SONNEMA
BERENBURG
9
Oude li
Weer eens een praatje
over de folklore
BRIGADIER PIET EN DE SPORTCOMPUTER
Mé®
•>r>
WE
Cï l4MW éB7*-s!S slS**Ct*\ A\MsSSs4HI U/M*
Brieven van lezers - buiten verantwoordelijkheid van de redaktie
nc
WEEDE BLAD
TEXELSE COURANT
DINSDAG 14 JANUARI 1969
Ja,
beste medebewoners van ons
and, het volgende willen we toch
aag nog eens even zeggen
De voorbereidingen van de Folklore-
oensdagen draaien op volle toeren
a-i wat is er een enthousiasme van
ng en oud! Op zóveel spontane reac
ts en adhefcie-betuigingen hadden we
lf echt niet kunnen hopen; het iheeft
erkelijk onze verwachtingen over-
offen
Om een paar voorbeelden te noe-
,en? Er zijn al heel wat enquête-for-
fng ulieren binnengekomen! Er zijn al
lcf ?dragen overgemaakt! Ja, er zijn zelfs
5C particulieren, die zo maar zonder
eer bedragen hebben geschonken!
Jensen, het is overweldigend en U
li unt er van overtuigd zijn, dat het be-
nti Uur zeer erkentelijk en dankbaar
aarover is en dit ook wel degelijk zal
iten blijken! Door deze fijne reacties
esteund, is het 'bestuur met nóg meer
nergie en opoffering van kostbare
ijd wild enthousiast met het werk
oorgegaan, hoewel nog meer, haast al
iet meer mogelijk was, want het be
tuur heeft lang niet stil gezeten. De
aken (en dat zijn er nog al wat) zijn
,1 vrijwel geheel verdeeld en er wordt
iard achter allerlei zaken aangelopen,
erwijl er ook al een paar honderd pun-
en behandeld zijn. De vaart zit er ge
lucht in
Nee, denk nu niet, dat we naar een
duimpje vissen, want we hebben een
verk op ons genomen en zullen stuk
oor stuk onze beste krachten aan dit
>rachtige doel geven en we doen het
met plezier ook, want is het niet
•en prachtige taak zich in te zetten
roor het belang van ons eiland? 't Is
:elfs al zo ver, dat we met een gerust
jeweten kunnen zeggen: „Wat gaat het
;oed
De dansgroep oude dansen, zoals
- valeta, kruispolka, spaanse wals enz. is
•ok van de grond en we hebben intus
sen de eerste avond al achter de rug
met een dertiental paren. Er is geble
ken, dat ook ten aanzien van deze club
al weer misverstand is gerezen. Mee
doen betekent niet dat men moet op
treden in de zomer. Wij stellen geen
erplichtingen en/of eisen! Ieder, die
graag de oude dansen wil leren, is van
harte welkom en om de kosten hoeft U
het niet te laten, want we hebben door
allerlei manipulaties en een welwillend
gebaar van de heer v.d. Berg van „De
Oranjeboom" deze zeer laag kunnen
houden. Wilt U er nog wat meer van
weten? U kunt nog meedoen, maar pak
dan meteen even de telefoon en bel
331 Den Hoorn. Dit is echt de laatiste
kans en dat betekent dan vanaf don
derdag 16 januari meedoen. Daarna
kunnen we echt geen paren meer aan
nemen. want dan zouen we de anderen
gaan ophouden en dat mogen we na
tuurlijk niet doen. Vergist U zich ech
ter niet bij het lezen van deze woorden
en denk niet ze hebben paren hard no
dig, want we hebben genoeg paren,
maar er kunnen er gerust nog wat bij
en het zij gezegd, dat we aan de heer
Siebeling een prima dansleraar hebben
en dat de avonden erg gemoedelijk en
gezellig zijn. En ook hier geldt weer de
spreuk; „Hoe meer zielen, hoe meer
reugd!"
Er zijn al heel wat „indoor"-verga-
deringen geweest en we hebben een
gezellig avondje gehad als „aardig ge
baar" van het nieuwe bestuur tegen
over het oude. Nee, schrikt U nu niet,
dat ging niet ten koste van de Folk-
lore-kas hoor! In een spontane opwel
ling van het nieuwe bestuur nodigde
zij het oude bestuur uit en nam de
kosten voor privé-rekening. En het
werd met veel plezier uitgevoerd! Och,
weet U, zo'n overdracht van oud naar
nieuw bestuur is toch altijd een beetje
een trieste zaak en die avond ging dan
ook alles een beetje stroef misschien.
Vandaar dan ook dat gezellige avondje
er overheen om de wat droeve sfeer
teniet te doen door ook eens gezellig
bij elkaar te zijn. En dat avondje werd
een groot succes
Er wordt hard gewerkt, omdat we
natuurlijk alles op tijd in kruiken en
kannen willen hebben en dat doet ons
er aan denken, dat onze zeer gewaar
deerde en onmisbare Doortje van Sam-
beek-Schrama (de enige, die van het
oude bestuur naar het nieuwe is over
gekomen), zit te popelen om Uw in het
ongerede geraakte kap-attributen en
verdere kleding piekfijn in orde te ma
ken. Bekijk Uw spulletjes eens even
als het U belieft; nu is het tijd! Straks
is het wellicht door de drukte te laat
en dat zou toch eeuwig zonde zijn,
want we kunnen niemand missen. We
voelen het, op U kunnen we rekenen!
De Folklore zal van nu af aan weer
opbloeien en deze zomer geweldig voor
de dag komen. Er is geen twijfel meer
mogelijk
Zeer binnenkort komt er een verga
dering, waarbij het actie-comité wordt
uitgenodigd, dat zijn de mensen, die
we niet kunnen missen en aan wie
eigenlijk geheel Texel haar dankbaar
heid zou moeten betonen voor het ge
nomen initiatief. Deze mensen willen
wij natuurlijk graag in ere houden! Op
die avond zullen we ook nog enige ver
dere ware steunpilaren van de Folklore
uitnodigen en de pers, die we dan
meteen zullen inlichten over alles wat
er al zo'n beetje is gebeurd en ook over
enige verdere plannen. En dan komt er
op die avond een grote verrassing,
maar daar zeggen we nu nog niets
over, want dat moet tot dan een ge
heim blijven.
We hebben al een prijsvraag teken
wedstrijd gehouden voor het ontwer
pen van een „poster", dat is dus een
soort groot reclamebiljet, waarmee we
de gasten attent maken op het Folk-
lore-gebeuren en waarop tevens ver
meld wordt wanneer de Folklore-
woensdagen zijn. Deze „posters" zullen
dan een plaatsje moeten vinden, van
zelfsprekend met toestemming van de
diverse eigenaars, in de hotels, op de
boot en in de winkels. We kunnen, en
dat spreekt ook haast weer vanzelf,
zo'n tekenwedstrijd niet op alle scholen
tegelijk houden. Deze keer was het de
huishoudschool in Den Burg, die we
hiervoor uitkozen. Bij een volgende ge
legenheid zal weer een andere school
worden aangezocht en we zijn van plan
zo door te gaan tot alle scholen op den
duur een beurt hebben gehad. Voor de
bekroonde en voor ons doel uitgezochte
tekening geven we een mooie prijs,
waarbij tevens zal worden bepaald, dat
de tekening het eigendom wordt van
de Folklore.
Wat we tot nu toe aan ontwerpen
hebben gezien, is geweldig! En wat
zijn we er blij mee en ook trots er op,
dat er op ons eiland onder de jongelui
zulke inventieve en kunstzinnige jeug
dige personen zijn
Er zijn dames, die graag aan de
Folklore willen meedoen, maar nog
niet over een pak beschikken. Daar
moest natuurlijk meteen iets aan ge
daan worden, dat is zo klaar als een
klontje. En dus gaan we een gezellig
clubje vormen van deze dames. De
Folklore gaat voor de stoffen zorgen,
versohillende natuurlijk, zodat niet te
veel gelijksoortige pakken zullen ont
staan. De dames kunnen dan naar
eigen smaak hun stofje uitzoeken en
dan gaan ze geheel of gedeeltelijk in
clubverband zelf de kostuums in el
kaar zetten en naaien en het is de be
doeling, dat de dames de pakken dan
in bruikleen houden zolang zij aan de
Folklore meedoen, zodat er niet steeds
van kostuum behoeft te worden gewis
seld. Wel blijft het pak eigendom van
de Folklore. En wat de kappen of an
dere hoofdbedekking betreft, er komen
•hier verschillende oplossingen voor.
Mevrouw, mag ik U, ja O.Q. opwekken
zich in verbinding te stellen met An
Timmer, Doortje Schrama of Roelie
Bakker om mee te doen met dit clubje?
U bent van harte welkom! Wat zeg ik?
We kunnen U eigenlijk niet missen!
Kunt U niet of niet zo goed met de
naald of naaimachine overweg? Wel,
dat is geen bezwaar, want er zijn pri
ma naai-artiesten onder de dames en
het moet toch al heel raar gaan als zij
met elkaar de kostuums niet piekfijn
in orde krijgen
En dan zijn er ook nog inwoners van
Texel, maar het zij gezegd, het zijn er
naar we menen maar weinig, die den
ken, dat je in Folklore-pak voor schut
looptMensen, niets is minder waar!
De toeristen vinden het zonder uitzon
dering allemaal even leuk en maken
zo graag een praatje met een in het
pak gestokene. U hebt geen idee hoe
leuk het is al de énige reacties te horen
en te zien en het meedoen in pak is zó
fascinerend, dat als je eenmaal over de
schroomdrempel heen bent gestapt en
eens een keertje hebt meegedaan, je er
niet meer mee kan uitscheiden. Schrij
ver dezes, in het begin ook wat
schroomvallig, spreekt uit ervaring!
Wij, als medewerkers, hebben al heel
wat leuke brieven met foto's ontvan
gen van op Texel vertoefd hebbende
vakantiegangers. En wat een leuke
brieven, stuk voor stuk getuigend van
grote waardering voor de Folklore en
hoe leuk alles wordt gevonden.
Er zijn twee straatjes in Den Burg,
waar de winkeliers de koppen bij el
kaar hebben gestoken om hun straatje
gedurende de Folklore-woensdagen ge
weldig aantrekkelijk te maken. Wij als
bestuur, kunnen slechts hopen, dat de
winkeliers van de overige straten dit
niet op zich zullen laten zitten en min
stens even goed of nog beter uit de bus
zullen komen.
U kunt deze zomer wéér of óók mee
doen! Laat deze kans tot leuke ont
spanning en interessante ervaringen
niet voorbij gaan! Want wat is er nu
interessanter dan de mensen zelf in al
hun verscheidenheid van doen en laten
te observeren. En dit wordt nog dub-
De echte Dockumei Bsi ei iliurg. Annu lboU.
bel interessant tijdens feestelijke ge
beurtenissen in de vakantie, zoals dat
op de Folklore-woensdagen wordt ge
boden.
Zeer binnenkort hoort U meer over
de plannen. Eén ding wil ik alvast ver
klappen. Er komt nl. een heel mooie
„sticker", noem het maar een flink
plakplaatje, om te kunnen bevestigen
op de ramen van winkeliers en hotel
houders enz., zulks als teken, dat be
doelde zaak de Folklore steunt, wat
zeker aantrekkingskracht op de toeris
ten zal hebben.
Maar laat ik niet verder gaan met
plannen te annonceren, want U krijgt
binnenkort heel wat te horen via de
echte persmensen.
En wat de medewerking aan de
Folklore betreft, kunnen wij U nog
een goede raad geven. Maak plannen
of plannetjes, bespreek Uw wensen,
ideeën of verlangens met één of meer
ldeen van het bestuur. Ja, U kunt zelfs
enige leden van het bestuur bij U thuis
uitnodigen of na een afspraak bij één
van hen eens op de koffie komen (in
de ware zin des woords dan altijd). En
dan kunt U natuurlijk ook nog op de
grote vergadering komen, waar 9traks
een ieder welkom is en de gelegenheid
krijgt, datgene te zeggen wat hij op
het hart heeft. En weest U er allen
van overtuigd, dat elk detail de nodige
en oprechte aandacht zal krijgen! Die
grote vergadering zal zo tegen het
einde van deze maand plaats vinden.
En dan kom ik nu werkelijk aan het
einde van m'n praatje met de „slogan":
„Zorg ervoor, dat U meedoet!" En als
U dat dan gedaan zult hebben, zult U
er heus nooit spijt van krijgen, daar
zijn wij vast van overtuigd! Want al
medewerkend en in pak lopend, zult U
er steeds meer plezier in krijgen.
Ontvangt U allen, die „De Texelaar"
lezen, de hartelijke groeten van,
het Folklore-ibestuur.
VERTROKKEN PERSONEN
Marius van Leeuwen, van Den Hoorn
H 131, naar Wormerveer, Karei Door
manstraat 12; Koos Koster, van Den
Hoorn H 131, naar Den Helder, Het
Nieuwe Diep 5; Romkje E. Bremer,
van Den Burg, Warmoesstraat 73, naar
Amsterdam, Gerard Terborghstraat
121; Harm Nij'boer, van De Koog K 83d
naar Noordoostpolder, Emmeloord,
Kloppenburgstraat 20; Lodewijk van
der Wulp, met gezin, van Den Burg,
Boogerd 20, naar Oud-Beijerland,
Graaf van Egmondstraat 58; Elisabeth
Vinke, ev. De Wolf, van Den Burg,
Weverstraat 60, naar Anna Paulowna,
C. Keyzerlaan 28.
INGEKOMEN PERSONEN
Manuel Lago Carrera, van Rotter
dam, Banierstraat 39c. naar De Koog
K 68a; José Mondejar Palazón, van
Rotterdam, Crooswijkseweg 150a, naar
De Koog K 68a; Angel Otero Villar,
van Rotterdam, Frederikstraat 5b naar
De Koog K 68a; José Seoane Garcia,
van Schiedam, van Beverenstraat 2a,
naar De Koog K 68a, Martje Broersma,
ev. De Boer, van Kollummerland, ca.
Achterwei 6 naar Den Burg B 21;
Marius Banda, met gezin, van Utrecht,
Semarangstraat 9, naar Den Burg, Mo
lenstraat 62; Catharina C. F. H. Ko-
burg, van Spanje, naar Den Burg, Ko-
gerstraat 37; Maria A Kok, met gezin,
van Laren NH., Noolseweg 14, naar
Den Hoorn, Klif 45.
HANDELSREGISTER
Nieuwe inschrijvingen
Mantje's Schoenhandel, Texel, Den
Burg, Hogerstraat 6. Kleinh. in schoe
nen en lederwaren. E.: A .C. Mantje
ifh.v.). (Ovem. van Schoenenhuis
„Texel").
Fa. van Splunter, Texel, De Koog,
Dorpsstraat 39. Expl. hotelbedrijf.
Venn.: S. van Splunter; H. van Splun
ter (h.v.) (b.b.).
COPYRIGHT STUDIO AVAN
fyiilV"* co
198 Smidje Verholen was zó opgewon
den geraakt door de vele vreemde ge
ruchten, waarvan het dorp gonsde, dat
hij het nodig oordeelde eens een flinke
wandeling door de omgeving te maken.
In de serene stilte van de bossen kon
hij altijd goed nadenken, maar eilaas.
van serene stilte was helemaal geen
sprake meer. Uit de verte klonk hoorn
geschal, geraas van stenen, gebrul van
commando's, gerinkel van koffiegamel-
len en nog veel meer.
„Grmmm," grommende de smid on
tevreden. „Dat is het leger weer, hoor!
Ze kunnen geen stuk natuur ontdekken
of ze pikken het in als oefenterrein! Zo
zijn we de hele Vale Ouwe ook al bijna
kwijtgeraakt! En nou beginnen ze ver
dikkie ook nog aan het Gravendrechtse
Bos. Het mankeert er nog maar aan,
dat ze gaan zeggen, dat je hier niet
meer komen mag!"
En dat was dan precies wat nu zou
gaan gebeuren, want juist wierp de
smid een misprijzende blik op een jeep,
welke brutaal tussen de struiken ge
parkeerd stond, toen er gekraak van
tussen de takken weerklonk en een
barse stem uitriep: „Halt! Handen om
hoog!"
En ja hoor, daar kwam de kapitein
Arend J. Hitt van Walker tussen de
struiken uit. „Wat doe jij hier?" vroeg
hij bars. „Moet jij het leger bespion-
neren? Moet jij niet thuis zitten om de
Japanse sportcomputer te bewaken?"
Streng keek hij de smid aan en hij
dacht: „Sallemanderse kerel! Kille Bill
heeft me precies verteld hoe lastig
hij kan zijn! Hij moet hier weg, en
snel ook!"
„Bent U die man, die een hele dag
voor mijn smidse wachtgelopen heeft?"
vroeg de smid.
„Zo is heft", loog Arend J. van Hitt
van Walker. „Dat was in opdracht van
de Geheime Dienst. Twee hoge officie
ren van die dienst zijn toch immers pas
geleden bij U geweest? Nou, als de
Geheime Dienst eenmaal iets weet, dan
duurt het niet lang of het hele leger
is op de hoogte!"
„Een fijne Geheime Dienst", zei de
smid smalend.
„Gaat je niet aan", zei Arend. „Maak
dat je wegkomt! Dit is militair terrein!
Vort! Inrukken!"
De smid ging, en Arend dacht:
„Hèhè, die is weg! Da's een pak van
mijn hart!"
FEUILLETON
door
TOM LODEWIJK
10. „Vanzelf", stelde hij haar gerust.
„Iedere keer spreken we af voor de
volgende keer". Hij wreef zijn handen.
„Dót zal wat worden! Het wordt altijd
goed als ik ergens zin in heb". En dan
heb ik jou ook telkens hier, Lieselotje,
dacht hij, en dan kunnen we samen
praten, en dan kan ik genieten van je
leuke snoet.
„En dat schilderij?" vroeg ze. „Krijg
ik dat?"
„Nee, Dat blijft van mij".
„Misschien ben je blij als ik het mee
neem".
„Dat hoop ik niet. Dat zal wel niet.
Tenzij je op slag verandert. Als je
blijft zoals je bent, wordt het goed".
„Nu, op jouw risico. Geef me nog een
slok prik, want ik krijg een droge keel
van al dat gepraat".
Die avond thuis zei ze in het alge
meen: „Ik ga op 't schilderij".
Haar moeder lachte. Haar vader
dacht dat ze gekheid maakte.
„Bij wie?"
„Kees de Waard".
„Nooit van gehoord".
„Moeder, hij is geweldig. Hij
wordt geweldig, zult u zien. Ze kennen
hem nog niet".
„Hoe ken jij 'em?"
„Toevallig ontmoet op de tentoon
stelling. Hij was de enige die iets be
hoorlijks had, iets dat me wat dééd.
Nou, en toen was hij er zelf, en ik heb
zijn atelier gezien en zijn werk".
„Zeg", zei de kapitein ontwakend uit
zijn gebrek aan interesse", je wilt toch
niet zeggen dat je bij die vent op z'n
kamer geweest bent?"
„Dat wou ik niet zeggen, lieve schat,
dat héb ik gezegd".
„Op je ééntje!"
„Ja. Had ik je mee moeten vragen?"
„Lotte", hij werd altijd plechtig als
hij zich kwaad maakte, „ik weet wel
dat je er moderne ideeën op na houdt
en ik weet ook wel van wie je ze hebt",
hij keek kwaad naar zijn vrouw, die
hem vriendelijk toelachte, „maar dit
gaat toch alle perken te buiten. Zo'n
vent die je helemaal niet kent!"
„We kenden mekaar al na vijf minu
ten".
„Dat is gauw".
,,'t Ging gauw ja. En nou wil ie me
schilderen".
„Is het zo'n floddervent van hier een
lik en daar een streep?"
„Ja, misschien zou u dat zeggen.
Maar hij kan alles. Hij heeft me het
portret van zijn moeder laten zien". Ze
zag haar moeder aan. „Ik wou om een
lief ding, dat u dat zag. Ik werd er ge
woon stil van. Zo kan alléén een zoon
zijn moeder schilderen".
„Is hij zo'n brave zoon?" vroeg Nora
glimlachend.
„Om de dood niet, 't is een piraat,
daar! Hij zegt zelf, het goeie mens
heeft veel verdriet van me gehad, en
ze hield nog meer van mij dan ik van
haar. En dat kun je zien. Het verdriet
en de liefde. Allebei. Ze zijn er niet
zonder mekaar".
„Dat is meestal zo", zei Nora en
keek naar haar man.
„Hm", gromde die. „Ik zeker het
verdriet en jij de liefde".
„We weten nou wel dat jullie een
ongelukkig huwelijk hebt", lachte Lot.
„Nou wat ik maar zeggen wou, pas
op met die schilder".
„Schilders is dartel volk, dat heb ik
al gezegd paps. Zal ik een chaperonne
meenemen? Ella Fontijne zou haar
pink geven, die was een en al pruimp
jes en prisma. O, interessant. Maar het
bee9t negéérde haar gewoon".
„Arme Ella", glimlachte haar moe
der.
Er werd gebeld.
„Daar heb je mijn kunstenaar", zei
vader opstaande.
Gerard kwam binnen.
„Ha Lot! Wat kijk je gewichtig".
„Ik ga op 't portret, Geert".
„Wat, laat je een foto maken?"
„Nee, met verf", grinnikte ze.
„Nou", zei de kapitein „we hebben
nou lang genoeg over jouw artistieke
bevliegingen gepraat, het wordt tijd
dat er" eens een verstandig woord valt.
Wat zegt °nze heer Van Luyk daar
van?"
„U bent al begonnen meneer Ver
meer", lachte Gerard en Lot grijnsde.
Hij kon af en toe zo snedig zijn, dat
ventje! Ze keek hem aan en vergeleek
hem in gedachten met Kees de Waard.
Twee werelden, dacht ze. Nergens zou
den ze een aanrakingspunt hebben.
Hun enig aanrakingspunt was zij zélf.
Met Gerard was ze vertrouwd en
voelde ze zich op haar gemak. Bij Kees
was ze opgewonden, voortdurend in
spanning, en voelde ze zich thuis. Bij
Gerard was er een zoeken en tasten
naar gemeenschap, bij Kees sprong de
vonk over van het eerste ogenblik af.
Gerard leerde je maar moeilijk ken
nen en toch was hij volkomen betrouw
baar, Kees kende je van het eerste
ogenblik af en hij was onbetrouw
baar en betrouwbaar tegelijk. Die on
betrouwbaarheid van hem, daar kon je
altijd op vertrouwen. Ze glimlachte om
haar vondst.
Mórgen! dan ging ze wéér! En ze
ging diep zitten peinzen wat ze zou
aantrekken. Als had ze een vaag gevoel
dat het er helemaal niks toe deed.
Opeens merkte Gerard van Luijk, dat
Lot Vermeer uit zijn leven verdwenen
was. Totaal. Niet in de letterlijke zin.
En daardoor juist merkte hij het.
Toen hij op een avond bij de familie
Vermeer kwam met een keurig uitge
werkt verzoekschrift lot restitutie van
te veel betaalde belasting, zaten ze sa
men koffie te drinken, Lot, haar ouders
en hij. En Lot schonk veel aandacht
aan hem, vroeg van alles, maar het
was een óndere Lot. Ze leek een gast
vrouw, die een onbekende in huis
krijgt en nu probeert, door vlotte con
versatie de vreemdeling (en zichzelf)
op zijn gemak te stellen. Ze praatte en
lachte heel vrolijk, maar alle intimi
teit scheen met angstige nadruk naar
de achtergrond gebannen. En toen
moest ze opeens weg.
Gerard zou niet hbeben kunnen zeg
gen, waarin haar gedrag zo grondig
verschilde van voorheen, maar hij wist
het met des te meer zekerheid. Hij zette
het uit zijn gedachten en concentreerde
zich op de belastingzaken, accepteerde
de hartelijke dank van meneer Ver
meer, die alles zou tekenen en opstu
ren en hem berichten hoe het afgelo
pen was. En toen gingen ze nog wat
zitten praten, de twee oudere mensen
en hij. Toen het bij tienen was stond
hij op.
„Nou meneer Vermeer, ik hoor dan
nog wel van u".
Nora Vermeer zuchtte, toen ze de
deur achter hem hoorde dichtslaan.
„Arme jongen", zei ze tegen haar
man.
„Arme jongen?" vroeg de kapitein.
„Waarom arm?" Ik kan hem geen mee-
lijkwekkende figuur vinden, 't Is een
flinke vent, die het 'best zal redden."
„Henri, ik heb je al eens gezegd, die
jongen komt niet voor jou, noch voor
mij".
„Ja, je zei dat hij een oogje op Lot
had. Nou én?"
„Henri, je bent vast een goed officier,
maar mensenkennis heb je geen snars.
En je dochter ken je óók nog niet."
„Lot? Die was vanavond juist heel
gezellig."
„O ja, reuze gezellig. Ze kletste aan
één stuk door. Allemaal praat op zol
der. Want ze was helemaal niet op
haar gemak. Waar haar hart vol van
is, daar kan ze juist met hém niet over
praten".
„Dat doet ze blijkbaar dan ook niet
met ons".
„Nee, maar dat hoeft ook niet, als je
niet stekeblind bent. Die jongen is ver
liefd, nee, ik geloof dat ik het anders
moet zeggen, dat past bepaald beter bij
de situatie. Die jongen houdt van onze
Lot. En hij is het type niet om te zeg
gen: D'r is geen handvol maar een land
vol. En onze Lot is smóór van die
schilder."
(Wordt vervolgd)
