Stiefmoeder
fï
BRIGADIER PIET EN DE SPORTCOMPUTES
FILMNIECJWS
LANDBOUW en VEETEELT
55
rubriek voor I omi.-r rntuhiu-
HIJ SCHAAMDE ZICH
Hij liep even bij mij aan op het
plaatsjewaar ik de meeste maanda
gen ben te vinden: De achterzaal van
hotel „De Lindeboom-Texel"Het was
een Texelse veehouder, die direct maar
met de deur in huis viel. „Heb je de
komende weken nog meer excursies
van het vasteland", vroeg hij. Toen ik
als antwoord gaf, dat het er nog heel
wat waren, maakte hij de opmerking:
„Dan hoop ik toch niet, dat je langs
(volgde de naam van een
weg op ons eiland) rijdt, want dan zal
de kritiek nog wel wat luider zijn dan
over de hooipakjes, waar je nu al een
paar keer aanmerkingen over hebt
gehad. Het is een schandaal".
Wat de man in kwestie naar Voren
bracht was me niet onbekend. Er is in
de buurt, die hij noemde echt wel wat
loos. Gelukkig ligt bedoelde weg ook
niet direct in mijn route en als dat het
geval was zou ik hem zeker op dit mo
ment mijden.
Nu zijn er misschien lezers, die de
neiging hebben om de Texelse veehou
der, die deze aanmerkingen maakte
maar direct te interrumperen met de
waarschuwing, dat hij oppassen moest
om niet te praten over de splinter in
het oog van de buurman als er moge
lijk wel een balk in het eigen oog aan
wezig is. In dit geval zou die waar
schuwing niet op zijn plaats- zijn. Hier
was werkelijk sprake van „balken" bij
collega's, terwijl ik maar nauwelijks
zou durven spreken van „splinters" bij
de man in kwestie. Het was gewoon
schaamte over leden van een stand (de
boerenstand), waartoe hij ook zelf be
hoorde. En naar ik meen is daar soms
reden voor.
NIET ALLEEN KRITIEK
Het zijn werkelijk niet uitsluitend
aanmerkingen, die ik te horen krijg als
boeren en boerinnen van het vasteland
Texelse bedrijven bezoeken of langs
Texelse wegen rijden.
Als ik met het laatste begin, dan kan
ik wel zeggen, dat er over het alge
meen veel lof is over ons Texelse land
schap. Dat klinkt zelfs mij en U
weet ik ben geen Texelaar aange
naam in de oren. Vrijwel unaniem is
men verrast over de gevarieerdheid
van onze woonplaats. Bovendien is er
telkens iets van verwondering te be
merken over de goede voorzieningen,
die er zijn op het gebied van het onder
wijs, de bejaardenzorg, de verbinding
met het vasteland en de goede en vele
wegen op het eiland. Dit zijn zaken, die
niet alleen de boerenstand aangaan,
maar waar we als Texelaars met z'n
allen groots op 'kunnen zijn.
Meeste lof voor het grasland
Wat de bedrijven betreft, is er over
het algemeen veel waardering voor het
goede grasland, dat er op Texel is.
Het zijn daarbij vooral de nieuwe wei
den, die telkens de aandacht trekken.
Het is één van de zaken, die mij het
gevoel geven, dat de vele tijd, die ik
aan de excursie moet besteden niet he
lemaal voor „de voorlichting" verloren
is, al komt deze tijd dan niet ten goede
aan de bedrijven, waarvoor ik dn de
eerste plaats ben aangesteld.
De laatste weken kan je uit de on
derlinge gesprekken tussen de deelne
mers aan deze excursies, die gevoerd
worden tijdens en na het bezoek aan
bedrijven telkens weer bemerken, dat
er iets wakker begint te worden over
de hoge waarde van nieuw grasland. Er
blijkt dan, dat een aantal van deze vee
houders in het verleden wel eens ken
nis heeft gemaakt met een perceel
nieuw grasland. In veel gevallen is het
echter bij een eenmalige kennismaking
gebleven. Maar van die eenmalige ken
nismaking heeft men in veel gevallen
wel een gunstige indruk overgehouden.
Dat de navolging meestal achterwege
is gebleven, is enigszins te verklaren.
De meeste excursies komen uit gebie
den, waar een afwisseling van gras-
liand en bouwland niet mogelijk is.
Verder zijn er nog al wat streken, waar
de grond zo weinig draagvermogen
heeft, dat men bang is de oude zode
stuk te maken. In dit opzicht heeft de
Texelse grond zeker voordelen.
Toch bemerk ik heel goed, dat de
veehouders van de vaste wal er van
overtuigd zijn, dat zij op dit gebied
meer kunnen doen dan er tot nu toe
wordt gedaan. En we hopen maar, dat
de excursies in dit opzicht iets goeds
bewerken.
Het kan nu nog
Op het moment zien we al weer heel
wat percelen, die enkele weken geleden
n°g „groen" waren nu „zwart" liggen
De percelen, die het eerst „zwart"
werden gemaakt krijgen intussen al
weer een groene kleur. Vooral met de
weersomstandigheden, die we de laat
ste weken hebben is dit een kwestie
van een paar weken. Het overtuigt ons
er opnieuw van, dat inzaai van gras
land in juli en begin augustus een
ideale methode is.
Maar ook in de komende weken is er
nog gelegenheid. We hopen, dat daar
FEUILLETON
door
TOM LODEWIJK
4. Een jongeman voor Juud aan de
deur! Hoe kort geleden was het eigen
lijk nog, dat zij zelf het hof gemaakt
werd. Martin en Pier.
Carla had al vroeg op eigen benen
moeten staan. Haar vader, de zaken
man Van Essen, had weinig tijd, nóch
voor haar, nóch voor zijn vrouw Julia.
Het huwelijk liep al spoedig spaak al
leek het na de geboorte van het meisje
iets beter te gaan. Julia had geen inte
resse voor de zaken, kon veel geld
aan, ging veel uit en lang niet altijd
alléén. Karei Van Essen kon daar niet
te veel van zeggen, want op een liaison
met een knappe secretaresse was een
duurzamer verhouding met een blonde
Zweedse gevolgd, een gescheiden vrouw
die wist hoe met de mannen om te
springen. Ze waren, zoals dat heet, in
goede vriendschap gescheiden, en Julia
kreeg het kind, dat zodra het maar
mogelijk was, naar een dure kost
school werd geëxpedieerd. Canla be
sloot te gaan studeren, of liever stu
dente te worden, want ze koos de stu
die van de medicijnen bepaald niet uit
roeping.
Vele jongemannen omzwermden
haar, maar onder die waren er twee de
meest standvastige aanbidders. De een
was Pier Groen, de nu, naar ze meen
de, chirurg was net als haar overleden
man, dokter De Hoogh. De ander was
Martin van den Döhl, een geestige
vent, een vooraanstaande figuur in het
korpsleven en in het studentencabaret
en met de reputatie van ladykiller.
Hoe luchthartig ze er over deed, toch
had ze wel nagedacht. Pier, wist ze,
was een serieuze vent. Bij Pier was je
veilig. Ze voelde dat ze zo'n stuurman
aan het roer van haar levensschip niet
kon ontberen. Maar ze was er nog lang
niet aan toe, dat roer aan andere han
den toe te vertrouwen. Voorlopig zou
ze zelf wel sturen, in de wateren van
plezier
En haar eerzucht werd bevredigd,
toen ze er in bleek te slagen Martin, de
welhaast ongrijpbare, te boeien. Martin,
die meisjes en vrouwen bij de vleet
kon krijgen!
Later bedacht ze, dat ze wel ver
liefd op Martin was geweest, maar
hem nimmer echt had liefgehad. An
ders had ze zo koel-berekenend het
spelletje van aantrekken en afstoten
niet 'kunnen spelen. Martin was een
beetje over het paard getild, ze liepen
tóch wel achter hem aan, maar bij Car
la was dat niet het geval. Je wist nooit
wat je aan haar had. Juist wanneer hij
dacht, dat hij haar definitief gewonnen
had, liep ze weg en moest hij hard lo
pen om haar in te halen. Ze was bij
zonder knap in die tijd, met haar ma-
honiekleurig haar (niet geverfd), haar
slanke, rechte figuur en haar uitdagen
de, iets wippende neusje. Ze wist zich
zeer goed te kleden, ze danste als de
beste, was geestig en intelligent in de
conversatie.
Ze onderschatte zichzelf allesbehalve
en daardoor wist ze het spel met Mar
tin te spelen. Hij dacht dat een meisje
blij mocht zijn met zijn attenties? Hij
vergiste zich. Hij mocht blij zijn, dat ze
van zijn attenties nota nam! Martin
van den Dohl, enig kind van al vroeg
gestorven ouders, erfgenaam van een
uitstekende naam en een behoorlijk
fortuin, het was een prijs die de moeite
waard was. En het was de gloriedag
van haar leven, toen zij het middel
punt vormde van een zeer druk be
zochte verlovingsreceptie.
Pier was ook gekomen en had haar
de hand gedrukt. „Ik hoop", had hij ge
zegd, „dat jullie gelukkig met el/kaar
zullen worden". Ze had gekeken naar
zijn gezicht, geprobeerd er .iets in te
lezen, maar hij vertrok geen spier, en
ging drie maanden later naar Amerika.
Maar nu waren de bordjes verhan
gen. In de verlovingstijd was het tus
sen haar en Martin allemaal rozegeur
en maneschijn geweest. Nu had ze hem
Maar nu moest ze hem houden. En ze
merkte dat dit een moeilijker opgave
was dan hem te krijgen.
Ze huldigden allebei moderne opvat
tingen van elkaar vrij laten en ieders
recht op een eigen leven, maar in Car
la kwam toch het primitieve bezits
instinct steeds sterker naar boven.
Haar trots kwam daar nog bij. Trots
was ze geweest, toen ze daar naast
Martin stond en dacht aan al degenen
die vóór haar hadden geprobeerd, de
ring met zijn initialen te dragen, waar
van er verscheidene op de receptie wa
ren geweest, alsof er niets aan de hand
was geweest.
Die trots leed, als ze merkte hoe op
fuiven en in gezelschap Martin al gauw
vrolijk flirtte met andere meisjes en
vrouwen, zoals hij altijd gedaan had.
Zij liet dat niet op zich zitten, zij liet
zich niet kennen, maar ze was er zich
van bewust dat ze, pratend en lachend,
met haar blikken steeds hem volgde,
alles opmerkte.
Eens had ze er, schijnbaar schertsend,
iets van gezegd: „Hoor es", zei Martin,
„wil je me aan je schortebanden vast
knopen?"
„Ben ik iemand voor een schort?"
had ze lachend gevraagd.
„Nee, juist daarom".
Toen was dat ongelukkige voorval er
tussen gekomen. Samen waren ze naar
de wintersport gegaan en bij het skiën
had ze haar enkel verstuikt. Ze kon
niet meer meedoen. Ze drong er bij
Martin op aan, dat hij zou genieten
van de sport, zich om haar niet bekom
meren, en dat deed hij zó con amore,
dat ze al gauw het gevoel had dat hij
zich inderdaad om haar minder be
kommerde dan om Ellen van Haersma,
die ze hield voor haar beste vriendin.
Natuurlijk waren er anderen, die onder
het mom van meeleven en ziekenbe
zoek haar voortdurend op de hoogte
hielden, en ze wist dat Martin en El
len vrijwel onafscheidelijk waren,
maar ze zei niets. Die enkel genas
wel weer en dan was ze weer van de
partij
Terug 'in het vaderland, ging het
nog een ruim gebruik van wordt ge
maakt. We hoorden het een Texelse
veehouder, die regelmatig percelen
grasland „zwart" maakt en weer op
nieuw .inzaait, het enkele dagen gele
den nog eens als volgt zeggen: „We
maken veel te weinig gebruik van de
grond zelf. We moeten het meer uit de
grond halen. En dat kunnen we doen
door de grond regelmatig door frezen
of ploegen los te maken". Hij meende
dit ook nog te kunnen stimuleren door
tijdens de bewerkingen, die nodig wa
ren bij dit inzaaien de stalmest in de
grond te brengen. We kunnen het met
deze redenering volkomen eens zijn.
Laat het voor velen een aansporing
zijn om ook gebruik te maken van de
reserves, die in de grond aanwezig zijn.
LUIS IN SLABONEN
Als gevolg van het feit, dat in deze
rubriek over diverse onderwerpen
wordt geschreven, denken lezers wel
eens, dat de redacteur deskundig is op
alle mogelijke gebieden. Dit is beslist
niet waar. Zelfs op het toch altijd nog
beperkte terrein van de landbouwvoor
lichting zijn er nog heel wat zaken,
waar we heel weinig van weten en
waarvoor het nodig is, om bij een ge
vraagd advies de hulp van anderen in
te roepen. We denken dan altijd maar
aan een gezegde, dat iemand, waarmee
we regelmatig omgaan, meermalen ge
bruikt, nl. dit: „Het 'is helemaal niet
erg als je iets niet weet, als je maar
weet hoe je er achter moet komen".
Deze wijsheid hebben we ook toegepast
in het volgende geval.
De moestuin
Een telefoontje van een oudere Texe
laar, die wat zijn werkkring betreft
vrij ver van de boerderij staat. Na de
mededeling, dat hij regelmatig de ru
briek leest en een verontschuldiging,
dat hij als niet-agrariër mij „buiten
diensttijd" opbelde, werd de moeilijk
heid voorgelegd. De slabonen in zijn
moestuin hadden ernstig te lijden van
bladluizen. Of ik hem kon vertellen
wat daaraan te doen was.
Eerlijk gezegd ben ik wat benauwd
advies te geven over bestrijding van
plagen in een moestuin. Luizen zijn vrij
moeilijk te bestrijden en je moet met
heel giftige middelen werken om ze
dood te krijgen. En dat in een moes
tuin Dit is zo'n geval, waarvoor ik de
hulp van anderen nodig heb. Een tele
foontje met een collega van de Tuin-
bouwvoorlichting hielp mij er uit.
Inderdaad zijn voor de bestrijding
zeer giftige middelen nodig. Mijn infor
matiebron noemde de middelen diazi-
non en malathion. En met deze midde
len valt echt niet te spotten. Een voor
deel is echter, dat ze heel snel hun gif
tigheid verliezen. De instanties, die op
dit gebied werkzaam zijn, noemen het
aantal dagen, dat men na het spuiten
moet wachten voordat men zonder ge
vaar de bespoten groenten weer kan
eten. Voor één van deze middelen is
dat slechts 4 dagen.
Een aantal van die middelen ds ver
pakt in een spuitbus, waarmee men zó
aan het weik kan gaan. Er zijn verder
eenvoudige „spuitjes" verkrijgbaar
voor iets meer dan tien gulden.
Ik kan er inkomen als iemand het
principe heeft dergelijke zware vergif
ten niet te gebruiken. Ik kan het ech
ter ook heel goed begrijpen als iemand
het besluit neemt om zijn met zorg ge
kweekte groenten te „verlossen" van
belagers, die het resultaat van al zijn
werk dreigen te vernietigen. Persoon
lijk zou ik mij bij deze laatste groep
scharen.
CONSULTATIEBUREAU
VOOR ZUIGELINGEN
Woensdag 14 augustus worden de
moeders van Den Burg verwacht van
13.00 tot 16.00 uur.
Weer maakt de film „Grafin Mariza"
deel uit van het programma van
City-theater. Woensdagavond kun
nen de operetteliefhebbers ervan
genieten. Ter opfrissing van het ge
heugen nog even het verhaal: Mariza
bezit in Hongarije een landgoed, waar
van zij de opbrengsten incasseert en
zelf een vrolijk leventje leildt in We
nen. Als de nieuwe rentmeester de
leiding van het landgoed op zich neemt,
worden de geldzendingen plotseling
gestaakt. Het landgoed is nl. jarenlang
uitgebuit en rentmeester Michael steekt
het geld in nieuwe verbeteringen.
Mariza, verbolgen, wil Michael een les
je geven en gaat verkleed als boeren
meisje naar Honagrije. Van het lesje
komt weinig terecht, want de twee
worden verliefd op elkaar. Om van
haar talrijke andere aanbidders ver
lost te zijn, heeft Mariza in de krant
een bericht laten opnemen dat zij ver
loofd is .met een zekere Koloman Zupa.
Deze bestéat echter en dat in het begin
van veel pijnlijke misverstanden. Deze
worden natuurlijk uit de weg geruimd,
hetgeen gepaard gaat met veel zang en
dans, zoals dat in een operette gebrui
kelijk is. De hoofdrollen worden ge
speeld en gezongen door Rudolf Schock
en Christine Görner. Hfn kleur alle
leeftijden).
HANDELSREGISTER
Nieuwe inschrijvingen
G. de Jong (E.), Texel, Oosterend,
Kerkstraat 11. Kleinh. in bier, wijn,
'gedistiil. dranken, frisdranken.
P. Li9t (E.), Texel, De Koog, Koger-
weg K 66. Bloembollenkwekerij en
-handel.
GEVONDEN EN VERLOREN
VOORWERPEN
Gevonden te Den Burg: stalen visnet: beige
jongensjack; gouden armbandketting; lederen
portefeuille, inh. foto's en bijdrage t.n.v. P.
v.d. Bos; rood damesjack met capuchon;
gereedschapstasje bromfiets merk Vendex;
herenpolshorloge Rcmova Ancre en zwart
gevlochten nylon bandje; verrekijker „Burnet"
in foudraal 8x40: briefje ƒ25,beige heren
regenjas merk Escort; blauwe knipportemon.
inh. ƒ18,66 en VAD kaartje; briefje ƒ100,
scheerapparaat in foudraal; herenpolshorloge
mrek Nielka; roomkleurig astralon damesvest
middelmaat
Verloren te Den Burg: 1 paar open witte
kinderschoenen m. 31; bruine damesporte
monnee inh. ƒ10,en verzekeringsbewijs;
kleine radio; ijzeren kruiwagen met lucht
band, kleur groen; hercnbril met bruin mon
tuur met opzetzonneglazen; nummerplaat
83-98 DU; sierring koplamp auto; dames-
zonnebril met bruin montuur, gevlamd, lang
werpig; bruine jongenssweater voor 6-jarige;
paarse portemonnee inh. 15,fototoestel
„Franka" uitklapbaar met tas; net waarin por
temonnee met 13,en blauwe sokken;
zwarte leren jas kort, waarin portefeuille inh.
ziekenfondskaart en verzekeringsbewijs bromf.
NGG-792; boek Electronica für KFZ; zilveren
kettinkje met steen; damcsinstapsandalen hout
met rode band; blauwe capuchon in plastic
verpakking; 1 oorbel; verzekeringsplaatje
RHQ-478; witte knipportemonnee met ƒ9,
bruine damestas inh. boeken, koker met bril
en portemon. met losgeld; bruine lederen da
mestas inh. autosleutels, bril, rijbewijs, porte
mon. met ƒ10,rode tas, inh. badlaken,
bikini en ondergoed; herenpolshorloge merk
Dogena met goudkl. plastic band; donkerrode
plastic portefeuille inh. Duitse autopapieren
en persoonsbewijzen; bruine meisjesschoen,
rechter met veter en groene binnenzool; film
rol met kleurenopnamen; bruine handtas (Ca
nadian bag), inh. o a. fototoestel Agfa,, storm
lantaarn en rood zeil; herenbril met bruin
gevlamd montuur, blauwe glans in glazen;
bruine portemonnee inh. postzegels van 12 ct.;
donkergroen astralon damesvest m. 44.
ge-
SCHOND TEXELSE COURANT
BELOFTE
(vervolg van pagina 1)
pers had ingelicht onder voorwaar^
dat zijn naam niet zou worden
noemd.
Voor schut
Maar in de Helderse Courant var.
donderdag j.l. wordt adjudant Gulmait
op kolossale wijze voor schut -gezet doo:
het volgende bericht
„TEXELOmdat verdere geheim,
houding geen zin heeft, kunnen we ver
klappen, dat de groepscommandant de
rijkspolitie op Texel, adjudant J. Gul
mans, de mysterieuze Texelaar is geweest
die zondag prinses Margriet en haar echi
genoot enkele onbezorgde uurtjes o»
Texel heeft bezorgd.
Op het eiland was dat geen geheir
meer, want de Texel Courant betoond
zich in haar editie van dinsdag schijnbar
de meerdere van de Helderse Courat
door de naam van de gastheer van ha
prinselijk paar voluit te noemen. Het
een journalistieke prestatie zijn, ware hei
niét, dat de Gulmans beide bladen j
drukkelijk had verzocht hem in hia
berichtgeving anoniem te houden. He
zou te ver voeren om de achtergrond^
van dit verzoek, die tamelijk gecomplh
ceerd zijn, uit de doeken te doen. Ze wi
ren echter redelijk genoeg om het vei
zoek om geheimhouding te respecteren
Bovendien was de adjudant zowel
bron als onderwerp (beter gezegd: mee
werkend voorwerp) van het nieuws, zodï
de basis van zijn verzoek nog eens vet
stevigd werd. Ook de Texelse Course
maakte geen bezwaren, dus was de ver
ontwaardiging van adjudant Gulmans h
zonder groot, toen hij dinsdagavond tóe!
zijn naam voluit in dat blad zag staan"
Onze Grote 'Broer maakte dus rusti-
bekend, dat de adjudant de pers ove;
het bezoek van de prinses had inge-
lioht en bewees de populaire politie
functionaris daarmee een slechte
dienst. En dan de Texelaar betichte:
van het schenden van een belofte
Grote Broer dit is een beetje huichel
achtig. Onze maten verschillen sterk
maar laten we proberen beiden het
zelfde boetekleed te passen.
VAKANTIEREGELING 1969:
NIET VEEL BETER DAN DIT JAAR
(vervolg van pagina 1)
vangsten echter slechts 7°/o. Het Neder
landse belang bij Duitse medewerkin-
is dus aanzienlijk groter dan omge
keerd. Daarom vragen wij de regerin-
te overwegen
1. Neem terstond contact op met d<
regering in Düsseldorf om bereidhek
tot volledig open, ongebonden overleg
over 1970 en volgende jaren te demon
streren.
2. Bespreek de noodzaak van interna
tionaal overleg in de O.E.S.O., niet i:
de E.E.G. waarin landen als Engeland
Oostenrijk, Zwitserland niet zijn verte
genwoordigd.
3. Overweeg verlenging van de zomer
vakantie der lagere scholen van 6
8 wéken nl. van half juni tot 9 augui
tus. Onze schoolvakanties zijn de kort
ste van Europa".
De paasvakanties 1969 in
Duitsland
Baden-Württemberg 29/3-12/4; Beiert;
niet bekend; Hessen 31/3-19/4; Nieder
saksen 29/3-14/4; Bremen-Hambur-
29/3-14/4 ^^waarschijnlijk); Noordrijr-
Westfalen 24/3-12/4; Rijnland-Pfal:
29/3-21/4; Saarland 24'3-15/4; Schlees-
wijk-HoLstein 29/3-16/4.
Pinksteren: algemeen van 24 tot l
mei 1969.
HOOG WATER
Hoog water ter rede van Oudeschild
13 aug. 11.49 en 23.44; 14 aug. 12.08 en-
15 aug. 0.04 en 12.28; 16 aug. 0.30 en 12.54
17 aug. 1.07 en 13.29.
Aan het strand ongeveer een uur eerde
hoog water.
COPYRIGHT STUDIO A VAN
168. Toen commissaris Borgers hooide,
dat er alwéér een aantal vreemd inge
pakte mannen waren afgeleverd, wist
hij helemaal geen raad meer met de
situatie.
„Wéér uit Rijkhuyzen.kreunde
hij. „Wéér met de groeten van die
dorpskoddebeier Eelco Eelkema
Goeie help, wat willen ze toch van me?
Hij maakte zich zó zenuwachtig, dat
hij inderhaast bijna de helft van zijn
indrukwekkende tenue vergat en
slechts gekleed in sokken en uniform
jasjes de trappen afrende om zich
schielijk naar het hoofdbureau te be
geven. En daar zag hij wat men hem nu
weer uit Rijddiuyzen had toegezonden
Keurig op een rijtje stonden daar Iwan
Bloemem an, Wasilew I. Omskomsk,
William D. Buckshooter, benevens Kid
Sucker en Wladimir Kotsof.
„Nu gaat me een licht op
'kreunde commissaris Borgers. „Natuur
lijk gaat het om de sportcomputer. En
natuurlijk zit mijn ouwe brigadier 'Piet
daar achter. 'Doch wat kan ik tegen ze
beginnen? Doe ik mijn mond een beetje
él te ver open. dan zullen de heren
Omskomsk en Buokshooter zeker niet
verzuimen aan iedereen mee te deler,
dat ze me indertijd flessen flodkah e:
dozen caviaar ten geschenke hebbe:
gegeven. Ik moet nadenken Rustig na
denken
De arme commissaris Borgers tro--
zich dus schielijk terug in zijn werk
kamer en trachtte aldaar een elegant
oplossing voor zijn moeilijkheden
vinden. Doch nauwelijks had hij enkel*
minuten nagedacht, of daar werd
hard, héél hard op de deur geklopt
^Binnen.piepte commissars
Borgers nerveus
vrolijke leven zijn gang en Carla deed
van harte mee, maar haar lach was
verkrampt door argwaan. Ze voelde
dat Martin haar ontglipte, ze wist dat
ze door haar houding dat niet Ikon ver
hinderen, eerder nog verergeren.
Ze ging naar de verloving van een
vriendin in Brussel, vastbesloten daar
een weekje te blijven, maar de onrust
joeg haar op. Drie dagen later was ze
alweer terug. Haar lege kamer staarde
haar aan, ze besloot naar Martin te
gaan. Misschien was hij thuis.
Ze zag licht branden achter de ge
sloten gordijaien. Ze zou hem verrassen.
Stilletjes opende ze de deur van zijn
flat. Ze had de sleutel. Ze hoorde zijn
stem. Toen een andere stem. Ellen van
Haersma.
„Als je zo ondeugend blijft", hoorde
ze haar zeggen, „doe ik de badkamer
deur op slot!"
Hij lachte. „Ik wacht wel tot je er
uit komt!"
„En als ik n-u de hele nacht in bad
blijf zitten?" Ellen sprak een beetje
lispelend, deed ze altijd als ze wat veel
gedronken had.
Ze wachtte niet af wat Martin ant
woordde. Als een schaduw gleed ze de
deur uit, sloot die geruisloos achter
zich. Ze wist genoeg. En ze kon het
Martin niet eens voor het hoofd gooien
Ze Ikon daar niet staan als de beledig
de. Ze moest doen of ze van niets wist
In die nacht, waarin ze geen ooj
dicht deed, realiseerde ze zich dat d*
verliefdheid over was, dat de liefdf
nooit een rol gespeeld had, dat allee;
overbleef de diep gewonde trots.
Dat bepaalde haar houding. Ze ltf:
Martin op geen enkele wijze merker
dat ze iets wist van zijn intimiteit otiet
Ellen, maar op de eerstvolgende f^
flirtte ze onbeschaamd met Hans, aar
wie Martin, zoals ze wist, een gloeiende
hekel had.
i(Wordt vervolgd)
