Nu 41% rente op een AMRO-Spaarboekje
en tot 7% rente op een AMRO-Spaarrekening.
5%
5!%
6%
7%
AMRO BANK
4ETBE ZILVEREN LEPEL
WEEST GEGROET VREEMDELING!
AMSTERDAM-ROTTERDAM BANK
eede blad
TEXELSE COURANT
VRIJDAG 26 SEPTEMBER 1969
iLK VOEDINGSMIDDEL KIEZEN?
111 )e laatste weken krijgen we vragen
>r het te kiezen voedermiddel voor
komende winterperiode en in een
:e rai al voor direkt gebruik.
ïet gaat daarbij vooral om de keuze
lm sen droge pulp, voederbieten en
re jaardappelen. Het zijn stuk voor
k goede voedermiddelen en bij de
ag wat er gekocht moet worden zal
3rom vooral de prijs een rol spelen.
drie genoemde voedermiddelen
loren ook tot een zelfde soort, nl. tot
met een vrij hoge zetmeelwaarde
een laag eiwitgehalte. Hoewel droge
p dus wat het gehalte aan droge
f betreft in de groep van krachtvoe-
kan worden ondergebracht mogen
droge pulp beslist niet als kracht
er beschouwen.
jij een vergelijking van de voeder-
arde krijgen we ongeveer dit: 1 kg.
pulp heeft een zelfde voeder-
arde als 6 kg. voederbieten (groen
en ook evenveel als 3% kg. voe-
raardappelen.
[heoretisch mag dus de prijs van
i droge pulp even hoog zijn als die
6 ton voerbieten of 3 te ton voer-
rdappelen.
jtel, dat de prijs van droge pulp
per 100 kg. of 250,per ton
dan betekent dit een bietenprijs van
tot ƒ42,per ton en voor de
eraardappelen komt er een prijs uit
plm. 70,per ton of ƒ7,per
kg'
Hiermee zijn we er niet
Riet voor niets schreven we: „Theo-
isch mag dus de prijs. enz....". Ie-
voedermiddel heeft nl. zijn eigen
Êiischappen en voordelen. Droge
lp heeft het voordeel, dat het gemak-
hjker is te bewaren en weinig werk
iens het voeren vraagt. Als nadeel
ii droge pulp zou je kunnen noemen,
het in droge toestand in beperkte
hoeveelheden kan worden gegeven. Bie
ten worden door veel veehouders, voor
al in het voorjaar als de meeste koeien
pas hebben afgekalfd, zeer gewaar
deerd. Ook bij hoeveelheden van 25 -
30 kg. per dag per koe krijg je geen
moeilijkheden bij de dieren. Bezwaren
van bieten zijn de zorg, die nodig is
voor de bewaring en het vrij vele werk
tijdens het voeren.
Aardappelen hebben over het alge
meen ook een goede naam als het om
de melkproduktie gaat. Het voeren
vraagt meer aandacht dan het voeren
van bieten en pulp. Maar in hoeveel
heden tot 10 kg. per koe per dag onder
vindt men weinig moeilijkheden.
Afgezien van persoonlijke voorkeur
kunnen we het naar onze mening als
volgt stellen: Als men de kans heeft
om voerbieten te kopen voor een prijs
van ƒ30,tot ƒ35,per ton en aard
appelen voor een prijs van ƒ5,tot
ƒ6,per 100 kg., dan zal het in de
meeste gevallen voordelig zijn om bie
ten en aardappelen te kiezen boven
pulp van 25,— per 100 kg. Bij hogere
prijzen van bieten en aardappelen
wordt het een kwestie van het afwegen
van de voordelen van elk van de drie
voedermiddelen.
VRIJ ZEKER BINNENKORT
MENGWOELER AAN HET WERK
Het ziet er op het moment naar uit
dat binnenkort de grote mengrotor van
de Ned. Heidemij naar Texel komt. Aan
vankelijk was gesteld, dat er een op
pervlakte van minstens 10 ha bewerkt
moest kunnen worden om de reis naar
Texel enigszins verantwoord te maken.
Het bleek niet mogelijk de genoemde
oppervlakte bij elkaar te krijgen.
Daar diverse instanties van mening
zijn, dat het resultaat van dit werk zo
spoedig mogelijk ook op Texel getoond
moet kunnen worden is besloten om
ondanks de vrij kleine oppervlakte, die
beschikbaar is gesteld toch naar het
eiland te komen. De Ned. Heidemij
hoopt, dat wanneer dit werktuig een
maal op Texel aan het werk is de ani
mo nog wat groter zal worden. Op het
moment staat nog slechts een bewer
king van plm. 5 ha vast. Deze opper
vlakte ligt op twee bedrijven.
'De hoop, dat er meer grond aangebo
den zal worden leeft niet alleen bij de
Ned. Heidemij, maar ook bij de land-
bouwvoorliohtingsdienst. De bewerkin
gen, die tot nu toe zijn uitgevoerd heb
ben duidelijk aangetoond, dat in vrij
wel alle gevallen een diepbewerking
een grote verbetering geeft als het gaat
om het minder droogtegevoelig maken
van de grond. In de gevallen, waarin
dit niet bereikt is, is dit naar onze me
ning te wijten aan een onvoldoende
diepte van de bewerking.
De grote mengrotor van de Ned. Hei
demij kan een diepte halen, die naar
wij menen voor alle droogtegevoelige
gronden op Texel voldoende is.
Zodra bekend is wanneer en waar
de mengrotor aan het werk gaat zullen
we dit in deze rubriek vermelden.
Als dit uw kalveren zijn
In diverse landbouwbladen leest men
op het moment weer de wenken voor
het tijdig opstallen van de kalveren.
We zeggen het niet voor de eerste keer
als we de mening uitspreken, dat tot
nu toe deze adviezen weinig hébben
uitgewerkt. Het aantal veehouders, dat
er werkelijk toe overgaat om al in de
2e helft van september of begin okto
ber de kalveren binnen te halen is nog
steeds zeer klein.
Toch zijn we er van overtuigd, dat
er ook in ons gebied weer een' aantal
bedrijven zijn, waarvoor het de hoogste
tijd is om de kalveren op te stallen.
Een paar dagen geleden waren we op
zo'n bedrijf. Bij het koppeltje kalveren,
dat er liep waren er enkelen, die het
zwaar te pakken hadden. De vale kleur,
slechte conditie en het hoesten toonden
dit duidelijk aan.
In dit geval zal vrij zeker een behan
deling met een middel tegen maag- en
darmwormen en mogelijk ook tegen de
longwormen, gevolgd door het weiden
op „schoon" weiland al niet meer vol
doende zijn om de kalveren weer aan
de groei te krijgen. Als u ook zulke
kalveren hebt is er maar één goede
mogelijkheid: het direkt opstallen van
deze jonge dieren.
Op 23 mei 1932 werd dooi de Ne
derlandse Posterijen een serie van
vier postzeqels uitgegeven met een
toeslag ten bate van de Algemene Ne
derlandse Vereniging voor Vreemde
lingenverkeer (ANVV). De afbeeldin
gen waren goed gekozen en vertoon
den onderwerpendie toen de buiten
landse bezoeker boeiden en heden
nog even actueel zijn, namelijk de mo
lens van Kinderdijk, het raadhuis van
Zïerikzee; een ophaalbrug in Schip
luiden en last but not least tul
pen met op de achtergrond bollenvel
den. Wat echter de aandacht bijzon
der trekt is de aan de voet van elke
zegel met vette letters geplaatste leuze
„SALVE HOSPES!". Men beschouwde
toen de vreemdelingen dus als gast
vrienden (geheel naar behoren) en
heette hen als zodanig welkom. Zij
wisten door een duidelijke voorlich
ting, wat wij aan te bieden hadden;
wij stonden als gastheren voor hen
klaar, maar werden door ons niet af
gezet.
Wat een verschil met thans! De met
slogans werkende promotion grijpt de
tot marktartikel verlaagde bezoekers
in spe en geeft hen aan de toeristenin
dustrie door, die de slachtoffers als
stukgoed transporteert en in een van
de centra neerkwakt, waar octopussen
loeren om hen leeg te zuigen.
Misschien vindt u dit beeld erg
zwart-wit; een paar zeer recente voor
beelden kunnen u dan uit de droom
helpen; Schrijver dezes ikomt op 21
juni j.l. met vrienden in een gewoon,
klein restaurant in 's lands hoofdstad.
Ieder van het groepje bestelt een sher
ry vooraf (nadere omschrijving van ge
noemde sherry: het kleinst-mogelijke
sherry-glas tot tweederde gevuld met
sherry van dragelijke kwaliteit) een
micro-mini-sherry dus, die naderhand
op de rekening met ƒ2,incl. prijkte.
Een kort rekensommetje bewijst, dat
hier een zoete winst van 200°/o hangen
blijft met als tegenhanger het resultaat
van 5 ex-gasten, want terwijl wij dit
lokaal vroeger steeds aanbevolen heb
ben zal men ons er nooit meer zien
en de aanbeveling kunnen ze rustig in
de schoorsteen schrijven.
Ander voorbeeld: Een bepaalde bun
galow in een niet nader te noemen
plaats in Noordholland kostte in 1966
ƒ525,p. m. Zonder veranderingen
aan he+ huisje zelf of ook maar ge
deeltelijke vernieuwing van de inboe
del moet dezelfde bungalow 750,
p.m. opbrengen. Deze onbarmhartige
prijsopdrijving kan niet met de eeu
wige boeman BTW worden verklaard.
Het is de brutale naakte nep. En wat
denkt men tegen die struikroversma
nieren te doen? Misschien een geheel
eigentijdse serie postzegels uitgeven
met de beeldenaar van Pistolen-Paultje
en de slogan „Je geld of jé leven!", 't
Is maar een voorstel.
Totaal verhuidheld en daarmee ge
heel ongepast zou het echter wezen, als
wij het thans nog aandurfden hen toe
te roepen: SALVE HOSPES!
(uit: „Contact" maandblad van
de federatie van VW's in
Noordholland boven het Noord-
zeekanaal).
rente op
een AMRO-
Spaarboekje of
Spaarrekening
(m.i.v. 1-10-1969).
rente op
een AMRO-
Spaarrekening met
een opzegtermijn
van 3 maanden
(m.i.v. 1-10-1969).
rente op
een AMRO-
Spaarrekening met
een opzegtermijn
van 6 maanden
(m.i.v. 1-10-1969).
rente op
een AMRO-
Spaarrekening
met een
opzegtermijn
van 12 maanden.
rente op
een AMRO-
Spaarrekening met een
vaste termijn
van 24 maanden.
miiMiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiBiiiiuiiiiiiuiiuiniiiiiiiiiiiuiiniiiiiiiiiiiitiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiuniiH
FEUILLETON door TOM LODEWIJK
DillllllllllHlIjlllllllllllllllllllflIlllllllllUIIIIUIIIIIIIllllllllDlJtlllllllllllllllllllUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIIIIIIIIjlllllllllllllllllltUllllllllllllllllllllllllllllllNIIItliiJHItilHI
Cécile was diep teleurgesteld, dat
ar schoonouders nu gingen vertrek-
n, maar tja, dat zat er in. Piet vloog
st naar Holland terug. Reindert werd
igedurig. „Hij ruikt de stal", zei zijn
sn Herman lachend. En Magda ver-
's zich innig, dat ze al haar kinde-
en kleinkinderen in Holland weer
Ng zou zien.
De laatste avond aan tafel kwam Her
in met de verarssing. „Luister, Cilly,
|k maar niet zo sip, dat onze ouders
iggaan. Ik wist het al een week, maar
heb het juist voor vanavond bewaard,
ij is gevraagd een half jaar colleges te
ren aan de Amsterdamse universiteit,
to gaan we met z'n allen!"
iO", riep Magda, „wat enig, jullie al-
toaal bij ons!"
4tijk Cécile", zei Reindert, „ze
®eit open als een roos", en inderdaad
*3 Cécile, die zich het vertrek erg
"trok, als bij toverslag veranderd,
falend, maar met de tranen nog in de
*n, vloog ze haar man om de hals.
«Jij schoffie", zei ze, helemaal niet
"togs, „om me zo lang in het onzekere
laten. Nu mensen, dan gaan jullie ons
®en maar vooruit
De volgende dag stonden ze op het
egveld. Ze hadden niet veel woorden,
•as was gezegd.
"We kunnen gelukkig zeggen tot
tos" zei Reindert.
Maar toen Herman met zijn vrouw
terug reed, zei hij. „Ik ben erg blij, dat
we over drie maanden naar Holland
gaan. Vader wordt oud, vind ik. Zijn
geest is glashelder, maar soms als ik
hem zie lopen, ben ik bang dat die eik
opeens wordt geveld
Van de ouderdom was weinig te mer
ken, toen Reindert Stok aan het hoofd
van de grote tafel in het directiekan
toor zat. Met vreugde was hij begroet
door al zijn mensen. „De baas is terug",
het ging als een lopend vuurtje en het
verheugde hem, dat het voor hen geen
angsttijding was. Zijn blikken gingen
naar de jongste vertegenwoordigers. Ze
zaten erbij of hun nu niets meer gebeu
ren kon.
Reindert sprak maar kort. Hij deelde
mede, dat het nodig was gebleken, dat
de leiding van de zaak werd versterkt,
dat ook de band met hen die voor de
zaak werkten werd versterkt.
„We hebben een paar slechte jaren
achter .de rug", zei hij, „en wij zijn de
enigen niet. Maar we hebben slechter
tijden gekend, de crisisjaren, de oorlog,
en we zijn er doorgekomen. Dat kan ook
nu als we allemaal meewerken". En
toen deelde hij hen zijn plannen mee.
Merkman was verrast en ontroerd. Hij
was altijd door dik en dun de zaak
trouw gebleven, en deze erkenning door
„de oude baas" deed hem in z'n diepste
innerlijk goed.
En Henk Koopman, die z'n kortston
dige droom van „baas zijn" in rook had
zien vervliegen, zag scherp de mogelijk
heden die hem werden geboden, als
straks misschien Merkman er tussen uit
zou gaan en vond een leidende functie
bij Stok Zoonen boven een onzeker
eigen-baas zijn nog wel te verkiezen.
Hij zou ze wel eens laten merken, dat hij
presteren kon
Bas constateerde verwonderd, hoe ge
heel anders hij er nu tussen zat.
Vroeger had hij zich onbehaaglijk ge
voeld, had behoefte gehad een gezag te
laten gelden dat hij in wezen nog niet
bezat. Nu was die onzekerheid voorbij,
en dat kwam niet alléén omdat zijn va
der er weer zat.Hij had in deze we
ken gemerkt welk een grote steun hij
aan zijn zwager had en tussen die twee
had de samenwerking ook een groteer
saamhorigheid geschapen. Op de achter
grond van zijn denken stond de ge
stalte van Greet. Door haar was dit alle
maal gekomen. Aan haar had hij zijn
zorgen gebiecht, zij had hem raad gege
ven, zij had hem naar Pieter toegedre
ven. Van een vrijgezel was hij een man
geworden. En hij stond er niet meer al
leen voor; Thuis niet en in de zaak niet.
Morgen zou Greet komen, dan zouden
vader en moeder met haar kennis ma
ken. Hij glimlachte voor zich heen, hij
was er gerust op.
„Kijk Bas zitten grinniken", zei Jon-
geneel tot zijn collega, „die verandert
ook als een blad aan een boom".
„De liefde jong", zei Van der Velde,
die er als vrijgezel alles van wist.
„Of omdat hij weer onder de vleugels
van pappa zit", meende Jongeneel.
„Die vleugels", zei Van der Velden,
plotseling ernstig, „zal hij wie weet hoe
gauw moeten missen, maar ik denk niet,
dat hij er nu nog zo bang voor is".
„Nou", zei Reindert, „dit was het dan,
mensen. Is er nog iemand die wat te
zeggen heeft?"
„Ik", zei Merkman, „we zijn blij u
weer te zien, meneer Stok, dat hebt u
wel gemerkt. We zijn blij dat u het ver
trouwen in de zaak niet verloren hebt,
en ons weer nieuw vertrouwen hebt ge
geven. En we hebben nu twee mensen
die mede leiding geven aan de zaak, en
dat is een sterker team dan één man al
leen. Ik geloof dat ik namens ons allen
spreek, als ik zeg dat wij het er met
Gods hulp weer op gaan wagen, en dat
u op ons allemaal kunt rekenen. We
hebben een goeie zaak met een goeie
naam, en die naam zullen we hoog hou
den".
Ze applaudiseerden allemaal.
„Mooi", zei Reindert, „dank je wel
Merkman. En nou is het uit met de pre
velementen jonges, en jullie gaat maar
effe mee naar huis, en daar zal moeder
wel wat onder de kurk hebben, en dan
gaan we es bomen net als vroeger".
„De oudjes doen het nog altijd best",
zei Pieter tegen zijn zwager, toen ze
achter de anderen aan naar de villa
wandelden.
„Maar de jonkies zullen het straks
moeten doen", lachte Bas.
„Heb je d'r zin in?"
„Nu wel".
„Je bent toch maar een geluksvogel",
zei Pieter met een vriendschappelijke
por in zijn zwagers ribben.
„Ja", zei Bas, ik heb al het geluk van
de wereld", Reindert keek ongeduldig
om en riep met zijn zware bas: „Waar
blijft de directie?"
„Ja baas", zei Bas, „we zitten te kom
men!"
HOOFDSTUK XVI
Waarin Reindert Stok de beurs bezoekt
en de beste fles uit de kelder haalt.
Het was al ver in het voorjaar en
Reindert Stok voelde zich weer een jon
ge kerel, vond dat het hoog tijd werd
om weer eens te kijken hoe het op de
donderdagse beurs stond, en trok zo
tegen de koffie op Hillegom aan.
Hij wisselde omstandig bijzonderhe
den omtrent weer en gezondheid uit met
de dames aan het loket, die hem be
groetten als een verloren zoon, wuifde
maar in het algemeen naar de vele ken
nissen en vond al spoedig het vertrouw
de tafeltje waar de vrienden zaten. Ook
hier waren de rijen gedund. Hij werd
zo langzamerhand een veteraan.
Erg druk was het niet, de handel was
maar flauwtjes, kon je zó zien. Er zaten
teveel mensen aan de tafeltjes en er wa
ren te weinig orderboekjes op die tafel
tjes. De in- en verkopers van de veilin
gen liep rond als kippen die hun eieren
niet kwijt konden, speurend naar klan
ten. Maar de klanten waren in het sta
dium van de kat uit de boom kijken. De
kwekers hadden het als gewoonlijk te
hoog in het hoofd, de exporteurs wilden
voor een dubbeltje op de eerste rang zit
ten (zo zeiden het de exporteurs van de
kwekers en die weer van de exporteurs)
en er werden meer sterke verhalen ver
kocht dan bollen.
Er was al twee maal een kelner langs
geweest, die alleen lege koppen op
kwam halen in plaats van volle te bren
gen, maar eindelijk daagde er dan een
met een vol blad aan de horizon op, en
Reindert zette zich tevreden. Hij vond
de koffie thuis wel stukken beter, maar
als je met zo'n leeg tafeltje voor je zat,
kreeg je het gevoel dat je werd overge
slagen. (Wordt vervolgd)