijn
stoel. Zijn gezicht leek een masker.
„Mag ik u vragen, mademoiselle, hoe
u dat weet?"
„Hoe ik het weet?" Mirelle sprong
op en lachte. „Hij was geruïneerd,
bankroet, onteerd. Slechts de dood van
zijn vrouw kon hem redden. Dat heeft
hij me verteld. Hij reisde in dezelfde
trein maar zij mocht het niet weten
Waarom niet, vraag ik u? Het was, op
dat hij haar in de nacht kan overval
len. O!" Ze sloot de ogen „Ik zie
het voor mijn ogen gebeuren.
De graaf kuchte.
„Misschien misschien", mompelde
hij. „Maar, mademoiselle, in dat geval
zou hij toch de juwelen niet gestolen
hebben?"
„De juwelen!" zuchtte Mirelle. „De
juwelen! O, die robijnen!"
Haar ogen werden met een waas
overtogen, een ver licht scheen erin. De
graaf keek haar met belangstelling aan
en verwonderde zich voor de honderd
ste maal over de wondere invloed van
juwelen op het vrouwelijk geslacht. Hij
riep haar tot praktische dingen terug.
„Wat verlangt u van mij, mademoi
selle?"
Mirelle werd weer zakelijk en vol
ijver.
„Het is toch nogal eenvoudig. U moet
naar de politie gaan en zeggen dat
Kettering de misdaad heeft begaan. Als
ze om bewijzen vragen, kunt u ze naar
mij verwijzen; en ik zal elk bewijs ver
schaffen dat ze verlangen".
ling voor de boeren zeer ongunstig en
ook onbillijk. Wat hierop te zeggen?
Dit geldt niet alleen voor
agrariërs
Naar ik meen vergeten heel veel
agrariërs, dat de ontwikkeling in de
landbouw lijkt op dit in andere
sectoren. Een middenstander,
die het nog net zo zou willen doen
als 25 jaar geleden is gedoemd om te
verdwijnen. De praktijk bewijst dit
duidelijk. Voor een fabriek geldt pre
cies hetzelfde.
Toen ik een opmerking in deze zin
maakte, kwam direct de reactie: „Maar
dit geldt voor de werknemers toch niet.
Zij gaan steeds korter werken". Een
paar opmerkingen hierover.
In de eerste plaats deze. Ik geloof,
dai mensen, die het geen voorrecht vin
den om zelfstandig ondernemer te zijn,
hiermee zo spoedig mogelijk moeten
ophouden en plaats moeten nemen in de
rij van werknemers. Het zal nl. altijd
zo blijven, dat zelfstandige onderne
mers dingen voor lief moeten nemen,
die een werknemer niet behoeft te ne
men. En naar ik meen wordt die meer
dere zorg ook nog altijd op een of an
dere manier goed gemaakt door een be
ter inkomen of prettiger werkkring.
In de tweede plaats dit. Het is on
juist om te menen, dat van werknemers
steeds minder wordt gevraagd. Een
werknemer, die wil profiteren van de
betere werkvoorwaarden en de betere
beloning zal ook steeds een betere scho
ling nodig hebben. Om maar dicht bij
huis te blijven het volgende. Een amb
tenaar van de landbouwvoorlichting,
die het nog precies zo wil doen als 25
jaar geleden redt het niet meer. Ook
van hem wordt meer kennis, meer ver
antwoordelijkheid en in veel gevallen
ook een langere werktijd gevraagd. En
naar ik meen geldt dit niet alleen voor
landbouwvoorlichters, maar voor zeer
veel beroepen.
We komen op dit onderwerp nog wel
eens terug.
ZONDER COMMENTAAR
Volgens het „Tabaksblad" rookt de
Nederlander gemiddeld 134 sigaren per
jaar. Hiermee staat ons land op de
tweede plaats van de wereldranglijst,
die wordt aangevoerd door Denemar
ken met gemiddeld 218 sigaren per jaar.
België volgt na Nederland met 121 si
garen en daarna Zwitserland met 88.
De Westduitsers komen op een totaal
van slechts 71 per jaar.
zo te zeggen. Zo'n brein kan arres uit-
rekenens! Ik heb er nu een gemaakt
voor de sport Ha ha, daar kijk jij van
op, hè?"
„Ik snap er niks van" zei smidjè Ver
holen. ,.Wat heb ik nou te maken met
elektrische rekenmachines en met me
chanische breinen? Waarom schreef U
mij een brief en waarom moest ik U
komen opzoeken in Grand Hotel Espla
nade? Toen ik er kwam, was U er niet!"
„Natuurlijk niet", lachte dr. Yokito.
„Ik had toch een patskrap op mijn kop
gekregen van boefies in een donkere
steeg! Maar nou heb ik jou tóch te pak
ken! Daar ben ik erg blij om! Ik rees
immers artijd goed de krant en dan rees
ik artijd eerst de strip van smidje Ver-
En meteen was ze verdwenen, nu ze
haar taak had afgedaan.
De graaf keek haar na, met lichtelijk
opgetrokken wenkbrauwen.
,.Ze is woedend", mompelde hij. „Wat
kan er gebeurd zijn om haar boosheid
gaande te maken? Zou ze werkelijk ge
loven dat Kettering de moord heeft
begaan? Ze wilde blijkbaar dat ik het
geloven zou. Ze wilde zelfs dat de po
litie het geloofde".
Hij glimlachte in zichzelf. Hij had
volstrekt geen plan naar de politie te
gaan. Hij zag verschillende andere mo
gelijkheden; en te oordelen naar zijn
glimlach openden deze een aangenaam
verschiet.
Maar voorlopig bleef zijn voorhoofd
gefronst. Volgens Mirelle werd hij door
de politie verdacht. Dat kan waar zijn
of niet. Een boze vrouw als de danseres
zou zich niet bekommeren om de strikte
juistheid van haar beweringen. Aan de
andere kant kon ze gemakkelijk parti
culiere inlichtingen gekregen hebben. In
dat geval zijn mond vertrok grimmig
in dat geval moest hij zekere voor
zorgsmaatregelen treffen.
Hij ging het huis binnen en vroeg
Hippolyte of er geen vreemdelingen
waren geweest. De knecht was zeer po
sitief in zijn bewering dat dit niet het
geval was. De graaf ging naar boven,
naar zijn slaapkamer, en zijn smalle
vingers zochten in een oud bureau een
veer. Een geheime lade kwam naar
voren, Daarin lag een klein pakje, in
bruin papier gewikkeld. De graaf nam
het eruit en woog het enige ogenblikken
zorgvuldig in zijn hand. Toen bracht hij
zijn hand naar zijn hoofd en trok er een
enkele haar uit. Die legde hij op de
ZEER GUNSTIG OOGSTWEER
Het is altijd een wat gewaagde on
derneming om op een bepaald moment
te schrijven over gunstige of ongunstige
weersomstandigheden voor de land
bouw. Daar zit nl. het risico in, dat op
het tijdstip, dat de lezers die regels on
der ogen krijgen de omstandigheden
heel anders zijn Toch waag ik het er op
om met voldoening vast te stellen, dat
de week van 15-20 augustus voor de
bouwboeren een zeer voordelige week
is geweest. Ik geloof, dat we wel eens
wat te weinig doordrongen zijn van de
voordelen, die goed werkbaar weer
voor de agrariërs betekent. In de mees
te gevallen betekent het een grote be
sparing aan kosten van arbeid, mate
riaal en aan de dienstverlenende be
drijven.
Deze kostenbesparing kan in veel
gevallen een pleister zijn op de wond
van de ontegenzeggelijk lagere op
brengsten, waarmee de bouwboeren in
1966 genoegen zullen moeten nemen.
Ook na de gegevens, die wij deze week
hebben ontvangen moeten we zeggen,
dat alles er op wijst, dat we wat de gra
nen betreft, moeten rekenen op een
opbrengst, die 600 - 800 kg. per ha. la
ger ligt dan in 1964 en 1965.
Het „wonder" van de
maaidorsers
Ik heb al meer gezegd, dat het een
kwaad ding is, dat we zo heel gauw
aan de dingen wennen Ik geloof, dat
een leven, waarin de verwondering
over allerlei „zegeningen" van deze
nieuwe tijd verdwenen is, het gevaar
loopt een saai en „zuur" leven te wor
den. En ik ben van mening, dat één
van de wonderen van onze tijd (en ik
ben geneigd om het ook één van de
zegeningen te noemen) de maaidorser
is. Ik dacht daar nog eens aan toen ik
deze week een excursie van boeren en
boerinnen rond mocht leiden uit een
gebied, waar geen bouwland is en de
combine nog een vrij onbekende ver
schijning is. Bij deze groep van agra
riërs was nog iets te bemerken van de
verwondering over het werk van deze
machtige oogstmachines.
Vooral als je deze machines aan het
werk ziet in gewassen, die zo ernstig
gelegerd zijn, dat ze met de zicht van
onze grootvaders en graanmaaier-zelf-
binder van onze vaders praktisch niet
te oogsten zouden zijn geweest, voel je
iets van dankbare verwondering over
deze prachtige uitvinding. Naar ik meen
moeten we ook in dit opzicht de goede
oude tijd maar niet al te romantisch
zien.
horen! Ik ken jou dus ar rang héér
goed! Ik weet, dat jij dapper bent en
betrouwbaar en de arrerbeste smid van
heer de wererd! En nou moet jij op mijn
aanwijzingen een proefmoder in erkaar
gaan zetten van mijn sportcomputer.
En dan zurren wij eens kijk wat hij
doet!"
Maar intussen waren de geheime
agenten Wladimir Kotsof en Kid Sucker
ook aan het kijken...., nl. wat dr.
Yokito deed. Ze hadden zich verdekt en
onopvallend opgesteld achter de pilaren
van Grand Hotel Esplanade en speur
den de hele buurt nauwkeurig met een
spionnenkijkertje af. Op een gegeven
moment kregen ze dan ook de aan
snorrende taxi in de gaten
bovenrand van de lade en sloot die
zorgvuldig. Met het kleine pakje bij
zich ging hij naar de garage, waar een
rode iwo-seater stond. Tien minuten
later bevond hij zich op de weg naar
Monte Carlo.
Hij braaht enige uren door in het
Casino en slenterde toen wat door de
stad. Daarop stapte hij weer in de wa
gen en reed weg in de richting van
Menton. Vroeger in de avond had hij
een onopvallend, grijze wagen op een
kleine afstand zijn auto zien volgen. Nu
zag hij hem weer. Hij glimlachte bij
zichzelf. De weg steeg regelmatig. De
voet van de graaf drukte het gaspedaal
diep in. De kleine rode wagen was spe
ciaal volgens zijn tekeningen vervaar
digd en bezat veel groter kracht dan
men naar het uiterlijk zou menen. Hij
schoot vooruit.
Eindelijk verminderde de wagen zijn
vaart en kwam tot staan voor het post
kantoor. De graaf sprong eruit, lichtte
het deksel van de gereedschapskist op,
nam het bruine pakje eruit en liep snel
het kantoor in. Twee minuten later
reed hij weer in de richting van Men
ton. Toen de grijze auto daar aankwam,
zat de graaf de five o'clock tea te ge
bruiken op het terras van een der grote
hotels.
Later reed hij terug naar Monte
Carlo, dineerde daar en kwam om
streeks elf uur thuis. Hippolyte kwam
hem met een ontsteld gezicht tegemoet.
„Ah, is monsieur le comte daar!
Heeft monsieur le comte mij getelefo
neerd?"
De graaf schudde het hoofd.
(Wordt vervolgd)
Adoor gatha Christie DE BLAUWE TREIN
I P\v\fl E fff iWBBBPi
COPYRIGHT STUDIO AVAN
