Mobiel teststation van Veilig Verkeer komt op Texel Dood moeten ze BRIGADIER PIET EN DE SPORTCOMPUTER „Eens komt iet geluk" Op Texel één auto op acht personen W eggebruikers kunnen gratis gezicht en reactie laten testen LANDBOUW «n VEI T Feuilleton TWEEDE blad TEXELSE COURANT VRIJDAG 22 SEPTEMBER 1961 Op uitnodiging van de afdeling Texel van het Verbond voor Veilig Verkeer komt maandagmiddag 25 september het Mobiele Teststation van het Ver bond naar Den Burg. Gedurende de drie volgende dagen zal iedere wegge bruiker in de gelegenheid worden ge steld met behulp van de in het station aangebrachte apparatuuj het gezichts vermogen en de reactiesnelheid te tes ten. Het onderzoek is k>stenloos. De genen. die er zich aan onderwerpen krijgen na afloop een schriftelijk rap port en zonodig het advies om zich met de huisarts in verbinding te stellen. In de zeven meter lange wagen is een Ortho-Rater testapparaat opge steld, waarmee kan worden nagegaan hoe het gezichtsvermogen is met be trekking tot gezichtsscherpte, oogstand, afstand- of dieptewaarnening en kleurgevoeligheid. Verder ii er een Nykto-testapparaat, waarme kan worden nagegaan of het oog op de juiste wijze en binnen de daarvoor toe gestane tijdslimiet na verblinding door een „tegenligger" zich aanpast. Ver blinding wordt op verantwoorde wijze gesuggereerd door de ogen aan een in tijdsduur variabel en fel lichtsschijnsel bloot te stellen. In overleg met des kundigen wordt als gemiddelde tijds duur van verblinding ongeveer één minuut aangehouden. Voorts wordt ter bepaling van het gezichtsveld van uitermate groot belang voor het weg- beeld gebruik gemaakt van een peri-meter. Tenslotte worden de proef personen onderworpen aan een reactie- snelheidstest, waarmee wordt nage gaan of de weggebruiker binnen Je daarvoor toegemeten tijd reageert op bepaalde optische signalen, door het gebruiken van gas-, rem- en ontkoppe lingspedaal. Voor het mobiele Teststation bestaat grote belangstelling. Tot dusverre heb ben ruim 32.000 personen hun gezichts- en reactievermogen laten testen. Een groot percentage daarvan, 40%, werd geadviseerd zich tot een arts te wen den. Het bestuur van dc Texelse afdeling verwacht ook op Texel, waar de wagen voor het eerst komt, een grote toeloop. Het tcststation zal dinsdag, woensdag en donderdag, 26, 27 en 28 september achter de Waag op de Vismarkt zijn opgesteld. De openingstijden: dinsdag 10 - 12 u.; 14 - 17.30 u. en 19 - 21 u. Woensdag 13 - 17.30 u.; 19 - 22 u. Don derdag 10 12 u. en 13 - 17 uur. rubriek voor On«l(T rt'daMir t.' Ci >un U zult dc „kreet", die boven it ar tikeltje staat nog wel herinnere. En kele jaren geelden verscheen hij egel- matig in de Texelse Courant. He ging er toen om het leger ratten, di ons eiland bevolkte wat kleiner te laken en liefst helemaal op te ruimenÉr is toen wel iets bereikt, maar er kariekcr niet gespreken worden van eenlver- slagen leger". Getuige het voinde verhaal. 1 „Lieve diertjes"! Een telefoontje van iemand, diien bedrijf leidt, al is het in dit gevaöan geen landbouwbedrijf. „Kunt U Ins nog aan rattenvergif helpen. Het ihp het ogenblik heel erg. Het zijn er Ut enkelen, maar grote aantallen. En te zijn zo mak, dat ze je op 2 meterF- stand rustig zitten aan te kijken.U zou geneigd zijn om te zeggen, dat fc lieve diertjes zijn". Ik kan U wel zeggen, dat dit „liev ah het over ratten gaat tij mij ni over de lippen kan komen. Ik had jui die morgen een kanjer van een rat o; de deur zien scharrelen eni k schaal me niet om te zeggen, dat de griezel me over de rug liepen. En met ces zekere angst controleer ik 's avonds o de deur van ons huis wel goed dicht is oppervlakte van het bedrijf van In de veronderstelling, dat de meest* bedoelde boer is zodanig, dat de mees lezers de „griezels" beter kunnen aan-l^e voorlichters direct zullen zeggen voelen als het „lieve" schrijf ik deze^11 eenmansbedrijf. En we denken dan regelS- met alleen aan de oppervlakte, maar ook aan de veebezetting en de gewas- Opletten is de eis ;en op het bouwland. We zijn er van >vertuigd, dat veel Texelse boeren een Het moment, dat rattenbestrijding lergelijk bedrijf alleen „runnen" en actueel wordt is er nu weer. Als de an nog wel bereid zijn om te verkla- omstandigheden op het veld minder ?n, dat ze geen „slavenleven" hebben, gunstig worden voor dit ongedierte, In dit geval werd het werk niet door trekken ze op naar de plaatsen, waar n man gedaan, maar waren er regel- vreten. Als U ze iets te eten wil geven, laat het dan „voedsel" zijn, wat tevens het laatste maal voor dit ongedierte beteken. Wij kunnen U daar niet meer aan helpen. De Dienst Gemeentewerken op ons eiland stelt nu goede middelen om ratten te bestrijden gratis beschikbaar. En terecht. Het is een gezamenlijk Texels belang, dat het aantal ratten op ons eiland zo laag mogelijk blijft. Want al lijken het in de ogen van som migen misschien „lieve diertjes", het zijn „griezelige rovers". En daarom: Doe er wat aan IEDEREEN OP EIGEN WIJS Enige tijd geleden vertelde ik onder deze zelfde kop iets over gesprekken met een tweetal boeren. De ene boer deed al het mogelijke om tot een flink inkomen te geraken, de andere boer was daar zeker niet onverschillig voor, maar hij wilde heel zwaar laten wegen, dat je toch ook „deel van leven" moet hebben. Enkele dagen geleden had o.g. weer eens een gesprek over deze zaken met een Texelse boer en ik wilde u daarvan graag iets meer vertellen. Een „eenmansbedrijf" ook volwassen en het zou ons niet ver wonderen als ook dan beide werk krachten op het bedrijf blijven. Is dit „verantwoord" In ons gesprek heb ik de boer ge vraagd of hij het inkomen, dat op deze manier uit het bedrijf te halen is, vol doende vond. Op die vraag kwam de wedervraag: „Wat vindt u voldoende?" Ik heb toen een bedrag genoemd, dat naar mijn mening normaal moest zijn als beloning voor de arbeid van een volwaardige arbeidskracht plus het loon voor de zoon. Het verwonderde mij niet, dat de betreffende boer moest verklaren, dat hij daar niet aan toe kwam. Het bedrag, dat hij als gemid deld inkomen noemde was naar mijn mening niet zo veel hoger als het in komen, dat ik normaal vind voor een bedrijf, waar het werk werkelijk door één man wordt gedaan. Zowel naar oppervlakte als naar veebezetting en bouwplan was dit een bedrijf, waar het werk in de meeste gevallen door één man wordt gedaan en het inkomen is daar dan ook naar. Wat als voorlichter zeggen Het is beslist niet zo, dat wij als voorlichter de taak hebben onze „klan ten" aan te sporen tot harder werken om daardoor tot een hoger inkomen te komen. Als men dat denkt, is dit be slist een misvatting. In het verdere gesprek met deze boer bleek, dat hij persoonlijk goed tevreden was met dit inkomen en dat de eisen, die een mens aan het leven kan stellen in zijn geval voldoende gehonoreerd werden. Hij verlangde eigenlijk niet meer. En wat de arbeidsbezetting be treft was zijn commentaar: „Alleen is ook maar alleen". U kunt van mij aannemen, dat de meeste voorlichters en in ieder geval •de redacteur van deze rubriek, in zo'n geval zeker niet gaan aandringen op bedrijfsveranderingen, die tot doel hebben door harder werken het inko men omhoog te brengen. In dit geval sta ik volledig achter de zegswijze „Een tevreden mens is een gelukkig mens". Wat wel onze taak is Stel u voor, dat deze zelfde boer bij ons was gekomen met de vraag: „Wat moet er in mijn bedrijfsopzet verande ren om meer te gaan verdienen, want ik vind, dat mijn inkomente laag is?" Dan zou de voorlichter wel iets ge zegd hebben. Er zou zeker gesproken zijn over de mogelijkheid om de eigen arbeidskracht tijdelijk op een ander bedrijf te laten werken en een gedeelte van het eigen werk, voorzover dat no dig was, door een loonwerker te laten In 1966 steeg op Texel het aantal auto's van 1220 tot 1372 of met ±12%. In 1965 bedroeg de toeneming 20% Op iedere 8 inwoners van Texel is thans 1 auto aanwezig. Het gemiddelde voor het gehele land bedraagt eveneens 1 auto per 8 inwoners. In vergelijking met een aantal ge meenten in de Kop van Noord-Holland was de auto-dichtheid (aantal inwoners per auto) als volgt doen. Misschien zou er gesproken zijn over vergroting van de stalruimte, waardoor meer melkkoeien konden worden gehouden. Een zwaardere stik stofbemesting met de mogelijkheid van een zwaardere veebezetting. Misschien zelfs wel de overweging om het bedrijf te „vergroten" door het houden van mestvarkens of fokzeugen. De vraag naar de mogelijkheid van vergroting van het inkomen krijgen wij meermalen. En het feit, dat onze voorlichting vooral daar op gericht is, is er de schuld van, dat voorliohters 'heel vaak betiteld worden als „opja- gers". Het is intussen ook een volkomen „eerlijke" zaak als iemand er naar streeft zijn inkomen te verhogen. De een stelt nu eenmaal andere eisen aan het leven dan de ander. En het zou on juist zijn om de man, die zijn best doet om tot een hoger inkomen te geraken een materialist te noemen. Geen taak op dit bedrijf Misschien denkt u, dat voor ons als voorlichters op een bedrijf als ik hier voor bedoelde, geen werk ligt. Zo is het zeker niet. De bedoelde boer had in ieder geval een andere mening. Bij het afscheid zei hij: ,,'k Hoop, dat je gauw nog eens om een praatje komt." Zelf ben ik ervan overtuigd, dat zo'n be zoek ook voor de voorlichter van wear- de is. In de eerste plaats als omdat het een genot is cm te bemerken, dat er ook tevreden mensen zijn. In de tweede plaats is het een plezier om eens rond te kijken op een bedrijf, waar het met de verzorging van dieren, gewassen, erf en gebouwen prima in orde is. En in de derde plaats; U moet nu ook niet gaan denken, dat het deze man totaal onverschillig is wat zijn in komen is. Dat bleek wel uit de opmer king, dat hij, als daar de kans toe was, nog graag een paar bunder land in de onmiddellijke omgeving aan zijn be drijf zou willen toevoegen. Deze man is dus zeker niet ongevoelig om te luis teren naar adviezen, die het bedrijfsre sultaat kunnen verbeteren, als zijn standpunt, dat een mens toch deel van leven moet hebben, niet ondersteboven wordt gegooid. 1960 1965 1966 Texel 22 9 8 Den Helder 30 11 9 Wieringen 20 11 9 Wieringermeer 13 7 7 Anna Paulowna 20 11 9 De verschillen in autodichtheid wor den steeds minder. Enkele gemeenten, die geïsoleerd liggen, blijven achter. Dit zijn thans nog uitsluitend de (vroe gere) eilanden. Wat isolement betreft mogen wij Texel daartoe al niet meer rekenen. 1960 1965 1966 Texel 22 9 8 Vlieland 90 31 19 Terschelling 38 12 11 Ameland 88 18 15 Schiermonnikoog 196 43 28 Marken 198 53 45 Urk 120 32 23 Uit deze cijfers blijkt dat Terschel ling niet te klagen heeft over de auto dichtheid van de eigen bevolking. De dichtheid is er thans dezelfde als op Texel in 1964. Ameland verkeert thans in een situatie die overeenkomt met Texel omstreeks 1962. Voor de huidige cijfers van Vlieland en Schiermonnik oog moeten we wat Texel betreft te ruggaan tot 1961 resp. 1957. Ten overvloede voegen wij hier aan toe dat van de Waddeneilanden alleen Vlieland en Schiermonnikoog van hun eigen autodrukte genieten. De andere eilanden, in het bijzonder Texel en Terschelling, worden bovendien in de zomermaanden onveilig gemaakt door auto's die elders hun domicilie hebben. Tot slot nog een nadere detaillering van het gehele Texelse motorrijtuigen park in 1965 en 1966. 1965 1966 Personenauto's 1220 1372 Vrachtauto's 122 124 Bestelauto's 177 178 Speciale voertuigen 13 14 Autobussen 12 12 Motorrijwielen 90 88 Scooters 51 53 GEMEENTE DRAAGT GROND OVER AAN WONINGBOUWVERENIGING Ten behoeve van de door de fa. C. Duin aan de Hallerweg en Jac. P. Thijsselaan te bouwen 22 woningwet woningen heeft de gemeenteraad besloten 4716 m2 bouwgrond in eigendom over te dragen voor ƒ94.320,verhoogd met de kosten van overdracht en met ƒ4900,wegens met de bouw samenhangende kosten, zoals aanleg verharde voetpaden en extra riolermg. Verder wordt voorgesteld aan de woningbouwvereniging een crediet van 627.548,beschikbaar te stellen, gespecificeerd als volgt: voor grond- kosten ƒ103.922,voor de bouw der woningen 523 626, in de winter nog wel iets te halen is. Of er inderdaad iets te halen is, hangt van ons allemaal af. Waak er voor, dat de ratten niet overal te kust en te keur hun maag kunnen vol- atig twee arbeidskrachten, waarbij •:er in aanmerking moet worden ge- men, dat het een niet volwassen „ei- k" kracht was. Het zal niet zoveel en duren of deze „eigen" kracht is 105. Wasilew I. Omskomsk werd krijt wit en sprong dreigend op brigadier Piet af. „Geef onmiddellijk die spoel hier!" brulde hij. „Onmiddellijk!!" Maar de brigges trok snel zijn pistool en zei snijdend: „Terug, jij! Dadelijk terug, of ik schiet! En als ik schiet, dan 6chiet i'k raak!" Tegen de dreiging van vuurwapens was ook W. I. Omskomsk niet bestand en dus week hij achteruit om aan zijn schrijfbureau te gaan zitten. „Zo is het goed" zei brigadier Piet. „En vertel jij nou maar eens waarom jij het zo naar COPYRIGHT STUDIO A\ vindt, dat ik die 9poel in mijn zak heb gestopt. Voor mij is die spoel namelijk héél belanrgijk, zie je. Alles staat er immers op. Ook je gesprek met de kleine Wladimir". ..Er staat nog iets véél belangrijker? opantwoordde Wasilew schor. „En daarom moet je mee die spoel te ruggeven. En ik ben bereid je er een hoge beloning voor te geven. „Niks beloning", zei de brigges. „En zal ik je nou nóg eens wat vertellen! Jij bent vast een gemenigheidje met mij van plan!" ..Ik!?" riep Wasilew onschuldig uit. „Hoe kom je daór nou bij!'" „Als jij geen gemenigheidje van plan was, dan zou je me nóóit verteld hebben, dat er iets nog veel belang- rij'kers op die spoel stond", antwoord de de brigges streng. Eilaas, hij merkte niet, dat Wasilew intussen op een ge heim knopje drukte. En wat daar het gevolg van was, is op het plaatje dui delijk te zien: uit allerlei hoeken en gaten kwamen plotseling geruisloos handelende lijfwachten te voorschijn, de een nog grimmiger dan de andere. door Henk van Heeswijk 33. De politieman, die wel meer derge lijke gevallen aan de hand had gehad, beloofde haar een onderzoek te zullen instellen en het zo discreet mogelijk te houden, opdat men er op Texel niets van te weten zou^ 'komen. Natuurlijk was het op Texel'bekend geworden, dat Geert weg was, maar Nel had alle praatjes en veronderstellingen de kop ingedrukt, door te vertellen, dat haar man niet wennen kon op het eiland en nu een poosje naar familie was op het vasteland en de eilanders hadden dat aangenomen, wetende, dat Geert een vastelander was en nooit erg goed op Texel had kunnen wennen vooral in de winter niet. De Amsterdamse recherche was er op uitgestuurd maar wist na tuurlijk niet dat Geert onder een ge fingeerde naam in de hoofdstad ver toefde. Wijselijk had hij een andere achternaam opgegeven en de controle in de Amsterdamse logementen was, wanneer er niets bijzonders gebeurde, niet zo erg nauwkeurig. Zodat dit on derzoek zonder resultaat bleef en Nel, na enige dagen in de hoofdstad ver toefd te hebben, weer onverrichterzake naar het eiland terugkeerde. Het toeval wilde echter, dat dezelfde inspecteur het rapport van agent Wil- lems onder de ogen kreeg, alsmede de papieren die deze agent gevonden had op de jongeman, die hij bewusteloos op de Amstel had aangetroffen. De agent Me Gemeentelijke Geneeskundige Du gewaarschuwd en door deze dl^was de jongeman naar het Bin nenhuis gebracht, waar de dokter eerigontsteking bij hem had gecon- stafy. Dat alles stond in het dag- raPl van agent Willems, maar wat de iecteur meer belang inboezemde, was 1 feit, dat op de jongeman een getu^rift was aangetroffen, groeze lig. heurd en gekreukeld, door het vele n en dicht vouwen, maar waar(lög duidelijk de naam G. van der F te lezen stond. Er ging even een h,nei-jng a^n een vrouw, die haar hvenen man zocht en hij liet een kLr brengen, waarin al derge lijke glen werden aangetekend En daarbij s oq]^ een f0^o van cj€ ver_ miste l Hiermede gewapend begaf de inspur zich naar het ziekenhuis, waar bbidra stond aan het bed van de vern Geert was op dit moment buiten tjstzijn. „Dernkomj da{ deze man een goe de verzag moet hebben", zei de inspectei,gen ZUster, die hem be geleidde. Weet nu, wie het is. Ik zal zijn V een boodschap zenden". Nog di'de avond reed een jonge vrouw, z^achtig en vol bange ver wachting^ een taXj van bet Cen traal Statnaar bet Binnengasthuis, waar zij Adellijk werd toegelaten tot patiën' jn zaaj vjjf Geert was op dit moment even bij zijn bewustzijn en lag met felle, door de koorts schit terende ogen te kijken, toen zijn vrouw naar zijn bed kwam. „Nel", kwam het even, zacht, van zijn lippen. En aan het ziekbed knielde een vrouw, snikkend van lang opgekropt verdriet: „Geert, jongen, waarom heb je dat gedaan?" De spanning was te groot geweest. Maar Geert hoorde het zachte ver wijt in haar stem niet. De dood, die met het leven een strijd voerde om het lichaam van de jongeman, verloor het sinds het ogenblik, dat Nel de zie kenzaal was binnengekomen. Met zijn hand in de hare, sloot Geert de ogen en viel in een diepe, geruste slaap, die hem weer nieuwe gezondheid zou schenken. HOOFDSTUK XII „Een man keerde weer. Statig kliefde de „Dokter Wagema- ker" de blauw-groene golven van het Marsdiep: de middagboot voer naar Texel. Het was een zachte, zelfs enigs zins warme dag in het laatst van maart en de zon toverde glans op het heldere water, dat de geriefelijk ingerichte boot bevoer. De conducteur, die spoe dig klaar was met zijn klanten er waren er niet veel die middag zocht de schipper op in zijn stuurhut en zei, langs z'n neus weg: „Die kerel van Blonde Nel is er ook weer. Hij zit met een dikke overjas aan in de ka juit en hij ziet er uit, alsof-ie doodziek is geweest". De schipper grinnikte, antwoordde zonder om te kijken: „Mij benieuwen hoe lang hij het nu uithoudt", en trok aan de staaldraad, die naar de stoom fluit voerde, want de haven kwam in •het zicht. Het was een andere Geert, die even later van boord stapte. Magerder, met een lichte blos op zijn schrale, ingeval len gezicht, maar met een blijde tinte ling in zijn ogen. „Wil je wel geloven, Nel", zei hij, toen ze over de hobbelige keien van de havenkant stapten, „dat ik blij ben, weer op Texel te zijn? Ik geloof warempel nog, dat ik van het eiland ga houden". Nel antwoordde niet, maar drukte inniger zijn arm. Maar ze moest toch spreken, toen ze, in plaats van het straatje in te slaan, dat naar hun wo ning achter in het dorp zou voeren, naar de gereedstaande autobus stapte, want Geert bleef eensklaps staan en •keek haar verwonderd, niet begrijpend aan. „Nu moet je de eerste twintig minu ten niets vragen en ook niet verwon derd zijn, want ik heb een verrassing voor je. Stap maar in en wacht af". Geert keek zijn vrouw eens aan, die hem met een lach op haar blozende gelaat aanzag. Toen steeg 'hij, achter de andere passagiers, in de bus, die hen naar Den Burg bracht. Tijdens de rit werd er niet gesproken tussen hen bei den, want Nel praatte wat met een andere reizigster, die ze scheen te ken nen. Op de Groeneplaats stapten ze uit. „Ga maar mee", zei Nel, toen ze op straat stonden. Gearmd gingen ze ver der, het dorp door. Enkele Texelaars, die hem of haar kenden, groetten het paar of bleven even staan om hen na te zien. Maar Geert noch Nel lette daar op; zij, vervuld van haar verras sing en Geert, nieuwsgierig waar zé hem bracht. Even buiten het dorp bleef ze staan voor een klein, aardig huisje waarnaast een gesloten werkplaats stond. Geheim- zinig lachend haalde Nel een sleutel uit haar tasje, trad op de voordeur toe en opende deze. Daarna stapte ze achter uit en beduidde hem, dat hij naar bin nen moest gaan. Verwonderd deed Geert wat zij verlangde. In de gang herkende hij haar bezittingen: de oude, gebeeldhouwde kapstok, de glanzend- zwarte parapluiebak. Toen ging hem een licht op. Hij liep door, regelrecht naar het keukentje. Daar stonden de oude, bekende meubeltjes uit het lage huisje in Oudeschild. Hij begreep het, en zij zag het in zijn ogen. „Ja, jongen", zei ze hartelijk, toen ze hem gevolgd was, „dit is nu ons huisje. Het cafétje heb ik verkocht. Ik heb er genoeg van gekregen. Hier zullen we voortaan wonen". Geert was nog te verbaasd om een woord te uiten. Hij viel in een der stoelen en legde zijn hoed op tafel. Hij keek eens rond in het gezellig inge richte vertrek en daarna rustte z'n blik op zijn vrouw, die daar nog altijd lachend in de deuropening stond te kijken. „Dus, dus.begon hij, „je hebt de zaak verkocht en. „Dat wil zeggen", aarzelde Nel, „om precies te zijn, je moet alleen nog je handtekening zetten, want de zaak is immers na ons trouwen van jou ge worden. Maar ik meende goed te doen enne...." weer aarzelde ze even, „enne ik meende, dat het beter voor jou zou zijn. Ga maar eens mee, want er is nog iets". (Wordt vervolgd)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1967 | | pagina 5