TARVO
Mimvo
f
TROUWEN KAN ALTIJD NOG'
Voor u 3 /2% op uw
salarisrekening en
desgewenst een
maand salaris extra ais
gezinskrediet en voor u
rm
BRIGADIER PIET EN DE SPORTCOMPUTER
oowae s§ m V
Ssdkumsaon
morgen nemen,
zelf proeven!
i
rubriek voor l o„,t.r 6.-<i„hi!,
LANDBOUW en VEETEELT
Moutbrood
FEUILLETON
door
Tom Lodetvyk
de bank waar ook zich thuis voelt
TWEEDE BLAD
TEXELSE COURANT
DINSDAG 23 APRIL 1968
„U VRAAGT, WIJ DRAAIEN
Voor deze keer een paar onderwer
pen, waarvoor het verzoek is gedaan
hierover iets in onze rubriek te vertel
len. We vinden zo'n verzoek zeer ver
erend, want blijkbaar verwachten de
vragers, dat de rubriek wordt gelezen
en dat er bovendien in bepaalde geval
len ook naar gehandeld wordt.
De lastige hekken
Het is niet de eerste keer, dat we
hierover schrijven. Het is intussen wel
een aantal jaren geleden, dat we er in
deze rubriek aandacht aan hebben ge
geven.
•Het verzoek om over dit onderwerp
te schrijven kwam van iemand, die re
gelmatig op boerenbedrijven moet zijn.
Hij wees me er op, dat er heel veel
tijd verloren gaat met het openen en
sluiten van hekken als je gedwongen
bent de boer in het land op te zoeken
of met werktuigen het bedrijf op moet.
De oplossing was volgens de man in
kwestie een vaste dreef, waarop geen
hekken nodig waren, omdat de dreef
door een heining van de aanliggende
percelen was afgescheiden. Inderdaad
een prima oplossing! Vooral op bedrij
ven met uitsluitend rundvee is dit heel
goed mogelijk, omdat de afscheiding
tussen dreef en percelen kan bestaan
uit een eenvoudige elektrische afras
tering. Voor bedrijven met schapen ligt
dit wat moeilijker, omdat hier een veel
duurdere afrastering nodig is.
Intussen kunnen we het volledig met
onze „opdrachtgever" eens zijn, dat
met het openen en sluiten van hekken
veel tijd verloren gaat. Vooral als dit
tijd betreft van „dure personen" kan
dit voor de boer een zeer schadelijke
zaak zijn. We denken met name aan
de loonwerkers met hun dure machi
nes. We moeten er rekening mee hou
den, dat het steeds meer een kwestie
van uurtarieven zal worden. En ook al
~J„is dat niet het geval, dan is toch op een
of andere manier de verloren tijd in
het tarief berekend.
Persoonlijk meen ik aan het voor
gaande nog dit te moeten toevoegen.
Het is naar mijn mening niet alleen
een kwestie van het aantal hekken,
maar vooral ook van het soort hekken.
Het openen en sluiten van een goed
bevestigd hek vraagt niet zo veel tijd.
Maar als een hek zelf al met draden
in elkaar hangt en bovendien met en
kele draden aan een scheef hangende
paal is vastgemaakt, wordt het een
zeer tijdrovende zaak.
Daar komt nog iets bij. De wijze,
waarop hekken staan of hangen heb
ben oök iets te maken met het naam
kaartje van de boer. lik zou me kun
nen voorstellen, dat wanneer bepaalde
personen genoodzaakt zijn om de be
drijfsvoering te beoordelen, de kwestie
van hekken en afrasteringen bij hun
beoordeling al een belangrijke rol
speelt. Wees niet te nonchalant met dat
naamkaartje. De Spreukendichter wist
al, dat een goede naam beter is dan
goede olie.
De plastic zakken
Het verzoek om aandacht in deze
rubriek kwam dit keer van enkele
personeelsleden van ons grootste Wa
terschap. ,,U schrijft over allerlei din
gen in de Texelaar. Kunt U ook niet
eens iets schrijven over de plastic zak
ken. Ze worden maar overal neerge
gooid en ze komen op alle mogelijke
plaatsen terecht".
Er volgde toen een verhaal, waaruit
bleek, dat in de herfst- en wintermaan
den regelmatig verstoppingen van dui
kers in dammen optreden door plastic
zakken, die in de buis zijn gedreven en
9. Maar het boek boeide haar niet. Wat
had die schrijver lang werk om tot za
ken te komen!
Al die beschouwingen, die ze maar
zo-zo vond, gewild, filosofisch, als
droog zand aan elkaar hangend....
lag het aan haar? Werd ze zo kritisch?
Het boek werd alom geprezen, je móest
het gelezen hebben. Zei dat wat? Om
dat meneer X die in de krant schreef,
dat vond? Wie was meneer X?
Het boek gleed in haar schoot, ze
staarde naar buiten. De ondergaande
zon kleurde nog een klein stukje hemel
in onwezenlijke tinten, maar de nacht
gleed al aan over de stad. Overal zag
ze lichten branden, hier en daar de
blauwe gloed van een t.v.-toestel.
Kassiekijken. Niks voor haar. Waarom
eigenlijk niet? Werd ze een snob? Tè
intelligent om naar de t.v. te kijken?
Ze stond op, liep naar de keuken,
greep in de koelkast naar een fris
drank.
Wat ben ik in een stemming! dacht
ze. Er deugt niks, en aan alles twijfel
ik. Zelfs een beetje aan mezelf. Nog
nooit vertoond. Kwam dat nou door
die verjaardag? Omdat ze nu vier en
dertig was? Of door de sfeer thuis,
waarin ze zich niet meer thuis voelde?
Door de zorg om vader, die zo oud
werd en zo stil?
Ze had zitten luisterennaar de ver
halen van de zusters en de schoonzus
ters. Het gewone geklets over de kin
deren. Jawel. Maar ze hadden er hun
plezier aan. Hun zorgen ook. Maar ze
hoefden niet te vragen of ze leefden en
waarvoor. Josje was er niet geweest,
haar 'kleine zus, nu al aan de tweede
baby toe. Ze moest er heen. Ze moest
natuurlijk de baby bewonderen, maar
ze ging om Jos. En om die malle vent
van haar, die half-artistieke meubel
maker, die nog in het handwerk ge
loofde, en die warempel een goeie baan
gekregen had hij een kunstnijverheids-
atelier, waar hij als manusje van alles
meer presteerde dan hij verdiende. Jos,
haar jongste zusje, altijd een beetje an
ders dan de anderen. Door de anderen
altijd een beetje liefhebbend-kleine
rend behandeld. Nou ja, Jós! Hield ze
daarom zoveel van Jos?
Zaterdag ga ik er heen, dacht ze. En
haar stemming 'klaarde een beetje op.
Maar haar kritische geest bleef vragen:
waarom? Is je daaraan zo veel gelegen,
dat het de week voor je goed maakt?
Morgen zou ze weer aan het werk.
Dan wachtte haar weer haar interes
sante, verantwoordelijke, afwisselende
baan.
Ze had geboft.
Geweldig geboft.
In Amerika was het niet eens zo
makkelijk geweest, je in te werken.
Het tempo lag daar heel anders, de
mensen waren anders. Zaken, succes,
Sold, daar draaide het om.
Waarover kon ze praten met de
mensen uit deze kring, die ze ontmoette
®P cocktailparties, op fuifjes en dage-
lijks op kantoor? Je werk bepaalde de
kring waarin je je bewoog. En alles
draaide daar om het werk, de zaak, het
succes, het geld, de promotie, de nieuwe
auto, de bungalow, de vakantie in
Europa, o ja daarover kon ze meepra
ten. Maar Mrs. Mackenzie, die ook in
Parijs geweest was, wist het haar alle
maal te vertellen. De hotels waren
ouderwets, het eten niet best, het ver
keer slecht geregeld, en haarfijn wist
ze het verschil tussen wat iets kostte
in Parijs en in Washington of New
York. Ze vond Europa wel aardig, in
Holland was ze ook geweest, ja, rond
vaart door de Amsterdamse grachten,
de Keukenhof, en zo'n leuk stadje met
een scheve toren, Delft? Ja, dat was
het misschien, ze zou het na moeten
zien. Eén nacht in Amsterdam en ze
had geen benen meer om te staan, kon
niet eens een suite-met-badkamer krij
gen. Maar ze kénde Holland.
Els had zich op haar werk gewor
pen, zich weinig ontspanning gegund.
Mr. Mackenzie, het omgekeerde van
zijn vrouw wat welsprekendheid be
treft, een rustige vijftiger, interessant
grijzend aan de slapen, het type van de
captain of industry zoals ze in de ad-
verenties voorkomen, waardeerde haar.
Ze had aan een half woord genoeg. Ze
ging rustig en efficiënt haar gang. Ze
kleedde zich niet of ze het halve kan
toor wilde verleiden. Hij kon met haar
voor de dag komen als ze hem verge
zelde naar belangrijke besprekingen.
En als ze 's avonds aten in een moei
zaam gevonden rustig restaurant in een
van Amerika's gonzende steden, dan
hoefde ze niet met alle geweld naar
een nachtclub of een voorstelling, dan
zat ze net zo lief in een fauteuil met
een martini naast zich rustig te praten,
en niet altijd over de zaak of de zaken.
Mr. Mackenzie was aan het front ge
weest en was daar nadenkend gewor
den, Heel veel van wat zijn medebur
gers voor waar en onomstreden hiel
den, de voor allen geschikte „American
way of life", was voor hem geen ge
sneden koek meer. En met deze jonge
Hollandse vrouw, die in geen enkel
damescomité zat, die er niet op uit was
een echtgenoot tot een hoger plan te
promoveren, die geen lid was van die
oer-conservatieve en agressieve „Doch
ters van de Revolutie" en zich zelf
nooit op de voorgrond plaatste, kon hij
rustig „hardop denken".
Mrs. Mackenzie die, wat haar ook
mocht ontbreken, een zeer scherp oog
had voor de concurrentie, wist bij in
tuïtie dat ze die van Els niet had te
vrezen. Ze had al twee huwelijken ach
ter de rug waarin de secretaresse van
haar man een tè grote rol had ge
speeld ze was trouwens zelf op die
manier aan haar eerste man gekomen,
die zijn gezin voor haar in de steek
had gelaten en al een jaar later over
leed „oorzaak en gevolg" zeiden
kwaadaardige vriendinnen, haar met
een behoorlijke bom duiten achterla
tend. Ze had Gilbert Mackenzie ge-
op een bepaalde plaats in de buizen
blijven zitten. Een paar maal was hier
door langdurige of tijdelijke overlast
van water ontstaan.
Ik moet U eerlijk zeggen, dat ik aan
een dergelijk nadeel van de inderdaad
overal ronddwalende plastic zakken
nooit gedacht heb. Maar het is een vol
komen aannemelijke zaak, dat rond-
waaiende zakken ook terecht kunnen
komen in duikers.
Ik geloof, dat de agrariërs dankbaar
kunnen zijn, dat het personeel van het
Waterschap op deze gevaren wijst.
Moeilijkheden met de waterafvoer zijn
in de eerste plaats een nadeel voor de
•boer en niet voor bedoeld personeel,
al is het open maken van verstopte
duikers niet direct een pretje.
In onze eeuw van het plastic begint
plasticafval langzamerhand een groot
probleem te worden. Het zijn niet al
leen de plastic kunstmestzakken, maar
ook afgedankt plastic, dat dienst heeft
gedaan voor liet afdekken van gras-
kuilen, enz. Toch is het m.i. niet nodig
om naast de grote voordelen van dit
materiaal de nadelen zonder meer te
aanvaarden. Aanvankelijk hebben we
wel eens gedacht, dat plastic op geen
enkele manier te vernietigen was. Dat
is niet juist. Samen met goed brand
baar materiaal is het wel zodanig te
verkleinen, dat het geen schade meer
doet. In ieder geval is het o.i. niet no
dig, dat men het plastic overal maar
neergooit. Het verzoek van de mannen
van het Waterschap is het volledig
waard om er rekening mee te houden.
De rede van Mansholt
„Ik heb al een paar weken in de ru
briek gekeken of er geen reactie op de
rede van oud-minister Mansholt kwam.
Maar ik heb nog steeds niets gezien".
Aldus een Texelse boer en touwe lezer
van deze rubriek.
Nu is het niet zo, dat ik geen kennis
heb genomen van wat onze oud-minis
ter heeft gezegd en van de reacties, die
daarop zijn gekomen. En uiteraard heb
ik over een en ander ook wel mijn
eigen gedachten.
Het lijkt me helemaal niet onmoge
lijk, dat oud-minister Mansholt met
zijn opmerkingen over de toekomst van
de landbouw, waarin het aantal land
bouwbedrijven vele malen kleiner en
de oppervlakte vele malen groter zal
zijn dan thans het geval is, „een bal
letje heeft willen opwerpen". Hoewel
het aan de andere kant zeker is, dat
Mansholt net als veel andere land
bouwdeskundigen rekent op zeer grote
veranderingen in de eerste 25 jaar.
Hoe snel dit allemaal zal gaan is een
kwestie, waar verschillend over wordt
gedacht.
Verder wil ik dit opmerken. Ik ge
loof, dat het een goede zaak is, dat er
mensen zijn, die bereid zijn hun visie
op de ontwikkelingen in de landbouw
te geven. Ze kunnen er voor zorgen,
dat 'boeren en landbouwvoorlichters
niet „inslapen" met de gedachte dat
het op de manier zoals het nu gaat nog
wel een tijdje door zal gaan en dat het
hun tijd wel duren zal. Je zou kunnen
zeggen, dat ze een min of meer „pro
fetische" taak vervullen.
Tot die taak is een landbouwvoor-
lichter niet geroepen. Zijn werk ligt
meer op het „priesterlijke" of „pasto
rale" vlak. Of met andere woorden op
de meer bescheiden taak van de dage
lijkse zorg van de bedrijven in zijn
gebied.
Daar komt dit nog bij. In het verle
den heb ik het wel eens gewaagd om
in overleg en samen met anderen me
zelf „de profetenmantel" om te hangen.
We meenden toen bepaalde voorspel
lingen te moeten doen over de scha
penhouderij. Dat is niet al te best uit
gepakt. En daarom lijkt het me beter
om de taak van .profeet" over te
laten aan meer deskundigen.
do heer A. Koopmans
beheerder bijkantoor Sneek
Hoe? Heel eenvoudig. Open een salarisrekening bij onze
bank, de NMB. U profiteert dan van 31/2% rentevergoe
ding. Bovendien kunt u als u wilt een maandsalaris extra
opnemen als gezinskrediet. Natuurlijk regelt de NMB als
u wilt óók alle betalingen voor u. Vraag ons gratis
NMB/PS Pakket! De NMB biedt u alles wat een moderne
bank u kan bieden en daarenboven nog de Persoonlijke
Service. De NMB is groot genoeg om die Service groot
te zien. En de NMB is juist klein genoeg om die service
Persoonlijk te houden. De NMB zendt u het PS Pakket
graag en gratis toe. Telefoontje of briefkaart is voldoende.
NEDERLANDSCHE
MIDDENSTANDSBANK
Den Burg: Binnenburg 11. Den Helder: Koningstraat 7.
Woensdag 24 april
Den Burg, Dc Zwaan, 20.00 uur, R.K. Vrou
wengilde. Afscheid van de voorzitster, mevr.
De Graaf-Graaf.
Iedere woensdagmiddag van 4 tot half 5
voorleeshalfuur in de bibliotheek voor de
kinderen van de le en 2e klassen der lagere
scholen.
Donderdag 25 april
De Cocksdorp, Hotel Kikkert, Plattelandsvrou
wen De Cocksdorp-Eierland, 8 uur, Modeshow
met eigen krachten.
Zaterdag 27 april
Den Burg, „De Oranjeboom", 20.00 uur, St
Jan met het stuk „De Indringster". Bal na
met muziek van Mark Five. Deze avond is
speciaal voor de jongeren.
HOOG WATER
Hoog water ter rede van Oudeschild:
23 apr. 5.10 en 17.54; 24 apr. 6.21 en 18.53;
25 apr. 7.10 en 19.37; 26 apr. 7.50 en 20.12;
27 apr. 8.27 en 20.43.
Aan het strand ongeveer een uur eerder
hoog water.
CONSULTATIEBUREAU
VOOR ZUIGELINGEN
Woensdag 24 april a.s. worden de
moeders van Den Burg verwacht van
13.00 tot 16.00 uur.
dA-dA7l
147. Igor zat met de gebakken peren
en zijn kersepit deed hem verschrikke
lijk zeer...., dingen waarover een
fruitman zich overigens niet behoeft te
schamen: het hoort bij zijn vak. Toch
toonde hij nog voldoende besef om
ijlings de inhoud van zijn fruitkar
weer bij elkaar te gaan schrapen,
waarbij het hem meer om de wapens te
doen was dan om het ooft. Doch een
tweede ongeluk hing Igor boven het
hoofd, want zie, daar kwam de plichts
getrouwe veldwachter Eelco Eelkema
aanstappen. Eerst kreeg deze even de
indruk, dat er een verkeersongeluk had
plaatsgevonden.
„Zo zo....", gromde hij. „Hebb'n de
dikke dames Huppers en Puppers weer
eens geen voorrang gegeev'n? En moest
het rijd'nde verkeer daar weer het
slachtoffer van word'n? Maar eh....,
ai! Wat is dat? Sinds wanneer ver-
voer'n fruitmann'n waap'ns op de
waag'n? Dat zal toch geen koppelver
koop wees'n? Een pond kers'n een een
revolver bijvoorbeeld? Of drie kilo
banaan'n met een geweer? Dat is ver-
bood'n bij de wet! Ik zal 'es eev'n
proces-verbaal opmaak'n!"
Eelco greep zijn (boekje
bars: „Je nóam!?"
en brulde
„Igor Slappewaskistamelde de
Barroesjaan onthutst.
„Ahaa! Ik heb je in de gaat'n, man
netje!" riep Eelco. „Een vermomde ter
rorist! Een verklede spion! Vandaar al
die waap'ns. Het is je zeker om de
sportkontoeter te doen hè? Hand'n
omhoog!!"
Met een verbluffende snelheid ver
scheen er een levensgrote revolver in
zijn hand en hij vervolgde; „Met man
netjes als jij maak'n we hier korte
mett'n, vrindje!" Wandel jij maar 'es
voor me uit, dan za'k je 'es eev'n
laat'n zien dat de kerker onder onze
toor'n nog zo slecht niet is!"
trouwd omdat hij een degelijke kerel
was, ze was nu in het defensief, moest
zelf oppassen, en kon al haar aandacht
wijden aan haar kransjes, comité's en
„avondjes". Els verwonderde zich wel
eens over die twee, het was geen mis
lukt huwelijk, omdat ze wisten wat ze
aan elkaar hadden en elkaar vertrouw
den. Mrs. Mackenzie vond het maar
een hele rust, dat haar man in Els zo'n
betrouwbare secretaresse had, be
trouwbaar in meer dan één opzicht, en
ze was soms erg aardig, bang, dat Els
niet genoeg uitging, gaf haar mooie ca
deautjes en was zelfs ijverig voor haar
op zoek naar een geschikte man, tot Els
haar vriendelijk duidelijk wist te ma
ken, dat ze deze corvée liever zelf af
handelde. De Amerikaanse mannen de
den haar niets, al waren ze nog zo aar
dig en joviaal. Ze vond de meesten
maar stakkers, geketend aan de zege
kar van het succes, opgejaagd door hun
ambitieuse vrouwen die zo goed wisten
te delen in de glorie van haar man.
Toen was daar het plan gekomen een
„branch" van het bedrijf te stichten in
Europa, met het oog op de Euromarkt.
Als plaats van vestiging was na lang
wikken en wegen Den Haag uitgeko
zen. Mr. Clinton, die als manager zou
optreden, had de baas als grote gunst
gevraagd, hem Els als „rechterhand"
mee te geven. Een zeer bekwame
kracht, volkomen bekend met het be
drijf, met de Amerikaanse manier van
zakendoen, èn thuis in Holland, dat
zou een geweldige steun voor hem zijn.
„In dit geval", had Gilbert Mackenzie
gezegd, die avond toen hij haar had ge
vraagd met hem te gaan eten, omdat
hij dit niet in de bureausfeer wilde
afhandelen „heb ik het offer gebracht.
Terwille van het bedrijf. Ja, een offer",
hij glimlachte een beetje weemoedig.
„Ik wil je wel vertellen dat ik je erg
missen zal".
(Wordt vervolgd)
